Η φράση «κάθε αρχή και δύσκολη» νοηματοδοτεί την δυσκολία που έχει κάθε τι νέο που ξεκινά έπειτα από μία τραυματική εμπειρία είτε από ένα χωρισμό είτε από μία απώλεια θανάτου. Ότι φεύγει από τη ζωή μας αφήνει χώρο για κάτι νέο, το οποίο μπορεί να συμπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε, αλλά και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και ερμηνεύουμε τη ζωή μας. Αρκετοί άνθρωποι διστάζουν ή ακόμα και δειλιάζουν στην ιδέα να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο στην ζωή τους όταν η προηγούμενη εμπειρία τους ήταν τραυματική. Εάν κάποιος επιτρέψει και αφήσει μία δυσκολία να επηρεάσει όλη του την πορεία τότε στερεί από τον εαυτό του το δικαίωμα να ευτυχήσει Η ίδια η ύπαρξή μας εμπεριέχει αποχωρισμούς, απώλειες και πολλών ειδών αλλαγές. Κάθε αλλαγή σημαίνει ότι αποχαιρετούμε εκείνο που ήδη γνωρίζουμε πολύ καλά, εκείνο με το οποίο είμαστε οικείοι αλλά προφανώς έχει επιφέρει πόνο, απογοήτευση και δύσκολα συναισθήματα. Μέλημα είναι το νέο προχώρημα,. κοιτάζοντας μόνο μπροστά θέτοντας νέους στόχους, επιθυμίες, όνειρα, σκοπούς. Ο δρόμος προς την νέα μετακίνηση σημαίνει ότι υιοθετούνται νέες συμπεριφορές, ιδέες ακόμα και τρόπο σκέψης προς μία κατεύθυνση που θα δώσει τον χώρο της στο νέο στο καινούργιο σ’ εκείνο που θα χαρίσει την ευτυχία στον άνθρωπο που φοβάται για το μπροστά.. Φυσικά δεν έχουν όλες οι απώλειες την ίδια βαρύτητα και δεν απαιτούν την ίδια δύναμη για να τις ξεπεράσουμε. Ένας χωρισμός, μία απώλεια απεβίωσης, ένα σοβαρό ζήτημα υγείας αποτελούν σοβαρά ζητήματα απώλειας που ο καθείς καλείται να δουλέψει με τον εαυτό του και να προσαρμοστεί.
Υπάρχουν αρκετοί (πλέον στις ημέρες μας) μονογενείς που η εμπειρία τους, τους έχει θέσει να βρίσκονται από την μεριά της απογοήτευσης, της παραίτησης, της διστακτικότητας στο να μπορούν να προχωρήσουν στο παρακάτω τους, να γνωρίσουν έναν νέο σύντροφο, να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους αλλά και με το παιδί τους. Εκείνο που ισχυρίζονται πολλοί μονογονείς είναι ο φόβος ότι θα επαναληφθεί πάλι το ίδιο, ο νέος σύντροφος μπορεί να είναι ο ίδιος με τον προηγούμενο, ή ότι εάν ένας γονιός έχει χάσει τον σύντροφο του και η διαδικασία του πένθους βιώθηκε πολύ έντονα και βαριά τότε αυτό μπορεί και να επαναληφθεί....
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει το τι επιφυλάσσει το μέλλον του αλλά ούτε να κάνει ψυχογράφημα σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει, αφήνει να καθοδηγηθεί από το ένστικτο του αλλά και τι ‘έμαθε από τις προηγούμενες εμπειρίες του......Και εδώ είναι που στεκόμαστε περισσότερο διότι μετά από οποιαδήποτε εμπειρία που αποκτά ο καθένας οφείλει κυρίως στον εαυτό του, να διαπραγματεύεται πως θέλει να προχωρήσει την ζωή του, τι βάσεις θέλει να θέσει και τι σημαίνει για τον ίδιο ευτυχία και ηρεμία για την ίδια του την ζωή. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που μπορεί άθελα τους οι επόμενες τους επιλογές να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα που εξαρχής είχαν θέσει. Εάν η περίοδος ενός χωρισμού είναι τέτοια για να διαδραματιστεί έτσι όπως χρειάζεται να γίνει για να επέλθει η κάθαρση, τότε είναι πολύ πιθανό τα λάθη να επαναληφθούν και με χειρότερη μορφή την δεύτερη φορά. Υπάρχουν όμως και φορές που οι άνθρωποι όταν βιώνουν μία εμπειρία σε μία συγκεκριμένη φάση της ζωής τους και αυτό όταν επαναληφθεί μετά από πολλά χρόνια όπου θα είναι σ’άλλη συναισθηματική ωριμότητα δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι το ίδιο με τότε. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας ωριμάζουν –ή καλύτερα αφήνουν τον εαυτό τους να ωριμάσει μέσα από τις δοκιμασίες τους, από τα λάθη τους-
ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ Ή ΧΩΡΙΣΜΟ
Όταν βιώνουμε μία αλλαγή στην ζωή μας, χρήσιμο είναι να μην απομονωθούμε, χρειάζεται οι άνθρωποι να προσπαθήσουν να βιώσουν (όσο έντονα και αν είναι) τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την αλλαγή. Εάν δεν βιωθούν αυτά τα συναισθήματα όπως της θλίψης, της απογοήτευσης, υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να μείνει στο στάδιο της άρνησης για πάρα πολύ καιρό. Όταν κάποιος είναι προσκολλημένος στο στάδιο της άρνησης, παραιτείται και δεν καταφέρνει να συνεχίσει την ζωή του, μένει ανέπαφος με τα συναισθήματα του και εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιος να παρουσιάσει ψυχοσωματικά ζητήματα. Η ένταση, ο θυμός να εσωτερικευτούν και τα συμπτώματα να κάνουν την εμφάνιση τους, με σκοπό να ταρακουνήσουν τον άνθρωπο στο να κινητοποιηθεί.
Όταν πλέον η άρνηση έχει αρχίσει να επουλώνεται την θέση της παίρνει η αποδοχή. Δηλαδή πλέον το άτομο μπορεί να επεξεργαστεί όλα τα δύσκολα συναισθήματα και γεγονότα του παρελθόντος και να προσπαθήσει να προχωρήσει με θετική σκέψη τα νέα γεγονότα που έρχονται στην ζωή του. Σ’ αυτό το σημείο πολλοί άνθρωποι διστάζουν να προχωρήσουν διότι ο φόβος είναι πολύ έντονος και το να μην γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αυτού του νέου βήματος τους δειλιάζει. Ένας πολύ βασικός παράγοντας για να προχωρήσει κάποιος σε νέα πεπραγμένα της ζωής του είναι να έχει πλάι του ανθρώπους που θα τον στηρίζουν, θα είναι αληθινοί μαζί του, θα τον ενθαρρύνουν στα νέα του βήματα, είναι καλύτερα να αποφεύγονται οι επαφές με εκείνους που και οι ίδιοι από φόβο (ζωής) τους αποθαρρύνουν, δεν τους στηρίζουν, τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να τους προκαλέσουν την πλήρη απομόνωση. Είναι ακριβώς το στάδιο εκείνο που αμφιταλαντεύονται τι είναι σωστό, τι είναι πρέπον να κάνουν και ο δίπολος της λογικής και του συναισθήματος πολλές φορές τους φέρνει σε αμφιθυμία και εσωτερική σύγκρουση.
Κλείνοντας μία σχέση ή ένα γάμο, οι άνθρωποι χρειάζεται να επιτρέψουν στον εαυτό τους να βιώσει τα συναισθήματα της λύπης, του θυμού, της σύγχυσης. Να αποδεχθούν στον ίδιο τους τον εαυτό ότι έχουν πληγωθεί, ή προδωθεί, ότι έχουν πονέσει, αλλά να μην μείνουν μόνο στο στάδιο της επίρρηψης ευθυνών μόνο στον άλλον, αυτό μπορεί να αποτελέσει παγίδα από εδώ και στο εξής. Για παράδειγμα σε κάθε σχέση και προχώρημα όταν αυτή δεν βγαίνει να φταίει πάντα και μόνο ο άλλος. Συχνά ακούμε ανθρώπους να αρέσκονται να βρίσκονται στην θέση του θύματος, αποζητούν τον οίκτο, την συμπόνια ή ακόμα και την λύπη των άλλων, το εάν όμως μπορεί και οι ίδιοι να είναι θύτες μίας τέτοιας κατάστασης δεν μπορούν να το αντιληφθούν παρά μόνο μέσω της ενδοσκόπησης. Η υποστήριξη που μπορεί να ληφθεί από τους οικείους είναι πολύ σημαντικός παράγοντας ότι οι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν τις δυσκολίες τους, τι ανασφάλειες και τους φόβους, τις ενστάσεις τους για το νέο προχώρημα τους, τα συγκρατήματα και τις δειλίες που μπορεί να νιώθουν, οπότε είναι πολύ σημαντικό το υποστηρικτικό πλαίσιο να είναι πάντα κοντά τους. Στην φάση ενός νέου ξεκινήματος είναι όμορφο οι άνθρωποι να φροντίζουν τον εαυτό τους, όπως μπορεί να έκαναν και παλιότερα, χρειάζεται να το κάνουν οι ίδιοι και όχι να περιμένουν κυρίως από τους άλλους να τους κινητοποιούν, οι πρακτικές συνήθειες που μέχρι τώρα έκαναν να συνεχίσουν να τις κάνουν, η δύσκολη περίοδος συχνά φεύγει και την θέση της παίρνει κάτι νέο, καινούργιο που με πολύ προσοχή και σταθερά βήματα είναι καλοδεχούμενη. Είναι ωφέλιμο η συναισθηματική ωριμότητα του καθένα να είναι αυξημένη σε τέτοιο βαθμό ώστε σ’ οποιοδήποτε «καμπανάκι» προειδοποίησης να ακουστεί. Εάν το ένστικτο λέει ότι δεν είναι να προχωρήσει χρειάζεται να ακουστεί και όχι να προσπεραστεί διότι τότε υπάρχει πάλι ο κίνδυνος κάτι από το παρελθόν να επαναληφθεί ξανά. Η εμπιστοσύνη χτίζεται μέρα με την ημέρα χωρίς βιασύνη και υψηλές προσδοκίες.
Η επιδίωξη των άμεσων γνωριμιών μετά από μία σχέση κρύβει την παγίδα της αντικατάστασης της προηγούμενης σχέσης. Χρειάζεται χρόνος για να γίνει η επούλωση των παλιών τραυμάτων, να μείνουν πίσω τα λάθη, οι δύσκολες συνήθειες, οι αρνητικές αναμνήσεις για να έρθουν με την σειρά τους τα καινούργια συναισθήματα αυθεντικά χωρίς σύγκριση ή ταύτιση με τα παλιά. Βέβαια εδώ ο καθένας έχει τον τρόπο του και τον ρυθμό του να δουλέψει και να επεξεργαστεί την διαδικασία του πένθους και της συναισθηματικής αποχώρησης από μία σχέση. Ιδίως όταν ο μονογονέας κύριος λόγος του για το αν θα προχωρήσει ή όχι είναι η συναισθηματική κάλυψη του παιδιού του. Την απώλεια και τα δύσκολα συναισθήματα που ακολουθούν μετά από έναν χωρισμό δεν τα βιώνει μόνο εκείνος που του ανακοινώθηκε ο χωρισμός αλλά και εκείνος που αποφασίζει ότι θα χωρίσει. Ο ίδιος βιώνει την δύσκολη περίοδο ότι χρειάζεται να αφήσει πίσω του εκείνα τα όμορφα συναισθήματα με τα οποία κάποτε συνδέθηκε με τον σύντροφο του. Κάποτε ένωναν κοινά πράγματα τους δυο τους, πλέον όμως εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που τους ενώνουν. Είναι μία πολύ δύσκολη φάση αυτή ιδίως όταν οι σχέσεις και οι γάμοι διαρκούν πολλά έτη. Η δύναμη της συνήθειας είναι έντονη, οι ενοχές πολλές και δεν αφήνουν αρκετές φορές τους ανθρώπους να πάρουν τις αποφάσεις που χρειάζεται χωρίς να περάσουν από αυτό το στάδιο αλώβητοι. Εάν και λήγει κάτι που κάποτε ξεκίνησε όμορφα, δεν διαγράφονται τα πάντα, κρατούνται σε ένα σημείο του μυαλού σ’ ένα αναμνησιακό κουτί τα όμορφα πράγματα που κάποτε θα ακολουθούν την πορεία του ανθρώπου στο παρακάτω του. Δεν χάνεται ούτε καταστρέφεται ότι όμορφο βιώθηκε, είναι λυπηρό και πολύ άδικο άνθρωποι που πληγώθηκαν πολύ από μία σχέση κλείνοντας την να τα «πετούν» όλα μη κρατώντας κάτι. Είναι μέρος της ζωής τους ότι και να ήταν αυτό. Κρατώντας τα θετικά και φιλτράροντας τα δύσκολα οι άνθρωποι προχωρούν με πιο γεμάτες τις αποσκευές τους, πιο έμπειροι και με μεγαλύτερη πείρα και σοφία για αυτό που θα ακολουθήσει παρακάτω.
Εάν ο νέος άνθρωπος που θα έλθει στην ζωή ενός χωρισμένου ατόμου δεν πληροί τις προδιαγραφές τότε θα ήταν καλό να σεβαστεί τις ανάγκες του και τον εαυτό του, σ’ αυτή την φάση δεν χωρούν συμβιβασμοί, είναι σαν να μην δίνεται ο κατάλληλος χρόνος στον εαυτό για να επουλώσει ότι πονάει από τα παλιά. Τέτοιες γρήγορες κινήσεις είναι συνήθως βήματα απόγνωσης και μη εκτίμησης του ίδιου του εαυτού τους. Ο καθένας όταν είναι έτοιμος μέσα του για το νέο ξεκίνημα έχει θέσει κυρίως στον εαυτό του με ποιες προοπτικές θέλει να προχωρήσει και του γεννιούνται νέες επιθυμίες καταστάσεις και όνειρα με τις οποίες θέλει να μοιραστεί μαζί του. Μετά από ένα χωρισμό και παίρνοντας τον κατάλληλο χρόνο που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε παρακάτω, χρειάζεται να θέσουμε εκείνα που μας αντικατροπτίζουν για το τι είναι χρήσιμο σε ένα νέο ξεκίνημα και όχι ότι όλο αυτό επιφέρει το τέλος των πάντων στην ζωή. Οπότε αρχικό μέλημα είναι η φροντίδα και η υποστήριξη του εαυτού, κάνοντας κάποιο χόμπι, έχοντας δίπλα σημαντικούς και αυθεντικούς ανθρώπους, θέτοντας νέους στόχους . Οι αληθινές και ατόφιες καταστάσεις έρχονται στους ανθρώπους όταν αυτό τους βρει συναισθηματικά πλήρως έτοιμους και ώριμους. Μία συστολή σχεδόν πάντα υπάρχει αλλά ξεπερνιέται όταν δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες για μία καλύτερη από εδώ και στο εξής ζωή.
Υπάρχουν αρκετοί (πλέον στις ημέρες μας) μονογενείς που η εμπειρία τους, τους έχει θέσει να βρίσκονται από την μεριά της απογοήτευσης, της παραίτησης, της διστακτικότητας στο να μπορούν να προχωρήσουν στο παρακάτω τους, να γνωρίσουν έναν νέο σύντροφο, να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους αλλά και με το παιδί τους. Εκείνο που ισχυρίζονται πολλοί μονογονείς είναι ο φόβος ότι θα επαναληφθεί πάλι το ίδιο, ο νέος σύντροφος μπορεί να είναι ο ίδιος με τον προηγούμενο, ή ότι εάν ένας γονιός έχει χάσει τον σύντροφο του και η διαδικασία του πένθους βιώθηκε πολύ έντονα και βαριά τότε αυτό μπορεί και να επαναληφθεί....
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει το τι επιφυλάσσει το μέλλον του αλλά ούτε να κάνει ψυχογράφημα σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει, αφήνει να καθοδηγηθεί από το ένστικτο του αλλά και τι ‘έμαθε από τις προηγούμενες εμπειρίες του......Και εδώ είναι που στεκόμαστε περισσότερο διότι μετά από οποιαδήποτε εμπειρία που αποκτά ο καθένας οφείλει κυρίως στον εαυτό του, να διαπραγματεύεται πως θέλει να προχωρήσει την ζωή του, τι βάσεις θέλει να θέσει και τι σημαίνει για τον ίδιο ευτυχία και ηρεμία για την ίδια του την ζωή. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που μπορεί άθελα τους οι επόμενες τους επιλογές να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα που εξαρχής είχαν θέσει. Εάν η περίοδος ενός χωρισμού είναι τέτοια για να διαδραματιστεί έτσι όπως χρειάζεται να γίνει για να επέλθει η κάθαρση, τότε είναι πολύ πιθανό τα λάθη να επαναληφθούν και με χειρότερη μορφή την δεύτερη φορά. Υπάρχουν όμως και φορές που οι άνθρωποι όταν βιώνουν μία εμπειρία σε μία συγκεκριμένη φάση της ζωής τους και αυτό όταν επαναληφθεί μετά από πολλά χρόνια όπου θα είναι σ’άλλη συναισθηματική ωριμότητα δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι το ίδιο με τότε. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας ωριμάζουν –ή καλύτερα αφήνουν τον εαυτό τους να ωριμάσει μέσα από τις δοκιμασίες τους, από τα λάθη τους-
ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ Ή ΧΩΡΙΣΜΟ
Όταν βιώνουμε μία αλλαγή στην ζωή μας, χρήσιμο είναι να μην απομονωθούμε, χρειάζεται οι άνθρωποι να προσπαθήσουν να βιώσουν (όσο έντονα και αν είναι) τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την αλλαγή. Εάν δεν βιωθούν αυτά τα συναισθήματα όπως της θλίψης, της απογοήτευσης, υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να μείνει στο στάδιο της άρνησης για πάρα πολύ καιρό. Όταν κάποιος είναι προσκολλημένος στο στάδιο της άρνησης, παραιτείται και δεν καταφέρνει να συνεχίσει την ζωή του, μένει ανέπαφος με τα συναισθήματα του και εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιος να παρουσιάσει ψυχοσωματικά ζητήματα. Η ένταση, ο θυμός να εσωτερικευτούν και τα συμπτώματα να κάνουν την εμφάνιση τους, με σκοπό να ταρακουνήσουν τον άνθρωπο στο να κινητοποιηθεί.
Όταν πλέον η άρνηση έχει αρχίσει να επουλώνεται την θέση της παίρνει η αποδοχή. Δηλαδή πλέον το άτομο μπορεί να επεξεργαστεί όλα τα δύσκολα συναισθήματα και γεγονότα του παρελθόντος και να προσπαθήσει να προχωρήσει με θετική σκέψη τα νέα γεγονότα που έρχονται στην ζωή του. Σ’ αυτό το σημείο πολλοί άνθρωποι διστάζουν να προχωρήσουν διότι ο φόβος είναι πολύ έντονος και το να μην γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αυτού του νέου βήματος τους δειλιάζει. Ένας πολύ βασικός παράγοντας για να προχωρήσει κάποιος σε νέα πεπραγμένα της ζωής του είναι να έχει πλάι του ανθρώπους που θα τον στηρίζουν, θα είναι αληθινοί μαζί του, θα τον ενθαρρύνουν στα νέα του βήματα, είναι καλύτερα να αποφεύγονται οι επαφές με εκείνους που και οι ίδιοι από φόβο (ζωής) τους αποθαρρύνουν, δεν τους στηρίζουν, τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να τους προκαλέσουν την πλήρη απομόνωση. Είναι ακριβώς το στάδιο εκείνο που αμφιταλαντεύονται τι είναι σωστό, τι είναι πρέπον να κάνουν και ο δίπολος της λογικής και του συναισθήματος πολλές φορές τους φέρνει σε αμφιθυμία και εσωτερική σύγκρουση.
Κλείνοντας μία σχέση ή ένα γάμο, οι άνθρωποι χρειάζεται να επιτρέψουν στον εαυτό τους να βιώσει τα συναισθήματα της λύπης, του θυμού, της σύγχυσης. Να αποδεχθούν στον ίδιο τους τον εαυτό ότι έχουν πληγωθεί, ή προδωθεί, ότι έχουν πονέσει, αλλά να μην μείνουν μόνο στο στάδιο της επίρρηψης ευθυνών μόνο στον άλλον, αυτό μπορεί να αποτελέσει παγίδα από εδώ και στο εξής. Για παράδειγμα σε κάθε σχέση και προχώρημα όταν αυτή δεν βγαίνει να φταίει πάντα και μόνο ο άλλος. Συχνά ακούμε ανθρώπους να αρέσκονται να βρίσκονται στην θέση του θύματος, αποζητούν τον οίκτο, την συμπόνια ή ακόμα και την λύπη των άλλων, το εάν όμως μπορεί και οι ίδιοι να είναι θύτες μίας τέτοιας κατάστασης δεν μπορούν να το αντιληφθούν παρά μόνο μέσω της ενδοσκόπησης. Η υποστήριξη που μπορεί να ληφθεί από τους οικείους είναι πολύ σημαντικός παράγοντας ότι οι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν τις δυσκολίες τους, τι ανασφάλειες και τους φόβους, τις ενστάσεις τους για το νέο προχώρημα τους, τα συγκρατήματα και τις δειλίες που μπορεί να νιώθουν, οπότε είναι πολύ σημαντικό το υποστηρικτικό πλαίσιο να είναι πάντα κοντά τους. Στην φάση ενός νέου ξεκινήματος είναι όμορφο οι άνθρωποι να φροντίζουν τον εαυτό τους, όπως μπορεί να έκαναν και παλιότερα, χρειάζεται να το κάνουν οι ίδιοι και όχι να περιμένουν κυρίως από τους άλλους να τους κινητοποιούν, οι πρακτικές συνήθειες που μέχρι τώρα έκαναν να συνεχίσουν να τις κάνουν, η δύσκολη περίοδος συχνά φεύγει και την θέση της παίρνει κάτι νέο, καινούργιο που με πολύ προσοχή και σταθερά βήματα είναι καλοδεχούμενη. Είναι ωφέλιμο η συναισθηματική ωριμότητα του καθένα να είναι αυξημένη σε τέτοιο βαθμό ώστε σ’ οποιοδήποτε «καμπανάκι» προειδοποίησης να ακουστεί. Εάν το ένστικτο λέει ότι δεν είναι να προχωρήσει χρειάζεται να ακουστεί και όχι να προσπεραστεί διότι τότε υπάρχει πάλι ο κίνδυνος κάτι από το παρελθόν να επαναληφθεί ξανά. Η εμπιστοσύνη χτίζεται μέρα με την ημέρα χωρίς βιασύνη και υψηλές προσδοκίες.
Η επιδίωξη των άμεσων γνωριμιών μετά από μία σχέση κρύβει την παγίδα της αντικατάστασης της προηγούμενης σχέσης. Χρειάζεται χρόνος για να γίνει η επούλωση των παλιών τραυμάτων, να μείνουν πίσω τα λάθη, οι δύσκολες συνήθειες, οι αρνητικές αναμνήσεις για να έρθουν με την σειρά τους τα καινούργια συναισθήματα αυθεντικά χωρίς σύγκριση ή ταύτιση με τα παλιά. Βέβαια εδώ ο καθένας έχει τον τρόπο του και τον ρυθμό του να δουλέψει και να επεξεργαστεί την διαδικασία του πένθους και της συναισθηματικής αποχώρησης από μία σχέση. Ιδίως όταν ο μονογονέας κύριος λόγος του για το αν θα προχωρήσει ή όχι είναι η συναισθηματική κάλυψη του παιδιού του. Την απώλεια και τα δύσκολα συναισθήματα που ακολουθούν μετά από έναν χωρισμό δεν τα βιώνει μόνο εκείνος που του ανακοινώθηκε ο χωρισμός αλλά και εκείνος που αποφασίζει ότι θα χωρίσει. Ο ίδιος βιώνει την δύσκολη περίοδο ότι χρειάζεται να αφήσει πίσω του εκείνα τα όμορφα συναισθήματα με τα οποία κάποτε συνδέθηκε με τον σύντροφο του. Κάποτε ένωναν κοινά πράγματα τους δυο τους, πλέον όμως εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που τους ενώνουν. Είναι μία πολύ δύσκολη φάση αυτή ιδίως όταν οι σχέσεις και οι γάμοι διαρκούν πολλά έτη. Η δύναμη της συνήθειας είναι έντονη, οι ενοχές πολλές και δεν αφήνουν αρκετές φορές τους ανθρώπους να πάρουν τις αποφάσεις που χρειάζεται χωρίς να περάσουν από αυτό το στάδιο αλώβητοι. Εάν και λήγει κάτι που κάποτε ξεκίνησε όμορφα, δεν διαγράφονται τα πάντα, κρατούνται σε ένα σημείο του μυαλού σ’ ένα αναμνησιακό κουτί τα όμορφα πράγματα που κάποτε θα ακολουθούν την πορεία του ανθρώπου στο παρακάτω του. Δεν χάνεται ούτε καταστρέφεται ότι όμορφο βιώθηκε, είναι λυπηρό και πολύ άδικο άνθρωποι που πληγώθηκαν πολύ από μία σχέση κλείνοντας την να τα «πετούν» όλα μη κρατώντας κάτι. Είναι μέρος της ζωής τους ότι και να ήταν αυτό. Κρατώντας τα θετικά και φιλτράροντας τα δύσκολα οι άνθρωποι προχωρούν με πιο γεμάτες τις αποσκευές τους, πιο έμπειροι και με μεγαλύτερη πείρα και σοφία για αυτό που θα ακολουθήσει παρακάτω.
Εάν ο νέος άνθρωπος που θα έλθει στην ζωή ενός χωρισμένου ατόμου δεν πληροί τις προδιαγραφές τότε θα ήταν καλό να σεβαστεί τις ανάγκες του και τον εαυτό του, σ’ αυτή την φάση δεν χωρούν συμβιβασμοί, είναι σαν να μην δίνεται ο κατάλληλος χρόνος στον εαυτό για να επουλώσει ότι πονάει από τα παλιά. Τέτοιες γρήγορες κινήσεις είναι συνήθως βήματα απόγνωσης και μη εκτίμησης του ίδιου του εαυτού τους. Ο καθένας όταν είναι έτοιμος μέσα του για το νέο ξεκίνημα έχει θέσει κυρίως στον εαυτό του με ποιες προοπτικές θέλει να προχωρήσει και του γεννιούνται νέες επιθυμίες καταστάσεις και όνειρα με τις οποίες θέλει να μοιραστεί μαζί του. Μετά από ένα χωρισμό και παίρνοντας τον κατάλληλο χρόνο που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε παρακάτω, χρειάζεται να θέσουμε εκείνα που μας αντικατροπτίζουν για το τι είναι χρήσιμο σε ένα νέο ξεκίνημα και όχι ότι όλο αυτό επιφέρει το τέλος των πάντων στην ζωή. Οπότε αρχικό μέλημα είναι η φροντίδα και η υποστήριξη του εαυτού, κάνοντας κάποιο χόμπι, έχοντας δίπλα σημαντικούς και αυθεντικούς ανθρώπους, θέτοντας νέους στόχους . Οι αληθινές και ατόφιες καταστάσεις έρχονται στους ανθρώπους όταν αυτό τους βρει συναισθηματικά πλήρως έτοιμους και ώριμους. Μία συστολή σχεδόν πάντα υπάρχει αλλά ξεπερνιέται όταν δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες για μία καλύτερη από εδώ και στο εξής ζωή.