Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

ΚΛΕΠΤΟΜΑΝΙΑ: Η ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;;;!!!

    Η κλεπτομανία ανήκει στις διαταραχές του ελέγχου των παρορμήσεων, στην κατηγορία αυτή ανήκει και η χαρτοπαιξία (τζόγος), τριχοτιλλομανία, εκρηκτική διαταραχή, η πυρομανία (Μάνος Ν. 1997).
    Το κυριότερο χαρακτηριστικό της κλεπτομανίας είναι τα επανειλλημένα επεισόδια στα οποία ωθείται το άτομο και δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στην παρόρμηση του να κλέψει ορισμένα αντικείμενα. Τα αντικείμενα αυτά δεν έχουν για το άτομο κάποια σημαντική χρηματική αξία, αλλά ούτε τα χρησιμοποιεί. Παρουσιάζεται κυρίως στις γυναίκες και πολύ λιγότερο στους άνδρες. Η διαταραχή αυτή ανήκει στα ψυχιατρικά περιστατικά και αφορά στην αποτυχία να αντισταθεί κανείς στις ορμές του να κλέψει αντικείμενα που δεν τα χρειάζεται για προσωπική χρήση ή αντικείμενα που δεν έχουν χρηματική αξία. Το άτομο που πάσχει από κλεπτομανία αισθάνεται έντονη επιθυμία να κλέψει. Κλέβει πράγματα τα οποία θα μπορούσε εύκολα να αγοράσει ή πράγματα που δεν είναι καθόλου ακριβά. Δεν κλέβει γιατί θέλει να αποκτήσει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, αφού συχνά μετά την πράξη πετά το κλεμμένο αντικείμενο. Επομένως, το άτομο αυτό κλέβει με σκοπό να ανακουφίσει την συναισθηματική ένταση ή το άγχος που βιώνει. Η πράξη αυτή λειτουργεί αγχολυτικά για τον ίδιο. Αυτό αποτελεί και μία διαχωριστική γραμμή του κλεπτομανή από κάποιον που κλέβει επειδή αντιμετωπίζει έντονα οικονομικά προβλήματα. Ουσιαστικά το κίνητρο του κλεπτομανή είναι η ανακούφιση από την ψυχική ένταση που βιώνει. Τα άτομα έχουν την γνώση για την πράξη τους αυτή, πολλές φορές νιώθουν θλίψη, άγχος και ενοχές για τις κινήσεις τους αυτές, δεν το παραδέχονται όμως ανοιχτά. Το κρύβουν και αντιστέκονται. Ακόμα κι αν γίνουν αντιληπτά και δεχθούν προσβολή ή εξευτελισμό για την πράξη τους, αυτό δεν θα τους βοηθήσει να το αποφύγουν την επόμενη φορά. Οι πράξεις τους θα επαναληφθούν μετά από κάποιο διάστημα.
    Διαγνωστικά κριτήρια σύμφωνα με το DSM-IV είναι τα εξής:
1. Επανειλλημένη αδυναμία του ατόμου να αντισταθεί σε παρορμήσεις να κλέψει αντικείμενα που δεν χρειάζονται για προσωπική χρήση ή για την χρηματική τους αξία.
2. Αυξανόμενο αίσθημα τάσης αμέσως πριν από την διάπραξη της κλοπής.
3. Ευχαρίστηση, ικανοποίηση ή ανακούφιση κατά τον χρόνο της διάπραξης της κλοπής.
4. Η κλοπή δεν διαπράττεται για να εκφράσει θυμό ή εκδίκηση και δεν αποτελεί απάντηση σε μία παραληρητική ιδέα ή ψευδαίσθηση.
5. Η κλοπή δεν εξηγείται καλύτερα ως Διαταραχή της Διαγωγής, ένα Μανιακό επεισόδιο ή Αντικοινωνική Διαταραχή της προσωπικότητας (Μάνος Ν. 1997)

    Τα αίτια της κλεπτομανίας: Σύμφωνα με διάφορες υποθέσεις, ανωμαλίες στη δράση της σεροτονίνης στον εγκέφαλο χαρακτηρίζουν τα συγκεκριμένα άτομα. Επίσης, αρκετοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι η κλεπτομανία μπορεί να είναι αποτέλεσμα συναισθηματικών διαταραχών κατά την εφηβεία. Μάλιστα μερικοί ψυχίατροι αντιμετωπίζουν την κλεπτομανία στα πλαίσια των ψυχαναγκαστικών διαταραχών, βασιζόμενοι στη λογική ότι πολλοί άνθρωποι βιώνουν την έντονη ορμή, επιθυμία να κλέψουν σαν να μην το θέλουν (σαν να έρχεται μία εξωτερική σκέψη που τους ωθεί να το κάνουν). Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η κλεπτομανία σχετίζεται με διαταραχές της διάθεσης όπως η κατάθλιψη. Θεραπεία: Είναι μια από τις διαταραχές που μπορεί να διαγνωσθεί και να αντιμετωπισθεί με ψυχιατρική εκτίμηση και ψυχοθεραπευτική παρακολούθηση. Είναι σημαντικό το άτομο να βρει κάποια απασχόληση για να υποκαταστήσει την κλεπτομανία του. Είναι επίσης πολύ σημαντικό το άτομο να αισθανθεί ότι οι άλλοι πληγώνονται από την πράξη του.
    Η κλεπτομανία εμφανίζεται σε ανθρώπους με μειωμένη ικανότητα αντίστασης σε εσωτερικές παρορμήσεις. Ο κλεπτομανής έχει τη συναίσθηση ότι η πράξη του είναι και αξιόμεμπτη αλλά και άσκοπη, ωστόσο δεν είναι σε θέση να αντισταθεί στην έντονη επιθυμία κλοπής που του έρχεται ξαφνικά. Ακόμα κι αν γίνει αντιληπτός και δεχθεί προσβολή ή εξευτελισμό για την πράξη του, αυτό δεν θα τον βοηθήσει να το αποφύγει την επόμενη φορά. Μια άλλη ερμηνεία θέλει την κλεπτομανία ως εκδήλωση επιθετικότητας προς την κοινωνία ή την παρουσιάζει σαν μία μορφή "πρόκλησης" στις κοινωνικές επιταγές. Κατά μία άλλη θεώρηση, η κλεπτομανία είναι μία μορφή "εκδίκησης" που παίρνει το άτομο για υλικές ή συναισθηματικές στερήσεις που είχε στην παιδική του ηλικία.
    Ας δούμε τώρα τι σημαίνει η έννοια της «κλεψιάς» στην παιδική ηλικία. Είναι κατασταλτικός παράγοντας η έναρξη από αυτή την ηλικία;;;

    Το κατακτητικό αλλά και κτητικό ένστικτο ενός παιδιού διαφαίνεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Η έννοια «δικό μου είναι» και ο τρόπος που το διεκδικούν υποδηλώνει μία τάση του παιδιού να ξεχωρίσει, να κατακτήσει, να νιώσει πολύ ξεχωριστό και στη συνέχεια σημαντικό. Όταν ένα παιδί στα 7 του χρόνια ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει η έννοια «κάνω δικό μου κάτι που δεν μου ανήκει» τότε πολύ εύκολα και σχεδόν αυτόματα μπαίνει στην διαδικασία να «κλέβει». Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από τους ενήλικες όταν ένα παιδί «κλέβει», αρπάζει κάτι και θέλει να το κάνει μόνο δικό του, το κρύβει για να μην το βρουν, ή θα σκαρφιστεί κάποια δικαιολογία ώστε να αποφύγει τις συνέπειες. Είναι λάθος να τιμωρηθεί αν δεν έχει καταλάβει ότι η πράξη του αυτή είναι παράβαση των ηθικών κανόνων, είναι να αντιμετωπίζονται ως παιδιά και όχι ως ενήλικες που γνωρίζουν πολύ ξεκάθαρα και συνειδητά το αποτέλεσμα των πράξεων τους. Χρειάζεται εξάσκηση και επαναληψιμότητα ώστε το παιδί να αρχίσει να ζητάει την άδεια του γονιού για να χρησιμοποιήσει πράγματα που δεν είναι δικά του. Αυτές είναι κάποιες βασικές κατευθυντήριες που ωθούν τα παιδιά να οριοθετούν το τι είναι δικό τους και τι όχι και να νιώθουν όμορφα και οικεία σ΄ότι τους ανήκει (Ματσανιώτης, 2000). Η λογική ικανοποίηση των αιτημάτων ενός παιδιού θα δυναμώσει την συνήθεια να ζητάει εκείνο που θέλει χωρίς να το παίρνει αυθαίρετα επειδή έτσι του άρεσε. Από την άλλη η απόλυτη αυστηρότητα και τα πολλαπλά όχι ωθούν το παιδί να παύει να ζητάει και να παίρνει με το «έτσι θέλω» οτιδήποτε εφόσον έχει γίνει καταγραφή ότι, οτιδήποτε και αν ζητήσει θα του το αρνηθούν. Η άρνηση και η συνεχής τιμωρία δεν είναι επιθυμητοί τρόποι πειθαρχίας όπου το παιδί θα συνειδητοποιήσει την έννοια της ξένης ιδιοκτησίας και να μπορέσει να μετατρέψει το «ξένο» και το «κλέβω» σε «επιθυμώ» και «δικό μου». Σε ηλικίες προσχολικής φάσης ή και από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού είναι συχνό τα παιδιά να γυρνάνε στο σπίτι από το σχολείο και να έχουν στις τσέπες τους καραμέλες που άρπαξαν από το κυλικείο ή παιχνίδια , γόμες, μολύβια άλλων συμμαθητών τους. Η αντιμετώπιση αυτή χρειάζεται πειθαρχία αλλά και αυστηρότητα όχι όμως τιμωρία. Η αποδοκιμασία αυτή του παιδιού χρειάζεται να είναι σαφής και ανυποχώρητη, οι δικαιολογίες είναι μία πολύ συχνή άμυνα που χρησιμοποιούν οι γονείς για να μην υποστούν οι ίδιοι τις συνέπειες της διαπαιδαγώγησης τους. Η υποχώρηση, η ανεκτικότητα και οι ελαφρές δικαιολογίες υποθάλπουν την πράξη της κλοπής. Με απλές εκφράσεις και παραδείγματα θα κατανοήσουν τα παιδιά την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας του ίδιου αλλά και του άλλου και ότι κανένας δεν μπορεί να θίξει ή να αγγίξει ότι ανήκει στον εκάστοτε κάτοχο του. Ό,τι πήρε, είναι να επιστραφεί άμεσα και να ζητήσει συγνώμη από τον δικαιούχο του αντικειμένου.
    Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών όπου κατά την σχολική τους περίοδο νιώθουν μειονεκτικά, ανασφαλή και προσπαθούν να δημιουργήσουν φίλους και παρέες μέσω του να δωροδοκήσουν τους πιο δημοφιλείς συμμαθητές τους για να νιώσουν αποδοχή και ότι ανήκουν σε ομάδα. Αυτή την πράξη την κάνουν παιδιά που και τα ίδια έχουν δωροδοκηθεί από τους γονείς τους ώστε να δείχνουν μία καλή συμπεριφορά. Για να βρεθεί το αντικείμενο που θα τους δώσει εκείνο που επιθυμούν είναι να κλέψουν, μ’ αυτό τον τρόπο πιστεύουν ότι θα γίνουν αρεστοί και σημαντικοί. Το κλέψιμο άλλοτε γίνεται ομαδικά όπου ο ένας είναι ο αρχηγός και κατευθύνει. Σ΄αυτή την περίπτωση μιλάμε και για μία γενικότερη αντικοινωνική συμπεριφορά διότι την πράξη της κλεψιάς ακολουθούν και πράξεις βανδαλισμού ή ακόμα και βία απέναντι σε άλλους ανθρώπους, μόνο και μόνο για να επιτύχουν το σκοπό τους, τον σκοπό που θα τους κάνει σημαντικούς και ικανούς στους «κυρίαρχους άλλους». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις κάθε παιδί είναι να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά και ατομικά, σύμφωνα με το οικογενειακό του υπόβαθρο και τις σχέσεις με τα μέλη της οικογένειας.

    Τι νιώθουν και πως αντιδρούν οι γονείς όταν το παιδί τους «κλέβει»;;;;

    Οι περισσότεροι από τους γονείς θεωρούν ότι είναι ένα βαρύ παράπτωμα η κλεψιά. Αρκετοί νιώθουν ντροπή διότι αυτό μπορεί να είναι «έξω» από τις νόρμες και την ηθική της οικογένειας τους. Το παιδί τιμωρείται αρκετά γ’ αυτό, κρυφά όμως από την υπόλοιπη ευρεία οικογένεια (όπως γιαγιάδες, θείους, ξαδέρφια). Προσπαθούν να το κρύψουν γερά, να μην διαρρεύσει τίποτα...!!!Πίσω από την πράξη μιας «ασήμαντης» κλοπής υποβόσκει μελλοντικά ένας ενήλικας εγκληματίας, βίαιος, αντικοινωνικά υπαρκτός, ένας άνθρωπος που θα καταστρέφει την ίδια του την ζωή με τις επιλογές του αλλά και των υπολοίπων. Έτσι λοιπόν όταν επικρατεί αυτή η σκέψη αρκετοί γονείς για να προλάβουν να την εξαλείψουν προβαίνουν σε αυστηρά μέτρα διαπαιδαγώγησης και τιμωριτικότητας.
    Οι αιτίες που ένα παιδί «κλέβει» είναι γιατί θέλει να ικανοποιήσει το ανίσχυρο Εγώ του όπως θα υποστήριζαν κάποιοι ορθόδοξοι ψυχαναλυτές, τα παιδιά πολύ εύκολα περνούν από την διαδικασία να ξεχνούν τι τους ανήκει οπότε να «αρπάξουν» πολύ εύκολα εκείνο που δεν είναι δικό τους, θα νιώσουν μία οικειότητα και θα θελήσουν να το κρατήσουν. Τα παιδιά δεν σκέφτονται –και ίσως να μην χρειάζεται κιόλας- ως ενήλικες και οι ψυχοσυναισθηματικές βαθμίδες τους είναι τελείως διαφορετικές από εκείνων των ενηλίκων η σκέψη και το συναίσθημα τους είναι αλλιώτικο. Δηλαδή άλλη ερμηνεία θα δίναμε για ένα παιδί που «κλέβει» και μία άλλη για ένα νεαρό ενήλικα. Οι επιθυμίες των παιδιών είναι μεγάλες και η παρορμητικότητα τους υπερέχει από την λογική σκέψη. Η παιδική αυτοκυριαρχία είναι μικρότερη από εκείνη του ενήλικα, όπως επίσης και η οριοθέτηση του εαυτού. Ας αναφερθούμε σε κάποιο κοινό παράδειγμα:
    Ο μικρός Νίκος «κλέβει» από το πορτοφόλι της μητέρας του χρήματα αγοράζει γλυκίσματα και παιχνίδια όπου μετά τα μοιράζει στους φίλους του. Οι τιμωρίες που υιοθετούν οι γονείς προς τον Νίκο δεν έχουν επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα. Η ερμηνεία του Παιδοψυχολόγου είναι ότι ο Ν. είναι ένας «κακός» μαθητής που δυσκολεύεται, οι αποδόσεις του στα μαθήματα τον καθιστούν σε πολύ χαμηλή θέση στην τάξη. Ζώντας σ’ ένα περιβάλλον όπου τον καλομαθαίνουν, αισθάνεται ανήμπορος που στο σχολείο δεν μπορεί να κρατήσει τον πρωταρχικό του ρόλο και θέση που καταφέρνει επάξια στο σπίτι. Στο σχολείο παίρνοντας την θέση εκείνου που κάνει τους άλλους να γελούν και να παίρνει την προσοχή τους με τα «κλεμμένα» αντικείμενα που τους δωρίζει δημιουργεί στον εαυτό του μία εικόνα ψευτουπόληψης από την οποία σαν καλομαθημένο και αποτυχημένο παιδί δεν μπορεί να αποχωριστεί αλλά και βέβαια να διαχειριστεί (εφόσον είναι ένα ανήλικο παιδί!!). Με την βοήθεια Παιδαγωγών καθώς και η εκπαιδευτική αλλαγή που συντέλεσε στο οικογενειακό περιβάλλον του Ν. μπόρεσε να ενθαρρυνθεί να νιώθει «ωφέλιμο παιδί», μετά από λίγο καιρό οι επιδόσεις του στο σχολείο ανέβηκαν και πλέον δεν είχε την ανάγκη να αποχτήσει τον σεβασμό και την αποδοχή των συμμαθητών του χωρίς να μπαίνει στην διαδικασία με «αθέμιτα μέσα» να γίνεται σημαντικός. Η ψυχοθεραπεία για τα παιδιά που «κλέβουν» χρειάζεται διακριτικότητα και πολύ λεπτούς χειρισμούς από τους ειδικούς. Χρειάζεται συνεργασία του ενήλικα με το παιδί το οποίο για να ωθείται σε τέτοιες πράξεις βρίσκεται σε μία δύσκολη εσωτερική αντίθεση προς τον εαυτό του και τους γύρω του. Στην θέση του παιδικού φόβου και του αισθήματος κατωτερότητας είναι να πάρει θέση η ασφάλεια, η οικειότητα και η εμπιστοσύνη, αυτό επιτυγχάνεται μ’ ένα ειδικευμένο παιδοψυχολόγο ή Παιδαγωγό και κυρίως με την κατάλληλη και σταθερή συνεργασία των γονέων.

    Οι λόγοι που οδηγούν τα παιδιά να «κλέβουν»:
• Για να τραβήξουν την προσοχή των άλλων όπως των γονιών, αν εκείνοι είναι υπερβολικά απασχολημένοι.
• Ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη αγάπης ή προσοχής, όπως αν οι γονείς είναι αυστηροί.
• Επειδή το κάνουν και οι άλλοι συνομήλικοι, επιδιώκοντας ‘έτσι να κερδίσουν τον θαυμασμό της παρέας τους.
• Από διάθεση για περιπέτεια ή από απερισκεψία, εφόσον επιθυμούν να αποκτήσουν όλο και περισσότερα από τα αγαθά με τα οποία τους βομβαρδίζει η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.
• Σπανιότατα υπάρχουν παιδιά με εγκεφαλικές βλάβες ή με ψυχογενή τάση για κλέψιμο.

    Τι είναι να κάνουν οι γονείς:
• Όταν αντιληφθούν ότι το παιδί τους έκλεψε, καλό είναι να του εξηγήσουν ήρεμα ότι δεν αφαιρούμε κάτι από τους άλλους χωρίς πρώτα να τους ρωτήσουμε, αποφεύγοντας να δώσουν συνέχεια ή έμφαση.
• Αν το χειριστούν σωστά, η πιθανότητα να ξαναπροσπαθήσει να κλέψει είναι μικρή.
• Το παιδί, ιδίως στην προσχολική ηλικία, δεν καταλαβαίνει επαρκώς την διάκριση του «έχω» και του «δεν έχω».
• Αν επανειλλημένα το παιδί καταφεύγει σε αυτή την πράξη, είναι απαραίτητο να αναλογιστούν για ποιο λόγο το κάνει και ενδεχομένως τι μήνυμα θέλει να τους περάσει.
• Είναι σημαντικό να βελτιώσουν την επαφή τους με το παιδί.
• Να του δείξουν εμπιστοσύνη.
• Να του μάθουν τρόπους αυτοελέγχου.
• Να του αναθέσουν πρωτοβουλίες και έτσι να ενισχύσουν την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.
• Στα μεγαλύτερα παιδιά, με την κλοπή σχετίζεται και το χαρτζιλίκι, σε τι ύψος και με ποιες προϋποθέσεις δίνεται.

    Τι είναι να αποφεύγουν:
• Να το απειλούν.
• Να το υποτιμούν ή να το προσβάλουν.
• Να του υιοθετούν την ταμπέλα του «κλέφτη».
• Να το αναγκάζουν με την αυστηρότητα τους να τους λέει ψέματα προκειμένου να κρυφτεί. Μία τέτοια εσφαλμένη αντιμετώπιση ενδέχεται να γίνει η αφορμή για επανάληψη αυτής της συμπεριφοράς. (Καππάτου 1999)
    Σχετικά με τους εφήβους: Αν ένας έφηβος «κλέψει» κάτι από τον γονιό, τότε ο δεύτερος θα χρειαστεί να πάρει πίσω το κλεμμένο αντικείμενο ή να ζητήσει από τον ‘έφηβο να του το επιστρέψει. Αν «κλέψει» από ένα γειτονικό μαγαζί ή από το χώρο του σχολείου θα χρειαστεί ο έφηβος να υποστεί ατομικά τις λογικές συνέπειες αυτής του της πράξης.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΚΑΡΚΙΝΟΣ: Η «ΑΛΛΗ» ΤΟΥ ΠΛΕΥΡΑ!!

    Αυτό που με συγκινεί είναι η ακανόνιστη μορφή,
οι ελαττωματικές λέξεις και οι πεισματικοί ήχοι,
που μας επηρεάζουν κάθε φορά που προσπαθούμε
να πούμε κάτι σημαντικό για εμάς

    (Τζον Άσμπερυ)

    Υπήρχε στο νου μου αλλά κάτι με δυσκόλευε να καταφέρω να γράψω για το τεράστιο κεφάλαιο «καρκίνος», δική μου συστολή, ή η ταμπέλα «αυτή η επάρατη νόσος» μ’ έκανε να μένω λίγο πίσω, να διστάζω, να μαζεύομαι σχεδόν να ντρέπομαι να αναφερθώ σ’ αυτό;;;!! Όχι, κάποια πολύ άμεση προσωπική εμπειρία δεν έχω, αλλά ακούω, βλέπω, μοιράζομαι και καταλαβαίνω εκείνους που την βιώνουν και όσους τους πλαισιώνουν. Η δική μου πιο δύσκολη εμπειρία ήταν όταν στα 21 μου χρόνια χρειάστηκε να βρεθώ για λίγα λεπτά μαζί μ’ έναν παιδικό μου φίλο που ετοιμαζόταν να ταξιδέψει προς άλλα μονοπάτια, «σ’ άλλη ζωή». Λίγα λεπτά κατάφερα να μείνω μαζί του εκείνος με τα ματάκια του κλειστά, με λύπησαν και μ’ έκαναν να οργιστώ και να θυμώσω, την θλίψη μου την έκανα οργή, γιατί να μας φύγει.....!!! Αυτό έκανα και εγώ λοιπόν έφυγα από εκείνο τον χώρο, έμεινα μαζί του μόνο 7 λεπτά!! Απέφυγα το κάτι παραπάνω....
    Με αφορμή ένα άρθρο από την εφημερίδα Το Βήμα «ο καρκίνος θέλει και φίλους», αισθάνθηκα ότι έχουμε δικαίωμα να αποτυπώνουμε και να εκφράζουμε ανοιχτά και την αισιόδοξη ή ακόμα και ελπιδοφόρα πλευρά αυτής της κατάστασης. Πολλοί μπορεί να έχουν στο νου τους και να τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και μόνο αλλά το ταξίδι είναι σημαντικό να το ζεις και να το βιώνεις από την αρχή του, να ανακαλύπτεις κομμάτια του αδυναμίες και το τι τελικά σήμαινε για εκείνον αυτή η συμβολική –για μένα- αρρώστια. Ενίοτε όλα αυτά τα χρόνια λόγω της εργασίας μου ακούω διάφορες ιστορίες με ανθρώπους που βιώνουν τον καρκίνο και μ’ ένα μικρό ιστορικό αναρωτιέμαι αν κάποιες φορές αυτός ο Γολγοθάς που καλούνται να περάσουν είναι καταλυτικός ή κάποιες φορές και ανακουφιστικός!!! Κανείς δεν θέλει να το περάσει αυτό...σίγουρα!! σ’ όσους όμως εκείνος ανεπιθύμητα έρχεται στην ζωή τους είναι μία πρόκληση το πως θα τον υποδεχτούν, πως θα τον αντιμετωπίσουν και αν τελικά μπορούν να επιλέξουν την υγιή πλευρά τους και να του εναντιωθούν. Κάποιοι λένε ότι στις μέρες μας βιώνουμε μία «Σπιναλόγκα της εποχής». Όσοι κοντοστέκονται μπροστά στο άκουσμα ότι κάποιος έχει καρκίνο, παγώνουν, φοβούνται, ή και λυπούνται, δεν θέλουν οίκτο αυτοί οι άνθρωποι, αποδοχή, μοίρασμα και μία αγκαλιά αναζητούν. Όταν ο καθείς αντιμετωπίσει τον φόβο του και γίνει πιο τολμηρός και δραστήριος θα αποδεχτεί αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα που σχεδόν όλοι λίγο πολύ βιώνουμε. Η έννοια του καρκίνου είναι –και- κυρίως συμβολική. Μπορεί το σώμα να μην νοσεί αλλά η ψυχή να βρίσκεται σε αδράνεια, σε ακινητοποίηση και αυτό να είναι τόσο βαρύ που στο τέλος να γίνεται σωματοποίηση.
    Έχουμε ανάγκη να ακούμε ότι κάποιος «το πάλεψε και το αντιμετώπισε», δεν είναι ψευδαίσθηση ούτε ουτοπία είναι η προσωπική επιλογή κάποιος να ζήσει και όχι να ζει αφού έχουν νεκρωθεί όλα τα σημαντικά και αισιόδοξα συναισθήματα μέσα του. Εκείνος που παραδίδεται στο προσωπικό του έλεος, λιποτακτεί από την ζωή του, όπως λένε και οι σημερινοί νέοι μας «την κάνουν...!!!». Κράτησα και παραθέτω κάποιες προσωπικές ιστορίες που χρειάστηκε να υποδεχθούν τον καρκίνο και να κοιτάξουν καλά μέσα τους αναρωτώμενοι «τι κάνω εγώ μ’ εσένα»!!

    «Ο Άνθρωπος χωρίς μαλλιά, είναι ταμπού»
    Εδώ και λίγες ημέρες η 33 χρονη Ελένη ξεκίνησε να μάχεται τον καρκίνο για τέταρτη φορά!! Η πρώτη ήταν στα 28 της χρόνια κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ξεκίνησε την πρώτης της χημειοθεραπεία μετά την γέννηση του γιου της. Πάνω απ’ όλα όμως, εξακολουθεί να μάχεται με το στίγμα της «επάρατης νόσου»: «Στην Ελλάδα, εξαιτίας της άγνοιας και της παραπληροφόρησης, ο καρκίνος είναι ταμπού. Είναι ταμπού ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά, ο καταπονημένος από την ασθένεια, ο αδυνατισμένος. Ίσως γιατί για πολλούς είναι η υπενθύμιση της θνητότητας τους».Η Ελένη κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. «Μπορεί να μην είμαι Ψυχολόγος, μπορεί να μην έχω όλες τις απαντήσεις, σίγουρα όμως έχω τις ίδιες εμπειρίες. Την χημειοθεραπεία δεν την έχω σπουδάσει, την έχω κάνει. Λίγες ημέρες μάλιστα, μετά την γέννηση του γιου μου. Ξέρω τι σημαίνει να σου λένε «έχεις τρεις μήνες ζωής», το έχω ζήσει. Τα περισσότερα τηλεφωνήματα που δέχομαι είναι από συγγενείς καρκινοπαθών. Με ρωτούν: «Πως θέλεις να σου μιλάνε;» τους απαντώ: «Θέλω να μην με κοιτούν στα μάτια σαν να πεθαίνω, θέλω να με αφήνουν να κλάψω όταν το έχω ανάγκη, να ανοίγουν την αγκαλιά τους για να κλάψουμε μαζί. Αυτό μου αρκεί».
    Πριν από λίγες ημέρες η Ελένη διαγνώστηκε για τέταρτη φορά με καρκίνο. «Είμαι διαθετειμένη να παλέψω με ό,τι όπλα μου έχουν απομείνει και αν τελικά πεθάνω από αυτό, δεν θα έχω παραδοθεί αμαχητί, δεν θα ντρέπομαι τον εαυτό μου». Η ίδια επιμένει ότι «ο καρκίνος δεν είναι κατάρα, αλλά δώρο. Έχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή στην πλήρη ένταση της. Δεν θυμώνω πια, οργίζομαι. Δεν χαίρομαι, χοροπηδάω από χαρά. Όταν το παιδί μου, μου λέει «έλα να παίξουμε» παίζω μαζί του αληθινά». Στους ανθρώπους που τηλεφωνούν προσπαθεί να περάσει ένα άλλο τρόπο ζωής: «Όλοι μας φοβόμαστε μην έρθει ο καρκίνος και μας σκοτώσει, αλλά πως είναι η ζωή μας; Πάνω σ’ έναν καναπέ, με ένα τηλεκοντρόλ και ένα λάπτοπ. Όλα μας φταίνε: η δουλειά μας, το σπίτι μας, τα παιδιά μας, ο σύζυγος μας.... Αυτά φοβόμαστε μήπως χάσουμε;; Αυτό που λέω είναι: «Άσε τον καρκίνο και κοίτα να ζεις πραγματικά» (πηγή: Το Βήμα, Λένα Παπαδημητρίου).
    «Όταν μιλάς για την αρρώστια, την ξεγυμνώνεις», αναφέρει η Αντιγόνη 40 ετών Εκπαιδευτικός. «Ξέκλεψα 10 λεπτά ένα βράδυ και τηλεφώνησα στο 1069 (Εθνική γραμμή Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο). Τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι, ο άνδρας μου έλειπε στο εξωτερικό για δουλειά. Δεν ήξερα γιατί ακριβώς τηλεφώνησα. Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που ο άνδρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, σε ηλικία μόλις 40 χρόνων, ευτυχώς σε αρχικό στάδιο και ήθελα με κάποιον να μιλήσω. Μου απάντησε μία ήπια, γυναικεία φωνή. Στην πορεία της κουβέντας κατάλαβα ότι περισσότερο ‘ήθελα να μιλήσω για μένα, για τους δικούς μου φόβους, για τον δικό μου πόνο, παρά για τον άντρα μου. Με ανακούφιζε η ιδέα και μόνο ότι ήταν κάποιος εκεί να με ακούσει.
    Έχω δικούς μου ανθρώπους, αλλά νομίζω ότι με χαλάρωνε κάπως αυτή η απόσταση με κάποιον που δεν γνώριζε παρά μόνο τα στοιχεία που ήταν χρήσιμα για αυτό που συζητούσαμε. Ταυτόχρονα ένιωσα και μία οικειότητα. Λογικό, όταν μιλάς για την ψυχή σου. Της είπα ότι ο άνδρας μου ήθελε να μιλήσει για αυτό που του συνέβη σε συνεργάτες του, αλλά εγώ τον αποθάρρυνα. Δεν ήθελα να μάθει ο κάθε άσχετος για την περιπέτεια μας, να έρχονται να μας λένε: «Τι περάσατε»! Η ειδικός μου είπε ότι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με τον δικό μου φόβο να βγάλω προς τα έξω αυτό που έγινε. Ότι ίσως τελικά ο άνδρας μου να έδειξε πιο έτοιμος να το διαχειριστεί από εμένα. Μου τόνισε ότι αυτό είναι ίδιο της Ελληνικής πραγματικότητας, το να αποσιωπούμε, να κρυβόμαστε. Αντίθετα, όταν μιλάς για τον καρκίνο, τον απομυθοποιείς, τον ξεγυμνώνεις. Μου έκανε καλό η κουβέντα. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτά που άκουσα είναι αυτονόητα. Τίποτα όμως δεν είναι αυτονόητο όταν έχεις ζήσει κάτι τόσο τραυματικό, όταν έχεις νιώσει ότι μπορεί να χάσεις τον άνθρωπο σου».
(πηγή: Το Βήμα)
    Το μοίρασμα της ελπίδας για τους πάσχοντες του καρκίνου
    Εκτός του μηνύματος αυτού, μπορείτε να φανταστείτε το πόση ελπίδα μπορείτε να προσφέρετε εάν μοιραστείτε την ιστορία σας με άλλους ανθρώπους που εμπλέκονται με το καρκίνο; Η ιδέα είναι απλή, ότι τα άτομα που εμπλέκονται με τον καρκίνο, είτε είναι οι ίδιοι καρκινοπαθείς, είτε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο νοσεί, μπορούν να βοηθηθούν από σας, διαβάζοντας τη δική σας ιστορία επιβίωσης αλλά και πως διαχειριστήκατε την όλη κατάσταση.
    Η δική σας ιστορία επιβίωσης με τον καρκίνο ή ακόμη και νικώντας τον, θα μπορούσε να διαβεβαιώσει άλλους ανθρώπους που τον αντιμετωπίζουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Ίσως διαβάζοντας την δική σας ιστορία να ταυτιστούν με την εμπειρία σας και να βοηθηθούν από χρήσιμες υποδείξεις ή συμβουλές που μπορεί να έχετε…
    Κάθε άτομο που έχει προσβληθεί από καρκίνο, έχει μάθει κάτι που θα μπορούσε να επωφεληθεί κάποιος άλλος!
    Έχει έρθει ο καρκίνος στην ζωή σας και σας έχει αγγίξει, είτε εσάς τον ίδιο, είτε μέσω κάποιου συγγενή, φίλου ή συνάδερφου; Ο χρόνος που είχατε την εμπειρία με τον καρκίνο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να την μοιραστείτε. Ίσα-ίσα έχει μεγαλύτερη άξια να μοιραστείτε την ιστορία σας, ακόμη και αν είχατε την εμπειρία πριν 20 χρόνια!

    Ποιοι είναι τελικά οι νικητές;;;
    Νικητές δεν είναι μόνο όσοι έχουν καρκίνο, αλλά και όσοι είναι γύρω από τους ασθενείς. Θεωρούμε ότι πρώτα εκείνοι θέλουν στήριξη-ενημέρωση, ώστε να γνωρίζουν τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν τον ασθενή και κατόπιν ο ίδιος ο ασθενής. Η δική τους εμπειρία με τον καρκίνο είτε είναι φροντιστές, είτε από την ομάδα υγείας, είτε είναι σύντροφοι, είτε είναι γονείς, είτε παιδιά, είτε φίλοι, είτε συνάδερφοι είναι εξίσου σημαντική!
    Δεν χρειάζεται να είστε ο ίδιος ασθενής για να μοιραστείτε την εμπειρία σας. Μπορεί να έχετε έρθει σε επαφή με το καρκίνο, εξαιτίας κάποιου οικείου σας προσώπου. Μπορεί ο άνθρωπος σας να μην είναι έτοιμος να μοιραστεί την ιστορία του. Μπορεί να νοιώθει ενοχές, μπορεί να ντρέπεται, μπορεί να μην το έχει αποδεχτεί, μπορεί ακόμα να διαπραγματεύεται… Εσείς όμως έχετε ανάγκη να μοιραστείτε την εμπειρία σας, να μιλήσετε κάπου, να ζητήσετε μια βοήθεια, να δείτε ότι δεν είστε μόνοι σε αυτόν τον αγώνα!

    Βοηθήστε άλλους ανθρώπους, στέλνοντας την δική σας ιστορία!
    Μπορεί κατά την διάρκεια της θεραπείας σας, να θέλατε να εκφράσετε αυτά που νοιώθατε μέσα από κάποιους στίχους ή κάποιον ζωγραφικό πίνακα. Όποιος και να είναι ο τρόπος έκφρασή σας μοιραστείτε τον! Είναι τόσο θεραπευτικό, ειδικότερα τώρα που γνωρίζετε, το πόσο μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, που βρίσκονται σε απόγνωση.

• Η ιστορία σας μπορεί να είναι με τη μορφή: επιστολής, διηγήματος, ημερολογίου, ποιήματος, φωτογραφίας, ζωγραφικής.
• Η κάθε ιστορία μπορεί να συνοδεύεται από μια φωτογραφία σας ή ακόμα και από ένα βίντεο μικρού μήκους.
• Εάν επιθυμείτε να μην δημοσιευτεί το όνομά σας, μπορείτε να μας στείλετε την ιστορία σας ανώνυμα ή με ψευδώνυμο.
• Τέλος εάν επιθυμείτε να στείλετε την ιστορία σας, αλλά να μην δημοσιευτεί, μπορείτε απλά να το στείλετε με την μορφή email. Ίσως έχετε την ανάγκη απλά να βγάλετε κάποια πράγματα από την ψυχή σας!
Όταν παύουμε να κρυβόμαστε, μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας με άλλους ανθρώπους. Το να μοιραστούμε την δική μας ιστορία, που αφορά την υγεία με άλλους ανθρώπους δεν είναι ντροπή. Μπορεί να βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν τώρα, αυτό που εμείς ήδη έχουμε βιώσει και ξεπεράσει στο παρελθόν! Η δύναμη μας βρίσκεται στην ιστορίες μας, που πρόθυμα μπορούμε να μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους!

    ΑΡΓΟΣ ΧΟΡΟΣ
    Έχεις σταματήσει ποτέ να κοιτάξεις τα παιδιά που παίζουν;
Ή να ακούσεις τον ήχο της βροχής που πέφτει στη γη;
Ή να κοιτάξεις την τρελή κούρσα μιας πεταλούδας;
Ή να παρατηρήσεις τον ήλιο που χάνεται μέσα στη νύχτα;
Χαμήλωσε ταχύτητα Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
Ο χρόνος είναι λίγος. Η μουσική δεν θα διαρκέσει για πάντα
Περνάς κάθε σου μέρα στα γρήγορα; Όταν ρωτάς κάποιον “τι κάνεις”
ακούς ποτέ σου την απάντηση; Στο τέλος της ημέρας
ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό σου;
Καλά θα κάνεις να κόψεις ταχύτητα.
Μη χορεύεις τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είναι λίγος.
Η μουσική δε θα διαρκέσει για πάντα Είπες ποτέ στο παιδί σου
«θα το κάνουμε αύριο» χωρίς να προσέξεις μέσα στη βιασύνη σου
την απογοήτευσή του; Έχεις χάσει ποτέ σου έναν καλό φίλο
μόνο και μόνο επειδή δεν έβρισκες το χρόνο
να του τηλεφωνήσεις; Καλά θα κάνεις να κόψεις ταχύτητα.
Μη χορεύεις τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είναι λίγος.
Η μουσική δε θα διαρκέσει για πάντα.
Όταν αγχώνεσαι και τρέχεις όλη τη μέρα
Είναι σα να έχεις ένα δώρο που δεν το άνοιξες ποτέ…
Και που το πέταξες Η ζωή δεν είναι μια κούρσα ταχύτητας
Ζήσε χαλαρά. Άκου τη μουσική.


    το ποίημα γράφτηκε από μια έφηβη που πάσχει από καρκίνο