Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

«ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ»

      Αναφέροντας τον όρο μονογονεϊκη οικογένεια, η σκέψη των περισσοτέρων πηγαίνει σε μητέρες που είτε μεγαλώνουν μόνες του τα παιδιά έπειτα από μία απώλεια, (θάνατο), είτε από ένα διαζύγιο, είτε ακόμα και από απόφαση της ίδιας της γυναίκας να μην παντρευτεί, να μην διατηρεί σχέση με τον πατέρα του παιδιού και να αποφασίζει να μεγαλώσει η ίδια το παιδί της. Σ’ αυτό το κείμενο θα γίνει αναφορά και στην άλλη πλευρά για την οποία δεν αναφερόμαστε συχνά. Τους μπαμπάδες εκείνους που μεγαλώνουν «μόνοι» τους τα παιδιά τους, τι συναισθήματα αυτό τους δημιουργεί, οι νέοι ρόλοι που καλείται να πάρει, η αίσθηση της υπευθυνότητας σ’ όλους τους τομείς και βέβαια θα γίνει αναφορά στο δικαίωμα όλων αυτών για ένα νέο προχώρημα στην προσωπική τους ζωή. Τι δυσκολίες και αντιστάσεις μπορεί να συναντήσουν είτε από το στενό-φιλικό-συγγενικό πλαίσιο της νέας συντρόφου, είτε από την δική του πατρική οικογένεια. Μπορεί πολύ εύκολα να αναφέρουμε ότι όταν κάποιος είναι ενήλικας καλό είναι να ακούει μόνο τα δικά του συναισθήματα και την φωνή της δικής του λογικής αλλά στην πράξη αυτό διαφέρει κατά πολύ. Όλοι λίγο πολύ επηρεάζονται, ορισμένοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό και αυτό διότι είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου, ενός συστήματος όπου η άποψη των άλλων επηρεάζει και μετρά. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί αυτό να είναι τόσο δυνατό ώστε η προσωπική φωνή κάποιου πατέρα για θέματα της ίδιας του της ζωής να φτάνει να μην ακούγεται!!!!

      ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

      Αρκετά νέα πράγματα έρχονται στην ζωή του πατέρα, πριν σε ένα σπίτι υπήρχαν δύο που φρόντιζαν για τις υποχρεώσεις μία κοινής ζωής, ίσως λόγω της κοινωνίας στην οποία ζούμε όπου οι καταβολές της ακόμα έχουν ένα ύφος παραδοσιακού μοντέλου οικογένειας, ορισμένοι μπαμπάδες αρκούνταν σε συγκεκριμένους ρόλους μέσα στο σπίτι. Εκείνου δηλαδή που εργάζεται και παρέχει στην οικογένεια το σημαντικότερο και έντονο μέρος των καθημερινών εξόδων, ή ακόμα εκείνου που λόγω των αρκετών ωρών απασχόλησης του, έρχονταν σε λίγη ή περιορισμένη επαφή με τα παιδιά. Αυτές οι θέσεις τηρούνταν για χρόνια και σε πολλά σπίτια, άτυπα γινόταν και θεσμός, ενώ κανείς από τους δύο γονείς δεν διαμαρτύρονταν (τουλάχιστον ανοιχτά) για αυτή τους την ζωή. Αυτό έχει αρχίσει πλέον εδώ και ορισμένα χρόνια να παίρνει άλλη τροπή, ο πατέρας πρακτικά και συναισθηματικά είναι περισσότερο παρών μέσα στο σπίτι. Οι σχέσεις που αποκτά με τα παιδιά του είναι ουσιαστικές και αυθεντικές και αυτό βέβαια βοηθά τον δικό του ρόλο και θέση όταν βρεθεί εκτός γάμου. Τι επικοινωνία και σχέση δηλαδή θα κρατήσει με το/τα παιδί του. Στην αρχή η μοναξιά για έναν νέο άντρα /πατέρα μοιάζει δύσκολη, ότι δεν θα τα καταφέρει μόνος του ή στις υποχρεώσεις με το παιδί του και η πρώτη αυτόματη σκέψη είναι πως θα γινόταν να ξαναβρισκόταν σε σχέση. Αντιμετωπίζοντας ακριβώς αυτή την δυσκολία, ότι δηλαδή είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την μοναξιά του, τις δύσκολες πλευρές , να επανασυνδεθούν κομμάτια της προσωπικής του ιστορίας και να κάνει ένα ξεκαθάρισμα ζωής, επιλογών, λαθών....θα οδηγηθεί πιο ώριμος μετά σε νέες αποφάσεις. Ορισμένοι μπαμπάδες έχουν την αίσθηση ή και την πεποίθηση ότι προτιμούν να μείνουν πάντα μόνοι, χωρίς να θέλουν να εμπιστευτούν καμία άλλη σχέση, ή γνωριμία. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μίας τέτοιας κατάστασης οι περισσότεροι αυτό ισχυρίζονται ότι είναι πολύ καλύτερα να είναι μόνοι ακόμα και αν αυτό μεταφράζεται για κάποιους, πάντα.

      Ζώντας κάποιος πατέρας για ένα ορισμένο διάστημα μόνος του, αυτό του δίνει την ευκαιρία να δει και να αξιολογήσει καλύτερα τον ευατό του, τις αδυναμίες του, πως θέλει να πορευτεί στο εξής και να σκεφτεί τις θα ήθελε από μία νέα γνωριμία. Αποκτώντας κάποιος την ικανότητα να διδάσκεται από τα λάθη του, να αφουγκράζεται καλύτερα τις αποφάσεις της ζωής του, να εξασφαλίζει τα παιδιά του παρά τις σημερινές πρακτικές δυσκολίες, έχει το θάρρος να αποδεικνύει στον εαυτό του ότι έχει και την δύναμη και την θέληση να ανταπεξέλθει και να προχωρήσει. Αναζητώντας μία νέα αγάπη περνά μέσα από τον δρόμο της ευαισθησίας, της διαθεσιμότητας, της υπευθυνότητας, της ανάληψης κινδύνων και καταλήγει στο να νιώσει την ανάγκη να αγαπηθεί και να αγαπήσει ξανά, αναζητά την συντροφιά ανθρώπων που αναγνωρίζουν και εκτιμούν αυτά τα χαρίσματα. Η ωριμότητα που κερδίζει κάποιος με ένα διαζύγιο του επιτρέπει να καταλάβει ότι μπορεί τελικά οι πολλές και τυχαίες ερωτικές γνωριμίες μπορεί να μην είναι πάντα το ζητούμενο του ή αυτό που τον κάνει να είναι καλά συναισθηματικά.

      ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

      Είναι ένα ερώτημα που θέτουν αρκετοί μπαμπάδες, άλλοτε ανοιχτά άλλοτε μόνο στον εαυτό τους. Μετά από ένα «κλείσιμο» είτε γάμου, είτε σχέσης, κατάστασης ρωτούν πολλές φορές τον εαυτό τους μη έτοιμοι να πάρουν μία απάντηση. Είναι συνήθως κυριευμένοι από μία έντονη μανία να κάνουν πολλά και έντονα πράγματα με τα παιδιά τους, είναι πρόθυμοι να τους αφιερώνουν πολύ χρόνο, ανακαλύπτουν δραστηριότητες που πριν δεν εφάρμοζαν και μ’ αυτό τον τρόπο υποσυνείδητα αναπληρώνουν χρόνους μαζί με τα παιδιά ή προσπαθούν να μικρύνουν το μέγεθος της αγωνίας και της ενοχής που είτε αισθάνονταν προς τα παιδιά, είτε αποφεύγοντας να μείνουν για λίγο μόνοι με τον εαυτό τους. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να δίνεται ο απαιτούμενος χρόνος για να επουλωθούν οι έντονες καταστάσεις και τα πράγματα να πάρουν μία πιο πραγματική και ισορροπημένη διάσταση.

      Ένας πατέρας κάποτε είπε: «Έμαθα να μιλάω μαζί τους παρά να τους μιλάω» (εννοώντας τα παιδιά του). «Στις αρχές του πρώτου μου γάμου, αυτό που ήξερα να κάνω ήταν να επιβάλλω εξηγήσεις των καταστάσεων, κανόνες, οδηγίες και αφηρημένες έννοιες. Ότι χρειαζόταν δηλαδή για να κρατώ τα παιδιά μου σε απόσταση.....!!!» Η μεγαλύτερη αγωνία για έναν πατέρα ο οποίος έχει απορυθμιστεί με την καινούργια του ζωή, περισσότερες ευθύνες με τα παιδιά του, να τα επιστρέψει συγκεκριμένη ώρα στην μητέρα τους, κάτι που οι ίδιος δεν θα ήθελε για αποφυγή συγκρούσεων....είναι να φτάσει να φροντίζει για όλα αυτά ώστε να είναι υποδειγματικός πατέρας, στοργικός και δίπλα τους. Αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν. Αυτό τους γεμίζει περισσότερη αγωνία τώρα που θεωρούνται ότι είναι «μόνοι» και όχι υπό την σκέπη μία μητέρας –συζύγου. Η σχέση του πατέρα που δεν ζει στον ίδιο χώρο με το παιδί χρειάζεται να είναι ουσιαστική, να αφιερώνεται χρόνος στο παιδί όχι απαραίτητα όμως όλος ο χρόνος του, όταν δημιουργούνται ξεχωριστές και ουσιαστικές στιγμές, τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια και πληρότητα με τους μπαμπάδες χωρίς πάντα απαραίτητα να αποζητούν κάτι άλλο. Γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη οριοθέτησης των παιδιών. Ωστόσο ένα απλό και αληθινό βλέμμα τα βεβαιώνει για την σίγουρη ύπαρξη του πατέρα τους (S. Gonzales, 2000).

      Κάποια βασικά βήματα που χρειάζεται να ακολουθήσουν οι μπαμπάδες για την νέα αυτή πραγματικότητα που σημαντικό μέρος έχουν και τα παιδιά είναι οι εξής: - Μην κρύψετε την πραγματικότητα στο παιδί σας, χρειάζεται να γνωρίζει τι γίνεται γύρω του, για να νιώθει ασφάλεια και εμπιστοσύνη. –Ενθάρρυνση στο να εκφράζουν τα όποια συναισθήματα τους. – Εκφράστε ανοιχτά τα δικά σας συναισθήματα, -Αποφύγετε να κατηγορείτε μπροστά στο παιδί ηθελημένα ή όχι τον άλλο του γονέα. – Αποφύγετε το αλόγιστο ξόδεμα σε υλικά αγαθά, δεν ικανοποιούν την ψυχή ενός παιδιού. –Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αγαπάνε το ίδιο και τους δύο γονείς, αποφύγετε τις «άτυπες συμμαχίες». – Μιλήστε στα παιδιά ξεκάθαρα σε οποιαδήποτε ερώτηση, ενθαρρύνετε τα να σας ρωτούν. – Διαβεβαιώστε τα ότι το διαζύγιο είναι θέμα των μεγάλων και ότι δεν προκλήθηκε από εκείνα, ούτε ότι είναι υπαίτια. – Να φροντίζετε και να προσέχετε τον εαυτό σας, το παιδί νιώθει ασφάλεια, βλέποντας σας να είστε εσείς καλά. – Ως μπαμπάς προσπαθήστε να διατηρείτε την «ρουτίνα» του παιδιού που χρόνια είχε μάθει και στο δικό σας νέο σπιτικό. – Μην πανικοβάλλεστε σε εκρήξεις, θυμούς των παιδιών σας, χρειάζονται τον χρόνο τους σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα.

      Ένας πατέρας έχει κάθε δικαίωμα να προσπαθεί, ακόμα και αν κάνει λάθη για το καλύτερο του παιδιού του. Είτε είναι πατέρας που έχει την πλήρη επιμέλεια του παιδιού και μεγαλώνει μαζί του, είτε είναι ο «μπαμπάς του Σαββατοκύριακού», η γνώμη του και η άποψη του είναι πλήρως σημαντική και χρειάζεται να ακούγεται και να σέβεται από τους γύρω του.

      «ΟΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ»

      Σε τέτοιες περιπτώσεις όπου η μητέρα είναι απών, η αλήθεια είναι ότι αυτόματα ο ρόλος και η θέση αλλά και η ψυχολογία του πατέρα αλλάζει, μετατρέπεται σε κάτι άλλο περισσότερο δυναμικό, υπεύθυνο. Πολλές φορές επεμβαίνουν οι σημαντικοί άλλοι, ή βοηθοί, γονείς του πατέρα, θείοι, ξαδέρφια για να ελαφρύνουν την θέση του μόνου πατέρα που άθελα τους το αποτέλεσμα που επιφέρουν να μην είναι το επιθυμητό. Ο καθένας από τους μπαμπάδες χρειάζεται να έχει το δικαίωμα και το θάρρος να ζητήσει ο ίδιος βοήθεια και στήριξη, μόνο όταν πραγματικά χρειαστεί, ή να ζητήσει την βοήθεια από τους άλλους χωρίς να προσβάλει και περιορίσει την δική του θέση ως προς την διαπαιδαγώγηση του παιδιού του. Μόνο όταν μιλάμε ειλικρινά και ζητάμε ακριβώς αυτό που θέλουμε από τον άλλον ισορροπούμε τις σχέσεις και εξομαλύνουμε καταστάσεις. Όσα μπορεί να καταφέρει μία μόνη μητέρα ισάξια μπορεί να καταφέρει και ένας μόνος πατέρας. Ξεδιπλώνονται δυναμικές που ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι μπορούν να καταφέρουν.

      ΓΝΩΡΙΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

      Φτάνει το σημείο όπου ο πατέρας επιλέγει να προχωρήσει την προσωπική του ζωή, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού του, άλλοτε μπορεί να χρειαστεί να μείνουν όλοι μαζί, ειδάλλως εάν το παιδί βρίσκεται σε ενήλικη φάση τότε έχει αποφευχθεί ένα δύσκολο για τον πατέρα σημείο, το πως προετοιμάζει το παιδί του για την νέα αυτή συνύπαρξη. Δυσκολίες όμως μπορεί να αντιμετωπίσει από το οικογενειακό περιβάλλον της νέας συντρόφου, ελλοχεύοντας ο φόβος της επιρροής τους προς την κόρη τους και την ευθύνη ενός «ξένου» παιδιού. Αυτό μπορεί να μας θυμίζει αντίστροφο μοντέλο. Δηλαδή όταν μία μόνη μητέρα με παιδί «μπαίνει» στην ζωή ενός νέου συντρόφου, ξέρουμε πολύ καλά τι στερεοτυπικές θέσεις υπήρχαν και κατά τόπους μπορεί να υπάρχουν ακόμη, από αυτή την κοινωνική λαίλαπα, δεν ξεχωρίζουν και οι μόνοι μπαμπάδες. Είναι και οι ίδιοι πολλές φορές αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις και πραγματικά είναι έντονες οι στιγμές όπου υπάρχει αμηχανία και δυσκολία χειρισμού. Όταν υπάρχει ξεκάθαρη σχέση μεταξύ του νέου αυτού ζευγαριού και το παιδί νιώθει καλά και ήρεμα με την απόφαση αυτή του πατέρα τότε οι γνώμες και οι απόψεις των «σημαντικών άλλων» καλό είναι να μην λαμβάνονται πολύ υπόψη και να δίνουν ιδιαίτερη βάση στην δική τους νέα πορεία και προχώρημα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τόσο ικανός και δυνατός να μεταπείσει και να αλλάξει όλων τις απόψεις και τις στάσεις και ίσως να μην χρειάζεται καν να γίνει προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Οι μπαμπάδες έχουν δικαίωμα επιλογών όσων χρειάζονται και θέλουν για να είναι καλά κυρίως με τον εαυτό τους και εν ακολουθία με τα παιδιά τους.

Πώς ένας άνθρωπος οδηγείται στην αυτοκτονία

      Ποιοι άνθρωποι εκδηλώνουν αυτοκτονικές τάσεις; Πόσο επηρεάζει το φύλο, το αποτέλεσμα μίας απόπειρας; Ψυχικές ασθένειες ή οικονομική κρίση, οφείλονται κυρίως για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα; Διαβάστε τι δήλωσε στο NEWS 247 η ψυχίατρος Μαρία Λαζαρίδου

      Παγκόσμια ημέρα κατά της Αυτοκτονίας η 10η Σεπτεμβρίου και το NEWS 247 επιχειρεί να ρίξει "φως" στο προφίλ και την ψυχική κατάσταση, κάτω από την οποία συνάνθρωποί μας προχωρούν στο απονενοημένο διάβημα.

      Η κα Μαρία Λαζαρίδου, ψυχίατρος και Επιστημονική Διευθύντρια στην Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, μίλησε στο NEWS 247, διευκρινίζοντας τους λόγους για τους οποίους αποφασίζει κανείς να βάλει τέλος στη ζωή του, τον ρόλο της κοινωνίας, τη "δύναμη" της στήριξης εκ μέρους της οικογένειας, των ειδικών και της Πολιτείας, καθώς και τις "προσωπικότητες" που κρύβονται πίσω από κάθε είδους αυτοκτονία.

      "Όσοι σκέφτονται να αυτοκτονήσουν για οικονομικούς λόγους, δεν ζητούν βοήθεια"

      Οικονομικές δυσκολίες ή "αφορμές" με άλλο υπόβαθρο; Ειδικά στις μέρες μας, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, έχουν αυξηθεί τα κρούσματα απόπειρας αυτοκτονίας ή αυτοκτονίας για τον έναν ή τον άλλο λόγο;


      Η κυρία Λαζαρίδου μας είπε, πως όσον αφορά τα ποσοστά, αυτά τουλάχιστον που δίνονται στη δημοσιότητα από την ΕΛΣΤΑΤ, υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, για το κατά πόσο είναι ρεαλιστικά και ακριβή.

      "Κι αυτό γιατί, για χριστιανικούς - θρησκευτικούς λόγους πολλές αυτοκτονίες δεν αναφέρονται, ενώ και για πολιτικούς λόγους, άλλοι ανεβάζουν το νούμερο κι άλλοι το κατεβάζουν, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί".

      "Το αναμενόμενο είναι, άτομα με ψυχικές ασθένειες να εμφανίσουν αυτοκτονικούς ιδεασμούς. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που σκέφτονται ή επιχειρούν να αυτοκτονήσουν για οικονομικούς λόγους, είναι ότι δεν απευθύνονται σε κάποιον ειδικό. Μπορεί να έχουν φτάσει σε κατάθλιψη και το πρόβλημά τους να είναι θεραπεύσιμο. Κι αυτό το μήνυμα θα ήθελα να στείλουμε. Οι άνθρωποι αυτοί, καλό θα ήταν, να αποτανθούν σε ειδικούς"
, είπε χαρακτηριστικά.

      Ακόμη όμως κι αν η απόπειρα είναι αποτέλεσμα οικονομικών δυσχερειών, υπάρχει εξήγηση για το γιατί οδηγούνται εκεί; Είναι η "αδυναμία" ή η "ευαισθησία" ενδεχομένως, που τους δείχνει ως μόνη διέξοδο τον θάνατο;

      "Πίσω από μία αυτοκτονία κρύβεται σίγουρα απελπισία. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, εκείνοι που νιώθουν απελπισία κι εκείνοι που εκδηλώνουν επιθετικότητα απέναντι στον εαυτό τους, για διάφορους λόγους. Επίσης, υπάρχουν αυτοκτονίες παρορμητικές, που συμβαίνουν κάτω από την πίεση ενός συγκεκριμένου γεγονότος, εκείνης της στιγμής. Βέβαια, υπάρχουν και οι προσχεδιασμένες αυτοκτονίες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προσωπικότητες που κρύβονται κάτω από τους ανθρώπους, είναι άνθρωποι ενοχικοί, με έντονη αίσθηση του καθήκοντος, κλειστοί, που δεν μοιράζονται τα προβλήματά τους ή πιστεύουν πως με τον θάνατό τους θα απαλλάξουν, θα ελαφρύνουν τους άλλους από την ντροπή ή το βάρος τους", διευκρίνισε η κα Λαζαρίδου και πρόσθεσε:

      ,i>"Οι αυτοκτονικές τάσεις συνήθως συνδέονται με ψυχική διαταραχή, δηλαδή κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, σχιζοφρένεια, σοβαρές αγχώδεις διαταραχές και τη λεγόμενη οριακή διαταραχή της προσωπικότητας. Τα άτομα αυτά εκδηλώνουν επιθετικότητα, ενώ συχνά κάνουν απόπειρες για να τραβήξουν την προσοχή του περίγυρού τους".

      Έχουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι τέτοια άγνοια κινδύνου, ώστε να θέσουν τη ζωή τους σε κίνδυνο, για να τραβήξουν την προσοχή των οικείων τους;

      Η κα Λαζαρίδου υπογράμμισε, πως σε αυτές τις περιπτώσεις, η απόπειρα αυτοκτονίας δεν έχει ως συνειδητό στόχο να τραβήξει την προσοχή, αλλά συμβαίνει όταν κάποιος νιώθει ότι εγκαταλείπεται και παρορμητικά, συνήθως γυναίκες που έχουν βιώσει ερωτική εγκατάλειψη, μπορεί να καταλήξουν σε θάνατο από ατύχημα.

      "Υπάρχουν και κάποιες απόπειρες συνειδητές, χωρίς να έχει διαγνωσθεί κάποια ψυχική διαταραχή. Συναντούμε τέτοιες περιπτώσεις για παράδειγμα σε ανθρώπους, που ζητούν πολιτικό άσυλο και δεν τους δίνεται. Κι αυτές είναι περιπτώσεις πολύ δύσκολες να χειριστεί κανείς. Και η ψυχιατρική παρακολούθηση που τους παρέχεται, στο νοσοκομείο όπου θα νοσηλευθούν, είναι προσωρινή. Είναι πολύ πιο πολυδιάστατη η παρέμβαση που πρέπει να γίνει, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι, ότι προτιμούν τον θάνατο". "Συνήθως επιχειρούν άτομα γύρω στα 30 και ηλικιωμένοι"

      Όσον αφορά το "προφίλ" των αυτοκτονικών ατόμων, ποια χαρακτηριστικά παρουσιάζουν ως προς το φύλο, την ηλικία, την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο;


      "Διακρίνουμε μεταξύ αποπειρών και επιτυχημένων αυτοκτονιών. Συνήθως, οι γυναίκες έχουν την πλειοψηφία στις απόπειρες και οι άνδρες στους θανάτους, γιατί οι άνδρες επιλέγουν πιο βίαια μέσα", σημείωσε η ψυχίατρος και εξήγησε:

      "Η ψυχιατρική παθολογία είναι επιβαρυντικός παράγοντας, το ίδιο και ένα οικονομικό πρόβλημα ή ένα ατομικό ιστορικό βίας, το ίδιο κι ένα χρόνιο σωματικό πρόβλημα. Ως προς την ηλικία, συνήθως επιχειρούν να αυτοκτονήσουν άτομα γύρω στα 30, αλλά και ηλικιωμένοι, όπου ανεβαίνει και πάλι η καμπύλη. Εξίσου επιβαρυντικός παράγοντας είναι η πρόσβαση στα μέσα, γιατί το κάνει πιο εύκολο, όπως όταν κάποιος έχει πρόσβαση σε όπλα".

      "Οι άνθρωποι που ζουν μόνοι τους ή είναι σε κοινωνικό περιθώριο, λόγω παραδείγματος χάρη αλκοολισμού, ανεργίας ή γιατί ζουν στο περιθώριο, επειδή πήγαν σε ξένο μέρος και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, επιχειρούν να αυτοκτονήσουν. Μάλιστα, η ανεργία λειτουργεί περισσότερο επιβαρυντικά από το χαμηλό εισόδημα. Ακόμη, η απότομη αλλαγή κοινωνικού στάτους, μπορεί να οδηγήσει σε αυτό το σημείο. Υπάρχουν δε άνθρωποι πολύ υψηλού μορφωτικού επιπέδου που αυτοκτονούν. Εκείνοι πάντως, που ζουν σε μέρη όπου έχουν ενημέρωση και πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, έχουν λιγότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν"
.

"Υπάρχει βοήθεια, υπάρχει και λύση"


      Πόσο πιθανό είναι, ένας άνθρωπος που έχει κάνει απόπειρες, αφενός να ζητήσει βοήθεια και αφετέρου να το επιχειρήσει ξανά; Και πόσο εφικτό είναι, εάν λάβουν την κατάλληλη στήριξη από ειδικούς, να σωθούν;


      Η κα Λαζαρίδου σημείωσε, πως πράγματι είναι αρκετοί εκείνοι, που στρέφονται για βοήθεια είτε γιατί το αναγνωρίζουν οι ίδιοι είτε γιατί το αναγνωρίζει το περιβάλλον τους.

      "Η διαφορά σε εκείνους που αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω οικονομικής κρίσης είναι, ότι δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι πάσχουν και δεν απευθύνονται σε ειδικούς. Εάν όμως, λάβει κανείς τη σωστή στήριξη, μειώνονται οι πιθανότητες να το επαναλάβει".

      "Επειδή η περίοδος είναι τεταμμένη λόγω της κρίσης, θα ήθελα να απευθύνουμε μήνυμα προς τους ανθρώπους, που αισθάνονται άσχημα, να μην πιστεύουν πως δεν μπορούν να βοηθηθούν, να διαπιστώσουν ότι θεραπεύονται και να πιστέψουν ότι υπάρχει και βοήθεια και λύση. Προστατευτικός άλλωστε παράγοντας στις αυτοκτονίες, είναι το πλέγμα κοινωνικής αλληλεγγύης, το ενδιαφέρον τους ενός για τον άλλον. Και δυστυχώς, η προσοχή της Πολιτείας, έχει περιοριστεί με τις περικοπές, γεγονός που μπορεί να καταλήξει στην αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών"
, τόνισε.