ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ

      Τι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση: Είναι η μέθοδος όπου το ωάριο λαμβάνεται από την ωοθήκη της γυναίκας και γονιμοποιείται με το σπερματοζωάριο στο εργαστήριο. Ενδείξεις για την εξωσωματική έχουν κυρίως οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα από τις σάλπιγγες (απόφραξη από φλεγμονές, ενδομητρίωση, εξωμήτριο κύηση), ή όταν οι άνδρες έχουν μη αναστρέψιμες βλάβες στο σπέρμα τους ( Κρεάτσας Γ. 2003). Γενικότερα η εξωσωματική γονιμοποίηση ενδείκνυται σε καταστάσεις όπου η λειτουργικότητα των σαλπίγγων δεν είναι καλή. Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι το τελευταίο στάδιο της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, και με τα καλύτερα ποσοστά επιτυχίας που φτάνουν το 40%. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται σε συνδυασμό με την φαρμακευτική πρόκληση της ωοθυλακιορρηξιας. Στη μέση του κύκλου πραγματοποιείται η ωοληψία, η λήψη δηλαδή των ώριμων ωαρίων από τις ωοθήκες.

      Στη συνέχεια πραγματοποιείται η τεχνητή γονιμοποίηση με τα σπερματοζωάρια. Την 2η με 5η μέρα των γονιμοποιημένων ωαρίων (δηλαδή των εμβρύων), πραγματοποιείται η εμβρυομεταφορά μέσα στη μήτρα. (Ξηρομερίτης Παναγιώτης Μαιευτήρας -Χειρούργος Γυναικολόγος)

      ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ

      Ηλικία της γυναίκας άνω των 35 ετών

• Η απουσία προηγούμενης εγκυμοσύνης

• Προσπάθεια σύλληψης για περισσότερο από 3 έτη

• Σεξουαλική επαφή σε λάθος χρονική στιγμή σε σχέση με την ωοθυλακιορρηξία

• Δείκτης μάζας σώματος (BMI ) της γυναίκας <20 (πολύ λεπτή) και >30 (παχύσαρκη)

• Ένας ή και οι δύο σύντροφοι να καπνίζουν

• Λήψη καφεΐνης περισσότερη από 2 φλυτζάνια καφέ ημερησίως

• Χρήση ναρκωτικών ουσιών

      Η υπογονιμότητα είναι αναπόφευκτα πηγή άγχους για το ζευγάρι. Είναι αρκετά χρήσιμο για εκείνα τα ζευγάρια που προσφεύγουν στην εξωσωματική να μπορούν όταν το έχουν ανάγκη να έχουν πρόσβαση σε συμβουλευτική διαδικασία. Ο ρόλος των συμβούλων υπογονιμότητας είναι να βοηθούν τα υπογόνιμα ζευγάρια να αντιμετωπίζουν το άγχος και τα αρνητικά συναισθήματα που κυριεύονται εκείνη την περίοδο στην προσπάθεια που κάνουν για την επίτευξη της εγκυμοσύνης. Επίσης, προσφέρουν στήριξη όταν τα ζευγάρια έχουν προβλήματα στη σχέση τους, ένα συνηθισμένο θέμα που αντιμετωπίζουν αυτή την περίοδο αρκετά ζευγάρια. Γενικά, οι σύμβουλοι υπογονιμότητας στοχεύουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ζευγαριού. Ωστόσο, δεν αξιολογούν την καταλληλότητα του ζευγαριού για θεραπεία υπογονιμότητας. (πηγή http://www.ranzcog.edu.au)

      ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ

      Οι επιπτώσεις της αφορούν την ιδιωτική ζωή, τους στόχους, τον τρόπο ζωής, τα οικονομικά, τις σχέσεις, τις συμπεριφορές, τις απαιτήσεις, την εργασία ακόμα και το ίδιο το ανθρώπινο σώμα.

      Η υπογονιμότητα συνήθως δεν αναγνωρίζεται, δεν κατανοείται και δε μοιράζεται με άλλους.

      Η αρχική διάγνωση της υπογονιμότητας προκαλεί άγχος και καταλήγει σε συναισθήματα όπως:

• σοκ, έκπληξη και άρνηση

• θυμό, αγανάκτηση και φθόνο

• άγχος, φόβο και πανικό

• κατάθλιψη και σύγχυση

• απομόνωση και διαφοροποίηση από τους άλλους

• αίσθηση απώλειας

( πηγή http://www.ranzcog.edu.au)

      ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

      Τα περισσότερα ζευγάρια όταν αποφασίζουν να «μπουν» σ’ αυτή την διαδικασία μπορεί θεωρητικά να πιστεύουν ότι θα βγουν πάντα νικητές από την δοκιμασία της εξωσωματικής. Είναι πολύ σημαντικό και θετικός παράγοντας κάποιος να πιστεύει δυνατά και θετικά στην κάθε του προσπάθεια, υπάρχουν όμως οι αντικειμενικές πραγματικές στιγμές που η αλήθεια μπορεί να σοκάρει να απογοητεύει, να θλίβει ένα ζευγάρι. Είναι φυσιολογικό στα ζευγάρια που βιώνουν μία τέτοια εμπειρία να έχουν άγχος και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό να μετατρέπεται σε χρόνιο στρες. Ερευνητικά έχει αποδειχθεί ότι γυναίκες που υποβάλλονται σε τέτοιες διαδικασίες έχουν τόσο στρες όσο και ασθενείς που έχουν να αντιμετωπίσουν ασθένειες πολύ σοβαρές και επικίνδυνες.

      Τα προβλήματα γονιμότητας και η εξωσωματική μπορούν να επιδράσουν:

• στην αίσθηση του ελέγχου

• στα μελλοντικά σχέδια

• στην αίσθηση μίας ικανής προσωπικότητας

• στις σχέσεις με το σύντροφο

•στις διαπροσωπικές σχέσεις

•στην αίσθηση ότι «δεν είμαι φυσιολογικός» - παρέμβαση στη φύση του ανθρώπου μέσω της τεχνολογίας (http://www.ranzcog.edu.au).

      Ορισμένες φορές η εξωσωματική μπορεί να υποβάλλει το ζευγάρι αλλά και το συγγενικό περιβάλλον του ζευγαριού σε μεγάλες δοκιμασίες. Προκύπτουν προβλήματα στην επικοινωνία, αισθήματα ενοχής αλλά και η διαφορετική προσέγγιση/αντιμετώπιση της κατάστασης μεταξύ του ζευγαριού μπορεί να επηρεάσει την σχέση και το αρχικό στοιχείο της κοινής τους ένωσης να γίνει ο λόγος για απομάκρυνση και να προκληθούν εντάσεις στην μεταξύ τους σχέση. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν μεγαλύτερη συχνότητα χωρισμών ή διαζυγίων στα ζευγάρια που υποβάλλονται σε θεραπείες υπογονιμότητας, αν και τα ζευγάρια που τελικώς χωρίζουν εντοπίζουν τα αίτια του χωρισμού τους στην υπογονιμότητα και τη διαδικασία θεραπείας της.

      Είναι αρκετά τα ζευγάρια εκείνα που αφιερώνουν πάρα πολύ χρόνο στην προσπάθεια σύλληψης, ακόμα προγραμματίζουν με μεγάλη ευλάβεια χρόνου τις σεξουαλικές τους επαφές. Ως επακόλουθο, το ζευγάρι αντιλαμβάνεται τη σεξουαλική επαφή κυρίως ως πράξη για την επίτευξη σύλληψης και όχι ως μέσο ευχαρίστησης. Αναπόφευκτα, η σεξουαλική πράξη καταλήγει να αποτελεί μία «υποχρέωση που πρέπει να γίνει» και πολλά ζευγάρια βιώνουν αυτή τη διαδικασία ως μία μεγάλη αλλαγή στη σχέση τους.

      Ένα ζευγάρι που πρωταρχικός του λόγος είναι η τεκνοποίηση, «παλεύει» για αυτή του την επιθυμία , ίσως να υπάρχουν πολύ βαθύτεροι λόγοι για την επιμονή ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί, έτσι ώστε να υποβάλλει τον εαυτό του σε μία τέτοια μακροχρόνια και δύσκολη δοκιμασία όπως εκείνη της εξωσωματικής. Οι λόγοι πάντοτε είναι πολύ προσωπικοί και υποκειμενικοί και δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε γενικεύσεις για ποιον λόγο ο καθείς επιδιώκει την εξωσωματική. Τα ζευγάρια εκείνα που μπαίνουν σ’ αυτό τον κύκλο των συνεχόμενων προσπαθειών αξίζουν τον σεβασμό και την υποστήριξη του περίγυρου τους, διότι είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να νιώθει οικεία με την προσπάθεια αυτή που κάνει αλλά να γνωρίζει κιόλας ότι σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να καταφύγει ή να απευθυνθεί σε ένα οικείο του άτομο και να μοιραστεί μαζί του την αγωνία του, τους προβληματισμούς του χωρίς να νιώθει ότι θα κριθεί ή θα απαξιωθεί. Είναι φυσικό ότι με την γέννηση του πρώτου παιδιού η ψυχολογία των γονέων αλλάζει «ωριμάζει». Η δυαδική σχέση του ζευγαριού -των συζύγων- με την γέννηση του πρώτου παιδιού μετατρέπεται σε τριαδική. Η μεγαλύτερη προσοχή και ευθύνη μετατοπίζεται στο τρίτο μέλος της οικογένειας. Όταν ένα παιδί έρχεται στην ζωή έπειτα από μεγάλη προσπάθεια φυσιολογική, ή υποβοηθούμενη παρατηρούμαι ότι οι γονείς νιώθουν μεγάλη ευγνωμοσύνη για το αποτέλεσμα αυτό, ότι επιτέλους μετά από διάφορες δοκιμασίες και μάχες επιτέλους κρατούν το μωράκι τους στην αγκαλιά τους. Το γεγονός αυτό μπορεί να επιδράσει θετικά στην σχέση τους και να τους φέρει ακόμα πιο κοντά, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μπορεί να τους οδηγήσει σε αναθεώρηση της ζωής των συζύγων-γονέων και της σχέσης τους. Αρκετοί μπαμπάδες εμφανίζουν κάποιες αλλαγές στην συμπεριφορά τους και στην εξωτερική τους εμφάνιση, για παράδειγμα παίρνουν αρκετό βάρος, αμελούν την φροντίδα του εαυτού τους. Από την άλλη οι μητέρες παρατηρείται ότι έχουν μία ιδιαίτερη προσκόλληση στο παιδί και παραμελούν την σχέση τους με τον σύντροφο. Οι Παιδίατροι υποστηρίζουν ότι έως το πρώτο έτος ενός μωρού η σχέση παιδιού-μητέρας είναι πολύ καθοριστική και η προσκόλληση των δυο τους είναι σημαντική και αναπόφευκτη, όταν όμως από εκεί και ύστερα αυτό έχει συνέχεια και το «νόημα της ζωής» βρίσκεται μόνο μέσα από την ύπαρξη του παιδιού τότε η σχέση παραμελείτε εντελώς και το ζευγάρι απομακρύνεται πρώτα συναισθηματικά και μετά ως προς τις συνήθεις και τις συνθήκες της ζωής τους, κοιμούνται σε ξεχωριστά κρεβάτια , η σχέση αρχίζει να μετατρέπεται σε συμβατή. Κάτι τέτοιο όπως είναι φυσικό μπορεί να δημιουργεί συναισθηματικές διαταραχές και μεταπτώσεις με αρνητικές συνέπειες στην μεταξύ τους σχέση. Εάν το ζευγάρι αποφασίσει να μείνει μαζί συμβατικά η κατάσταση αυτή που ξεκίνησε από τους ίδιους να καταλήξει να έχει αρνητικές επιπτώσεις σε όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμη και στην ενήλικη ζωή του παιδιού.

      ΕΙΝΑΙ ΑΙΤΙΑ ΧΩΡΙΣΜΟΥ Η ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ;;

      Κρίσεις μέσα στην οικογένεια μπορούν να προκληθούν από διάφορες αιτίες. Η σημαντικότερη όμως αιτία μίας συζυγικής σύγκρουσης οφείλεται στο ότι κανείς από το ζευγάρι δεν ενδίδει στον άλλον κατά την συγχώνευση από το Εγώ στο Εμείς. Ή όταν εκείνος που μέχρι τώρα προσαρμοζόταν αρνείτο πλέον να συνεχίσει (Bowen, M. 1996). Η κρίση στο ζευγάρι μπορεί να προκληθεί από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. Εσωτερικοί λόγοι είναι τα γεγονότα και ο αιτίες που οφείλονται στην υπαιτιότητα του ίδιου του ζευγαριού, ενώ εξωτερικοί λόγοι είναι εκείνοι που προκαλούνται από κοινωνικές συνθήκες, το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον του ζευγαριού. Το ζευγάρι που μάχεται για την απόκτηση ενός παιδιού και έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής του στην απόκτηση του, σημαίνει ότι η επιθυμία του είναι μεγάλη και πολύ ισχυρή. Ορισμένα ζευγάρια ξεκινούν από κοινού την προσπάθεια αυτή να αποκτήσουν ένα παιδί και καταλήγουν μαζί στο τέλος αυτής της προσπάθειας και της δοκιμασίας. Υπάρχουν όμως και ζευγάρια που ναι μεν θέλουν διακαώς την απόκτηση ενός μωρού αλλά τουλάχιστον ο ένας να μην υποστηρίζει με θέρμη την διαδικασία της εξωσωματικής, να μην υποστηρίζει ή να μην πιστεύει εξολοκλήρου αυτή την προσπάθεια. Η συνέπεια αυτού είναι ότι η μεγαλύτερη προσπάθεια και η πίστη είναι κυρίως από το ένα μέλος, συνήθως της γυναίκας και αρκετές φορές μπορεί να νιώθει μόνη και στο τέλος μπορεί να απογοητεύεται. Αρκετοί αναρωτιούνται αν η αιτία ενός διαζυγίου είναι η ανεπιτυχής εξωσωματική;; Είναι μόνο αυτό ή και κάτι άλλο; Αυτός ο λόγος είναι πολύ βαθύς και μ’ αφορμή το γεγονός της εξωσωματικής το ζευγάρι να φέρνει στην επιφάνεια της σχέσης του και άλλα προβλήματα που πιθανών τα είχε κρυμμένα και δεν επέτρεπε να βγουν στην επιφάνεια. Είναι πολύ λεπτή η ισορροπία του να προσπαθήσει ένα ζευγάρι να ξεπεράσει τα προβλήματα του από κοινού να προχωρήσει, με το να τα παρατηρήσει να αφήσει αυτό το δύσκαμπτο «αγκάθι» να εισχωρήσει στην ζωή του. Αρκετοί που έχουν περάσει από την δοκιμασία και τελικώς χώρισαν υποστηρίζουν ότι . Αρκετά ζευγάρια φτάνουν στο σημείο να χωρίζουν διότι τους είναι αρκετά δύσκολο να διαχειριστούν την αποτυχία. Εύκολα ο ένας ρίχνει τα βαρίδια στον άλλον και αυτό είναι ότι πιο ψυχοφθόρο για την σχέση. Αυτό που κάποτε ένωνε το ζευγάρι τώρα είναι ο λόγος (φαινομενικά) που χωρίζει αυτή την ένωση. Μετά από κάθε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης ή κύκλο θεραπείας, όταν δεν επιτυγχάνεται μία κύηση, η απογοήτευση βιώνετε τόσο έντονα που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε ψυχική εξουθένωση. Οι υπογόνιμοι άνθρωποι έχουν συχνά μια ροπή στις αγχώδεις διαταραχές (στρες), νιώθοντας πως έχουν χάσει κάθε έλεγχο. Η αυτοεκτίμηση του ενός ή και των δύο συντρόφων πλήττεται σοβαρά και συχνά νοιώθουν θυμό, μοναξιά, θλίψη. Οι ψυχικές εντάσεις αλλά και οι συγκρούσεις στην καθημερινότητα μέσα στη σχέση του ζευγαριού, συχνά γίνονται δυσβάσταχτες. Όλες αυτές οι αλλαγές στη δυναμική του ζεύγους μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή απομάκρυνση, καθώς οι σύντροφοι απομονώνονται συναισθηματικά φτάνοντας στο σημείο ή την επιλογή της διακοπής της σχέση τους ή του γάμου τους.

      ΤΙ ΚΛΩΝΙΖΕΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ

      Το πως επιδρούν οι κρίσεις και οι συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια έχει να κάνει με την ανάλογη κατανόηση που δείχνουν τα μέλη της απέναντι στα προβλήματα ή σε διάφορα ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν την κάθε φορά. Σε περιόδους έντονης κρίσης είναι πολύ πιθανό να μην μπορούν να καταλάβουν και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον μ’ αποτέλεσμα η υποχώρηση να μοιάζει αποστροφική. Εκείνες τις στιγμές από το ζευγάρι μπορεί να ειπωθούν σκληρές κουβέντες, ο καθένας να νιώσει απέραντη μοναξιά, να κλειστεί στον εαυτό του και αυτό να επιφέρει συνεχείς εντάσεις, εκρήξεις θυμού και απομάκρυνση. Περνώντας η ένταση που κρύβει μία έκρηξη κρίσης τότε μπορεί όταν υπάρχουν βαθιά και πραγματικά συναισθήματα αγάπης μεταξύ τους να καταφέρουν να βγουν νικητές και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους να ανθίσει ξανά. Η ανάγκη που έχει ο κάθε σύζυγος από τον άλλο και η ψυχοσωματική ένωση που συμπληρώνει ένα ζευγάρι προσφέρει και στους δύο πληρότητα και ηρεμία και μόνο τότε μπορούν πραγματικά να βοηθηθούν και να περάσουν στο επόμενο στάδιο της σχέσης τους, Μέσα από μία κρίση στο ζευγάρι υπάρχει η πιθανότητα ωρίμανσης, διότι στην διάρκεια της κρίσης υπάρχει περίπτωση να αποσαφηνιστούν στοιχεία τα οποία ήταν αδιευκρίνιστα στην συζυγική ή στην ευρύτερη οικογενειακή σχέση μέχρι εκείνη την στιγμή.

      Θα μπορούσε να ερωτηθεί κάποιος «μα αφού πέτυχε η εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί χώρισαν, τι έφταιξε;» όπως αναφέρθηκε και παραπάνω για ένα ζευγάρι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει το τι επιδιώκει από μία σχέση μπαίνοντας σ’ αυτήν, όταν η σχέση αυτή προχωρά και η απόκτηση ενός παιδιού είναι επιθυμία αλλά οι ρόλοι κατά την διάρκεια των προσπαθειών αυτών αλλάζουν, τότε είναι πολύ πιθανό παρ’ότι η διαδικασία είναι επιτυχής στην μεταξύ σχέση του ζευγαριού να έχουν αλλάξει-μετακινηθεί πολλά. Ανάλογα με το ιστορικό κάθε ζευγαριού υπάρχει και η αιτία της. Το σημαντικό είναι ότι η εξωσωματική ως διαδικασία δεν χωρίζει –πάντα- ένα ζευγάρι, αλλά η τροπή στην οποία έχει μπει η σχέση. Οι ευθύνες, η ενοχές, η ψυχολογική κούραση οδεύουν το ζευγάρι στην απομάκρυνση, αντί να τους φέρει πιο κοντά και όλη αυτή η διαδικασία και δοκιμασία να τους ενώσει καταφεύγουν στον χωρισμό για πολλούς, ιδιαίτερους και προσωπικούς λόγους.

      ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

      Στα εξειδικευμένα κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης το επιστημονικό προσωπικό εκτός των ειδικοτήτων των ιατρών παρέχουν συμβουλευτική στα ζευγάρια που απευθύνονται σε εκείνους. Οφείλει κάθε τέτοιο αξιόλογο κέντρο να παρέχει συμβουλευτική είτε εντός του κέντρου του είτε με εξωτερικό συνεργάτη. Η συμβουλευτική διαδικασία βοηθά το ζευγάρι αρχικά να έχει την αίσθηση του ελέγχου του σ’ αυτό που πάει να κάνει, να βελτιώσει την αυτοεκτίμηση του και να πιστέψει στον εαυτό του και στις δυναμικές του. Επίσης, μαθαίνει διάφορες τεχνικές στο πως να διαχειριστεί το άγχος του, ιδίως σε στιγμές έντασης και έντονης συγκινησιακής φόρτισης. Μαθαίνει να νοηματοδοτεί τα τυχόν αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις που μπορεί να κάνει. Είναι πολύ πιθανό αυτό κατά την διάρκεια της όλης θεραπείας να συμβεί ορισμένες φορές, όταν κάτι μπορεί να μην πάει καλά, ή τα αποτελέσματα που περιμένει το ζευγάρι να μην έρχονται στον χρόνο που έχουν –οι ίδιοι- θέσει. Στόχος επίσης της συμβουλευτικής διαδικασίας είναι να μειωθούν τυχόν σωματικά συμπτώματα, κόπωση, κεφαλαλγίες, αϋπνίες..... Μείωση των αρνητικών συναισθημάτων, θλίψη, απομόνωση, πανικός, απογοήτευση, συνεχής αποθάρρυνση (πηγή:emBio medical center)

      ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΑΚΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ

1. Αναγνώριση του προβλήματος και αναζήτηση βοήθειας

2. Ιατρική αξιολόγηση

3. Πρόγραμμα θεραπείας της υπογονιμότητας

4. Περαιτέρω θεραπείες ή / και διαγνωστικές εξετάσεις

5. Θεραπείες με συμβολή τρίτου (δωρεά ωαρίων ή / και σπέρματος, παρένθετη μητρότητα)

6. Απόφαση τερματισμού της θεραπείας

ΛΕΚΤΙΚΗ ΒΙΑ

      Γενικότερα η βία ορίζεται ως εξής: «Οποιαδήποτε παράνομη πράξη, παράλειψη ή συμπεριφορά με την οποία προκαλείται άμεσα σωματική, σεξουαλική ή ψυχική βλάβη σε οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας από άλλο μέλος της οικογένειας και περιλαμβάνει και τη βία που ασκείται με σκοπό την επίτευξη σεξουαλικής επαφής χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος, καθώς επίσης και τον περιορισμό της ελευθερίας του». Επίσης οποιαδήποτε πράξη ή συμπεριφορά η οποία συνιστά βία και διαπράττεται στην παρουσία ανηλίκου, θεωρείται αδίκημα με βάση τον παρακάτω Νόμο (αρ.119(Ι)/2000,άρθρο3)

      ΜΟΡΦΕΣ ΒΙΑΣ

•Σωματική

•Σεξουαλική

•Ψυχολογική

•Παραμέληση

      Θα γίνει αναφορά στο συγκεκριμένο κείμενο στην λεκτική βία, είτε αυτή προέρχεται από το κοινωνικό σύνολο, από το εργασιακό περιβάλλον, ακόμα και από την οικογένεια (άμεση και ευρύτερη)

      Η ψυχολογική βία περιλαμβάνει την απόρριψη, ανασφάλεια, έλλειψη αλληλοσεβασμού, εξευτελισμός, παραμέληση, τρομοκρατία, φωνές κα.

      Συγκεκριμένα στην λεκτική βία συναντάμε ύβρεις, προσβολές, απειλές και εκφράσεις μειωτικές και υποτιμητικές.

      Παραμέληση

      Η παραμέληση αφορά κυρίως τα παιδιά, τους ηλικιωμένους ή άλλα άτομα που αδυνατούν για διάφορους λόγους να φροντίσουν τον εαυτό τους όπως είναι τα άτομα με χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας, αναπηρία κλπ.

      Με τον όρο "παραμέληση" περιγράφεται το φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο ένας ή περισσότεροι ενήλικες που έχουν την ευθύνη της φροντίδας ενός ατόμου, επιτρέπουν να προκληθούν στο άτομο σωματικές κακώσεις ή συνθήκες στέρησης σε τέτοιο βαθμό, ώστε συχνά να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές σωματικής, νοητικής, συναισθηματικής ή κοινωνικής μορφής ακόμα και το θάνατο. Ένα παιδί είναι παραμελημένο εάν αφεθεί χωρίς φροντίδα για μακρά χρονικά διαστήματα ή εάν εγκαταλειφθεί. Να τονιστεί ότι άτομα με σχέση φροντίδας, μπορεί εκτός των γονέων, να είναι άλλοι συγγενείς όπως και το προσωπικό ιδρυμάτων, δάσκαλοι, βρεφοκόμοι και άλλοι.

      Λεκτική βία από συγγενικό πρόσωπο προς ανήλικο παιδί.

      Πρώτα απ’ όλα θα γίνει μία σύντομη αναφορά για την σημασία των παππούδων στην ζωή των εγγονιών ανάλογα το ηλικιακό φάσμα στο οποίο ανήκουν. Γνωρίζουμε ότι η παρουσία της γιαγιάς και του παππού στην ζωής ενός παιδιού είναι πολύ σημαντική, αυτή η σχέση δίνει και στους δύο πολύ όμορφα και σπουδαία πράγματα. Δεν αντικαθιστά την γονική σχέση. Ο ρόλος των παππούδων παραμένει ως έχει τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Διακρίνονται 3 ηλικιακές φάσεις όπου γίνονται κάποιοι παππούδες, κάθε περίοδος είναι ξεχωριστή και παρουσιάζει τα δικά της στοιχεία. Το ηλικιακό φάσμα των 40-55 ετών, εδώ οι «μεγάλοι γονείς» είναι αρκετά νέοι αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν γίνει παππούδες. Είναι πιθανόν να εργάζονται και ο ερχομός ενός εγγονιού δεν σταματά την καθημερινότητα τους. Θα ξαναθυμηθούν την παιδική τους ηλικία, δεν θα σταματήσουν την δική τους καθημερινή ροή. Σ΄αυτή την φάση είναι ωφέλιμο η νεαρή γιαγιά να ακολουθεί την ανατροφή που θέλει να δώσει ο νέος γονιός στο παιδί του, χωρίς να επιβάλλει τις δικές της εμπειρίες που βίωνε κάποια χρόνια πριν.

      Στο ηλικιακό πλαίσιο μεταξύ 55-65, εδώ οι μεγάλοι γονείς αρχίζουν α αισθάνονται ότι οι δραστηριότητες τους περιορίζονται μέσα στην καθημερινότητα. Αισθάνονται κουρασμένοι ιδίως εκείνοι που σ’ όλη τους την ζωή αντιμετώπιζαν δυσκολίες και ταλαιπωρίες. Η περίοδος της συνταξιοδότησης για ορισμένους είναι μία περίοδος αναδιαπραγματεύσεων, θέτουν νέους στόχους, και καινούργιες ασχολίες στην καθημερινότητα τους. Ορισμένοι όμως νιώθουν ότι είναι η αρχή τους τέλους της ζωής τους, ότι στο εξής δεν έχουν να κάνουν κάτι και να προσφέρουν, οφείλουν αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν προσπάθεια ώστε να γεράσουν όσον το δυνατό πολύ αργότερα. Οι παππούδες σ’ αυτή την ηλικιακή φάση έχουν τον χρόνο και την θέληση να βοηθήσουν τα παιδιά τους όταν τους το ζητούν στα ζητήματα που αφορούν τα εγγόνια τους και ιδίως στα πιο πρακτικά, όπως την μεταφορά τους στο σχολείο, στις εξωσχολικές τους δραστηριότητες. Στο ηλικιακό φάσμα μεταξύ 65-75, εδώ οι μεγαλύτεροι γονείς (παππούδες) συνεχίζουν να ζουν μία γόνιμη και δημιουργική περίοδο ιδίως όταν είναι η ιδιοσυγκρασία τους τέτοια και γενικότερα ήταν άνθρωποι πάντα δραστήριοι. Περνώντας τα 75-80, εδώ θα λέγαμε ότι υπάρχει η κατηγορία των γερόντων, είναι η αρχή της 4ης ηλικίας (Χουρδάκη Μ.). Είναι πιθανό και συναντάμε πολλές φορές ανθρώπους αυτής της ηλικιακής κατηγορίας που δεν παρουσιάζουν ελαττώματα, ή αδυναμίες όπως ορισμένοι γυρνώντας πολλά χρόνια πριν. Σ’ αυτές τις ηλικίες οι ίδιοι οι παππούδες αδυνατούν πολλές φορές να αναλάβουν την φύλαξη των εγγονιών τους, αρκετοί αναγνωρίζουν τις δυνατότητες τους και επιλέγουν να μην έχουν αυτή την ευθύνη διότι δεν εμπιστεύονται τις αντοχές, τις δυνάμεις τους. Εδώ καλείται το ζευγάρι να βρει άλλους τρόπους όπου θα εξυπηρετηθεί. Είναι πιθανό και τα εγγόνια να νιώθουν μία αποστασιοποίηση από τους παππούδες αυτής της ηλιακής γκάμας. Δεν μπορούν να χαρούν το παιχνίδι μαζί τους, δεν μπορούν να τους κουράσουν, να τους ζαλίσουν από τις φωνές τους και τα καμώματα τους. Καταλαβαίνουν ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλοι για όλα εκείνα που θέλουν τα παιδιά να μοιραστούν μαζί τους. Μπορεί ορισμένα παιδιά να συγκρίνουν τους δικούς τους παππούδες με εκείνων άλλων φίλων τους που βρίσκονται σε νεαρότερη ηλικία και να αισθάνονται αμήχανα ότι δεν μπορούν να απολαύσουν το παιχνίδι και το κανάκεμα με τους δικούς τους παππούδες.

      Αναφέρθηκαν όλα τα παραπάνω με στόχο να δοθεί μία σύντομη εικόνα στο τι επικρατεί από την στιγμή που κάποιος γίνει παππούς/γιαγιά. Τι αλλάζει αλλά και τι παραμένει ίδιο. Συναντάμε και ακούμε όμως πολύ συχνά παιδιά ιδίως μικρής ηλικίας (δυστυχώς στην ηλικία όπου γίνονται πολύ σημαντικές καταγραφές) όπου γίνονται δέκτες μία έντονης λεκτικής βίας. Συγγενείς, ιδίως εκείνοι που βοηθούν τα παιδιά τους στο να αναλαμβάνουν μέρος της φροντίδας και της διαπαιδαγώγησης των εγγονιών τους, χρησιμοποιούν έντονο λόγο, αρνητική έκφραση και διάθεση μ’ αποτέλεσμα να διοχετεύεται ο φόβος και η ένταση στην ψυχή ενός παιδιού. Για την κατάλληλη ψυχική ισορροπία ενός παιδιού θα ήταν καλύτερο η αποφυγή αυτής της επαφής, του παιδιού και εκείνου που ασκεί έμμεσα βία επάνω του. Οι άνθρωποι εκείνοι που χρησιμοποιούν ύβρεις, έντονο και αυστηρό βλέμμα, βλοσυρότητα και πολλές φορές τιμωρία στα παιδιά, είναι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες αυτής τους τις συμπεριφοράς, δεν πιστεύουν ότι κάνουν κάτι κακό, ίσια-ίσα θεωρούν ότι δεν θα πάθουν κάτι τα παιδιά, και ότι έτσι γίνονται σκληρά και όχι ευαίσθητα!!

      Στην ενδοοικογενειακή βία συναντάμε κυρίως ένα μέλος της οικογένειας να ασκεί σωματική και ψυχική κακοποίηση σε άλλο μέλος της οικογένειας κυρίως στο μικρότερο, διότι το θεωρεί ανήμπορο και άβουλο. Η ενδοοικογενειακή βία μπορεί να την συναντήσουμε σε διάφορες μορφές. Εκείνες που συναντάμε πιο συχνά είναι η σωματική κακοποίηση, η σεξουαλική, η συναισθηματική και η ψυχολογική.

      Το άτομο που ασκεί τη βία μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορες μεθόδους όπως απειλές, ότι θα χτυπήσει , θα διακόψει το χαρτζηλίκη θα κάνει κακό στα παιδιά. Ο συγγενής που ασκεί βία σ’ ένα παιδί δεν το σέβεται, όπως δεν σέβεται και τον ίδιο του τον εαυτό. Οποιασδήποτε μορφής βίας και να ασκεί, όποια απαξιωτική συμπεριφορά και να εκφράζει απέναντι προς το παιδί υπάρχει μία μορφή νοσηρότητας του ενήλικα, που εάν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα με οποιοδήποτε μέσο θα υπάρχει έντονος κίνδυνος η ψυχολογική θέση του παιδιού να χειροτερεύει.. Στα παιδιά αρέσει η ηρεμία, η ρουτίνα και η επεξήγηση, ένας συγγενής με πολύ αρνητική ενέργεια, ένταση, θυμό και απωθημένα μπορεί να προκαλέσει αρκετά μεγάλο κακό στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού.

      Το προφίλ εκείνων που ασκούν λεκτική βία

      Τα ευρήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες δείχνουν ότι οι γονείς είναι άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες για φροντίδα και στήριξη τόσο από κοινωνικούς φορείς, όσο και από ειδικούς ψυχικής υγείας. Σοβαρές ψυχικές δυσκολίες (π.χ. πληρούν τα κριτήρια για ψυχιατρικές διαγνώσεις όπως, κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, σπανιότερα ψυχωσικές διαταραχές. – Περιορισμένες νοητικές ικανότητες. – Σημαντική δυσκολία να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις παρορμήσεις τους (κυρίως τις επιθετικές). – Συναίσθημα βαθιάς ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα. – Έντονες (ναρκισσιστικές) ανάγκες για εξάρτηση και προσοχή από τους άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους ως πηγή φροντίδας. Έτσι, τα παιδιά τους αναλαμβάνουν να στηρίζουν τους γονείς, παραμελώντας τις δικές τους φυσιολογικές ανάγκες για φροντίδα και εξάρτηση (το λεγόμενο σύνδρομο «γονεοποιημένου παιδιού»). – Κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Οι περισσότεροι γονείς που κακοποιούν έχουν υπάρξει θύματα ή μάρτυρες βίαιων σκηνών μέσα στις δικές τους οικογένειες. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της «ταύτισης» με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους. Έτσι ένα κακοποιημένο παιδί ενδέχεται να γίνει κι εκείνο ένας βίαιος γονιός στο μέλλον, συνεχίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το δια-γενεαλογικό πέρασμα της βίας στην οικογένεια. – Συχνότερη χρησιμοποίηση λεκτικής επιθετικότητας, σωματικής τιμωρίας και επιβολής δύναμης στα παιδιά συγκριτικά με φυσιολογικούς γονείς. Επίσης, εκδηλώνουν σημαντικά σπανιότερα θετικές αλληλεπιδράσεις (π.χ. παιχνίδι, διάλογο, καθοδήγηση) με τα παιδιά τους. – Ακαμψία στις στάσεις τους απέναντι στο παιδί, αλλά και σε άλλα θέματα της ζωής γενικότερα. – Τάση να αντιλαμβάνονται και να περιγράφουν το παιδί με τρόπο αρνητικό («δύσκολο», «κακό», «προβληματικό») (Πηγή: http://el.wikipedia.org/)

«ΔΩΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΡΙΑ»

      Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων φτάνουν η κάθε οικογένεια ετοιμάζει αυτόν τον ερχομό με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μ’ εκείνον που νιώθει καλά, που της ταιριάζει κι μπορεί να υποστηρίξει. Σε κάθε σπίτι δεν παραλείπεται σχεδόν ποτέ να υπάρχει μία εορταστική ατμόσφαιρα, αυτό επιτυγχάνεται με τον στολισμό του σπιτιού, την προετοιμασία των εδεσμάτων, την γραφή των εορταστικών καρτών αλλά και την λίστα των δώρων.

      Το τελευταίο θέμα είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια απασχολεί αρκετές Ελληνικές οικογένειες και δεν ξεχωρίζει πλέον οικονομικό ή κοινωνικό φάσμα. Η κοινωνία μας είναι γαλουχημένη να εκδηλώνει την αγάπη της, την φροντίδα και το νοιάξιμο της έντονα με την παροχή υλικών μέσων. Στην δεκαετία του ’90 και αρχές του 2000, η Ελληνική οικογένεια ήταν ο καθρέφτης του υπερκαταναλωτισμού. Η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, στα media τόσο πολλά υλικά αγαθά όσο σήμερα. Τα παιδιά είτε στο σπίτι τους, είτε από το σχολείο και τον περίγυρο τους λαμβάνουν πολλών ειδών μηνύματα από χιλιάδες νέα προϊόντα που κυκλοφορούν, λίγο πολύ κάθε παιδί «μπαίνει» στον πειρασμό να λαχταρήσει κάτι, να «ζηλέψει» να ποθήσει ακόμα και να διεκδικήσει. Στην ουσία δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που ποθεί, ή που μπορεί να του χρησιμεύσει, αλλά του κινεί την περιέργεια και απλά το θέλει!!!! Υπάρχουν γονείς που νιώθουν ακόμα και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν αυτή την μανία των παιδιών τους στο να αποκτήσουν τα πάντα. Ουσιαστικά ο παιδικός καταναλωτισμός αντικατροπτίζει μία κοινωνική πραγματικότητα, αυτό που ζούμε μέρα με την μέρα. Στο δια ταύτα λοιπόν, οι μέρες των Χριστουγέννων φτάνουν, οι γονείς αγωνιούν πως θα καταφέρουν ή θα μπορέσουν να φανούν ικανοί μπροστά στις προσδοκίες των παιδιών τους ή απαιτήσεις τους!!

      ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΗΤΟΥΝ Ή ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ;;

      Αρκετοί Παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι το προφίλ ενός παιδιού αντικατροπτίζεται σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό από το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο το ίδιο μεγαλώνει. Γονείς που έχουν την ανάγκη να «δίνουν» συνεχώς ύλη, αυτόματα θα μάθουν στα παιδιά τους να ζητούν και να διεκδικούν συνεχώς οτιδήποτε δουν και τους κάνει εντύπωση. Δεν αναφερόμαστε στις οικογένειες που έχουν την οικονομική άνεση και το κάνουν, διότι και σ’ αυτή την περίπτωση παιδιά που μεγαλώνουν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον που τα εισοδηματικά κριτήρια των μεγάλων είναι σε αρκετά ευνοημένες συνθήκες, μεγαλώνοντας με άφθονη ύλη πλάι τους στερούνται άλλου είδους σχέσεων και ουσιαστικής επικοινωνίας και αυτό φαίνεται αργότερα στην ενήλικη πλέον ζωή. Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους, δεν ζητούν αν δεν τους δοθούν αντικείμενα, δεν γίνονται υπερβολικά εάν δεν έχουν μάθει στην υπερκατανάλωση και το πολύ. Εάν κάποιος παρατηρήσει γύρω του ακόμα και πριν γεννηθεί ένα παιδί γονείς και στενοί συγγενείς προσπαθούν να εφοδιαστούν οποιοδήποτε μέσο για να είναι το παιδί τους αυτάρκη και όλα αυτά βέβαια στην υπερβολή τους. Μοιάζει σαν να πιστεύουν οι μεγάλοι ότι το μικρό παιδάκι, το βρέφος θα τους αξιολογήσει, θα τους κρίνει θα τους αποδεχτεί ή όχι σύμφωνα με πόσα αντικείμενα έχει γύρω του!! Ποια είναι η θέση και η ευθύνη των γονέων;; Οι περισσότεροι λίγα χρόνια πριν λόγω πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων είχαν την τάση εξαιτίας έλλειψης χρόνου να προσπαθούν να αναπληρώσουν το συναισθηματικό κενό αγοράζοντας συνεχώς αντικείμενα. Το σύνδρομο της στέρησης και της υπερπροσφοράς είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει έντονα την Ελληνική οικογένεια. Οι περισσότεροι σκέφτονταν ότι θέλουν να προσφέρουν τα πάντα επειδή δεν θέλουν να στερηθούν τα παιδιά τους όπως οι ίδιοι σε παρόμοιες ηλικίες!! Αυτή η σκέψη κινδυνολογεί. Υπάρχουν φορές που γονείς προσφέρουν πολλά πράγματα που ούτε καν τα έχει ζητήσει το παιδί τους μ’ αποτέλεσμα να του δημιουργούν αρκετή πίεση και μάλιστα ένα αίσθημα ενοχής σε μεγαλύτερες ηλικίες για το ότι πρέπει να δέχεται οτιδήποτε του δίνεται ακόμα και εάν δεν έχει ερωτηθεί. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες περιπτώσεις γονέων που δεν αγοράζουν τίποτα στο παιδί τους, φοβούμενοι μην κακομάθει, μία εντελώς ακραία αντιμετώπιση, αυτό που χρειάζεται είναι να τηρείται ένα μέτρο σε όλα και να αποφεύγονται οι ακραίες σκέψεις και ενέργειες.

      Στην νέα πραγματικότητα που βιώνει η Ελληνική κοινωνία έχει προστεθεί η μεγάλη αγωνία των γονέων στα δώρα που καλούνται να πάρουν για τα παιδιά τους. Ο κάθε γονιός θα χρειαστεί να εφεύρει νέους τρόπους και μέσα στο να έρθει κοντά με τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού του ακόμα και αν χρειαστεί να κατασκευάσουν μαζί διάφορά είδη δώρων και να τα μοιράσουν ο ένας στον άλλον. Στις πιο μικρές ηλικίες νήπια ή προσχολικής ηλικίας, η φαντασία και το παιχνίδι είναι κάτι που κερδίζει και εντυπωσιάζει τους μικρούς μας φίλους. Αρκετές ημέρες πριν τα Χριστούγεννα μπορούν οι γονείς με τα παιδιά τους να βγουν βόλτα σ’ ένα πάρκο, σ’ ένα βουνό και να προμηθευτούν διάφορα υλικά της φύσης και να φτιάξουν όλοι μαζί ένα χειροποίητο δέντρο, ή να πρωτοτυπήσουν μαζί με μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά να φτιάξουν χειροποίητα δωράκια στολίζοντας τα με υλικά της φύσης. Ένας γονιός που δεν ενοχοποιείται εύκολα και δεν αγχώνεται πως «θα το πάρει το παιδί του» βρίσκει τρόπους και λύσεις πριν οικονομικής κρίσης αλλά και μετά και μαθαίνει την ιδέα της εφευρετικότητας και της έμπνευσης τόσο στον ίδιο όσο και στο παιδί του. Δεν βρίσκονται λύσεις, όταν ο νους σκαλώνει και περιτρυγιρίζεται γύρω από μόνο μία σκέψη «δεν θα τα καταφέρω, δεν είμαι ικανός ως γονιός να πάρω κάτι για το παιδί μου». Τα Χριστούγεννα είναι μία γιορτή που χρειάζεται το κάθε μέλος μιας οικογένειας να την βιώνει όμορφα, ευχάριστα και όχι με ενοχικά συναισθήματα. Γονείς και νονοί χρειάζεται να καταλάβουν ότι σημασία δεν έχει η ποσότητα και η ακρίβεια σε κάτι, αλλά η πράξη, η αγάπη και ο τρόπος που αυτό το κάτι δίνεται.

      ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ;;

      Βέβαια μπορεί να υπάρχουν και τέτοιου είδους στιγμές σε ορισμένες οικογένειες, εάν κάποια παιδιά ζητούν με ένταση και επιμονή, ο γονιός εκείνο που μπορεί να κάνει άμεσα είναι να θέσει στο παιδί του να επιλέξει από μία λίστα που ο ίδιος ο γονιός θα έχει κάνει προηγουμένως μία έρευνα αγοράς και τιμών έτσι ώστε να μπορεί να πληρεί όλα τα βαλάντια. Παλιότερα αρκετοί γονείς αλλά και νονοί πήγαιναν με τα παιδιά τους ακόμα και προσχολικής ηλικίας να διαλέξει το παιδί το δώρο του από ένα κατάστημα. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι φυσικό να μην έχουν την αίσθηση του ακριβού ή του φθηνού και από την στιγμή που ορισμένοι παίρνουν το παιδί μαζί τους, είναι έτοιμοι για οτιδήποτε διαλέξει, ακόμα και εάν αυτό που επιλεχτεί φέρει σε δύσκολη θέση τον γονιό ή τον νονό. Μπορεί – όπως είπαμε και νωρίτερα- μέρα με την ημέρα οι νέες καταστάσεις και η πραγματικότητα να αλλάζουν, χρειάζεται όλοι να σκέφτονται πιο πρακτικά και ορθολογιστικά και σ’ αυτό δεν θα βγουν χαμένοι, αντί λοιπόν να έρχονται τα μικρά παιδιά μαζί με τους γονείς στα μαγαζιά και να επιλέγουν, να ρωτούν οι ίδιοι τι θα ήθελαν και ο γονιός να επιλέγει σύμφωνα με την οικονομική του ευχέρεια αυτό που μπορεί να υποστηρίξει την εκάστοτε στιγμή. Ας μην ανησυχούν οι γονείς το παιδί περιμένει την πράξη δεν αξιολογεί εάν είναι οικονομικά ακριβό ή όχι. Ακόμα και για τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας (σχολικής) μπορεί να γίνεται μία ποιο ώριμη συζήτηση από μεριάς των γονέων τι τους λείπει περισσότερο και θα ήθελαν να είχαν αυτές τις γιορτές, αυτό επιτυγχάνεται με την διαδικασία επιλογής τριών ή και παραπάνω επιλογών. Όταν υπάρχει αγάπη γύρω από μία οικογένεια, εκτιμιούνται πολύ οι τρυφερές πράξεις και όχι τα ακριβά δώρα. Τα παιδιά χρειάζονται ειλικρίνεια όχι μόνο στα λόγια αλλά κυρίως στις πράξεις από τους μεγαλύτερους τους. Δε χρειάζονται πάρτι και ακριβά ρεβεγιόν για να περάσει καλά μία οικογένεια. Μια βόλτα στα στολισμένα μαγαζιά, σπιτικά κουλουράκια και εδέσματα με την συμμετοχή των παιδιών είναι αρκετά για να περάσει ευχάριστα μία οικογένεια. Η περίοδος των διακοπών είναι μία ευκαιρία για διάλειμμα από την καθημερινότητα και τα προβλήματα. Η κάθε οικογένεια χρειάζεται να δίνει προσοχή στις ουσιαστικές και πραγματικές της ανάγκες, στοιχειά που δίνουν ηρεμία και φροντίδα στις μεταξύ τους σχέσεις.(Γκούντρα Δ.)

      ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΑ ΟΤΙ ΣΤΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ

      Εκείνο που ίσως ξεχνούν οι ενήλικοι και αγχώνονται στον βωμό του καταναλωτισμού είναι ότι για τα παιδιά, τα Χριστούγεννα ουσιαστικά είναι η αναβίωση ενός παραμυθιού, αρχίζουν και μπαίνουν σε κάτι μαγικό το οποίο οι ενήλικοι μπορεί πια να έχουν ξεχάσει ή να μην είναι πλέον σε θέση να αντιληφθούν. Ο στολισμός του δέντρου, τα κάλαντα, ο στολισμός των δρόμων, τα παραμύθια που έχουν ακούσει ή διαβάσει και μιλούν για χιονισμένα τοπία, ελάφια, έλκηθρα, ο ερχομός του πολυαγαπημένου Αι-Βασίλη με το σάκο με τα δώρα και η κάθοδός του από την καμινάδα του σπιτιού, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία της παραμυθένιας αυτής ατμόσφαιρας. Για τα παιδιά έχει μεγαλύτερη σημασία η διατήρηση αυτής της ατμόσφαιρας και η απολαβή χαράς μέσα από αυτή και όχι η απόκτηση ενός συγκεκριμένου τύπου δώρου. Εκείνα θέλουν κυρίως να μπουν και να απολαύσουν χαρούμενα το ωραίο αυτό παραμύθι. Οι γονείς χρειάζεται να έρθουν κοντά σ’ αυτή την ανάγκη του παιδιού. Στα μεγαλύτερα ηλικίας παιδιά που αυτό το παραμύθι έχει εξιδανικευτεί αρκετά πλέον στο μυαλό του οι γονείς αισθάνονται αμήχανα και ζορίζονται, θεωρούν ότι κάτι του στερούν και ότι δεν είναι ικανοί. Τα παιδιά δεν θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους να είναι αδύναμοι και ότι δεν μπορούν αν ανταπεξέλθουν, μάλιστα υπάρχουν πολλά παιδιά σήμερα που είναι γνώστες της κατάστασης και από μόνα τους για να μην επιβαρύνουν τον γονιό τον απαλλάσσουν από την οποιαδήποτε υλική επιθυμία τους!!! Το παιδί δεν στερείται όταν έχει τον γονιό του πλάι του, όταν νιώθει δύναμη και ασφάλεια κοντά του. Η στενοχώρια και η αγωνία κυριαρχούν για κάθε μητέρα ή πατέρα που δεν μπορεί να προσφέρει στην οικογένειά του αυτά που επιθυμεί και νιώθει ότι στερείται εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων. Όπως προαναφέρθηκε, η ουσία των εορτών για τα παιδιά εστιάζεται σε άλλους σημαντικούς παράγοντες οι οποίοι δεν απαιτούν σημαντικά έξοδα για να καλυφθούν. Τα Χριστούγεννα μπορούν να είναι δημιουργικά για τα παιδιά χωρίς φοβερά έξοδα. Η θλίψη εδώ έχει να κάνει περισσότερο με την απογοήτευση, -και δικαιολογημένη- των γονιών για την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης και το αδιέξοδο που οι ίδιοι βιώνουν. Ας μην σβήνει η ελπίδα, τα πάντα μπορούν να επιλυθούν και όλα καταφέρνονται κοιτώντας πάντα μπροστά με τις πραγματικές συνθήκες που βιώνει η κάθε μία οικογένεια

      ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

      Είτε τα παιδιά είτε οι ενήλικες αυτό που επιθυμούν περισσότερο και αποζητούν τις ημέρες των εορτών είναι να περνούν ευχάριστα μαζί με ανθρώπους αγαπημένους τους, να χαίρονται να είναι μαζί τους, να μοιράζονται μαζί τους, όχι ύλη, αλλά ουσιαστική σχέση και επικοινωνία. Μία όμορφη βόλτα, η συμμετοχή των μεγάλων στο παιχνίδι με το παιδί τους, είναι το μεγαλύτερο δώρο και για τις δύο πλευρές. Ο ενθουσιασμός των παιδιών όταν μοιράζονται τα παιδιά τα παιχνίδια τους με τους μεγάλους είναι έντονος και τον ζητούν. Αν παρατηρήσουμε ένα παιδί όταν παίρνει στα χέρια του ένα δώρο και το ξετυλίγει είναι τόσο ενθουσιασμένο που με το βλέμμα του αναζητά τον ενήλικα να είναι εκεί δίπλα μαζί του, αναζητά μία παρέα που θα ασχοληθούν όλοι μαζί με το καινούργιο του απόκτημα. Αυτό το δώρο μπορούν οι γονείς να το δώσουν στο παιδί τους. Την χαρά του ενθουσιασμού, εποικοδομητικό χρόνο μαζί τους, η χαρά σε αυτό το «μοίρασμα» είναι πολύ μεγάλη και η ευτυχία των παιδιών τότε γίνεται πραγματικά τεράστια. Το παιχνίδι αποτελεί για τα παιδιά μια μοναδική ευκαιρία για εξέλιξη και μάθηση καθώς μετατρέπει τα ερεθίσματα που εισπράττονται σε μια δική τους κατανοητή γλώσσα. Το παιχνίδι λοιπόν χρειάζεται να δραστηριοποιεί το παιδί και να το εμπλέκει σε αυτή τη διαδικασία, και όχι να είναι απλά εντυπωσιακό. Συχνά θα δούμε παιδιά να μην εντυπωσιάζονται εύκολα από ένα «μεγάλο δώρο» με εντυπωσιακό περυτίλιγμα, αλλά με κάτι μικρότερο, ή ενός απλού αντικειμένου, όπου εκείνος που θα του το δώσει θα του πει μία ιστορία για το αντικείμενο αυτό, θα χρησιμοποιήσει την φαντασία του ώστε να εντυπωσιάσει και ιντριγκάρει το παιδί. Αυτή η κατάσταση θα μαγέψει το παιδί το οποίο θα το ωθήσει να ασχοληθεί μαζί του, να παίξει και να εξερευνήσει όλα όσα άκουσε πριν από τον ενήλικα. Μπορεί να ασχοληθεί με τις ώρες με τα πιο απλά δώρα και αντικείμενα, όπως μια ξύλινη σφεντόνα, ένα μουσικό όργανο, ένα παράξενο και διαφορετικό αντικείμενο, ή οτιδήποτε άλλο ένας ενήλικας δεν θα του έδινε την πρέπουσα σημασία, το οποίο όμως τα μαγεύει περισσότερο και πολλές φορές εις βάρος ενός πιο ακριβού ή εμπορικού παιχνιδιού. Τα παιδιά αναγνωρίζουν την αξία ενός απλού δώρου που εξάπτει την φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ εύκολα και γρήγορα στις νέες συνθήκες, αυτό που λείπει ίσως από τους ενήλικες πλέον είναι η χαλαρότητα, η δημιουργικότητα και η φαντασία, στοιχεία που δεν κοστίζουν!!

      ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ;;

      Καταρχήν χρειάζεται σταθερότητα και σταδιακά βήματα στο πως θα προσεγγιστεί ένα παιδί, μπορούν οι γονείς να μιλούν με το παιδί τους και από κοινού να βλέπουν τις ανάγκες του παιδιού, ή τις ελλείψεις του στην παρούσα φάση. Εάν χρειάζεται πράγματα για να ικανοποιηθεί ο καταναλωτισμός του παιδιού είναι μία μεγάλη αφορμή για τον γονιό να κάνει κουβέντα μαζί του, για ποιο λόγο το έχει ανάγκη στην παρούσα φάση; Από εκείνα που ήδη έχει πως θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί;... κα. Τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν την αλήθεια, όταν γίνεται αποφυγή αυτής τα παιδιά παραπλανούνται και η ουσιαστική αξία και το μήνυμα του χρήματος και του καταναλωτισμού δεν μεταφέρεται στο παιδί (Καππάτου Α.). Μπορεί το παιδί να μπει στην διαδικασία της οργάνωσης να γράψει τι χρειάζεται και όταν έρθει η ώρα για να γίνει η αγορά να επιλέξει εκείνο που την συγκεκριμένη στιγμή του είναι περισσότερο χρήσιμο και πραγματικά του χρειάζεται. Εάν κάποιο παιδί δεν έχει συνηθίσει το μέτρο μέσα στην οικογένεια του μπορεί να θυμώσει ή να ενοχληθεί όταν ο ενήλικας του θέσει για πρώτη φορά μέτρο και όριο. Αυτό θα γίνεται μόνο στην αρχή, μετά θα συνηθίσει, το όριο βοηθά το παιδί στην σύνεση και στον προγραμματισμό του. Η αγορά των παιχνιδιών χρειάζεται να γίνεται με μεγάλη προσοχή από τους γονείς, να είναι αντικείμενα που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας, στην δημιουργικότητα, στην εξερεύνηση, παιδαγωγικά παιχνίδια και όσο γίνεται περισσότερα ομαδικά παιχνίδια. Τέλος, είναι χρήσιμο να θυμούνται οι γονείς ότι κανένα αντικείμενο, καμία ύλη δεν υποκαταστά την σχέση με το παιδί. Η επαφή και η ουσιαστική σχέση «χτίζεται» με το απλό, το λίγο, το λιτό αλλά το αληθινό.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ/ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΕΤΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

      Η σχέση της νέας μητέρας με την μητέρα της και η οριοθέτηση της γιαγιάς προς το εγγόνι της συνάδουν και πολλές φορές πάνε μαζί. Το τι σχέση έχει κάποιος και συνεχίζει να έχει με τον γονιό του θα φανεί και θα βγει και στην σχέση που υπάρχει στην τρίτη γενιά δηλαδή στο εγγόνι. Φαίνεται να υπάρχουν αρκετά προσωπικά προβλήματα και θέματα μεταξύ της κόρης και της μητέρας όπου αυτό αρχίζει να είναι περισσότερο εμφανή στην εξέλιξη, στο μεγάλωμα και κατά πόσο επεμβαίνει ή παρεμβαίνει η γιαγιά στην ανατροφή και στην διαπαιδαγώγηση του εγγονού.

      Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ

      Οι γιαγιάδες και οι παππούδες αποτελούν ανεκτίμητη αξία για την ζωή ενός παιδιού. Οι ίδιοι λατρεύουν τα εγγόνια τους, χωρίς να υπάρχει από τα παιδάκια αντάλλαγμα, ή αργότερα να φέρουν καλούς βαθμούς και να είναι τα απόλυτα υπάκουα παιδιά. όταν απομακρυνθούν οι παππούδες από την ζωή των εγγονών στερούμε αρκετά από την ψυχή και των δύο. Παππούς και γιαγιά συμβάλλουν σημαντικά στην ευτυχία ενός παιδιού αλλά μπορούν επίσης, να παρεμβάλλονται σοβαρά στην εκπαίδευση του. Δεν χρειάζεται να ζητούν τίποτα, αλλά να προσφέρουν. Ακούγονται ιδανικά όλα αυτά;;; Και όμως με καλή και συνεχή προσπάθεια τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο, αρκεί οι νέοι γονείς να γνωρίζουν καλά τους γονείς τους, τις αδυναμίες τους, τα όρια τους και να υπάρχει μία ήρεμη επικοινωνιακή σχέση. Ακούμε πολύ συχνά αυτό στην πράξη να μην επιτυγχάνεται πάντα με επιτυχία και εδώ χρειάζεται ο νέος γονέας να πάρει την απόφαση τι κερδίζει και τι χάνει, εάν δηλαδή μπορεί να συνεργαστεί με τον μεγαλύτερο γονέα του (γιαγιά-παππού) ή όχι. Οι αραιές επισκέψεις και η περιστασιακή μακρύτερη παραμονή των παππούδων με τα παιδιά μπορεί αρκετές φορές να είναι περισσότερο εποικοδομητική και ωφέλιμη για την ψυχολογία ενός παιδιού από την συνεχή και καθημερινή επαφή. Αυτό κρατάει τα όρια μεταξύ και των τριών γενεών και αποφεύγονται οι συνεχείς καβγάδες και εντάσεις μεταξύ νέων και μεγαλύτερων γονέων. Σε ορισμένες συνθήκες ορισμένοι παππούδες μπορεί να υποχρεωθούν να αναλάβουν πατρικές ευθύνες και σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να φέρονται σαν ηλικιωμένοι γονείς που απέκτησαν στερνοπαίδια. Δυσκολία συνεννόησης μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα στους νέους γονείς και στους παππούδες όταν οι δεύτεροι επεμβαίνουν στην εκπαίδευση των εγγονιών τους και δυσκολεύονται να κρατήσουν μία κοινή γραμμή, την οποία την έχουν θέσει εξαρχής τα παιδιά τους. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν ζουν όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη ή σε πάρα πολύ κοντινές αποστάσεις. Η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια μέχρι και σήμερα τιμά αυτό το μοντέλο συγκατοίκησης για διάφορους και ποικίλους λόγους. Γονείς και παιδιά να μένουν φεριπείν όλοι στην ίδια πολυκατοικία, ή σε πολύ κοντινά σπίτια. Σε γενικότερες γραμμές παρατηρείται ότι η γιαγιά είναι εκείνη που παρεμβάλλεται περισσότερο στην ανατροφή του εγγονού απ’ ότι ο παππούς. Ο δεύτερος στέκεται πιο διακριτικά και συνεπής στον ρόλο και στην θέση του. Η γυναίκα-γιαγιά έχει ανάγκη και περισσότερο την τάση του ελέγχου και της χειριστικότητας, με κάποιον τρόπο φαίνεται ότι δυσκολεύεται ότι ο νέος γονιός έχει νέα θέση, άποψη, στάση διαπαιδαγώγησης προς το δικό του παιδί. Η γιαγιά ενδόμυχα πιστεύει ότι μόνο εκείνη τα ξέρει όλα καλά και τέλεια και σπεύδει να συμπληρώνει, ή να διορθώνει την κόρη, ή τον γιο της σ’οτιδήποτε έχει να κάνει με το μικρό παιδί. Ορισμένες φορές μπορεί κάποιος να συζητήσει με τους παππούδες και γιαγιάδες με περισσότερη επιτυχία απ’ ότι με τους γονείς. Ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να αναμιγνύονται καθόλου στην πραγματική εκπαίδευση όπου έχουν θέσει οι νέοι γονείς στο παιδί τους. Ας μην ξεχνούν ότι ο πρώτος ρόλος του παιδιού είναι εκείνος του γονιού και οι παππούδες καλύπτουν μία άλλη θέση δευτερεύουσα και χωρίς ευθύνες. Εκείνοι είχαν τον πρώτο ρόλο όταν μεγάλωναν τα δικά τους παιδιά τώρα ήρθε η ‘ώρα να παραδώσουν επάξια και με εμπιστοσύνη την σκυτάλη αυτή στα δικά τους παιδιά για να αναθρέψουν και να μεγαλώσουν τα μικρά τους παιδιά.

      ΟΤΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ

      Εδώ, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή χρειάζεται από την μεριά της νέας μητέρας/γονιού να επιλέξει πως η ίδια θέλει να αναθρέψει και να μεγαλώσει το παιδί της και βέβαια να βρεθούν τρόποι και λύσεις που θα είναι προς όφελος της δικής της νέας οικογένειας. Πολλοί νέοι άνθρωποι στις ημέρες μας θεωρούν λόγω των πρακτικών τους καθημερινών δυσκολιών ότι δεν έχουν πολλές επιλογές ώστε να κρατήσει κάποιος το παιδί τους και να τους βοηθά, οπότε επιλέγουν την λύση – γιαγιά!! Στην περίπτωση όμως που η νέα μητέρα αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά δικά της θέματα με την μητέρα της και αυτό βγαίνει επάνω στο μικρότερο παιδί/εγγόνι όσο και να μην υπάρχει η κατάλληλη συνεργασία χρειάζεται ο νέος γονιός να εμπιστεύτεί τις δικές του δυναμικές, να απελευθερωθεί και να βρει μέσα και τρόπους όπου η ψυχική ηρεμία της ίδιας αλλά και η εξέλιξη του παιδιού θα συμβαδίζουν. Οι κόντρες των δύο πρώτων γενεών μπορεί να αποβούν μοιραίες στην τρίτη –γενιά- που συνήθως είναι τα μικρά παιδιά. Όποια διαφωνία ή διαφορά, ή ένταση, ή αρνητικό βίωμα και να υπάρχει με την γιαγιά, η νέα μητέρα χρειάζεται να επικεντρωθεί πλέον στην δική της οικογένεια είτε αυτή είναι μονογονεική είτε όχι. Πολλές φορές οι άνθρωποι θεωρούν ότι έχουν μόνο μία επιλογή γύρω τους και συνήθως αρπάζονται μόνο από αυτή, η οποία ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι και ότι καλύτερο τελικά. Χρειάζεται οι ορίζοντες να ανοίγουν και να βλέπουμε πιο μακρινές λύσεις και διεξόδους, στην συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί η νέα μητέρα να ζητήσει την βοήθεια της από κάποιον άλλον παππού ή γιαγιά που πιστεύει ότι η επικοινωνία τους να είναι καλύτερη, ή να αποταθεί σ’ ένα κρατικό βρεφονηπιακό σταθμό, ακόμα υπάρχουν κάποιοι χώροι όπου αρκετοί νέοι εθελοντές με όρεξη και μεράκι φιλοξενούν σε ειδικά κατάλληλα εκπαιδευτικούς χώρους και φιλοξενούν τα παιδία για κάποιες ώρες όταν ο γονιός αδυνατεί να είναι μαζί του ορισμένες ώρες μέσα στην ημέρα. Για να δούμε όμως ότι υπάρχουν και επιπλέον λύσεις χρειάζεται να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με αυτά που πονάνε από τα παλιά, δηλαδή τις αιχμηρές σχέσεις μεταξύ νεαρής μητέρας και της μεγαλύτερης μητέρας. Πλέον υπάρχει μία άλλη νέα ζωή που δεν χρειάζεται να είναι το αντικείμενο τω λαθών και των αρνητικών βιωμάτων των προηγούμενων γενεών.

      ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ/ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ

      Οι μεγαλύτεροι γονείς σαφώς έχουν μία περισσότερη πείρα επάνω τους όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών τους. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Οι παππούδες θεωρούν ότι τα παιδιά τους χρειάζονται πάντα την καθοδήγηση τους ακόμα και στην ανατροφή της νεότερης γενιάς δηλαδή των εγγονιών. Χρειάζεται εδώ οι μεγαλύτεροι γονείς να συνηδητοποήσουν ότι χρειάζεται να αφήσουν χώρο στα νέα παιδιά τους να μεγαλώσουν εκείνα τα δικά τους παιδιά και εκείνοι να παραμείνουν διακριτικά στον ρόλο του παππού και της γιαγιάς. Σήμερα οι νέοι έχουν μία διαφορετική τακτική από τις προηγούμενες γενιές όσον αφορά την διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών τους. Οι σύγχρονοι ηλικιωμένοι φέρνουν μαζί τους την δική τους προσωπική ιστορία, την αγωγή που οι ίδιοι πήραν ή έδωσαν γεγονός που πολλές φορές τους εμποδίζει να εξελίσσονται τόσο γρήγορα ώστε να κατανοήσουν την ψυχολογία των σύγχρονων μητέρων και των παιδιών τους. Ορισμένες φορές και άθελα της η γιαγιά μπορεί υποσυνείδητα να αισθάνεται ζήλια για την ελευθερία που εξασφαλίζει στην νεαρή μητέρα ή για την ‘άνεση της, πράγμα που η ίδια είχε στερηθεί στα δικά της νεαρά χρόνια. Τότε είναι πολύ πιθανό, να αναζητήσει, να αναπληρώσει και να «πάρει στα χέρια της» όλη την κατεύθυνση του σπιτιού και το μεγάλωμα του εγγονού της. Οι εμπειρίες που θα μοιραστείτε μαζί με το εγγόνι είναι πολύ συχνά πιο ουσιαστικές και οι αναμνήσεις του θα κρατήσουν μια ζωή! Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μπορούν κάλλιστα να το απολαύσουν και τα υπόλοιπα να τα αφήσουν στην θέση και στον ρόλο των παιδιών τους. Να είστε προσεκτική μην πέσετε στην παγίδα της υπερενθουσιώδης γιαγιάς. Προσπαθήστε να βοηθάτε περισσότερο τους νέους γονείς και όχι λιγότερο.

      Τι γίνεται με τις αραιές συναντήσεις των παππούδων με τα εγγόνια τους;; Σ΄αυτές τις περιπτώσεις όταν οι παππούδες ζουν πολύ μακριά και δεν έχουν συχνή επαφή με τα εγγόνια, ή οι σχέσεις παππούδων και νέων γονέων είναι αποστασιοποιημένες και διακριτικές ή απόμακρες υπάρχει η περίπτωση οι μεγαλύτεροι γονείς να μην γνωρίζουν βήμα προς βήμα την εξέλιξη των παιδιών αυτών, να αγνοούν τις συνήθειες τους, τον χαρακτήρα τους. Δεν γνωρίζουν τι περιθώρια ανοχής ή ανεξαρτησίας έχουν θέσει οι νέοι γονείς ώστε να ξέρουν και εκείνοι ποια τακτική θα ακολουθήσουν, εάν φεριπείν μπορούν να τους δίνουν λιχουδιές, κάθε πότε, σε τι ποσότητα, ή να τους αγοράζουν μικροπράγματα. Αρκετές φορές χάνεται η αυθόρμητη στάση προς τα εγγόνια που πολλές φορές φαίνεται να είναι ψεύτική ή επιτηδευμένη. Χρειάζεται οι παππούδες να σκέφτονται τρόπους έτσι ώστε να περνούν ποιοτικό χρόνο με τα εγγόνια τους. Τα παιδιά δεν χρειάζονται ποσότητα σε ύλη, αλλά ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο με τους άλλους.

      Τα παιδιά είναι πραγματικά έξυπνα. Εάν τα αγαπάτε μόνο όταν είναι ευγενικά, ήσυχα και στην καλύτερη φάση τους, θα το καταλάβουν αμέσως και θα γίνουν επιφυλακτικά. Είναι δική σας δουλειά να μείνετε σε επαφή με το εγγόνι σας. Αν περιμένετε να το κάνει αυτό, θα απογοητευτείτε. Τα μικρά παιδιά δεν σκέφτονται πώς να κρατήσουν αυτή την σχέση. Πρέπει εσείς να είστε πρόθυμοι γι’ αυτό. Είστε μία σημαντική διέξοδος για τα εγγόνια σας, διότι τους προσφέρεται μία εναλλακτική προοπτική από τους γονείς τους. Ακούστε τα με προσοχή και να τα ενθαρρύνετε να σας μιλούν όσο το δυνατόν περισσότερο.

      Στην περίπτωση για το εάν είναι θετικό να αλλάζει το παιδί χώρο και να πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς;; Εάν είναι αυτό εφικτό και θεμιτό ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπου ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός, καλό θα είναι το παιδί να παραμένει στον χώρο του και να το επισκέπτονται ή να έρχονται να μένουν μαζί του κάποιες ώρες οι παππούδες. Υπάρχει ένα πλεονέκτημα εδώ ότι το εγγόνι δεν αλλάζει χώρο, συνήθειες, περιβάλλον. Το μειονέκτημα βέβαια είναι ότι φέρνει πιο κοντά στην ζωή του νέου ζευγαριού και τις συνήθειες που έχει τον παππού και την γιαγιά, και εδώ χρειάζεται αρκετή προσπάθεια και από τις δύο γενιές να επέλθει ισορροπία και μέτρο. Αυτή η συνεχής παρουσία είναι συχνά η μεγαλύτερη πηγή συγκρούσεων που ακούγεται από τους γονείς, γ’ αυτό και οι δεύτεροι επιλέγουν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σπίτι των παππούδων για να αποφύγουν αυτές τις τυχόν συγκρούσεις, ή εντάσεις με τους παππούδες.

      Είναι φυσικό και οι δύο πλευρές να θέλουν και να επιδιώκουν το καλύτερο δυνατό για να θεμελιώσουν όμορφες και υγιής βάσεις στις σχέσεις τους. Ορισμένες φορές μπορεί να κρίνεται απαραίτητο για να υπάρχει μία ομαλή και ώριμη εξέλιξη οι σχέσεις μεταξύ των γενεών να παραμένουν διακριτικές και η μία γενιά να σέβεται την άλλη ισάξια. Οι μεν νεότεροι να αποδέχονται και να σέβονται τον αγώνα των δικών τους γονέων αλλά και η μεγαλύτερη γενιά να δίνει χώρο και χρόνο στην δημιουργία μιας νέας εξελίξιμης σχέσης ζωής εκείνης των παιδιών τους και των εγγονιών τους.

ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ: ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΟΠΟΥΛΟΥ

      Αλήθειες, μύθοι, στερεότυπα, προκαταλήψεις, υπόνοιες.......σχεδόν τα πάντα έχουμε ακούσει για το θέμα «μοναχοπαίδι»........ Συγκεκριμένα: «Λίγο πριν το μεσημέρι, οι μητέρες έχουν έρθει στο νηπιαγωγείο να πάρουν τα παιδιά τους, στέκονται και παρακολουθούν τα τέκνα τους να παίζουν. Ο Ορφέας, πέντε ετών, κάθεται στην γωνία του δωματίου με τα παιχνίδια, ενός χώρου που είναι άνετα και ευχάριστα διαρρυθμισμένος. Έχει μπροστά του το κουτί με τα τουβλάκια του «Λέγκο» και είναι εντατικά απασχολημένος με το χτίσιμο ενός πύργου. Κάποια στιγμή έρχεται ένα άλλο αγόρι του αρπάζει το κουτί και θέλει, όπως φαίνεται, να προκαλέσει καυγά. Ο Ορφέας τον παρακαλεί ησύχως και ήρεμα να του δώσει πίσω τα τουβλάκια, αλλά συνεχίζει ταυτόχρονα να κάθεται φοβισμένος στην γωνιά του». Οι μητέρες που παρακολούθησαν αυτή την σκηνή είναι όλες σύμφωνες «Ε, τι να γίνει........ είναι βλέπεις, μοναχοπαίδι!!». Που σημαίνει, δεν έχει μάθει να τα βγάζει πέρα, να αμύνεται, να συναναστρέφεται με συνομηλίκους, κάθεται και τα δέχεται όλα.

      Στον αντίποδα όμως και ανάλογα τα παιδιά, παρατηρούνται και οι εξής αντιδράσεις: «Μία παρέα από παιδάκια παίζει σ’ ένα σκάμμα με άμμο. Επικρατεί μεγάλη φασαρία. Οι μικροί οικοδόμοι είναι στο στοιχείο τους. Μεσ’ στην δουλειά δεν προσέχουν ποιος παίρνει ποιανού το φορμάκι, ποιανού το φτυάρι. Δε τους νοιάζει το «δικό μου» και το «δικό σου». Μόνο η Χαρούλα απαιτεί τα δικά της εργαλεία. Δεν δανείζει τίποτα. Εκείνη όμως, φυσικά δανείζεται και χρησιμοποιεί τα φορμάκια των άλλων παιδιών - χωρίς να τα ρωτήσει- και αυτό προκαλεί τις διαμαρτυρίες τους». Οι γονείς από τα παγκάκια όπου κάθονται, ψιθυρίζουν μεταξύ τους: «Ε, τι να γίνει......είναι, βλέπεις, μοναχοπαίδι!» Που αυτό σημαίνει ότι εδώ η Χαρούλα δεν λαμβάνει υπόψην κανέναν, είναι ακοινώνητη, εγωίστρια, δεν έμαθε να μοιράζεται τα πράγματα της, τα θέλει όλα για τον εαυτό της. Τυπικό μοναχοπαίδι.

      Στην δεκαετία του ’70 ένα σλόγκαν έλεγε: «Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να αποτελεί καρπό της επιθυμίας των γονιών του!». Αρκετές δεκαετίες μετά και στα χρόνια που ακολούθησαν με την διευκόλυνση του αντισυλληπτικού χαπιού τα παιδιά που γεννιόντουσαν ήτανε όντως καρποί ώριμης σκέψης των γονέων και κατά συνέπεια επιθυμητά. Τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν από πολύ αγάπη και έρωτα. Ο αριθμός των παιδιών που αποκτούσαν οι οικογένειες άρχισε να μειώνεται αισθητά. Στις δεκαετίες του 1929, 1930 ένας μέσος όρος αριθμός παιδιών σε μία οικογένεια ήταν τα 6-8 αδέρφια. Πολύ αργότερα ο αριθμός των παιδιών μειώθηκε στα 2-3 και πλέον συναντούμε πολύ συχνά μεγαλύτερο αριθμό οικογενειών που έχουν αποκτήσει ένα παιδί. Τα μοναχοπαίδια σε μία οικογένεια είναι αισθητά, όχι μόνο στην εποχή που διανύουμε αλλά ιδιαίτερα έντονα είναι εδώ και 20 με 30 χρόνια. Ακόμη τα μοναχοπαίδια συνεχίζουν να αποτελούν μειονότητα συγκριτικά με εκείνα που έχουν αδέρφια, το ποσοστό όμως αυξάνεται συνεχώς. Καθώς ο αριθμός των παιδιών μειώνεται παράλληλα παρατηρείται και διαφορετική ποιότητα στην οικογενειακή ζωή και διαφορετική ένταση στην σχέση μητέρας –παιδιού. Τα παιδιά που προέρχονται έπειτα από συνειδητή απόφαση και των δύο είναι περισσότερο ευπρόσδεκτα από τους γονείς τους και επιπλέον τα μοναχοπαίδια δέχονται περισσότερη προσοχή και φροντίδα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συντρέχει κίνδυνος αρνητικής διαπαιδαγώγησης προς το παιδί.

      Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

      Το μοναχοπαίδι είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που ανήκει στην «ομάδα των παιδιών». Αυτό έχει δύο ερμηνείες. Δηλαδή, μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα ότι πρακτικά τα παιχνίδια που υπάρχουν στο σπίτι είναι όλα δικά του και δεν χρειάζεται να τα μοιραστεί με κανέναν, αλλά και ότι δεν έχει στην καθημερινότητα ένα σύντροφο για τα παιχνίδια του κοντά στην ηλικία του, με παρόμοια ενδιαφέροντα και αντοχές. (mamakid.gr)

      Το ίδιο συμβαίνει και στη σχέση του με τους γονείς. Ο χρόνος, οι αντοχές, η διάθεση, τα χρήματα που έχουν διαθέσιμα αφιερώνονται σ’ αυτό το ένα και μοναδικό παιδί και αυτό παρατηρείται όχι μόνο από τους γονείς αλλά από όλη την ευρεία οικογένεια.

      Το πρώτο παιδί, το πρώτο εγγόνι, το πρώτο ανίψι....το οποίο μπορεί να συνεχίσει για αρκετό καιρό ακόμα να συντηρεί τα πρωτεία χωρίς να θέλει κάποιος άλλος να συμμετάσχει σ’ αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει πολλά παιδιά. Την εγκαθιδρύαν την επιζητούν διότι πολύ απλά τους έχει δοθεί από όλους τους σημαντικούς τους οικείους. Εάν παρατηρήσουμε στο οικείο μας περιβάλλον είναι πολύ πιθανό να συναντήσουμε τέτοιες καταστάσεις που ένα πρωτότοκο, ή ένα μοναχοπαίδι κερδίζει την πλήρη και πιστή αφοσίωση όλων όσων τον περιστοιχίζουν. Η υπερπληθόρα υλικών αναγκών, οι ατέλειωτες και αμέτρητες χάρες (δίχως όρια), η μη κατανομή ευθύνης μπορεί εύκολα να οδηγήσουν ένα παιδί να ζει για πολύ καιρό μέσα σε μία πολύ όμορφη και προστατευτική γυάλα που στην ενήλικη ζωή το περιεχόμενο έξω από αυτήν την γυάλα μπορεί να τρομάξει και η εικόνα του να είναι αρκετά σκληρή για αυτό το παιδί που έζησε και μεγάλωσε με πολύ ιδιαίτερη εύνοια.

      Συναντάμε γονείς που σκληραγωγούν με έντονο τρόπο το παιδί τους μόνο και μόνο για να τα βγάλει πέρα μόνο του, να είναι αυτάρκη και χειραφετημένο. Ναι μεν ζούνε μέσα από αυτό το παιδί –το ένα και μοναδικό τους!!- αλλά ταυτόχρονα γίνονται σκληροί, χωρίς πολλές έντονες συναισθηματικές εκδηλώσεις (για να μην καλομάθει!) υπό τον φόβο μεγαλώνοντας αυτό το παιδί να καταφέρει να γίνει δυναμικό και αυτόνομο.

      Νεότερες κυρίως αμερικάνικες μελέτες γύρω από τα μοναχοπαίδια, καταρρίπτουν τις παλιές αρνητικές κριτικές και επισημαίνουν και θετικές ιδιότητες στα μοναχοπαίδια. Είναι περισσότερο αυτόνομα, περισσότερο έξυπνα, φιλικά στην επαφή τους με τρίτους απ’ ότι τα παιδιά που έχουν αδέρφια. Μην ξεχνάμε ότι στις μέρες μας οι περισσότεροι από τους νέους γονείς ενημερώνονται, διαβάζουν , ρωτούν ειδικούς πάνω σε αντίστοιχα θέματα και έχουν την γνώση να κάνουν το καλύτερο δυνατό που μπορούν. Εξάλλου όπως είπαμε και παραπάνω το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών αυτών γεννιέται με κοινή απόφαση των γονέων του και με αρκετή αγάπη. Τα μοναχοπαίδια έχουν την ικανότητα –μεγαλώνοντας- να αντιλαμβάνονται την ιδιαίτερη προσοχή που τους αποδίδεται και η οποία τους δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα και διλλήματα. Ένα 15χρονο αγόρι αναφέρει: «Το μοναχοπαίδι δέχεται υπερβολικά πράγματα από όλους, πολλές φορές η αγάπη αυτή καταντά βάρος». Ενώ μία 17χρονη λέει: «Μεγάλωσα σαν να ήμουν κάτω από μεγεθυντικό φακό, ότι έκανα καλά φάνταζε ακόμα καλύτερο και ότι άσχημο, το έκαναν να φαίνεται χειρότερο και πιο τραγικό απ’ ότι πραγματικά ήταν». Εδώ οι γονείς χρειάζεται να συμπεριφέρονται με τρόπο που να δείχνει στο παιδί τους ότι δεν αποτελεί το επίκεντρο της ζωής τους. Είναι αρκετά μεγάλη παγίδα αυτό, δημιουργεί περιέργους συναισθηματικούς δεσμούς ανάμεσα στους γονείς και στο παιδί. Δεσμοί που μπορεί να αποβούν στο μέλλον τους δύσκολοι ιδίως στην προσωπική ζωή και εξέλιξη του παιδιού.

      Για κάθε άνθρωπο που βιώνει την ευλογία να γίνει γονιός τα συναισθήματα, οι σκέψεις απογειώνονται. Είναι μία μοναδική και υπέροχη εμπειρία που εκεί ακριβώς τα όρια, οι εκδηλώσεις χαράς, θαυμασμού και συγκίνησης είναι στο απόγειο. Οι περισσότεροι (για να μην πούμε όλοι) γονείς όταν κρατούν στην αγκαλιά τους το μωρό τους δεν υπάρχει κανόνας και πρέπει που είναι να ακολουθήσουν. Θα καλομάθουν, θα αφήσουν ανοιχτά τα όρια τους, θα παρασυρθούν σε κάτι όμορφο και υγιή που ήρθε στην ζωή τους. Οπότε είναι πάντα εύλογο και εύστοχο να είμαστε επιεικής μ’ αυτή την νέα κατάσταση και σιγά-σιγά οι οριοθετήσεις, οι συνέπειες και οι σωστές διαπαιδαγωγήσεις θα πάρουν τον δρόμο τους. Εκείνο που έχει κυρίως πρωταρχική σημασία για τους γονείς είναι να διασφαλίσουν στο μοναχοπαίδι τους τις κοινωνικές επαφές που το ίδιο χρειάζεται ώστε να καλύψει την έλλειψη των αδερφικών σχέσεων. Τα παιδιά χρειάζεται να συναναστρέφονται με παιδιά! Χρειάζεται να βρίσκονται με συνομήλικα παιδιά σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξης τους. Στην γειτονιά, σε φιλικά σπίτια, σε πάρκα, σε παιδικούς σταθμούς, στο νηπιαγωγείο.

      ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ/ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ

      Συχνά, η αρκετή ενασχόληση των γονιών με το μοναχοπαίδι τους το κάνει να έχει γρήγορη ανάπτυξη, να φτάνει γρήγορα τα αναπτυξιακά ορόσημα, να είναι ένα παιδί εύστροφο και το οποίο έχει εξελίξει πολύ τα ταλέντα του. Τα μοναχοπαίδια –σχεδόν- αγγίζουν την τάση της τελειομανίας, κυνηγούν την επιτυχία, που τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν, (με όποιο τίμημα και κόστος μπορεί να έχει αυτό για εκείνους) αλλά δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν την αποτυχία. Συνήθως, είναι δυναμικοί και ανεξάρτητοι χαρακτήρες, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι εσωστρεφείς και ευαίσθητοι στην κριτική.

      Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι επιτυχημένοι επαγγελματίες ή οι πρωτοπόροι επιστήμονες ήταν μοναχοπαίδια, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και μελέτες που αποκαλύπτουν πόση πίεση ασκείται σε ένα μοναχοπαίδι που καλείται να σηκώσει όλο το «φορτίο» των γονιών του, που σημαίνει τις προσδοκίες τους, την πίεση και τις αγωνίες τους για το ίδιο.

      Παρόλο που οι ταμπέλες «εγωιστής», «κακομαθημένος» και άλλες, δεν σημαίνει ότι χαρακτηρίζουν απαραίτητα τα μοναχοπαίδια, είναι γεγονός ότι, ακόμη και ως ενήλικες, έχουν μια δυσκολία στις σχέσεις τους με τους συνομήλικούς τους, καθώς δεν έχουν βιώσει τις αντίστοιχες φυσικές διεργασίες ως παιδιά. (mamakid.cr).

      Για τον γονέα το «μοναχοπαίδι του» είναι το μονάκριβο ένα του, ο θησαυρός του και μέχρις αυτό να ενηλικιωθεί ελλοχεύουν αρκετοί εσωτερικοί φόβοι στους γονείς για το μεγάλωμα του. Συνήθως οι συναντήσεις των παιδιών με τους φίλους τους οργανώνονται από τα ίδια τα παιδιά και κατά προτίμηση τηλεφωνικά. Εάν όμως οι μητέρες τους βρίσκονται στο σπίτι και μπορούν, θεωρείται δεδομένο από τις ίδιες ότι θα πρέπει να τα μεταφέρουν εκείνες με το αυτοκίνητο τους ακόμα και αν η απόσταση είναι αρκετά μικρή και το παιδί σχολικής ηλικίας μπορεί να πάει μόνο του!! Αρκετές μητέρες υποχωρούν αμέσως μπροστά στις επιθυμίες των παιδιών τους, είτε γιατί θέλουν με οποιονδήποτε τρόπο να τα εξυπηρετήσουν , είτε φοβούμενες οι ίδιες τους κινδύνους που υπάρχουν..... Αρκετά στοιχεία που μέχρι πρότινος τα συναντούσαμε κυρίως στην συμπεριφορά των γονέων με μοναχοπαίδια πλέον τα συναντάμε και σε γονείς με περισσότερα παιδιά, όπως η «υπερπροστατευτική μητέρα».

      Τι συναισθήματα κρύβονται άραγε στην ψυχολογία των γονέων που έχουν ένα παιδί;; Κυριαρχεί ο φόβος, η ενοχή, η έντονη αγωνία, ο πανικός. Πλέον οι γονείς προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να σταματήσει το κλάμα του παιδιού τους επειδή έχουν τα παραπάνω αισθήματα. Το παιδοκεντρικό μοντέλο ανατροφής εξαρτάται άμεσα από την μεγάλη σημασία που έλαβε για την ζωή των γονιών η επιθυμία του παιδιού. Αρκετοί γονείς λένε: «Κάτι που δεν μπορούσα να το έχω εγώ στα παιδικά μου χρόνια, πρέπει οπωσδήποτε να μπορεί να το απολαύσει το δικό μου παιδί σήμερα...». Έχουν την ανάγκη να προσφέρουν στα παιδιά τους όσα εκείνοι στερήθηκαν στην παιδική τους ηλικία και μ’ αυτόν τον τρόπο προσφέροντας τους ότι μπορούν και κατέχουν, επουλώνουν τα δικά τους «τραυματικά κομμάτια του παρελθόντος τους». Ο Ulrich Beer (1994) στο βιβλίο του «Η κοινωνία των παιδιών δίχως αδέρφια» αναφέρει την φιλοσοφία της ζωής η οποία περιορίζει τους στόχους αυτοπραγμάτωσης στο «Πάρε! Πάρε! Πάρε!» «Είσαι το πολυτιμότερο στον κόσμο, τα πάντα είναι στην διάθεση σου, πάρε λοιπόν ότι μπορείς!»... Έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας εμφανίζονται περισσότερο ανικανοποίητα, κορεσμένα και πιο κλεισμένα στον εαυτό τους απ’ ότι τα παιδιά των πιο αδύναμων οικονομικά κοινωνιών. Σήμερα τα παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους δέχονται πολύ περισσότερη προσοχή και φροντίδα απ΄’ ότι παλιότερα.

      Κατά καιρούς γίνονται διάφορες έρευνες όπου οι ειδικοί ασχολούνται με τις ιδιότητες του χαρακτήρα των παιδιών χωρίς αδέρφια. Το θετικό είναι ότι οι εκτιμήσεις από τις έρευνες αυτές δεν είναι πια τόσο μονοσήμαντα υποτιμητικές και αρκετοί ερευνητές δείχνουν ότι τα μοναχοπαίδια δεν χρειάζεται να προβάλλονται ούτε θετικά αλλά ούτε και αρνητικά, σαν κάτι μεμονωμένο, ξεχωριστό.        Συγκεκριμένα κάποιες έρευνες αποδεικνύουν ότι: -Τα παιδιά είναι επικεντρωμένα στους γονείς και προσανατολισμένα στους μεγάλους περισσότερο από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

-Είναι αδύναμα και κάποιες φορές μοναχικά, υπάρχει φόβος στις επαφές του (το οποίο δεν το εκδηλώνουν πάντα), δεν μοιράζονται εύκολα τα πράγματα τους.

-Δεν συναγωνίζονται.

-Δυσκολεύονται στην προσαρμογή.

-Ωριμάζουν πρώιμα και είναι «μικρομέγαλα».

-Παρουσιάζουν φιλαυτία και εγωισμό.

-Είναι νευρικά, ευερέθιστα, θυμώνουν και εκφράζουν επιθετικότητα.

-Ανησυχούν, φοβούνται και αγωνιούν πιο πολύ από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

      Κάποιες άλλες όμως περισσότερο νεοσύστατες έρευνες αποδεικνύουν τα εξής:

-Ότι είναι ανεξάρτητα, εξοπλισμένα με περισσότερη αυτοπεποίθηση.

-Δεν είναι μοναχικά, αλλά μάλλον κοινωνικά..

-Είναι πιο συνεργάσιμα από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

-Έχουν αρχηγικές ιδιότητες, είναι έξυπνα, με μεγάλες ικανότητες απόδοσης και πολλές επιτυχίες.

-Μπορούν να προσαρμόζονται όπως και τα παιδιά με αδέρφια.

-Παρουσιάζουν λιγότερα προβλήματα ή διαταραχές στην συμπεριφορά τους από τα παιδιά με αδέρφια.

-Δεν είναι εγωιστικά.

-Δεν είναι πιο χαρούμενα ή πιο ευτυχισμένα από τα παιδιά με αδέρφια.

-Τους διασκεδάζει περισσότερο με το να καταπιάνονται με κάτι, είναι πιο εύθυμα και πιο αισιόδοξα από τα παιδιά με αδέρφια!!

      Όπως βλέπουμε οι απόψεις έντονα διίστανται, παίζει ρόλο η κάθε κοινωνία και οι διαφορετικές της θέσεις αλλά και η τάση των γονέων που ολοένα δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στην διαπαιδαγώγηση τους ως προς το παιδί.

      ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ

      -Τα μοναχοπαίδια γαντζώνονται στο γονεικό μέλος του αντίθετου φύλου. Ένας χωρισμός των γονέων τον βιώνουν πολύ βαριά. Έτσι δεν βρίσκουν σχεδόν καμία ικανοποίηση σε ένα γάμο στην ενήλικη ζωή τους.

-Η φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού εξασφαλίζεται όταν ο γάμος των γονιών είναι σταθερός, όταν εκείνοι δεν θέτουν στο παιδί υπερβολικά υψηλές απαιτήσεις, όταν δεν το υπερπροστατεύουν και όταν του εξασφαλίζουν αρκετές εξωοικογενειακές επαφές.

-Οι γονείς με μοναχοπαίδια κατέχονται γενικά από περισσότερους φόβους. Είναι όμως και πιο προσεκτικοί και ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για το παιδί τους. Το θετικό αποτέλεσμα που απορρέει από εδώ είναι ότι τα παιδιά καλλιεργούν περισσότερο τις πνευματικές τους ικανότητες και παρουσιάζουν πιο ώριμα δείγματα συμπεριφοράς.

      Να αποφεύγετε:

-Να μεγαλώνει το παιδί αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα σε μεγάλους.

-Να του παρέχονται ανεξέλεγκτα υλικά αγαθά χωρίς μέτρο και λογική.

-Να δημιουργεί συναισθηματική αλληλεξάρτηση και να επιβαρύνετε το παιδί από τις φιλοδοξίες και τα οράματα των γονέων (Καππάτου Α.)

      ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ

      Στην πράξη δεν είναι τόσο δύσκολο να αφήσουμε το μοναχοπαίδι να μεγαλώσει σε μία κοινότητα από παιδιά. Φεριπείν το παιδί του γείτονα μας είναι ίσως τόσο μόνο όσο μπορεί να νιώθει οποιοδήποτε παιδί. Συχνά ένα μοναχοπαίδι –λόγω ότι μπορεί να μην το έχει μάθει- δημιουργεί φασαρίες όταν πρόκειται να συνδεθεί με άλλα παιδιά, αυτές οι φασαρίες όμως μπορούν να υπερνικηθούν με πολύ υπομονή και αγάπη. «Ένα πεντάχρονο αγοράκι τρόμαξε όταν έπρεπε για πρώτη φορά να παίξει με τ’ άλλα παιδιά στο Νηπιαγωγείο. Χωρίς να μιλάει καθόταν μόνο του και άρχιζε να κλαίει όταν η νηπιαγωγός το καλούσε να παίξει και εκείνο. Όταν το άφησε ήσυχο, το παιδί παρατηρούσε στην αρχή το παιχνίδι των άλλων παιδιών που για το ίδιο το μοναχοπαίδι κάτι τέτοιο ήταν ασυνήθιστο. Μετά από κάποιες ημέρες αφού δέχονταν πολύ φιλικές προσκλήσεις για συμμετοχή στο παιχνίδι ξεπέρασε τους φόβους του και συμμετείχε...»

      «Όταν τα πρωτεία είναι έντονα και ισχυρά στην ζωή ενός ανθρώπου είτε έχει μεγαλώσει σε πλαίσιο με αδέρφια, είτε όχι χρειάζεται πολύς χρόνος, αρκετή ματαίωση και ρίσκο έως ότου καταλάβει το μεγαλείο του μοιράζεσθαι»

«Μία γυναίκα μπαίνει στην οικογένεια μας....Δηλαδή είναι μητριά μας;;;»

      Πως νιώθουν τα παιδιά όταν μία νέα γυναίκα έρχεται στην οικογένεια;

      Είναι πολύ υποκειμενικός ο τρόπος που εκδηλώνουν τα παιδιά την διάθεση τους, τα συναισθήματα τους απέναντι σ’ αυτή την γυναίκα. Σε κάθε ηλικιακή φάση πάντως υπάρχουν και διαφορετικές εκδηλώσεις. Σαφώς παίζει ρόλο η προετοιμασία του πατέρα προς τα παιδιά πριν παντρευτεί δεύτερη φορά, αρκετή συζήτηση και αρκετή υπομονή από την πλευρά του. Είναι μία ιδιαίτερη αλλά όχι δύσκολη κατάσταση, με κατάλληλους χειρισμούς επιμονή και συνέπεια η σχέση αυτή μπορεί να εξελιχθεί αρκετά ομαλά.

      Τα παιδιά που ζουν με τον πατέρα είτε λόγω διαζυγίου, είτε λόγω απώλειας (θανάτου) αρχικά φοβούνται κάθε φορά που ο πατέρας τους μπορεί να βγαίνει έξω και ειδικά τον πρώτο καιρό που ακολουθούν αρκετά ραντεβού με την νέα σύντροφο. Στις πολύ μικρές ηλικίες τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου και δεν καταλαβαίνουν το πότε ή αν θα ξαναγυρίσει ο πατέρας τους. Τα μεγαλύτερα παιδιά βιώνουν και αυτά τις ίδιες αγωνίες αλλά σε ένα πιο συνειδητό επίπεδο. Η αναχώρηση του πατέρα μπορεί να αναβιώσει παλιότερα συναισθήματα στο παιδί, εγκατάλειψης και απώλειας. Ο Τζ. αναφέρει: «Τις πρώτες ημέρες του διαζυγίου των γονιών μου –ήμουν γύρω στα δώδεκα- ο πατέρας μου συχνά είχε μία γυναίκα, που έμενε σπίτι του όλη την νύχτα και την έβλεπα όταν την επισκεπτόμουν. Η παρουσία μου εκεί δεν τον εμπόδιζε. Έτσι, το πρωί τρύπωνα στην κρεβατοκάμαρα του πατέρα μου, κοίταζα την γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του και έλεγα «Γεια, πως σε λένε;».

      Εκείνη μου έλεγε το όνομα της. Τότε εγώ παρατηρούσα: «Α, την προηγούμενη εβδομάδα την έλεγαν Μαίρη». Αυτό συνήθως είχε ως αποτέλεσμα να φεύγει η γυναίκα άρον-άρον έτσι είχα τον πατέρα μου όλο δικό μου. Ο μπαμπάς σύντομα κατάλαβε ότι, όταν τον επισκεπτόμουν, δεν ήταν προς το συμφέρον του να έχει καλεσμένη για όλη την νύχτα». Η νέα γυναίκα –μητριά- που έρχεται να αφομοιωθεί στην νέα σύνθεση της οικογένειας υπάρχουν φορές που μπορεί να απογοητεύεται, να στεναχωριέται, να απελπίζεται για το πως είναι να χειριστεί την συμπεριφορά των παιδίων του συζύγου της. Με ασυνείδητο τρόπο τα παιδιά λειτουργούν και ως φροντιστές των γονέων τους δηλαδή τσεκάρουν και τεστάρουν τις αντοχές, την διαθεσιμότητα της νέας αυτής γυναίκας. Με κάποιον τρόπο την ωθούν να περνά κάποιες δοκιμασίες (όπως κάνουν και με τα παιχνίδια τους) για να δώσουν στο τέλος το τελικό τους οκ. Όταν ο αρχικός γάμος των γονέων ενός παιδιού πάψει να υπάρχει είτε από κάποιο διαζύγιο είτε απώλειας, το παιδί συνήθως κυριαρχεί επάνω στον έναν κυρίως γονέα και εναποθέτει σ’ εκείνον αρκετά πράγματα με συνέπεια αυτό αργότερα στην είσοδο ενός νέου συντρόφου να εκδηλώνονται συμπεριφορές απέχθειας, άρνησης, θυμού, ζήλειας. Ένα τετράχρονο αγόρι στον γάμο του πατέρα του και της μητριάς του έγραψε ένα γράμμα στον Θεό: «Αγαπητέ Θεέ, πήγα στον γάμο και τους είδα να φιλιούνται μέσα στην εκκλησία. Είναι σωστό αυτό; Νέιλ» (Eric Marshal – Stuart Hample)

      Πως να χειριστεί η νέα γυναίκα την αρνητική στάση των παιδιών;

      Όταν ο πατέρας ξαναπαντρεύεται (τι να δίνεται προσοχή):

1. Το παιδί να μην νιώσει τον γάμο ως απειλή.

2. Να μην αισθανθεί ανταγωνιστικά προς τον σύντροφο του πατέρα ή της μητέρας του, προσπαθώντας να διεκδικήσει την αγάπη του γονιού του.

3. Παύει να διατηρεί την ενδόμυχη ελπίδα που έτρεφε μετά τον χωρισμό των γονιών του ότι κάποια στιγμή θα γίνει επανασύνδεση.

      Τι μπορεί να κάνει η νέα σύντροφος:

1. Η νέα σύντροφος επωμίζεται ένα δύσκολο ρόλο πρέπει να αντιμετωπίσει την επιφυλακτικότητα του παιδιού.

2. Όταν το νέο ζευγάρι αποκτήσει παιδί πολύ άμεσα οι δυσκολίες μπορεί και να μην λείψουν, οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, χρειάζεται προσοχή και ωριμότητα για να μην πληγωθεί το παιδί. (Καππάτου Α. 1999)

      Τι είναι χρήσιμο να αποφευχθεί:

1. Να είναι ιδιαίτερα επιεικής με το παιδί του συντρόφου τους..

2. Να παρεμποδίζουν την σχέση του παιδιού με το φυσικό γονιό.

3. Να αλλάζουν συμπεριφορά όταν αποκτούν δικό τους παιδί.

4. Να λένε: «αν ήμουν η μητέρα σου ή ο πατέρας σου θα έκανα αυτό, ή θα το έκανα αλλιώς...» ,br/>
5. Να συγκρίνουν την συμπεριφορά του ή τις επιδόσεις του στο σχολείο με εκείνες του δικού τους παιδιού (εάν υπάρχει).

      Οτιδήποτε την απασχολεί, την προβληματίζει είναι χρήσιμο να το μοιράζεται με τον σύντροφο της και από κοινού να ορίζουν το πως θα το χειριστούν Εάν νιώθει η ίδια εισβολέας στην ζωή τους ή ότι ήρθε για να αντικαταστήσει κάτι, ε, τότε μ’ αυτό το στοιχείο θα συστηθεί στα παιδιά και εκείνα θα της φερθούν αντίστοιχα. Οι στέρεες βάσεις θα έχουν τοποθετηθεί αρκετά πριν επέλθει ο γάμος, σ’ εκείνο το διάστημα λοιπόν έχουν όλο τον χρόνο να γνωριστούν, να μιλήσουν για τους εαυτούς της, εκείνη ως ενήλικη να ακούσει –ακόμα και να δεχθεί κάποιες φορές- τις άμυνες των/του παιδιού/ων και να προσπαθήσουν να κάνουν γέφυρες μαζί τους. Χρειάζεται να έχει ξεκαθαρίσει μέσα της την θέση και την ύπαρξη σ’ αυτή την νέα της οικογένεια και αυτό να το στηρίζει δυναμικά. Σαφώς και θα υπάρξουν φάσεις δύσκολες αλλά ανάλογα την ηλικία του παιδιού και τα βιώματα του εάν προκύπτει κάτι που την ίδια την δυσκολεύει να το χειριστεί χρήσιμο και ωφέλιμο είναι να μιλήσει σε εκείνον, (σύζυγο) σε ανθρώπους που είναι ειδικοί σε ζητήματα παιδιών για να βοηθήσει καταρχήν η ίδια την θέση της, αλλά και την ομαλότερη επαφή και επικοινωνία με το παιδί.

      Ο ρόλος του πατέρα

      Ίσως είναι από τους πιο δύσκολους με πολύ δουλειά ρόλος. Χρειάζεται να προετοιμάσει και να διαχειριστεί οτιδήποτε γίνεται στο σπιτικό του. Καταρχήν τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους οικείους του, την νέα του σύντροφο. Οι ποιο συνηθισμένες «νάρκες» στα θεμέλια μίας σχέσης είναι οι απόλυτα κατηγορηματικές δηλώσεις, όπως «Έτσι, είμαι εγώ μην προσπαθήσεις να με αλλάξεις». Ένα πρόσωπο που δηλώνει κατηγορηματικά «Αυτή είναι η μητριά σου, είτε το θέλεις είτε όχι...» όπως καταλαβαίνουμε μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να επιφέρει.

      Όταν απευθύνονται ταυτόχρονα στον πατέρα/ σύζυγο το παιδί και η νέα του γυναίκα σε ποιον «πρέπει» να απαντήσει πρώτα; Η απάντηση ιδίως τον πρώτο καιρό όντως μπορεί να δώσει λαβή για καβγάδες. Ούτως η άλλος σε κάποιον θα χρειαστεί να απαντήσει πρώτα. Με ευλυγισία με εύστοχο χιούμορ εάν ο πατέρας απαντήσει στην γυναίκα του, μπορεί χαριτολογώντας να ικετεύσει για έλεος, ή μπορεί να ακολουθήσει την προσέγγιση ότι έχει μόνο δύο αφτιά και ένα μυαλό, ότι οι ενήλικοι προηγούνται και ότι κανείς δεν διακόπτει τον άλλον. Βεβαίως χρειάζεται αυτό να αλλάζει σειρά κάποιες φορές, διότι το παιδί εύκολα μπορεί να νιώσει απορριπτέο. Ακόμα και τα παιδιά οφείλουν να δεχτούν, να μάθουν ότι σ’ αυτόν τον κοινό χώρο όπου ζουν όλοι υπάρχει και ένα άλλο μέλος που θα το σεβαστούν όπως τον πατέρα τους και θα μοιράζονται μαζί του πράγματα, σκέψεις όταν εκείνα νιώσουν έτοιμα. Εάν υπάρχει ένα παιδί η δυαδική σχέση και η έντονη προσκόλληση και αποκλειστικότητα παύει να υπάρχει, η δυναμική της οικογένειας χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί με νέους κανόνες και όρια. Αρκεί αυτά να μην εξοστρακίσουν την βασική καθημερινότητα των συνηθειών που έχει το παιδί. Τα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο αντιμετωπίζουν δυσκολίες και οι γονείς είναι να παρατηρούν και να σέβονται αυτή τους την δυσκολία της νέας πραγματικότητας. Μία νέα σχέση ή ένας δεύτερος γάμος είναι μία δύσκολη κατάσταση που είναι να αντιμετωπίσουν τα παιδιά έπειτα από εκείνη του διαζυγίου των γονιών του. Αυτή η αλλαγή για όλους έχει ένα ρίσκο για τα παιδιά αλλά και για τους νέους συντρόφους. (Καππάτου Α. 1999).

      Είναι σημαντικό να αναφερθεί την προσοχή που είναι να δίνει ο γονέας όταν έχει γιο στην εφηβεία και ιδίως στην φάση προς την μετεφηβεία. Εάν η νέα σύζυγος χρονικά ή ηλικιακά είναι περισσότερο κοντά στον νεαρό γιο σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις όπως αρκετές φορές γίνεται μπορεί υπάρχουν κρυφές συγκρούσεις, μυστικά, θυμοί, άρνηση ιδίως από την πλευρά του νέου. Επειδή σχεδόν τίποτα δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε και να προβλέψουμε μπορούμε να είμαστε έτοιμοι για όλα και στην αντίστοιχη φάση απλά να είμαστε έτοιμοι για το πως θα το χειριστούμε. Οι άνθρωποι προχωρούν, εξελίσσονται, ωριμάζουν σ’ όλη την πορεία της ζωής τους. Η σύζευξη ενός δεύτερου γάμου είναι προχώρημα και για τον πατέρα και για το παιδί αλλά και για την νέα μητέρα.

«ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.......ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΖΗΛΕΙΑ»

    «Πότε αγαπάς πιο πολύ το μικρό σου αδερφό;»
«Όταν είναι στο κρεβάτι του και κοιμάται»
(Κορεντέν, 3,5 χρόνων)


    Υπάρχουν πολλών ειδών σχέσεις στη ζωή του κάθε ανθρώπου, η σχέση που δημιουργεί αρχικά με την μητέρα, τον πατέρα, τα άμεσα συγγενικά πρόσωπα, γιαγιά, παππού, έπειτα –αν αυτά έρθουν- τα αδέρφια.....Μεγαλώνοντας οι γνωριμίες και οι σχέσεις αυξάνονται και ποικίλλουν, έρχονται οι συμμαθητές, μεγάλη ασπίδα στην ζωή του ανήλικα αλλά και αργότερα. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές που με την σειρά τους προσθέτουν το λιθαράκι τους για την εξέλιξη μιας προσωπικότητας. Πολλές φορές ακούμε σε διάφορες συγκεντρώσεις παλαιών φίλων να γυρνάνε πίσω τον χρόνο και να θυμούνται δικές τους ατασθαλίες και τις επιπτώσεις που δέχθηκαν από τον δάσκαλο ή τον καθηγητή που για εκείνη την εποχή θα ήταν «η χρονιά του». Συνεχίζοντας την πορεία και το μεγάλωμα ο καθείς γνωρίζει ανθρώπους στην ενήλικη πια φάση του, από το πανεπιστήμιο του, από τον βίο των σπουδών του, αργότερα στην πρακτική του εξάσκηση και κατά συνέχεια στο κάθε επάγγελμα που κάθε φορά θα καταπιάνεται με άλλο στόχο κάθε φορά. Συνοψίζοντας λοιπόν ο καθένας έχει την ευχέρεια να δημιουργεί σχέσεις με άλλα άτομα άλλες να είναι εν δυνάμει πολύ ισχυρές και δυνατές άλλες πάλι να θέλει να πιστεύει ότι είναι αιώνιες και πολύ σημαντικές και άλλες να έχουν την μορφή μια βραχύχρονης σχέσης..........Απ’ όλες αυτές ακόμα και από εκείνη της σχέσης γονιού –παιδιού η πιο σημαντική και –ίσως- αιώνια σχέση που χρειάζεται να δουλεύεται και να τροφοδοτείται είναι η αδελφική και μάλιστα αρκετοί ειδικοί από τον χώρο της ψυχικής υγείας αναφέρουν ότι είναι και η πιο δύσκολη σχέση ιδίως στην θεραπεία. Αν το σκεφτεί κάποιος μόνο με την λογική....οι γονείς κάποια στιγμή «φεύγουν» πίσω όμως μένουν τα άτομα αυτά από την συγκεκριμένη οικογένεια που λέγονται αδέρφια. Σ’ αυτή την παρουσίαση θα γίνει αναφορά κυρίως για την ζήλια και τους καβγάδες στην παιδική ηλικία, είναι μία παρουσίαση ενημερωτικού και ίσως εκπαιδευτικού χαρακτήρα για τους γονείς που πολλές φορές αντιμετωπίζουν με τρόμο την σχέση αυτή, επικρατεί ο πανικός και ο φόβος του πως θα το αντιμετωπίσουν. Τα αδέρφια ας μην ξεχνάμε ότι είναι και θα χρειάζεται να αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές προσωπικότητες και διαφορετικές, δεν έχει τόσο σημασία αν γεννήθηκαν από τους ίδιους γονείς και μεγαλώνουν στον ίδιο χώρο, έχει σημασία σε τι φάση βρίσκονταν ο κάθε γονιός ξεχωριστά την περίοδο που ήρθε το παιδί στην ζωή τους. Αυτές οι ανασκοπήσεις δίνουν μεγάλη ερμηνεία στο να καταλάβουν οι ενήλικοι ότι το δικό τους κομμάτι ευθύνης έχει πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του παιδιού τους.

    ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ;;

    Ο Χ. είναι «μόνος» στο σπίτι απολαμβάνει την εγκαθίδρυα του, έχει ολοδικό του τον μπαμπά την μαμά και όλη την προσοχή των γύρων του, των λοιπών συγγενών δηλαδή. Ο ίδιος παρατηρεί ότι μέρα με την μέρα η κοιλία της μαμάς μεγαλώνει, φουσκώνει, τότε ο Χ. σκέφτεται ότι η μαμά του τρώει τις τελευταίες μέρες λίγο παραπάνω, ή ότι δεν γυμνάζεται τόσο πολύ και ανακουφίζεται με την σκέψη που μόλις έκανε. Ο καιρός όμως περνά και η κοιλιά της μαμάς ολοένα και φουσκώνει οπότε η πρώτη εξήγηση πλέον δεν ευσταθή, άρα τι συμβαίνει;; Παρεπιμπτώντος η μαμά έλεγε στον Χ. ότι φουσκώνει από μόνη της κοιλιά της για να παίζουν, αλλά ο Χ. αναρωτήθηκε «μπορεί η μαμά μου να την φουσκώσει τόσο πολύ, και γιατί κάθε φορά που την αγγίζω μου λέει να προσέχω την κοιλιά της για να μην πονέσει;;»Περνώντας λίγος καιρός ακόμα η μαμά επιστρέφει στο σπίτι κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μωρό, δείχνει το αδερφάκι στον Χ. και του λέει «είδες τις γλυκούλη αδερφάκι σου έφερα, χαιρέτησε τον!!»
Αυτό το γλυκούλη μωράκι μόνο παρείσακτος μπορεί να είναι και δεν έχει καμία όρεξη να ασχοληθεί μαζί του, ο Χ. κάνει το οτιδήποτε για να γίνει αισθητή αυτή του η συμπεριφορά, επιτίθεται λεκτικά στους γονείς του λέγοντας τους, γιατί δεν τον ρωτήσανε για αυτή τους την απόφαση, τον ερχομό ενός αδερφού, οι γονείς συζητάνε με τον Χ. ότι πρέπει τώρα σαν μεγαλύτερος που είναι να κάνει υπομονή, ησυχία και να μην παιδιαρίζει για να μην ενοχλήσουν το νεοσύστατο πρόσωπο της οικογένειας και διαμαρτυρηθεί και κλάψει. Ο τριών ετών Χ. αρχίζει και συνοφρυώνεται, μαζεύεται, θυμώνει πολύ. Νιώθει ξένος και με κάθε ευκαιρία προσπαθεί να δείξει την αντιπάθεια του στο «γλυκούλη αδερφάκι».
    Ο Χ. μέχρι τώρα ήταν ο βασιλιάς, νιώθει ότι δεν είναι αρκετός για την μητέρα του, ξαφνικά νιώθει ότι δεν είναι τόσο σημαντικός για τους γονείς του και ότι θα πάψουν να γελούν με τα δικά του καμώματα και τις ζαβολιές του και θα στραφούν μόνο στο «γλυκούλη αδερφάκι». Οι σκέψεις στο νου του παιδιού μπορεί να τον ταλαντεύουν για πολύ καιρό και από μόνο του ασυνείδητα να βγάζει τα συμπεράσματα του, μέχρις στιγμής πίστευε ότι ήταν εκείνος το μοναδικό αντικείμενο επιθυμίας της μαμάς του, αρχίζει και γίνεται δυστυχής, κλείνεται στον εαυτό του, ακολουθεί τις οδηγίες των γονιών για πλήρη ησυχία στο σπίτι και μία σκέψη κάνει την αρχή στο μυαλό του «η μαμά μου πλέον δεν με αγαπά, δεν είμαι πια σημαντικός». Ο θυμός αυτού του παιδιού θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης ανάμεσα σ’ εκείνον και το αδερφάκι του καθώς και εκείνο σιγά-σιγά θα μεγαλώνει. Βλέποντας τους γονείς του να αφιερώνουν πολύ χρόνο στο νεογέννητο μωράκι και να του δείχνουν εμφανώς την αγάπη τους και την προσοχή τους, καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα ότι ενώ πλέον του διαθέτουν λιγότερο χρόνο και αφοσίωση, δεν το αγαπούν ή ότι το μωρό είναι καλύτερο από εκείνον, άρα ευτυχώς που ήρθε στην ζωή τους γιατί το πρώτο τους παιδί δεν ήταν εκείνο που περίμεναν. Οι αρνητικές σκέψεις καλπάζουν, δείχνουν έντονο ενδιαφέρον οι γονείς με τον νέο μέλος τους;;;; συμπεραίνει τότε ο Χ. ότι εκείνος δεν θα ήταν καλό μωρό και ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτος, ερμηνεύει λοιπόν ότι για να θέλουν και ένα άλλο μωρό σημαίνει ότι εκείνος δεν ήταν καλό παιδί και δεν επαρκούσε ως αντικείμενο της αγάπης τους. Έτσι λοιπόν σιγά-σιγά αρχίζει να κάνει την εμφάνιση της η ζήλεια απέναντι στο μικρότερο αδερφάκι.

     ΚΟΝΤΡΑ Ή ΖΗΛΕΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ

    Ο ρόλος των αδελφών στην προετοιμασία του παιδιού για την σχολική και κοινωνική του ζωή είναι σημαντικός. Παιδιά, χωρίς αδέλφια ή επαφή με συνομηλίκους τους, βρίσκονται κυρίως σε μειονεκτική θέση. Τα παιδιά μιας οικογένειας αποτελούν μία ομάδα παιχνιδιού. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψην μας ότι οι σημερινές συνθήκες στην πόλη δεν προσφέρονται για ομαδικό παιχνίδι στην ύπαιθρο τότε γίνεται πιο αισθητή η απουσία των αδερφών, ο καθένας «κλείνεται» σ’ έναν μικρόκοσμο και αποφεύγει οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τον άλλον. Εξάλλου πλέον υπάρχουν πληθώρα μέσα για να απομακρυνθεί το παιδί από τον ομήλικο και από τον γονιό, όπως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι ατελείωτες ώρες ενασχόλησης με το internet χωρίς όριο. Η οικογένεια με παιδιά αποτελεί μία κοινωνία σε μικρογραφία. Ο μεγάλος αδερφός λειτουργεί ως πρότυπο και κηδεμόνας του μικρού, ενώ ο μικρότερος παριστάνει τον μεγάλο για να νιώθει υπερήφανος για την σωματική του δύναμη. Ακόμα και οι αναπόφευκτοι καβγάδες ετοιμάζουν το έδαφος της μελλοντικής προσαρμογής του παιδιού. Ο αυριανός ενήλικας θα συναντήσει ανθρώπους όπου θα ζητήσουν να σφετεριστούν το δίκιο τους και να αρπάξουν αυτό που τους ανήκει. Η οικογενειακή ζωή με τις ποικίλες εκφάνσεις της προετοιμάζει το παιδί ακόμα και να συγκρουσθεί με επιτυχία μαζί τους. Από τις συγκρούσεις με τα αδέρφια έχει να μάθει να ζυγίζει τις δυνάμεις του και να γνωρίζει ως ποιο σημείο αντέχει.
    Δεν υπάρχει οικογένεια με παιδιά που να μην έχει δοκιμάσει τις συνέπειες της αδελφικής ζήλειας, άλλοι το βιώνουν με περισσότερη ένταση απ’ ότι άλλοι, και άλλες οικογένειες σε πιο ήπια μορφή. Οι γονείς οφείλουν να ξέρουν ότι κάποια μέτρα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να ελαττωθεί η αδελφική ζήλεια όχι όμως κάποιος να περιμένει να εξαλειφθεί ή να μην κάνει με κανένα τρόπο την εμφάνιση της. Μόνο όταν δεν υπάρχουν γονείς ή άλλα πρόσωπα που φροντίζουν για την ικανοποίηση του παιδιού ή τα παιδιά δεν βρίσκονται πια στην νηπιακή και σχολική ηλικία ενδέχεται να μην υπάρχει ζήλεια και το παράδοξο είναι ότι όσο πιο τρυφερές είναι οι σχέσεις με τα παιδιά τόσο η ζήλεια θα είναι μεγαλύτερη. Συνοψίζοντας η ζήλεια ας αντιμετωπίζεται ως μία λογική εξέλιξη στην σχέση των ανθρώπων κυρίως των αδερφών, η θέση του ενήλικα θα καθορίσει την διάρκεια αυτής και την ένταση της. Όταν κάτι κινείται σε λογικά και αναμενόμενα πλαίσια δεν χρειάζεται να επικρατεί έντρομος φόβος, αυτό αυτόματα πυροδοτεί άλλου είδους εντάσεις που μπορεί να μην είναι εφικτός ο έλεγχος τους.

    ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΖΗΛΕΙΑ

Οι οικογενειακές συνθήκες και ο χαρακτήρας του παιδιού θα καθορίσουν τον τρόπο εκδήλωσης της ζήλειας. Κάποιες μορφές εκδήλωσης που είναι και οι συχνότερες είναι:
-Επιθετικότητα: Είναι πλέον η συνηθισμένη και η πιο υγιέστερη μορφή εκδήλωσης των συναισθημάτων του νηπίου. Μπορεί να επιτίθεται κατά του μωρού, να θέλει να το δείρει ή να επιμένει να το διώξουν από το σπίτι, ή ακόμα και να το δώσουν σε κάποιον συγγενή!! Ενδέχεται να καταστρέφει ότι ανήκει στην μητέρα, να κλαψουρίζει χωρίς διακοπή μέχρι να επιτύχει αυτό που θέλει, ακόμα και να ταράζεται από εκρήξεις οργής. Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο από την αιώνια υπομονή, την σταθερότητα στην συμπεριφορά και την επεξήγηση.
-Ορισμένα παιδιά προσκολλώνται στην μητέρα τους και διπλώνονται όλη την ημέρα στα πόδια τους.
-Άλλα παιδιά εμφανίζουν παλινδρομικά φαινόμενα. Βρέχουν το κρεβάτι τους (νυχτερινή ενούρηση), ξαναγυρίζουν στο μπιμπερό, θέλουν να τους ταΐζουν....
-Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν το νήπιο νιώθει μελαγχολικό, δείχνει ανορεξία και δεν εκφράζει κανένα από τα συναισθήματα του προς το μικρότερο του αδερφό.
- Αν το παιδί πηγαίνει στο σχολείο ενδέχεται να δείξει σχολειοφοβία, μέσα στην αίθουσα να παρουσιάζει αδιαφορία, τάση για απομόνωση και άλλοτε νευρικότητα.
Οι αδερφικές σχέσεις είναι μια ευκαιρία για εκπαίδευση των παιδιών σε προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες, σε δεξιότητες ζωής. Τα παιδιά μέσα από την επαφή τους με τα αδέρφια τους μαθαίνουν να μοιράζονται, να συνεργάζονται, να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, να δίνουν και να παίρνουν αγάπη.
    Μαθαίνουν όμως και να συγκρούονται, να επιλύουν διαφωνίες, να διεκδικούν και κυρίως να εκφράζουν και να αντιμετωπίζουν μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας το συναίσθημα της ζήλιας- ένα από τα πιο δύσκολα και αντιφατικά συναισθήματα
    Το συναίσθημα της ζήλιας εκδηλώνεται συνήθως γύρω στο 15ο μήνα, σχετίζεται με την ικανότητά του παιδιού να παρατηρεί και να διακρίνει διαφορές και αποτελεί μία κατάκτηση στην ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορέσει το παιδί να νοιώσει ζήλια θα πρέπει να έχει την ικανότητα να βλέπει στον άλλο χαρακτηριστικά ή ικανότητες και να τις συγκρίνει με τις δικές του. Η ικανότητα αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Ο ρόλος των γονιών στο να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους να αναγνωρίζουν και να αποδέχονται την ζήλεια τους είναι πολύ σημαντικό και αρκετά δύσκολος. Χρειάζεται να τα διαβεβαιώσουν ότι η αγάπη των γονιών δε χάνεται με τίποτα και για κανένα παιδί, όσες συγκρούσεις και αν μεσολαβήσουν. Έτσι λοιπόν οι μεταξύ τους σχέσεις αποκτούν μία πολύ γερή βάση με κύρια χαρακτηριστικά τον σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη, την εμπιστοσύνη και την αλληλοκατανόηση.

    ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑ

    Δεν είναι δύσκολο να επισημάνουμε τα αίτια που δημιουργούν και συντηρούν την αδελφική ζήλεια.
-Η απώλεια της αγάπης: ο ερχομός ενός νέου παιδιού στην οικογένεια κάνει το μεγαλύτερο να βασανίζεται από την σκέψη ότι η μητέρα του θα πάψει να το αγαπά ή θα το αγαπά λιγότερο από το αδελφάκι. Είναι πολύ φυσικό να θέλει την εξόντωση του. Η εξαφάνιση της ζήλειας μπορεί να ελαττωθεί και προτείνονται αρκετά μέτρα, μερικά από αυτά είναι : α)Χρειάζεται να προηγηθεί για την γέννηση του νέου παιδιού μία μεγάλη περίοδος προετοιμασίας του νηπίου από τότε που διαισθανόταν ότι κάποιος άλλος ¨παίρνει¨ την θέση του. β) Η είσοδος του νεογέννητου στο σπίτι να συνοδεύεται με ωραία δώρα προς το αδερφάκι (το μεγαλύτερο παιδί) υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η μητέρα δεν θα μειώσει την φροντίδα και την στοργή της και οι επισκέπτες θα αναβάλλουν για αργότερα τα δώρα και τα κολακευτικά λόγια για το μωρό. γ) Ο πατέρας θα παίξει ενεργό ρόλο στην φροντίδα και στις βόλτες του μεγαλύτερου παιδιού. δ) Το νήπιο χρειάζεται να ασχολείται με την περιποίηση του μωρού , να παίζει μαζί του χωρίς άτυπα να λάβει και τον ρόλο ότι είναι ο κηδεμόνας του. ε) Σε καμιά περίπτωση δεν τιμωρείται το νήπιο για την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του προς το μωρό και φυσικά δεν θα σταλεί την πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο για να απαλλαγεί η μητέρα και το βρέφος από τις δυσάρεστες συνέπειες της ζήλειας του.
-Οι συγκρούσεις. Εκτός από την ζήλεια η επαναλαμβανόμενη μειωτική για ένα παιδί σύγκριση μπορεί να δημιουργήσει μειονεξία με δυσάρεστα για την προσαρμογή του αποτελέσματα.
- Οι διακρίσεις. Αρκετά σωστή ενέργεια είναι να αντιμετωπίζονται όλα τα αδέρφια ως μία ομάδα. Έτσι εξασφαλίζεται η σύμπνοια και η συνεργασία των αδελφών, μειώνεται σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα η ζήλεια και η ηρεμία αρχίζει να κάνει την εμφάνιση της στο σπίτι. αποφεύγοντας όμως χαρακτηρισμούς όπως, «είδες ο αδερφός σου πως τα καταφέρνει;.....κάντο και εσύ» ή «η αδερφή σου είναι άγιο πλάσμα, εσύ πως μας βγήκες έτσι δεν μπορώ να καταλάβω!!»

    Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΎ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ / ΣΕΙΡΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

    Τα πρωτότοκα, τα μεσαία, τα μικρότερα και τα μοναχοπαίδια αποκτούν ορισμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας, εξαιτίας της θέσης τους στον οικογενειακό αστερισμό. Ο οικογενειακός αστερισμός αποτελεί στην ουσία την ψυχολογική θέση του παιδιού στην οικογένεια, ανάλογα με τη σειρά γέννησης.
Κάθε οικογένεια είναι ξεχωριστή και η δυναμική της διαφέρει , οι ερμηνείες που έχουν δοθεί εδώ και χρόνια για την σειρά γέννησης του παιδιού προέρχεται από μελέτες και ερευνητικά δεδομένα, είναι ο κανόνας. Το σύστημα της κάθε οικογένειας λειτουργεί μεμωνομένα γ’αυτό και αρκετές φορές παρουσιάζονται διαφορετικά στοιχεία από δύο πρωτότοκα παιδιά. Κάποια κοινά όμως στοιχεία μπορεί κάποιος να βρει ανάλογα με την δική του οικογένεια και να του δώσουν ορισμένες απαντήσεις για τον ίδιο και από που προέρχεται.
    Όλα τα μέλη της οικογένειας ανάλογα με την ηλικιακή τους φάση θα αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, αντιξοότητες. Κάθε παιδί πιστεύει ότι η θέση του στην οικογένεια είναι μειονεκτική, ενώ θεωρεί ότι ευνοημένος είναι ο άλλος/η. Το δεύτερο παιδί συνήθως θα αποκρούσει το μεγαλύτερο μπροστά στους γονείς και προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή τους κατηγορεί το μεγαλύτερο για το οτιδήποτε. Το μεσαίο παιδί συνήθως είναι εκείνο που εκφράζει (άδικα) παράπονα προς τους γονείς κυρίως για διάφορα αντικείμενα ή ρούχα, δηλαδή πράγματα που είχε χρησιμοποιήσει ο μεγαλύτερος αδερφός/ η του και τώρα τα χρησιμοποιεί ο ίδιος. Θεωρεί ότι δεν χρησιμοποιεί καινούργια πράγματα γιατί δεν το αγαπάνε ή δεν νοιάζονται γ’ αυτό. Το μικρότερο παιδί και ιδίως αν είναι αγόρι παραπονιέται ότι ο μεγαλύτερος αδελφός το περιπαίζει ή δεν του φέρεται όπως θα ήθελε. Από πολύ νωρίς το παιδί συνειδητοποιεί την θέση που έχει μέσα στην οικογένεια και τον ρόλο που καλείται να παίξει ο οποίος άλλοτε του ταιριάζει και άλλοτε όχι.


    Σύμφωνα με τον Άντλερ, υπάρχουν τέσσερις βασικές ψυχολογικές θέσεις στον οικογενειακό αστερισμό:
▪ Το μεγαλύτερο παιδί
▪ Το μεσαίο παιδί
▪ Το μικρότερο παιδί
▪ Το μοναχοπαίδι

    Το μεγαλύτερο παιδί
    Το πρωτότοκο αρχίζει τη ζωή του ως μοναχοπαίδι, με όλη τη προσοχή της οικογένειας στραμμένη επάνω του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα περισσότερα πρωτότοκα να έχουν μια έμφυτη αίσθηση αυτοπεποίθησης. Όμως, ο ερχομός του δεύτερου παιδιού εκθρονίζει το πρωτότοκο, το οποίο πρέπει πλέον να ανταγωνιστεί ένα άλλο παιδί για την προσοχή των γονέων. Συχνά, μάχεται για τη χαμένη θέση του με το να δείχνει συμμόρφωση στις επιθυμίες των γονιών του. Αναφέρεται ότι τα περισσότερα από τα παιδιά που δέχονται «ψυχολογικές υπηρεσίες» είναι πρωτότοκα. Σε μία οικογένεια με 2 αγόρια το μεγαλύτερο παιδί θεωρείται το «μοναχοπαίδι» τουλάχιστον για τα 2 πρώτα χρόνια. Είναι το επίκεντρο μέχρι να εμφανιστεί το δεύτερο παιδί, τότε όλα μεταβάλλονται. Εάν οι γονείς δεν γνωρίζουν πως να προετοιμάσουν το πρώτο παιδί για τον ερχομό του δεύτερου ασφαλώς θα αντιμετωπίζουν προβλήματα. Κάνει λοιπόν την εμφάνιση της η ζήλεια και το πρώτο παιδί προσπαθεί να διεκδικήσει την αρχική γονική προς αυτό συμπεριφορά.. Συνήθως τα πρωτότοκα έχουν προβλήματα όσον αφορά την μάθηση. Τα ίδια πιστεύουν ότι είναι ανίκανα να προοδεύσουν, χαρακτηρίζονται ως τεμπέλικα και προσπαθούν πολύ ώστε να καταφέρουν μα κερδίσουν την προσοχή των άλλων. Άλλα γνωρίσματα των πρωτότοκων είναι η αποφασιστικότητα και το γεγονός ότι είναι πρόθυμα να βοηθήσουν τους μεγαλύτερους αποφεύγοντας έτσι τη δημιουργία προβλημάτων. Επιπλέον, επειδή πολλές φορές τους ανατίθεται η φροντίδα των μικρότερων αδελφών τους μέσα στο σπίτι, γίνονται συχνά υπεύθυνα και αναπτύσσουν ηγετικές ικανότητες.

    Το μεσαίο παιδί
    Το δεύτερο παιδί δεν έχει ούτε τα δικαιώματα του πρώτου, ούτε τα προνόμια του μικρότερου. Πρέπει υποχρεωτικά να μοιραστεί την προσοχή των γονέων, ενώ δεν παίρνει την ιδιαίτερη φροντίδα που έχει συνήθως το μικρότερο. Ως ενήλικας γίνεται έντονα αυτόνομο πλάσμα, ξεχωρίζει κατά πολύ από τον μεγαλύτερο και από τον μικρότερο, ζει μία ζωή ήρεμη και κυρίως «μακριά» από την σκοπιά της οικογένειας του. Το παιδί μπορεί να σκεφτεί «…κανένας δεν με καταλαβαίνει» ή «…πάντα κρίνουν το μικρότερο λιγότερο αυστηρά από μένα.» Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι πιο δύσκολο για το μεσαίο παιδί να βρει τη θέση του σε σχέση με το μεγαλύτερο ή το μικρότερο. Χρειάζεται να γίνει ευρηματικό στο πως θα κερδίσει την προσοχή των γονιών του. Βέβαια, ένα πλεονέκτημα που έχουν τα μεσαία παιδιά είναι ότι οι γονείς είναι περισσότερο χαλαροί σε θέματα διαπαιδαγώγησης, καθώς έχουν ήδη εμπειρία από το πρώτο παιδί. Από τις συνθήκες αυτές, πηγάζουν ορισμένα χαρακτηριστικά όπως είναι η προσαρμοστικότητα και ευελιξία. Επίσης, το γεγονός ότι είναι ανάμεσα σε δύο άλλα παιδιά, τα καθιστά ιδιαίτερα ικανά στις διαπραγματεύσεις, βλέποντας και τις δυο πλευρές ενός ζητήματος.

    Το μικρότερο παιδί
    Το τελευταίο-μικρότερο παιδί είναι εκείνο που γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, το πιο παιχνιδιάρικο και πονηρό, γίνεται άξιο και ισχυρό άτομο. Το τελευταίο παιδί είναι και το πιο παραχαϊδευμένο. Μεγαλώνει διαφορετικά από τα υπόλοιπα αδέρφια, νιώθει ανεξάρτητο και χωρίς την «απειλή» ότι μετά από αυτό θα υπάρξει και άλλο παιδί. Για να προοδεύσει στην ζωή του θα πρέπει να νιώθει ευδιάθετο και γενικά η ψυχολογία του να είναι θετική. Διαφορετικά η διάθεση του πέφτει, απογοητεύεται, χρειάζεται συνεχώς επιβεβαίωση και ενίσχυση. Το παραχαϊδευμένο παιδί που είναι ζωηρό επιθυμεί να είναι το κέντρο της προσοχής σε δύσκολες καταστάσεις και αντιξοότητες. Κατά την διάρκεια της εφηβείας εκδηλώνονται αρκετά προβλήματα που υπήρχαν σε λανθάνουσα μορφή σε προηγούμενες φάσεις. Στην ηλικία αυτή το παιδί προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι πια παιδί αλλά μεγάλος. Επίσης, του είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί την ήττα και ότι κάποιος άλλος θα το ξεπεράσει. Όταν οι γονείς παραχαϊδεύουν το παιδί τους τότε εκείνο αρχίζει να εκδηλώνει αρνητική διάθεση
    Το μικρότερο παιδί έχει πάντα κάποιον μπροστά του και μπορεί να αισθάνεται μειονεκτικά, καθώς πιστεύει ότι οι άλλοι είναι μεγαλύτεροι και πιο ικανοί. Μια σκέψη του μπορεί να είναι «…κανένας δε με παίρνει στα σοβαρά.» Μπορεί να παραμείνει το μωρό της οικογένειας, να περιμένει από τους άλλους να πάρουν την ευθύνη του και να επιδιώκει να το υπηρετούν. Ανταγωνίζεται το πρώτο παιδί και προσπαθεί να το ξεπεράσει σε τομείς που το πρώτο αποτυγχάνει. Ποτέ του δεν εκθρονίζεται, μερικά συνήθη χαρακτηριστικά είναι το χιούμορ, η επιμονή, η εξαρτητικότητα, η επαναστατικότητα και οι χαμηλές προσδοκίες από τον εαυτό του.