tag:blogger.com,1999:blog-81068596213320578582024-02-20T10:40:35.642+02:00Συνάντηση αισθήσεων.Ακούω, διαβάζω, αισθάνομαι ...Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.comBlogger82125tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-4411007399170728982015-05-20T01:09:00.000+03:002015-05-20T01:09:37.698+03:00ΤΑ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ» ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;
<i>«Γεννήθηκες με φτερά.
Γιατί λοιπόν προτιμάς να σέρνεσαι στην ζωή σου;»</i>
Rumi
<br />
<br />
<div align="justify"> Λίγο πολύ σχεδόν όλοι μας, στα σχολικά μας χρόνια ζήσαμε την εμπειρία του να είμαστε ή εμείς οι ίδιοι ή κάποιος άλλος διαφορετικοί/ος. Πως ορίζεται όμως ο όρος «διαφορετικός»;; Υπάρχει όντως διαφορετικό, ξεχωριστό παιδί, κάποιοι βέβαια απευθύνονται στα «διαφορετικά» παιδιά ως «το άλλο παιδί», εκείνο που διαφέρει με τις πράξεις του, εκείνο που είναι έντονα ατίθασο, εκείνο που έχει μία κινητική δυσκολία, ή μία νοητική δυσκολία, εκείνο που ο πατέρας του είναι αλκοολικός, ή που δεν έχει γονείς, εκείνο που κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο δεν επιστρέφει σπίτι όπως τα περισσότερα παιδιά, αλλά σε έναν χώρο που για εκείνο είναι το σπίτι του και αποκαλείται χώρος φιλοξενίας. Εκείνο το παιδί που έχει μία παραπληγία, το παιδί που προσπαθεί να ξανασυστηθεί έπειτα από μία τραυματική εμπειρία ατυχήματος που του επέφερε πολλές κακώσεις και δυσκολίες στην ανάπτυξη του. Αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν το προφίλ αυτών που ονομάζουμε «διαφορετικά παιδιά».
<br />
<br />
Παρ’ όλα αυτά δεν είναι «διαφορετικά» είναι παιδιά με τις ιδιαιτερότητες και τις ικανότητες τους, είναι παιδιά που ξεχωρίζουν όπως όλα τα παιδιά άλλωστε ακόμα και από έναν «καλό» ή «κακό» μαθητή, όπως έλεγαν παλαιότερα στους εκπαιδευτικούς χώρους. Αυτό το στοιχείο που χαρακτηρίζει ένα παιδί ξεχωριστό προκαλεί την εντύπωση και στα άλλα παιδιά της ηλικίας του να θεωρούν ότι έχουν μία υπερδύναμη να χλευάζουν, να ειρωνεύονται και να «κακοποιούν» λεκτικά τους ομηλίκους τους. Δυστυχώς η παιδεία που λαμβάνει κάθε ‘άνθρωπος είτε είναι ανήλικος είτε είναι ενήλικος διαμορφώνει και μία πλήρη εικόνα για το πώς μπορεί να φέρετε στους συνανθρώπους του. Συγκεκριμένα στην σχολική κοινότητα όλα τα παιδιά είναι ισότιμα, μεταξύ τους δεν έχουν κάτι να χωρίσουν, δεν έχουν να ανταγωνιστούν για κάτι και όμως τις περισσότερες φορές αρκεί σε μία σχολική τάξη να υπάρχει ένα παιδί που να «τραβάει» την προσοχή των άλλων και μάλιστα αρνητικά Να γίνεται αντικείμενο αρνητικών σχολίων και χλευασμού. Είτε αντιδρά άμεσα είτε όχι εκείνο το παιδί νιώθει αδύναμο, αποθαρρυμένο, μόνο, στο να προστατεύσει τον εαυτό του, μ’ αποτέλεσμα η δυσκολία οριοθέτησης του να δίνει την δύναμη (ή αδυναμία) στην μάζα των υπόλοιπων παιδιών να συνεχίσουν ανενόχλητα το γιουχάισμα τους να εκτοξεύουν επάνω του όλη τους την αδυναμία και την ανασφάλεια που για εκείνους είναι υπέρτατη δύναμη και φυσιολογική αντίδραση.
<br />
<br />
Αν θα μπορούσαμε να αναλύσουμε λίγο περισσότερο τους λόγους που κάποια παιδιά «ερεθίζονται» μπροστά στην θέα ενός αδύναμου φαινομενικά παιδιού θα διαπιστώναμε ότι η ανάγκη αυτών των παιδιών για επιβολή, χρήση δύναμης και εξουσίας καλύπτουν την αδυναμία της προσωπικότητας τους, είναι παιδιά εσωτερικά αδύναμα, χωρίς όρια που αρέσκονται ο «αδύναμος» διπλανός τους να γίνεται αντικείμενο των επιβολών τους. Εξάλλου τα περισσότερα παιδιά και πολύ περισσότερο οι έφηβοι αρέσκονται όταν κάνουν κάποια πράγματα όλοι μαζί, όταν ανήκουν σε μία μάζα, μία κλίκα, είναι η επιβράβευση που παίρνει ο ένας με τον άλλον. Σαν να δίνουν όρκους ότι θα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες τους και όσοι δεν είναι σαν και αυτούς θα είναι η εύκολη λεία τους, που θα αποδοκιμάζουν, θα εμπαίζουν, θα χλευάζουν.
<br />
<br />
<strong>Η «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ</strong>
<br />
<br/>
Υπάρχουν αρκετές κατηγορίες παιδιών όπου η κινητική, νοητική η συναισθηματική ανάπτυξη και συγκρότηση, τους χρειάζεται μία επιπλέον και μεθοδευμένη προσοχή και κατάρτιση. Ορισμένα παιδιά έχουν την ανάγκη να είμαστε δίπλα τους ουσιαστικά ώστε να βοηθηθούν να αναπτύξουν ικανότητες και δεξιότητες που για κάποιους λόγους δεν έχουν ξεδιπλωθεί. Μία τέτοια λοιπόν, κατηγορία παιδιών είναι εκείνα που ανήκουν στις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές, συγκεκριμένα στον αυτισμό. Υπάρχουν ορισμένοι γονείς που δεν τους είναι καθόλου εύκολο να παρατηρήσουν ή να παραδεχθούν αυτό το κάτι που ξεχωρίζει στο παιδί τους και κατά συνέπεια να ενεργήσουν ανάλογα, συνήθως οι γονείς θα επισκεφθούν έναν αναπτυξιολόγο όταν από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου ή λίγο πριν η δασκάλα ή η Νηπιαγωγός παροτρύνει και παρακινήσει τον γονέα για κάτι που αξιολόγησε. Όταν αυτό γίνει το αρχικό σοκ αυτού του ακούσματος είναι έντονο και τις πρώτες ημέρες η δυσκολία να το δεχτούν, να το συνειδητοποιήσουν και να το αξιοποιήσουν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Η είδηση αυτού του νέου ακούσματος αρχικά κάνει τους γονείς να «παγώνουν» και μη ξέροντας πως να το χειριστούν πανικοβάλλονται. Μετέπειτα δραστηριοποιούνται και πλέον είναι μόνο στο χέρι τους πως θα βοηθήσουν αυτό το παιδί να ενταχθεί στην πραγματικότητα του, ποιους κώδικες θα χρειαστεί να ανακαλύψουν έτσι ώστε η λειτουργικότητα να είναι κατά βάση αρεστή για το ίδιο το παιδί. Η βαρύτητα του αυτισμού διαφέρει από άτομο σε άτομο και περιλαμβάνει από σοβαρά προβλήματα καθημερινής λειτουργικότητας έως και υψηλή λειτουργικότητα χωρίς κάποια ελλείμματα σε νοητικό επίπεδο, εξάλλου είναι διαπιστωμένο ότι παιδία που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού είναι ιδιαίτερα ευφυή. Είναι χρήσιμο και απαραίτητο σε όλη την διάρκεια της εκπαίδευσης τους τα παιδιά να μαθαίνουν, να εκπαιδεύονται στην κοινωνική συνείδηση, το πόσο χρήσιμοι μπορεί να είναι ο ένας για τον άλλον, την ισότητα και βεβαίως τον αμέριστο σεβασμό προς τον συνάνθρωπο στους. Η ανταμοιβή για την προσπάθεια που απαιτείται είναι μία βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης κοινωνικής αλληλεπίδρασης και μια αναγνώριση του θαύματος ανάπτυξης του ατόμου. (Κιοσέ, Π, 2014)
<br />
<br />
Σε κάποιες συνελεύσεις που γίνονται στα μαθητικά έδρανα ειδικοί ομιλητές ενημερώνουν, συζητούν με τους μαθητές για την ικανότητα να υπερασπίζουν τους συνανθρώπους τους αντί να τους κατακρίνουν. Σε μία από αυτές τις ομιλίες λοιπόν, μία κοπέλα πήρε τον λόγο και είπε: <i>«Ας σταματήσουμε να πειράζουμε αυτό το αγόρι. Βεβαίως, είναι διαφορετικός από εμάς, αλλά είμαστε μαζί. Μέσα του δεν διαφέρει καθόλου από εμάς και χρειάζεται την αποδοχή μας, την αγάπη μας, την συμπόνια και την έκφραση μας. Χρειάζεται ένα φίλο. Γιατί να τον κακοποιούμε συνέχεια και να τον υποβιβάζουμε; Ζητώ απ’ όλο το σχολείο να φέρεται φιλικά απέναντι του και να του δώσει μία ευκαιρία»!</i>
<br />
<br />
O τύπος ιδιοσυγκρασίας κάθε παιδιού συνήθως «χτίζεται» με τον γονικό τύπο με τον οποίο ταυτίζεται περισσότερο. Ιδιαίτερη σημασία έχει το πως «χτίζεται» μία οικογενειακή επιρροή σε θέματα αξιών, παιδείας, κοινωνικής συνείδησης, αλληλεγγύης. Παράδειγμα εάν ο γονέας κρίνει αρνητικά ή μειονεκτικά ένα παιδί με μία ξεχωριστή ιδιότητα τότε είναι πολύ πιθανό το παιδί να υιοθετήσει σε παρόμοια μορφή αυτή την εικόνα. Δεν είναι τυχαίο που σε αρκετά σχολεία υπάρχουν παιδία άλλης εθνικότητας, άλλης χώρας, οι ίδιοι οι γονείς να κρίνουν να περιθωριοποιούν με την στάση τους αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι την ίδια συμπεριφορά θα υιοθετήσει και το παιδί τους. Η εικόνα μας και αυτό που προβάλλουμε ως ενήλικοι είναι ο καθρέφτης της ιδιοσυγκρασίας μας. Και τα παιδιά μπορούν πολύ εύκολα να μιμηθούν αυτόν τον καθρέφτη και ας μας κακοφαίνεται πολλές φορές όταν σ’ αυτόν προβάλλουμε τις δικές μας ανασφάλειες, τα δικά μας λάθη. Ας ξεσκονίσουμε λοιπόν τον καθρέφτη στον οποίο εμείς οι ίδιοι φαινόμαστε.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-31755556868626945352014-12-01T00:36:00.001+02:002014-12-01T00:36:19.359+02:00«ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ»<div align="justify"> Μία κατάσταση, κάτι που επικρατεί στον χώρο της Εκκλησίας εδώ και αρκετούς αιώνες όπως είναι η εθιμοτυπία και η σημασία για τα μνημόσυνα μπορεί και έχει άμεση σχέση με την ψυχολογική σημασία του πένθους που βιώνει στην παρούσα φάση εκείνος/οι που μένουν πίσω. Συμβολικά λοιπόν μπορούμε να πούμε ποια η σημασία της τελετουργίας αυτών των εθιμοτυπικών παραδόσεων σε σχέση με τα στάδια πένθους που βιώνει κάποιος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ένας μπούσουλας που τον βιώνουν όλοι, στην ίδια συχνότητα, στην ίδια ένταση. Είναι κάτι υποκειμενικό, κάτι που αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά πως βιώνει τα όσα ακολουθούν μετά τον θάνατο. Θα δοθεί μία πιο γενικευμένη σημασία αυτής την συσχέτισης η ψυχολογία του πένθους με την τελετουργία των εθίμων και συγκεκριμένα τα μνημόσυνα.
<br />
<br />
<strong>Μνημόσυνα: η τελετουργία τους και η σημασία τους στην ψυχολογία των ανθρώπων</strong>
<br />
<br />
Ο θάνατος, ως φυσικό αποτέλεσμα και τελευταίος σταθμός της ζωής, ασκεί την επίδρασή του σε κάθε ανθρώπινο όν. Το πένθος είναι οι συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις και επιπτώσεις που αισθάνονται οι άνθρωποι λόγω θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου. Παρά την παγκοσμιότητα, όμως, του φαινομένου, κάθε περιοχή ακολουθεί τα δικά της έθιμα και το δικό της τυπικό, για να συνοδεύσει τους ανθρώπους της στην τελευταία τους κατοικία.
<br />
<br />
Τα μνημόσυνα, όπως είναι γνωστό, είναι μια κοινωνική υποχρέωση, αλλά και χριστιανικό καθήκον. Η πανάρχαια αυτή συνήθεια της τελέσεως μνημόσυνου έχει τις ρίζες της από την Αγία Γραφή, την Ιερή παράδοση και τους Αποστολικούς κανόνες, και συμβολίζει τη σχέση και το δεσμό των ζώντανών με τους νεκρούς. Εκτός από τα τριήμερα και εννιάμερα, που γίνονται σε πολύ κλειστό κύκλο, έχουμε τα σαράντα, τα εξάμηνα, το ετήσιο και τα τρίχρονα. Βέβαια οι πολύ στενοί συγγενείς δεν παραλείπουν την επέτειο του θανάτου (Πηγή thassos-island.gr). Το 40ήμερο μνημόσυνο θεωρείται σαν η τελευταία εκδήλωση των ζώντων προς τον νεκρό, πριν η ψυχή παύσει να περιπλανάται στη γη. Πίστευαν ότι η ψυχή επί χρονικό διάστημα 40 ημερών παρέμενε στη γη και περνούσε απ’ όπου είχε περάσει ο αποθανών κατά το διάστημα της ζωής του στη γη.
<br />
<br />
<strong>Σε τι ωφελεί ένα μνημόσυνο;</strong>
<br />
<br />
Αυτή η τόσο δύσκολη συναισθηματικά διαδικασία έχει να κάνει και με την έκθεση του ατόμου προς τους γύρω του, η προετοιμασία εκείνης της ημέρας, κινητοποιεί τους ζώντες κάποιες ημέρες πριν για να είναι όλα τέλεια να εκτελεστεί η μνημόσυνος δέηση. Τις περισσότερες φορές το πένθος είναι πολύ βαρύ και δύσκολο και αυτού του είδους οι τελετουργίες τους ωθούν με κάποιον τρόπο να «ξεφύγουν» έστω για λίγο από το «μαύρο πένθος» στο οποίο μπορεί να έχουν μπει. Βέβαια για αρκετούς είναι μία διαδικασία τιμής προς τον νεκρό, ένας φόρος τιμής, ένας σεβασμός η προετοιμασία αυτής της τελετουργίας. Θεωρείται ότι τον τιμούν με όλη αυτή την τελετουργία, ίσως και γ’ αυτό πολλά χρόνια τώρα ακολουθείται πιστά η διαδικασία και η σειρά τέλεσης των μνημόσυνων. Τα τριήμερα γίνονται για να παρακαλέσουμε τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα να ελεήσει την ψυχή του κοιμηθέντος ,επειδή ο Θεός είναι Τσισυπόστατος. Τα εννιάμερα τα κάνουμε ,για να παρακαλέσουμε τα εννέα Ουράνια τάγματα των Αγγέλων για να δεηθούν προς τον Θεό, μαζί με μας , υπέρ της ψυχής του κοιμηθέντος. Τα ουράνια τάγματα είναι: τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Εξουσίες, οι Δυνάμεις, οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι. Τα σαράντα τα κάνουμε ,διότι μετά από σαράντα ημέρες, η ψυχή θα φύγει από την γη για να πάει να λογοδοτήσει στον Θεό. (Πηγή thassos-island.gr)
<br />
<br />
Το πως έχει απεβιώσει ο νεκρός (είτε από κάποια ασθένεια, είτε απρόσμενα, είτε από αυτοκτονία), για εκείνους που μένουν πίσω και ιδίως για τους ποιο στενά συναισθηματικά ανθρώπους του, το πένθος είναι βαρύ, δύσκολο και πολύ χρονοβόρο. Ο καθείς σύμφωνα με την πρωσοπικότητα και τον χαρακτήρα του θα εκδηλώσει και το πένθος του. Είτε αυτό είναι εμφανές στους άλλους είτε όχι για τον ίδιο είναι κάτι πολύ προσωπικό που το βιώνει μόνος του, με τον εαυτό του, χωρίς απαραίτητα να έχει πάντα την ανάγκη να «ακουμπήσει» κάπου ή να μοιραστεί κάτι. Τα τριήμερα, έτσι όπως ονομάζονται ψυχολογικά είναι το διάστημα εκείνο όπου ο άνθρωπος που έχει μείνει πίσω είναι σε κατάσταση σοκ, τις περισσότερες φορές δεν έχει συνηδητοποιήσει εκείνο που του έχει συμβεί, και σε τι νέα πραγματικότητα έχει κληθεί να μπει. Γ’ αυτό ίσως στο τριήμερο μνημόσυνο η παρουσία των ατόμων είναι ελάχιστη κυρίως μόνο η οικογένεια του νεκρού, είναι μία πολύ προσωπική και ιδιαίτερη στιγμή να «ξαναβρεθούν» «μαζί» και ο ζώντας να αφεθεί, να θρηνήσει, να αφήσει το συναίσθημα του να ξεχειλίσει κάτι που πριν από τις τρεις ημέρες η συναισθηματική κούραση, το σοκ και το πρωτόγνωρο δεν άφηναν το συναίσθημα να εκδηλωθεί. Η διαδικασία του τριήμερου μνημόσυνου, γίνεται πολύ σύντομα σαν να έχει γίνει έτσι για να δώσει τον χώρο στον ζώντα να μείνει μόνος, να πενθήσει , να νοσταλγήσει να εκδηλώσει ότι μέχρι εκείνη την στιγμή ‘ήταν παγωμένο και δεν είχε εκδηλωθεί. Η συναισθηματική κούραση και εξουθένωση εκείνες τις ημέρες είναι πολύ επιφορτισμένη.
<br />
<br />
Στα εννιαήμερα μπορεί το βαρύ συναίσθημα είτε να έχει κοπάσει ελάχιστα ή ακόμα και να έχει αυξηθεί σε πολύ έντονο βαθμό. Εξάλλου γνωρίζουμε ότι το πένθος έχει πολλές μορφές και εκδηλώνεται σύμφωνα με τον ρυθμό και την προσωπικότητα του ζώντα. Στις 10 πρώτες ημέρες μετά τον χαμό του νεκρού οι κοντινοί του άνθρωποι είναι πιθανό να έχουν αρχίσει δειλά-δειλά να συνειδητοποιούν το τι έχει γίνει, πηγαίνουν μαζί με έναν ιερέα στον τάφο και ακολουθούν μία τελετουργία που είθισται να γίνεται αιώνες τώρα, και σ’ αυτή την περίπτωση η διαδικασία αυτή γίνεται σε κλειστό κύκλο, ο ζώντας επιθυμεί να επιστρέψει πίσω στις σκέψεις του, στο πένθος του, στην καθημερινότητα που δυστυχώς έρχεται να του υπενθυμίσει το προχώρημα, κάτι που εκείνη την στιγμή ο ίδιος δεν θέλει να κάνει, δηλαδή να προχωρήσει. Οι κινήσεις τις καθημερινότητας σ’΄ εκείνη την φάση, είναι μηχανικές, πράγματα που είναι να γίνουν διότι έτσι πρέπει. Αυτή βέβαια είναι και η τεράστια διαφορά εκείνου που μένει με εκείνου που φεύγει. Προχώρημα μεν αλλά με πολλά εμπόδια.
<br />
<br />
Το μνημόσυνο που γίνεται πλέον στα σαράντα νοηματοδοτεί αυτό που είπαμε και παραπάνω, ότι η ψυχή πλέον πηγαίνει στον Θεό, σύμφωνα με την θρησκεία μας. Για τον ζώντα είναι μία μικρή συμβολική «εορτή» προς τιμή του νεκρού, εξού και τις συνήθεις εκδηλώσεις στο τραπέζι εμφανίζεται το κρέας σε κάποιες περιοχές και σε άλλες το ψάρι. Στα σαράντα συνήθως παρευρίσκεται αρκετός κόσμος για να τιμήσει τον νεκρό αλλά και την οικογένεια του. Όπως και την ημέρα της κηδείας έτσι και στα σαράντα οι ζώντες λίγες ημέρες πριν έχουν μπει σε μία διαδικασία προετοιμασίας για εκείνη την ημέρα πολύ σημαντική για τους ίδιους αλλά και για την εκκλησία. Μετά από σαράντα ημέρες η ψυχή του ανθρώπου που έχει μείνει πίσω, είναι πια πιο ελεύθερη να εκδηλώσει το πένθος της, η συνειδητοποίηση είναι πλέον πιο εμφανή, ο κόσμος πλέον μπορεί να είναι πιο εκδηλωτικός, έχει επιστρέψει «σχεδόν» πλήρως στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, αλλά το κλίμα μέσα στο σπίτι παραμένει βαρύ, δύσκολο και σκοτεινό. Υπάρχουν βέβαια και πολλές ξεχωριστές περιπτώσεις που αν φεριπείν μία γυναίκα χάσει τον σύντροφο της και έχει παιδιά να έχει αποφασίσει πολύ νωρίτερα το πένθος της, να το «πνίξει», να αποφεύγει να φορά μαύρα με μοναδική σκέψη να μην αμαυρώσει την ψυχή των παιδιών της. Είναι αρκετά δύσκολο αυτό διότι η γυναίκα αυτή δεν αποφορτίζεται σχεδόν καθόλου!!! Η δύναμη για να προχωρήσει είναι τα ίδια της τα παιδιά, είναι ο λόγος για να προχωρήσει και να επιβιώσει. Το ετήσιο μνημόσυνο τώρα νοηματοδοτεί αρκετά για όλους, έχουν συμβεί πάρα πολλά μέσα σ’ έναν χρόνο, το συναίσθημα, οι δυσκολίες, οι καινούργιες καταστάσεις, οι νέες πραγματικότητες, οι προσαρμογές, το πένθος εναλλάσσονται μέσα σ’΄αυτό τον χρόνο. Εάν ο ζώντας αποφασίσει αυτή την ημέρα να την μοιραστεί με κόσμο που θα ήθελε να παραβρεθεί για να τιμήσει τον νεκρό, είναι μία μικρή εορτή προς τιμή του, μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση συνήθως ο οδυρμός πλέον έχει μειωθεί αρκετά. Ο κοντινός άνθρωπος φαινομενικά δείχνει να είναι περισσότερο ψύχραιμος, ήρεμος, η θλίψη παραμένει και οι αναμνήσεις μπορεί να ξαναζωντανεύουν, εάν έφυγαν ποτέ!!!!
<br />
<br />
<strong>Η θέση των παιδιών στις τελετουργίες των μνημόσυνων</strong>
<br />
<br />
Εξαρτάται από τον γονιό τι τακτική θα ήθελε να ακολουθήσει και βέβαια ρόλο σημαντικό έχει η ηλικιακή φάση στην οποία βρίσκεται το παιδί. Οι απόψεις σ’ αυτό το θέμα ποικίλουν, από γονείς, ειδικούς που ασχολούνται με την ψυχική υγεία των παιδιών, εκπαιδευτικών........Τον πρώτο καιρό επειδή ο γονιός μπορεί να είναι σε μία κατάσταση έντονης συναισθηματικής φόρτισης να μην μπορεί να πάρει την ανάλογη απόφαση, προμυθοποιούνται στενοί συγγενείς η λοιποί που γνωρίζουν την οικογένεια και προβαίνουν εκείνοι στην προστασία του παιδιού. Μπορεί ο γονιός μπροστά στο παιδί να εκδηλώνεται με ψυχραιμία αλλά εκείνο που δεν μπορεί να αποφευχθεί είναι οι εκδηλώσεις των υπολοίπων γ’ αυτό και ορισμένοι τα μικρά παιδιά αποφεύγουν να τα παίρνουν μαζί σε συγκεντρώσεις με πολύ κόσμο, όπου η εκδήλωση του πένθους μπορεί να γίνει με έντονο τρόπο. Την κύρια πάντως απόφαση την έχει ο γονιός, στο τι θα κάνει με το/τα παιδιά του, σε μεγαλύτερες ηλικίες πολλές φορές ζητούν τα ίδια τα παιδιά να παραβρεθούν στο μνημόσυνο του γονιού που «χάθηκε». Είναι ένας τρόπος να μοιραστεί μαζί του, σκέψεις του, να νιώθει ότι είναι μέρος του συνόλου και ειδικά το πρωτότοκο παιδί να «αποδείξει» στον γονιό που έφυγε ότι <i>«είναι εκείνος τώρα εκεί!!!»</i>
<br />
<br />
Τα παιδιά και ιδίως οι έφηβοι έχουν έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να εκδηλώνουν εκείνο που τους δυσκολεύει, αναζητούν την μοναξιά τους, αποσύρονται για ένα διάστημα από τις ενασχολήσεις τους, ή καταφεύγουν στις παρέες τους. Μπορούν όποτε το θέλουν ή το ζητούν να επισκέπτονται το μέρος στο οποίο βρίσκεται ο νεκρός γονιός τους, να εκδηλώνουν την δυσκολία με όποιον τρόπο τους αντιπροσωπεύει χωρίς επικρίσεις και καθοδηγήσεις από τους ενήλικες. Κάποτε ένας νεαρός γιος που αγαπούσε την μουσική και σύνθετε στίχους, αποχαιρέτησε τον πατέρα του την ημέρα της κηδείας του με ένα τραγούδι που σύνθεσε εκείνη την ημέρα!!!
<br />
<br />
<strong>Ο θάνατος ενός γονέα και η ψυχοσυναισθηματική κατάσταση ενός παιδιού</strong>
<br />
<br />
Το γεγονός του θανάτου ενός γονιού είναι αναμφίβολα μία από τις πλέον επώδυνες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί, όσο πιο μικρό είναι σε ηλικία τόσο πιο δύσκολο θα του είναι να το διαχειριστεί –ίσως- στο μέλλον (A. Marcoli, 2001). Κάτω από την ηλικία των έντεκα χρόνων τα παιδιά είναι πιο εκτεθειμένα στους ψυχολογικούς κινδύνους που προκαλούνται από αυτό το γεγονός ιδίως όταν χάνεται ο γονέας ο οποίος αποτελεί το σημαντικό πρόσωπο αναφοράς για το παιδί. Σ’ αυτή την ηλικία το μεγαλύτερο μέρος των συναισθημάτων του παιδιού προέρχεται από τους γονείς του. Η στάση του περίγυρου στο παιδί που χάνει τον γονέα του έχει πολύ σημαντική και μέγιστη σημασία. Καλείται το παιδί να βοηθηθεί, να εκφράσει και να επεξεργαστεί τον θυμό του, τον οποίο θα νιώσει όταν αισθανθεί το αίσθημα της εγκατάλειψης, θα χρειαστεί να εκδηλώσει όλα του τα συναισθήματα ειδάλλως μπορεί να κατευθυνθεί προς επιθετικότητα απέναντι στον εαυτό του (Π. Φένατζι).Έχει παρατηρηθεί ότι μετά τον χρόνο υπάρχει μία αντιστροφή της επιθετικότητας του παιδιού που συνίσταται στο να πληγώνει τον εαυτό του ‘έναντι της μητέρας του. Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει σ’ ένα παιδί την δυσκολία και την δοκιμασία αυτής της νέας πραγματικότητας του. Εκείνο όμως που μπορεί να αποτραπεί είναι η προσθήκη περαιτέρω δυσκολιών μ’ εκείνη που από μόνη της είναι μία δυσχερέστατη δοκιμασία.
<br />
<br />
***Σε πολύ μικρά παιδιά η είδηση ενός χαμού βοηθάει αρκετά η αφήγηση μίας ιστορίας, ή το διάβασμα ενός παραμυθιού. Στο εμπόριο υπάρχουν πολλά βιβλία που βοηθούν πως με ένα συμβολικό τρόπο μπορούν να καταλάβουν την έννοια μίας απώλειας ενός πολύ σημαντικού –για τον ίδιο- ανθρώπου.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-25532127186293878652014-10-18T21:19:00.002+03:002014-10-18T21:19:44.500+03:00ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΟΣ / ΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΓΟΝΕΑΣ
<div align="justify">   Όλοι μα όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους είναι πολύ πιθανό να έχουν νιώσει φόβο για κάτι ακόμα και για κάποιον. Τι είναι όμως ο φόβος, αυτό το σύμπλεγμα συναισθημάτων που «κλειδώνει» αρκετές φορές τις ψυχές των ανθρώπων, περιορίζει την κινητικότητα τους, τον δυναμισμό τους την ελευθερία τους;; Ο φόβος μπορεί να μετατραπεί σε φοβία και θα δούμε παρακάτω κάποια βασικά στοιχεία του διαχωρισμού αυτών των δύο. Οι μονογενείς ίσως να έχουν έναν επιπλέον λόγο να αισθάνονται φόβο για την ζωή τους, ή για το παιδί τους, φόβο ότι είναι «μόνοι» και δυσκολεύονται να διαχειριστούν καταστάσεις μη αναμενόμενες, απρόοπτα κα. Βέβαια όταν κάποιον μονογονέας είτε από επιλογή είτε όχι, όταν πλέον πορεύεται ως ενήλικας μόνο με τα ανήλικα παιδιά του, τότε αποκτά τεράστια δύναμη, αποφασιστικότητα, σκληραίνει για να επιβιώσει. Δεν επαναπαύεται και δεν χαλαρώνει σχεδόν ποτέ, είναι συνέχεια σε μία διαρκή εγρήγορση για να επιτύχει και να καταφέρει πράγματα. Είναι αξιέπαινα άτομα και αξίζουν τον σεβασμό όλων.
<br />
<br />
<strong>ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ</strong>
<br />
<br />
Μονογονεϊκή χαρακτηρίζεται η οικογένεια στην οποία ένας γονέας χωρίς σύζυγο, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο έχει μείνει μόνος/-η και ανεξάρτητα από την ύπαρξη άλλων ενήλικων μελών στην οικογένεια, ζει με ένα τουλάχιστον ανύπαντρο παιδί εξαρτημένο από αυτόν/-η (άγαμη μητέρα ή άγαμος πατέρας, χήρος/-α, διαζευγμένος/-η).
<br />
<br />
Τις τελευταίες δεκαετίες οι μονογονεϊκές οικογένειες έχουν αυξηθεί στις ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα αντιπροσωπεύουν το 3% περίπου όλων των ευρωπαϊκών οικογενειών και το 9% των οικογενειών με παιδιά. Οι γυναίκες αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μονογονέων τόσο στην Ευρώπη γενικά όσο και στην Ελλάδα ειδικά, με το αντίστοιχο ποσοστό να ανέρχεται στο 91%.
<br />
<br />
Σύμφωνα με τις στατιστικές της Eurostat το 2001 στην ΕΕ των 15 υπήρχαν 4,3 εκατ. μονογονεϊκές οικογένειες. Ο αριθμός αυτής της μορφής οικογενειών έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, αλλά σε διαφορετικά ποσοστά ανά κράτος μέλος. (πηγή: Κλίμακα) Οι μονογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα (τουλάχιστον) αποτελούν μια κατεξοχήν «ευπαθή» ομάδα του πληθυσμού, μία κατάσταση που οι περισσότεροι δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι υπάρχει και επιπλέον έχουν να αντιμετωπίσουν αρκετά θέματα γραφειοκρατικά, επιδόματα... Οι οικογενειακές ευθύνες και εργασιακή ζωή είναι αρκετά (για ορισμένους) αντίξοες, καλούνται συνεχώς να «παλεύουν» για ότι δικαιούτο, να ενημερώνονται και να διεκδικούν τα όσα (δικαιωματικά) τους ανήκουν.. Οι επιπτώσεις των πιέσεων αυτών εξαρτώνται τόσο από τη «συνεισφορά» του πρώην συντρόφου αλλά και των οικογενειακών και άλλων κοινωνικών δικτύων βοήθειας, όσο και από τις προνομιακές ρυθμίσεις και τις δυνατότητες πρόσβασης σε κοινωνικές υπηρεσίες. Είναι σημαντικό και εν μέρι ανακουφιστικό ότι η πολιτεία μεριμνά ιδιαίτερα τις παροχές για την προστασία της μονογονεικής οικογένειας. Τα ΜΜΕ, κοινωνικά μέσα δικτύωσης είναι μερικοί τρόποι για να ενημερώνονται οι μονογενείς για θέματα που τους αφορούν και επάξια δικαιούτο..
<br />
<br />
<strong>ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΦΟΒΙΑ</strong>
<br />
<br />
Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, μαζί με αυτόν του θανάτου με τον οποίο συνήθως συνδέεται, είναι η πιθανότητα απαξίωσης, περιφρόνησης, ή εχθρότητας εκ μέρους των άλλων. Αυτή η θεωρία πολλές φορές μπορεί να μην ευσταθή διότι στην πραγματικότητα κανένας δεν ασχολείται σοβαρά με κάποιον άλλον και αν το κάνει είναι κάτι περιστασιακό και επιπόλαιο. Η αίσθηση αυτή δημιουργείται σε ανθρώπους που τα βιώματα τους, τραυμάτισαν την αυτοεκτίμηση τους συνήθως κατά την παιδική ηλικία. Πρόκειται για ένα σύνολο μεγάλων αλλά και μικρών τραυμάτων που η εκδήλωση τους είτε έχει να κάνει μ’ αφορμή ενός ενοχλητικού συμβάντος είτε μπορεί να έχουν πάρει την μορφή διάφορων συμπλεγμάτων κοινωνικού φόβου. Ο φόβος θεωρείται ένα δυσάρεστο και έντονο συναίσθημα, λειτουργεί όμως ως μηχανισμός επιβίωσης και προστασίας. Αν δεν υπήρχε το συναίσθημα του φόβου, τότε ο άνθρωπος θα δυσκολευόταν να αντιληφθεί τους κινδύνους που τον απειλούν στην ζωή του και θα ήταν ανίσχυρος να αυτοπροστατευθεί, αλλά και να φροντίσει και να προστατέψει τους σημαντικούς του άλλους. Ενώ λοιπόν ο φόβος είναι χρήσιμος με καθαρά επιβιωτική αξία, η φοβία –που στην ουσία είναι παράλογος φόβος- είναι μια δυσάρεστη (συναισθηματικά) και άκρως δυσλειτουργική (ως συμπεριφορική αντίδραση) κατάσταση, που παγιδεύει το άτομο, περιορίζοντας τη ζωή του και χωρίς πραγματικά να την προστατεύει, όπως γίνεται στην περίπτωση του φόβου (Marks, 1993). Φόβος λοιπόν είναι η φυσιολογική και αναμενόμενη αντίδραση μπροστά σε έναν πραγματικό κίνδυνο, ή ακόμα και μία ορατή απειλή. Ενώ η φοβία είναι η υπερβολική αντίδραση φόβου σε κάτι, καθαρά υποκειμενική μα εντελώς δυσανάλογη με το μέγεθος του πραγματικού κινδύνου ή της επικείμενης απειλής(Marshall, 1994). Άρα λοιπόν, στην φοβία δεν υπάρχει κάποιος πραγματικός αντικειμενικός κίνδυνος κατά της ζωής του ατόμου, το ίδιο το άτομο όμως αντιδρά ακριβώς σαν να απειλείται η ζωή του.
<br />
<br />
Οι πραγματικές αιτίες του ‘άγχους οποίες απορρέουν από αλληλεπιδράσεις του παρελθόντος, του παρόντος ακόμα και του μέλλοντος, μας διαφεύγουν, διότι βασίζονται σε μία παλιά ασυνείδητη υποψία πως οι άνθρωποι είναι ανεπαρκείς και άρα μη αποδεκτοί από τους άλλους. To άγχος, δεν είναι τόσο προσδιορίσιμο όπως στις φοβίες, είναι πιο αόριστο και γενικευμένο και αφορά το κατά πόσο ένα άτομο νιώθει ικανό να ανταπεξέλθει απέναντι στις φανταστικές ή πραγματικές απαιτήσεις των εκάστοτε εξωτερικών καταστάσεων (επαγγελματικών, οικογενειακών, κοινωνικών κλπ.). Στο άγχος, το άτομο υπερεκτιμά την δυναμική που μπορεί να έχουν οι εξωτερικές περιστάσεις/συνθήκες και να υποτιμά την δική του ικανότητα να μπορέσει να «τα καταφέρει σε κάτι». Όσο μεγαλύτερη είναι η υποτίμηση των δυνατοτήτων του, τόσο μεγαλύτερη είναι η υπερεκτίμηση των απαιτήσεων του περιβάλλοντος, και κατα συνέπεια τόσο πιο παθολογικό γίνεται το άγχος. (Ευαγγ. Κουσιάδης)
<br />
<br />
Στην περίπτωση των φοβιών αλλά και του άγχους, είναι πολύ σημαντικό να έχουμε υπόψην ότι δεν είναι τα φοβικά – εξωτερικά αντικείμενα/ερεθίσματα αυτά καθεαυτά που προκαλούν το άγχος και τον φόβο, αλλά ο τρόπος που τα άτομα το αντιμετωπίζουν, σκεπτόμενοι επάνω σ’ αυτά και αντιδρώντας ανάλογα. Είναι φυσιολογικό και χρήσιμο ακόμα και να βιώσει κάποιος τον φόβο σε επικίνδυνες καταστάσεις. Ο φόβος είναι μια προσαρμοστική αντίδραση του ανθρώπου. Εξυπηρετεί ένα προστατευτικό σκοπό. Με το σώμα μας και το μυαλό σε εγρήγορση και έτοιμοι για δράση, είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε γρήγορα και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Αλλά στις φοβίες η απειλή είναι σε μεγάλο βαθμό υπερβολική ή ανύπαρκτη. (Πολυζόπουλος Ε., Ψυχίατρος) Συνήθως οι άνθρωποι φοβούνται την μη αποδοχή από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό, είναι η ενοχή που κυριεύει τον άνθρωπο και αποτελεί το κυρίαρχο εμπόδιο για την ανθρώπινη ευτυχία. (Lucio Della Seta, 2007)
<br />
<br />
<strong>ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΦΟΒΙΑΣ</strong>
<br />
<br />
Τα κύρια συμπτώματα που παρατηρούμαι στις φοβίες είναι τα εξής: Δυσκολία στην αναπνοή, ταχυκαρδία ή αίσθημα παλμών, πόνος στο στήθος ή σφίξιμο, τρόμος ή τάση για εμετό, αίσθημα ζάλης ή λιποθυμία, σφίξιμο στο στομάχι, αίσθημα κρύου ή ζέστης, μυρμήγκιασμα των αισθήσεων, εφίδρωση. Ψυχολογικά συμπτώματα μιας φοβίας: αίσθημα πολύ μεγάλου άγχους ή πανικού, έντονη ανάγκη φυγής, αίσθηση "εξωπραγματικού", ο φόβος της απώλειας ελέγχου, αίσθηση σαν να πρόκειται να πεθάνετε, υπερβολική αντίδραση, και αίσθημα ανικανότητας ελέγχου του φόβου.
<br />
<br />
<strong>ΑΙΤΙΕΣ</strong>
<br />
<br />
Οι αιτίες που κρύβονται πίσω από τις φοβίες είναι ποικίλες. Αρκετές είναι οι επιστημονικές μελέτες που τονίζουν τη σημασία της κληρονομικότητας. Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είναι βιολογικά «προγραμματισμένοι» να φοβούνται. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, άνθρωποι με οικογενειακό ιστορικό αγχωδών διαταραχών (π.χ. φοβίες) έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν και οι ίδιοι ανάλογα προβλήματα.
Επίσης αρκετοί πιστεύουν ότι οι φοβίες είναι αποτέλεσμα μάθησης . Το άτομο, μπορεί να «μάθει» να φοβάται, επειδή ήρθε αντιμέτωπο με ένα ερέθισμα το οποίο έχει συνδέσει με αρνητικά συναισθήματα από δικό του βίωμα. Κύριο και ουσιαστικό ρόλο έχει η προσωπικότητα του καθενός το πως ερμηνεύει τον κόσμο, τα ερεθίσματα γύρω του. Δύο άνθρωποι που μπορεί ταυτόχρονα να βιώνουν ένα κοινό ερέθισμα να αντιδράσουν τελείως διαφορετικά ο ένας με τον άλλον, η αντίδραση αυτή είναι που τελικά καθορίζει την ψυχική ισορροπία του εκάστοτε ατόμου.
<br />
<br />
<strong>ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΩΝ ΜΟΝΟΓΟΝΕΩΝ</strong>
<br />
<br />
Αναφέρουμε φόβους και όχι φοβίες διότι «αγγίζουμε» τις ανησυχίες εκείνες που είναι λογικό να αισθάνονται οι γονείς αυτής της ομάδας. Δεν υπάρχει περίπτωση οποιοσδήποτε γονιός να μην έχει ανησυχίες, άγχη, φόβους για ότι αφορά τα παιδιά του, την πορεία τους αλλά και για τους ίδιους, την υγεία τους, την πορεία της ζωή τους. Θεωρείτο φυσιολογικό για τους μονογενείς οι φόβοι να είναι πιο έντονοι από άλλους γονείς. Για παράδειγμα όταν ένας μονογονέας είναι χήρος, ξαφνικά η ανησυχία του μην τυχόν πάθει και εκείνος κάτι, κορυφώνεται. Είναι διαφορετικό όταν σε ένα σπίτι υπάρχουν και οι δύο γονείς και διαφορετικό όταν «ξαφνικά» ο ένας «φεύγει». Ο χήρος μονογονέας ξαφνικά αισθάνεται υπεύθυνος για όλα, κυριαρχούν έντονα αισθήματα παντοδυναμίας, ότι πρέπει και χρειάζεται να τα καταφέρει όλα μόνος του, ότι θα χρειάζεται στο εξής να λειτουργεί για δύο ακόμα και για τον γονιό που «έφυγε». Ο πρώτος καιρός για τον γονέα που μένει πίσω είναι σαφώς πιο δύσκολος οπότε και οι φόβοι του έχουν μία βάση δικαιολογημένη. Η ανησυχία έρχεται όταν αυτός ο φόβος γίνει φοβία, δηλαδή μεγαλώνοντας τα /το παιδιά./ι ο μονογονέας ανησυχεί για το παραμικρό, δεν μπορεί πλέον να απολαύσει κάτι στην ζωή του, διότι η βαθιά σκέψη του είναι στο ότι μπορεί να πάθει και εκείνος κάτι. Μία άλλη φοβία που δημιουργείται στους χήρους μονογενείς είναι η ανάγκη εξάρτησης που δημιουργείται «ξαφνικά» μετά από την απώλεια. Εξάρτηση κυρίως από μεριά του γονιού προς το παιδί και αντίστοιχα. Τα παιδιά όπως και να έχουν έρθει τα πράγματα χρειάζεται να προχωρούν την πορεία τους στρεφόμενοι μόνο μπροστά, στους στόχους τους, στα ερεθίσματα τους, στο μέλλον τους. Η ανασφάλεια που εισχωρεί μέσα στον μονογονέα τον καθιστά αδύναμο να μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό, μ’ αποτέλεσμα να μην μπορεί να παραμένει ήρεμος στην καθημερινότητα του.
<br />
<br />
Μία άλλη κατηγορία μονογονέων, που αισθάνονται διάφορους φόβους είναι οι διαζευγμένοι μονογονείς. Συγκεκριμένα εδώ εμφανίζονται διάφορων ειδών φόβων ή ανησυχίες σ’ αυτούς τους γονείς. Το πως δηλαδή θα διαχειριστούν οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά το διαζύγιο, τι θα επιφέρει στα μέλη της οικογένειας και αργότερα καθώς τα παιδιά θα μεγαλώνουν ο φόβος του γονιού θα είναι μην τυχόν επαναληφθεί στην ζωή των παιδιών τους το ίδιο μοτίβο, να χωρίσουν και οι ίδιοι από τις οικογένειες τους. Οι περισσότεροι μονογονείς όταν οι γάμοι των παιδιών τους δεν «προχωρούν» ενοχοποιούνται στρέφονται στον εαυτό τους, κατηγορώντας τους εαυτούς τους ότι τα ερεθίσματα που τα παιδιά τους έλαβαν δεν είναι τα πιο υγιή ή σωστά. Εσωτερικεύουν πολύ βαθιά αυτή την σκέψη μ’ αποτέλεσμα να μην μπορούν να είναι πάντα αντικειμενικοί με τις επιλογές συντρόφων των παιδιών τους.
<br />
<br />
Οι ανύπαντρες μητέρες κατά επιλογή, αλλά και εκείνες που ο πατέρας «εγκατέλειψε» την οικογένεια του, είναι μονογενείς που οι φόβοι τους εδώ έχουν να κάνουν με το πως θα ανακοινώσουν –κάποια στιγμή- στο παιδί τους την αλήθεια τους. Στην πρώτη περίπτωση οι μητέρες καλούνται να απαντήσουν ή να αυτοαποκαλύψουν στα παιδιά τους για την παρουσία ή μη ύπαρξης του πατέρα, για το πως επέλεξε να δημιουργήσει μία οικογένεια μόνη και διάφορα άλλα ερώτημα που το παιδί μπορεί κάποια στιγμή να θέσει. Ο κύριος φόβος εδώ της μονογονέα είναι η λήψη ευθυνών που μπορεί να δεχτεί ακόμα και την αποδοχή από το ίδιο το παιδί. Σαφώς τέτοιες συζητήσεις και αποκαλύψεις δεν είναι το πιο εύκολο να συμβεί, ο ενήλικας όμως έχει ένα προσόν να επιλέγει για τις επιλογές του με όποιο τίμημα και όποιο κόστος. Στην περίπτωση που ο πατέρας ή η μητέρα έχει «εγκαταλείψει» την οικογενειακή εστία δημιουργούνται πολλά ερωτήματα από το παιδί ακόμα και από μικρή ηλικία ιδίως όταν η απουσία τους ενός γονέας είναι εμφανή. Σε όποια ηλικία και να είναι ένα παιδί οι γονείς του εξηγούν με τον αντίστοιχο κατανοητό τρόπο την κατάσταση, προσπαθώντας αυτό να μην βλάψει και καταπονήσει την ψυχική του ηρεμία. Μία μητέρα φεριπείν που επέλεξε να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της χωρίς την παρουσία του πατέρα, θα χρειαστεί να θέσει την θέση της και την επιλογή της αυτή όταν το παιδί θα είναι σε ετοιμότητα και κατάλληλη ηλικία όπου αυτά που θα ακούσει να μπορεί να τα διαχειριστεί και αν όχι να καταλάβει (εξαρχής) τουλάχιστον να μπορεί να ακούσει.
<br />
<br />
Αρκετοί μονογονείς συχνά αισθάνονται τον φόβο (ιδίως οι γυναίκες) ότι από την στιγμή που λείπει ο πρώην σύζυγος από το σπίτι μπορεί να τους τύχουν διάφορες καταστάσεις που οι ίδιες δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν, είναι οι φόβοι για την καθημερινότητα αλλά είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσει η μονογονέας πως ζούσε πριν, κουβαλούσε ασυνείδητα την ασφάλεια του συζύγου της, ένιωθε προστασία; Εάν η ίδια επέλεξε να λήξει αυτόν τον γάμο και τώρα μετάνιωσε;; Η δύναμη της συνηθείας (ακόμα και όταν κάποιοι δεν περνούν καλά) είναι αρκετά ύπουλη μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους, τις δυναμικές τους και την αξία τους. Από κάτι ίσως απλό, κάτι που έκανε ο πατέρας στο σπίτι και η γυναίκα όχι, μέχρι την ολότητα των ευθυνών που πλέον έχει αναλάβει αυτό καθιστά μεγάλη ανασφάλεια, μπορεί να δημιουργηθούν φοβίες και το άτομο αυτό να πάρει ίσως λίγο περισσότερο χρόνο μέχρι να σταθεροποιηθεί στις δυνάμεις και στις αντοχές του.
Όταν τα άγχη, οι φόβοι γίνουν μόνιμοι «κάτοικοι» στην ψυχή και στον νου του ανθρώπου, είναι σαν να στερεί το δικαίωμα να ζει την ελευθερία του, τα λάθη και τα πάθη του, τις αδυναμίες του. Οι μονογονείς ίσως έχουν έναν λόγο παραπάνω να ανησυχούν για το παρακάτω, αλλά η ίδια τους η δύναμη κρύβεται στην θέληση τους για το παρακάτω.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-9112806561331653772014-08-24T16:07:00.000+03:002014-08-24T16:10:00.088+03:00ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
<div align="justify"> Είναι έμφυτη η αυτοεκτίμηση ή κατακτάτε με κόπο;;; Είναι ένα προσόν που αναμφισβήτητα βοηθάει τον άνθρωπο σ’ όλη του την πορεία από την στιγμή που αρχίζει να σχηματίζει τις σχέσεις του με την οικογένεια του, τις συναναστροφές με τους συνομηλίκους του, τις σπουδές, την εργασία του. Είναι ένα προσόν που βοηθά ακόμα και στον χειρισμό δύσκολων καταστάσεων, όπως απόλυση ή μία προδοσία. Εκτιμώ τον εαυτό σημαίνει, σέβομαι, αγαπώ, δίνω χώρο στον εαυτό, τον προστατεύω, τον φροντίζω. <i>«Για να είναι κάποιος αποτελεσματικός γονιός πρέπει πρώτα να δώσει στο παιδί του ρίζες για να μπορέσει να αναπτυχθεί και μετά φτερά για να πετάξει»</i>. Ο χώρος εκείνος ο οποίος κάποιος μαθαίνει να αναγνωρίζει τα συναισθήματα του, να τους δίνει την ακριβή του σημασία και να τα εκδηλώνει είναι το πλαίσιο που κάποιος θα μεγαλώσει, ένα από αυτά τα πλαίσια είναι η οικογένεια κάποιου.
<br />
<br />
Μέσα από εκείνη το παιδί θα αρχίσει να μαθαίνει να πιστεύει στις ικανότητες του, στην δυναμικές του, να ισχυρίζεται με σθένος την άποψη του, να μαθαίνει από τα λάθη του και να συνεχίζει χωρίς να παραιτείται. Οι περισσότεροι γονείς οι οποίοι δεν έχουν ποτέ κακή πρόθεση δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν τα ισχνά συμπτώματα που παρουσιάζεται στο παιδί τους το οποίο έχει μειωμένη αυτοεκτίμηση. Η ανάγκη ενός παιδιού να κρύβει τα συναισθήματά του μπορεί να αντανακλά την επιθυμία του να κερδίσει ή να διατηρήσει την αποδοχή των γονιών του. Αρκετοί γονείς νιώθουν υπεύθυνοι ότι εξαιτίας τους το παιδί τους δεν πιστεύει και δεν εκτιμά τον εαυτό του. Άλλοι μπορεί να αισθάνονται απειλούμενοι από οποιαδήποτε περίσταση προκαλεί αυτοκριτική και αυτοαντιμετώπιση. Σε ένα σπίτι όπου επικρατούν το άγχος και το χάος ο κάθε αναπτυσσόμενος άνθρωπος θα βρει εμπόδια στο μονοπάτι της φυσιολογικής του εξέλιξης. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πολλά αγγίγματα κουβαλούν μέσα τους έναν βαθύ πόνο και ερώτημα. <i>« Δεν με αγαπούν αρκετά, ώστε να θέλουν να με αγκαλιάσουν;» «Και αν οι ίδιοι μου οι γονείς δε θέλουν να με αγκαλιάσουν, τότε γιατί κάποιος άλλος να θελήσει να το κάνει;»</i>
<br />
<br />
Ένα παιδί που λαμβάνει αγάπη και αυτό φαίνεται ποικιλοτρόπως θα αγαπήσει τον εαυτό του και δεν θα κυριεύεται στο μυαλό του σκέψεις διχόνοιας και αρνητικότητας Η αγάπη μεταβιβάζεται με πράξεις φροντίδας και με τη χαρά που δείχνουμε για το γεγονός της ύπαρξης του παιδιού μας. Ένας αποτελεσματικός γονιός μπορεί να δείξει τον θυμό του χωρίς να αποσύρει την αγάπη του. Μπορεί να διδάξει, χωρίς να καταφεύγει στην απόρριψη. Η αγάπη δε βιώνετε ως πραγματική όταν το παιδί λαμβάνει μηνύματα του τύπου <i>«Δεν είσαι αρκετός»</i>.
<br />
<br />
Σε ένα παιδί που επανειλημμένα έχει ειπωθεί ότι δεν πρέπει να νιώθει έτσι όπως νιώθει (φόβο, θυμό, χαρά, συγκίνηση, κλπ) τότε το ίδιο το παιδί ενθαρρύνεται να αρνηθεί συναισθήματα για να ευχαριστήσει τους γονείς του. Δε βοηθούμε την εξέλιξη ενός παιδιού με το να κάνουμε αποκήρυξη εαυτού προς την τιμή της αγάπης μας.
<br />
<br />
<strong>Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ</strong>
<br />
<br />
- Σταμάτα να κατακρίνεις και άρχισε να εκτιμάς τον εαυτό σου.
<br />
<br />
-Η αποδοχή του εαυτού σε βοηθά να κάνεις αλλαγές
<br />
<br />
-Ξεκίνα να εγκρίνεις τον εαυτό σου
<br />
<br />
-Επέτρεψε στον εαυτό σου να προχωρήσει μπροστά.
<br />
<br />
-«Μπορείς» να μην ανησυχείς με το παραμικρό.
<br />
<br />
-Σταμάτα να κατηγορείς συνεχώς τον εαυτό σου.
<br />
<br />
- Άκου και εμπιστεύσου τον εαυτό σου. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα τον εαυτό σου και τις επιθυμίες του.
<br />
<br />
-Αξίζεις την ευτυχία.
<br />
<br />
-Αντιμετώπισε τον εαυτό σου όπως και τους άλλους ανθρώπους.
<br />
<br />
-Όσο περισσότερο χαλαρώνεις και σέβεσαι τον εαυτό σου τόσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αποκτάς.
<br />
<br />
Η αυτοενίσχυση και η αυτοεκτίμηση είναι δύο δίδυμες καταστάσεις που είναι καλό το ένα να ακολουθεί και να υποστηρίζει το άλλο. Εκείνος που μπορεί να ενισχύσει την αυτοεκτίμηση είναι ο ίδιος ο εαυτός και βέβαια αυτό αποκτάται όταν κάποιος έχει εκπαιδευτεί έχει μάθει από μικρή ηλικία να σέβεται τις ανάγκες του, να εκδηλώνει χωρίς κριτική τα συναισθήματα του. Η αυτοενίσχυση μαθαίνεται από συνεχή ενισχυόμενη συμπεριφορά, επίσης, ένας άλλος τρόπος είναι η μίμηση άλλων ατόμων που αυτοενισχύονται. Εκείνοι λοιπόν, που μαθαίνουν νέους τρόπους αυτοενίσχυσης και αυτοαξιολόγησης, συμπεριφέρονται στο εξής σύμφωνα με νέα καινούργια πρότυπα συμπεριφοράς. Η αυτοενίσχυση λοιπόν ακολουθεί τους νόμους της μάθησης όπως ακριβώς και με άλλες συμπεριφορές (Bandura, 1976).
<br />
<br />
Με λίγα λόγια αυτοεκτίμηση θα πει: Συμφιλίωση με τα συναισθήματα, λέγοντας την αλήθεια στον εαυτό, σεβασμός προς τα συναισθήματα, αναγνώριση ποια συναισθήματα είναι δικά σου και ποια όχι, μείωση του φόβου και του πανικού, φροντίδα προς τον εαυτό, η ευτυχία ενισχύεται από μέσα μας, αποφυγή κατηγοριών και κριτικής προς τους άλλους.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-60882318652193450232014-08-24T15:40:00.000+03:002014-08-24T15:40:07.423+03:00 Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΜΟΝΟΓΕΝΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ<div align="justify"> Ακούγοντας τις λέξεις «ανύπαντρη μητέρα», «χήρα μητέρα», «διαζευγμένη μητέρα» πολλές φορές μπορούμε να υποθέσουμε τι μπορεί να ακολουθήσει ανάλογα το κοινωνικοπολιτισμικό περιβάλλον όπου η γυναίκα αυτή ανήκει. Ας μιλήσουμε λίγο για τα κοινωνικά στερεότυπα που ακολουθεί κάθε πολιτισμός. Κάθε κοινωνία, ο μικρόκοσμος αυτής ακολουθεί και πιστεύει κάποιες αξίες, ορισμένα στερεότυπα, δομές. Ο Δυτικός τρόπος σκέψης στην πλειοψηφία του ακολουθεί κάποια στερεότυπα από γενιά σε γενιά δίχως οι νεότεροι να τις φιλτράρουν και να τις προσαρμόζουν στα νέα δεδομένα της εποχής. Τι εννοείται με αυτό;;; Παλιότερα μία χήρα γυναίκα και μητέρα εκτός του ότι είχε να «δουλέψει» το βαρύγδουπο για εκείνη πένθος της απώλειας με ότι αυτό συγκαταλέγεται, είχε να αντιμετωπίσει και τον ρατσιστικό κοινωνικό της περίγυρο. Η κοινωνία «έχτιζε» επάνω της ανάλογα τι πορεία θα ακολουθούσε και την ανάλογη συμπεριφορα. Φεριπείν εάν μία χήρα μητέρα έδειχνε ότι αφοσιώνεται πλήρως στις ανάγκες των παιδιών της, δεν «φτιάχνει» και δεν προχωρά την προσωπική της ζωή ούτε ακόμα και την κοινωνική της, τότε αυτό είναι δεκτό και αρεστό από την κοινωνία στην οποία είναι μέρος. Εάν όμως μία άλλη γυναίκα ζει το πένθος της αλλά προχωρά την καθημερινότητα της, δουλεύοντας, κρατήσει το «μαύρο» για την ψυχή της και ντυθεί και με άλλα χρώματα, ή δείχνει να ευτυχή τότε είναι πολύ πιθανό ο κοινωνικός της περίγυρος, ή μέρος αυτού να την κρίνει, να την κατηγοριοποιήσει, να την περιφρονήσει.
<br />
<br />
<strong>ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ</strong>
<br />
<br />
Εάν ένας άνδρας χηρέψει ή αποφασίσει να διαζευχτεί και την επιμέλεια των παιδιών την έχει ο ίδιος, θα παρατηρήσουμε ότι ο περίγυρος περισσότερο θα δείξει οίκτο προς τον ίδιο και την νέα πραγματικότητα που καλείται να ακολουθήσει, αντίστοιχα όμως όταν αυτό συμβεί σε μία γυναίκα, ένα μέρος της κοινωνίας θα καραδοκεί να δει πως θα επιλέξει να ζήσει στο εξής αυτή η γυναίκα την ζωή της. Αν ανατρέξουμε στις παλιές ασπρόμαυρες Ελληνικές ταινίες θα θυμηθούμε ότι η χήρα μητέρα ή εκείνη που την «εγκατέλειπε» ο σύζυγος της ήταν το επίκεντρο πολλών αρνητικών σχολίων και κριτικών από το κοινωνικό της σύνολο. Αντίθετα ο άνδρας δεχόταν εύκολα στήριξη. Βοήθεια, ακόμα και όταν επέλεγε να νυμφευθεί ξανά ο περίγυρος έδειχνε κατανόηση ότι ένα παιδί χρειάζεται πάντα την φροντίδα μιας γυναίκας. Πάνω σ’ αυτή την στερεοτυπική δικαιολογία μεγάλωσαν γενιές και γενιές και γαλούχησαν τους ανθρώπους να περιθωριοποιούν και να βάζουν πολύ εύκολα ταμπέλες.
<br />
<br />
Από ‘έρευνες που ‘έχουν γίνει κατά καιρούς έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν τυπικές διαφορές στον τρόπο που πολλές κοινωνίες διαφοροποιούν τα δύο φύλα, σε ότι αφορά την ιδιαιτερότητα που αυτές επέβαλαν στην κοινωνικοποίηση των παιδιών. Το ότι και τα δύο φύλα συμπεριφέρονται με τον τρόπο που τους δίδαξαν προηγούμενες γενιές ασφαλώς και δεν προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο γεννά πολλά και ενδιαφέροντα ερωτήματα. Η εικόνα των διαφορών μεταξύ των δύο φύλων όπως αυτή παρουσιάζεται από την ανθρωπολογία, εμφανίζει τους άνδρες να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, μία τάση προς την επιτυχία και κυριαρχία επιβολής, ενώ οι γυναίκες ως πιο κοινωνικές παρουσιάζονται να είναι περισσότερο παθητικές, υποτακτικές και υποχωρητικές. Αυτό το συναντάμε πολύ εύκολα όταν μία μονογενείς χήρα μητέρα αποφασίζει να ακολουθήσει την υποταγή της ίδιας της, της κατάστασης. Θεωρούν ότι είναι η μόνη τους επιλογή. Υπάρχουν και περιπτώσεις γυναικών που ακολουθούν ένα μονοπάτι διαφοροποίησης, δηλ. μπορεί να αλλάξουν τοποθεσία, ο κοινωνικός του κύκλος να εμπεριέχει και άλλα πρόσωπα που δεν θα νιώθει ότι μέσα από εκείνη «κοιτούν» το παρελθόν της. Σ’ αυτή την περίπτωση κατέχει πολύ σημαντικό ρόλο και ο κοινωνικός περίγυρος, πόσο υποστηρικτικός και ειλικρινείς είναι. Είτε το θέλουμε είτε όχι αυτή την σύμπραξη την «φτιάχνουν» και οι δύο πλευρές και η γυναίκα και το κοινωνικό σύνολο.
<br />
<br />
<strong>ΑΝΔΡΙΚΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ</strong>
<br />
<br />
Κάποιες κατευθύνσεις, κάποια πρότυπα δίνονται στον άνθρωπο από την πολύ τρυφερή του ηλικία. Σαν να μετουσιώνεται σ’ ένα τρόπο ζωής και καλείται να το υπηρετεί υπάκουα και ευλαβικά. Όταν φτάσει στην ενήλικη πλέον ζωή καλείται από τις γύρω περιστάσεις να προσαρμόσει τα όσα έμαθε από παλιά στις νέες πραγματικότητες, στα νέα δικά του δεδομένα. Οι νέοι σήμερα (τουλάχιστον οι περισσότεροι) βλέπουμε να είναι περισσότερο διαλλακτικοί, επικοινωνιακοί, ανοιχτοί χωρίς να τοποθετούν «ταμπέλες» στους γύρω τους, χωρίς να κρίνουν την ζωή τους και χωρίς να τους καταδικάζουν. Αρχίζουν λοιπόν και ξεχωρίζουν από τις πεποιθήσεις και τα στερεότυπα των προηγούμενων γενεών. Δεν το συναντάμε απόλυτα διότι ορισμένοι μπορεί να μην εκδηλώνουν ανοιχτά τις απόψεις και τις πεποιθήσεις τους αλλά στο βάθος του μυαλού τους επικρατεί εν μέρι μία παλαιότερη στενή σκέψη, όπως των προγόνων τους. Παράδειγμα εάν μία μητέρα χάσει τον σύζυγο της και για πολλά χρόνια η πλήρη αφοσίωση της είναι τα παιδιά της και η ευρεία οικογένεια του συζύγου της ζει κοντά της, βλέπει την πορεία και την διαδρομή της, τότε είναι πολύ πιθανό αυτή η γυναίκα να δυσκολευτεί ακόμη περισσότερο να «τολμήσει» να προχωρήσει. Το προχώρημα είναι υποκειμενικό για τον καθένα. Μπορεί οι νεότερε γενιές αυτών των συγγενών να θέλουν να δουν αυτή την γυναίκα να «προχωρά» την ζωή της, αλλά εάν αντιληφθούν, μάθουν ή ακούσουν κάτι μπορεί το νέο αυτό να μην το αποδεχτούν μέσα τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται να μένουν στις σκέψεις και στις πεποιθήσεις τους, είναι ένα εύκολο βόλεμα.
<br />
<br />
Στερεότυπα που ακολουθούν τους άνδρες σύμφωνα με ερευνητικά ευρήματα είναι η κυριαρχία, η αυτονομία, η επιθετικότητα, η τάση για επίδειξη, η επιθυμία για επιτυχία και η αντοχή. Ενώ όπως αναφέραμε και παραπάνω η ταπεινότητα, η υποχωρητικότητα, η παροχή βοήθειας προς τρίτους, η φροντίδα και η φιλικότητα είναι χαρακτηριστικά που αποδίδονται κυρίως στις γυναίκες. Σε αναπτυγμένες χώρες όπου οι γυναίκες εργάζονται και σπουδάζουν η ιδεολογία σχετικά με την θέση της γυναίκας είναι προσανατολισμένη προς την ισότητα των δύο φύλων (Williams& Best, 1989). Σ’ αυτές τις χώρες τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους με ισότιμο τρόπο. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η ιδεολογία περί ισότητας των δύο φύλων εξαπλώνεται, αλλά είναι πολύ περισσότερο αποδέκτη από τις γυναίκες απ’ ότι στους άνδρες. Σε αρκετές χώρες οι γυναίκες δείχνουν να είναι περισσότερο φιλελεύθερες απ’ ότι οι άνδρες. Είναι εκείνες που δείχνουν να είναι υπέρμαχοι της ισότητας των δύο φύλων, εξαγνίζουν την αδικία, την ανισότητα, τον ρατσισμό, αποκλίνουν από στερεότυπα που «κλειδώνουν» και περιορίζουν τους ανθρώπους.
<br />
<br />
<strong>ΠΟΙΑ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ</strong>
<br />
<br />
Ότι και να βιώνει μία χήρα, ανύπαντρη, ή διαζευγμένη μητέρα, μόνο η ίδια γνωρίζει ουσιαστικά πως βιώνει την καθημερινότητα της, τα ζορίσματα, τις δυσκολίες της. Θα ακουστούν αρκετές κακεντρέχειες από διάφορες πηγές, που αυτές οι πηγές μπορεί να προκαλέσουν θυμό, οργή, άμυνα στην γυναίκα αυτή. Από αντίδραση και μόνο μπορεί σπασμωδικά να προβεί σε κάποιες κινήσεις που αργότερα να μετανιώσει. Δυστυχώς μία μεγάλη μάζα ατόμων ζουν, «τροφοδοτούνται» με την πορεία και την ζωή των άλλων, τι κάνουν, ποιες οι κινήσεις τους, πως είναι η ζωή τους. Είναι η τροφή τους για να ζουν μέρα με την ημέρα. Κάποιες συμπεριφορές μπορεί και να παρεξηγηθούν δηλ. εάν μία χήρα μητέρα, νιώσει την ανάγκη να κοινωνικοποιηθεί ξανά στο σύνολο, να βγει, να εργαστεί, να δείχνει εύθυμη, νιώσει χαρά με κάποια πράγματα......αυτά και άλλα πολλά μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν και οι «ταμπέλες» να μην αργήσουν να έρθουν. Νομίζω ότι το στομάχι αυτών των μητέρων –γυναικών έχει σκληρύνει ήδη από το βίωμα τους, οπότε οι κακεντρέχειες δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έχουν ήδη βιώσει.
<br />
<br />
Όταν κάτι γίνεται χωρίς πρόκληση και επίδειξη τότε είναι πολύ πιθανό κάποιος να μην δώσει σημασία, ακόμα και να το θεωρήσει ως μία φυσιολογική και υγιή εξέλιξη. Έχει να κάνει με την πρόθεση της κάθε μονογονέα. Το κίνητρο πάντως είναι ένα, μία καλύτερη ζωή και θέση για την ίδια και τα/το παιδί/α της.
<br />
<br />
<strong>ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΗΤΕΡΑ (ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ)</strong>
<br />
<br />
Ολοένα συναντάμε γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μητέρες χωρίς να προχωρήσουν σε γάμο, είτε είναι με τον πατέρα του παιδιού τους είτε όχι. Ποικίλουν οι λόγοι που η κάθε γυναίκα προβεί σε μία τέτοια απόφαση. Αν μιλήσουμε ιστορικά, παλιότερα μία γυναίκα έκανε παιδί εκτός γάμου διότι ο πατέρας του παιδιού, δεν ήθελε, ή δεν αναγνώριζε αυτό το παιδί. Ή ακόμα μέσα από διάφορες συγκυρίες η γυναίκα να μην είχε κάποια σχέση το μωρό να ήρθε στην ζωή από κάτι εφήμερο, παροδικό, ή ακόμα και με βίαιο τρόπο....παρ’ όλα αυτά η γυναίκα αυτή αποφασίζει να ακολουθήσει τον δύσκολο αλλά υπέροχο δρόμο να γίνει μονογονέας. Η κοινωνία σ’ αυτή την περίπτωση ήταν καταδικαστέα, απορριπτική, σκληρή, έθετε αυτά τα άτομα στο περιθώριο, εξ’ ονόματι τι είναι σωστό και πρέπον να ακολουθείται. Σήμερα αυτό έχει αλλάξει, βλέπουμε αρκετά ζευγάρια που δεν προχωρούν σε γάμο καμίας μορφής (πολιτικό -θρησκευτικό). Είτε από άποψη ιδεολογική , είτε ακόμα και για πρακτικούς λόγους. Η ανύπαντρη μητέρα στις ημέρες μας επωφελείται αρκετά επιδόματα από κοινωνικούς φορείς. Οπότε για πολλούς είναι ένας σημαντικός λόγος να το κάνουν, εξάλλου ο γάμος δεν είναι απαραίτητα απόδειξη αγάπης και ένωσης δύο ανθρώπων. Το ‘ότι οι άνθρωποι, αγαπιούνται, ζουν μαζί, μοιράζονται, ευτυχούν, αυτό κάνει μία οικογένεια και όχι απαραίτητα μία διαδικασία. Αυτή την άποψη την πιστεύουν αρκετοί στις ημέρες μας, και η κοινωνία αρχίζει σιγά-σιγά να την υπερασπίζεται και να την δέχεται. Η ανύπαντρη μητέρα αρχίζει σταδιακά να συγκαταλέγεται στο κοινωνικό σύνολο, να δέχεται αποδοχής, ασχέτως εάν ορισμένες φορές ο νους ορισμένων τρέχει λίγο πίσω και μπορεί να σκεφτούν αρνητικά, στερεοτυπικά, υποτημιτικά. Η επιλογή του καθένα είναι μία πολύ προσωπική υπόθεση που καλό είναι να γίνεται σεβαστή, εάν όχι αποδεκτή, τουλάχιστον σεβαστή!!!</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-16900535221216703562014-07-08T00:22:00.000+03:002014-07-08T00:22:11.278+03:00Πώς διαχειριζόμαστε το πένθος σε σχέση με τον εαυτό μας και τα παιδιάΣυζητώντας για την χηρεία και το πένθος, πως προετοιμάζουμε ένα παιδί για την νέα αυτή πραγματικότητα. Επίσης, η σημασία του μαύρου στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Καλεσμένη στο singleparent.gr "ανοίγουμε" ένα λεπτό και ευαίσθητο θέμα.
<br>
<br>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/0qMi6c5tZMA" width="480"></iframe>Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-3920041980625340762014-06-15T21:52:00.000+03:002014-06-15T21:52:25.841+03:00ΝΕΟ ΠΡΟΧΩΡΗΜΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ<div align="justify"> Η φράση «κάθε αρχή και δύσκολη» νοηματοδοτεί την δυσκολία που έχει κάθε τι νέο που ξεκινά έπειτα από μία τραυματική εμπειρία είτε από ένα χωρισμό είτε από μία απώλεια θανάτου. Ότι φεύγει από τη ζωή μας αφήνει χώρο για κάτι νέο, το οποίο μπορεί να συμπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε, αλλά και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και ερμηνεύουμε τη ζωή μας. Αρκετοί άνθρωποι διστάζουν ή ακόμα και δειλιάζουν στην ιδέα να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο στην ζωή τους όταν η προηγούμενη εμπειρία τους ήταν τραυματική. Εάν κάποιος επιτρέψει και αφήσει μία δυσκολία να επηρεάσει όλη του την πορεία τότε στερεί από τον εαυτό του το δικαίωμα να ευτυχήσει Η ίδια η ύπαρξή μας εμπεριέχει αποχωρισμούς, απώλειες και πολλών ειδών αλλαγές. Κάθε αλλαγή σημαίνει ότι αποχαιρετούμε εκείνο που ήδη γνωρίζουμε πολύ καλά, εκείνο με το οποίο είμαστε οικείοι αλλά προφανώς έχει επιφέρει πόνο, απογοήτευση και δύσκολα συναισθήματα. Μέλημα είναι το νέο προχώρημα,. κοιτάζοντας μόνο μπροστά θέτοντας νέους στόχους, επιθυμίες, όνειρα, σκοπούς. Ο δρόμος προς την νέα μετακίνηση σημαίνει ότι υιοθετούνται νέες συμπεριφορές, ιδέες ακόμα και τρόπο σκέψης προς μία κατεύθυνση που θα δώσει τον χώρο της στο νέο στο καινούργιο σ’ εκείνο που θα χαρίσει την ευτυχία στον άνθρωπο που φοβάται για το μπροστά.. Φυσικά δεν έχουν όλες οι απώλειες την ίδια βαρύτητα και δεν απαιτούν την ίδια δύναμη για να τις ξεπεράσουμε. Ένας χωρισμός, μία απώλεια απεβίωσης, ένα σοβαρό ζήτημα υγείας αποτελούν σοβαρά ζητήματα απώλειας που ο καθείς καλείται να δουλέψει με τον εαυτό του και να προσαρμοστεί.
<br />
<br />
Υπάρχουν αρκετοί (πλέον στις ημέρες μας) μονογενείς που η εμπειρία τους, τους έχει θέσει να βρίσκονται από την μεριά της απογοήτευσης, της παραίτησης, της διστακτικότητας στο να μπορούν να προχωρήσουν στο παρακάτω τους, να γνωρίσουν έναν νέο σύντροφο, να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους αλλά και με το παιδί τους. Εκείνο που ισχυρίζονται πολλοί μονογονείς είναι ο φόβος ότι θα επαναληφθεί πάλι το ίδιο, ο νέος σύντροφος μπορεί να είναι ο ίδιος με τον προηγούμενο, ή ότι εάν ένας γονιός έχει χάσει τον σύντροφο του και η διαδικασία του πένθους βιώθηκε πολύ έντονα και βαριά τότε αυτό μπορεί και να επαναληφθεί....
<br />
<br />
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει το τι επιφυλάσσει το μέλλον του αλλά ούτε να κάνει ψυχογράφημα σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει, αφήνει να καθοδηγηθεί από το ένστικτο του αλλά και τι ‘έμαθε από τις προηγούμενες εμπειρίες του......Και εδώ είναι που στεκόμαστε περισσότερο διότι μετά από οποιαδήποτε εμπειρία που αποκτά ο καθένας οφείλει κυρίως στον εαυτό του, να διαπραγματεύεται πως θέλει να προχωρήσει την ζωή του, τι βάσεις θέλει να θέσει και τι σημαίνει για τον ίδιο ευτυχία και ηρεμία για την ίδια του την ζωή. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που μπορεί άθελα τους οι επόμενες τους επιλογές να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα που εξαρχής είχαν θέσει. Εάν η περίοδος ενός χωρισμού είναι τέτοια για να διαδραματιστεί έτσι όπως χρειάζεται να γίνει για να επέλθει η κάθαρση, τότε είναι πολύ πιθανό τα λάθη να επαναληφθούν και με χειρότερη μορφή την δεύτερη φορά. Υπάρχουν όμως και φορές που οι άνθρωποι όταν βιώνουν μία εμπειρία σε μία συγκεκριμένη φάση της ζωής τους και αυτό όταν επαναληφθεί μετά από πολλά χρόνια όπου θα είναι σ’άλλη συναισθηματική ωριμότητα δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι το ίδιο με τότε. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας ωριμάζουν –ή καλύτερα αφήνουν τον εαυτό τους να ωριμάσει μέσα από τις δοκιμασίες τους, από τα λάθη τους-
<br />
<br />
<strong>ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ Ή ΧΩΡΙΣΜΟ</strong>
<br />
<br />
Όταν βιώνουμε μία αλλαγή στην ζωή μας, χρήσιμο είναι να μην απομονωθούμε, χρειάζεται οι άνθρωποι να προσπαθήσουν να βιώσουν (όσο έντονα και αν είναι) τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την αλλαγή. Εάν δεν βιωθούν αυτά τα συναισθήματα όπως της θλίψης, της απογοήτευσης, υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να μείνει στο στάδιο της άρνησης για πάρα πολύ καιρό. Όταν κάποιος είναι προσκολλημένος στο στάδιο της άρνησης, παραιτείται και δεν καταφέρνει να συνεχίσει την ζωή του, μένει ανέπαφος με τα συναισθήματα του και εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιος να παρουσιάσει ψυχοσωματικά ζητήματα. Η ένταση, ο θυμός να εσωτερικευτούν και τα συμπτώματα να κάνουν την εμφάνιση τους, με σκοπό να ταρακουνήσουν τον άνθρωπο στο να κινητοποιηθεί.
<br />
<br />
Όταν πλέον η άρνηση έχει αρχίσει να επουλώνεται την θέση της παίρνει η αποδοχή. Δηλαδή πλέον το άτομο μπορεί να επεξεργαστεί όλα τα δύσκολα συναισθήματα και γεγονότα του παρελθόντος και να προσπαθήσει να προχωρήσει με θετική σκέψη τα νέα γεγονότα που έρχονται στην ζωή του. Σ’ αυτό το σημείο πολλοί άνθρωποι διστάζουν να προχωρήσουν διότι ο φόβος είναι πολύ έντονος και το να μην γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αυτού του νέου βήματος τους δειλιάζει. Ένας πολύ βασικός παράγοντας για να προχωρήσει κάποιος σε νέα πεπραγμένα της ζωής του είναι να έχει πλάι του ανθρώπους που θα τον στηρίζουν, θα είναι αληθινοί μαζί του, θα τον ενθαρρύνουν στα νέα του βήματα, είναι καλύτερα να αποφεύγονται οι επαφές με εκείνους που και οι ίδιοι από φόβο (ζωής) τους αποθαρρύνουν, δεν τους στηρίζουν, τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να τους προκαλέσουν την πλήρη απομόνωση. Είναι ακριβώς το στάδιο εκείνο που αμφιταλαντεύονται τι είναι σωστό, τι είναι πρέπον να κάνουν και ο δίπολος της λογικής και του συναισθήματος πολλές φορές τους φέρνει σε αμφιθυμία και εσωτερική σύγκρουση.
<br />
<br />
Κλείνοντας μία σχέση ή ένα γάμο, οι άνθρωποι χρειάζεται να επιτρέψουν στον εαυτό τους να βιώσει τα συναισθήματα της λύπης, του θυμού, της σύγχυσης. Να αποδεχθούν στον ίδιο τους τον εαυτό ότι έχουν πληγωθεί, ή προδωθεί, ότι έχουν πονέσει, αλλά να μην μείνουν μόνο στο στάδιο της επίρρηψης ευθυνών μόνο στον άλλον, αυτό μπορεί να αποτελέσει παγίδα από εδώ και στο εξής. Για παράδειγμα σε κάθε σχέση και προχώρημα όταν αυτή δεν βγαίνει να φταίει πάντα και μόνο ο άλλος. Συχνά ακούμε ανθρώπους να αρέσκονται να βρίσκονται στην θέση του θύματος, αποζητούν τον οίκτο, την συμπόνια ή ακόμα και την λύπη των άλλων, το εάν όμως μπορεί και οι ίδιοι να είναι θύτες μίας τέτοιας κατάστασης δεν μπορούν να το αντιληφθούν παρά μόνο μέσω της ενδοσκόπησης. Η υποστήριξη που μπορεί να ληφθεί από τους οικείους είναι πολύ σημαντικός παράγοντας ότι οι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν τις δυσκολίες τους, τι ανασφάλειες και τους φόβους, τις ενστάσεις τους για το νέο προχώρημα τους, τα συγκρατήματα και τις δειλίες που μπορεί να νιώθουν, οπότε είναι πολύ σημαντικό το υποστηρικτικό πλαίσιο να είναι πάντα κοντά τους. Στην φάση ενός νέου ξεκινήματος είναι όμορφο οι άνθρωποι να φροντίζουν τον εαυτό τους, όπως μπορεί να έκαναν και παλιότερα, χρειάζεται να το κάνουν οι ίδιοι και όχι να περιμένουν κυρίως από τους άλλους να τους κινητοποιούν, οι πρακτικές συνήθειες που μέχρι τώρα έκαναν να συνεχίσουν να τις κάνουν, η δύσκολη περίοδος συχνά φεύγει και την θέση της παίρνει κάτι νέο, καινούργιο που με πολύ προσοχή και σταθερά βήματα είναι καλοδεχούμενη. Είναι ωφέλιμο η συναισθηματική ωριμότητα του καθένα να είναι αυξημένη σε τέτοιο βαθμό ώστε σ’ οποιοδήποτε «καμπανάκι» προειδοποίησης να ακουστεί. Εάν το ένστικτο λέει ότι δεν είναι να προχωρήσει χρειάζεται να ακουστεί και όχι να προσπεραστεί διότι τότε υπάρχει πάλι ο κίνδυνος κάτι από το παρελθόν να επαναληφθεί ξανά. Η εμπιστοσύνη χτίζεται μέρα με την ημέρα χωρίς βιασύνη και υψηλές προσδοκίες.
<br />
<br />
Η επιδίωξη των άμεσων γνωριμιών μετά από μία σχέση κρύβει την παγίδα της αντικατάστασης της προηγούμενης σχέσης. Χρειάζεται χρόνος για να γίνει η επούλωση των παλιών τραυμάτων, να μείνουν πίσω τα λάθη, οι δύσκολες συνήθειες, οι αρνητικές αναμνήσεις για να έρθουν με την σειρά τους τα καινούργια συναισθήματα αυθεντικά χωρίς σύγκριση ή ταύτιση με τα παλιά. Βέβαια εδώ ο καθένας έχει τον τρόπο του και τον ρυθμό του να δουλέψει και να επεξεργαστεί την διαδικασία του πένθους και της συναισθηματικής αποχώρησης από μία σχέση. Ιδίως όταν ο μονογονέας κύριος λόγος του για το αν θα προχωρήσει ή όχι είναι η συναισθηματική κάλυψη του παιδιού του. Την απώλεια και τα δύσκολα συναισθήματα που ακολουθούν μετά από έναν χωρισμό δεν τα βιώνει μόνο εκείνος που του ανακοινώθηκε ο χωρισμός αλλά και εκείνος που αποφασίζει ότι θα χωρίσει. Ο ίδιος βιώνει την δύσκολη περίοδο ότι χρειάζεται να αφήσει πίσω του εκείνα τα όμορφα συναισθήματα με τα οποία κάποτε συνδέθηκε με τον σύντροφο του. Κάποτε ένωναν κοινά πράγματα τους δυο τους, πλέον όμως εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που τους ενώνουν. Είναι μία πολύ δύσκολη φάση αυτή ιδίως όταν οι σχέσεις και οι γάμοι διαρκούν πολλά έτη. Η δύναμη της συνήθειας είναι έντονη, οι ενοχές πολλές και δεν αφήνουν αρκετές φορές τους ανθρώπους να πάρουν τις αποφάσεις που χρειάζεται χωρίς να περάσουν από αυτό το στάδιο αλώβητοι. Εάν και λήγει κάτι που κάποτε ξεκίνησε όμορφα, δεν διαγράφονται τα πάντα, κρατούνται σε ένα σημείο του μυαλού σ’ ένα αναμνησιακό κουτί τα όμορφα πράγματα που κάποτε θα ακολουθούν την πορεία του ανθρώπου στο παρακάτω του. Δεν χάνεται ούτε καταστρέφεται ότι όμορφο βιώθηκε, είναι λυπηρό και πολύ άδικο άνθρωποι που πληγώθηκαν πολύ από μία σχέση κλείνοντας την να τα «πετούν» όλα μη κρατώντας κάτι. Είναι μέρος της ζωής τους ότι και να ήταν αυτό. Κρατώντας τα θετικά και φιλτράροντας τα δύσκολα οι άνθρωποι προχωρούν με πιο γεμάτες τις αποσκευές τους, πιο έμπειροι και με μεγαλύτερη πείρα και σοφία για αυτό που θα ακολουθήσει παρακάτω.
<br />
<br />
Εάν ο νέος άνθρωπος που θα έλθει στην ζωή ενός χωρισμένου ατόμου δεν πληροί τις προδιαγραφές τότε θα ήταν καλό να σεβαστεί τις ανάγκες του και τον εαυτό του, σ’ αυτή την φάση δεν χωρούν συμβιβασμοί, είναι σαν να μην δίνεται ο κατάλληλος χρόνος στον εαυτό για να επουλώσει ότι πονάει από τα παλιά. Τέτοιες γρήγορες κινήσεις είναι συνήθως βήματα απόγνωσης και μη εκτίμησης του ίδιου του εαυτού τους. Ο καθένας όταν είναι έτοιμος μέσα του για το νέο ξεκίνημα έχει θέσει κυρίως στον εαυτό του με ποιες προοπτικές θέλει να προχωρήσει και του γεννιούνται νέες επιθυμίες καταστάσεις και όνειρα με τις οποίες θέλει να μοιραστεί μαζί του.
Μετά από ένα χωρισμό και παίρνοντας τον κατάλληλο χρόνο που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε παρακάτω, χρειάζεται να θέσουμε εκείνα που μας αντικατροπτίζουν για το τι είναι χρήσιμο σε ένα νέο ξεκίνημα και όχι ότι όλο αυτό επιφέρει το τέλος των πάντων στην ζωή. Οπότε αρχικό μέλημα είναι η φροντίδα και η υποστήριξη του εαυτού, κάνοντας κάποιο χόμπι, έχοντας δίπλα σημαντικούς και αυθεντικούς ανθρώπους, θέτοντας νέους στόχους . Οι αληθινές και ατόφιες καταστάσεις έρχονται στους ανθρώπους όταν αυτό τους βρει συναισθηματικά πλήρως έτοιμους και ώριμους. Μία συστολή σχεδόν πάντα υπάρχει αλλά ξεπερνιέται όταν δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες για μία καλύτερη από εδώ και στο εξής ζωή.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-48539502878255365402014-05-11T15:02:00.000+03:002014-05-11T15:02:42.347+03:00ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ<div align="justify"> Τι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση: Είναι η μέθοδος όπου το ωάριο λαμβάνεται από την ωοθήκη της γυναίκας και γονιμοποιείται με το σπερματοζωάριο στο εργαστήριο. Ενδείξεις για την εξωσωματική έχουν κυρίως οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα από τις σάλπιγγες (απόφραξη από φλεγμονές, ενδομητρίωση, εξωμήτριο κύηση), ή όταν οι άνδρες έχουν μη αναστρέψιμες βλάβες στο σπέρμα τους ( Κρεάτσας Γ. 2003). Γενικότερα η εξωσωματική γονιμοποίηση ενδείκνυται σε καταστάσεις όπου η λειτουργικότητα των σαλπίγγων δεν είναι καλή. Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι το τελευταίο στάδιο της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, και με τα καλύτερα ποσοστά επιτυχίας που φτάνουν το 40%. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται σε συνδυασμό με την φαρμακευτική πρόκληση της ωοθυλακιορρηξιας. Στη μέση του κύκλου πραγματοποιείται η <strong>ωοληψία</strong>, η λήψη δηλαδή των ώριμων ωαρίων από τις ωοθήκες.
<br />
<br />
Στη συνέχεια πραγματοποιείται η <strong>τεχνητή γονιμοποίηση</strong> με τα σπερματοζωάρια. Την 2η με 5η μέρα των γονιμοποιημένων ωαρίων (δηλαδή των εμβρύων), πραγματοποιείται η <strong>εμβρυομεταφορά</strong> μέσα στη μήτρα. (Ξηρομερίτης Παναγιώτης Μαιευτήρας -Χειρούργος Γυναικολόγος)
<br />
<br />
<strong>ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ
<br />
<br />
Ηλικία της γυναίκας άνω των 35 ετών</strong>
<br />
<br />
• Η απουσία προηγούμενης εγκυμοσύνης
<br />
<br />
• Προσπάθεια σύλληψης για περισσότερο από 3 έτη
<br />
<br />
• Σεξουαλική επαφή σε λάθος χρονική στιγμή σε σχέση με την ωοθυλακιορρηξία
<br />
<br />
• Δείκτης μάζας σώματος (BMI ) της γυναίκας <20 (πολύ λεπτή) και >30 (παχύσαρκη)
<br />
<br />
• Ένας ή και οι δύο σύντροφοι να καπνίζουν
<br />
<br />
• Λήψη καφεΐνης περισσότερη από 2 φλυτζάνια καφέ ημερησίως
<br />
<br />
• Χρήση ναρκωτικών ουσιών
<br />
<br />
Η υπογονιμότητα είναι αναπόφευκτα πηγή άγχους για το ζευγάρι. Είναι αρκετά χρήσιμο για εκείνα τα ζευγάρια που προσφεύγουν στην εξωσωματική να μπορούν όταν το έχουν ανάγκη να έχουν πρόσβαση σε συμβουλευτική διαδικασία. Ο ρόλος των συμβούλων υπογονιμότητας είναι να βοηθούν τα υπογόνιμα ζευγάρια να αντιμετωπίζουν το άγχος και τα αρνητικά συναισθήματα που κυριεύονται εκείνη την περίοδο στην προσπάθεια που κάνουν για την επίτευξη της εγκυμοσύνης. Επίσης, προσφέρουν στήριξη όταν τα ζευγάρια έχουν προβλήματα στη σχέση τους, ένα συνηθισμένο θέμα που αντιμετωπίζουν αυτή την περίοδο αρκετά ζευγάρια. Γενικά, οι σύμβουλοι υπογονιμότητας στοχεύουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ζευγαριού. Ωστόσο, δεν αξιολογούν την καταλληλότητα του ζευγαριού για θεραπεία υπογονιμότητας. (πηγή http://www.ranzcog.edu.au)
<br />
<br />
<strong>ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ</strong>
<br />
<br />
Οι επιπτώσεις της αφορούν την ιδιωτική ζωή, τους στόχους, τον τρόπο ζωής, τα οικονομικά, τις σχέσεις, τις συμπεριφορές, τις απαιτήσεις, την εργασία ακόμα και το ίδιο το ανθρώπινο σώμα.
<br />
<br />
Η υπογονιμότητα συνήθως δεν αναγνωρίζεται, δεν κατανοείται και δε μοιράζεται με άλλους.
<br />
<br />
Η αρχική διάγνωση της υπογονιμότητας προκαλεί άγχος και καταλήγει σε συναισθήματα όπως:
<br />
<br />
• σοκ, έκπληξη και άρνηση
<br />
<br />
• θυμό, αγανάκτηση και φθόνο
<br />
<br />
• άγχος, φόβο και πανικό
<br />
<br />
• κατάθλιψη και σύγχυση
<br />
<br />
• απομόνωση και διαφοροποίηση από τους άλλους
<br />
<br />
• αίσθηση απώλειας
<br />
<br />
( πηγή http://www.ranzcog.edu.au)
<br />
<br />
<strong>ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ</strong>
<br />
<br />
Τα περισσότερα ζευγάρια όταν αποφασίζουν να «μπουν» σ’ αυτή την διαδικασία μπορεί θεωρητικά να πιστεύουν ότι θα βγουν πάντα νικητές από την δοκιμασία της εξωσωματικής. Είναι πολύ σημαντικό και θετικός παράγοντας κάποιος να πιστεύει δυνατά και θετικά στην κάθε του προσπάθεια, υπάρχουν όμως οι αντικειμενικές πραγματικές στιγμές που η αλήθεια μπορεί να σοκάρει να απογοητεύει, να θλίβει ένα ζευγάρι. Είναι φυσιολογικό στα ζευγάρια που βιώνουν μία τέτοια εμπειρία να έχουν άγχος και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό να μετατρέπεται σε χρόνιο στρες. Ερευνητικά έχει αποδειχθεί ότι γυναίκες που υποβάλλονται σε τέτοιες διαδικασίες έχουν τόσο στρες όσο και ασθενείς που έχουν να αντιμετωπίσουν ασθένειες πολύ σοβαρές και επικίνδυνες.
<br />
<br />
Τα προβλήματα γονιμότητας και η εξωσωματική μπορούν να επιδράσουν:
<br />
<br />
• στην αίσθηση του ελέγχου
<br />
<br />
• στα μελλοντικά σχέδια
<br />
<br />
• στην αίσθηση μίας ικανής προσωπικότητας
<br />
<br />
• στις σχέσεις με το σύντροφο
<br />
<br />
•στις διαπροσωπικές σχέσεις
<br />
<br />
•στην αίσθηση ότι «δεν είμαι φυσιολογικός» - παρέμβαση στη φύση του ανθρώπου μέσω της τεχνολογίας (http://www.ranzcog.edu.au).
<br />
<br />
Ορισμένες φορές η εξωσωματική μπορεί να υποβάλλει το ζευγάρι αλλά και το συγγενικό περιβάλλον του ζευγαριού σε μεγάλες δοκιμασίες. Προκύπτουν προβλήματα στην επικοινωνία, αισθήματα ενοχής αλλά και η διαφορετική προσέγγιση/αντιμετώπιση της κατάστασης μεταξύ του ζευγαριού μπορεί να επηρεάσει την σχέση και το αρχικό στοιχείο της κοινής τους ένωσης να γίνει ο λόγος για απομάκρυνση και να προκληθούν εντάσεις στην μεταξύ τους σχέση. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν μεγαλύτερη συχνότητα χωρισμών ή διαζυγίων στα ζευγάρια που υποβάλλονται σε θεραπείες υπογονιμότητας, αν και τα ζευγάρια που τελικώς χωρίζουν εντοπίζουν τα αίτια του χωρισμού τους στην υπογονιμότητα και τη διαδικασία θεραπείας της.
<br />
<br />
Είναι αρκετά τα ζευγάρια εκείνα που αφιερώνουν πάρα πολύ χρόνο στην προσπάθεια σύλληψης, ακόμα προγραμματίζουν με μεγάλη ευλάβεια χρόνου τις σεξουαλικές τους επαφές. Ως επακόλουθο, το ζευγάρι αντιλαμβάνεται τη σεξουαλική επαφή κυρίως ως πράξη για την επίτευξη σύλληψης και όχι ως μέσο ευχαρίστησης. Αναπόφευκτα, η σεξουαλική πράξη καταλήγει να αποτελεί μία «υποχρέωση που πρέπει να γίνει» και πολλά ζευγάρια βιώνουν αυτή τη διαδικασία ως μία μεγάλη αλλαγή στη σχέση τους.
<br />
<br />
Ένα ζευγάρι που πρωταρχικός του λόγος είναι η τεκνοποίηση, «παλεύει» για αυτή του την επιθυμία , ίσως να υπάρχουν πολύ βαθύτεροι λόγοι για την επιμονή ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί, έτσι ώστε να υποβάλλει τον εαυτό του σε μία τέτοια μακροχρόνια και δύσκολη δοκιμασία όπως εκείνη της εξωσωματικής. Οι λόγοι πάντοτε είναι πολύ προσωπικοί και υποκειμενικοί και δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε γενικεύσεις για ποιον λόγο ο καθείς επιδιώκει την εξωσωματική. Τα ζευγάρια εκείνα που μπαίνουν σ’ αυτό τον κύκλο των συνεχόμενων προσπαθειών αξίζουν τον σεβασμό και την υποστήριξη του περίγυρου τους, διότι είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να νιώθει οικεία με την προσπάθεια αυτή που κάνει αλλά να γνωρίζει κιόλας ότι σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να καταφύγει ή να απευθυνθεί σε ένα οικείο του άτομο και να μοιραστεί μαζί του την αγωνία του, τους προβληματισμούς του χωρίς να νιώθει ότι θα κριθεί ή θα απαξιωθεί. Είναι φυσικό ότι με την γέννηση του πρώτου παιδιού η ψυχολογία των γονέων αλλάζει «ωριμάζει». Η δυαδική σχέση του ζευγαριού -των συζύγων- με την γέννηση του πρώτου παιδιού μετατρέπεται σε τριαδική. Η μεγαλύτερη προσοχή και ευθύνη μετατοπίζεται στο τρίτο μέλος της οικογένειας. Όταν ένα παιδί έρχεται στην ζωή έπειτα από μεγάλη προσπάθεια φυσιολογική, ή υποβοηθούμενη παρατηρούμαι ότι οι γονείς νιώθουν μεγάλη ευγνωμοσύνη για το αποτέλεσμα αυτό, ότι επιτέλους μετά από διάφορες δοκιμασίες και μάχες επιτέλους κρατούν το μωράκι τους στην αγκαλιά τους. Το γεγονός αυτό μπορεί να επιδράσει θετικά στην σχέση τους και να τους φέρει ακόμα πιο κοντά, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μπορεί να τους οδηγήσει σε αναθεώρηση της ζωής των συζύγων-γονέων και της σχέσης τους. Αρκετοί μπαμπάδες εμφανίζουν κάποιες αλλαγές στην συμπεριφορά τους και στην εξωτερική τους εμφάνιση, για παράδειγμα παίρνουν αρκετό βάρος, αμελούν την φροντίδα του εαυτού τους. Από την άλλη οι μητέρες παρατηρείται ότι έχουν μία ιδιαίτερη προσκόλληση στο παιδί και παραμελούν την σχέση τους με τον σύντροφο. Οι Παιδίατροι υποστηρίζουν ότι έως το πρώτο έτος ενός μωρού η σχέση παιδιού-μητέρας είναι πολύ καθοριστική και η προσκόλληση των δυο τους είναι σημαντική και αναπόφευκτη, όταν όμως από εκεί και ύστερα αυτό έχει συνέχεια και το «νόημα της ζωής» βρίσκεται μόνο μέσα από την ύπαρξη του παιδιού τότε η σχέση παραμελείτε εντελώς και το ζευγάρι απομακρύνεται πρώτα συναισθηματικά και μετά ως προς τις συνήθεις και τις συνθήκες της ζωής τους, κοιμούνται σε ξεχωριστά κρεβάτια , η σχέση αρχίζει να μετατρέπεται σε συμβατή. Κάτι τέτοιο όπως είναι φυσικό μπορεί να δημιουργεί συναισθηματικές διαταραχές και μεταπτώσεις με αρνητικές συνέπειες στην μεταξύ τους σχέση. Εάν το ζευγάρι αποφασίσει να μείνει μαζί συμβατικά η κατάσταση αυτή που ξεκίνησε από τους ίδιους να καταλήξει να έχει αρνητικές επιπτώσεις σε όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμη και στην ενήλικη ζωή του παιδιού.
<br />
<br />
<strong>ΕΙΝΑΙ ΑΙΤΙΑ ΧΩΡΙΣΜΟΥ Η ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ;;</strong>
<br />
<br />
Κρίσεις μέσα στην οικογένεια μπορούν να προκληθούν από διάφορες αιτίες. Η σημαντικότερη όμως αιτία μίας συζυγικής σύγκρουσης οφείλεται στο ότι κανείς από το ζευγάρι δεν ενδίδει στον άλλον κατά την συγχώνευση από το Εγώ στο Εμείς. Ή όταν εκείνος που μέχρι τώρα προσαρμοζόταν αρνείτο πλέον να συνεχίσει (Bowen, M. 1996). Η κρίση στο ζευγάρι μπορεί να προκληθεί από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. Εσωτερικοί λόγοι είναι τα γεγονότα και ο αιτίες που οφείλονται στην υπαιτιότητα του ίδιου του ζευγαριού, ενώ εξωτερικοί λόγοι είναι εκείνοι που προκαλούνται από κοινωνικές συνθήκες, το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον του ζευγαριού. Το ζευγάρι που μάχεται για την απόκτηση ενός παιδιού και έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής του στην απόκτηση του, σημαίνει ότι η επιθυμία του είναι μεγάλη και πολύ ισχυρή. Ορισμένα ζευγάρια ξεκινούν από κοινού την προσπάθεια αυτή να αποκτήσουν ένα παιδί και καταλήγουν μαζί στο τέλος αυτής της προσπάθειας και της δοκιμασίας. Υπάρχουν όμως και ζευγάρια που ναι μεν θέλουν διακαώς την απόκτηση ενός μωρού αλλά τουλάχιστον ο ένας να μην υποστηρίζει με θέρμη την διαδικασία της εξωσωματικής, να μην υποστηρίζει ή να μην πιστεύει εξολοκλήρου αυτή την προσπάθεια. Η συνέπεια αυτού είναι ότι η μεγαλύτερη προσπάθεια και η πίστη είναι κυρίως από το ένα μέλος, συνήθως της γυναίκας και αρκετές φορές μπορεί να νιώθει μόνη και στο τέλος μπορεί να απογοητεύεται. Αρκετοί αναρωτιούνται αν η αιτία ενός διαζυγίου είναι η ανεπιτυχής εξωσωματική;; Είναι μόνο αυτό ή και κάτι άλλο; Αυτός ο λόγος είναι πολύ βαθύς και μ’ αφορμή το γεγονός της εξωσωματικής το ζευγάρι να φέρνει στην επιφάνεια της σχέσης του και άλλα προβλήματα που πιθανών τα είχε κρυμμένα και δεν επέτρεπε να βγουν στην επιφάνεια. Είναι πολύ λεπτή η ισορροπία του να προσπαθήσει ένα ζευγάρι να ξεπεράσει τα προβλήματα του από κοινού να προχωρήσει, με το να τα παρατηρήσει να αφήσει αυτό το δύσκαμπτο «αγκάθι» να εισχωρήσει στην ζωή του. Αρκετοί που έχουν περάσει από την δοκιμασία και τελικώς χώρισαν υποστηρίζουν ότι <i.«ήταν μία ευκαιρία να δούμε τα πραγματικά αίτια της σχέσης μας, τι μας ένωνε όλα αυτά τα χρόνια, τις μας συνέδεε και εάν συνεχίζουμε από κοινού να θέλουμε τα ίδια πράγματα, να έχουμε κοινούς στόχους, ιδιαίτερα στην δημιουργία οικογένειας –απόκτησης παιδιού»</i>. Αρκετά ζευγάρια φτάνουν στο σημείο να χωρίζουν διότι τους είναι αρκετά δύσκολο να διαχειριστούν την αποτυχία. Εύκολα ο ένας ρίχνει τα βαρίδια στον άλλον και αυτό είναι ότι πιο ψυχοφθόρο για την σχέση. <i>Αυτό που κάποτε ένωνε το ζευγάρι τώρα είναι ο λόγος (φαινομενικά) που χωρίζει αυτή την ένωση</i>. Μετά από κάθε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης ή κύκλο θεραπείας, όταν δεν επιτυγχάνεται μία κύηση, η απογοήτευση βιώνετε τόσο έντονα που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε ψυχική εξουθένωση. Οι υπογόνιμοι άνθρωποι έχουν συχνά μια ροπή στις αγχώδεις διαταραχές (στρες), νιώθοντας πως έχουν χάσει κάθε έλεγχο. Η αυτοεκτίμηση του ενός ή και των δύο συντρόφων πλήττεται σοβαρά και συχνά νοιώθουν θυμό, μοναξιά, θλίψη. Οι ψυχικές εντάσεις αλλά και οι συγκρούσεις στην καθημερινότητα μέσα στη σχέση του ζευγαριού, συχνά γίνονται δυσβάσταχτες. Όλες αυτές οι αλλαγές στη δυναμική του ζεύγους μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή απομάκρυνση, καθώς οι σύντροφοι απομονώνονται συναισθηματικά φτάνοντας στο σημείο ή την επιλογή της διακοπής της σχέση τους ή του γάμου τους.
<br />
<br />
<strong>ΤΙ ΚΛΩΝΙΖΕΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ</strong>
<br />
<br />
Το πως επιδρούν οι κρίσεις και οι συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια έχει να κάνει με την ανάλογη κατανόηση που δείχνουν τα μέλη της απέναντι στα προβλήματα ή σε διάφορα ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν την κάθε φορά. Σε περιόδους έντονης κρίσης είναι πολύ πιθανό να μην μπορούν να καταλάβουν και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον μ’ αποτέλεσμα η υποχώρηση να μοιάζει αποστροφική. Εκείνες τις στιγμές από το ζευγάρι μπορεί να ειπωθούν σκληρές κουβέντες, ο καθένας να νιώσει απέραντη μοναξιά, να κλειστεί στον εαυτό του και αυτό να επιφέρει συνεχείς εντάσεις, εκρήξεις θυμού και απομάκρυνση. Περνώντας η ένταση που κρύβει μία έκρηξη κρίσης τότε μπορεί όταν υπάρχουν βαθιά και πραγματικά συναισθήματα αγάπης μεταξύ τους να καταφέρουν να βγουν νικητές και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους να ανθίσει ξανά. Η ανάγκη που έχει ο κάθε σύζυγος από τον άλλο και η ψυχοσωματική ένωση που συμπληρώνει ένα ζευγάρι προσφέρει και στους δύο πληρότητα και ηρεμία και μόνο τότε μπορούν πραγματικά να βοηθηθούν και να περάσουν στο επόμενο στάδιο της σχέσης τους, Μέσα από μία κρίση στο ζευγάρι υπάρχει η πιθανότητα ωρίμανσης, διότι στην διάρκεια της κρίσης υπάρχει περίπτωση να αποσαφηνιστούν στοιχεία τα οποία ήταν αδιευκρίνιστα στην συζυγική ή στην ευρύτερη οικογενειακή σχέση μέχρι εκείνη την στιγμή.
<br />
<br />
Θα μπορούσε να ερωτηθεί κάποιος <i>«μα αφού πέτυχε η εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί χώρισαν, τι έφταιξε;»</i> όπως αναφέρθηκε και παραπάνω για ένα ζευγάρι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει το τι επιδιώκει από μία σχέση μπαίνοντας σ’ αυτήν, όταν η σχέση αυτή προχωρά και η απόκτηση ενός παιδιού είναι επιθυμία αλλά οι ρόλοι κατά την διάρκεια των προσπαθειών αυτών αλλάζουν, τότε είναι πολύ πιθανό παρ’ότι η διαδικασία είναι επιτυχής στην μεταξύ σχέση του ζευγαριού να έχουν αλλάξει-μετακινηθεί πολλά. Ανάλογα με το ιστορικό κάθε ζευγαριού υπάρχει και η αιτία της. Το σημαντικό είναι ότι η εξωσωματική ως διαδικασία δεν χωρίζει –πάντα- ένα ζευγάρι, αλλά η τροπή στην οποία έχει μπει η σχέση. Οι ευθύνες, η ενοχές, η ψυχολογική κούραση οδεύουν το ζευγάρι στην απομάκρυνση, αντί να τους φέρει πιο κοντά και όλη αυτή η διαδικασία και δοκιμασία να τους ενώσει καταφεύγουν στον χωρισμό για πολλούς, ιδιαίτερους και προσωπικούς λόγους.
<br />
<br />
<strong>ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ</strong>
<br />
<br />
Στα εξειδικευμένα κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης το επιστημονικό προσωπικό εκτός των ειδικοτήτων των ιατρών παρέχουν συμβουλευτική στα ζευγάρια που απευθύνονται σε εκείνους. Οφείλει κάθε τέτοιο αξιόλογο κέντρο να παρέχει συμβουλευτική είτε εντός του κέντρου του είτε με εξωτερικό συνεργάτη. Η συμβουλευτική διαδικασία βοηθά το ζευγάρι αρχικά να έχει την αίσθηση του ελέγχου του σ’ αυτό που πάει να κάνει, να βελτιώσει την αυτοεκτίμηση του και να πιστέψει στον εαυτό του και στις δυναμικές του. Επίσης, μαθαίνει διάφορες τεχνικές στο πως να διαχειριστεί το άγχος του, ιδίως σε στιγμές έντασης και έντονης συγκινησιακής φόρτισης. Μαθαίνει να νοηματοδοτεί τα τυχόν αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις που μπορεί να κάνει. Είναι πολύ πιθανό αυτό κατά την διάρκεια της όλης θεραπείας να συμβεί ορισμένες φορές, όταν κάτι μπορεί να μην πάει καλά, ή τα αποτελέσματα που περιμένει το ζευγάρι να μην έρχονται στον χρόνο που έχουν –οι ίδιοι- θέσει. Στόχος επίσης της συμβουλευτικής διαδικασίας είναι να μειωθούν τυχόν σωματικά συμπτώματα, κόπωση, κεφαλαλγίες, αϋπνίες..... Μείωση των αρνητικών συναισθημάτων, θλίψη, απομόνωση, πανικός, απογοήτευση, συνεχής αποθάρρυνση (πηγή:emBio medical center)
<br />
<br />
ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΑΚΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ
<br />
<br />
1. <i>Αναγνώριση του προβλήματος και αναζήτηση βοήθειας
<br />
<br />
2. Ιατρική αξιολόγηση
<br />
<br />
3. Πρόγραμμα θεραπείας της υπογονιμότητας
<br />
<br />
4. Περαιτέρω θεραπείες ή / και διαγνωστικές εξετάσεις
<br />
<br />
5. Θεραπείες με συμβολή τρίτου (δωρεά ωαρίων ή / και σπέρματος, παρένθετη μητρότητα)
<br />
<br />
6. Απόφαση τερματισμού της θεραπείας</i></div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-71695568677903165982014-02-28T14:14:00.001+02:002014-02-28T14:14:42.877+02:00ΛΕΚΤΙΚΗ ΒΙΑ<div align="justify"> <strong>Γενικότερα η βία ορίζεται ως εξής:</strong> «Οποιαδήποτε παράνομη πράξη, παράλειψη ή συμπεριφορά με την οποία προκαλείται άμεσα σωματική, σεξουαλική ή ψυχική βλάβη σε οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας από άλλο μέλος της οικογένειας και περιλαμβάνει και τη βία που ασκείται με σκοπό την επίτευξη σεξουαλικής επαφής χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος, καθώς επίσης και τον περιορισμό της ελευθερίας του». Επίσης οποιαδήποτε πράξη ή συμπεριφορά η οποία συνιστά βία και διαπράττεται στην παρουσία ανηλίκου, θεωρείται αδίκημα με βάση τον παρακάτω Νόμο (αρ.119(Ι)/2000,άρθρο3)
<br />
<br />
<strong>ΜΟΡΦΕΣ ΒΙΑΣ</strong>
<br />
<br />
•Σωματική
<br />
<br />
•Σεξουαλική
<br />
<br />
•Ψυχολογική
<br />
<br />
•Παραμέληση
<br />
<br />
Θα γίνει αναφορά στο συγκεκριμένο κείμενο στην λεκτική βία, είτε αυτή προέρχεται από το κοινωνικό σύνολο, από το εργασιακό περιβάλλον, ακόμα και από την οικογένεια (άμεση και ευρύτερη)
<br />
<br />
Η ψυχολογική βία περιλαμβάνει την απόρριψη, ανασφάλεια, έλλειψη αλληλοσεβασμού, εξευτελισμός, παραμέληση, τρομοκρατία, φωνές κα.
<br />
<br /> Συγκεκριμένα στην λεκτική βία συναντάμε ύβρεις, προσβολές, απειλές και εκφράσεις μειωτικές και υποτιμητικές.
<br />
<br />
<strong>Παραμέληση</strong>
<br />
<br />
Η παραμέληση αφορά κυρίως τα παιδιά, τους ηλικιωμένους ή άλλα άτομα που αδυνατούν για διάφορους λόγους να φροντίσουν τον εαυτό τους όπως είναι τα άτομα με χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας, αναπηρία κλπ.
<br />
<br />
Με τον όρο "παραμέληση" περιγράφεται το φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο ένας ή περισσότεροι ενήλικες που έχουν την ευθύνη της φροντίδας ενός ατόμου, επιτρέπουν να προκληθούν στο άτομο σωματικές κακώσεις ή συνθήκες στέρησης σε τέτοιο βαθμό, ώστε συχνά να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές σωματικής, νοητικής, συναισθηματικής ή κοινωνικής μορφής ακόμα και το θάνατο. Ένα παιδί είναι παραμελημένο εάν αφεθεί χωρίς φροντίδα για μακρά χρονικά διαστήματα ή εάν εγκαταλειφθεί. Να τονιστεί ότι άτομα με σχέση φροντίδας, μπορεί εκτός των γονέων, να είναι άλλοι συγγενείς όπως και το προσωπικό ιδρυμάτων, δάσκαλοι, βρεφοκόμοι και άλλοι.
<br />
<br />
<strong>Λεκτική βία από συγγενικό πρόσωπο προς ανήλικο παιδί.</strong>
<br />
<br />
Πρώτα απ’ όλα θα γίνει μία σύντομη αναφορά για την σημασία των παππούδων στην ζωή των εγγονιών ανάλογα το ηλικιακό φάσμα στο οποίο ανήκουν. Γνωρίζουμε ότι η παρουσία της γιαγιάς και του παππού στην ζωής ενός παιδιού είναι πολύ σημαντική, αυτή η σχέση δίνει και στους δύο πολύ όμορφα και σπουδαία πράγματα. Δεν αντικαθιστά την γονική σχέση. Ο ρόλος των παππούδων παραμένει ως έχει τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Διακρίνονται 3 ηλικιακές φάσεις όπου γίνονται κάποιοι παππούδες, κάθε περίοδος είναι ξεχωριστή και παρουσιάζει τα δικά της στοιχεία. Το ηλικιακό φάσμα των 40-55 ετών, εδώ οι «μεγάλοι γονείς» είναι αρκετά νέοι αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν γίνει παππούδες. Είναι πιθανόν να εργάζονται και ο ερχομός ενός εγγονιού δεν σταματά την καθημερινότητα τους. Θα ξαναθυμηθούν την παιδική τους ηλικία, δεν θα σταματήσουν την δική τους καθημερινή ροή. Σ΄αυτή την φάση είναι ωφέλιμο η νεαρή γιαγιά να ακολουθεί την ανατροφή που θέλει να δώσει ο νέος γονιός στο παιδί του, χωρίς να επιβάλλει τις δικές της εμπειρίες που βίωνε κάποια χρόνια πριν.
<br />
<br />
Στο ηλικιακό πλαίσιο μεταξύ 55-65, εδώ οι μεγάλοι γονείς αρχίζουν α αισθάνονται ότι οι δραστηριότητες τους περιορίζονται μέσα στην καθημερινότητα. Αισθάνονται κουρασμένοι ιδίως εκείνοι που σ’ όλη τους την ζωή αντιμετώπιζαν δυσκολίες και ταλαιπωρίες. Η περίοδος της συνταξιοδότησης για ορισμένους είναι μία περίοδος αναδιαπραγματεύσεων, θέτουν νέους στόχους, και καινούργιες ασχολίες στην καθημερινότητα τους. Ορισμένοι όμως νιώθουν ότι είναι η αρχή τους τέλους της ζωής τους, ότι στο εξής δεν έχουν να κάνουν κάτι και να προσφέρουν, οφείλουν αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν προσπάθεια ώστε να γεράσουν όσον το δυνατό πολύ αργότερα. Οι παππούδες σ’ αυτή την ηλικιακή φάση έχουν τον χρόνο και την θέληση να βοηθήσουν τα παιδιά τους όταν τους το ζητούν στα ζητήματα που αφορούν τα εγγόνια τους και ιδίως στα πιο πρακτικά, όπως την μεταφορά τους στο σχολείο, στις εξωσχολικές τους δραστηριότητες. Στο ηλικιακό φάσμα μεταξύ 65-75, εδώ οι μεγαλύτεροι γονείς (παππούδες) συνεχίζουν να ζουν μία γόνιμη και δημιουργική περίοδο ιδίως όταν είναι η ιδιοσυγκρασία τους τέτοια και γενικότερα ήταν άνθρωποι πάντα δραστήριοι. Περνώντας τα 75-80, εδώ θα λέγαμε ότι υπάρχει η κατηγορία των γερόντων, είναι η αρχή της 4ης ηλικίας (Χουρδάκη Μ.). Είναι πιθανό και συναντάμε πολλές φορές ανθρώπους αυτής της ηλικιακής κατηγορίας που δεν παρουσιάζουν ελαττώματα, ή αδυναμίες όπως ορισμένοι γυρνώντας πολλά χρόνια πριν. Σ’ αυτές τις ηλικίες οι ίδιοι οι παππούδες αδυνατούν πολλές φορές να αναλάβουν την φύλαξη των εγγονιών τους, αρκετοί αναγνωρίζουν τις δυνατότητες τους και επιλέγουν να μην έχουν αυτή την ευθύνη διότι δεν εμπιστεύονται τις αντοχές, τις δυνάμεις τους. Εδώ καλείται το ζευγάρι να βρει άλλους τρόπους όπου θα εξυπηρετηθεί. Είναι πιθανό και τα εγγόνια να νιώθουν μία αποστασιοποίηση από τους παππούδες αυτής της ηλιακής γκάμας. Δεν μπορούν να χαρούν το παιχνίδι μαζί τους, δεν μπορούν να τους κουράσουν, να τους ζαλίσουν από τις φωνές τους και τα καμώματα τους. Καταλαβαίνουν ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλοι για όλα εκείνα που θέλουν τα παιδιά να μοιραστούν μαζί τους. Μπορεί ορισμένα παιδιά να συγκρίνουν τους δικούς τους παππούδες με εκείνων άλλων φίλων τους που βρίσκονται σε νεαρότερη ηλικία και να αισθάνονται αμήχανα ότι δεν μπορούν να απολαύσουν το παιχνίδι και το κανάκεμα με τους δικούς τους παππούδες.
<br />
<br />
Αναφέρθηκαν όλα τα παραπάνω με στόχο να δοθεί μία σύντομη εικόνα στο τι επικρατεί από την στιγμή που κάποιος γίνει παππούς/γιαγιά. Τι αλλάζει αλλά και τι παραμένει ίδιο. Συναντάμε και ακούμε όμως πολύ συχνά παιδιά ιδίως μικρής ηλικίας (δυστυχώς στην ηλικία όπου γίνονται πολύ σημαντικές καταγραφές) όπου γίνονται δέκτες μία έντονης λεκτικής βίας. Συγγενείς, ιδίως εκείνοι που βοηθούν τα παιδιά τους στο να αναλαμβάνουν μέρος της φροντίδας και της διαπαιδαγώγησης των εγγονιών τους, χρησιμοποιούν έντονο λόγο, αρνητική έκφραση και διάθεση μ’ αποτέλεσμα να διοχετεύεται ο φόβος και η ένταση στην ψυχή ενός παιδιού. Για την κατάλληλη ψυχική ισορροπία ενός παιδιού θα ήταν καλύτερο η αποφυγή αυτής της επαφής, του παιδιού και εκείνου που ασκεί έμμεσα βία επάνω του. Οι άνθρωποι εκείνοι που χρησιμοποιούν ύβρεις, έντονο και αυστηρό βλέμμα, βλοσυρότητα και πολλές φορές τιμωρία στα παιδιά, είναι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες αυτής τους τις συμπεριφοράς, δεν πιστεύουν ότι κάνουν κάτι κακό, ίσια-ίσα θεωρούν ότι δεν θα πάθουν κάτι τα παιδιά, και ότι έτσι γίνονται σκληρά και όχι ευαίσθητα!!
<br />
<br />
Στην ενδοοικογενειακή βία συναντάμε κυρίως ένα μέλος της οικογένειας να ασκεί σωματική και ψυχική κακοποίηση σε άλλο μέλος της οικογένειας κυρίως στο μικρότερο, διότι το θεωρεί ανήμπορο και άβουλο. Η ενδοοικογενειακή βία μπορεί να την συναντήσουμε σε διάφορες μορφές. Εκείνες που συναντάμε πιο συχνά είναι η σωματική κακοποίηση, η σεξουαλική, η συναισθηματική και η ψυχολογική.
<br />
<br />
Το άτομο που ασκεί τη βία μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορες μεθόδους όπως
απειλές, ότι θα χτυπήσει , θα διακόψει το χαρτζηλίκη θα κάνει κακό στα παιδιά. Ο συγγενής που ασκεί βία σ’ ένα παιδί δεν το σέβεται, όπως δεν σέβεται και τον ίδιο του τον εαυτό. Οποιασδήποτε μορφής βίας και να ασκεί, όποια απαξιωτική συμπεριφορά και να εκφράζει απέναντι προς το παιδί υπάρχει μία μορφή νοσηρότητας του ενήλικα, που εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα με οποιοδήποτε μέσο θα υπάρχει έντονος κίνδυνος η ψυχολογική θέση του παιδιού να χειροτερεύει.. Στα παιδιά αρέσει η ηρεμία, η ρουτίνα και η επεξήγηση, ένας συγγενής με πολύ αρνητική ενέργεια, ένταση, θυμό και απωθημένα μπορεί να προκαλέσει αρκετά μεγάλο κακό στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού.
<br />
<br />
<strong>Το προφίλ εκείνων που ασκούν λεκτική βία</strong>
<br />
<br />
Τα ευρήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες δείχνουν ότι οι γονείς είναι άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες για φροντίδα και στήριξη τόσο από κοινωνικούς φορείς, όσο και από ειδικούς ψυχικής υγείας. Σοβαρές ψυχικές δυσκολίες (π.χ. πληρούν τα κριτήρια για ψυχιατρικές διαγνώσεις όπως, κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, σπανιότερα ψυχωσικές διαταραχές. – Περιορισμένες νοητικές ικανότητες. – Σημαντική δυσκολία να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις παρορμήσεις τους (κυρίως τις επιθετικές). – Συναίσθημα βαθιάς ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα. – Έντονες (ναρκισσιστικές) ανάγκες για εξάρτηση και προσοχή από τους άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους ως πηγή φροντίδας. Έτσι, τα παιδιά τους αναλαμβάνουν να στηρίζουν τους γονείς, παραμελώντας τις δικές τους φυσιολογικές ανάγκες για φροντίδα και εξάρτηση (το λεγόμενο σύνδρομο «γονεοποιημένου παιδιού»). – Κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Οι περισσότεροι γονείς που κακοποιούν έχουν υπάρξει θύματα ή μάρτυρες βίαιων σκηνών μέσα στις δικές τους οικογένειες. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της «ταύτισης» με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους. Έτσι ένα κακοποιημένο παιδί ενδέχεται να γίνει κι εκείνο ένας βίαιος γονιός στο μέλλον, συνεχίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το δια-γενεαλογικό πέρασμα της βίας στην οικογένεια. – Συχνότερη χρησιμοποίηση λεκτικής επιθετικότητας, σωματικής τιμωρίας και επιβολής δύναμης στα παιδιά συγκριτικά με φυσιολογικούς γονείς. Επίσης, εκδηλώνουν σημαντικά σπανιότερα θετικές αλληλεπιδράσεις (π.χ. παιχνίδι, διάλογο, καθοδήγηση) με τα παιδιά τους. – Ακαμψία στις στάσεις τους απέναντι στο παιδί, αλλά και σε άλλα θέματα της ζωής γενικότερα. – Τάση να αντιλαμβάνονται και να περιγράφουν το παιδί με τρόπο αρνητικό («δύσκολο», «κακό», «προβληματικό») (Πηγή: http://el.wikipedia.org/)</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-71249336379477345192013-12-21T14:57:00.000+02:002013-12-21T14:57:46.290+02:00 «ΔΩΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΡΙΑ»<div align="justify"> Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων φτάνουν η κάθε οικογένεια ετοιμάζει αυτόν τον ερχομό με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μ’ εκείνον που νιώθει καλά, που της ταιριάζει κι μπορεί να υποστηρίξει. Σε κάθε σπίτι δεν παραλείπεται σχεδόν ποτέ να υπάρχει μία εορταστική ατμόσφαιρα, αυτό επιτυγχάνεται με τον στολισμό του σπιτιού, την προετοιμασία των εδεσμάτων, την γραφή των εορταστικών καρτών αλλά και την λίστα των δώρων.
<br />
<br />
Το τελευταίο θέμα είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια απασχολεί αρκετές Ελληνικές οικογένειες και δεν ξεχωρίζει πλέον οικονομικό ή κοινωνικό φάσμα. Η κοινωνία μας είναι γαλουχημένη να εκδηλώνει την αγάπη της, την φροντίδα και το νοιάξιμο της έντονα με την παροχή υλικών μέσων. Στην δεκαετία του ’90 και αρχές του 2000, η Ελληνική οικογένεια ήταν ο καθρέφτης του υπερκαταναλωτισμού. Η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, στα media τόσο πολλά υλικά αγαθά όσο σήμερα. Τα παιδιά είτε στο σπίτι τους, είτε από το σχολείο και τον περίγυρο τους λαμβάνουν πολλών ειδών μηνύματα από χιλιάδες νέα προϊόντα που κυκλοφορούν, λίγο πολύ κάθε παιδί «μπαίνει» στον πειρασμό να λαχταρήσει κάτι, να «ζηλέψει» να ποθήσει ακόμα και να διεκδικήσει. Στην ουσία δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που ποθεί, ή που μπορεί να του χρησιμεύσει, αλλά του κινεί την περιέργεια και απλά το θέλει!!!! Υπάρχουν γονείς που νιώθουν ακόμα και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν αυτή την μανία των παιδιών τους στο να αποκτήσουν τα πάντα. Ουσιαστικά ο παιδικός καταναλωτισμός αντικατροπτίζει μία κοινωνική πραγματικότητα, αυτό που ζούμε μέρα με την μέρα. Στο δια ταύτα λοιπόν, οι μέρες των Χριστουγέννων φτάνουν, οι γονείς αγωνιούν πως θα καταφέρουν ή θα μπορέσουν να φανούν ικανοί μπροστά στις προσδοκίες των παιδιών τους ή απαιτήσεις τους!!
<br />
<br />
<strong>ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΗΤΟΥΝ Ή ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ;;</strong>
<br />
<br />
Αρκετοί Παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι το προφίλ ενός παιδιού αντικατροπτίζεται σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό από το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο το ίδιο μεγαλώνει. Γονείς που έχουν την ανάγκη να «δίνουν» συνεχώς ύλη, αυτόματα θα μάθουν στα παιδιά τους να ζητούν και να διεκδικούν συνεχώς οτιδήποτε δουν και τους κάνει εντύπωση. Δεν αναφερόμαστε στις οικογένειες που έχουν την οικονομική άνεση και το κάνουν, διότι και σ’ αυτή την περίπτωση παιδιά που μεγαλώνουν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον που τα εισοδηματικά κριτήρια των μεγάλων είναι σε αρκετά ευνοημένες συνθήκες, μεγαλώνοντας με άφθονη ύλη πλάι τους στερούνται άλλου είδους σχέσεων και ουσιαστικής επικοινωνίας και αυτό φαίνεται αργότερα στην ενήλικη πλέον ζωή. Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους, δεν ζητούν αν δεν τους δοθούν αντικείμενα, δεν γίνονται υπερβολικά εάν δεν έχουν μάθει στην υπερκατανάλωση και το πολύ. Εάν κάποιος παρατηρήσει γύρω του ακόμα και πριν γεννηθεί ένα παιδί γονείς και στενοί συγγενείς προσπαθούν να εφοδιαστούν οποιοδήποτε μέσο για να είναι το παιδί τους αυτάρκη και όλα αυτά βέβαια στην υπερβολή τους. Μοιάζει σαν να πιστεύουν οι μεγάλοι ότι το μικρό παιδάκι, το βρέφος θα τους αξιολογήσει, θα τους κρίνει θα τους αποδεχτεί ή όχι σύμφωνα με πόσα αντικείμενα έχει γύρω του!! Ποια είναι η θέση και η ευθύνη των γονέων;; Οι περισσότεροι λίγα χρόνια πριν λόγω πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων είχαν την τάση εξαιτίας έλλειψης χρόνου να προσπαθούν να αναπληρώσουν το συναισθηματικό κενό αγοράζοντας συνεχώς αντικείμενα. Το σύνδρομο της στέρησης και της υπερπροσφοράς είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει έντονα την Ελληνική οικογένεια. Οι περισσότεροι σκέφτονταν ότι θέλουν να προσφέρουν τα πάντα επειδή δεν θέλουν να στερηθούν τα παιδιά τους όπως οι ίδιοι σε παρόμοιες ηλικίες!! Αυτή η σκέψη κινδυνολογεί. Υπάρχουν φορές που γονείς προσφέρουν πολλά πράγματα που ούτε καν τα έχει ζητήσει το παιδί τους μ’ αποτέλεσμα να του δημιουργούν αρκετή πίεση και μάλιστα ένα αίσθημα ενοχής σε μεγαλύτερες ηλικίες για το ότι πρέπει να δέχεται οτιδήποτε του δίνεται ακόμα και εάν δεν έχει ερωτηθεί. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες περιπτώσεις γονέων που δεν αγοράζουν τίποτα στο παιδί τους, φοβούμενοι μην κακομάθει, μία εντελώς ακραία αντιμετώπιση, αυτό που χρειάζεται είναι να τηρείται ένα μέτρο σε όλα και να αποφεύγονται οι ακραίες σκέψεις και ενέργειες.
<br />
<br />
Στην νέα πραγματικότητα που βιώνει η Ελληνική κοινωνία έχει προστεθεί η μεγάλη αγωνία των γονέων στα δώρα που καλούνται να πάρουν για τα παιδιά τους. Ο κάθε γονιός θα χρειαστεί να εφεύρει νέους τρόπους και μέσα στο να έρθει κοντά με τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού του ακόμα και αν χρειαστεί να κατασκευάσουν μαζί διάφορά είδη δώρων και να τα μοιράσουν ο ένας στον άλλον. Στις πιο μικρές ηλικίες νήπια ή προσχολικής ηλικίας, η φαντασία και το παιχνίδι είναι κάτι που κερδίζει και εντυπωσιάζει τους μικρούς μας φίλους. Αρκετές ημέρες πριν τα Χριστούγεννα μπορούν οι γονείς με τα παιδιά τους να βγουν βόλτα σ’ ένα πάρκο, σ’ ένα βουνό και να προμηθευτούν διάφορα υλικά της φύσης και να φτιάξουν όλοι μαζί ένα χειροποίητο δέντρο, ή να πρωτοτυπήσουν μαζί με μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά να φτιάξουν χειροποίητα δωράκια στολίζοντας τα με υλικά της φύσης. Ένας γονιός που δεν ενοχοποιείται εύκολα και δεν αγχώνεται πως «θα το πάρει το παιδί του» βρίσκει τρόπους και λύσεις πριν οικονομικής κρίσης αλλά και μετά και μαθαίνει την ιδέα της εφευρετικότητας και της έμπνευσης τόσο στον ίδιο όσο και στο παιδί του. Δεν βρίσκονται λύσεις, όταν ο νους σκαλώνει και περιτρυγιρίζεται γύρω από μόνο μία σκέψη <i>«δεν θα τα καταφέρω, δεν είμαι ικανός ως γονιός να πάρω κάτι για το παιδί μου»</i>. Τα Χριστούγεννα είναι μία γιορτή που χρειάζεται το κάθε μέλος μιας οικογένειας να την βιώνει όμορφα, ευχάριστα και όχι με ενοχικά συναισθήματα. Γονείς και νονοί χρειάζεται να καταλάβουν ότι σημασία δεν έχει η ποσότητα και η ακρίβεια σε κάτι, αλλά η πράξη, η αγάπη και ο τρόπος που αυτό το κάτι δίνεται.
<br />
<br />
ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ;;
<br />
<br />
Βέβαια μπορεί να υπάρχουν και τέτοιου είδους στιγμές σε ορισμένες οικογένειες, εάν κάποια παιδιά ζητούν με ένταση και επιμονή, ο γονιός εκείνο που μπορεί να κάνει άμεσα είναι να θέσει στο παιδί του να επιλέξει από μία λίστα που ο ίδιος ο γονιός θα έχει κάνει προηγουμένως μία έρευνα αγοράς και τιμών έτσι ώστε να μπορεί να πληρεί όλα τα βαλάντια. Παλιότερα αρκετοί γονείς αλλά και νονοί πήγαιναν με τα παιδιά τους ακόμα και προσχολικής ηλικίας να διαλέξει το παιδί το δώρο του από ένα κατάστημα. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι φυσικό να μην έχουν την αίσθηση του ακριβού ή του φθηνού και από την στιγμή που ορισμένοι παίρνουν το παιδί μαζί τους, είναι έτοιμοι για οτιδήποτε διαλέξει, ακόμα και εάν αυτό που επιλεχτεί φέρει σε δύσκολη θέση τον γονιό ή τον νονό. Μπορεί – όπως είπαμε και νωρίτερα- μέρα με την ημέρα οι νέες καταστάσεις και η πραγματικότητα να αλλάζουν, χρειάζεται όλοι να σκέφτονται πιο πρακτικά και ορθολογιστικά και σ’ αυτό δεν θα βγουν χαμένοι, αντί λοιπόν να έρχονται τα μικρά παιδιά μαζί με τους γονείς στα μαγαζιά και να επιλέγουν, να ρωτούν οι ίδιοι τι θα ήθελαν και ο γονιός να επιλέγει σύμφωνα με την οικονομική του ευχέρεια αυτό που μπορεί να υποστηρίξει την εκάστοτε στιγμή. Ας μην ανησυχούν οι γονείς το παιδί περιμένει την πράξη δεν αξιολογεί εάν είναι οικονομικά ακριβό ή όχι. Ακόμα και για τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας (σχολικής) μπορεί να γίνεται μία ποιο ώριμη συζήτηση από μεριάς των γονέων τι τους λείπει περισσότερο και θα ήθελαν να είχαν αυτές τις γιορτές, αυτό επιτυγχάνεται με την διαδικασία επιλογής τριών ή και παραπάνω επιλογών. Όταν υπάρχει αγάπη γύρω από μία οικογένεια, εκτιμιούνται πολύ οι τρυφερές πράξεις και όχι τα ακριβά δώρα. Τα παιδιά χρειάζονται ειλικρίνεια όχι μόνο στα λόγια αλλά κυρίως στις πράξεις από τους μεγαλύτερους τους. Δε χρειάζονται πάρτι και ακριβά ρεβεγιόν για να περάσει καλά μία οικογένεια. Μια βόλτα στα στολισμένα μαγαζιά, σπιτικά κουλουράκια και εδέσματα με την συμμετοχή των παιδιών είναι αρκετά για να περάσει ευχάριστα μία οικογένεια. Η περίοδος των διακοπών είναι μία ευκαιρία για διάλειμμα από την καθημερινότητα και τα προβλήματα. Η κάθε οικογένεια χρειάζεται να δίνει προσοχή στις ουσιαστικές και πραγματικές της ανάγκες, στοιχειά που δίνουν ηρεμία και φροντίδα στις μεταξύ τους σχέσεις.(Γκούντρα Δ.)
<br />
<br />
<strong>ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΑ ΟΤΙ ΣΤΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ</strong>
<br />
<br />
Εκείνο που ίσως ξεχνούν οι ενήλικοι και αγχώνονται στον βωμό του καταναλωτισμού είναι ότι για τα παιδιά, τα Χριστούγεννα ουσιαστικά είναι η αναβίωση ενός παραμυθιού, αρχίζουν και μπαίνουν σε κάτι μαγικό το οποίο οι ενήλικοι μπορεί πια να έχουν ξεχάσει ή να μην είναι πλέον σε θέση να αντιληφθούν. Ο στολισμός του δέντρου, τα κάλαντα, ο στολισμός των δρόμων, τα παραμύθια που έχουν ακούσει ή διαβάσει και μιλούν για χιονισμένα τοπία, ελάφια, έλκηθρα, ο ερχομός του πολυαγαπημένου Αι-Βασίλη με το σάκο με τα δώρα και η κάθοδός του από την καμινάδα του σπιτιού, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία της παραμυθένιας αυτής ατμόσφαιρας. Για τα παιδιά έχει μεγαλύτερη σημασία η διατήρηση αυτής της ατμόσφαιρας και η απολαβή χαράς μέσα από αυτή και όχι η απόκτηση ενός συγκεκριμένου τύπου δώρου. Εκείνα θέλουν κυρίως να μπουν και να απολαύσουν χαρούμενα το ωραίο αυτό παραμύθι. Οι γονείς χρειάζεται να έρθουν κοντά σ’ αυτή την ανάγκη του παιδιού. Στα μεγαλύτερα ηλικίας παιδιά που αυτό το παραμύθι έχει εξιδανικευτεί αρκετά πλέον στο μυαλό του οι γονείς αισθάνονται αμήχανα και ζορίζονται, θεωρούν ότι κάτι του στερούν και ότι δεν είναι ικανοί. Τα παιδιά δεν θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους να είναι αδύναμοι και ότι δεν μπορούν αν ανταπεξέλθουν, μάλιστα υπάρχουν πολλά παιδιά σήμερα που είναι γνώστες της κατάστασης και από μόνα τους για να μην επιβαρύνουν τον γονιό τον απαλλάσσουν από την οποιαδήποτε υλική επιθυμία τους!!! Το παιδί δεν στερείται όταν έχει τον γονιό του πλάι του, όταν νιώθει δύναμη και ασφάλεια κοντά του. Η στενοχώρια και η αγωνία κυριαρχούν για κάθε μητέρα ή πατέρα που δεν μπορεί να προσφέρει στην οικογένειά του αυτά που επιθυμεί και νιώθει ότι στερείται εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων. Όπως προαναφέρθηκε, η ουσία των εορτών για τα παιδιά εστιάζεται σε άλλους σημαντικούς παράγοντες οι οποίοι δεν απαιτούν σημαντικά έξοδα για να καλυφθούν. Τα Χριστούγεννα μπορούν να είναι δημιουργικά για τα παιδιά χωρίς φοβερά έξοδα. Η θλίψη εδώ έχει να κάνει περισσότερο με την απογοήτευση, -και δικαιολογημένη- των γονιών για την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης και το αδιέξοδο που οι ίδιοι βιώνουν. Ας μην σβήνει η ελπίδα, τα πάντα μπορούν να επιλυθούν και όλα καταφέρνονται κοιτώντας πάντα μπροστά με τις πραγματικές συνθήκες που βιώνει η κάθε μία οικογένεια
<br />
<br />
<strong>ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ</strong>
<br />
<br />
Είτε τα παιδιά είτε οι ενήλικες αυτό που επιθυμούν περισσότερο και αποζητούν τις ημέρες των εορτών είναι να περνούν ευχάριστα μαζί με ανθρώπους αγαπημένους τους, να χαίρονται να είναι μαζί τους, να μοιράζονται μαζί τους, όχι ύλη, αλλά ουσιαστική σχέση και επικοινωνία. Μία όμορφη βόλτα, η συμμετοχή των μεγάλων στο παιχνίδι με το παιδί τους, είναι το μεγαλύτερο δώρο και για τις δύο πλευρές. Ο ενθουσιασμός των παιδιών όταν μοιράζονται τα παιδιά τα παιχνίδια τους με τους μεγάλους είναι έντονος και τον ζητούν. Αν παρατηρήσουμε ένα παιδί όταν παίρνει στα χέρια του ένα δώρο και το ξετυλίγει είναι τόσο ενθουσιασμένο που με το βλέμμα του αναζητά τον ενήλικα να είναι εκεί δίπλα μαζί του, αναζητά μία παρέα που θα ασχοληθούν όλοι μαζί με το καινούργιο του απόκτημα. Αυτό το δώρο μπορούν οι γονείς να το δώσουν στο παιδί τους. Την χαρά του ενθουσιασμού, εποικοδομητικό χρόνο μαζί τους, η χαρά σε αυτό το «μοίρασμα» είναι πολύ μεγάλη και η ευτυχία των παιδιών τότε γίνεται πραγματικά τεράστια. Το παιχνίδι αποτελεί για τα παιδιά μια μοναδική ευκαιρία για εξέλιξη και μάθηση καθώς μετατρέπει τα ερεθίσματα που εισπράττονται σε μια δική τους κατανοητή γλώσσα. Το παιχνίδι λοιπόν χρειάζεται να δραστηριοποιεί το παιδί και να το εμπλέκει σε αυτή τη διαδικασία, και όχι να είναι απλά εντυπωσιακό. Συχνά θα δούμε παιδιά να μην εντυπωσιάζονται εύκολα από ένα «μεγάλο δώρο» με εντυπωσιακό περυτίλιγμα, αλλά με κάτι μικρότερο, ή ενός απλού αντικειμένου, όπου εκείνος που θα του το δώσει θα του πει μία ιστορία για το αντικείμενο αυτό, θα χρησιμοποιήσει την φαντασία του ώστε να εντυπωσιάσει και ιντριγκάρει το παιδί. Αυτή η κατάσταση θα μαγέψει το παιδί το οποίο θα το ωθήσει να ασχοληθεί μαζί του, να παίξει και να εξερευνήσει όλα όσα άκουσε πριν από τον ενήλικα. Μπορεί να ασχοληθεί με τις ώρες με τα πιο απλά δώρα και αντικείμενα, όπως μια ξύλινη σφεντόνα, ένα μουσικό όργανο, ένα παράξενο και διαφορετικό αντικείμενο, ή οτιδήποτε άλλο ένας ενήλικας δεν θα του έδινε την πρέπουσα σημασία, το οποίο όμως τα μαγεύει περισσότερο και πολλές φορές εις βάρος ενός πιο ακριβού ή εμπορικού παιχνιδιού. Τα παιδιά αναγνωρίζουν την αξία ενός απλού δώρου που εξάπτει την φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ εύκολα και γρήγορα στις νέες συνθήκες, αυτό που λείπει ίσως από τους ενήλικες πλέον είναι η χαλαρότητα, η δημιουργικότητα και η φαντασία, στοιχεία που δεν κοστίζουν!!
<br />
<br />
<strong>ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ;;</strong>
<br />
<br />
Καταρχήν χρειάζεται σταθερότητα και σταδιακά βήματα στο πως θα προσεγγιστεί ένα παιδί, μπορούν οι γονείς να μιλούν με το παιδί τους και από κοινού να βλέπουν τις ανάγκες του παιδιού, ή τις ελλείψεις του στην παρούσα φάση. Εάν χρειάζεται πράγματα για να ικανοποιηθεί ο καταναλωτισμός του παιδιού είναι μία μεγάλη αφορμή για τον γονιό να κάνει κουβέντα μαζί του, για ποιο λόγο το έχει ανάγκη στην παρούσα φάση; Από εκείνα που ήδη έχει πως θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί;... κα. Τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν την αλήθεια, όταν γίνεται αποφυγή αυτής τα παιδιά παραπλανούνται και η ουσιαστική αξία και το μήνυμα του χρήματος και του καταναλωτισμού δεν μεταφέρεται στο παιδί (Καππάτου Α.). Μπορεί το παιδί να μπει στην διαδικασία της οργάνωσης να γράψει τι χρειάζεται και όταν έρθει η ώρα για να γίνει η αγορά να επιλέξει εκείνο που την συγκεκριμένη στιγμή του είναι περισσότερο χρήσιμο και πραγματικά του χρειάζεται. Εάν κάποιο παιδί δεν έχει συνηθίσει το μέτρο μέσα στην οικογένεια του μπορεί να θυμώσει ή να ενοχληθεί όταν ο ενήλικας του θέσει για πρώτη φορά μέτρο και όριο. Αυτό θα γίνεται μόνο στην αρχή, μετά θα συνηθίσει, το όριο βοηθά το παιδί στην σύνεση και στον προγραμματισμό του. Η αγορά των παιχνιδιών χρειάζεται να γίνεται με μεγάλη προσοχή από τους γονείς, να είναι αντικείμενα που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας, στην δημιουργικότητα, στην εξερεύνηση, παιδαγωγικά παιχνίδια και όσο γίνεται περισσότερα ομαδικά παιχνίδια. Τέλος, είναι χρήσιμο να θυμούνται οι γονείς ότι κανένα αντικείμενο, καμία ύλη δεν υποκαταστά την σχέση με το παιδί. Η επαφή και η ουσιαστική σχέση «χτίζεται» με το απλό, το λίγο, το λιτό αλλά το αληθινό.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-49114530235058644902013-12-05T00:48:00.000+02:002013-12-05T00:48:35.779+02:00ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ/ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΕΤΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ<div align="justify"> Η σχέση της νέας μητέρας με την μητέρα της και η οριοθέτηση της γιαγιάς προς το εγγόνι της συνάδουν και πολλές φορές πάνε μαζί. Το τι σχέση έχει κάποιος και συνεχίζει να έχει με τον γονιό του θα φανεί και θα βγει και στην σχέση που υπάρχει στην τρίτη γενιά δηλαδή στο εγγόνι. Φαίνεται να υπάρχουν αρκετά προσωπικά προβλήματα και θέματα μεταξύ της κόρης και της μητέρας όπου αυτό αρχίζει να είναι περισσότερο εμφανή στην εξέλιξη, στο μεγάλωμα και κατά πόσο επεμβαίνει ή παρεμβαίνει η γιαγιά στην ανατροφή και στην διαπαιδαγώγηση του εγγονού.
<br />
<br />
Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ
<br />
<br />
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες αποτελούν ανεκτίμητη αξία για την ζωή ενός παιδιού. Οι ίδιοι λατρεύουν τα εγγόνια τους, χωρίς να υπάρχει από τα παιδάκια αντάλλαγμα, ή αργότερα να φέρουν καλούς βαθμούς και να είναι τα απόλυτα υπάκουα παιδιά. όταν απομακρυνθούν οι παππούδες από την ζωή των εγγονών στερούμε αρκετά από την ψυχή και των δύο. Παππούς και γιαγιά συμβάλλουν σημαντικά στην ευτυχία ενός παιδιού αλλά μπορούν επίσης, να παρεμβάλλονται σοβαρά στην εκπαίδευση του. Δεν χρειάζεται να ζητούν τίποτα, αλλά να προσφέρουν. Ακούγονται ιδανικά όλα αυτά;;; Και όμως με καλή και συνεχή προσπάθεια τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο, αρκεί οι νέοι γονείς να γνωρίζουν καλά τους γονείς τους, τις αδυναμίες τους, τα όρια τους και να υπάρχει μία ήρεμη επικοινωνιακή σχέση. Ακούμε πολύ συχνά αυτό στην πράξη να μην επιτυγχάνεται πάντα με επιτυχία και εδώ χρειάζεται ο νέος γονέας να πάρει την απόφαση τι κερδίζει και τι χάνει, εάν δηλαδή μπορεί να συνεργαστεί με τον μεγαλύτερο γονέα του (γιαγιά-παππού) ή όχι. Οι αραιές επισκέψεις και η περιστασιακή μακρύτερη παραμονή των παππούδων με τα παιδιά μπορεί αρκετές φορές να είναι περισσότερο εποικοδομητική και ωφέλιμη για την ψυχολογία ενός παιδιού από την συνεχή και καθημερινή επαφή. Αυτό κρατάει τα όρια μεταξύ και των τριών γενεών και αποφεύγονται οι συνεχείς καβγάδες και εντάσεις μεταξύ νέων και μεγαλύτερων γονέων. Σε ορισμένες συνθήκες ορισμένοι παππούδες μπορεί να υποχρεωθούν να αναλάβουν πατρικές ευθύνες και σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να φέρονται σαν ηλικιωμένοι γονείς που απέκτησαν στερνοπαίδια. Δυσκολία συνεννόησης μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα στους νέους γονείς και στους παππούδες όταν οι δεύτεροι επεμβαίνουν στην εκπαίδευση των εγγονιών τους και δυσκολεύονται να κρατήσουν μία κοινή γραμμή, την οποία την έχουν θέσει εξαρχής τα παιδιά τους. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν ζουν όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη ή σε πάρα πολύ κοντινές αποστάσεις. Η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια μέχρι και σήμερα τιμά αυτό το μοντέλο συγκατοίκησης για διάφορους και ποικίλους λόγους. Γονείς και παιδιά να μένουν φεριπείν όλοι στην ίδια πολυκατοικία, ή σε πολύ κοντινά σπίτια. Σε γενικότερες γραμμές παρατηρείται ότι η γιαγιά είναι εκείνη που παρεμβάλλεται περισσότερο στην ανατροφή του εγγονού απ’ ότι ο παππούς. Ο δεύτερος στέκεται πιο διακριτικά και συνεπής στον ρόλο και στην θέση του. Η γυναίκα-γιαγιά έχει ανάγκη και περισσότερο την τάση του ελέγχου και της χειριστικότητας, με κάποιον τρόπο φαίνεται ότι δυσκολεύεται ότι ο νέος γονιός έχει νέα θέση, άποψη, στάση διαπαιδαγώγησης προς το δικό του παιδί. Η γιαγιά ενδόμυχα πιστεύει ότι μόνο εκείνη τα ξέρει όλα καλά και τέλεια και σπεύδει να συμπληρώνει, ή να διορθώνει την κόρη, ή τον γιο της σ’οτιδήποτε έχει να κάνει με το μικρό παιδί. Ορισμένες φορές μπορεί κάποιος να συζητήσει με τους παππούδες και γιαγιάδες με περισσότερη επιτυχία απ’ ότι με τους γονείς. Ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να αναμιγνύονται καθόλου στην πραγματική εκπαίδευση όπου έχουν θέσει οι νέοι γονείς στο παιδί τους. Ας μην ξεχνούν ότι ο πρώτος ρόλος του παιδιού είναι εκείνος του γονιού και οι παππούδες καλύπτουν μία άλλη θέση δευτερεύουσα και χωρίς ευθύνες. Εκείνοι είχαν τον πρώτο ρόλο όταν μεγάλωναν τα δικά τους παιδιά τώρα ήρθε η ‘ώρα να παραδώσουν επάξια και με εμπιστοσύνη την σκυτάλη αυτή στα δικά τους παιδιά για να αναθρέψουν και να μεγαλώσουν τα μικρά τους παιδιά.
<br />
<br />
ΟΤΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ
<br />
<br />
Εδώ, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή χρειάζεται από την μεριά της νέας μητέρας/γονιού να επιλέξει πως η ίδια θέλει να αναθρέψει και να μεγαλώσει το παιδί της και βέβαια να βρεθούν τρόποι και λύσεις που θα είναι προς όφελος της δικής της νέας οικογένειας. Πολλοί νέοι άνθρωποι στις ημέρες μας θεωρούν λόγω των πρακτικών τους καθημερινών δυσκολιών ότι δεν έχουν πολλές επιλογές ώστε να κρατήσει κάποιος το παιδί τους και να τους βοηθά, οπότε επιλέγουν την λύση – γιαγιά!! Στην περίπτωση όμως που η νέα μητέρα αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά δικά της θέματα με την μητέρα της και αυτό βγαίνει επάνω στο μικρότερο παιδί/εγγόνι όσο και να μην υπάρχει η κατάλληλη συνεργασία χρειάζεται ο νέος γονιός να εμπιστεύτεί τις δικές του δυναμικές, να απελευθερωθεί και να βρει μέσα και τρόπους όπου η ψυχική ηρεμία της ίδιας αλλά και η εξέλιξη του παιδιού θα συμβαδίζουν. Οι κόντρες των δύο πρώτων γενεών μπορεί να αποβούν μοιραίες στην τρίτη –γενιά- που συνήθως είναι τα μικρά παιδιά. Όποια διαφωνία ή διαφορά, ή ένταση, ή αρνητικό βίωμα και να υπάρχει με την γιαγιά, η νέα μητέρα χρειάζεται να επικεντρωθεί πλέον στην δική της οικογένεια είτε αυτή είναι μονογονεική είτε όχι. Πολλές φορές οι άνθρωποι θεωρούν ότι έχουν μόνο μία επιλογή γύρω τους και συνήθως αρπάζονται μόνο από αυτή, η οποία ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι και ότι καλύτερο τελικά. Χρειάζεται οι ορίζοντες να ανοίγουν και να βλέπουμε πιο μακρινές λύσεις και διεξόδους, στην συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί η νέα μητέρα να ζητήσει την βοήθεια της από κάποιον άλλον παππού ή γιαγιά που πιστεύει ότι η επικοινωνία τους να είναι καλύτερη, ή να αποταθεί σ’ ένα κρατικό βρεφονηπιακό σταθμό, ακόμα υπάρχουν κάποιοι χώροι όπου αρκετοί νέοι εθελοντές με όρεξη και μεράκι φιλοξενούν σε ειδικά κατάλληλα εκπαιδευτικούς χώρους και φιλοξενούν τα παιδία για κάποιες ώρες όταν ο γονιός αδυνατεί να είναι μαζί του ορισμένες ώρες μέσα στην ημέρα. Για να δούμε όμως ότι υπάρχουν και επιπλέον λύσεις χρειάζεται να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με αυτά που πονάνε από τα παλιά, δηλαδή τις αιχμηρές σχέσεις μεταξύ νεαρής μητέρας και της μεγαλύτερης μητέρας. Πλέον υπάρχει μία άλλη νέα ζωή που δεν χρειάζεται να είναι το αντικείμενο τω λαθών και των αρνητικών βιωμάτων των προηγούμενων γενεών.
<br />
<br />
ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ/ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ
<br />
<br />
Οι μεγαλύτεροι γονείς σαφώς έχουν μία περισσότερη πείρα επάνω τους όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών τους. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Οι παππούδες θεωρούν ότι τα παιδιά τους χρειάζονται πάντα την καθοδήγηση τους ακόμα και στην ανατροφή της νεότερης γενιάς δηλαδή των εγγονιών. Χρειάζεται εδώ οι μεγαλύτεροι γονείς να συνηδητοποήσουν ότι χρειάζεται να αφήσουν χώρο στα νέα παιδιά τους να μεγαλώσουν εκείνα τα δικά τους παιδιά και εκείνοι να παραμείνουν διακριτικά στον ρόλο του παππού και της γιαγιάς. Σήμερα οι νέοι έχουν μία διαφορετική τακτική από τις προηγούμενες γενιές όσον αφορά την διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών τους. Οι σύγχρονοι ηλικιωμένοι φέρνουν μαζί τους την δική τους προσωπική ιστορία, την αγωγή που οι ίδιοι πήραν ή έδωσαν γεγονός που πολλές φορές τους εμποδίζει να εξελίσσονται τόσο γρήγορα ώστε να κατανοήσουν την ψυχολογία των σύγχρονων μητέρων και των παιδιών τους.
Ορισμένες φορές και άθελα της η γιαγιά μπορεί υποσυνείδητα να αισθάνεται ζήλια για την ελευθερία που εξασφαλίζει στην νεαρή μητέρα ή για την ‘άνεση της, πράγμα που η ίδια είχε στερηθεί στα δικά της νεαρά χρόνια. Τότε είναι πολύ πιθανό, να αναζητήσει, να αναπληρώσει και να «πάρει στα χέρια της» όλη την κατεύθυνση του σπιτιού και το μεγάλωμα του εγγονού της. Οι εμπειρίες που θα μοιραστείτε μαζί με το εγγόνι είναι πολύ συχνά πιο ουσιαστικές και οι αναμνήσεις του θα κρατήσουν μια ζωή! Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μπορούν κάλλιστα να το απολαύσουν και τα υπόλοιπα να τα αφήσουν στην θέση και στον ρόλο των παιδιών τους. Να είστε προσεκτική μην πέσετε στην παγίδα της υπερενθουσιώδης γιαγιάς. Προσπαθήστε να βοηθάτε περισσότερο τους νέους γονείς και όχι λιγότερο.
<br />
<br />
Τι γίνεται με τις αραιές συναντήσεις των παππούδων με τα εγγόνια τους;; Σ΄αυτές τις περιπτώσεις όταν οι παππούδες ζουν πολύ μακριά και δεν έχουν συχνή επαφή με τα εγγόνια, ή οι σχέσεις παππούδων και νέων γονέων είναι αποστασιοποιημένες και διακριτικές ή απόμακρες υπάρχει η περίπτωση οι μεγαλύτεροι γονείς να μην γνωρίζουν βήμα προς βήμα την εξέλιξη των παιδιών αυτών, να αγνοούν τις συνήθειες τους, τον χαρακτήρα τους. Δεν γνωρίζουν τι περιθώρια ανοχής ή ανεξαρτησίας έχουν θέσει οι νέοι γονείς ώστε να ξέρουν και εκείνοι ποια τακτική θα ακολουθήσουν, εάν φεριπείν μπορούν να τους δίνουν λιχουδιές, κάθε πότε, σε τι ποσότητα, ή να τους αγοράζουν μικροπράγματα. Αρκετές φορές χάνεται η αυθόρμητη στάση προς τα εγγόνια που πολλές φορές φαίνεται να είναι ψεύτική ή επιτηδευμένη. Χρειάζεται οι παππούδες να σκέφτονται τρόπους έτσι ώστε να περνούν ποιοτικό χρόνο με τα εγγόνια τους. Τα παιδιά δεν χρειάζονται ποσότητα σε ύλη, αλλά ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο με τους άλλους.
<br />
<br />
Τα παιδιά είναι πραγματικά έξυπνα. Εάν τα αγαπάτε μόνο όταν είναι ευγενικά, ήσυχα και στην καλύτερη φάση τους, θα το καταλάβουν αμέσως και θα γίνουν επιφυλακτικά. Είναι δική σας δουλειά να μείνετε σε επαφή με το εγγόνι σας. Αν περιμένετε να το κάνει αυτό, θα απογοητευτείτε. Τα μικρά παιδιά δεν σκέφτονται πώς να κρατήσουν αυτή την σχέση. Πρέπει εσείς να είστε πρόθυμοι γι’ αυτό. Είστε μία σημαντική διέξοδος για τα εγγόνια σας, διότι τους προσφέρεται μία εναλλακτική προοπτική από τους γονείς τους. Ακούστε τα με προσοχή και να τα ενθαρρύνετε να σας μιλούν όσο το δυνατόν περισσότερο.
<br />
<br />
Στην περίπτωση για το εάν είναι θετικό να αλλάζει το παιδί χώρο και να πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς;; Εάν είναι αυτό εφικτό και θεμιτό ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπου ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός, καλό θα είναι το παιδί να παραμένει στον χώρο του και να το επισκέπτονται ή να έρχονται να μένουν μαζί του κάποιες ώρες οι παππούδες. Υπάρχει ένα πλεονέκτημα εδώ ότι το εγγόνι δεν αλλάζει χώρο, συνήθειες, περιβάλλον. Το μειονέκτημα βέβαια είναι ότι φέρνει πιο κοντά στην ζωή του νέου ζευγαριού και τις συνήθειες που έχει τον παππού και την γιαγιά, και εδώ χρειάζεται αρκετή προσπάθεια και από τις δύο γενιές να επέλθει ισορροπία και μέτρο. Αυτή η συνεχής παρουσία είναι συχνά η μεγαλύτερη πηγή συγκρούσεων που ακούγεται από τους γονείς, γ’ αυτό και οι δεύτεροι επιλέγουν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σπίτι των παππούδων για να αποφύγουν αυτές τις τυχόν συγκρούσεις, ή εντάσεις με τους παππούδες.
<br />
<br />
Είναι φυσικό και οι δύο πλευρές να θέλουν και να επιδιώκουν το καλύτερο δυνατό για να θεμελιώσουν όμορφες και υγιής βάσεις στις σχέσεις τους. Ορισμένες φορές μπορεί να κρίνεται απαραίτητο για να υπάρχει μία ομαλή και ώριμη εξέλιξη οι σχέσεις μεταξύ των γενεών να παραμένουν διακριτικές και η μία γενιά να σέβεται την άλλη ισάξια. Οι μεν νεότεροι να αποδέχονται και να σέβονται τον αγώνα των δικών τους γονέων αλλά και η μεγαλύτερη γενιά να δίνει χώρο και χρόνο στην δημιουργία μιας νέας εξελίξιμης σχέσης ζωής εκείνης των παιδιών τους και των εγγονιών τους.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-26399092147739303492013-11-24T18:29:00.002+02:002013-11-24T18:29:32.507+02:00ΠΑΡΑΛΗΡΗΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ<div align="justify"> Η παραληρητική ιδέα είναι ένα από τα βασικά συμπτώματα μίας έντονης ψυχωσικής κατάστασης. Δίνοντας μία αναλυτικότερη έννοια στην λέξη παραλήρημα, θα λέγαμε ότι είναι μία ανόητη φλυαρία. Πρωτοεμφανίζεται με την έννοια της παράκρουσης αλλά κυρίως του παραμιλητού. Στην σύγχρονη ελληνική ψυχιατρική χρησιμοποιείται με την έννοια του παραλογισμού, μιας ψευδαίσθησης – φαντασίωσης όπου το άτομο που την κάνει την πιστεύει και για εκείνον είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Πρόκειται για μία προσωπική φαντασίωση του ατόμου που βέβαια ο ίδιος πιστεύει ότι είναι αληθινή ενώ δεν συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα. Τέτοιες πεποιθήσεις αναφέρονται συνήθως στην ιδέα ότι κάποιος ή κάποιοι τους ενοχλούν με άδικες επικρίσεις ή απειλές, εδώ αναφερόμαστε στο παραλήρημα καταδίωξης. Ή στην ιδέα ότι κάποιοι προσπαθούν μέσα από κάποιο ισχυρό μέσο όπως τηλεόραση, εφημερίδα προσπαθούν να επηρεάσουν τα συναισθήματα τους, τις σκέψεις τους, εδώ μιλάμε για το παραλήρημα ελέγχου. Άλλα άτομα θεωρούν ότι είναι προικισμένα με κάποια μοναδική ιδιότητα, ή ενσαρκώνουν κάποια μοναδική ιστορική προσωπικότητα, εδώ αναφερόμαστε στο παραλήρημα μεγαλείου. Ή ότι συμβαίνει κάτι το ανεξήγητο ή καταστροφικό στο σώμα τους, στην υγεία τους, σωματικό παραλήρημα. Όλες αυτές οι εμμονές μπορεί να είναι οργανωμένες, ή και ανοργάνωτες, πολύπλοκες, λογικοφανείς ή εντελώς απίθανες και εξωπραγματικές.
<br />
<br />
Η ύπαρξη του παραληρήματος υποδηλώνει μία ανασφάλεια του εγώ, το άτομο αισθάνεται ότι κινδυνεύει από κάποιον ή κάτι. Αντίθετα με τις εμμονές ενός ψυχαναγκαστικού ατόμου το παραλήρημα εμπλέκει το περιβάλλον με ένα τρόπο αρκετά ενεργητικό, συνήθως απειλητικό, κριτικό, ή υποτιμητικό. Σε πιο ήπιες καταστάσεις ή προτού το σύμπτωμα εξελιχθεί σε παραλήρημα καταδίωξης το άτομο μπορεί να πιστεύει ότι είναι το κέντρο της προσοχής κάποιων ορισμένων ατόμων οι οποίοι τον επικρίνουν, τον ειρωνεύονται παρά ότι σχεδιάζουν κάτι κακό εναντίον του. Συνήθως τέτοιες ιδέες καταδίωξης χαρακτηρίζονται από έντονη καχυποψία και ένα έντονο συναίσθημα προσωπικής ανασφάλειας. (Χαρτοκόλλης Π. 1991)
<br />
<br />
<strong>ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΤΙΚΉΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ</strong>
<br />
<br />
Η παραληρητική διαταραχή είναι κυρίως ψυχοκοινωνικής προέλευσης και συνήθως περιλαμβάνονται ιστορικό συναισθηματικής ή σωματικής κακοποίησης, μια υπερβολικά απαιτητική ή τελειοθηρική ανατροφή και δεν αναπτύσσεται η βασική εμπιστοσύνη, οπότε το άτομο πιστεύει ότι το περιβάλλον είναι συνεχώς εχθρικό και δυνητικά επικίνδυνο. Σε οικογένειες ασθενών με παραληρητική διαταραχή, μπορεί να υπάρχει μια ελαφρά αύξηση της καχυποψίας και της παραληρητικής σκέψης, όμως οι γενετικές μελέτες υποδηλώνουν ότι δεν είναι ούτε υπότυπος, ούτε πρόδρομο στάδιο της σχιζοφρένειας ή της διαταραχής της διάθεσης. (Γραμματικόπουλος Η. Ψυχίατρος) Τα άτομα σπάνια αρχίζουν θεραπεία αυτοβούλως, λόγω της καχυποψίας που τους διακρίνει, οπότε συνήθως φίλοι και συγγενείς που ανησυχούν, κινητοποιούνται οι ίδιοι για τον ενδιαφερόμενο. Η δημιουργία επαφής είναι δύσκολη και η εχθρότητα του ατόμου οφείλεται στο φόβο του (Γραμματικόπουλος Η. Ψυχίατρος). Οι έντονα διεγερτικοί ασθενείς μπορεί να χρειαστούν τη χορήγηση φαρμάκων, ενώ η νοσηλεία κρίνεται απαραίτητη όταν το άτομο δεν είναι σε θέση να ελέγξει τις αυτοκτονικές ή ανθρωποκτονικές του ενορμήσεις ή αν έχει μια ακραία παραληρητική ιδέα δηλητηρίασης, οπότε αρνείται τη λήψη τροφής.
<br />
<br />
<strong>ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ</strong>
<br />
<br />
Οι διαταραχές του περιεχομένου της σκέψης αντανακλούν τις πεποιθήσεις, τις ιδέες, και τις ερμηνείες των ερεθισμάτων από τον ασθενή. Εδώ εντάσσονται οι παραληρηματικές ιδέες, ιδέες παθητικότητας ή επίδρασης και ιδέες αυτοαναφοράς ή συσχέτισης.
<br />
<br />
Οι παραληρηματικές ιδέες εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία περιεχομένου, όπως αναφοράς, καταδίωξης, μεγαλομανίας, θρησκευτικές, υποχονδριακές, ερωτομανιακές, ζηλοτυπικές κ.α. Οι πιο συχνές όμως είναι αυτές της καταδίωξης και της αναφοράς. Η δομή τους είναι παρανοειδής, εξωπραγματική, υπερβολική, χωρίς καμία λογική επιχειρηματολογία. Επιπλέον, είναι συναισθηματικά φορτισμένες . Ο όρος «απώλεια των ορίων του εγώ», περιγράφει την απουσία της αίσθησης του σώματος, του νου και της επίδρασης του ατόμου, σε σχέση με αυτά των έμψυχων ή άψυχων όντων στο περιβάλλον του. Για παράδειγμα ο ασθενής μπορεί να πιστεύει ότι οι άλλοι γύρω του (π.χ: τηλεόραση) αναφέρονται σε αυτόν-ιδέες αναφοράς. Άλλα συμπτώματα της απώλειας των ορίων του εγώ είναι η αίσθηση ότι το άτομο έχει αποσυνδεθεί και συγχωνευθεί με ολόκληρο το σύμπαν ή έχει συγχωνευθεί σωματικά με ένα αντικείμενο του εξωτερικού κόσμου.
<br />
<br />
Οι ιδέες αυτοαναφοράς ή συσχέτισης δίνουν την αίσθηση στο άτομο ότι αποτελεί το επίκεντρο περιβαλλοντικών ερεθισμάτων τα οποία αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Οι ιδέες παθητικότητας ή επίδρασης φέρνουν το άτομο να είναι παθητικός δέκτης, έρμαιο των εξωτερικών επιδράσεων που επιδρούν πάνω στην συμπεριφορά και την σκέψη του. Οι παραληρηματικές ιδέες στη σχιζοφρένεια είναι κατά κύριο λόγο πρωτογενείς στη προέλευσή τους και χαρακτηρίζονται από άμεση αποδοχή από το άτομο, από το απρόβλεπτο και ανεξήγητο της εμφάνισής τους την πρώτη φορά και το «αποκαλυπτικό» περιεχόμενό τους .
<br />
<br />
Εκτός όμως από τις πρωτογενείς παραληρηματικές ιδέες υπάρχουν και οι δευτερογενείς, οι οποίες δεν αναδύονται αιφνίδια, αλλά αντίθετα το άτομο τις «χρησιμοποιεί» για να εξηγήσει τα παθολογικά του βιώματα (π.χ να εξηγήσει τις ακουστικές του ψευδαισθήσεις με την παραληρηματική ιδέα, χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης είναι ο νομπελίστας Μαθηματικός John Nash) (Πηγή: Γεωργιάδου Π.)
<br />
<br />
<strong>ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ</strong>
<br />
<br />
Η συγκεκριμένη διαταραχή χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη παραληρητικών ιδεών διαφόρων τύπων - δίωξης, ζηλοτυπίας, ερωτομανίας, σωματικών, μεγαλείου κτλ., γι' αυτό προτιμήθηκε ο όρος παραληρητική διαταραχή κι όχι παρανοϊκή, όπως ήταν παλιότερα και που υπονοούσε την ύπαρξη μόνο παρανοϊκών ιδεών κυρίως δίωξης ή ζηλοτυπίας. Σύμφωνα με το DSM –IV (Μάνος Ν. 1997) τα διαγνωστικά κριτήρια της παραληρητικής διαταραχής είναι:
<br />
<br >
1. Μη αλλόκοτες παραληρητικές ιδέες (αφορά καταστάσεις που συναντώνται στην πραγματική ζωή, όπως ότι το άτομο νιώθει ότι το παρακολουθούν, το δηλητηριάζουν, το μολύνουν, το αγαπούν από απόσταση ή ότι απατάται από τον σύντροφο του), διάρκειας τουλάχιστον ενός μήνα.
2. Πέρα από την επίδραση των παραληρητικών ιδεών ή τις συνέπειες τους, δεν υπάρχει αξιοσημείωτη έκπτωση λειτουργικότητας και η συμπεριφορά του ατόμου δεν είναι εμφανώς παράξενη ή αλλόκοτη.
3. Εάν τα επεισόδια διαταραχής της διάθεσης έχουν συμβεί ταυτόχρονα με τις παραληρητικές ιδέες η συνολική τους διάρκεια είναι βραχεία σε σχέση με την διάρκεια των παραληρητικών περιόδων
4. Η διαταραχή δεν οφείλεται στα άμεσα φυσιολογικά αποτελέσματα της δράσης μίας ουσίας (παράδειγμα κατάχρησης φαρμάκου, ψυχοτρόπων ουσιών) ή μίας γενικής ιατρικής κατάστασης (Μάνος Ν., 1997)
<br />
<br />
Στις παραληρητικές ιδέες παρουσιάζονται οι παρακάτω μορφές/τύποι:
<br />
<br />
<strong>Ερωτομανής Τύπος</strong>: παραληρητικές ιδέες ότι κάποιο άλλο άτομο, συνήθως ανώτερης (κοινωνικοοικονομικής) τάξης, είναι ερωτευμένο μαζί του.
<br />
<br />
<strong>Τύπος Μεγαλείου</strong>: παραληρητικές ιδέες διογκωμένης προσωπικής αξίας, δύναμης, γνώσης, ταυτότητας ή ειδικής σχέσης με μια θεότητα ή διασημότητα.
<br />
<br />
<strong>Τύπος Ζηλοτυπίας</strong>: παραληρητικές ιδέες ότι ο σεξουαλικός σύντροφος του ατόμου τον (την) απατά.
<br />
<br />
<strong>Διωκτικός Τύπος</strong>: παραληρητικές ιδέες ότι το άτομο (ή κάποιος στον οποίο το άτομο είναι κοντά) αντιμετωπίζεται κακόβουλα κατά κάποιο τρόπο.
<br />
<br />
<strong>Σωματικός Τύπος</strong>: παραληρητικές ιδέες ότι το άτομο έχει κάποιο σωματικό ελάττωμα ή κάποια γενική ιατρική κατάσταση.
<br />
<br />
<strong>Μεικτός Τύπος</strong>: παραληρητικές ιδέες χαρακτηριστικές περισσότερων του ενός από τους παραπάνω τύπους, αλλά όπου δεν κυριαρχεί κάποιο θέμα .
<br />
<br />
<strong>Απροσδιόριστος Τύπος</strong> (Μάνος Ν., 1997)
<br />
<br />
Η έναρξη της παραληρητικής διαταραχής συμβαίνει γενικά στην μέση ή όψιμη ηλικία. Άτομα με παρανοειδή, σχιζοειδή, ή αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας μπορεί να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν παραληρητική διαταραχή. Όσον αφορά την πορεία που μπορεί να έχει, αυτή ποικίλει. Μπορεί να είναι χρόνια με αυξομειώσεις, μπορεί πάλι να υπάρχουν περίοδοι ύφεσης και υποτροπών ή ύφεση χωρίς υποτροπή.
<br />
<br />
<strong>ΘΕΡΑΠΕΙΑ</strong>
<br />
<br />
Χρησιμοποιείται συνδυασμός ψυχοθεραπείας και αντιψυχωτικής αγωγής. Σε περιπτώσεις που το άτομο κινδυνεύει να γίνει βίαιο μπορεί και να νοσηλευθεί. Η Ψυχοθεραπεία βασίζεται στην δημιουργία εμπιστοσύνης μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου (ή ασθενή όπως χρησιμοποιούν οι περισσότεροι Ψυχίατροι). Ο θεραπευτής αποφεύγει να κρύβει πράγματα από τον θεραπευόμενο, όπως δηλαδή ότι δεν έχει επικοινωνία με τους συγγενείς του, ενώ έχει! Ο θεραπευτής οφείλει να είναι συνεπής στην ώρα των συναντήσεων του με τον ενδιαφερόμενο. Αρχικά ο θεραπευτής αποφεύγει να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση με το εξωπραγματικό στοιχείο των παραληρητικών ιδεών του ατόμου, προσπαθεί μέσα από την ψυχοθεραπευτική σχέση να του δείξει πως οι ιδέες αυτές τον εμποδίζουν να ζήσει παραγωγικά, ποιες περιστάσεις προκαλούν ή εντείνουν την παρανοικότητα του, αλλά και ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν αυτές οι παραληρητικές ιδέες. Η αντιψυχωτική αγωγή είναι αμφίβολο εάν μπορεί να εξαλείψει τις παραληρητικές ιδέες, μπορεί όμως να τις ελαττώσει. Συνδυασμός ήπιου αντιψυχωτικού – αντικαταθλιπτικού με Ψυχοθεραπεία μπορεί να βελτιώσει το άγχος, την δυσφορία και την κατάθλιψη και να ελλατώσει την ένταση των παραληρητικών ιδεών.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-84422512851418910982013-11-10T21:15:00.000+02:002013-11-10T21:15:40.929+02:00 «ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΑΠΟ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ»<div align="justify"> Οι παραδοσιακές ορθόδοξες μορφές οικογένειας πρέσβευαν με απόλυτη προσήλωση το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας, πατέρας –μητέρα παιδιά. Θεωρείται βέβαια ότι αυτή η μορφή οικογένειας έχει υγιή στοιχεία από οποιαδήποτε άλλη μορφή οικογενειακού δεσμού. Ακόμα και αν μέσα σ’ ένα γάμο ο ένας από τους δύο (ή και οι δύο) δεν ένιωθαν ότι ανήκαν σ’ αυτή την σχέση και ήταν υποχρεωμένοι να κρατήσουν αυτά τα δεσμά «για πάντα», δεν υπήρχε η ελεύθερη βούληση και επιλογή του θέλω ή του επιθυμώ. Θύτες και θύματα μιας σχέσης γίνονταν ένα, οι ρόλοι και οι θέσεις μπερδεύονταν και ξεκάθαρη θέση δεν υπήρχε ποτέ. Άραγε μπορεί κάποιος να κάνει μία επιλογή και να αλλάξει μετά κατεύθυνση;;; Να θεωρεί ότι «πρέπει» να υποστηρίξει ένα μοντέλο αποδεκτής κοινωνικής ζωής ακόμα και αν δεν είναι σίγουρος/η ότι μπορεί να το υποστηρίξει;; Μπροστά από έναν φόβο κάποιος μπορεί απόλυτα παρορμητικά να «χάσει» την ουσία της δικής του ζωής, τις επιλογής του και να προβεί σε κατευθυντήριες που είναι κόντρα στα πιστεύω του, στα θέλω του ακόμα και στην ίδια του την φύση. Πολύ συχνά μπορεί όντως ένας ομοφυλόφιλος να νιώθει έτσι, παγιδευμένος στις νόρμες τις κοινωνίας στα στεγανά του «πρέπει», στην παγίδα της αρρώστιας του μυαλού ορισμένων, του κοινωνικού στιγματισμού και διασυρμού. Πως οδηγείται όμως ένας άνθρωπος να δυσκολεύεται να υποστηρίξει τις θέσεις του όποιες και να είναι αυτές ιδίως από την στιγμή που δεν βλάπτει κάποιον; Δεν πιστεύει στην αξία του, στον εαυτό του, νιώθει ότι δεν ανήκει, ζει για να φοβάται το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε!!
<br />
<br />
Πλέον στις ημέρες μας οι ομοφυλόφιλοι έχουν αρχίσει να μην αποσιωπούν τις επιλογές τους. Διάφορες οργανώσεις, ομάδες, ΜΜΕ είναι «σύμμαχοι» αυτών των ανθρώπων, είναι δίπλα τους και οι ίδιοι νιώθουν προστασία και αποδοχή για αυτό που είναι Η αποδοχή είναι ζήτημα προσωπικής αξιοπρέπειας: Το «coming out» – όπως έχει επικρατήσει να λέγεται αγγλοσαξονικά η στιγμή της αποκάλυψης – αρχίζει πρώτα από τον εαυτό τους, για να φθάσει στους γονείς και τελικά στην κοινωνία, αλλά ο δρόμος δεν φαίνεται πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Εν τω μεταξύ, ο Φίλιππος προσπαθούσε ως τα 20 του να δημιουργεί σχέσεις με γυναίκες: <i>«Γιατί να προσπαθώ να αλλάξω; Γιατί να μη ζω καλά;»</i>. Το εκκλησιαστικό υπόβαθρο με το οποίο είχε μεγαλώσει δημιουργούσε μέσα του μια εσωτερική διαπάλη σχετικά με το «φυσιολογικό» στις ερωτικές σχέσεις και τον έπνιγε, όπως λέει, <i>«σε έναν πέπλο αμαρτίας»</i>. Η στιγμή της αποκάλυψης ήρθε εν τέλει αυθόρμητα, μια μέρα δίπλα στη θάλασσα, όταν έπινε μπίρες με έναν φίλο του γιατρό: <i>«Έφυγε ένα τεράστιο βάρος από μέσα μου και αυτή είναι μια ημέρα που θα θυμάμαι για πάντα»</i>. Ύστερα το αποκάλυψε και στην αδελφή του, <i>«η οποία αποδείχθηκε πολύ υποστηρικτική, με βοήθησε»</i>. Αλλά, δυστυχώς, όχι στη μητέρα του, την οποία έχασε μόλις έφθασε στο κατώφλι της ενηλικίωσης, στα 18. Ο Κ. πιστεύει ότι οι γονείς είναι οι πρώτοι που το καταλαβαίνουν, αλλά οι τελευταίοι που το αναγνωρίζουν: <i>«Μέχρι τώρα κλείνουν τα μάτια τους, στρουθοκαμηλίζουν»</i>. Δεν έχει μιλήσει ακόμη ανοιχτά μαζί τους: <i>«Αν παντρευτώ, φαντάζομαι θα το μάθουν»</i> προσθέτει με χιούμορ και αμέσως μετά εξηγεί: <i>«Δεν τους περιφρονώ• θα τους το ανακοινώσω με την κατάλληλη αφορμή. Ωστόσο, είναι μάταιο γονείς και παιδιά να στενοχωριούνται για πράγματα που δεν αλλάζουν. Γονείς έχουν στείλει φίλους μου σε ψυχίατρο και σε παπάδες ή τους έχουν διώξει από το σπίτι»</i> καταλήγει. Οι ίδιοι οι γονείς πολλές φορές υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα το ίδιο τους το παιδί. Ο γονιός ενός ομοφυλόφιλου ατόμου το γνωρίζει, αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί, όχι απαραίτητα να το αποδεχτεί ή να το κατανοήσει αλλά να το παραδεχτεί στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι κάτι που απωθεί, που δεν θέλει να το δει κατάματα και το αποφεύγει, άρα λοιπόν αποφεύγει την φύση και την επιλογή του ίδιου του παιδιού του. Αρκετοί ομόφυλοι, άντρες ή γυναίκες μεγαλώνουν με μία διπλή διάσταση μέσα τους, την ανάγκη της επιθυμίας να έλκονται από άτομα του ιδίου φύλου, αλλά και τον πειραματισμό με ετερόφυλο ταίρι, κάποτε κάποιος είχε πει <i>«Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να πετύχει, εάν παντρευτώ αυτή την γυναίκα, μπορεί να και να θεραπευτώ και να μη ξανανιώσω ‘έλξη για ομόφυλο μου!!»</i>. Η μη αποδοχή να μην αισθάνεται καλά ο καθένας με τον εαυτό του ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, σε πολλά και διαφορετικά πράγματα, δεν επιτρέπεται εκείνο, δεν επιτρέπεται το άλλο, τι θα πουν οι άλλοι, είναι ντροπή......Φράσεις που όλοι λίγο πολύ ακούν στην καθημερινότητα τους και για κάποιον λόγο μένουν στο υποσυνείδητο και τις ακολουθούν και στην ενηλικίωση τους.
<br />
<br />
<strong>ΟΙ ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ</strong>
<br />
<br />
Πλέον έχουμε περάσει σε διαφορετικές μορφές οικογένειας, οι μονογονεϊκες οικογένειες ολοένα και αυξάνονται, τα παιδιά μεγαλώνουν με ένα κύριο μόνο γονέα και άλλα παιδιά έχουν την δυνατότητα της επαφής με τον άλλον γονέα, ενώ άλλα όχι. Όχι τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο στο εξωτερικό συναντάμε οικογένειες ομοφύλων που επιλέγουν να συνθέσουν την οικογενειακή τους ευτυχία μ’ ένα παιδί. Ομόφυλα ζευγάρια, άντρες οι γυναίκες βιώνουν αυτή την πράξη ως ένδειξη απόλυτης αγάπης και αφοσίωσης, δεν έχει αποδειχτεί ακόμα και στα γραφεία των ειδικών ότι τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών παρουσιάζουν θέματα/προβλήματα στην ψυχοκοινωνική τους εξέλιξη, αυτό θα θέλανε να υποστηρίζουν ίσως κάποιοι που είναι «φανατικοί» υποστηρικτές στην ομαλή ψυχική υγεία παιδιών με ετεροφυλόφιλους γονείς!
<br />
<br />
Σύμφωνα με κοινωνιολογικές μελέτες η ευρεία οικογένεια αρχίζει ολοένα και συρρικνώνεται, ο παραδοσιακός τελετουργικός τρόπος ζωής μετατρέπεται σε νέες μορφές συνύπαρξης. Την πυρηνική οικογένεια, πρότυπο των οικογενειακών σχέσεων της μοντέρνας εποχής ολοένα και διαδέχεται μία άλλη μορφή οικογενειακής ζωής (Κατάκη Χ., 1998) Αυτή την αλλαγή δεν είναι όλοι έτοιμοι να την υποδεχτούν, να την καλωσορίσουν στην ζωή τους και κρατούν μεγάλη απόσταση ακούγοντας ότι οικογένειες δηλαδή ζευγάρια δεν ζουν πλέον μαζί. Παρατηρώντας στο σήμερα τις νέες οικογενειακές σχέσεις μπορεί να δει κανείς σημαντικές διαφοροποιήσεις από το παρελθόν τόσο στις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους όσο και στις σχέσεις του ίδιου του ζευγαριού. Παρατηρούνται όμως κάποια ζητήματα που οι εξωτερικές επιρροές «καταφέρνουν» να γίνουν εσώτερες μέσα στο οικογενειακό κάστρο. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην σεξουαλική επιλογή ενός από τους δύο γονείς. Τον ομοφυλόφιλο γονέα που για τον καθένα συντρέχουν διαφορετικοί λόγοι στο ότι επέλεξε να συμβιώσει ή να συμβιβαστεί (πολλές φορές) με ετεροφυλόφιλο του. Κάποιος που επιλέγει να ζήσει συμβατικά στην ζωή του παρ’ ότι η επιθυμία και η εσώτερη ανάγκη του είναι άλλη, δίνει διπλό αγώνα στο να κρατήσει σταθερό το οικοδόμημα της οικογενειακής στέγης του, επιλέγοντας να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, διότι θεωρεί ότι έτσι θα εξευμενίσει αυτό που έχει μέσα του, θα το «εξουδετερώσει», θα εξαγνίσει, την πραγματική του σεξουαλική ταυτότητα. Στο επίπεδο της επικοινωνίας οι ενδοπροσωπικές και διαπροσωπικές συγκρούσεις, οι διχασμοί και οι ρήξεις καταλήγουν να είναι σε καθημερινή –πλέον- βάση. Ο άνθρωπος αυτό θεωρούσε, πίστευε το ότι ανήκωντας σε μία οικογένεια με σύζυγο και παιδιά θα λυτρωθεί, θα σωθεί από τις εσωτερικές του ενορμήσεις. Μάταια όμως, κάποιοι καταφέρνουν με ότι κόστος και να έχει αυτό, να προχωρήσουν με ειλικρίνεια στο παρακάτω παίρνοντας υπόψη το ρίσκο αυτής της κίνησης, ενώ άλλοι μένουν σε σχέσεις και γάμους που φαινομενικά συγκαλύπτουν τις ενορμήσεις τους, ζουν τα πάθη τους κρυφά, έχοντας «διπλή ζωή». Ευτυχώς για κάποιους σε αρκετές νέες μορφές οικογένειας που συναντάμε υπάρχει μία ομόφωνη συμφωνία σε βασικά ζητήματα προσανατολισμού ζωής ανάμεσα στους σημερινούς γονείς και τα παιδιά τους. Οπότε ολοένα και ο ομοφυλόφιλος δεν θα μπει στο στεγανό ενός γάμου μ’ έναν ετερόφυλο του, όπως γινόταν συνήθως παλιότερα και ιδιαίτερα σε κλειστές και μικρές κοινωνίες.
<br />
<br />
Οι σημερινοί σύντροφοι αποδεσμεύονται ολοένα και πιο σταθερά από παλιές προκαταλήψεις και στασιμότητες, υποστηρίζουν τις επιλογές τους, τις σέβονται και διεκδικούν από τους άλλους παρόμοια στάση, κυρίως αποδοχής. Παρ’όλες τις δυσκολίες επικοινωνίας, οι σχέσεις γονέων και παιδιών φαίνεται να έχουν μετατραπεί σε λιγότερο συγκρουσιακές, αφήνοντας έτσι περιθώρια για προσωπικές αναζητήσεις.
<br />
<br />
Κάποιος θα υποστηρίξει ότι αυτό δεν γίνεται εύκολα στα Ελληνικά δεδομένα και όμως, αρκετοί νέοι γονείς, διεκδικούν και προσπαθούν για την καλύτερη ισορροπημένη ψυχική ανάπτυξη του παιδιού τους, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν πρεσβεύουν ή δεν συμφωνούν με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Αρκετοί προτιμούν να μην ξέρουν. Ενώ θα ήθελαν να μαθαίνουν πως είναι το παιδί τους με το ταίρι του (ετερόφυλο), όταν υπάρχει ομοφυλοφιλία όμως, προτιμούν να απέχουν, ή να μην γνωρίζουν πολλά και έτσι προτιμούν να κρατούν μία διακριτική ισορροπία. Τα σημερινά παιδιά εκφράζουν μεγαλύτερη αποδοχή για τον αγώνα που κάνει ο γονιός τους να τους προσφέρουν τα μέσα εκείνα με τα οποία θα πορευτούν στην ζωή τους, τα υλικά αγαθά, την υποστήριξη, την αγάπη. (Κατάκη Χ. 1998) Σ’ ένα βαθμό τα παιδιά αυτά νιώθουν περισσότερο δυνατά και έτοιμα να «παλέψουν» για τα θέλω τους ακόμα και αν καταβάθος γνωρίζουν ότι κοινωνικά θα αντιμετωπίζουν απορρίψεις, κραυγαλεότητες, ρατσιστικές επιθέσεις και απορρίψεις. Ίσως και γ’ αυτό ένας μεγάλος αριθμός ομοφυλόφιλων μπαίνει στην διαδικασία να ζήσει ή έστω να δοκιμάσει έναν «άλλο τρόπο ζωής» πέραν αυτού που πρεσβεύει, να κάνει δηλαδή οικογένεια, να αποκτήσει παιδιά. Το να αμφιταλαντεύεται κανείς ανάμεσα σε δύο κόσμους, σε δύο ανάγκες, σε δύο ρόλους είναι αρκετά ψυχοφθόρο, ματαιωτικό και πολύ δύσκολο. Άνθρωποι που περνούν από προσωπική ανάλυση δέχονται πολύ πιο εύκολα την ανάγκη τους να ζήσουν την επιθυμία τους, την φύση τους, από άλλους που μένουν δέσμιοι για χρόνια στην φυλακή του μυαλού αλλά και της καρδιάς τους. Δεν μπορούμε ακόμη να υποστηρίξουμε ότι οι άντρες ομοφυλόφιλοι ή οι γυναίκες ομοφυλόφιλοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν πιο εύκολα να δηλώσουν στον άλλον γονέα αυτή τους την φύση, είναι ακριβώς το ίδιο και για τα δύο φύλα.
<br />
<br />
<strong>Η ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥ ΓΟΝΕΑ</strong>
<br />
<br />
Αρκετοί αναφέρουν ή ακόμα και κρίνουν τους ανθρώπους εκείνους που κάνουν οικογένεια, αποκτούν παιδιά και μετά χωρίζουν λόγω της ομοφυλοφιλίας τους. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε και να καταδικάζουμε τους συνανθρώπους μας, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, να εμβαθύνουμε και να δούμε ή να ακούσουμε αυτή την πλευρά ενός ανθρώπου, τι νιώθει, σε τι περιοριστικά όρια για χρόνια είχε θέσει την ζωή του, ή πόσο δύσκολο του είναι να αποδεχτεί κάτι που οι περισσότεροι γύρω του δεν θέλουν να ακούν.......και βέβαια ένας ομοφυλόφιλος γονέας δεν ανακαλύπτει «ξαφνικά» την σεξουαλική του ταυτότητα, την ήξερε και την ξέρει πάντα, πίστευε όμως ότι θα μπορούσε να ανήκει και σε μία νέα άλλη πραγματικότητα, εάν φεριπέιν ένας άντρας ανήκει σε ένα πλαίσιο με μία γυναίκα και παιδιά, ή μία γυναίκα ομοφυλόφιλή θα μπορούσε να ανήκει σε πλαίσιο με παιδιά και –άντρα- σύζυγο. Για τους ίδιους όταν θα το αποδεχτούν στον ίδιο τους τον εαυτό θεωρείτο μεγάλο έπαθλο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δίνουν αγώνα ζωής μέχρι να το καταφέρουν, διότι μην ξεχνάμε τα κοινωνικά στεγανά στα οποία εμπλέκονται πολλές φορές. Ο Θ. αναφέρει <i>«Δεν είναι προτίμηση, είναι σεξουαλικός προσανατολισμός. Είναι πυξίδα. Η δικιά μου δείχνει σε αντίθετη κατεύθυνση»</i>. Ο Κρίστοφερ Χίτσενς κάποτε ανέφερε: <i>«η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια άλλη μορφή σεξ, είναι μια άλλη μορφή αγάπης»</i>. Μόλις το 1973 η American Psychological Association (Αμερικανική Ένωση Ψυχολογίας) αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών ασθενειών, στον οποίο είχε προστεθεί λόγω της επικράτησης ισχυρών κοινωνικών και θρησκευτικών προκαταλήψεων. Σύμφωνα με τους σχετικούς κανόνες, η ομοφυλοφιλία δεν είναι ψυχική ασθένεια, επειδή οι άνθρωποι που αισθάνονται την έλξη για το ίδιο φύλο δεν μεταπίπτουν σε κατάσταση σύγχυσης ούτε γίνονται επικίνδυνοι για τους άλλους . Οι νέοι και όχι μόνο δίνουν ευκαιρίες στον εαυτό τους, δοκιμάζονται, πειραματίζονται, αποτυγχάνουν, απογοητεύονται αλλά ξαναπροσπαθούν, δεν παραιτούνται τόσο εύκολα. Αρκετοί ομόφυλοι δεν βιάζονται να ανακοινώνουν τις επιλογές τους, παίρνουν τον χρόνο τους, νιώθοντας ασφάλεια και σιγουριά στις δικές τους δυναμικές και όταν κρίνουν ότι είναι έτοιμοι τότε και μόνο τότε το ανακοινώνουν και βέβαια χωρίς να το κραυγάζουν. Υπάρχουν περιπτώσεις που όντως ο άλλος γονέας μπορεί να μην αντιληφθεί αυτή την νέα κατάσταση, μπορεί να έχει ενδείξεις απομάκρυνσης του συντρόφου του, αλλά σίγουρα αυτή η υπόθεση φαντάζει πολύ μακρινή. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή και των δύο, στο πως θα το ανακοινώσει ο ομόφυλος γονέας, με τι τρόπο, αρχικά αποφεύγει την σύντροφο, ή τον σύντροφο εάν είναι ομόφυλη, η ερωτική επιθυμία μειώνεται κατά πολύ, απουσία πολλών ωρών από το σπίτι, έχει την ανάγκη να το μοιραστεί αλλά τους είναι αρκετά δύσκολο διότι φοβούνται την αντίδραση του άλλου γονέα. Πάντως στις περισσότερες περιπτώσεις το ξάφνιασμα είναι έντονο και μάλιστα αρκετοί χρειάζονται χρόνο για να το συνειδητοποιήσουν. Αισθάνονται ότι έχουν προδωθεί, ανησυχούν για την υγεία τους, για την προσβολή μεταδιδόμενων ασθενειών και τέλος εάν υπάρχουν παιδιά αισθάνονται άσχημα και πολύ περίεργα πώς αυτό μεταφέρεται ή ανακοινώνεται στα παιδιά. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη χρειάζεται χρόνος και από τις δύο μεριές για να μάθουν να ζουν πλέον μ’ αυτή την νέα πραγματικότητα. Μπορεί τον πρώτο καιρό να υπάρχει έντονη εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους, οι θέσεις τους να έχουν πάρει την μορφή του θύτη και του θύματος, ποιος είναι τι όμως;; Μπορεί η προδομένη σύζυγος από τον ομοφυλόφιλο γονέα να θεωρείται θύμα, είναι πάντα όμως;; Μήπως θύμα μπορεί να ένιωθε για χρόνια ο ομοφυλόφιλος γονέας μέσα στην ίδια του την ύπαρξη και την δυσκολία να αποδεχτεί την ίδια του την επιλογή;;;;
<br />
<br />
Χρειάζονται ώρες και ώρες ατελείωτων συζητήσεων μεταξύ των δύο για το τι και πως θα πράξουν στο εξής. Εάν υπάρχουν παιδιά ο ομόφυλος γονέας αισθάνεται τύψεις και ένα βάρος απέναντι στα παιδιά του, αρκετοί μάλιστα περιμένουν αρκετά χρόνια μέχρι τα παιδιά τους μεγαλώσουν, ενηλικιωθούν και τους το ανακοινώσουν οι ίδιοι. Αρκετοί δεν το αναφέρουν ποτέ, σ’ αυτό συμμαχούν με τον άλλον γονέα ότι αυτό θα μείνει πάντα μεταξύ τους, σ’ αυτή την περίπτωση βέβαια το ρίσκο είναι έντονο και μεγάλο για το αν και πως μπορεί να το ανακαλύψει κάποια στιγμή το ενήλικο παιδί.
<br />
<br />
<strong>ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ή ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ;</strong>
<br />
<br />
Στο ερώτημα «Γεννιέμαι ή γίνομαι ομοφυλόφιλος», κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να απαντήσει μέχρι σήμερα με σιγουριά. Δεν υπάρχει, δηλαδή, μια κοινή παραδοχή μεταξύ των ειδικών σχετικά με τους ακριβείς λόγους που ένας άνθρωπος αναπτύσσει ετεροσεξουαλικό ή ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Ο dr. Rahman έχει ειδικευτεί στην ψυχοβιολογία του ανθρώπινου σεξουαλικού προσανατολισμού. Αναφέρει: <i>«Τα ευρήματα της μελέτης ήταν εντυπωσιακά. Μέχρι σήμερα, γνωρίζαμε τη “θηλυκή” πλευρά των γκέι ανδρών και την “ανδρική” των ομοφυλόφιλων γυναικών μέσα από τη συμπεριφορά τους και τις γνωστικές τους λειτουργίες. Τώρα, όμως, αυτό αποδεικνύεται και σε νευρολογικό επίπεδο. Όσο για τα συμπεράσματα σχετικά με την αμυγδαλή, τα θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά, αφού η συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου σχετίζεται με τις αντιδράσεις μας σε βασικά βιολογικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος (όπως η ερωτική έλξη για άτομα συγκεκριμένου φύλου). Πρέπει να τονιστεί, πάντως, ότι τα ευρήματα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι γκέι άνδρες έχουν αποκλειστικά “θηλυκό” μυαλό και οι λεσβίες “ανδρικό”, αλλά αναφέρονται σε συγκεκριμένα μόνο σημεία του εγκεφάλου όπου μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Κατά πάσα πιθανότητα, στον εγκέφαλο των ομοφυλόφιλων υπάρχει ένας συνδυασμός “θηλυκών” και “αρσενικών” χαρακτηριστικών. Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι η νέα αυτή μελέτη αποτελεί μια ακόμη ένδειξη ότι οι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται και δεν γίνονται»</i>. Ωστόσο, οι Έλληνες επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το δείγμα των ατόμων που χρησιμοποιήθηκε στην έρευνα ήταν πολύ μικρό για να υπάρξουν ασφαλή συμπεράσματα. (πηγή:Vita. Gr Αντωνοπούλου Μ.) Θεωρούν, λοιπόν, ότι πρόκειται ουσιαστικά για μια παρατήρηση, η οποία χρειάζεται περαιτέρω μελέτη. Από την άλλη μεριά, οι ψυχίατροι θεωρούν την επίδραση των βιολογικών παραγόντων στον καθορισμό του σεξουαλικού προσανατολισμού ήσσονος σημασίας ή και ανύπαρκτη. Ακόμη, όμως, και αυτοί που δέχονται τη γενετική βάση της ομοφυλοφιλίας, δεν αρνούνται ότι το περιβάλλον παίζει καταλυτικό ρόλο. Οι περισσότεροι βασίζονται στις ψυχανα¬λυτικές θεωρίες που ερμηνεύουν την ομοφυλοφιλία ως συνέπεια του γυναικείου και ανδρικού προτύπου της μητέρας και του πατέρα μέσα στην οικογένεια. (πηγή: Vita.gr) Πάντως, αν και υπάρ¬χουν θεωρίες που προσπαθούν να συγκεκριμενοποιήσουν τους μηχανισμούς επίδρασης του περιβάλλοντος, το θέμα αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύπλοκο για να διασαφηνιστεί.
<br />
<br />
Απόψεις ορισμένων ομόφυλων για το πως ή όχι έχουν αποδεχτεί την φύση και τον εαυτό τους: η Μ. αναφέρει <i>«Μεγάλωσα σε μια κλασική ελληνική οικογένεια. Ο πατέρας μου δούλευε, η μαμά μου ασχολούνταν με τα οικιακά. Στόχος τους ήταν να μεγαλώσουν παιδιά, να τους δώσουν μια καλή ανατροφή, να τα σπουδάσουν. Στο συγκεκριμένο θέμα έχουν παρωπίδες. Ακόμη και σήμερα, οι γονείς μου εξακολουθούν να αγνοούν τη διαφορετικότητά μου. Δεν έχω προσπαθήσει να τους «ανοιχτώ», γιατί ξέρω ότι δεν θα μπορέσουν να το δεχτούν. Θεωρώ σίγουρο ότι το έχουν καταλάβει, αλλά φοβούνται να το ακούσουν. Γι’ αυτό και δεν με ρώτησαν ποτέ. Ο αδερφός μου, που είναι στρέιτ, το ξέρει και δεν έχει κανένα πρόβλημα»</i>. Νιώθοντας αμηχανία ο Σ. αναφέρει: <i>«Δεν διατυμπανίζω τη διαφορετικότητά μου, αλλά δεν την κρύβω όταν με ρωτήσουν. Στο εργασιακό μου περιβάλλον, δεν αντιμετώπισα ποτέ κανένα πρόβλημα. Η εξωτερική μου εμφάνιση, άλλωστε, δεν παραπέμπει στο στερεότυπο του ομοφυλόφιλου άνδρα, οπότε δεν έχω δυσκολευτεί ούτε στην κοινωνική μου ζωή. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να μπορώ να πιάνω το χέρι του συντρόφου μου περπατώντας στο δρόμο, χωρίς να νιώθω αμηχανία. Δεν το κάνω, γιατί ξέρω ότι θα γυρίσουν όλοι να μας κοιτάξουν»</i>. Τέλος για το θέμα της ομοφοβίας ο Κ. αναφέρει: <i>«Αρνητικά σχόλια έχω ακούσει παντού. Στην αρχή νευρίαζα, τώρα πια δεν μου κάνει καμία αίσθηση. Δεν θέλω να λέω ψέματα στους γύρω μου, γι’ αυτό και αποκαλύπτω τη διαφορετικότητά μου, αν βέβαια ερωτηθώ. Κρύβοντας κανείς την προσωπική του ζωή, που είναι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού του, είναι σαν να στηρίζει ολόκληρη την εικόνα του σε ένα ψέμα»</i>.
<br />
<br />
<strong>ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ</strong>
<br />
<br />
Σίγουρα λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψιν το ηλικιακό φάσμα στο οποίο κυμαίνονται τα παιδιά. Στις πολύ μικρές ηλικίες (προσχολική, σχολική) καλό είναι να αποφεύγεται να αναφερθεί η ακριβή αιτία του διαζυγίου, σ’ αυτή την φάση τα παιδιά αντιληπτικά και γνωστικά αδυνατούν να κατανοήσουν ορισμένες έννοιες, ταυτότητες και ορισμούς, Ο ομόφυλος γονιός παραμένει το ίδιο ακριβώς για το παιδί του, δεν έχει να κάνει η σεξουαλική ταυτότητα του γονέα με το ρόλο και την θέση του προς το παιδί του. Για την καλύτερη και κατάλληλη ισορροπία του παιδιού όταν ο άλλος γονέας άθελα του ή περικυκλωμένος από θυμό εκτοξεύει πυρά προς τον ομόφυλο γονέα μπροστά στο παιδί, αυτό να αποφεύγεται διότι μπορεί να επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Καλό είναι οι ενήλικοι γονείς ότι διαφορές ή θυμούς έχουν μεταξύ τους να τις επιλύσουν χωρίς να μπαίνει ως «αποδομπομπιαίος τράγος» το παιδί. Ανάλογα τι δίκτυο επικοινωνίας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης έχει χτιστεί μεταξύ του παιδιού και του γονέα, αυτό θα καθορίσει και πως θα δεχτεί το μεγαλύτερο παιδί την επιλογή αυτή του γονιού. Οι μεγαλύτεροι έφηβοι μπορούν εύκολα να αντιληφθούν, να καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους, ας μην ξεχνάμε ότι τα ερεθίσματα που έχουν γύρω τους είναι ποικίλα (ΜΜΕ, περιοδικά, ανοιχτές συζητήσεις, internet). Δεν μπορεί κανείς να ξεγελάσει ένα παιδί που έχει αντιληφθεί. Ας μην προσπαθήσει λοιπόν ο γονιός να κρυφτεί και να αποφύγει την αλήθεια του ακόμα και αν ξέρει εκ των προτέρων ότι διακυβεύεται μία πολύ σημαντική σχέση εκείνου και του παιδιού του. Μεταγενέστερα θα αποδειχτεί ότι άξιζε να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια παρά να το αναιρεί και να αντιστέκεται σε μία πραγματικότητα που το παιδί του γνωρίζει. Προσπαθούμε να χτίζουμε γερές και υγιής σχέσεις με τους ανθρώπους και τα παιδιά μας, ακόμα και αν χρειαστεί για ένα διάστημα ο καθένας να παίρνει τον χρόνο του για το πως θα το χειριστεί μέσα του.
<br />
<br />
Εκείνος που αντιστέκεται στην πραγματικότητα του άλλου, κυρίως φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό, τα δικά του συναισθήματα απέναντι σε μία άλλη πραγματικότητα, σε μία αλήθεια.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-37810888133726867252013-09-15T00:21:00.001+03:002013-09-15T00:21:50.927+03:00«ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ»
<div align="justify"> Αναφέροντας τον όρο μονογονεϊκη οικογένεια, η σκέψη των περισσοτέρων πηγαίνει σε μητέρες που είτε μεγαλώνουν μόνες του τα παιδιά έπειτα από μία απώλεια, (θάνατο), είτε από ένα διαζύγιο, είτε ακόμα και από απόφαση της ίδιας της γυναίκας να μην παντρευτεί, να μην διατηρεί σχέση με τον πατέρα του παιδιού και να αποφασίζει να μεγαλώσει η ίδια το παιδί της. Σ’ αυτό το κείμενο θα γίνει αναφορά και στην άλλη πλευρά για την οποία δεν αναφερόμαστε συχνά. Τους μπαμπάδες εκείνους που μεγαλώνουν «μόνοι» τους τα παιδιά τους, τι συναισθήματα αυτό τους δημιουργεί, οι νέοι ρόλοι που καλείται να πάρει, η αίσθηση της υπευθυνότητας σ’ όλους τους τομείς και βέβαια θα γίνει αναφορά στο δικαίωμα όλων αυτών για ένα νέο προχώρημα στην προσωπική τους ζωή. Τι δυσκολίες και αντιστάσεις μπορεί να συναντήσουν είτε από το στενό-φιλικό-συγγενικό πλαίσιο της νέας συντρόφου, είτε από την δική του πατρική οικογένεια. Μπορεί πολύ εύκολα να αναφέρουμε ότι όταν κάποιος είναι ενήλικας καλό είναι να ακούει μόνο τα δικά του συναισθήματα και την φωνή της δικής του λογικής αλλά στην πράξη αυτό διαφέρει κατά πολύ. Όλοι λίγο πολύ επηρεάζονται, ορισμένοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό και αυτό διότι είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου, ενός συστήματος όπου η άποψη των άλλων επηρεάζει και μετρά. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί αυτό να είναι τόσο δυνατό ώστε η προσωπική φωνή κάποιου πατέρα για θέματα της ίδιας του της ζωής να φτάνει να μην ακούγεται!!!!
<br />
<br />
<strong>ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ</strong>
<br />
<br />
Αρκετά νέα πράγματα έρχονται στην ζωή του πατέρα, πριν σε ένα σπίτι υπήρχαν δύο που φρόντιζαν για τις υποχρεώσεις μία κοινής ζωής, ίσως λόγω της κοινωνίας στην οποία ζούμε όπου οι καταβολές της ακόμα έχουν ένα ύφος παραδοσιακού μοντέλου οικογένειας, ορισμένοι μπαμπάδες αρκούνταν σε συγκεκριμένους ρόλους μέσα στο σπίτι. Εκείνου δηλαδή που εργάζεται και παρέχει στην οικογένεια το σημαντικότερο και έντονο μέρος των καθημερινών εξόδων, ή ακόμα εκείνου που λόγω των αρκετών ωρών απασχόλησης του, έρχονταν σε λίγη ή περιορισμένη επαφή με τα παιδιά. Αυτές οι θέσεις τηρούνταν για χρόνια και σε πολλά σπίτια, άτυπα γινόταν και θεσμός, ενώ κανείς από τους δύο γονείς δεν διαμαρτύρονταν (τουλάχιστον ανοιχτά) για αυτή τους την ζωή. Αυτό έχει αρχίσει πλέον εδώ και ορισμένα χρόνια να παίρνει άλλη τροπή, ο πατέρας πρακτικά και συναισθηματικά είναι περισσότερο παρών μέσα στο σπίτι. Οι σχέσεις που αποκτά με τα παιδιά του είναι ουσιαστικές και αυθεντικές και αυτό βέβαια βοηθά τον δικό του ρόλο και θέση όταν βρεθεί εκτός γάμου. Τι επικοινωνία και σχέση δηλαδή θα κρατήσει με το/τα παιδί του. Στην αρχή η μοναξιά για έναν νέο άντρα /πατέρα μοιάζει δύσκολη, ότι δεν θα τα καταφέρει μόνος του ή στις υποχρεώσεις με το παιδί του και η πρώτη αυτόματη σκέψη είναι πως θα γινόταν να ξαναβρισκόταν σε σχέση. Αντιμετωπίζοντας ακριβώς αυτή την δυσκολία, ότι δηλαδή είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την μοναξιά του, τις δύσκολες πλευρές , να επανασυνδεθούν κομμάτια της προσωπικής του ιστορίας και να κάνει ένα ξεκαθάρισμα ζωής, επιλογών, λαθών....θα οδηγηθεί πιο ώριμος μετά σε νέες αποφάσεις. Ορισμένοι μπαμπάδες έχουν την αίσθηση ή και την πεποίθηση ότι προτιμούν να μείνουν πάντα μόνοι, χωρίς να θέλουν να εμπιστευτούν καμία άλλη σχέση, ή γνωριμία. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μίας τέτοιας κατάστασης οι περισσότεροι αυτό ισχυρίζονται ότι είναι πολύ καλύτερα να είναι μόνοι ακόμα και αν αυτό μεταφράζεται για κάποιους, πάντα.
<br />
<br />
Ζώντας κάποιος πατέρας για ένα ορισμένο διάστημα μόνος του, αυτό του δίνει την ευκαιρία να δει και να αξιολογήσει καλύτερα τον ευατό του, τις αδυναμίες του, πως θέλει να πορευτεί στο εξής και να σκεφτεί τις θα ήθελε από μία νέα γνωριμία. Αποκτώντας κάποιος την ικανότητα να διδάσκεται από τα λάθη του, να αφουγκράζεται καλύτερα τις αποφάσεις της ζωής του, να εξασφαλίζει τα παιδιά του παρά τις σημερινές πρακτικές δυσκολίες, έχει το θάρρος να αποδεικνύει στον εαυτό του ότι έχει και την δύναμη και την θέληση να ανταπεξέλθει και να προχωρήσει. Αναζητώντας μία νέα αγάπη περνά μέσα από τον δρόμο της ευαισθησίας, της διαθεσιμότητας, της υπευθυνότητας, της ανάληψης κινδύνων και καταλήγει στο να νιώσει την ανάγκη να αγαπηθεί και να αγαπήσει ξανά, αναζητά την συντροφιά ανθρώπων που αναγνωρίζουν και εκτιμούν αυτά τα χαρίσματα. Η ωριμότητα που κερδίζει κάποιος με ένα διαζύγιο του επιτρέπει να καταλάβει ότι μπορεί τελικά οι πολλές και τυχαίες ερωτικές γνωριμίες μπορεί να μην είναι πάντα το ζητούμενο του ή αυτό που τον κάνει να είναι καλά συναισθηματικά.
<br />
<br />
<strong>ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;</strong>
<br />
<br />
Είναι ένα ερώτημα που θέτουν αρκετοί μπαμπάδες, άλλοτε ανοιχτά άλλοτε μόνο στον εαυτό τους. Μετά από ένα «κλείσιμο» είτε γάμου, είτε σχέσης, κατάστασης ρωτούν πολλές φορές τον εαυτό τους μη έτοιμοι να πάρουν μία απάντηση. Είναι συνήθως κυριευμένοι από μία έντονη μανία να κάνουν πολλά και έντονα πράγματα με τα παιδιά τους, είναι πρόθυμοι να τους αφιερώνουν πολύ χρόνο, ανακαλύπτουν δραστηριότητες που πριν δεν εφάρμοζαν και μ’ αυτό τον τρόπο υποσυνείδητα αναπληρώνουν χρόνους μαζί με τα παιδιά ή προσπαθούν να μικρύνουν το μέγεθος της αγωνίας και της ενοχής που είτε αισθάνονταν προς τα παιδιά, είτε αποφεύγοντας να μείνουν για λίγο μόνοι με τον εαυτό τους. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να δίνεται ο απαιτούμενος χρόνος για να επουλωθούν οι έντονες καταστάσεις και τα πράγματα να πάρουν μία πιο πραγματική και ισορροπημένη διάσταση.
<br />
<br />
Ένας πατέρας κάποτε είπε: <i>«Έμαθα να μιλάω μαζί τους παρά να τους μιλάω»</i> (εννοώντας τα παιδιά του). <i>«Στις αρχές του πρώτου μου γάμου, αυτό που ήξερα να κάνω ήταν να επιβάλλω εξηγήσεις των καταστάσεων, κανόνες, οδηγίες και αφηρημένες έννοιες. Ότι χρειαζόταν δηλαδή για να κρατώ τα παιδιά μου σε απόσταση.....!!!»</i> Η μεγαλύτερη αγωνία για έναν πατέρα ο οποίος έχει απορυθμιστεί με την καινούργια του ζωή, περισσότερες ευθύνες με τα παιδιά του, να τα επιστρέψει συγκεκριμένη ώρα στην μητέρα τους, κάτι που οι ίδιος δεν θα ήθελε για αποφυγή συγκρούσεων....είναι να φτάσει να φροντίζει για όλα αυτά ώστε να είναι υποδειγματικός πατέρας, στοργικός και δίπλα τους. Αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν. Αυτό τους γεμίζει περισσότερη αγωνία τώρα που θεωρούνται ότι είναι «μόνοι» και όχι υπό την σκέπη μία μητέρας –συζύγου. Η σχέση του πατέρα που δεν ζει στον ίδιο χώρο με το παιδί χρειάζεται να είναι ουσιαστική, να αφιερώνεται χρόνος στο παιδί όχι απαραίτητα όμως όλος ο χρόνος του, όταν δημιουργούνται ξεχωριστές και ουσιαστικές στιγμές, τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια και πληρότητα με τους μπαμπάδες χωρίς πάντα απαραίτητα να αποζητούν κάτι άλλο. Γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη οριοθέτησης των παιδιών. Ωστόσο ένα απλό και αληθινό βλέμμα τα βεβαιώνει για την σίγουρη ύπαρξη του πατέρα τους (S. Gonzales, 2000).
<br />
<br />
Κάποια βασικά βήματα που χρειάζεται να ακολουθήσουν οι μπαμπάδες για την νέα αυτή πραγματικότητα που σημαντικό μέρος έχουν και τα παιδιά είναι οι εξής: - Μην κρύψετε την πραγματικότητα στο παιδί σας, χρειάζεται να γνωρίζει τι γίνεται γύρω του, για να νιώθει ασφάλεια και εμπιστοσύνη. –Ενθάρρυνση στο να εκφράζουν τα όποια συναισθήματα τους. – Εκφράστε ανοιχτά τα δικά σας συναισθήματα, -Αποφύγετε να κατηγορείτε μπροστά στο παιδί ηθελημένα ή όχι τον άλλο του γονέα. – Αποφύγετε το αλόγιστο ξόδεμα σε υλικά αγαθά, δεν ικανοποιούν την ψυχή ενός παιδιού. –Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αγαπάνε το ίδιο και τους δύο γονείς, αποφύγετε τις «άτυπες συμμαχίες». – Μιλήστε στα παιδιά ξεκάθαρα σε οποιαδήποτε ερώτηση, ενθαρρύνετε τα να σας ρωτούν. – Διαβεβαιώστε τα ότι το διαζύγιο είναι θέμα των μεγάλων και ότι δεν προκλήθηκε από εκείνα, ούτε ότι είναι υπαίτια. – Να φροντίζετε και να προσέχετε τον εαυτό σας, το παιδί νιώθει ασφάλεια, βλέποντας σας να είστε εσείς καλά. – Ως μπαμπάς προσπαθήστε να διατηρείτε την «ρουτίνα» του παιδιού που χρόνια είχε μάθει και στο δικό σας νέο σπιτικό. – Μην πανικοβάλλεστε σε εκρήξεις, θυμούς των παιδιών σας, χρειάζονται τον χρόνο τους σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα.
<br />
<br />
Ένας πατέρας έχει κάθε δικαίωμα να προσπαθεί, ακόμα και αν κάνει λάθη για το καλύτερο του παιδιού του. Είτε είναι πατέρας που έχει την πλήρη επιμέλεια του παιδιού και μεγαλώνει μαζί του, είτε είναι ο «μπαμπάς του Σαββατοκύριακού», η γνώμη του και η άποψη του είναι πλήρως σημαντική και χρειάζεται να ακούγεται και να σέβεται από τους γύρω του.
<br />
<br />
<strong>«ΟΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ»</strong>
<br />
<br />
Σε τέτοιες περιπτώσεις όπου η μητέρα είναι απών, η αλήθεια είναι ότι αυτόματα ο ρόλος και η θέση αλλά και η ψυχολογία του πατέρα αλλάζει, μετατρέπεται σε κάτι άλλο περισσότερο δυναμικό, υπεύθυνο. Πολλές φορές επεμβαίνουν οι σημαντικοί άλλοι, ή βοηθοί, γονείς του πατέρα, θείοι, ξαδέρφια για να ελαφρύνουν την θέση του μόνου πατέρα που άθελα τους το αποτέλεσμα που επιφέρουν να μην είναι το επιθυμητό. Ο καθένας από τους μπαμπάδες χρειάζεται να έχει το δικαίωμα και το θάρρος να ζητήσει ο ίδιος βοήθεια και στήριξη, μόνο όταν πραγματικά χρειαστεί, ή να ζητήσει την βοήθεια από τους άλλους χωρίς να προσβάλει και περιορίσει την δική του θέση ως προς την διαπαιδαγώγηση του παιδιού του. Μόνο όταν μιλάμε ειλικρινά και ζητάμε ακριβώς αυτό που θέλουμε από τον άλλον ισορροπούμε τις σχέσεις και εξομαλύνουμε καταστάσεις. Όσα μπορεί να καταφέρει μία μόνη μητέρα ισάξια μπορεί να καταφέρει και ένας μόνος πατέρας. Ξεδιπλώνονται δυναμικές που ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι μπορούν να καταφέρουν.
<br />
<br />
<strong>ΓΝΩΡΙΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ</strong>
<br />
<br />
Φτάνει το σημείο όπου ο πατέρας επιλέγει να προχωρήσει την προσωπική του ζωή, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού του, άλλοτε μπορεί να χρειαστεί να μείνουν όλοι μαζί, ειδάλλως εάν το παιδί βρίσκεται σε ενήλικη φάση τότε έχει αποφευχθεί ένα δύσκολο για τον πατέρα σημείο, το πως προετοιμάζει το παιδί του για την νέα αυτή συνύπαρξη. Δυσκολίες όμως μπορεί να αντιμετωπίσει από το οικογενειακό περιβάλλον της νέας συντρόφου, ελλοχεύοντας ο φόβος της επιρροής τους προς την κόρη τους και την ευθύνη ενός «ξένου» παιδιού. Αυτό μπορεί να μας θυμίζει αντίστροφο μοντέλο. Δηλαδή όταν μία μόνη μητέρα με παιδί «μπαίνει» στην ζωή ενός νέου συντρόφου, ξέρουμε πολύ καλά τι στερεοτυπικές θέσεις υπήρχαν και κατά τόπους μπορεί να υπάρχουν ακόμη, από αυτή την κοινωνική λαίλαπα, δεν ξεχωρίζουν και οι μόνοι μπαμπάδες. Είναι και οι ίδιοι πολλές φορές αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις και πραγματικά είναι έντονες οι στιγμές όπου υπάρχει αμηχανία και δυσκολία χειρισμού. Όταν υπάρχει ξεκάθαρη σχέση μεταξύ του νέου αυτού ζευγαριού και το παιδί νιώθει καλά και ήρεμα με την απόφαση αυτή του πατέρα τότε οι γνώμες και οι απόψεις των «σημαντικών άλλων» καλό είναι να μην λαμβάνονται πολύ υπόψη και να δίνουν ιδιαίτερη βάση στην δική τους νέα πορεία και προχώρημα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τόσο ικανός και δυνατός να μεταπείσει και να αλλάξει όλων τις απόψεις και τις στάσεις και ίσως να μην χρειάζεται καν να γίνει προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Οι μπαμπάδες έχουν δικαίωμα επιλογών όσων χρειάζονται και θέλουν για να είναι καλά κυρίως με τον εαυτό τους και εν ακολουθία με τα παιδιά τους.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-34800188579703953132013-09-15T00:09:00.000+03:002013-09-15T00:09:34.184+03:00Πώς ένας άνθρωπος οδηγείται στην αυτοκτονία<div align="justify"> Ποιοι άνθρωποι εκδηλώνουν αυτοκτονικές τάσεις; Πόσο επηρεάζει το φύλο, το αποτέλεσμα μίας απόπειρας; Ψυχικές ασθένειες ή οικονομική κρίση, οφείλονται κυρίως για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα; <strong>Διαβάστε τι δήλωσε στο NEWS 247 η ψυχίατρος Μαρία Λαζαρίδου</strong>
<br />
<br />
Παγκόσμια ημέρα κατά της Αυτοκτονίας η 10η Σεπτεμβρίου και το <strong>NEWS 247</strong> επιχειρεί να ρίξει "φως" στο προφίλ και την ψυχική κατάσταση, κάτω από την οποία συνάνθρωποί μας προχωρούν στο απονενοημένο διάβημα.
<br />
<br />
Η κα <strong>Μαρία Λαζαρίδου, ψυχίατρος και Επιστημονική Διευθύντρια στην Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας</strong>, μίλησε στο <strong>NEWS 247</strong>, διευκρινίζοντας τους λόγους για τους οποίους αποφασίζει κανείς να βάλει τέλος στη ζωή του, τον ρόλο της κοινωνίας, τη "δύναμη" της στήριξης εκ μέρους της οικογένειας, των ειδικών και της Πολιτείας, καθώς και τις "προσωπικότητες" που κρύβονται πίσω από κάθε είδους αυτοκτονία.
<br />
<br />
<strong><i>"Όσοι σκέφτονται να αυτοκτονήσουν για οικονομικούς λόγους, δεν ζητούν βοήθεια"</i>
<br />
<br />
Οικονομικές δυσκολίες ή "αφορμές" με άλλο υπόβαθρο; Ειδικά στις μέρες μας, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, έχουν αυξηθεί τα κρούσματα απόπειρας αυτοκτονίας ή αυτοκτονίας για τον έναν ή τον άλλο λόγο;</strong>
<br />
<br />
Η κυρία Λαζαρίδου μας είπε, πως όσον αφορά τα ποσοστά, αυτά τουλάχιστον που δίνονται στη δημοσιότητα από την ΕΛΣΤΑΤ, υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, για το κατά πόσο είναι ρεαλιστικά και ακριβή.
<br />
<br />
<i>"Κι αυτό γιατί, για χριστιανικούς - θρησκευτικούς λόγους πολλές αυτοκτονίες δεν αναφέρονται, ενώ και για πολιτικούς λόγους, άλλοι ανεβάζουν το νούμερο κι άλλοι το κατεβάζουν, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί".
<br />
<br />
"Το αναμενόμενο είναι, άτομα με ψυχικές ασθένειες να εμφανίσουν αυτοκτονικούς ιδεασμούς. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που σκέφτονται ή επιχειρούν να αυτοκτονήσουν για οικονομικούς λόγους, είναι ότι δεν απευθύνονται σε κάποιον ειδικό. Μπορεί να έχουν φτάσει σε κατάθλιψη και το πρόβλημά τους να είναι θεραπεύσιμο. Κι αυτό το μήνυμα θα ήθελα να στείλουμε. Οι άνθρωποι αυτοί, καλό θα ήταν, να αποτανθούν σε ειδικούς"</i>, είπε χαρακτηριστικά.
<br />
<br />
<strong>Ακόμη όμως κι αν η απόπειρα είναι αποτέλεσμα οικονομικών δυσχερειών, υπάρχει εξήγηση για το γιατί οδηγούνται εκεί; Είναι η "αδυναμία" ή η "ευαισθησία" ενδεχομένως, που τους δείχνει ως μόνη διέξοδο τον θάνατο;</strong>
<br />
<br />
<i>"Πίσω από μία αυτοκτονία κρύβεται σίγουρα απελπισία. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, εκείνοι που νιώθουν απελπισία κι εκείνοι που εκδηλώνουν επιθετικότητα απέναντι στον εαυτό τους, για διάφορους λόγους. Επίσης, υπάρχουν αυτοκτονίες παρορμητικές, που συμβαίνουν κάτω από την πίεση ενός συγκεκριμένου γεγονότος, εκείνης της στιγμής. Βέβαια, υπάρχουν και οι προσχεδιασμένες αυτοκτονίες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προσωπικότητες που κρύβονται κάτω από τους ανθρώπους, είναι άνθρωποι ενοχικοί, με έντονη αίσθηση του καθήκοντος, κλειστοί, που δεν μοιράζονται τα προβλήματά τους ή πιστεύουν πως με τον θάνατό τους θα απαλλάξουν, θα ελαφρύνουν τους άλλους από την ντροπή ή το βάρος τους"</i>, διευκρίνισε η κα Λαζαρίδου και πρόσθεσε:
<br />
<br />
,i>"Οι αυτοκτονικές τάσεις συνήθως συνδέονται με ψυχική διαταραχή, δηλαδή κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, σχιζοφρένεια, σοβαρές αγχώδεις διαταραχές και τη λεγόμενη οριακή διαταραχή της προσωπικότητας. Τα άτομα αυτά εκδηλώνουν επιθετικότητα, ενώ συχνά κάνουν απόπειρες για να τραβήξουν την προσοχή του περίγυρού τους"</i>.
<br />
<br />
<strong>Έχουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι τέτοια άγνοια κινδύνου, ώστε να θέσουν τη ζωή τους σε κίνδυνο, για να τραβήξουν την προσοχή των οικείων τους;</strong>
<br />
<br />
Η κα Λαζαρίδου υπογράμμισε, πως σε αυτές τις περιπτώσεις, η απόπειρα αυτοκτονίας δεν έχει ως συνειδητό στόχο να τραβήξει την προσοχή, αλλά συμβαίνει όταν κάποιος νιώθει ότι εγκαταλείπεται και παρορμητικά, συνήθως γυναίκες που έχουν βιώσει ερωτική εγκατάλειψη, μπορεί να καταλήξουν σε θάνατο από ατύχημα.
<br />
<br />
<i>"Υπάρχουν και κάποιες απόπειρες συνειδητές, χωρίς να έχει διαγνωσθεί κάποια ψυχική διαταραχή. Συναντούμε τέτοιες περιπτώσεις για παράδειγμα σε ανθρώπους, που ζητούν πολιτικό άσυλο και δεν τους δίνεται. Κι αυτές είναι περιπτώσεις πολύ δύσκολες να χειριστεί κανείς. Και η ψυχιατρική παρακολούθηση που τους παρέχεται, στο νοσοκομείο όπου θα νοσηλευθούν, είναι προσωρινή. Είναι πολύ πιο πολυδιάστατη η παρέμβαση που πρέπει να γίνει, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι, ότι προτιμούν τον θάνατο"</i>.
<strong><i>"Συνήθως επιχειρούν άτομα γύρω στα 30 και ηλικιωμένοι"</i>
<br />
<br />
Όσον αφορά το "προφίλ" των αυτοκτονικών ατόμων, ποια χαρακτηριστικά παρουσιάζουν ως προς το φύλο, την ηλικία, την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο;</strong>
<br />
<br />
<i>"Διακρίνουμε μεταξύ αποπειρών και επιτυχημένων αυτοκτονιών. Συνήθως, οι γυναίκες έχουν την πλειοψηφία στις απόπειρες και οι άνδρες στους θανάτους, γιατί οι άνδρες επιλέγουν πιο βίαια μέσα"</i>, σημείωσε η ψυχίατρος και εξήγησε:
<br />
<br />
<i>"Η ψυχιατρική παθολογία είναι επιβαρυντικός παράγοντας, το ίδιο και ένα οικονομικό πρόβλημα ή ένα ατομικό ιστορικό βίας, το ίδιο κι ένα χρόνιο σωματικό πρόβλημα. Ως προς την ηλικία, συνήθως επιχειρούν να αυτοκτονήσουν άτομα γύρω στα 30, αλλά και ηλικιωμένοι, όπου ανεβαίνει και πάλι η καμπύλη. Εξίσου επιβαρυντικός παράγοντας είναι η πρόσβαση στα μέσα, γιατί το κάνει πιο εύκολο, όπως όταν κάποιος έχει πρόσβαση σε όπλα".
<br />
<br />
"Οι άνθρωποι που ζουν μόνοι τους ή είναι σε κοινωνικό περιθώριο, λόγω παραδείγματος χάρη αλκοολισμού, ανεργίας ή γιατί ζουν στο περιθώριο, επειδή πήγαν σε ξένο μέρος και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, επιχειρούν να αυτοκτονήσουν. Μάλιστα, η ανεργία λειτουργεί περισσότερο επιβαρυντικά από το χαμηλό εισόδημα. Ακόμη, η απότομη αλλαγή κοινωνικού στάτους, μπορεί να οδηγήσει σε αυτό το σημείο. Υπάρχουν δε άνθρωποι πολύ υψηλού μορφωτικού επιπέδου που αυτοκτονούν. Εκείνοι πάντως, που ζουν σε μέρη όπου έχουν ενημέρωση και πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, έχουν λιγότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν"</i>.
<strong><i>
<br />
<br />
"Υπάρχει βοήθεια, υπάρχει και λύση"</i>
<br />
<br />
Πόσο πιθανό είναι, ένας άνθρωπος που έχει κάνει απόπειρες, αφενός να ζητήσει βοήθεια και αφετέρου να το επιχειρήσει ξανά; Και πόσο εφικτό είναι, εάν λάβουν την κατάλληλη στήριξη από ειδικούς, να σωθούν;</strong>
<br />
<br />
Η κα Λαζαρίδου σημείωσε, πως πράγματι είναι αρκετοί εκείνοι, που στρέφονται για βοήθεια είτε γιατί το αναγνωρίζουν οι ίδιοι είτε γιατί το αναγνωρίζει το περιβάλλον τους.
<br />
<br />
<i>"Η διαφορά σε εκείνους που αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω οικονομικής κρίσης είναι, ότι δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι πάσχουν και δεν απευθύνονται σε ειδικούς. Εάν όμως, λάβει κανείς τη σωστή στήριξη, μειώνονται οι πιθανότητες να το επαναλάβει".
<br />
<br />
"Επειδή η περίοδος είναι τεταμμένη λόγω της κρίσης, θα ήθελα να απευθύνουμε μήνυμα προς τους ανθρώπους, που αισθάνονται άσχημα, να μην πιστεύουν πως δεν μπορούν να βοηθηθούν, να διαπιστώσουν ότι θεραπεύονται και να πιστέψουν ότι υπάρχει και βοήθεια και λύση. Προστατευτικός άλλωστε παράγοντας στις αυτοκτονίες, είναι το πλέγμα κοινωνικής αλληλεγγύης, το ενδιαφέρον τους ενός για τον άλλον. Και δυστυχώς, η προσοχή της Πολιτείας, έχει περιοριστεί με τις περικοπές, γεγονός που μπορεί να καταλήξει στην αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών"</i>, τόνισε.</div>Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-27531290240811694742013-07-15T22:37:00.000+03:002014-11-15T23:10:51.663+02:00Καλεσμένη στην ραδιοφωνική εκπομπή της Νανάς Τσούμα στο spirtoradio.gr συνομιλήσαμε εν συντομία για το θέμα της Υποχονδρίας. Μπορείτε να ακούσετε το απόσπασμα στο 1:36:45 (περίπου). Αξίζει πολύ να ακούσετε όλη την εκπομπή, θα ακούσετε όμορφα και ενδιαφέρον πράγματα.
<br />
<br />
<div><object width="480" height="480"><param name="movie" value="//www.mixcloud.com/media/swf/player/mixcloudLoader.swf?feed=http%3A%2F%2Fwww.mixcloud.com%2Fnanatsouma%2F%3Flimit%3D10&embed_uuid=669ccb5b-4102-48e7-99aa-c7d544cb0332&stylecolor=&embed_type=widget_standard"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="wmode" value="opaque"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="//www.mixcloud.com/media/swf/player/mixcloudLoader.swf?feed=http%3A%2F%2Fwww.mixcloud.com%2Fnanatsouma%2F%3Flimit%3D10&embed_uuid=669ccb5b-4102-48e7-99aa-c7d544cb0332&stylecolor=&embed_type=widget_standard" type="application/x-shockwave-flash" wmode="opaque" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="480"></embed></object><div style="clear:both; height:3px;"></div><p style="display:block; font-size:12px; font-family:Helvetica, Arial, sans-serif; margin:0; padding: 3px 4px; color:#02a0c7; width:472px;"><a href="http://www.mixcloud.com/nanatsouma/?utm_source=widget&utm_medium=web&utm_campaign=base_links&utm_term=resource_link" target="_blank" style="color:#02a0c7; font-weight:bold;">Latest nanatsouma's Cloudcasts</a><span> on </span><a href="http://www.mixcloud.com/?utm_source=widget&utm_medium=web&utm_campaign=base_links&utm_term=homepage_link" target="_blank" style="color:#02a0c7; font-weight:bold;"> Mixcloud</a></p><div style="clear:both; height:3px;"></div></div>Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-77155577964403593052013-06-30T21:39:00.000+03:002013-06-30T21:39:31.781+03:00«Η ΈΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ»
Ποια είναι η έννοια μόνος και ποια μοναχικός;;
<br />
<br />
Πως μπορεί να νιώθει ο πρώτος και πως ο δεύτερος;;
<br />
<br />
-Οι μοναχικοί άνθρωποι δεν είναι δυστυχισμένοι. Είναι επιλογή ζωής. Αρκετοί από εκείνους που ζουν μόνοι τους, το έχουν επιλέξει (είτε συνειδητά είτε όχι). Έτσι, θεωρούν ότι είναι πιο ευτυχισμένοι ή μάλλον ζούνε πολύ καλά μέσα στην ησυχία τους, χωρίς απαραίτητα να ανήκουν ή να χρειάζεται να συνδιαλέγονται με κάτι. Άλλοι πάλι ζουν μόνοι τους επειδή τους είναι εντελώς αδύνατον να συνεργαστούν στενά με κάποιον άλλον. Όπως οι ζωγράφοι, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, κάποιες φορές και κάποιοι επώνυμοι εμπορικά άνθρωποι. .....
<br />
<br />
Θεωρούν ότι η δημιουργική μοναξιά μπορεί να αξιοποιηθεί με εποικοδομητικό τρόπο. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που μένουν μόνοι τους λόγω κάποιων δικών τους δυσκολιών, καταστάσεων όπως ένας θάνατος, μία απώλεια ενός πολύ δικού τους ατόμου, ακόμα και ενός διαζυγίου. Για παράδειγμα σε αρκετές γενιές πίσω σαν να θεωρούταν αυτονόητο όσες γυναίκες χήρευαν οποιασδήποτε ηλικίας η μοναχικότητα τους ήταν συνοδοιπόρος σ’ όλη τους την ζωή., εκείνο που ήταν αρεστό για τους υπολοίπους γινόταν εξαναγκαστικός τρόπος ζωής για αυτά τα ‘άτομα και δεν είναι μόνο η μοναξιά μέσα στην οποία μάθαιναν να ζουν αλλά και ο δύσκαμπτος τρόπος σκέψης και ζωής, η δυσκολία της πιο ανάλαφρης σκέψης και τρόπου ζωής, η επιλογή στην θετικότητα. Άτομα που ακόμα και σε νεαρή ηλικία χάνουν τον σύντροφο τους επιλέγουν συνειδητά ή όχι να ζουν μέσω της εσωτερικής τους μοναξιάς. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετά εύθραυστο τέτοια άτομα να μένουν για πολύ-πολύ καιρό μόνα. Υπάρχει η δυσκολία να προκύπτουν άλλου είδους δυσκολίας στην συμπεριφορά και στο συναίσθημα τόσο στον εαυτό τους όσο και προς τους γύρω τους.
<br />
<br />
Ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίο κάποιοι εξαναγκάστηκαν ή επέλεξαν να μείνουν μόνοι το σημαντικό είναι να αντιληφθούν ότι η μοναχική ζωή δεν είναι μία καταδίκη σε απομόνωση και στέρηση, Η εποικοδομητική μοναξιά βοηθά να κάνουμε την ζωή μας πιο ξεκάθαρη και να θέσουμε σε σειρά τις προτεραιότητες μας.
<br />
<br />
Ακούγεται συχνά ότι η μοναξιά είναι το συναίσθημα της εγκατάλειψης από τους άλλους........αν μείνει κάποιος μόνο σ’ αυτή την ιδέα και δεν ανιχνεύσει να δει τι τον οδηγεί εντέλει να μένει σ’ αυτή την άποψη τότε είναι πολύ πιθανό τα περισσότερα πράγματα στην ζωή του να τα σχετίζει με τους άλλους αλλά ακόμα και να τα τοποθετεί ότι οι άλλοι ευθύνονται για ότι εκείνοι νιώθουν. Λέμε κάποιες φορές ότι μία ανθρώπινη οντότητα είναι χρήσιμο, είναι υγιές να βρίσκεται και μόνος του, να μένει μόνος του, να αποζητά την επαφή με τον εαυτό του, χωρίς αυτό να παρερμηνευθεί ότι αποζητούμε την απόσυρση από το σύνολο και επιδιώκουμε απόμερες σκέψεις και σχέσεις. Κάνοντας κάποιος διάλογο με τον εαυτό του συλλογίζεται αλλά και μαθαίνει τις δικές του διαστάσεις, ακούει τα θέλω του, τις ανάγκες του χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι εγωιστικό ή απόμακρο. Μία υγιής κατάσταση είναι να καταφέρνει κάποιος να μοιράζεται με τους γύρω του συναισθήματα, ιδέες, απόψεις αλλά να υπάρχει και μία δυναμική μέσα του που να την ακούει, να την σέβεται, να την λαμβάνει απόλυτα σοβαρά υπόψην του και στο τέλος ο ίδιος θα κρίνει και θα αποφασίσει τι είναι να ακολουθήσει.
<br />
<br />
Η έννοια της μοναξιάς απασχολούσε πάντα τα δρώμενα, υπήρχαν περίοδοι και φάσεις που η κατάσταση αυτή μεγεθύνονταν και γίνονταν αρκετός ντόρος γύρω της, άλλοτε πάλι είχε μία πιο πραγματική διάσταση στην καθημερινότητα της.. Πλέον βλέπουμε την μοναχικότητα που νιώθουν και βιώνουν οι άνθρωποι να ενσωματώνεται στην ζωή τους, στην απλή καθημερινότητα τους και να πορεύονται μ’ αυτήν έχοντας στην πλάτη τους την δυσκολία να την αλλάξουν να την μετατρέψουν. Δεν είναι μόδα της εποχής η μοναξιά, είναι κάτι που πλέον είναι έντονα εμφανές, δεν υπάρχει κάποια προσπάθεια να συγκαλυφτεί και να κρυφτεί διότι πολύ απλά οι άνθρωποι την «χρησιμοποιούν» σαν επίσημη ενδυμασία στην καθημερινότητα τους και αυτό φαίνεται στην ίδια τους την όψη, στο πρόσωπο τους, στις εκφράσεις τους, στο βλέμμα, στον τρόπο που σκέφτονται και εκθέτουν με λόγια το περιεχόμενο της σκέψης τους. Ας τα δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα τα πράγματα!!
<br />
<br />
Εκφράσεις όπως «είμαι μόνος μου», «τα κάνω όλα μόνη μου», «πάντα νιώθω να είμαι μόνος», «τελικά όσο μεγάλη παρέα και να έχω στο τέλος καταλήγω να είμαι μόνος μου», «μόνος μου, μόνος μου, μόνη μου.........», δείχνουν ένα αποκλεισμό αλλά και μία τιμωριτικότητα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό. Παρατηρώντας κάποιους ανθρώπους που βιώνουν μέσα τους αυτές τις ιδέες φαίνονται ξεκάθαρα και στην όψη τους αυτό που νοιώθουν ακόμα και να μην το πουν, που μπορεί τις περισσότερες φορές να μην το εκδηλώσουν και να δείξουν ακριβώς το αντίθετο δηλαδή να είναι πρόσχαροι, πολλοί ενεργητικοί και ξαφνικά να νιώσουν μία δυσκολία να συνεχίσουν να εκφράζουν εκείνο που προολίγου έκαναν και να «βυθιστούν» στο συναίσθημα της μοναχικότητας τους. Υπάρχουν άνθρωποι που για πολλά χρόνια επιλέγουν να ζουν την μοναχικότητα τους μέσα από τρόπους ζωής, ή ακόμα καταστάσεις που νιώθουν ή πιστεύουν ότι τους βοηθούν και τους βγάζουν από κυκεώνες. Μεγαλώνουν, δημιουργούν οικογένειες, εργάζονται, κοινωνικοποιούνται, εξελίσσονται παράλληλα με την άλλοτε κρυφή και άλλοτε φανερή αδυναμία τους, εκείνη που μέσα της νιώθουν λύτρωση, αγαλλίαση και ζεστασιά...την μοναξιά τους. Κάποιοι άνθρωποι τους αρέσει να ξεχνιούνται και να συμπορεύονται παρέα με το ποτάκι τους (όπως το αποκαλούν), να λένε ιστορίες, να τους ακούν, να θέλουν μάλιστα να έχουν κοινό που να τους ακούει αλλά μέχρις εκεί, δεν αποζητούν την έπαρση ή τα μπράβο, ο φίλος τους είναι ένα ποτήρι γεμάτο με συναισθήματα δυσεπίλυτα, χωρίς βουή, χωρίς κριτική, φίλος στα καλά και στα δύσκολα, απομονώνονται και απολαμβάνουν την βουβή συντροφιά του. Υπάρχει μία άλλη κατηγορία ανθρώπων που την μοναχικότητα τους την βιώνουν με το να αντιπαθούν την κοινωνία στην οποία βρίσκονται, τον κόσμο, να έχουν θυμό ακόμα και για τους γονείς τους που τους έφεραν στην ζωή, αρκετοί άνθρωποι από αυτούς το εκδηλώνουν στο πρόσωπο τους την δυσαρέσκεια τους για τους γύρω τους. Δεν μένουν ευχαριστημένοι με πολλά πράγματα και για οτιδήποτε τους συμβαίνει το προβάλλουν σε εξωγενείς παράγοντες, όπως στην κοινωνικοοικονομική τους θέση, ή η ατυχία που βιώνουν σε πολλούς παραμέτρους των επιλογών τους. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν μόνοι εξαιτίας της δυσκολίας τους να ανήκουν κάπου με αισιόδοξο τρόπο και να βρίσκουν πηγές ευχαρίστησης και όχι ενός έντονου και συνεχόμενου θυμικού συναισθήματος..
<br />
<br />
<strong>ΠΩΣ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ</strong>
<br />
<br />
1. Με οργή, εχθρότητα, εκνευρισμό
<br />
<br />
2. Με το αίσθημα του να μην νιώθουμε αποδεκτοί, το άγχος, την σύγχυση την θλίψη και την αποθάρρυνση.
<br />
<br />
3. Με την εξάντληση και αίσθημα κενού, καθώς γινόμαστε παθητικοί και απόμακροι.
<br />
<br />
4. Την απομόνωση.
<br />
<br />
<strong>ΕΙΔΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ</strong>
<br />
<br />
-Συναισθηματική μοναξιά (συγκινησιακή): Δυσκολία έκφρασης του συναισθήματος, έντονο κλείσιμο στον εαυτό.
<br />
<br />
-Κοινωνική μοναξιά: Απόσυρση από το σύνολο
<br />
<br />
-Κυριολεκτική μοναξιά: Υπάρχει η πεποίθηση ότι τα άτομα νιώθουν μόνα, αυτό δεν αλλάζει και ότι πολύ εύκολα μπορούν να πείσουν κάποιον γ’ αυτό που νιώθουν
<br />
<br />
Επώδυνη μοναξιά: Στοιχεία απόσυρσης, θυμού, βιαιότητας ενάντια στον εαυτό, κατάθλιψη
<br />
<br />
Απομόνωση: Είναι η εκούσια μοναξιά που την χρησιμοποιούμε για τις προσωπικές μας στιγμές όπως το διάβασμα
<br />
<br />
Ευεργετική μοναξιά: Είναι η περίπτωση μοναχικότητας κατά την οποία υπερβαίνουμε την συνείδηση της κατάστασης της μοναξιάς και απορροφούμαστε από την ομορφιά που μπορεί να μας προσφέρει ο καλός χρόνος με τον εαυτό μας.
<br />
<br />
-Η πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν μόνοι τους είναι γυναίκες. Υπερτερούν επίσης σε αριθμό και στην τρίτη ηλικία το 57% αυτών είναι από 75 ετών και πάνω. Αυτό εν μέρει εξηγείται από την μακροζωϊα του γυναικείου φύλου σε αντίθεση με το αντρικό, διότι σε πολλά από τα σπίτια αυτά ζουν γυναίκες που έχουν χηρέψει.
<br />
<br />
Αρκετά συχνά ακούμε να εξομολογούνται οι άνθρωποι για το πόσο μόνοι νιώθουν ενώ περιστοιχίζονται από αρκετούς ανθρώπους στην καθημερινότητα τους. Η επιλογή αυτών των ατόμων μπορεί να γίνεται βιαστικά και κυρίως για να «μαλακώσουν» τις πιο σκληρές πτυχές τους, τις πιο δύσκολες, τις πιο απομονωμένες.........Ο μοναχικός άνθρωπος φορά ένα μανδύα και δύσκολα επιτρέπει κάποιον να περάσει αυτόν τον μανδύα. Είναι το κρυσφήγετό του, η άμυνα του...η επιλογή του.. Επιλέγοντας κάποιος να ζει έντονα την μοναχικότητα του ουσιαστικά απομακρύνεται από το σύνολο, από το μοιράζεσαι από το ανήκειν. Οι έτοιμες λύσεις του τύπου δεν «υπάρχει κανείς για μένα....ή κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που είμαι....» ουσιαστικά καταδιώκουν αυτόν το άνθρωπο σε τέτοιου είδους ιδέες και απόψεις. Αργότερα με πολύ μεγάλη δυσκολία αυτό το άτομο θα επιλέξει να ανήκει κάπου και να αρχίσει να αφουγκράζεται τα συναισθήματα στου σε σχέση με τους υπολοίπους.
<br />
<br />
Νιώθοντας κάποιος την ανάγκη της απομόνωσης ή «αυτοεξορίας» αν παίρνει ικανοποίηση από το να περνά χρόνο με τον εαυτό δεν χρειάζεται να υπάρχει ανησυχία και κυρίως αποφυγή της ταμπελοποίησης ως προς την ψυχική διάθεση (όπως κατάθλιψη, βαθιά μελαγχολία). Είναι άμυνα ώστε να ανταπεξέλθουμε σε μία αλλαγή, προσαρμογή, δυσκολία. Αυτός είναι ο <strong>ΦΟΒΟΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ</strong>
<br />
<br />
<i>«Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημιά του πλήθους.»</i> Μανώλης Αναγνωστάκης
<br />
<br />
<i>«Ποια μοναξιά είναι χειρότερη από την έλλειψη εμπιστοσύνης;»</i> George Eliot
<br />
<br />
<i>“Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν.”</i> Άντον Τσέχωφ
<br />
<br />
<i>«Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι ο πιο μοναχικός».</i> Ελεονώρα Ντούζε
<br />
<br />
<i>«Όταν βρίσκεσαι μόνος σου, να συλλογίζεσαι τα ελαττώματά σου. Όταν είσαι με τους άλλους, να ξεχνάς τα ελαττώματά τους.»</i> Σααντί
~
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-85743650389875544402013-05-10T00:23:00.001+03:002013-05-10T00:23:47.959+03:00 ΠΩΣ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ<div align="justify"> Η αλήθεια είναι ότι την αξία που δίνουμε στον εαυτό μας, σε τι θέση «μας» τοποθετούμε και πόσο σεβόμαστε τις ανάγκες της υγείας μας, του σώματος μας, φαίνεται από πολλά πράγματα μέσα στην καθημερινότητα. Από την ενδυμασία μας, τον τρόπο που στεκόμαστε κάπου, τον τρόπο ομιλίας μας και κυρίως από τον τρόπο που τρεφόμαστε και τι επιτρέπουμε ή όχι να αφομοιωθεί μέσα μας κατά την κατάποση. Σ΄αυτό το κείμενο υπήρξε η σκέψη να μιλήσουμε για το πολυφορεμένο και πολυσυζητημένο ρητό-φράση «Είμαστε ότι τρώμε»……. Μπορεί για πολλούς να ακούγεται ή να διαβάζεται κλισέ πρόταση στην πραγματική της διάσταση δεν είναι καθόλου έτσι, είναι μία αλήθεια, μία πραγματική διάσταση που λίγο ή πολύ σχεδόν όλους σε κάποια φάση της ζωής μας μικρή ή μεγάλη μας έχει αγγίξει μπορεί να συνεχίζει να μας «αγγίζει» και μάλιστα έντονα.
<br />
<br />
Ο καθένας μας ερμηνεύει διαφορετικά την έννοια απόλαυση στην ζωή του. Για κάποιον απόλαυση μπορεί να είναι μία όμορφη και ανάλαφρη βόλτα, για άλλον να διαβάσει ένα ωραίο βιβλίο. Για κάποιον άλλον να απολαύσει μία όμορφη και λαχταριστή γεύση…..και πολλά-πολλά άλλα….που ο καθείς μπορεί να προσθέσει στο τι είναι για εκείνον η απόλαυση. Πολλά-πολλά χρόνια σε περιόδους πολέμου η τροφή ήταν για την περισσότερη μάζα προϊόν πολυτέλειας, ανάγκης αλλά εξαφανισμένης από την καθημερινότητα τους. Μάθανε να ζούνε μ’ αυτό για πολλές δεκαετίες……Σήμερα όμως η τροφή έχει από πολλές απόψεις, ηθικές, κοινωνικοπολιτισμικές ακόμα και οικονομικές μία διαφορετική διάσταση στην καθημερινότητα μας. Μπορεί η τροφή να αποτελεί κομμάτι ιεροτελεστίας, απόλαυσης, ακόμα και κατά την διάρκεια της κατασκευής της. Μπορεί για ορισμένους να είναι μία καταναγκαστική διαδικασία, επίσης για κάποιους να αποτελέσει την πλάνη «τρέφομαι, άρα ζω καλά!!!». Με την τελευταία άποψη υπάρχει έντονα ο κίνδυνος κάποιος να επέλθει σε ασιτία,. Ενδόμυχα αυτοτιμωρείται που ευχαριστιέται κάτι εύγευστο ή όμορφο γ’ αυτό και πολλές φορές ορισμένοι συνδυάζουν την απόλαυση ενός ωραίου φαγητού με περιορισμό και καταλήγουν να τρώνε «φθηνά» να μην ξέρουν τι τρώνε και η κατάποση να γίνεται με βίαιο, απότομο και λαίμαργο τρόπο.
<br />
<br />
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΣΗ
<br />
<br />
Το φαγητό είναι κατά κύρια βάση ένα βασικό ένστικτο, έχει ειπωθεί ότι οι άνθρωποι με κάποια μορφή διαταραχής στην διατροφή τους έχουν μία αναγνωρίσιμη προσωπικότητα, έχουν περισσότερα στοιχεία ιδεοληψίας ή νευρωτισμού. Μελέτες έχουν δείξει ότι κυρίως γυναίκες που έχουν χάσει βάρος με κάποια εξαντλητική δίαιτα η υπερβολική γυμναστική είναι περισσότερο εσωστρεφείς, αγχώδεις και έχουν περισσότερο εξαρτητικές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω τους απ’ ότι γυναίκες που κυμαίνονται σε «φυσιολογικά» όρια Η άποψη ότι παχύσαρκες γυναίκες χρησιμοποιούν την τροφή ως υποκατάστατο της αποδοχής και της αγάπης των άλλων είναι μία θεώρηση που επαληθεύεται ανάλογα με την προσωπικότητα της κάθε γυναίκας. Άλλες φορές ο θυμός που μπορεί να νοιώσει κάποιος όταν νιώθει ότι δεν είναι αποδεκτός, ή όταν οι προσδοκίες του κρύβουν κομμάτια ενοχής τότε είναι πολύ πιθανό η ψυχολογία να επηρεάζεται αρνητικά και το ξέσπασμα να γίνεται ενάντια στον εαυτό μέσα από την ακατάπαυστη κατανάλωση τροφής. Ένας άνθρωπος ο οποίος νιώθει μόνος, κενός, χωρίς συντροφιά, απομονωμένος και αυτό μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια στην ζωή του υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τρώει ‘ώστε να ξεπεράσει αυτή την απώλεια και αυτή την «άδεια θέση». Να γεμίσει δηλαδή με τροφή το έντονο συναισθηματικό κενό. Όσο περισσότερο καταναλώνει τροφή τόσο πιο πλήρης και γεμάτος αισθάνεται (αυτό πιστεύει το ίδιο το άτομο). Το φαγητό για τους ανθρώπους με έντονα επιπλέον κιλά σιγά-σιγά και με τον καιρό αρχίζουν και γίνονται τα στηρίγματα της ζωής τους, καταστέλλουν την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αρχίζουν να τους δίνουν ικανοποίηση. Όταν τα κιλά ολοένα και προστίθενται νιώθουν την ανάγκη να μείνουν ως έχει και να αποφύγουν την επανεμφάνιση τους ακόμα και την προσπάθεια να μεταβληθεί το συναίσθημα τους. Γυναίκες με θέματα διατροφής και κυρίως ψυχογενής ανορεξίας φοβούνται να «μεγαλώσουν» και να ωριμάσουν σεξουαλικά και σωματικά. Αποφεύγοντας την λήψη τροφής το περίγραμμα του σώματος τους αρχίζει να μοιάζει με εκείνο ενός παιδιού προεφηβικής ή και εφηβικής ηλικίας, η περίοδος μπορεί και να σταματήσει, αποφεύγονται οι κοινωνικές εκδηλώσεις που προκαλούν συνήθως αμηχανία και άγχος και στην συνέχεια υπάρχει άρνηση της σεξουαλικότητας. Ένα ενήλικο σώμα με συναίσθημα ανήμπορου παιδιού.
<br />
<br />
Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι οι προσπάθειες για χάσιμο των περιττών κιλών έχουν καλύτερο και κυρίως πιο μόνιμο αποτέλεσμα όταν συνδυάζονται με ψυχολογική παρέμβαση.
<br />
<br />
«Η ψυχολογική υποστήριξη αποτελεί τον δυσκολότερο τομέα στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας», επισημαίνει ο καθηγητής Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Αντώνης Καφάτος. «Η συνεργασία του διαιτολόγου με τον ψυχολόγο είναι απαραίτητη».
<br />
<br />
Για να ενεργοποιηθεί ένα άτομο με αρκετά κιλά και να παρέχει βοήθεια στον εαυτό του χρειάζεται να τροφοδοτηθεί σωστά το συναίσθημα του και η θετική του ψυχολογία. Τα άτομα αυτά επιζητούν αποδοχή και συντροφικότητα Χάνοντας βάρος σημαίνει δυσκολία από μεριάς του ατόμου να αλλάξει όλη την πεποίθηση που έχει μέχρι στιγμής για τον ίδιο. Τις προτεραιότητες του, τα ενοχικά και αυτοκαστροφικά συναισθήματα του. Αρχικά υπάρχουν τρόποι, τεχνικές και ασκήσεις που κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει με ευλαβικό τρόπο, έτσι ώστε σιγά-σιγά και με γνώμονα την συνειδητοποίηση να αλλάζει ο πρωταρχικός τρόπος σκέψεις που μέχρις εκείνη την στιγμή δεν είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα στον εαυτό του. Βασικό μέλημα μίας θεραπευτικής διαδικασίας είναι το άτομο να προσπαθήσει να αναδιοργανώσει την σκέψη του. Μαθαίνει σιγά-σιγά να αντικρούει τις αρνητικές και απαισιόδοξες σκέψεις του, ή τις παρεμβατικές σκέψεις ότι δεν θα τα καταφέρει. Οι άνθρωποι αρχικά είναι επιρρεπείς στο σκληροτράχηλο «δεν» και δύσκολα ξεμαθαίνουν από αυτό. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο είναι δυνατό να επιτευχθούν πολλά και αυτό γίνεται όταν φεύγει η «κληρονομική τάση» (για ορισμένους) <i>«ε, αφού ήταν οι γονείς μου παχύσαρκοι, έτσι θα είμαι και εγώ»</i>.
<br />
<br />
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΧΥΝΕΙ Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;;
<br />
<br />
Το πως βλέπουμε αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας είναι και οι κυριότεροι λόγοι για το τι εικόνα παρουσιάζουμε. Εκείνοι που αγαπούν τον εαυτό τους και τον φροντίζουν, δείχνουν να τον νοιάζονται με πολλές μορφές. Οι πράξεις και οι κινήσεις τους είναι τέτοιες που αποδεικνύουν την αποδοχή του εαυτού. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα και ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα νιώθει ότι κάποιες στιγμές χάνει τον έλεγχο του εαυτού του, ή ότι ξεφεύγει από τα όρια που έχει θέσει. Είτε αυτό γίνεται μέσω της τροφής, του ποτού, ή κάποιας άλλης συμπεριφοράς. Σημασία έχει ο τρόπος και ο χρόνος ανάκαμψης. Πιστεύοντας στις ικανότητες μας, μπορούμε να αποκτήσουμε δεξιότητες που θα μας βοηθήσουν να επιτύχουμε τον στόχο και τον σκοπό μας.
<br />
<br />
Κλείνοντας, η παραδοχή φαγητού θεωρείται για την κουλτούρα μας σημείο φροντίδας και νοιαξίματος. Οι κοινωνικές και πολιτισμικές επιταγές επιβάλλουν στην μητέρα να εξασφαλίζει άφθονες ποσότητες φαγητού είτε στην κόρη, είτε στον γιο, νιώθει αποδοχή καταναλώνοντας την τροφή της και αποδέχοντας την προσπάθεια της. Δεν είναι εντέλει παράξενο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να χάσουν βάρος κάτω από τον ψυχολογικό βομβαρδισμό δύο αντικρουόμενων απόψεων. Άλλα άτομα γίνονται «αλκοολικά» στο φαγητό, άλλοι, καταλήγουν να ζουν βουλιμικά. Άλλοι ασχολούνται με το φαγητό και την αποφυγή της προσκόλλησης βάρους και παθαίνουν βουλιμία και νευρική ανορεξία. Τέλος άλλοι άνθρωποι αποφασίζουν πως η δίαιτα αρχίζει να διαταράσσει τον τρόπο ζωής τους, ξαναρχίζουν να τρώνε ακόμα περισσότερο απ’ όσο πραγματικά χρειάζονται και κατευθύνονται προς την παχυσαρκία. Κρυμμένοι μέσα σ΄ένα έντονο μεγάλο σώμα περνουν την άποψη και την εικόνα στην κοινωνία όπου ανήκουν ότι δεν είναι ελκυστικοί και μη θεμιτοί σεξουαλικά.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-19806037996568057082013-04-06T22:10:00.000+03:002013-04-06T22:10:01.074+03:00Γιατί τόσες αυτοκτονίες;
<div align="justify"> Οι αυτοκτονίες έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης. Είναι όμως τα αίτια μόνο οικονομικά; Ποιός ο ρόλος της μίμησης, της πόλης, του Τύπου; Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε;
<br />
<br />
Ενας άνδρας μπαίνει σε μια τυχαία πολυκατοικία, ανεβαίνει τους ορόφους και πέφτει στο κενό. Ενας ηλικιωμένος άνδρας ξαφνιάζει τους δικαστικούς κλητήρες που έρχονται να του επιδώσουν έξωση πέφτοντας από το μπαλκόνι του. Το μπαλκόνι γίνεται ένα ιδιότυπο Ζάλογγο για έναν 60χρονο και την 90χρονη άρρωστη μητέρα του. Κάποιος άλλος επιλέγει να πέσει από την Ακρόπολη, ενώ η αυτοκτονία του φαρμακοποιού μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών από την πλατεία Συντάγματος είναι από κείνα τα περιστατικά αυτοκτονιών που δύσκολα θα ξεχαστούν. Τους τελευταίους μήνες οι ειδήσεις για αυτοκτονίες είναι τόσο πολλές που αδυνατεί κανείς να συγκρατήσει τις λεπτομέρειές τους. Αυτό όμως που μένει είναι εκείνη η πικρή αίσθηση ότι ακόμη ένας άνθρωπος χάθηκε και εμείς οι υπόλοιποι μένουμε εδώ να μετρούμε τις απώλειες, ανήμποροι να βοηθήσουμε.
<br />
<br />
Τι συμβαίνει λοιπόν; Αυξήθηκε όντως η συχνότητα των αυτοκτονιών στη χώρα μας; Γιατί αυτοκτονούν οι συμπολίτες μας; Αρκεί το ζοφερό κλίμα της ύφεσης να κάνει τον θάνατο ελκυστικότερο από τη ζωή για κάποιους ανθρώπους; Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε τις αυτοκτονίες, οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία τους; Οδηγημένοι από τη σκληρή ειδησεογραφία και με απόλυτο σεβασμό για τους ανθρώπους που επέλεξαν τον θάνατο ως διέξοδο, μιλήσαμε με τους ειδικούς, τόσο για να κατανοήσουμε τα αίτια αυτής της μάστιγας όσο και για να συμβάλουμε κατά το δυνατόν στην αποτροπή της. Τόσο η κυρία <strong>Μυρτώ Νίλσεν</strong>, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια και ιδρυτικό μέλος της «Μέριμνας» (μη κερδοσκοπική εταιρεία για τη φροντίδα παιδιών και οικογενειών στην αρρώστια και στον θάνατο), όσο και ο κ. <strong>Κυριάκος Κατσαδώρος</strong>, ψυχίατρος και ιδρυτής της «Κλίμακας» (ΜΚΟ που μεταξύ άλλων λειτουργεί από το 2007 την τηλεφωνική Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία 1018), μας διαβεβαίωσαν ότι όλοι μαζί μπορούμε πράγματι να βοηθήσουμε για να δουν φως στο τούνελ της απόγνωσης οι συνάνθρωποί μας.
<br />
<br />
<strong>Ελλάδα: από το απυρόβλητο στην πρώτη γραμμή</strong>
<br />
<br />
Οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν πάντα<i>«Παραδοσιακά, μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών η Ελλάδα βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης με τον αριθμό αυτοκτονιών ανά 100.000 κατοίκους. Τα σκήπτρα στις αυτοκτονίες κατείχαν οι χώρες του Βορρά και κυρίως η Φινλανδία και η Σουηδία»</i> σημειώνει η κυρία Νίλσεν και προσθέτει: <i>«Τα συστήματα υγείας των χωρών αυτών όμως έλαβαν μέτρα και πέτυχαν να μειώσουν τον αριθμό των αυτοκτονιών. Αντίθετα, στη χώρα μας παρατηρείται μια σημαντική αύξηση των αυτοκτονιών, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια»</i>.
<br />
<br />
Η αύξηση του ρυθμού των αυτοκτονιών στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας είναι καλά τεκμηριωμένη, όπως προκύπτει και από σχετικές δημοσιεύσεις επίσημων στοιχείων σε επιστημονικά περιοδικά. <i>«Το 2008, οπότε και τοποθετείται διεθνώς η έναρξη της οικονομικής κρίσης, ξεπεράστηκε το φράγμα της μιας αυτοκτονίας την ημέρα</i>» σημειώνει ο κ. Κατσαδώρος και συνεχίζει: <i>«Οι εκτιμήσεις μας σήμερα είναι ότι έχουμε 2-3 αυτοκτονίες την ημέρα»</i>. Ο λόγος που ο κ. Κατσαδώρος αναφέρεται σε εκτιμήσεις είναι το γεγονός ότι τα επίσημα στοιχεία δεν περιγράφουν επαρκώς το πρόβλημα: «Το στίγμα που συχνά συνοδεύει τις οικογένειες των αυτοχείρων οδηγεί στο να μην καταγράφονται όλες οι αυτοκτονίες. <i>Στην "Κλίμακα" συνεργαζόμαστε τόσο με τα Κέντρα Υγείας όλης της επικράτειας όσο και με τις πανεπιστημιακές ιατροδικαστικές υπηρεσίες προκειμένου να συλλέξουμε τα στοιχεία για τον αριθμό των αυτοκτονιών. Και πάλι κάποιες δεν γίνονται ποτέ γνωστές: εκείνος που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητό του για να αυτοκτονήσει, πάντοτε θα καταγράφεται στα τροχαία»</i>.
<br />
<br />
<strong>Μομφή προς τον εαυτό του</strong>
<br />
<br />
Ποιοι είναι όμως οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ως μόνη διέξοδο στα προβλήματά τους τον θάνατο; <i>«Η αυτοκτονία είναι μια μομφή του ατόμου προς τον ίδιο του τον εαυτό»</i> λέει η κυρία Νίλσεν και εξηγεί: <i>«Εκείνος που αυτοκτονεί για ερωτικούς λόγους θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο για τον έρωτα που του αρνήθηκαν. Ο αυτόχειρας, αρνούμενος το δώρο της ζωής, δηλώνει εμπράκτως την πίστη του ότι η ζωή δεν του αξίζει. Πρόκειται για την παραδοχή της ύστατης αποτυχίας. Βεβαίως, το να βιώσει κανείς οτιδήποτε σαν να πρόκειται για την ύστατη αποτυχία σημαίνει ότι η κρίση του έχει διαταραχθεί, ότι βρίσκεται σε μια συναισθηματική σύγχυση που δεν αφήνει χώρο για την ορθή κρίση. Η απόγνωση που βιώνει το άτομο αυτό δεν αφήνει χώρο για τη σκέψη που οργανώνει το μέλλον»</i>.
Σύμφωνα με τη διεθνώς αποδεκτή παραδοχή, η πλειονότητα των αυτοχείρων πάσχει από ψυχικές διαταραχές. <i>«Αν και υπάρχουν πολλές συζητήσεις σχετικά με το θέμα, η διεθνής επιστημονική κοινότητα συμφωνεί ότι το ποσοστό των αυτοχείρων που είναι ψυχικά ασθενείς κυμαίνεται από 80% ως 95%»</i> λέει ο κ. Κατσαδώρος. Η ψυχική διαταραχή, η «ευαλωτότητα» κάποιων ατόμων, αν και σοβαρός παράγοντας, δεν αποτελεί ωστόσο ικανή και αναγκαία συνθήκη για να τα οδηγήσει στην αυτοκτονία. Για να συμβεί αυτό απαιτείται και κίνητρο: <i>«Ατομα με ένα συγκεκριμένο γενετικό υπόβαθρο είναι περισσότερο ευάλωτα στην αυτοκτονία, ωστόσο για να φθάσουν ως εκεί απαιτούνται οι κατάλληλες εξωτερικές συνθήκες. Στρεσογόνοι παράγοντες οι οποίοι αθροίζονται και με γεωμετρική πρόοδο οδηγούν το ευάλωτο άτομο στο να βάλει τέλος στη ζωή του»</i> τονίζει ο έλληνας ψυχίατρος.
<br />
<br />
<strong>Η «σκανδάλη» της κρίσης</strong>
<br />
<br />
Η οικονομική κρίση από την οποία διέρχεται η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, και η οποία έχει συνέπεια τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας αλλά και τη δραστικότατη μείωση του Κράτους Πρόνοιας, φαίνεται ότι απετέλεσε πολύ καλό υπόβαθρο για την αύξηση των αυτοκτονιών. <i>«Πράγματι, η οικονομική κρίση έχει λειτουργήσει ως πυροδοτικός μηχανισμός για την παρατηρούμενη έξαρση των αυτοκτονιών στη χώρα. Το διαπιστώσουμε και από τη σύνθεση των ατόμων που τηλεφωνούν στη γραμμή 1018. Τα άτομα που έχουν οικονομικά προβλήματα διαφέρουν από τα υπόλοιπα. Είναι περισσότερο θυμωμένα και αισθάνονται αδικημένα. Οπως όμως όλοι οι άνθρωποι που φθάνουν στο σημείο να σκέφτονται την αυτοκτονία ως το μόνο φως στο τούνελ, νιώθουν και αυτά ότι είναι αποκλεισμένα από τα πάντα. Βιώνουν έναν αφόρητο ψυχικό πόνο και έχουν χάσει κάθε ελπίδα»</i> λέει ο κ. Κατσαδώρος.
<br />
<br />
Τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη μοναξιά κατονομάζει και η κυρία Νίλσεν ως βασικούς παράγοντες που οδηγούν ένα ευάλωτο άτομο στην έσχατη λύση: <i>«Παλαιότερα η υποστηρικτική ελληνική οικογένεια και οι μικρές κοινωνίες δημιουργούσαν έναν ιστό που στήριζε τα μέλη του. Η σημερινή αστικοποίηση, με τον ταυτόχρονο περιορισμό του Κράτους Πρόνοιας και την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, έχει συμβάλει στην απομόνωση των ατόμων. Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να απομονωθεί κανείς από μια μεγαλούπολη»</i>.
<br />
<br />
<strong>Μιμητισμός, ηρωισμός ή δειλία;</strong>
<br />
<br />
Μπορεί πράγματι οι σημερινές συνθήκες να ευνοούν την άνθηση του φαινομένου, δεν μπορεί όμως κανείς να μην παρατηρήσει ότι φαίνεται να υπάρχει μια μόδα αυτοκτονιών, για τις οποίες μάλιστα επιλέγονται δημόσιοι χώροι. <i>«Υπάρχει πράγματι το φαινόμενο του μιμητισμού και στις αυτοκτονίες»</i> λέει ο κ. Κατσαδώρος και προσθέτει: <i>«Οσο για την επιλογή δημοσίων χώρων, αυτή εντάσσεται στην προσπάθεια για μια ηρωική έξοδο και για την αποστολή, μέσω της αυτοκτονίας, ενός κοινωνικού μηνύματος»</i>.
<br />
<br />
Εκλαμβάνεται άραγε και από τους άλλους ως ηρωισμός η αυτοκτονία σε δημόσιους χώρους, ή πρόκειται μόνο για ακόμη μία ψευδαίσθηση των αυτοχείρων; <i>«Η αυτοκτονία παραμένει αυτοκτονία όποιος και αν είναι ο χώρος όπου αυτή διενεργείται»</i> λέει η κυρία Νίλσεν και επεξηγεί: <i>«Πρόκειται για μια δειλία μπροστά σε μια ζωή που δεν προσφέρει μέριμνα και υποστήριξη. Η μόνη ίσως περίπτωση να θεωρηθεί ηρωισμός είναι σε καιρό πολέμου, όπου θυσιάζει κανείς τον εαυτό του για το κοινό καλό»</i>.
<br />
<br />
Τη σημασία τού να μην παρουσιάζεται ως ηρωισμός κάτι που δεν είναι και τον καθοριστικό ρόλο του Τύπου σε αυτό επεσήμανε ο κ. Κατσαδώρος: <i>«Τα αίτια μιας αυτοκτονίας δεν είναι προφανή. Η ψυχολογική αυτοψία που διενεργούμε μετά το συμβάν πρέπει να είναι πολύ ενδελεχής για να αποκαλυφθούν οι αιτίες που οδήγησαν κάποιον άνθρωπο στο να τερματίσει τη ζωή του. Το να αποδίδονται λοιπόν όλες οι αυτοκτονίες στην κρίση, ή, ακόμη χειρότερο, να παρουσιάζονται ως ηρωικές πράξεις όχι μόνο δεν συμβάλλει στην αποτροπή τους, αλλά υποκινεί τα φαινόμενα μιμητισμού που προαναφέραμε. Οι αδέξιοι χειρισμοί του θέματος των αυτοκτονιών εκ μέρους του Τύπου κινητοποιούν μια αλυσίδα ανεπιθύμητων καταστάσεων που δυσχεραίνει το έργο όσων προσπαθούν να βάλουν φρένο σε αυτό το φαινόμενο»</i>.
<br />
<br />
<strong>Η πίστη σώζει
<br />
<br />
Καθοριστικός ο ρόλος της Εκκλησίας</strong>
<br />
<br />
Χαρακτηριστικό της ταυτότητας του ανθρώπου που δίνει τέλος στη ζωή του είναι η μοναξιά, η αίσθηση ότι δεν ανήκει κάπου. Οπως εξηγεί η κυρία Νίλσεν: <i>«Είναι σημαντικό για τον άνθρωπο να διαθέτει ένα οικογενειακό, κοινωνικό, συναισθηματικό πλαίσιο, να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου. Δύσκολα εγκαταλείπει κάποιος ένα γερό υποστηρικτικό πλαίσιο. Αντίθετα, είναι πολύ πιο εύκολο να αποφασίσει να τερματίσει τη ζωή του κάποιος που είναι αναγκασμένος να ζει σε μια συναισθηματική έρημο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πιστοί άνθρωποι δεν αυτοκτονούν εύκολα. Οχι μόνο επειδή η αυτοχειρία είναι κάτι που δεν θέλει ο Θεός, αλλά και επειδή συνήθως είναι μέλη μιας ευρείας κοινότητας πιστών»</i>.
<br />
<br />
Την παραπάνω παρατήρηση συμμερίζεται και ο κ. Κατσαδώρος, ο οποίος επισημαίνει ότι η αλλαγή στη στάση της Εκκλησίας έχει σώσει πολλούς συνανθρώπους μας από την αυτοκτονία: <i>«Παλαιότερα, η στάση των ιερέων προς τις οικογένειες των αυτοχείρων ήταν καταδικαστική. Σήμερα παρατηρούμε μια τεράστια αλλαγή η οποία επιβεβαιώνεται και στα ιερατικά συνέδρια στα οποία καλούμαστε να συμμετάσχουμε. Πραγματικά, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα "μπράβο" στην Εκκλησία για το έργο που προσφέρει στη στήριξη των ατόμων που θέλουν να αυτοκτονήσουν. Δεν είναι μικρός ο αριθμός μελλοντικών αυτοχείρων που έφτασε σε εμάς μέσω της Εκκλησίας. Συχνά πρόκειται για άτομα που έχουν πάει για εξομολόγηση και εκεί έχουν εκφράσει την επιθυμία να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Με πρωτοβουλία της Εκκλησίας βλέπουμε αυτά τα περιστατικά, τα οποία δέχονται και τη δική μας φροντίδα παράλληλα με τη στήριξη που τους παρέχεται εκεί»</i>.
<br />
<br />
Στον αντίποδα, από απόψεως συμπεριφοράς προς τις οικογένειες των αυτοχείρων, βρίσκονται τα γραφεία τελετών. Πρόκειται για μια έκπληξη των ανθρώπων της «Κλίμακας» καθώς φαίνεται ότι το φαινόμενο ενδημεί στη χώρα μας. <i>«Οι οικογένειες ατόμων που έχουν αυτοκτονήσει και παρακολουθούνται από εμάς, φέρουν βαρύτατα ψυχικά τραύματα από τους αδέξιους χειρισμούς του προσωπικού των γραφείων τελετών. Ξέρετε, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι άνθρωποι που εργάζονται σε γραφεία τελετών έχουν φοιτήσει σε ειδικά εκπαιδευτικά τμήματα και έχουν μάθει πώς διαχειρίζεται κάποιος το πένθος. Αυτό δεν ισχύει στην Ελλάδα και δυστυχώς οι συνέπειες για τις οικογένειες των αυτοχείρων είναι δραματικές»</i> σημείωσε ο κ. Κατσαδώρος.
<br />
<br />
<strong>Προσοχή στα παιδιά!</strong>
<br />
<br />
Η απώλεια του γονέα είναι πάντοτε τραυματική εμπειρία για τα παιδιά, αλλά το τραύμα των παιδιών που χάνουν τον πατέρα ή τη μητέρα τους εξαιτίας μιας αυτοκτονίας είναι πάρα πολύ βαθύ. Τα μέλη της «Μέριμνας», μεταξύ άλλων, παρακολουθούν και στηρίζουν τα τραυματισμένα από το πένθος παιδιά. Σύμφωνα με την κυρία Νίλσεν, <i>«ο αντίκτυπος μιας αυτοκτονίας στην οικογένεια είναι τεράστιος. Εκτός από τη θλίψη για την απώλεια, οι οικείοι του αυτόχειρα αισθάνονται θυμό για το γεγονός και ενοχές που δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν. Ιδιαίτερα τα παιδιά των αυτόχειρων βιώνουν μια ανείπωτη θλίψη και κουβαλούν το βάρος αυτού του θανάτου κατ' επιλογή σε όλη τους τη ζωή»</i>.
Σύμφωνα με τα διεθνώς ισχύοντα πρωτόκολλα, η ύπαρξη αυτοκτονίας στην οικογένεια αποτελεί παράγοντα για την εμφάνιση ενός νέου κρούσματος αυτοκτονίας στους κόλπους της. Για τον λόγο αυτόν η ελληνίδα ψυχοθεραπεύτρια είναι ιδιαιτέρως αυστηρή με τους γονείς που σκέπτονται την αυτοκτονία: <i>«Οσο σοβαρό και να θεωρούν το κίνητρο που τους οδηγεί σε αυτή τη σκέψη πρέπει να γνωρίζουν ότι το κακό που θα κάνουν στα παιδιά τους είναι τεράστιο»</i>.
<br />
<br />
<strong>Από τη θεωρία στην πράξη
<br />
<br />
Πώς να τις προλάβουμε</strong>
<br />
<br />
Τα τελευταία χρόνια η Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία 1018 που λειτουργεί η Κλίμακα έχει δεχθεί χιλιάδες τηλεφωνήματα απεγνωσμένων συμπολιτών μας που έβλεπαν τον θάνατο ως μόνη λύση στα προβλήματά τους. Αλλά οι άνθρωποι της Κλίμακας δεν περιορίζονται στο να δέχονται τηλεφωνήματα: έπειτα από ενημέρωση από φορείς όπως η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος (που, μεταξύ άλλων, εντοπίζει συζητήσεις για αυτοκτονίες στο διαδίκτυο) ή η Εκκλησία, επικοινωνούν οι ίδιοι με ευάλωτα άτομα.
<br />
<br />
Θα μπορούσαμε άραγε και εμείς να συμβάλουμε στο να μπει φρένο στη μάστιγα των αυτοκτονιών; Ζητήσαμε από τον κ. Κατσαδώρο να μας δώσει οδηγίες για τον εντοπισμό των ατόμων του περιβάλλοντός μας που θα μπορούσαν να υποκύψουν στη σκέψη της αυτοκτονίας. Ποια είναι λοιπόν τα χαρακτηριστικά του ατόμου που αυτοκτονεί; <i>«Οταν υπάρχουν οι εξωγενείς παράγοντες που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια αυτοκτονία, το βασικό σημάδι του ευάλωτου ατόμου είναι η αλλαγή συμπεριφοράς. Αν ήταν νευρικό άτομο, γίνεται ένα ήσυχο άτομο, αν κοιμόταν καλά, αποκτά αϋπνίες, ή αντίθετα, αν είχε αϋπνίες, κοιμάται συνεχώς, είναι αγχωμένο και φαίνεται, αρχίζει να πίνει ποτά που δεν έπινε, δεν μιλά σε αυτούς που μιλούσε και επιλέγει να κλειστεί στον εαυτό του, σοβαρεύει, τακτοποιεί τις εκκρεμότητές του, κυρίως όσες έχουν να κάνουν με περιουσιακά στοιχεία, επισκέπτεται γιατρό ζητώντας βοήθεια για ένα άσχετο πρόβλημα υγείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 75%-80% των ατόμων που αυτοκτονούν έχουν δει κάποιον γιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας τον χρόνο πριν από την απόπειρα και έχουν παραπονεθεί για πονοκεφάλους, αϋπνίες κτλ.»</i>.
<br />
<br />
Περιττό να πούμε ότι αν παρατηρήσουμε κάποιες από τις συμπεριφορές αυτές σε κάποιο άτομο του περιβάλλοντός μας θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να του προσφερθεί η κατάλληλη βοήθεια. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που μπορούμε να κάνουμε και που δεν αφορά συγκεκριμένα γνωστά μας ευάλωτα άτομα, αλλά οποιοδήποτε ευάλωτο άτομο. Είναι το να φτιάξουμε μια κοινωνία περισσότερο συλλογική, μια κοινωνία που δεν θα οδηγεί με ευκολία ανθρώπους στο περιθώριο. Δεν είναι δύσκολο να είμαστε αλληλέγγυοι σε αυτούς που είναι λιγότερο τυχεροί από εμάς σε αυτή τη χρονική συγκυρία. Η ιστορία αποδεικνύει ότι το έχουμε καταφέρει και σε περιόδους πολύ πιο δύσκολες.
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 08/07/2012</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-83068709161112080352013-04-06T21:38:00.000+03:002013-04-06T21:38:22.165+03:00Δεν συνδέεται το σύνδρομο Ασπεργκερ με τη βία
<div align="justify"> Ειδικοί μιλούν με αφορμή τη περίπτωση του νεαρού δράστη της δολοφονικής επίθεσης στο Κονέκτικατ
<br />
<br />
Τα άτομα με σύνδρομο Ασπεργκερ εμφανίζουν προβλήματα κοινωνικότητας όχι όμως και έντονες βίαιες συμπεριφορές
<br />
<br />
<strong>Νέα Υόρκη</strong>
<br />
<br />
Ο νεαρός δράστης της δολοφονικής επίθεσης στο δημοτικό του Σάντι Χουκ φέρεται να έπασχε από το σύνδρομο του Άσπεργκερ, μια ελαφρά μορφή αυτισμού, ωστόσο οι ψυχολόγοι διαβεβαιώνουν πως δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η ασθένεια δημιουργεί τάση για τόσο βίαιες συμπεριφορές. Η διάγνωση του Άσπεργκερ, εξάλλου, πρόκειται σύντομα να καταργηθεί από τα εγχειρίδια των ψυχιάτρων.
<br />
<br />
Ελάχιστα είναι γνωστά για τον 20χρονο <strong>Άνταμ Λάνζα</strong> που πυροβόλησε και σκότωσε 26 άτομα την περασμένη Παρασκευή, ανάμεσά τους 20 παιδιά. Αξιωματούχος της αστυνομίας, πάντως, δήλωσε ανώνυμα στο ειδισεογραφικό πρακτορείο Associated Press ότι ο δράστης έπασχε από Άσπεργκερ, όπως αναφέρουν και πολλά αμερικανικά μέσα.
<br />
<br />
<i>Ο δράστης της αιματηρής επίθεσης στο δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ Ανταμ Λάνζα</i>
<br />
<br />
<strong>Δεν υπάρχει σαφής σύνδεση</strong>
<br />
<br />
<strong>Ελίζαμπεθ Λόζσον</strong>, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες.
<br />
<br />
Το Άσπεργκερ είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή εντός του φάσματος του αυτισμού, θεωρείται όμως πιο ήπια σε σχέση με άλλες μορφές αυτισμού. Η πάθηση χαρακτηρίζεται από δυσκολίες στις κοινωνικές σχέσεις και την επικοινωνία, επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και άλλες εμμονές. Σε αντίθεση με άλλες μορφές αυτισμού, συνήθως δεν περιλαμβάνει καθυστέρηση της νοητικής ανάπτυξης.
<br />
<br />
Συμμαθητές του Λάνζα και άλλοι μάρτυρες ανέφεραν ότι ο νεαρός ήταν έξυπνος αλλά εξαιρετικά ντροπαλός, αγχώδης και μοναχικός. Τα χαρακτηριστικά αυτά βρίσκονται σε συμφωνία με τις ιδιαιτερότητες του Άσπεργκερ, είπε ο ψυχολόγος <strong>Έρικ Μπάτλερ</strong>, ειδικός στον αυτισμό στο παιδιατρικό νοσοκομείο Νationwide Children's Hospital στο Κολόμπους του Οχάιο.
<br />
<br />
Ο Μπάτλερ επισήμανε ότι, σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, οι ασθενείς με αυτισμό πράγματι δείχνουν έχουν αυξημένη τάση επιθετικότητας, η οποία εκδηλώνεται με εκρήξεις θυμού, φωνές ή σπρωξίματα.
<br />
<br />
<strong>Δεν μιλάμε για το είδος εσκεμμένης και προσχεδιασμένης βίας</strong>
<br />
<br />
<i>«Δεν μιλάμε όμως για αυτό το είδος εσκεμμένης και προσχεδιασμένης βίας όπως αυτό που είδαμε στο Νιούτον του Κονέκτικατ»</i> διευκρίνισε.
<br />
<br />
<i>«Τραγωδίες αυτού του είδους έχουν προκληθεί από άτομα με πολλούς διαφορετικούς τύπους προσωπικότητας και ψυχολογικών προφίλ»</i> τόνισε.
<br />
<br />
<strong>Οι ασθενείς με αυτισμό πάσχουν ορισμένες φορές και από άλλες ψυχικές διαταραχές</strong>
<br />
<br />
Από την πλευρά της, η δρ Λόζσον υπενθύμισε ότι οι ασθενείς με αυτισμό ορισμένες φορές πάσχουν και από άλλες ψυχικές διαταραχές που θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν στη βία, όπως η κατάθλιψη και το άγχος.
<br />
<br />
<strong>Κατάργηση στην επόμενη έκδοση του DSM</strong>
<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση, η διάγνωση του συνδρόμου του Άσπεργκερ έχει αποφασιστεί να καταργηθεί στην επόμενη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου (DSM), το οποίο χρησιμοποιούν στην κλινική πράξη οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι. Σύμφωνα με τις αλλαγές που εγκρίθηκαν αυτόν το μήνα, το Άσπεργκερ θα υπαχθεί στον ευρύτερο όρο «διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού».
<br />
<br />
ΠΗΓΉ :ΤΟ ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 18/12/2012</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-73825374539715532912013-03-24T01:09:00.001+02:002013-03-24T01:09:57.339+02:00<div dir="ltr" style="text-align: justify;" trbidi="on">
<br /></div>
<br />
<br />
Η Άννα Αλιφραγκή και η Δήμητρα Βαϊτσου μίλησαν στην Κωνσταντίνα Βρεττού για το πρόγραμμα <strong>"Συμβουλευτικής Υποστήριξης & Ενδυνάμωσης Ανέργων Πολιτών του Ν.Αττικής"</strong> το οποίο πραγματοποιείται στο κέντρο "ΣΥΝΘΕΣΗ" σε εβδομαδιαία βάση έως και τα μέσα Ιουνίου.
Ακολουθεί απόσπασμα της συζήτησης στην ραδιοφωνική εκπομπή <strong>metropolis του Λεωνίδα Αντωνόπουλου</strong> στον <a href="https://sites.google.com/site/dimitravaitsou/files/athina984.mp3"><i>Αθήνα 984</i></a>.
<br />
<br />Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-27944759470024619562012-12-22T20:20:00.000+02:002013-01-21T20:22:01.781+02:00ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ «ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ» ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ Πολλοί άνθρωποι έχουν έντονα αρνητικά συναισθήματα την περίοδο των γιορτών, πέφτουν σε ένα είδος συναισθηματικής χειμερίας νάρκης και περιμένουν πως και πως να περάσουν οι γιορτές. Παραδοσιακά οι χριστουγεννιάτικες γιορτές είναι συνδεδεμένες με το δέντρο, τα στολίδια, τις οικογενειακές επισκέψεις, τα δώρα. Οι γιορτινές μέρες αποτελούν ταυτόσημο της χαράς, της ευτυχίας και της οικογενειακής θαλπωρής. Υπάρχει όμως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι δε συμμετέχουν στη γενική χαρά κι εορταστική διάθεση. Σε όσους δεν αρέσουν οι γιορτές, δεν αγοράζουν δώρα, δεν πάνε σε πάρτυ, δε γιορτάζουν, αλλά παραμένουν κατηφείς, δυστυχείς και δηλώνουν ότι μισούν αυτή την περίοδο του χρόνου. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτή η θλίψη που βλέπουν στους γύρω τους είναι παροδική και ότι θα διαρκέσει όσο και οι γιορτές!!!
<br/>
<br/>
Στους περισσότερους ανθρώπους όταν ελλοχεύει η έντονη προδιάθεση της θλίψης, της μελαγχολίας, της μοναχικότητας, ή ενός πιο απαισιόδοξου τρόπου ζωής είναι περισσότερο εύκολο κατά την περίοδο των εορτών τα δύσκολα και πιο αρνητικά συναισθήματα να αναζωπυρώνονται, η εμφάνιση τους να είναι περισσότερο εμφανή. Αυτό μπορεί να δυσκολεύει και τους οικείους τους που αρκετές φορές βρίσκονται σε μία αμήχανη θέση στο πως να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις ή κάποιοι αγχώνονται με την σκέψη ότι θα χρειαστεί να «σκαρφιστούν» να επινοήσουν κάτι έτσι ώστε να τους πείσουν να είναι ή να νιώσουν καλύτερα. Θεωρητικά μπορεί να φαίνεται εύκολο στο να γίνει στην πράξη όμως τα άτομα αυτά είτε μπορεί να προσποιηθούν ότι προσπαθούν να είναι καλά ή μπορεί να αντιδράσουν ακόμα περισσότερο γιατί το ενδιαφέρον των οικείων τους μπορούν εύκολα να το μεταφράσουν ως οίκτο, λύπη.
<br/>
<br/>
<strong>ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ;</strong>
<br/>
<br/>
Επειδή τα συναισθήματα τροφοδοτούν την μακροπρόθεσμη ψυχική κατάσταση που ονομάζεται «διάθεση», διακρίνουμε την θετική όψη των πραγμάτων όταν είμαστε χαρούμενοι και μόνο την αρνητική όταν είμαστε αναστατωμένοι ή θυμωμένοι. Συν τοις άλλοις εκτός από τους ψυχολογικούς παράγοντες που επηρεάζουν την διάθεση σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και ορισμένοι βιολογικοί όπως η υγεία, η διατροφή και οι βιορυθμοί (Τζάρετ Κ. – Γκίνσμπεργκ Τ. 2008).
Για ποιο λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται τόσο δυστυχισμένοι; Σε τι οφείλεται η «παράλογη» αυτή συμπεριφορά; Η ψυχοδυναμική θεωρία υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από ασυνείδητες διεργασίες. Ο ενήλικας επηρεάζεται καθοριστικά από την εξέλιξη που συνέβη στα πρώιμα στάδια της ζωής του (Τζάρετ Κ. – Γκίνσμπεργκ Τ. 2008). Εάν παρατηρήσουμε γύρω μας τον τρόπο που χαιρετάμε κάποιον ή ποια είναι η πρώτη κουβέντα, έκφραση που του θέτουμε ίσως να καταλάβουμε ότι για κάποιους λόγους είτε προσωπικούς, είτε διάθεσης εκείνης της στιγμής, είτε από συνήθεια, οι σχέσεις με τους γύρω μας ξεκινά με το τυπικό αρχέγονο <i>«Τι κάνεις;»</i>
<br/>
<br/>
Οι σύνηθες απαντήσεις που λαμβάνει εκείνος που έκανε την ερώτηση είναι οι εξής:
<br/>
<br/>
-<i>«Καλά είμαι»</i>, όπως και αν αισθάνεται αυτό το άτομο την ερώτηση αυτή την εκλαμβάνει περισσότερο ως χαιρετισμό και λιγότερο ως μία πραγματική ερώτηση (εκτός και αν ο ενδιαφερόμενος εμπλουτίσει τις ερωτήσεις του και δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον)
<br/>
<br/>
-<i>«Όχι και πολύ καλά....»</i>, εδώ το άτομο έχει ανάγκη να μιλήσει ίσως και να ξεσπάσει ανάλογα τον δέκτη που έχει απέναντι του και να μιλήσει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει την συγκεκριμένη περίοδο.
<br/>
<br/>
-<i>«Μια χαρά!!»</i>, εδώ υπάρχουν δύο εξηγήσεις για την απάντηση που δίνει, ή 1η είναι είτε ότι θέλει να αποφύγει να απαντήσει για το πως είναι πραγματικά οπότε απαντά μονολεκτικά και η 2η εξήγηση αφορά ότι όντως το άτομο αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα αλλά παράλληλα συμβαίνουν στην ζωή του και αρκετά ευχάριστά που αυτό τους γεμίζει με χαρά και πληρότητα.
<br/>
<br/>
Μέσα στην ημέρα μας ρωτούν αρκετές φορές <i>«Τι κάνεις;»</i> Η απάντηση μας αφορά την εκάστοτε ψυχική μας διάθεση η οποία είναι ένας από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες των βιωμάτων και της αντίληψης μας. Είναι δυνατόν ένα άτομο να είναι καταδικασμένο στην απογοήτευση και στην πληθώρα των δεινών ενώ ένα άλλο άτομο να είναι ευλογημένο με ικανοποίηση και ευδαιμονία;;
<br/>
<br/>
Τα παραπάνω ειπώθηκαν γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε (έστω και περιληπτικά) την διεργασία του συναισθήματος, τι και κατά πόσο επηρεάζει την διάθεση αλλά και πως οι περισσότεροι στην καθημερινότητα μας μπορεί να προκαλούμε (στον εαυτό μας)–ασυνείδητα- αποφευκτικές συμπεριφορές και μοναχικότητα.
Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή τα άτομα που είναι λίγο πιο ευάλωτα τις ημέρες των εορτών σε μία πιο κλειστή και αρνητική προδιάθεση είναι εκείνοι που γενικότερα την πλευρά της ζωής την αντιμετωπίζουν περισσότερο μισαλλόδοξα, κλειστά, αρνητικά... Δυσκολεύονται αρκετά στην καθημερινότητα τους να επινοήσουν τρόπους και μέσα, που θα απλουστεύσουν την ζωή τους και δεν θα χαθούν μέσα στην χαοτική όψη που αντιμετωπίζουν . Λίγο πολύ σε πολλούς από εμάς η εικόνα κάποιων ανθρώπων ανήμπορων, παιδιά στα οποία λείπουν τα βασικά είδη επιβίωσης, κάποιοι που βιώνουν ένα έντονο και βίαιο χαμό/απώλεια, κοινωνικά αδύναμους ή άστεγους, γεννά δύσκολα συναισθήματα, άλλοτε συγκίνησης, άλλοτε λύπης και άλλοτε αφυπνίζει την διάθεση για προσφορά, μοίρασμα, αλληλεγγύη , ανιδιοτέλεια. Ας μην φοβόμαστε, ακόμα και να στενοχωρηθούμε και να συγκινηθούμε, όταν αυτό έχουμε ανάγκη εκείνη την στιγμή είναι απόλυτα ανθρώπινο και φυσιολογικό, μέσα από αυτό θα ανασκουμπωθούμε, θα αφυπνιστούμε, θα δραστηριοποιηθούμε. Για ορισμένους ανθρώπους οι ημέρες των «οικογενειακών εορτών» είναι η περίοδος έντονης θλίψης ή και πένθους όταν εκείνες τις ημέρες είχαν βιώσει μία πολύ σημαντική απώλεια/ έναν θάνατο.
<br/>
<br/>
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά αποτελούν γιορτές οικογενειακής θαλπωρής. Αρκετοί επιθυμούν να αναβιώσουν αυτό το πένθος, κλείνονται όλο και περισσότερο και θεωρούν αυτονόητο αυτό να το ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Οι καλές αναμνήσεις είναι εκείνες που θα βοηθήσουν τα άτομα αυτά στο να περάσουν όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερα τις ημέρες αυτές, ας προσπαθήσουν να μοιραστούν με τους υπόλοιπους μνήμες, περιστατικά, γεγονότα να δουν εικόνες. Εάν η απώλεια είναι πολύ πρόσφατη το πένθος είναι πολύ πιο βαρύ και εδώ χρειάζεται άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντος να είναι δίπλα τους διακριτικά . Τα Χριστούγεννα, είναι φυσικό και επόμενο να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, περισσότερο από κάθε άλλη μέρα του χρόνου, τα πρόσωπα που χάσαμε από τις ζωές μας. Και μπορούμε μ’ έναν συμβολικό τρόπο να γιορτάζουμε μαζί τους.
,br/>
<br/>
Τα τελευταία χρόνια η Ελληνική οικογένεια «δοκιμάζεται» καθημερινά κάτω από αντιξοότητες οικονομικές, ηθικές, αξίες, πεποιθήσεις. Τα Χριστούγεννά ανέκαθεν αποτελούσε την πιο καταναλωτική εποχή του έτους. Διαφημίσεις, δώρα, έθιμα, «πλούσια» οικογενειακά τραπέζια, όλα αυτά κοστίζουν όχι μόνο υλικά αλλά και συναισθηματικά όταν οι περισσότεροι γύρω μας έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και την πεποίθηση τους ότι μέχρι πρότινος κάλυπταν όλες τις ανάγκες της οικογένειας τους και πλέον χρειάζεται πολύ έντονα και σταθερά να επαναπροσδιορίσουν αυτή τους την καθημερινότητα. Αυτό δημιουργεί θλίψη σε μία μητέρα που ενώ έχει την δυνατότητα να πάρει το δώρο που ζήτησε από τον Αι Βασίλη το παιδί της, αισθάνεται απογοητευμένη, αποτυχημένη, θλιμμένη. Το ίδιο μπορεί να αισθανθεί και ένας πατέρας, απέραντο θυμό, θλίψη, ματαίωση. Η γιαγιά και ο παππούς, των οποίων η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για να ζήσουν, αισθάνονται άσχημα που δεν μπορούν να πάρουν δώρα στα εγγόνια τους. (πηγή: mama365.gr)
<br/>
<br/>
<strong>ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ</strong>
<br/>
<br/>
Να έχετε λογικές προσδοκίες από τον εαυτό σας και από τους άλλους. Δεν είναι απαραίτητο αλλά ούτε και χρειάζεται να αποδείξετε την αξία σας μέσα από εντυπωσιακά και πανάκριβα δώρα, ή πολύ ακριβά γεύματα. Μην περιμένετε την τέλεια οικογενειακή θαλπωρή. Μπορεί κάποιος να έχει την διάθεση να μείνει μόνος του, όσο και να τον πιέζει το οικογενειακό περιβάλλον του, το αντίθετο αποτέλεσμα θα επιφέρει. Ξεκουραστείτε, αφήστε τα πράγματα να κυλήσουν λογικά και ήρεμα
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-4239530593365159772012-12-03T23:17:00.000+02:002012-12-03T23:17:40.562+02:00ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ: ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΟΠΟΥΛΟΥ<div align="justify"> Αλήθειες, μύθοι, στερεότυπα, προκαταλήψεις, υπόνοιες.......σχεδόν τα πάντα έχουμε ακούσει για το θέμα «μοναχοπαίδι»........ Συγκεκριμένα: «Λίγο πριν το μεσημέρι, οι μητέρες έχουν έρθει στο νηπιαγωγείο να πάρουν τα παιδιά τους, στέκονται και παρακολουθούν τα τέκνα τους να παίζουν. Ο Ορφέας, πέντε ετών, κάθεται στην γωνία του δωματίου με τα παιχνίδια, ενός χώρου που είναι άνετα και ευχάριστα διαρρυθμισμένος. Έχει μπροστά του το κουτί με τα τουβλάκια του «Λέγκο» και είναι εντατικά απασχολημένος με το χτίσιμο ενός πύργου. Κάποια στιγμή έρχεται ένα άλλο αγόρι του αρπάζει το κουτί και θέλει, όπως φαίνεται, να προκαλέσει καυγά. Ο Ορφέας τον παρακαλεί ησύχως και ήρεμα να του δώσει πίσω τα τουβλάκια, αλλά συνεχίζει ταυτόχρονα να κάθεται φοβισμένος στην γωνιά του». Οι μητέρες που παρακολούθησαν αυτή την σκηνή είναι όλες σύμφωνες <i>«Ε, τι να γίνει........ είναι βλέπεις, μοναχοπαίδι!!».</i> Που σημαίνει, δεν έχει μάθει να τα βγάζει πέρα, να αμύνεται, να συναναστρέφεται με συνομηλίκους, κάθεται και τα δέχεται όλα.
<br/>
<br/>
Στον αντίποδα όμως και ανάλογα τα παιδιά, παρατηρούνται και οι εξής αντιδράσεις: «Μία παρέα από παιδάκια παίζει σ’ ένα σκάμμα με άμμο. Επικρατεί μεγάλη φασαρία. Οι μικροί οικοδόμοι είναι στο στοιχείο τους. Μεσ’ στην δουλειά δεν προσέχουν ποιος παίρνει ποιανού το φορμάκι, ποιανού το φτυάρι. Δε τους νοιάζει το «δικό μου» και το «δικό σου». Μόνο η Χαρούλα απαιτεί τα δικά της εργαλεία. Δεν δανείζει τίποτα. Εκείνη όμως, φυσικά δανείζεται και χρησιμοποιεί τα φορμάκια των άλλων παιδιών - χωρίς να τα ρωτήσει- και αυτό προκαλεί τις διαμαρτυρίες τους». Οι γονείς από τα παγκάκια όπου κάθονται, ψιθυρίζουν μεταξύ τους: <i>«Ε, τι να γίνει......είναι, βλέπεις, μοναχοπαίδι!»</i> Που αυτό σημαίνει ότι εδώ η Χαρούλα δεν λαμβάνει υπόψην κανέναν, είναι ακοινώνητη, εγωίστρια, δεν έμαθε να μοιράζεται τα πράγματα της, τα θέλει όλα για τον εαυτό της. Τυπικό μοναχοπαίδι.
<br/>
<br/>
Στην δεκαετία του ’70 ένα σλόγκαν έλεγε: <i>«Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να αποτελεί καρπό της επιθυμίας των γονιών του!».</i> Αρκετές δεκαετίες μετά και στα χρόνια που ακολούθησαν με την διευκόλυνση του αντισυλληπτικού χαπιού τα παιδιά που γεννιόντουσαν ήτανε όντως καρποί ώριμης σκέψης των γονέων και κατά συνέπεια επιθυμητά. Τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν από πολύ αγάπη και έρωτα. Ο αριθμός των παιδιών που αποκτούσαν οι οικογένειες άρχισε να μειώνεται αισθητά. Στις δεκαετίες του 1929, 1930 ένας μέσος όρος αριθμός παιδιών σε μία οικογένεια ήταν τα 6-8 αδέρφια. Πολύ αργότερα ο αριθμός των παιδιών μειώθηκε στα 2-3 και πλέον συναντούμε πολύ συχνά μεγαλύτερο αριθμό οικογενειών που έχουν αποκτήσει ένα παιδί. Τα μοναχοπαίδια σε μία οικογένεια είναι αισθητά, όχι μόνο στην εποχή που διανύουμε αλλά ιδιαίτερα έντονα είναι εδώ και 20 με 30 χρόνια. Ακόμη τα μοναχοπαίδια συνεχίζουν να αποτελούν μειονότητα συγκριτικά με εκείνα που έχουν αδέρφια, το ποσοστό όμως αυξάνεται συνεχώς. Καθώς ο αριθμός των παιδιών μειώνεται παράλληλα παρατηρείται και διαφορετική ποιότητα στην οικογενειακή ζωή και διαφορετική ένταση στην σχέση μητέρας –παιδιού. Τα παιδιά που προέρχονται έπειτα από συνειδητή απόφαση και των δύο είναι περισσότερο ευπρόσδεκτα από τους γονείς τους και επιπλέον τα μοναχοπαίδια δέχονται περισσότερη προσοχή και φροντίδα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συντρέχει κίνδυνος αρνητικής διαπαιδαγώγησης προς το παιδί.
<br/>
<br/>
<strong>Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ</strong>
<br/>
<br/>
Το μοναχοπαίδι είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που ανήκει στην «ομάδα των παιδιών». Αυτό έχει δύο ερμηνείες. Δηλαδή, μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα ότι πρακτικά τα παιχνίδια που υπάρχουν στο σπίτι είναι όλα δικά του και δεν χρειάζεται να τα μοιραστεί με κανέναν, αλλά και ότι δεν έχει στην καθημερινότητα ένα σύντροφο για τα παιχνίδια του κοντά στην ηλικία του, με παρόμοια ενδιαφέροντα και αντοχές. (mamakid.gr)
<br/>
<br/>
Το ίδιο συμβαίνει και στη σχέση του με τους γονείς. Ο χρόνος, οι αντοχές, η διάθεση, τα χρήματα που έχουν διαθέσιμα αφιερώνονται σ’ αυτό το ένα και μοναδικό παιδί και αυτό παρατηρείται όχι μόνο από τους γονείς αλλά από όλη την ευρεία οικογένεια.
<br/>
<br/>
Το πρώτο παιδί, το πρώτο εγγόνι, το πρώτο ανίψι....το οποίο μπορεί να συνεχίσει για αρκετό καιρό ακόμα να συντηρεί τα πρωτεία χωρίς να θέλει κάποιος άλλος να συμμετάσχει σ’ αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει πολλά παιδιά. Την εγκαθιδρύαν την επιζητούν διότι πολύ απλά τους έχει δοθεί από όλους τους σημαντικούς τους οικείους. Εάν παρατηρήσουμε στο οικείο μας περιβάλλον είναι πολύ πιθανό να συναντήσουμε τέτοιες καταστάσεις που ένα πρωτότοκο, ή ένα μοναχοπαίδι κερδίζει την πλήρη και πιστή αφοσίωση όλων όσων τον περιστοιχίζουν. Η υπερπληθόρα υλικών αναγκών, οι ατέλειωτες και αμέτρητες χάρες (δίχως όρια), η μη κατανομή ευθύνης μπορεί εύκολα να οδηγήσουν ένα παιδί να ζει για πολύ καιρό μέσα σε μία πολύ όμορφη και προστατευτική γυάλα που στην ενήλικη ζωή το περιεχόμενο έξω από αυτήν την γυάλα μπορεί να τρομάξει και η εικόνα του να είναι αρκετά σκληρή για αυτό το παιδί που έζησε και μεγάλωσε με πολύ ιδιαίτερη εύνοια.
<br/>
<br/>
Συναντάμε γονείς που σκληραγωγούν με έντονο τρόπο το παιδί τους μόνο και μόνο για να τα βγάλει πέρα μόνο του, να είναι αυτάρκη και χειραφετημένο. Ναι μεν ζούνε μέσα από αυτό το παιδί –το ένα και μοναδικό τους!!- αλλά ταυτόχρονα γίνονται σκληροί, χωρίς πολλές έντονες συναισθηματικές εκδηλώσεις (για να μην καλομάθει!) υπό τον φόβο μεγαλώνοντας αυτό το παιδί να καταφέρει να γίνει δυναμικό και αυτόνομο.
<br/>
<br/>
Νεότερες κυρίως αμερικάνικες μελέτες γύρω από τα μοναχοπαίδια, καταρρίπτουν τις παλιές αρνητικές κριτικές και επισημαίνουν και θετικές ιδιότητες στα μοναχοπαίδια. Είναι περισσότερο αυτόνομα, περισσότερο έξυπνα, φιλικά στην επαφή τους με τρίτους απ’ ότι τα παιδιά που έχουν αδέρφια. Μην ξεχνάμε ότι στις μέρες μας οι περισσότεροι από τους νέους γονείς ενημερώνονται, διαβάζουν , ρωτούν ειδικούς πάνω σε αντίστοιχα θέματα και έχουν την γνώση να κάνουν το καλύτερο δυνατό που μπορούν. Εξάλλου όπως είπαμε και παραπάνω το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών αυτών γεννιέται με κοινή απόφαση των γονέων του και με αρκετή αγάπη. Τα μοναχοπαίδια έχουν την ικανότητα –μεγαλώνοντας- να αντιλαμβάνονται την ιδιαίτερη προσοχή που τους αποδίδεται και η οποία τους δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα και διλλήματα. Ένα 15χρονο αγόρι αναφέρει: <i>«Το μοναχοπαίδι δέχεται υπερβολικά πράγματα από όλους, πολλές φορές η αγάπη αυτή καταντά βάρος»</i>. Ενώ μία 17χρονη λέει: <i>«Μεγάλωσα σαν να ήμουν κάτω από μεγεθυντικό φακό, ότι έκανα καλά φάνταζε ακόμα καλύτερο και ότι άσχημο, το έκαναν να φαίνεται χειρότερο και πιο τραγικό απ’ ότι πραγματικά ήταν»</i>. Εδώ οι γονείς χρειάζεται να συμπεριφέρονται με τρόπο που να δείχνει στο παιδί τους ότι δεν αποτελεί το επίκεντρο της ζωής τους. Είναι αρκετά μεγάλη παγίδα αυτό, δημιουργεί περιέργους συναισθηματικούς δεσμούς ανάμεσα στους γονείς και στο παιδί. Δεσμοί που μπορεί να αποβούν στο μέλλον τους δύσκολοι ιδίως στην προσωπική ζωή και εξέλιξη του παιδιού.
<br/>
<br/>
Για κάθε άνθρωπο που βιώνει την ευλογία να γίνει γονιός τα συναισθήματα, οι σκέψεις απογειώνονται. Είναι μία μοναδική και υπέροχη εμπειρία που εκεί ακριβώς τα όρια, οι εκδηλώσεις χαράς, θαυμασμού και συγκίνησης είναι στο απόγειο. Οι περισσότεροι (για να μην πούμε όλοι) γονείς όταν κρατούν στην αγκαλιά τους το μωρό τους δεν υπάρχει κανόνας και πρέπει που είναι να ακολουθήσουν. Θα καλομάθουν, θα αφήσουν ανοιχτά τα όρια τους, θα παρασυρθούν σε κάτι όμορφο και υγιή που ήρθε στην ζωή τους. Οπότε είναι πάντα εύλογο και εύστοχο να είμαστε επιεικής μ’ αυτή την νέα κατάσταση και σιγά-σιγά οι οριοθετήσεις, οι συνέπειες και οι σωστές διαπαιδαγωγήσεις θα πάρουν τον δρόμο τους. Εκείνο που έχει κυρίως πρωταρχική σημασία για τους γονείς είναι να διασφαλίσουν στο μοναχοπαίδι τους τις κοινωνικές επαφές που το ίδιο χρειάζεται ώστε να καλύψει την έλλειψη των αδερφικών σχέσεων. Τα παιδιά χρειάζεται να συναναστρέφονται με παιδιά! Χρειάζεται να βρίσκονται με συνομήλικα παιδιά σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξης τους. Στην γειτονιά, σε φιλικά σπίτια, σε πάρκα, σε παιδικούς σταθμούς, στο νηπιαγωγείο.
<br/>
<br/>
<strong>ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ/ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ</strong>
<br/>
<br/>
Συχνά, η αρκετή ενασχόληση των γονιών με το μοναχοπαίδι τους το κάνει να έχει γρήγορη ανάπτυξη, να φτάνει γρήγορα τα αναπτυξιακά ορόσημα, να είναι ένα παιδί εύστροφο και το οποίο έχει εξελίξει πολύ τα ταλέντα του. Τα μοναχοπαίδια –σχεδόν- αγγίζουν την τάση της τελειομανίας, κυνηγούν την επιτυχία, που τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν, (με όποιο τίμημα και κόστος μπορεί να έχει αυτό για εκείνους) αλλά δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν την αποτυχία. Συνήθως, είναι δυναμικοί και ανεξάρτητοι χαρακτήρες, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι εσωστρεφείς και ευαίσθητοι στην κριτική.
<br/>
<br/>
Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι επιτυχημένοι επαγγελματίες ή οι πρωτοπόροι επιστήμονες ήταν μοναχοπαίδια, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και μελέτες που αποκαλύπτουν πόση πίεση ασκείται σε ένα μοναχοπαίδι που καλείται να σηκώσει όλο το «φορτίο» των γονιών του, που σημαίνει τις προσδοκίες τους, την πίεση και τις αγωνίες τους για το ίδιο.
<br/>
<br/>
Παρόλο που οι ταμπέλες «εγωιστής», «κακομαθημένος» και άλλες, δεν σημαίνει ότι χαρακτηρίζουν απαραίτητα τα μοναχοπαίδια, είναι γεγονός ότι, ακόμη και ως ενήλικες, έχουν μια δυσκολία στις σχέσεις τους με τους συνομήλικούς τους, καθώς δεν έχουν βιώσει τις αντίστοιχες φυσικές διεργασίες ως παιδιά. (mamakid.cr).
<br/>
<br/>
Για τον γονέα το «μοναχοπαίδι του» είναι το μονάκριβο ένα του, ο θησαυρός του και μέχρις αυτό να ενηλικιωθεί ελλοχεύουν αρκετοί εσωτερικοί φόβοι στους γονείς για το μεγάλωμα του. Συνήθως οι συναντήσεις των παιδιών με τους φίλους τους οργανώνονται από τα ίδια τα παιδιά και κατά προτίμηση τηλεφωνικά. Εάν όμως οι μητέρες τους βρίσκονται στο σπίτι και μπορούν, θεωρείται δεδομένο από τις ίδιες ότι θα πρέπει να τα μεταφέρουν εκείνες με το αυτοκίνητο τους ακόμα και αν η απόσταση είναι αρκετά μικρή και το παιδί σχολικής ηλικίας μπορεί να πάει μόνο του!! Αρκετές μητέρες υποχωρούν αμέσως μπροστά στις επιθυμίες των παιδιών τους, είτε γιατί θέλουν με οποιονδήποτε τρόπο να τα εξυπηρετήσουν , είτε φοβούμενες οι ίδιες τους κινδύνους που υπάρχουν..... Αρκετά στοιχεία που μέχρι πρότινος τα συναντούσαμε κυρίως στην συμπεριφορά των γονέων με μοναχοπαίδια πλέον τα συναντάμε και σε γονείς με περισσότερα παιδιά, όπως η «υπερπροστατευτική μητέρα».
<br/>
<br/>
Τι συναισθήματα κρύβονται άραγε στην ψυχολογία των γονέων που έχουν ένα παιδί;; Κυριαρχεί ο φόβος, η ενοχή, η έντονη αγωνία, ο πανικός. Πλέον οι γονείς προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να σταματήσει το κλάμα του παιδιού τους επειδή έχουν τα παραπάνω αισθήματα. Το παιδοκεντρικό μοντέλο ανατροφής εξαρτάται άμεσα από την μεγάλη σημασία που έλαβε για την ζωή των γονιών η επιθυμία του παιδιού. Αρκετοί γονείς λένε: «Κάτι που δεν μπορούσα να το έχω εγώ στα παιδικά μου χρόνια, πρέπει οπωσδήποτε να μπορεί να το απολαύσει το δικό μου παιδί σήμερα...». Έχουν την ανάγκη να προσφέρουν στα παιδιά τους όσα εκείνοι στερήθηκαν στην παιδική τους ηλικία και μ’ αυτόν τον τρόπο προσφέροντας τους ότι μπορούν και κατέχουν, επουλώνουν τα δικά τους «τραυματικά κομμάτια του παρελθόντος τους». Ο Ulrich Beer (1994) στο βιβλίο του «Η κοινωνία των παιδιών δίχως αδέρφια» αναφέρει την φιλοσοφία της ζωής η οποία περιορίζει τους στόχους αυτοπραγμάτωσης στο «Πάρε! Πάρε! Πάρε!» <i>«Είσαι το πολυτιμότερο στον κόσμο, τα πάντα είναι στην διάθεση σου, πάρε λοιπόν ότι μπορείς!»...</i> Έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας εμφανίζονται περισσότερο ανικανοποίητα, κορεσμένα και πιο κλεισμένα στον εαυτό τους απ’ ότι τα παιδιά των πιο αδύναμων οικονομικά κοινωνιών. Σήμερα τα παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους δέχονται πολύ περισσότερη προσοχή και φροντίδα απ΄’ ότι παλιότερα.
<br/>
<br/>
Κατά καιρούς γίνονται διάφορες έρευνες όπου οι ειδικοί ασχολούνται με τις ιδιότητες του χαρακτήρα των παιδιών χωρίς αδέρφια. Το θετικό είναι ότι οι εκτιμήσεις από τις έρευνες αυτές δεν είναι πια τόσο μονοσήμαντα υποτιμητικές και αρκετοί ερευνητές δείχνουν ότι τα μοναχοπαίδια δεν χρειάζεται να προβάλλονται ούτε θετικά αλλά ούτε και αρνητικά, σαν κάτι μεμονωμένο, ξεχωριστό.
  Συγκεκριμένα κάποιες έρευνες αποδεικνύουν ότι:
-Τα παιδιά είναι επικεντρωμένα στους γονείς και προσανατολισμένα στους μεγάλους περισσότερο από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.
<br/>
<br/>
-Είναι αδύναμα και κάποιες φορές μοναχικά, υπάρχει φόβος στις επαφές του (το οποίο δεν το εκδηλώνουν πάντα), δεν μοιράζονται εύκολα τα πράγματα τους.
<br/>
<br/>
-Δεν συναγωνίζονται.
<br/>
<br/>
-Δυσκολεύονται στην προσαρμογή.
<br/>
<br/>
-Ωριμάζουν πρώιμα και είναι «μικρομέγαλα».
<br/>
<br/>
-Παρουσιάζουν φιλαυτία και εγωισμό.
<br/>
<br/>
-Είναι νευρικά, ευερέθιστα, θυμώνουν και εκφράζουν επιθετικότητα.
<br/>
<br/>
-Ανησυχούν, φοβούνται και αγωνιούν πιο πολύ από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.
<br/>
<br/>
Κάποιες άλλες όμως περισσότερο νεοσύστατες έρευνες αποδεικνύουν τα εξής:
<br/>
<br/>
-Ότι είναι ανεξάρτητα, εξοπλισμένα με περισσότερη αυτοπεποίθηση.
<br/>
<br/>
-Δεν είναι μοναχικά, αλλά μάλλον κοινωνικά..
<br/>
<br/>
-Είναι πιο συνεργάσιμα από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.
<br/>
<br/>
-Έχουν αρχηγικές ιδιότητες, είναι έξυπνα, με μεγάλες ικανότητες απόδοσης και πολλές επιτυχίες.
<br/>
<br/>
-Μπορούν να προσαρμόζονται όπως και τα παιδιά με αδέρφια.
<br/>
<br/>
-Παρουσιάζουν λιγότερα προβλήματα ή διαταραχές στην συμπεριφορά τους από τα παιδιά με αδέρφια.
<br/>
<br/>
-Δεν είναι εγωιστικά.
<br/>
<br/>
-Δεν είναι πιο χαρούμενα ή πιο ευτυχισμένα από τα παιδιά με αδέρφια.
<br/>
<br/>
-Τους διασκεδάζει περισσότερο με το να καταπιάνονται με κάτι, είναι πιο εύθυμα και πιο αισιόδοξα από τα παιδιά με αδέρφια!!
<br/>
<br/>
Όπως βλέπουμε οι απόψεις έντονα διίστανται, παίζει ρόλο η κάθε κοινωνία και οι διαφορετικές της θέσεις αλλά και η τάση των γονέων που ολοένα δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στην διαπαιδαγώγηση τους ως προς το παιδί.
<br/>
<br/>
<strong>ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ</strong>
<br/>
<br/>
-Τα μοναχοπαίδια γαντζώνονται στο γονεικό μέλος του αντίθετου φύλου. Ένας χωρισμός των γονέων τον βιώνουν πολύ βαριά. Έτσι δεν βρίσκουν σχεδόν καμία ικανοποίηση σε ένα γάμο στην ενήλικη ζωή τους.
<br/>
<br/>
-Η φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού εξασφαλίζεται όταν ο γάμος των γονιών είναι σταθερός, όταν εκείνοι δεν θέτουν στο παιδί υπερβολικά υψηλές απαιτήσεις, όταν δεν το υπερπροστατεύουν και όταν του εξασφαλίζουν αρκετές εξωοικογενειακές επαφές.
<br/>
<br/>
-Οι γονείς με μοναχοπαίδια κατέχονται γενικά από περισσότερους φόβους. Είναι όμως και πιο προσεκτικοί και ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για το παιδί τους. Το θετικό αποτέλεσμα που απορρέει από εδώ είναι ότι τα παιδιά καλλιεργούν περισσότερο τις πνευματικές τους ικανότητες και παρουσιάζουν πιο ώριμα δείγματα συμπεριφοράς.
<br/>
<br/>
Να αποφεύγετε:
<br/>
<br/>
-Να μεγαλώνει το παιδί αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα σε μεγάλους.
<br/>
<br/>
-Να του παρέχονται ανεξέλεγκτα υλικά αγαθά χωρίς μέτρο και λογική.
<br/>
<br/>
-Να δημιουργεί συναισθηματική αλληλεξάρτηση και να επιβαρύνετε το παιδί από τις φιλοδοξίες και τα οράματα των γονέων (Καππάτου Α.)
<br/>
<br/>
<strong>ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ</strong>
<br/>
<br/>
Στην πράξη δεν είναι τόσο δύσκολο να αφήσουμε το μοναχοπαίδι να μεγαλώσει σε μία κοινότητα από παιδιά. Φεριπείν το παιδί του γείτονα μας είναι ίσως τόσο μόνο όσο μπορεί να νιώθει οποιοδήποτε παιδί. Συχνά ένα μοναχοπαίδι –λόγω ότι μπορεί να μην το έχει μάθει- δημιουργεί φασαρίες όταν πρόκειται να συνδεθεί με άλλα παιδιά, αυτές οι φασαρίες όμως μπορούν να υπερνικηθούν με πολύ υπομονή και αγάπη. <i>«Ένα πεντάχρονο αγοράκι τρόμαξε όταν έπρεπε για πρώτη φορά να παίξει με τ’ άλλα παιδιά στο Νηπιαγωγείο. Χωρίς να μιλάει καθόταν μόνο του και άρχιζε να κλαίει όταν η νηπιαγωγός το καλούσε να παίξει και εκείνο. Όταν το άφησε ήσυχο, το παιδί παρατηρούσε στην αρχή το παιχνίδι των άλλων παιδιών που για το ίδιο το μοναχοπαίδι κάτι τέτοιο ήταν ασυνήθιστο. Μετά από κάποιες ημέρες αφού δέχονταν πολύ φιλικές προσκλήσεις για συμμετοχή στο παιχνίδι ξεπέρασε τους φόβους του και συμμετείχε...»
<br/>
<br/>
«Όταν τα πρωτεία είναι έντονα και ισχυρά στην ζωή ενός ανθρώπου είτε έχει μεγαλώσει σε πλαίσιο με αδέρφια, είτε όχι χρειάζεται πολύς χρόνος, αρκετή ματαίωση και ρίσκο έως ότου καταλάβει το μεγαλείο του μοιράζεσθαι»</i></div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-69572209106272909602012-12-01T00:02:00.001+02:002012-12-01T00:02:54.905+02:00«Μία γυναίκα μπαίνει στην οικογένεια μας....Δηλαδή είναι μητριά μας;;;»<div align="justify"> Πως νιώθουν τα παιδιά όταν μία νέα γυναίκα έρχεται στην οικογένεια;
<br/>
<br/>
Είναι πολύ υποκειμενικός ο τρόπος που εκδηλώνουν τα παιδιά την διάθεση τους, τα συναισθήματα τους απέναντι σ’ αυτή την γυναίκα. Σε κάθε ηλικιακή φάση πάντως υπάρχουν και διαφορετικές εκδηλώσεις. Σαφώς παίζει ρόλο η προετοιμασία του πατέρα προς τα παιδιά πριν παντρευτεί δεύτερη φορά, αρκετή συζήτηση και αρκετή υπομονή από την πλευρά του. Είναι μία ιδιαίτερη αλλά όχι δύσκολη κατάσταση, με κατάλληλους χειρισμούς επιμονή και συνέπεια η σχέση αυτή μπορεί να εξελιχθεί αρκετά ομαλά.
<br/>
<br/>
Τα παιδιά που ζουν με τον πατέρα είτε λόγω διαζυγίου, είτε λόγω απώλειας (θανάτου) αρχικά φοβούνται κάθε φορά που ο πατέρας τους μπορεί να βγαίνει έξω και ειδικά τον πρώτο καιρό που ακολουθούν αρκετά ραντεβού με την νέα σύντροφο. Στις πολύ μικρές ηλικίες τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου και δεν καταλαβαίνουν το πότε ή αν θα ξαναγυρίσει ο πατέρας τους. Τα μεγαλύτερα παιδιά βιώνουν και αυτά τις ίδιες αγωνίες αλλά σε ένα πιο συνειδητό επίπεδο. Η αναχώρηση του πατέρα μπορεί να αναβιώσει παλιότερα συναισθήματα στο παιδί, εγκατάλειψης και απώλειας. Ο Τζ. αναφέρει: <i>«Τις πρώτες ημέρες του διαζυγίου των γονιών μου –ήμουν γύρω στα δώδεκα- ο πατέρας μου συχνά είχε μία γυναίκα, που έμενε σπίτι του όλη την νύχτα και την έβλεπα όταν την επισκεπτόμουν. Η παρουσία μου εκεί δεν τον εμπόδιζε. Έτσι, το πρωί τρύπωνα στην κρεβατοκάμαρα του πατέρα μου, κοίταζα την γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του και έλεγα «Γεια, πως σε λένε;».
<br/>
<br/>
Εκείνη μου έλεγε το όνομα της. Τότε εγώ παρατηρούσα: «Α, την προηγούμενη εβδομάδα την έλεγαν Μαίρη». Αυτό συνήθως είχε ως αποτέλεσμα να φεύγει η γυναίκα άρον-άρον έτσι είχα τον πατέρα μου όλο δικό μου. Ο μπαμπάς σύντομα κατάλαβε ότι, όταν τον επισκεπτόμουν, δεν ήταν προς το συμφέρον του να έχει καλεσμένη για όλη την νύχτα».</i> Η νέα γυναίκα –μητριά- που έρχεται να αφομοιωθεί στην νέα σύνθεση της οικογένειας υπάρχουν φορές που μπορεί να απογοητεύεται, να στεναχωριέται, να απελπίζεται για το πως είναι να χειριστεί την συμπεριφορά των παιδίων του συζύγου της. Με ασυνείδητο τρόπο τα παιδιά λειτουργούν και ως φροντιστές των γονέων τους δηλαδή τσεκάρουν και τεστάρουν τις αντοχές, την διαθεσιμότητα της νέας αυτής γυναίκας. Με κάποιον τρόπο την ωθούν να περνά κάποιες δοκιμασίες (όπως κάνουν και με τα παιχνίδια τους) για να δώσουν στο τέλος το τελικό τους οκ. Όταν ο αρχικός γάμος των γονέων ενός παιδιού πάψει να υπάρχει είτε από κάποιο διαζύγιο είτε απώλειας, το παιδί συνήθως κυριαρχεί επάνω στον έναν κυρίως γονέα και εναποθέτει σ’ εκείνον αρκετά πράγματα με συνέπεια αυτό αργότερα στην είσοδο ενός νέου συντρόφου να εκδηλώνονται συμπεριφορές απέχθειας, άρνησης, θυμού, ζήλειας. Ένα τετράχρονο αγόρι στον γάμο του πατέρα του και της μητριάς του έγραψε ένα γράμμα στον Θεό: <i>«Αγαπητέ Θεέ, πήγα στον γάμο και τους είδα να φιλιούνται μέσα στην εκκλησία. Είναι σωστό αυτό; Νέιλ»</i> (Eric Marshal – Stuart Hample)
<br/>
<br/>
Πως να χειριστεί η νέα γυναίκα την αρνητική στάση των παιδιών;
<br/>
<br/>
Όταν ο πατέρας ξαναπαντρεύεται (τι να δίνεται προσοχή):
<br/>
<br/>
1. Το παιδί να μην νιώσει τον γάμο ως απειλή.
<br/>
<br/>
2. Να μην αισθανθεί ανταγωνιστικά προς τον σύντροφο του πατέρα ή της μητέρας του, προσπαθώντας να διεκδικήσει την αγάπη του γονιού του.
<br/>
<br/>
3. Παύει να διατηρεί την ενδόμυχη ελπίδα που έτρεφε μετά τον χωρισμό των γονιών του ότι κάποια στιγμή θα γίνει επανασύνδεση.
<br/>
<br/>
Τι μπορεί να κάνει η νέα σύντροφος:
<br/>
<br/>
1. Η νέα σύντροφος επωμίζεται ένα δύσκολο ρόλο πρέπει να αντιμετωπίσει την επιφυλακτικότητα του παιδιού.
<br/>
<br/>
2. Όταν το νέο ζευγάρι αποκτήσει παιδί πολύ άμεσα οι δυσκολίες μπορεί και να μην λείψουν, οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, χρειάζεται προσοχή και ωριμότητα για να μην πληγωθεί το παιδί. (Καππάτου Α. 1999)
<br/>
<br/>
Τι είναι χρήσιμο να αποφευχθεί:
<br/>
<br/>
1. Να είναι ιδιαίτερα επιεικής με το παιδί του συντρόφου τους..
<br/>
<br/>
2. Να παρεμποδίζουν την σχέση του παιδιού με το φυσικό γονιό.
<br/>
<br/>
3. Να αλλάζουν συμπεριφορά όταν αποκτούν δικό τους παιδί.
<br/>
<br/>
4. Να λένε: «αν ήμουν η μητέρα σου ή ο πατέρας σου θα έκανα αυτό, ή θα το έκανα αλλιώς...»
,br/>
<br/>
5. Να συγκρίνουν την συμπεριφορά του ή τις επιδόσεις του στο σχολείο με εκείνες του δικού τους παιδιού (εάν υπάρχει).
<br/>
<br/>
Οτιδήποτε την απασχολεί, την προβληματίζει είναι χρήσιμο να το μοιράζεται με τον σύντροφο της και από κοινού να ορίζουν το πως θα το χειριστούν Εάν νιώθει η ίδια εισβολέας στην ζωή τους ή ότι ήρθε για να αντικαταστήσει κάτι, ε, τότε μ’ αυτό το στοιχείο θα συστηθεί στα παιδιά και εκείνα θα της φερθούν αντίστοιχα. Οι στέρεες βάσεις θα έχουν τοποθετηθεί αρκετά πριν επέλθει ο γάμος, σ’ εκείνο το διάστημα λοιπόν έχουν όλο τον χρόνο να γνωριστούν, να μιλήσουν για τους εαυτούς της, εκείνη ως ενήλικη να ακούσει –ακόμα και να δεχθεί κάποιες φορές- τις άμυνες των/του παιδιού/ων και να προσπαθήσουν να κάνουν γέφυρες μαζί τους. Χρειάζεται να έχει ξεκαθαρίσει μέσα της την θέση και την ύπαρξη σ’ αυτή την νέα της οικογένεια και αυτό να το στηρίζει δυναμικά. Σαφώς και θα υπάρξουν φάσεις δύσκολες αλλά ανάλογα την ηλικία του παιδιού και τα βιώματα του εάν προκύπτει κάτι που την ίδια την δυσκολεύει να το χειριστεί χρήσιμο και ωφέλιμο είναι να μιλήσει σε εκείνον, (σύζυγο) σε ανθρώπους που είναι ειδικοί σε ζητήματα παιδιών για να βοηθήσει καταρχήν η ίδια την θέση της, αλλά και την ομαλότερη επαφή και επικοινωνία με το παιδί.
<br/>
<br/>
Ο ρόλος του πατέρα
<br/>
<br/>
Ίσως είναι από τους πιο δύσκολους με πολύ δουλειά ρόλος. Χρειάζεται να προετοιμάσει και να διαχειριστεί οτιδήποτε γίνεται στο σπιτικό του. Καταρχήν τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους οικείους του, την νέα του σύντροφο. Οι ποιο συνηθισμένες «νάρκες» στα θεμέλια μίας σχέσης είναι οι απόλυτα κατηγορηματικές δηλώσεις, όπως <i>«Έτσι, είμαι εγώ μην προσπαθήσεις να με αλλάξεις».</i> Ένα πρόσωπο που δηλώνει κατηγορηματικά <i>«Αυτή είναι η μητριά σου, είτε το θέλεις είτε όχι...»</i> όπως καταλαβαίνουμε μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να επιφέρει.
<br/>
<br/>
Όταν απευθύνονται ταυτόχρονα στον πατέρα/ σύζυγο το παιδί και η νέα του γυναίκα σε ποιον «πρέπει» να απαντήσει πρώτα; Η απάντηση ιδίως τον πρώτο καιρό όντως μπορεί να δώσει λαβή για καβγάδες. Ούτως η άλλος σε κάποιον θα χρειαστεί να απαντήσει πρώτα. Με ευλυγισία με εύστοχο χιούμορ εάν ο πατέρας απαντήσει στην γυναίκα του, μπορεί χαριτολογώντας να ικετεύσει για έλεος, ή μπορεί να ακολουθήσει την προσέγγιση ότι έχει μόνο δύο αφτιά και ένα μυαλό, ότι οι ενήλικοι προηγούνται και ότι κανείς δεν διακόπτει τον άλλον. Βεβαίως χρειάζεται αυτό να αλλάζει σειρά κάποιες φορές, διότι το παιδί εύκολα μπορεί να νιώσει απορριπτέο. Ακόμα και τα παιδιά οφείλουν να δεχτούν, να μάθουν ότι σ’ αυτόν τον κοινό χώρο όπου ζουν όλοι υπάρχει και ένα άλλο μέλος που θα το σεβαστούν όπως τον πατέρα τους και θα μοιράζονται μαζί του πράγματα, σκέψεις όταν εκείνα νιώσουν έτοιμα. Εάν υπάρχει ένα παιδί η δυαδική σχέση και η έντονη προσκόλληση και αποκλειστικότητα παύει να υπάρχει, η δυναμική της οικογένειας χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί με νέους κανόνες και όρια. Αρκεί αυτά να μην εξοστρακίσουν την βασική καθημερινότητα των συνηθειών που έχει το παιδί. Τα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο αντιμετωπίζουν δυσκολίες και οι γονείς είναι να παρατηρούν και να σέβονται αυτή τους την δυσκολία της νέας πραγματικότητας. Μία νέα σχέση ή ένας δεύτερος γάμος είναι μία δύσκολη κατάσταση που είναι να αντιμετωπίσουν τα παιδιά έπειτα από εκείνη του διαζυγίου των γονιών του. Αυτή η αλλαγή για όλους έχει ένα ρίσκο για τα παιδιά αλλά και για τους νέους συντρόφους. (Καππάτου Α. 1999).
<br/>
<br/>
Είναι σημαντικό να αναφερθεί την προσοχή που είναι να δίνει ο γονέας όταν έχει γιο στην εφηβεία και ιδίως στην φάση προς την μετεφηβεία. Εάν η νέα σύζυγος χρονικά ή ηλικιακά είναι περισσότερο κοντά στον νεαρό γιο σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις όπως αρκετές φορές γίνεται μπορεί υπάρχουν κρυφές συγκρούσεις, μυστικά, θυμοί, άρνηση ιδίως από την πλευρά του νέου. Επειδή σχεδόν τίποτα δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε και να προβλέψουμε μπορούμε να είμαστε έτοιμοι για όλα και στην αντίστοιχη φάση απλά να είμαστε έτοιμοι για το πως θα το χειριστούμε. Οι άνθρωποι προχωρούν, εξελίσσονται, ωριμάζουν σ’ όλη την πορεία της ζωής τους. Η σύζευξη ενός δεύτερου γάμου είναι προχώρημα και για τον πατέρα και για το παιδί αλλά και για την νέα μητέρα.</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8106859621332057858.post-34900657119748808042012-11-30T23:47:00.000+02:002012-11-30T23:47:30.872+02:00Η κατάθλιψη χτυπάει και τα παιδιά- ποια τα συμπτώματα
<div align="justify"> <strong>Η κατάθλιψη δεν γνωρίζει ηλικίες. Η κατάθλιψη θα χτυπήσει εξίσου εύκολα την ψυχή ενός ενήλικα με την ψυχή ενός παιδιού, ή ενός εφήβου. Το σημαντικό είναι να μπορέσουν να καταλάβουν οι άλλοι ποια είναι τα σημάδια της όταν πρωτοεμφανίζεται για να μπορέσουν με τη βοήθεια ενός ειδικού να την αντιμετωπίσουν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η κατάθλιψη χτυπάει όλο και περισσότερα παιδιά και εφήβους. Ποια όμως είναι αυτά τα σημάδια;</strong>
<br/>
<br/>
Σύμφωνα με την Γερμανική εταιρία για το παιδί και την εφηβική ψυχιατρική- ψυχοσωματική και ψυχοθεραπεία (DGKJP), η κατάθλιψη μπορεί να εκδηλωθεί ακόμη και στην προσχολική και σχολική ηλικία και να έχει τη μορφή του φόβου, της έλλειψης κινήτρων, την απομάκρυνση από οικείο περιβάλλον και κυρίως την απομάκρυνση από την ίδια την μητέρα.
<br/>
<br/>
Θα πρέπει οι γονείς να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή όταν το παιδί τους σε εκείνη την ηλικία, διαμαρτύρεται για πόνους στο κεφάλι ή στο στομάχι. Αν αυτή η κατάσταση ξεπεράσει τις 15 ημέρες και ο γιατρός που θα εξετάσει το παιδί δεν διαγνώσει κάποια παθολογική αιτία, τότε θα πρέπει να σκεφτούν (οι γονείς) πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο αυτά να είναι σωματικές εκδηλώσεις μιας κατάθλιψης.
Στους έφηβους το πρόβλημα της κατάθλιψης γίνεται ακόμη εντονότερο και τα συμπτώματα που καλούνται οι γονείς να αναγνωρίσουν είναι η έλλειψη ύπνου, η έλλειψη όρεξης για φαγητό, ή απώλεια βάρους, εμφάνιση κυκλοθυμικής συμπεριφοράς, ροπή προς αλκοόλ, ή ναρκωτικά. Η κατάθλιψη στους εφήβους μεταφράζεται με μειωμένη αυτοπεποίθηση που από εκεί σαν ένας κύκλος, ξεκινάνε όλα.
<br/>
<br/>
Η DGKJP, ενημερώνει τους γονείς πως θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα, αφού μιλάμε για μια πραγματικότητα και να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους. Να τα βοηθήσουν, αλλά και να βοηθηθούν και εκείνοι. Κάνει σύσταση δε, να μην διστάσουν να πάνε τα παιδιά σε ειδικούς (παιδοψυχολόγους, ψυχολόγους ψυχοθεραπευτές). Στη Γερμανία σήμερα πάντως, έχουν δημιουργηθεί ήδη ομάδες αυτο- βοήθειας γονέων όπου γονείς με το ίδιο πρόβλημα στα παιδιά τους, συναντιόνται και με τη βοήθεια ειδικών ψυχολόγων ανταλλάσσουν απόψεις και βοηθούν ο ένας τον άλλον.
<br/>
<br/>
Πηγή: iatropedia.gr</div>
<br/>
<br/>
<br/>
<div align="justify"> <strong>ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ</strong>
<br/>
<br/>
Το βασικό χαρακτηριστικό της Κοινωνικής Φοβίας είναι ένας έντονος και επίμονος φόβος ταπείνωσης και αμηχανίας σε κοινωνικές καταστάσεις ή σε καταστάσεις που το άτομο πρέπει να επιτελέσει κάτι μπροστά σε κόσμο.
<br/>
<br/>
Ο φόβος στις καταστάσεις αυτές υφαίνεται γύρω από την αίσθηση του ατόμου ότι είναι εκτεθειμένο στην παρατήρηση, την κριτική ή τον εξονυχιστικό έλεγχο των άλλων, ιδιαίτερα αν είναι άγνωστοι (γι'αυτό η διαταραχή ονομάζεται επίσης και <i>Διαταραχή Κοινωνικού Άγχους</i>). Έτσι το άτομο φοβάται ότι οι άλλοι θα δουν ότι έχει άγχος ή θα το κρίνουν ως αδύνατο, "τρελό" ή ηλίθιο.
<br/>
<br/>
Εάν το άτομο φοβάται να μιλήσει δημόσια ο φόβος του είναι μήπως οι άλλοι δουν ότι τρέμουν τα χέρια του ή η φωνή του, μήπως λιποθυμήσει ή μήπως πανικοβληθεί αν φοβάται να συνομιλήσει με άλλους, ο φόβος του μπορεί να είναι ότι δεν θα μπορέσει να μιλήσει αν φοβάται να φάει , να πιεί ή να γράψει δημόσια , ο φόβος του μπορεί να είναι ότι θα βρεθεί σε δύσκολη θέση καθώς οι άλλοι θα δουν τα χέρια του να τρέμουν κ.ο.κ. Συμπτώματα άγχους και μάλιστα σωματικά (π.χ. αίσθημα παλμών, τρόμος , ιδρώτες , γαστρεντερική δυσφορία διάρροια, μυική τάση, κοκκίνισμα κτλ.) είναι σχεδόν πάντα παρόντα και σε σοβαρές περιπτώσεις το άτομο φθάνει σε πανικό. Συχνό είναι το έντονο άγχος αναμονής όπως π.χ. πριν από ένα προγραμματισμένο κοινωνικό ή δημόσιο γεγονός.
<br/>
<br/>
<strong>ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΟΒΙΑΣ<strong/>
<br/>
<br/>
Όπως και στη θεραπευτική προσέγγιση της Διαταραχής Πανικού και Αγοραφοβίας, έτσι και στη θεραπεία της Ειδικής και της Κοινωνικής φοβίας, κατ' αρχήν πρέπει να δημιουργηθεί ένα υποστηρικτικό ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο αισιοδοξίας, συμπαράστασης και αγωνιστικότητας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό της <strong>υποστηρικτικής ψυχοθεραπείας</strong>, που ανεβάζει το ηθικό και την αυτοεκτίμηση του ασθενή, εφαρμόζεται κατόπιν η (ψυχο)θεραπεία συμπεριφοράς, που είναι η θεραπεία εκλογής για τις φοβίες με συνδυασμό ή όχι φαρμακευτικής αγωγής.
<br/>
<br/>
<strong>Η θεραπεία συμπεριφοράς</strong> μπορεί να είναι βαθμιαία προοδευτική (κλιμακωτή) έκθεση in vivo στο φοβικό αντικείμενο ή κατάσταση της Ειδικής ή Κοινωνικής Φοβίας ή συνδυασμός προοδευτικής συστηματικής απευαισθητοποίησης στη φαντασία και βαθμιαίας (κλιμακωτής) έκθεσης in vivo (π.χ. πρώτα βλέπει με τη φαντασία της ένα φίδι, μετά στη φωτογραφία, μετά βλέπει ένα ζωντανό φίδι). Η συσυμπεριφορική θεραπεία μπορεί να γίνει και σε ομάδα (π.χ. για φόβο αεροπορικών ταξιδιών).
<br/>
<br/>
Η θεραπεία συμπεριφοράς μπορεί να βοηθηθεί επίσης από τεχνικές της γνωστικής θεραπείας, που προσπαθούν να τροποποιήσουν δυσλειτουργικές σκέψεις του φοβικού ασθενή για τον φόβο αποτυχίας, ταπείνωσης ή αμηχανίας (π.χ. κοινωνικά φοβικοί ασθενείς τείνουν λαθεμένα να υπερεκτιμούν την έκταση της κριτικής και του εξονυχιστικού ελέγχου από τους άλλους).
<br/>
<br/>
Σε ορισμένες περιπτώσεις η δυναμική ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι χρήσιμη για τη διερεύνηση και τη λύση παιδικών συγκρούσεων που σχετίζονται με το συμβολικό νόημα των φοβιών.
<br/>
<br/>
Όσον αφορά τη φαρμακευτική αγωγή, αυτή μπορεί να χρειασθεί για ορισμένους ασθενείς κατά προτίμηση σε συνδυασμό με την υποστηρικτική-συμπεριφορική-(γνωστική) ψυχοθεραπεία. Έτσι, ιδιαίτερα σε ασθενείς με Κοινωνική Φοβία μπορεί να χορηγηθούν αναστολείς της ΜΑΟ, αλπραζολάμη (με τις επιφυλάξεις που διατυπώσαμε και στη θεραπεία της Διαταραχής Πανικού και Αγοραφοβίας) ή εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (ΕΑΕΣ) με κάποια επιτυχία. Μερικοί αναφέρουν βελτίωση του φόβου παράστασης με προ-πρανολόλη (20 mg από το στόμα χορηγούμενα 1 ώρα πριν την παράσταση).
<br/>
<br/>
Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά φαίνεται να είναι λιγότερο αποτελεσματικά στην Ειδική και Κοινωνική Φοβία και επίσης άτομα με Κοινωνική Φοβία συνήθως είναι υπερευαίσθητα στις παρενέργειες τους και μπορεί ν' αναπτύξουν ανησυχία, ευερεθιστότητα και αϋπνία σε σχετικά χαμηλές δόσεις.
<br/>
<br/>
Πάντως, όταν η φαρμακευτική αγωγή διακοπεί, οί ασθενείς τείνουν να υποτροπιάσουν (ίσως λιγότερο, αν πάλεψαν τη φοβία τους με συνδυασμό ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής).
<br/>
<br/>
Πηγή: www.psychologia.gr</div>
Δήμητρα Βαϊτσουhttp://www.blogger.com/profile/09070125989551560621noreply@blogger.com0