«ΔΩΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΡΙΑ»

      Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων φτάνουν η κάθε οικογένεια ετοιμάζει αυτόν τον ερχομό με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μ’ εκείνον που νιώθει καλά, που της ταιριάζει κι μπορεί να υποστηρίξει. Σε κάθε σπίτι δεν παραλείπεται σχεδόν ποτέ να υπάρχει μία εορταστική ατμόσφαιρα, αυτό επιτυγχάνεται με τον στολισμό του σπιτιού, την προετοιμασία των εδεσμάτων, την γραφή των εορταστικών καρτών αλλά και την λίστα των δώρων.

      Το τελευταίο θέμα είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια απασχολεί αρκετές Ελληνικές οικογένειες και δεν ξεχωρίζει πλέον οικονομικό ή κοινωνικό φάσμα. Η κοινωνία μας είναι γαλουχημένη να εκδηλώνει την αγάπη της, την φροντίδα και το νοιάξιμο της έντονα με την παροχή υλικών μέσων. Στην δεκαετία του ’90 και αρχές του 2000, η Ελληνική οικογένεια ήταν ο καθρέφτης του υπερκαταναλωτισμού. Η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, στα media τόσο πολλά υλικά αγαθά όσο σήμερα. Τα παιδιά είτε στο σπίτι τους, είτε από το σχολείο και τον περίγυρο τους λαμβάνουν πολλών ειδών μηνύματα από χιλιάδες νέα προϊόντα που κυκλοφορούν, λίγο πολύ κάθε παιδί «μπαίνει» στον πειρασμό να λαχταρήσει κάτι, να «ζηλέψει» να ποθήσει ακόμα και να διεκδικήσει. Στην ουσία δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που ποθεί, ή που μπορεί να του χρησιμεύσει, αλλά του κινεί την περιέργεια και απλά το θέλει!!!! Υπάρχουν γονείς που νιώθουν ακόμα και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν αυτή την μανία των παιδιών τους στο να αποκτήσουν τα πάντα. Ουσιαστικά ο παιδικός καταναλωτισμός αντικατροπτίζει μία κοινωνική πραγματικότητα, αυτό που ζούμε μέρα με την μέρα. Στο δια ταύτα λοιπόν, οι μέρες των Χριστουγέννων φτάνουν, οι γονείς αγωνιούν πως θα καταφέρουν ή θα μπορέσουν να φανούν ικανοί μπροστά στις προσδοκίες των παιδιών τους ή απαιτήσεις τους!!

      ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΗΤΟΥΝ Ή ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ;;

      Αρκετοί Παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι το προφίλ ενός παιδιού αντικατροπτίζεται σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό από το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο το ίδιο μεγαλώνει. Γονείς που έχουν την ανάγκη να «δίνουν» συνεχώς ύλη, αυτόματα θα μάθουν στα παιδιά τους να ζητούν και να διεκδικούν συνεχώς οτιδήποτε δουν και τους κάνει εντύπωση. Δεν αναφερόμαστε στις οικογένειες που έχουν την οικονομική άνεση και το κάνουν, διότι και σ’ αυτή την περίπτωση παιδιά που μεγαλώνουν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον που τα εισοδηματικά κριτήρια των μεγάλων είναι σε αρκετά ευνοημένες συνθήκες, μεγαλώνοντας με άφθονη ύλη πλάι τους στερούνται άλλου είδους σχέσεων και ουσιαστικής επικοινωνίας και αυτό φαίνεται αργότερα στην ενήλικη πλέον ζωή. Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους, δεν ζητούν αν δεν τους δοθούν αντικείμενα, δεν γίνονται υπερβολικά εάν δεν έχουν μάθει στην υπερκατανάλωση και το πολύ. Εάν κάποιος παρατηρήσει γύρω του ακόμα και πριν γεννηθεί ένα παιδί γονείς και στενοί συγγενείς προσπαθούν να εφοδιαστούν οποιοδήποτε μέσο για να είναι το παιδί τους αυτάρκη και όλα αυτά βέβαια στην υπερβολή τους. Μοιάζει σαν να πιστεύουν οι μεγάλοι ότι το μικρό παιδάκι, το βρέφος θα τους αξιολογήσει, θα τους κρίνει θα τους αποδεχτεί ή όχι σύμφωνα με πόσα αντικείμενα έχει γύρω του!! Ποια είναι η θέση και η ευθύνη των γονέων;; Οι περισσότεροι λίγα χρόνια πριν λόγω πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων είχαν την τάση εξαιτίας έλλειψης χρόνου να προσπαθούν να αναπληρώσουν το συναισθηματικό κενό αγοράζοντας συνεχώς αντικείμενα. Το σύνδρομο της στέρησης και της υπερπροσφοράς είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει έντονα την Ελληνική οικογένεια. Οι περισσότεροι σκέφτονταν ότι θέλουν να προσφέρουν τα πάντα επειδή δεν θέλουν να στερηθούν τα παιδιά τους όπως οι ίδιοι σε παρόμοιες ηλικίες!! Αυτή η σκέψη κινδυνολογεί. Υπάρχουν φορές που γονείς προσφέρουν πολλά πράγματα που ούτε καν τα έχει ζητήσει το παιδί τους μ’ αποτέλεσμα να του δημιουργούν αρκετή πίεση και μάλιστα ένα αίσθημα ενοχής σε μεγαλύτερες ηλικίες για το ότι πρέπει να δέχεται οτιδήποτε του δίνεται ακόμα και εάν δεν έχει ερωτηθεί. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες περιπτώσεις γονέων που δεν αγοράζουν τίποτα στο παιδί τους, φοβούμενοι μην κακομάθει, μία εντελώς ακραία αντιμετώπιση, αυτό που χρειάζεται είναι να τηρείται ένα μέτρο σε όλα και να αποφεύγονται οι ακραίες σκέψεις και ενέργειες.

      Στην νέα πραγματικότητα που βιώνει η Ελληνική κοινωνία έχει προστεθεί η μεγάλη αγωνία των γονέων στα δώρα που καλούνται να πάρουν για τα παιδιά τους. Ο κάθε γονιός θα χρειαστεί να εφεύρει νέους τρόπους και μέσα στο να έρθει κοντά με τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού του ακόμα και αν χρειαστεί να κατασκευάσουν μαζί διάφορά είδη δώρων και να τα μοιράσουν ο ένας στον άλλον. Στις πιο μικρές ηλικίες νήπια ή προσχολικής ηλικίας, η φαντασία και το παιχνίδι είναι κάτι που κερδίζει και εντυπωσιάζει τους μικρούς μας φίλους. Αρκετές ημέρες πριν τα Χριστούγεννα μπορούν οι γονείς με τα παιδιά τους να βγουν βόλτα σ’ ένα πάρκο, σ’ ένα βουνό και να προμηθευτούν διάφορα υλικά της φύσης και να φτιάξουν όλοι μαζί ένα χειροποίητο δέντρο, ή να πρωτοτυπήσουν μαζί με μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά να φτιάξουν χειροποίητα δωράκια στολίζοντας τα με υλικά της φύσης. Ένας γονιός που δεν ενοχοποιείται εύκολα και δεν αγχώνεται πως «θα το πάρει το παιδί του» βρίσκει τρόπους και λύσεις πριν οικονομικής κρίσης αλλά και μετά και μαθαίνει την ιδέα της εφευρετικότητας και της έμπνευσης τόσο στον ίδιο όσο και στο παιδί του. Δεν βρίσκονται λύσεις, όταν ο νους σκαλώνει και περιτρυγιρίζεται γύρω από μόνο μία σκέψη «δεν θα τα καταφέρω, δεν είμαι ικανός ως γονιός να πάρω κάτι για το παιδί μου». Τα Χριστούγεννα είναι μία γιορτή που χρειάζεται το κάθε μέλος μιας οικογένειας να την βιώνει όμορφα, ευχάριστα και όχι με ενοχικά συναισθήματα. Γονείς και νονοί χρειάζεται να καταλάβουν ότι σημασία δεν έχει η ποσότητα και η ακρίβεια σε κάτι, αλλά η πράξη, η αγάπη και ο τρόπος που αυτό το κάτι δίνεται.

      ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ;;

      Βέβαια μπορεί να υπάρχουν και τέτοιου είδους στιγμές σε ορισμένες οικογένειες, εάν κάποια παιδιά ζητούν με ένταση και επιμονή, ο γονιός εκείνο που μπορεί να κάνει άμεσα είναι να θέσει στο παιδί του να επιλέξει από μία λίστα που ο ίδιος ο γονιός θα έχει κάνει προηγουμένως μία έρευνα αγοράς και τιμών έτσι ώστε να μπορεί να πληρεί όλα τα βαλάντια. Παλιότερα αρκετοί γονείς αλλά και νονοί πήγαιναν με τα παιδιά τους ακόμα και προσχολικής ηλικίας να διαλέξει το παιδί το δώρο του από ένα κατάστημα. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι φυσικό να μην έχουν την αίσθηση του ακριβού ή του φθηνού και από την στιγμή που ορισμένοι παίρνουν το παιδί μαζί τους, είναι έτοιμοι για οτιδήποτε διαλέξει, ακόμα και εάν αυτό που επιλεχτεί φέρει σε δύσκολη θέση τον γονιό ή τον νονό. Μπορεί – όπως είπαμε και νωρίτερα- μέρα με την ημέρα οι νέες καταστάσεις και η πραγματικότητα να αλλάζουν, χρειάζεται όλοι να σκέφτονται πιο πρακτικά και ορθολογιστικά και σ’ αυτό δεν θα βγουν χαμένοι, αντί λοιπόν να έρχονται τα μικρά παιδιά μαζί με τους γονείς στα μαγαζιά και να επιλέγουν, να ρωτούν οι ίδιοι τι θα ήθελαν και ο γονιός να επιλέγει σύμφωνα με την οικονομική του ευχέρεια αυτό που μπορεί να υποστηρίξει την εκάστοτε στιγμή. Ας μην ανησυχούν οι γονείς το παιδί περιμένει την πράξη δεν αξιολογεί εάν είναι οικονομικά ακριβό ή όχι. Ακόμα και για τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας (σχολικής) μπορεί να γίνεται μία ποιο ώριμη συζήτηση από μεριάς των γονέων τι τους λείπει περισσότερο και θα ήθελαν να είχαν αυτές τις γιορτές, αυτό επιτυγχάνεται με την διαδικασία επιλογής τριών ή και παραπάνω επιλογών. Όταν υπάρχει αγάπη γύρω από μία οικογένεια, εκτιμιούνται πολύ οι τρυφερές πράξεις και όχι τα ακριβά δώρα. Τα παιδιά χρειάζονται ειλικρίνεια όχι μόνο στα λόγια αλλά κυρίως στις πράξεις από τους μεγαλύτερους τους. Δε χρειάζονται πάρτι και ακριβά ρεβεγιόν για να περάσει καλά μία οικογένεια. Μια βόλτα στα στολισμένα μαγαζιά, σπιτικά κουλουράκια και εδέσματα με την συμμετοχή των παιδιών είναι αρκετά για να περάσει ευχάριστα μία οικογένεια. Η περίοδος των διακοπών είναι μία ευκαιρία για διάλειμμα από την καθημερινότητα και τα προβλήματα. Η κάθε οικογένεια χρειάζεται να δίνει προσοχή στις ουσιαστικές και πραγματικές της ανάγκες, στοιχειά που δίνουν ηρεμία και φροντίδα στις μεταξύ τους σχέσεις.(Γκούντρα Δ.)

      ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΑ ΟΤΙ ΣΤΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ

      Εκείνο που ίσως ξεχνούν οι ενήλικοι και αγχώνονται στον βωμό του καταναλωτισμού είναι ότι για τα παιδιά, τα Χριστούγεννα ουσιαστικά είναι η αναβίωση ενός παραμυθιού, αρχίζουν και μπαίνουν σε κάτι μαγικό το οποίο οι ενήλικοι μπορεί πια να έχουν ξεχάσει ή να μην είναι πλέον σε θέση να αντιληφθούν. Ο στολισμός του δέντρου, τα κάλαντα, ο στολισμός των δρόμων, τα παραμύθια που έχουν ακούσει ή διαβάσει και μιλούν για χιονισμένα τοπία, ελάφια, έλκηθρα, ο ερχομός του πολυαγαπημένου Αι-Βασίλη με το σάκο με τα δώρα και η κάθοδός του από την καμινάδα του σπιτιού, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία της παραμυθένιας αυτής ατμόσφαιρας. Για τα παιδιά έχει μεγαλύτερη σημασία η διατήρηση αυτής της ατμόσφαιρας και η απολαβή χαράς μέσα από αυτή και όχι η απόκτηση ενός συγκεκριμένου τύπου δώρου. Εκείνα θέλουν κυρίως να μπουν και να απολαύσουν χαρούμενα το ωραίο αυτό παραμύθι. Οι γονείς χρειάζεται να έρθουν κοντά σ’ αυτή την ανάγκη του παιδιού. Στα μεγαλύτερα ηλικίας παιδιά που αυτό το παραμύθι έχει εξιδανικευτεί αρκετά πλέον στο μυαλό του οι γονείς αισθάνονται αμήχανα και ζορίζονται, θεωρούν ότι κάτι του στερούν και ότι δεν είναι ικανοί. Τα παιδιά δεν θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους να είναι αδύναμοι και ότι δεν μπορούν αν ανταπεξέλθουν, μάλιστα υπάρχουν πολλά παιδιά σήμερα που είναι γνώστες της κατάστασης και από μόνα τους για να μην επιβαρύνουν τον γονιό τον απαλλάσσουν από την οποιαδήποτε υλική επιθυμία τους!!! Το παιδί δεν στερείται όταν έχει τον γονιό του πλάι του, όταν νιώθει δύναμη και ασφάλεια κοντά του. Η στενοχώρια και η αγωνία κυριαρχούν για κάθε μητέρα ή πατέρα που δεν μπορεί να προσφέρει στην οικογένειά του αυτά που επιθυμεί και νιώθει ότι στερείται εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων. Όπως προαναφέρθηκε, η ουσία των εορτών για τα παιδιά εστιάζεται σε άλλους σημαντικούς παράγοντες οι οποίοι δεν απαιτούν σημαντικά έξοδα για να καλυφθούν. Τα Χριστούγεννα μπορούν να είναι δημιουργικά για τα παιδιά χωρίς φοβερά έξοδα. Η θλίψη εδώ έχει να κάνει περισσότερο με την απογοήτευση, -και δικαιολογημένη- των γονιών για την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης και το αδιέξοδο που οι ίδιοι βιώνουν. Ας μην σβήνει η ελπίδα, τα πάντα μπορούν να επιλυθούν και όλα καταφέρνονται κοιτώντας πάντα μπροστά με τις πραγματικές συνθήκες που βιώνει η κάθε μία οικογένεια

      ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

      Είτε τα παιδιά είτε οι ενήλικες αυτό που επιθυμούν περισσότερο και αποζητούν τις ημέρες των εορτών είναι να περνούν ευχάριστα μαζί με ανθρώπους αγαπημένους τους, να χαίρονται να είναι μαζί τους, να μοιράζονται μαζί τους, όχι ύλη, αλλά ουσιαστική σχέση και επικοινωνία. Μία όμορφη βόλτα, η συμμετοχή των μεγάλων στο παιχνίδι με το παιδί τους, είναι το μεγαλύτερο δώρο και για τις δύο πλευρές. Ο ενθουσιασμός των παιδιών όταν μοιράζονται τα παιδιά τα παιχνίδια τους με τους μεγάλους είναι έντονος και τον ζητούν. Αν παρατηρήσουμε ένα παιδί όταν παίρνει στα χέρια του ένα δώρο και το ξετυλίγει είναι τόσο ενθουσιασμένο που με το βλέμμα του αναζητά τον ενήλικα να είναι εκεί δίπλα μαζί του, αναζητά μία παρέα που θα ασχοληθούν όλοι μαζί με το καινούργιο του απόκτημα. Αυτό το δώρο μπορούν οι γονείς να το δώσουν στο παιδί τους. Την χαρά του ενθουσιασμού, εποικοδομητικό χρόνο μαζί τους, η χαρά σε αυτό το «μοίρασμα» είναι πολύ μεγάλη και η ευτυχία των παιδιών τότε γίνεται πραγματικά τεράστια. Το παιχνίδι αποτελεί για τα παιδιά μια μοναδική ευκαιρία για εξέλιξη και μάθηση καθώς μετατρέπει τα ερεθίσματα που εισπράττονται σε μια δική τους κατανοητή γλώσσα. Το παιχνίδι λοιπόν χρειάζεται να δραστηριοποιεί το παιδί και να το εμπλέκει σε αυτή τη διαδικασία, και όχι να είναι απλά εντυπωσιακό. Συχνά θα δούμε παιδιά να μην εντυπωσιάζονται εύκολα από ένα «μεγάλο δώρο» με εντυπωσιακό περυτίλιγμα, αλλά με κάτι μικρότερο, ή ενός απλού αντικειμένου, όπου εκείνος που θα του το δώσει θα του πει μία ιστορία για το αντικείμενο αυτό, θα χρησιμοποιήσει την φαντασία του ώστε να εντυπωσιάσει και ιντριγκάρει το παιδί. Αυτή η κατάσταση θα μαγέψει το παιδί το οποίο θα το ωθήσει να ασχοληθεί μαζί του, να παίξει και να εξερευνήσει όλα όσα άκουσε πριν από τον ενήλικα. Μπορεί να ασχοληθεί με τις ώρες με τα πιο απλά δώρα και αντικείμενα, όπως μια ξύλινη σφεντόνα, ένα μουσικό όργανο, ένα παράξενο και διαφορετικό αντικείμενο, ή οτιδήποτε άλλο ένας ενήλικας δεν θα του έδινε την πρέπουσα σημασία, το οποίο όμως τα μαγεύει περισσότερο και πολλές φορές εις βάρος ενός πιο ακριβού ή εμπορικού παιχνιδιού. Τα παιδιά αναγνωρίζουν την αξία ενός απλού δώρου που εξάπτει την φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ εύκολα και γρήγορα στις νέες συνθήκες, αυτό που λείπει ίσως από τους ενήλικες πλέον είναι η χαλαρότητα, η δημιουργικότητα και η φαντασία, στοιχεία που δεν κοστίζουν!!

      ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ;;

      Καταρχήν χρειάζεται σταθερότητα και σταδιακά βήματα στο πως θα προσεγγιστεί ένα παιδί, μπορούν οι γονείς να μιλούν με το παιδί τους και από κοινού να βλέπουν τις ανάγκες του παιδιού, ή τις ελλείψεις του στην παρούσα φάση. Εάν χρειάζεται πράγματα για να ικανοποιηθεί ο καταναλωτισμός του παιδιού είναι μία μεγάλη αφορμή για τον γονιό να κάνει κουβέντα μαζί του, για ποιο λόγο το έχει ανάγκη στην παρούσα φάση; Από εκείνα που ήδη έχει πως θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί;... κα. Τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν την αλήθεια, όταν γίνεται αποφυγή αυτής τα παιδιά παραπλανούνται και η ουσιαστική αξία και το μήνυμα του χρήματος και του καταναλωτισμού δεν μεταφέρεται στο παιδί (Καππάτου Α.). Μπορεί το παιδί να μπει στην διαδικασία της οργάνωσης να γράψει τι χρειάζεται και όταν έρθει η ώρα για να γίνει η αγορά να επιλέξει εκείνο που την συγκεκριμένη στιγμή του είναι περισσότερο χρήσιμο και πραγματικά του χρειάζεται. Εάν κάποιο παιδί δεν έχει συνηθίσει το μέτρο μέσα στην οικογένεια του μπορεί να θυμώσει ή να ενοχληθεί όταν ο ενήλικας του θέσει για πρώτη φορά μέτρο και όριο. Αυτό θα γίνεται μόνο στην αρχή, μετά θα συνηθίσει, το όριο βοηθά το παιδί στην σύνεση και στον προγραμματισμό του. Η αγορά των παιχνιδιών χρειάζεται να γίνεται με μεγάλη προσοχή από τους γονείς, να είναι αντικείμενα που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας, στην δημιουργικότητα, στην εξερεύνηση, παιδαγωγικά παιχνίδια και όσο γίνεται περισσότερα ομαδικά παιχνίδια. Τέλος, είναι χρήσιμο να θυμούνται οι γονείς ότι κανένα αντικείμενο, καμία ύλη δεν υποκαταστά την σχέση με το παιδί. Η επαφή και η ουσιαστική σχέση «χτίζεται» με το απλό, το λίγο, το λιτό αλλά το αληθινό.

ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ: ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΟΠΟΥΛΟΥ

      Αλήθειες, μύθοι, στερεότυπα, προκαταλήψεις, υπόνοιες.......σχεδόν τα πάντα έχουμε ακούσει για το θέμα «μοναχοπαίδι»........ Συγκεκριμένα: «Λίγο πριν το μεσημέρι, οι μητέρες έχουν έρθει στο νηπιαγωγείο να πάρουν τα παιδιά τους, στέκονται και παρακολουθούν τα τέκνα τους να παίζουν. Ο Ορφέας, πέντε ετών, κάθεται στην γωνία του δωματίου με τα παιχνίδια, ενός χώρου που είναι άνετα και ευχάριστα διαρρυθμισμένος. Έχει μπροστά του το κουτί με τα τουβλάκια του «Λέγκο» και είναι εντατικά απασχολημένος με το χτίσιμο ενός πύργου. Κάποια στιγμή έρχεται ένα άλλο αγόρι του αρπάζει το κουτί και θέλει, όπως φαίνεται, να προκαλέσει καυγά. Ο Ορφέας τον παρακαλεί ησύχως και ήρεμα να του δώσει πίσω τα τουβλάκια, αλλά συνεχίζει ταυτόχρονα να κάθεται φοβισμένος στην γωνιά του». Οι μητέρες που παρακολούθησαν αυτή την σκηνή είναι όλες σύμφωνες «Ε, τι να γίνει........ είναι βλέπεις, μοναχοπαίδι!!». Που σημαίνει, δεν έχει μάθει να τα βγάζει πέρα, να αμύνεται, να συναναστρέφεται με συνομηλίκους, κάθεται και τα δέχεται όλα.

      Στον αντίποδα όμως και ανάλογα τα παιδιά, παρατηρούνται και οι εξής αντιδράσεις: «Μία παρέα από παιδάκια παίζει σ’ ένα σκάμμα με άμμο. Επικρατεί μεγάλη φασαρία. Οι μικροί οικοδόμοι είναι στο στοιχείο τους. Μεσ’ στην δουλειά δεν προσέχουν ποιος παίρνει ποιανού το φορμάκι, ποιανού το φτυάρι. Δε τους νοιάζει το «δικό μου» και το «δικό σου». Μόνο η Χαρούλα απαιτεί τα δικά της εργαλεία. Δεν δανείζει τίποτα. Εκείνη όμως, φυσικά δανείζεται και χρησιμοποιεί τα φορμάκια των άλλων παιδιών - χωρίς να τα ρωτήσει- και αυτό προκαλεί τις διαμαρτυρίες τους». Οι γονείς από τα παγκάκια όπου κάθονται, ψιθυρίζουν μεταξύ τους: «Ε, τι να γίνει......είναι, βλέπεις, μοναχοπαίδι!» Που αυτό σημαίνει ότι εδώ η Χαρούλα δεν λαμβάνει υπόψην κανέναν, είναι ακοινώνητη, εγωίστρια, δεν έμαθε να μοιράζεται τα πράγματα της, τα θέλει όλα για τον εαυτό της. Τυπικό μοναχοπαίδι.

      Στην δεκαετία του ’70 ένα σλόγκαν έλεγε: «Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να αποτελεί καρπό της επιθυμίας των γονιών του!». Αρκετές δεκαετίες μετά και στα χρόνια που ακολούθησαν με την διευκόλυνση του αντισυλληπτικού χαπιού τα παιδιά που γεννιόντουσαν ήτανε όντως καρποί ώριμης σκέψης των γονέων και κατά συνέπεια επιθυμητά. Τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν από πολύ αγάπη και έρωτα. Ο αριθμός των παιδιών που αποκτούσαν οι οικογένειες άρχισε να μειώνεται αισθητά. Στις δεκαετίες του 1929, 1930 ένας μέσος όρος αριθμός παιδιών σε μία οικογένεια ήταν τα 6-8 αδέρφια. Πολύ αργότερα ο αριθμός των παιδιών μειώθηκε στα 2-3 και πλέον συναντούμε πολύ συχνά μεγαλύτερο αριθμό οικογενειών που έχουν αποκτήσει ένα παιδί. Τα μοναχοπαίδια σε μία οικογένεια είναι αισθητά, όχι μόνο στην εποχή που διανύουμε αλλά ιδιαίτερα έντονα είναι εδώ και 20 με 30 χρόνια. Ακόμη τα μοναχοπαίδια συνεχίζουν να αποτελούν μειονότητα συγκριτικά με εκείνα που έχουν αδέρφια, το ποσοστό όμως αυξάνεται συνεχώς. Καθώς ο αριθμός των παιδιών μειώνεται παράλληλα παρατηρείται και διαφορετική ποιότητα στην οικογενειακή ζωή και διαφορετική ένταση στην σχέση μητέρας –παιδιού. Τα παιδιά που προέρχονται έπειτα από συνειδητή απόφαση και των δύο είναι περισσότερο ευπρόσδεκτα από τους γονείς τους και επιπλέον τα μοναχοπαίδια δέχονται περισσότερη προσοχή και φροντίδα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συντρέχει κίνδυνος αρνητικής διαπαιδαγώγησης προς το παιδί.

      Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

      Το μοναχοπαίδι είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που ανήκει στην «ομάδα των παιδιών». Αυτό έχει δύο ερμηνείες. Δηλαδή, μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα ότι πρακτικά τα παιχνίδια που υπάρχουν στο σπίτι είναι όλα δικά του και δεν χρειάζεται να τα μοιραστεί με κανέναν, αλλά και ότι δεν έχει στην καθημερινότητα ένα σύντροφο για τα παιχνίδια του κοντά στην ηλικία του, με παρόμοια ενδιαφέροντα και αντοχές. (mamakid.gr)

      Το ίδιο συμβαίνει και στη σχέση του με τους γονείς. Ο χρόνος, οι αντοχές, η διάθεση, τα χρήματα που έχουν διαθέσιμα αφιερώνονται σ’ αυτό το ένα και μοναδικό παιδί και αυτό παρατηρείται όχι μόνο από τους γονείς αλλά από όλη την ευρεία οικογένεια.

      Το πρώτο παιδί, το πρώτο εγγόνι, το πρώτο ανίψι....το οποίο μπορεί να συνεχίσει για αρκετό καιρό ακόμα να συντηρεί τα πρωτεία χωρίς να θέλει κάποιος άλλος να συμμετάσχει σ’ αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει πολλά παιδιά. Την εγκαθιδρύαν την επιζητούν διότι πολύ απλά τους έχει δοθεί από όλους τους σημαντικούς τους οικείους. Εάν παρατηρήσουμε στο οικείο μας περιβάλλον είναι πολύ πιθανό να συναντήσουμε τέτοιες καταστάσεις που ένα πρωτότοκο, ή ένα μοναχοπαίδι κερδίζει την πλήρη και πιστή αφοσίωση όλων όσων τον περιστοιχίζουν. Η υπερπληθόρα υλικών αναγκών, οι ατέλειωτες και αμέτρητες χάρες (δίχως όρια), η μη κατανομή ευθύνης μπορεί εύκολα να οδηγήσουν ένα παιδί να ζει για πολύ καιρό μέσα σε μία πολύ όμορφη και προστατευτική γυάλα που στην ενήλικη ζωή το περιεχόμενο έξω από αυτήν την γυάλα μπορεί να τρομάξει και η εικόνα του να είναι αρκετά σκληρή για αυτό το παιδί που έζησε και μεγάλωσε με πολύ ιδιαίτερη εύνοια.

      Συναντάμε γονείς που σκληραγωγούν με έντονο τρόπο το παιδί τους μόνο και μόνο για να τα βγάλει πέρα μόνο του, να είναι αυτάρκη και χειραφετημένο. Ναι μεν ζούνε μέσα από αυτό το παιδί –το ένα και μοναδικό τους!!- αλλά ταυτόχρονα γίνονται σκληροί, χωρίς πολλές έντονες συναισθηματικές εκδηλώσεις (για να μην καλομάθει!) υπό τον φόβο μεγαλώνοντας αυτό το παιδί να καταφέρει να γίνει δυναμικό και αυτόνομο.

      Νεότερες κυρίως αμερικάνικες μελέτες γύρω από τα μοναχοπαίδια, καταρρίπτουν τις παλιές αρνητικές κριτικές και επισημαίνουν και θετικές ιδιότητες στα μοναχοπαίδια. Είναι περισσότερο αυτόνομα, περισσότερο έξυπνα, φιλικά στην επαφή τους με τρίτους απ’ ότι τα παιδιά που έχουν αδέρφια. Μην ξεχνάμε ότι στις μέρες μας οι περισσότεροι από τους νέους γονείς ενημερώνονται, διαβάζουν , ρωτούν ειδικούς πάνω σε αντίστοιχα θέματα και έχουν την γνώση να κάνουν το καλύτερο δυνατό που μπορούν. Εξάλλου όπως είπαμε και παραπάνω το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών αυτών γεννιέται με κοινή απόφαση των γονέων του και με αρκετή αγάπη. Τα μοναχοπαίδια έχουν την ικανότητα –μεγαλώνοντας- να αντιλαμβάνονται την ιδιαίτερη προσοχή που τους αποδίδεται και η οποία τους δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα και διλλήματα. Ένα 15χρονο αγόρι αναφέρει: «Το μοναχοπαίδι δέχεται υπερβολικά πράγματα από όλους, πολλές φορές η αγάπη αυτή καταντά βάρος». Ενώ μία 17χρονη λέει: «Μεγάλωσα σαν να ήμουν κάτω από μεγεθυντικό φακό, ότι έκανα καλά φάνταζε ακόμα καλύτερο και ότι άσχημο, το έκαναν να φαίνεται χειρότερο και πιο τραγικό απ’ ότι πραγματικά ήταν». Εδώ οι γονείς χρειάζεται να συμπεριφέρονται με τρόπο που να δείχνει στο παιδί τους ότι δεν αποτελεί το επίκεντρο της ζωής τους. Είναι αρκετά μεγάλη παγίδα αυτό, δημιουργεί περιέργους συναισθηματικούς δεσμούς ανάμεσα στους γονείς και στο παιδί. Δεσμοί που μπορεί να αποβούν στο μέλλον τους δύσκολοι ιδίως στην προσωπική ζωή και εξέλιξη του παιδιού.

      Για κάθε άνθρωπο που βιώνει την ευλογία να γίνει γονιός τα συναισθήματα, οι σκέψεις απογειώνονται. Είναι μία μοναδική και υπέροχη εμπειρία που εκεί ακριβώς τα όρια, οι εκδηλώσεις χαράς, θαυμασμού και συγκίνησης είναι στο απόγειο. Οι περισσότεροι (για να μην πούμε όλοι) γονείς όταν κρατούν στην αγκαλιά τους το μωρό τους δεν υπάρχει κανόνας και πρέπει που είναι να ακολουθήσουν. Θα καλομάθουν, θα αφήσουν ανοιχτά τα όρια τους, θα παρασυρθούν σε κάτι όμορφο και υγιή που ήρθε στην ζωή τους. Οπότε είναι πάντα εύλογο και εύστοχο να είμαστε επιεικής μ’ αυτή την νέα κατάσταση και σιγά-σιγά οι οριοθετήσεις, οι συνέπειες και οι σωστές διαπαιδαγωγήσεις θα πάρουν τον δρόμο τους. Εκείνο που έχει κυρίως πρωταρχική σημασία για τους γονείς είναι να διασφαλίσουν στο μοναχοπαίδι τους τις κοινωνικές επαφές που το ίδιο χρειάζεται ώστε να καλύψει την έλλειψη των αδερφικών σχέσεων. Τα παιδιά χρειάζεται να συναναστρέφονται με παιδιά! Χρειάζεται να βρίσκονται με συνομήλικα παιδιά σε όλες τις φάσεις της ανάπτυξης τους. Στην γειτονιά, σε φιλικά σπίτια, σε πάρκα, σε παιδικούς σταθμούς, στο νηπιαγωγείο.

      ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ/ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ

      Συχνά, η αρκετή ενασχόληση των γονιών με το μοναχοπαίδι τους το κάνει να έχει γρήγορη ανάπτυξη, να φτάνει γρήγορα τα αναπτυξιακά ορόσημα, να είναι ένα παιδί εύστροφο και το οποίο έχει εξελίξει πολύ τα ταλέντα του. Τα μοναχοπαίδια –σχεδόν- αγγίζουν την τάση της τελειομανίας, κυνηγούν την επιτυχία, που τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν, (με όποιο τίμημα και κόστος μπορεί να έχει αυτό για εκείνους) αλλά δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν την αποτυχία. Συνήθως, είναι δυναμικοί και ανεξάρτητοι χαρακτήρες, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι εσωστρεφείς και ευαίσθητοι στην κριτική.

      Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι επιτυχημένοι επαγγελματίες ή οι πρωτοπόροι επιστήμονες ήταν μοναχοπαίδια, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και μελέτες που αποκαλύπτουν πόση πίεση ασκείται σε ένα μοναχοπαίδι που καλείται να σηκώσει όλο το «φορτίο» των γονιών του, που σημαίνει τις προσδοκίες τους, την πίεση και τις αγωνίες τους για το ίδιο.

      Παρόλο που οι ταμπέλες «εγωιστής», «κακομαθημένος» και άλλες, δεν σημαίνει ότι χαρακτηρίζουν απαραίτητα τα μοναχοπαίδια, είναι γεγονός ότι, ακόμη και ως ενήλικες, έχουν μια δυσκολία στις σχέσεις τους με τους συνομήλικούς τους, καθώς δεν έχουν βιώσει τις αντίστοιχες φυσικές διεργασίες ως παιδιά. (mamakid.cr).

      Για τον γονέα το «μοναχοπαίδι του» είναι το μονάκριβο ένα του, ο θησαυρός του και μέχρις αυτό να ενηλικιωθεί ελλοχεύουν αρκετοί εσωτερικοί φόβοι στους γονείς για το μεγάλωμα του. Συνήθως οι συναντήσεις των παιδιών με τους φίλους τους οργανώνονται από τα ίδια τα παιδιά και κατά προτίμηση τηλεφωνικά. Εάν όμως οι μητέρες τους βρίσκονται στο σπίτι και μπορούν, θεωρείται δεδομένο από τις ίδιες ότι θα πρέπει να τα μεταφέρουν εκείνες με το αυτοκίνητο τους ακόμα και αν η απόσταση είναι αρκετά μικρή και το παιδί σχολικής ηλικίας μπορεί να πάει μόνο του!! Αρκετές μητέρες υποχωρούν αμέσως μπροστά στις επιθυμίες των παιδιών τους, είτε γιατί θέλουν με οποιονδήποτε τρόπο να τα εξυπηρετήσουν , είτε φοβούμενες οι ίδιες τους κινδύνους που υπάρχουν..... Αρκετά στοιχεία που μέχρι πρότινος τα συναντούσαμε κυρίως στην συμπεριφορά των γονέων με μοναχοπαίδια πλέον τα συναντάμε και σε γονείς με περισσότερα παιδιά, όπως η «υπερπροστατευτική μητέρα».

      Τι συναισθήματα κρύβονται άραγε στην ψυχολογία των γονέων που έχουν ένα παιδί;; Κυριαρχεί ο φόβος, η ενοχή, η έντονη αγωνία, ο πανικός. Πλέον οι γονείς προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να σταματήσει το κλάμα του παιδιού τους επειδή έχουν τα παραπάνω αισθήματα. Το παιδοκεντρικό μοντέλο ανατροφής εξαρτάται άμεσα από την μεγάλη σημασία που έλαβε για την ζωή των γονιών η επιθυμία του παιδιού. Αρκετοί γονείς λένε: «Κάτι που δεν μπορούσα να το έχω εγώ στα παιδικά μου χρόνια, πρέπει οπωσδήποτε να μπορεί να το απολαύσει το δικό μου παιδί σήμερα...». Έχουν την ανάγκη να προσφέρουν στα παιδιά τους όσα εκείνοι στερήθηκαν στην παιδική τους ηλικία και μ’ αυτόν τον τρόπο προσφέροντας τους ότι μπορούν και κατέχουν, επουλώνουν τα δικά τους «τραυματικά κομμάτια του παρελθόντος τους». Ο Ulrich Beer (1994) στο βιβλίο του «Η κοινωνία των παιδιών δίχως αδέρφια» αναφέρει την φιλοσοφία της ζωής η οποία περιορίζει τους στόχους αυτοπραγμάτωσης στο «Πάρε! Πάρε! Πάρε!» «Είσαι το πολυτιμότερο στον κόσμο, τα πάντα είναι στην διάθεση σου, πάρε λοιπόν ότι μπορείς!»... Έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας εμφανίζονται περισσότερο ανικανοποίητα, κορεσμένα και πιο κλεισμένα στον εαυτό τους απ’ ότι τα παιδιά των πιο αδύναμων οικονομικά κοινωνιών. Σήμερα τα παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους δέχονται πολύ περισσότερη προσοχή και φροντίδα απ΄’ ότι παλιότερα.

      Κατά καιρούς γίνονται διάφορες έρευνες όπου οι ειδικοί ασχολούνται με τις ιδιότητες του χαρακτήρα των παιδιών χωρίς αδέρφια. Το θετικό είναι ότι οι εκτιμήσεις από τις έρευνες αυτές δεν είναι πια τόσο μονοσήμαντα υποτιμητικές και αρκετοί ερευνητές δείχνουν ότι τα μοναχοπαίδια δεν χρειάζεται να προβάλλονται ούτε θετικά αλλά ούτε και αρνητικά, σαν κάτι μεμονωμένο, ξεχωριστό.        Συγκεκριμένα κάποιες έρευνες αποδεικνύουν ότι: -Τα παιδιά είναι επικεντρωμένα στους γονείς και προσανατολισμένα στους μεγάλους περισσότερο από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

-Είναι αδύναμα και κάποιες φορές μοναχικά, υπάρχει φόβος στις επαφές του (το οποίο δεν το εκδηλώνουν πάντα), δεν μοιράζονται εύκολα τα πράγματα τους.

-Δεν συναγωνίζονται.

-Δυσκολεύονται στην προσαρμογή.

-Ωριμάζουν πρώιμα και είναι «μικρομέγαλα».

-Παρουσιάζουν φιλαυτία και εγωισμό.

-Είναι νευρικά, ευερέθιστα, θυμώνουν και εκφράζουν επιθετικότητα.

-Ανησυχούν, φοβούνται και αγωνιούν πιο πολύ από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

      Κάποιες άλλες όμως περισσότερο νεοσύστατες έρευνες αποδεικνύουν τα εξής:

-Ότι είναι ανεξάρτητα, εξοπλισμένα με περισσότερη αυτοπεποίθηση.

-Δεν είναι μοναχικά, αλλά μάλλον κοινωνικά..

-Είναι πιο συνεργάσιμα από τα παιδιά που έχουν αδέρφια.

-Έχουν αρχηγικές ιδιότητες, είναι έξυπνα, με μεγάλες ικανότητες απόδοσης και πολλές επιτυχίες.

-Μπορούν να προσαρμόζονται όπως και τα παιδιά με αδέρφια.

-Παρουσιάζουν λιγότερα προβλήματα ή διαταραχές στην συμπεριφορά τους από τα παιδιά με αδέρφια.

-Δεν είναι εγωιστικά.

-Δεν είναι πιο χαρούμενα ή πιο ευτυχισμένα από τα παιδιά με αδέρφια.

-Τους διασκεδάζει περισσότερο με το να καταπιάνονται με κάτι, είναι πιο εύθυμα και πιο αισιόδοξα από τα παιδιά με αδέρφια!!

      Όπως βλέπουμε οι απόψεις έντονα διίστανται, παίζει ρόλο η κάθε κοινωνία και οι διαφορετικές της θέσεις αλλά και η τάση των γονέων που ολοένα δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στην διαπαιδαγώγηση τους ως προς το παιδί.

      ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ

      -Τα μοναχοπαίδια γαντζώνονται στο γονεικό μέλος του αντίθετου φύλου. Ένας χωρισμός των γονέων τον βιώνουν πολύ βαριά. Έτσι δεν βρίσκουν σχεδόν καμία ικανοποίηση σε ένα γάμο στην ενήλικη ζωή τους.

-Η φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού εξασφαλίζεται όταν ο γάμος των γονιών είναι σταθερός, όταν εκείνοι δεν θέτουν στο παιδί υπερβολικά υψηλές απαιτήσεις, όταν δεν το υπερπροστατεύουν και όταν του εξασφαλίζουν αρκετές εξωοικογενειακές επαφές.

-Οι γονείς με μοναχοπαίδια κατέχονται γενικά από περισσότερους φόβους. Είναι όμως και πιο προσεκτικοί και ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για το παιδί τους. Το θετικό αποτέλεσμα που απορρέει από εδώ είναι ότι τα παιδιά καλλιεργούν περισσότερο τις πνευματικές τους ικανότητες και παρουσιάζουν πιο ώριμα δείγματα συμπεριφοράς.

      Να αποφεύγετε:

-Να μεγαλώνει το παιδί αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα σε μεγάλους.

-Να του παρέχονται ανεξέλεγκτα υλικά αγαθά χωρίς μέτρο και λογική.

-Να δημιουργεί συναισθηματική αλληλεξάρτηση και να επιβαρύνετε το παιδί από τις φιλοδοξίες και τα οράματα των γονέων (Καππάτου Α.)

      ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ

      Στην πράξη δεν είναι τόσο δύσκολο να αφήσουμε το μοναχοπαίδι να μεγαλώσει σε μία κοινότητα από παιδιά. Φεριπείν το παιδί του γείτονα μας είναι ίσως τόσο μόνο όσο μπορεί να νιώθει οποιοδήποτε παιδί. Συχνά ένα μοναχοπαίδι –λόγω ότι μπορεί να μην το έχει μάθει- δημιουργεί φασαρίες όταν πρόκειται να συνδεθεί με άλλα παιδιά, αυτές οι φασαρίες όμως μπορούν να υπερνικηθούν με πολύ υπομονή και αγάπη. «Ένα πεντάχρονο αγοράκι τρόμαξε όταν έπρεπε για πρώτη φορά να παίξει με τ’ άλλα παιδιά στο Νηπιαγωγείο. Χωρίς να μιλάει καθόταν μόνο του και άρχιζε να κλαίει όταν η νηπιαγωγός το καλούσε να παίξει και εκείνο. Όταν το άφησε ήσυχο, το παιδί παρατηρούσε στην αρχή το παιχνίδι των άλλων παιδιών που για το ίδιο το μοναχοπαίδι κάτι τέτοιο ήταν ασυνήθιστο. Μετά από κάποιες ημέρες αφού δέχονταν πολύ φιλικές προσκλήσεις για συμμετοχή στο παιχνίδι ξεπέρασε τους φόβους του και συμμετείχε...»

      «Όταν τα πρωτεία είναι έντονα και ισχυρά στην ζωή ενός ανθρώπου είτε έχει μεγαλώσει σε πλαίσιο με αδέρφια, είτε όχι χρειάζεται πολύς χρόνος, αρκετή ματαίωση και ρίσκο έως ότου καταλάβει το μεγαλείο του μοιράζεσθαι»

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

      Μετά το τέλος των δια-κοπών, μικροί και μεγάλοι νιώθουν μία αναστάτωση όταν είναι να επιστρέψουν στην καθημερινή τους «βάση», σχολείο και εκπαίδευση για τους μικρούς, εργασία και πρακτικές καθημερινές υποχρεώσεις για τους μεγάλους. Είναι αναζωογονητικό να μπορούμε, να καταφέρνουμε να παίρνουμε την «ανάσα» που χρειαζόμαστε, να ξεκουραστεί το σώμα, το πνεύμα, ακόμα και η ψυχή, να διακόψουμε δηλαδή ότι κάναμε συστηματικά και έστω για λίγο να ανατροφοδοτηθούμε με άλλα πράγματα. Στην διάρκεια μιας χρονιάς κάποιοι καταφέρνουν να δια-κόψουν την ένταση της καθημερινότητας τους με ανάπαυλα, με ολιγοήμερες αποδράσεις ξεκούρασης. Το καλοκαίρι όμως είναι για τους περισσότερους οι μήνες ευκαιρίας που περίμεναν πιθανόν από την αρχή της Άνοιξης για να δρομολογήσουν – προγραμματίσουν την χαλάρωση των διακοπών τους. Οι μικροί μας φίλοι βέβαια είναι εκείνοι που «πανηγυρίζουν» εμφανώς για τον ερχομό του καλοκαιριού. Ήδη μετά το Πάσχα η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει και όλα μυρίζουν καλοκαίρι, παιχνίδι, μπάνια, παγωτά και λιγότερος νυχτερινός ύπνος. Οι ενήλικοι μπορεί να μην έχουν «τολμήσει» να μπουν από τόσο νωρίς « στον κόσμο» αυτό της ανεμελιάς και του ξεσηκωμού, τα παιδιά όμως το κάνουν και είναι για εκείνα η μεγαλύτερη απόλαυση. Επίσημα η τελευταία ημέρα του σχολείου και των εξετάσεων για τους πιο μεγάλους αποτελεί και την έναρξη των καλοκαιρινών τους διακοπών, βιβλία, σάκες, φροντιστήρια ξεχνιούνται με ένα μαγικό ραβδάκι. Η μαθητική μνήμη «κατεβάζει ρολά» και όλα παίρνουν τον δρόμο της διασκέδασης, της ψυχαγωγίας των διακοπών.

      Τι γίνεται όμως όταν επέλθει αυτός ο Σεπτέμβρης όπου είναι και ο πιο δύσκολος μήνας προσαρμογής για τους περισσότερους; Οι πρώτες ημέρες του σχολείου είναι προσαρμοστικές. Κάθε σπίτι με παιδιά που αφήνουν την νηπιακή ηλικία και πάνε στην σχολική τα πρωτάκια δηλαδή προετοιμάζονται από τους γονείς τους για τον νέο τους περιβάλλον για το διαφορετικό κτίριο που θα αντικρίσουν, για την δασκάλα, τα βιβλιαράκια τους..... Επίσης, αλλαγή είναι και για το παιδί της Έκτης Δημοτικού που αφήνει την παιδικότητα και οδεύει προς την εφηβεία. Η Α΄ Γυμνασίου είναι ένας άλλος χώρος, περιστεγάζονται πολλά παιδιά από τα πιο μικρά του Γυμνασίου μέχρι τους πολύ μεγαλύτερους του Λυκείου εκείνους που «αγγίζουν» οριακά την ενηλικίωση. Σε όποια τάξη και να είναι το κάθε παιδί έχει και μία ανάλογη ψυχολογία, συναίσθημα, όταν είναι να ξεκινήσει η νέα του χρονιά.

      ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ Α’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

      Πάνω απ’ όλα… ψυχραιμία! Η πρώτη δημοτικού είναι μια φυσική εξέλιξη και δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι επώδυνη. Είναι κάτι καινούριο, αλλά συναρπαστικό και όχι τρομακτικό. Δεδομένου ότι ο γονιός μπορεί να ελέγξει καλύτερα τα συναισθήματά του από το επτάχρονο παιδάκι του, εκείνος αναλαμβάνει το ρόλο να το επηρεάσει. Όντως, η αγωνία και το άγχος μπορεί να ανακυκλώνονται και ανατροφοδοτούνται μεταξύ του γονιού και του παιδιού. Αυτόν τον φαύλο κύκλο πρέπει να σταματήσει ο γονιός και να μεταδώσει πρώτος το μήνυμα που συνοψίζεται στο «ας μην αγχωνόμαστε»! (Καλλιαντά Θ. Εκπαιδευτικός)

      Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι ένα πολύ μεγάλο γεγονός για γονείς και παιδιά. Είναι μια νέα αρχή για μια σχολική χρονιά που θα κρατήσει 9 μήνες. Χαρά, περιέργεια, ανυπομονησία, αλλά και αγωνία είναι τα συναισθήματα που νιώθουν τα περισσότερα παιδιά, μικρά ή μεγάλα για αυτή τη μέρα. Πώς θα είναι στ’ αλήθεια η πρώτη μέρα στο σχολείο; Η μέρα αυτή είναι φορτισμένη και είναι λογικό. Όμως, στην πραγματικότητα η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι μια μέρα με πολλά καινούρια πράγματα και πρόσωπα, αλλά στην πραγματικότητα κρατάει πολύ λίγο και θα είναι πολύ πιο απλή σε σχέση με τις επόμενες, η πρώτη μέρα θα είναι γεμάτη νέες εμπειρίες και πολλά νέα συναισθήματα. Τα παιδιά θα έχουν την πρώτη εντύπωση από τη δασκάλα ή το δάσκαλο, αλλά και τους συμμαθητές τους.

      Πλέον η μετάβαση ενός παιδιού στην έναρξη της σχολικής του περιόδου ιδίως της α’ Δημοτικού είναι πολύ πιο άμεση και ομαλή, σ’ αυτό έχει βοηθήσει αρκετά το Νηπιαγωγείο, ο Παιδικός Σταθμός, η αποχώρηση του παιδιού από την «μητρική αγκαλιά» έχει ήδη γίνει οπότε στο Δημοτικό δεν αντιμετωπίζεται πλέον τέτοιου είδους ζητήματα. Στην Α’ τάξη του Δημοτικού τα μαθήματα έχουν την μορφή παιχνιδιού, τα εικονογραφημένα βιβλία είναι σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο που να είναι προσιτά στα παιδιά οπότε και η μετάβαση τους στην νέα αυτή πραγματικότητα να είναι πιο ήρεμη, ομαλή και σχεδόν καθόλου εκφοβιστική. Μέσα από το σχολείο το παιδί αποκτά αναγνώριση από τους άλλους για τα επιτεύγματα του, τις επιδόσεις του στα μαθήματα, στα αθλήματα, στα ομαδικά παιχνίδια. Η συντροφιά του από μία ομάδα παιχνιδιού γίνεται ομάδα εργασίας. Οι γονείς και το οικείο περιβάλλον χρειάζεται να κάνει προσπάθεια. Έτσι ώστε το παιδί να μάθει στην συνεργασία, στο μοίρασμα, στην ομαδικότητα. Μαθαίνοντας στο παιδί να διαβάζει, να αναγνωρίζει εικόνες και να τις αναλύει ακόμα και να μετράει μέχρις ενός λογικού επιπέδου και σημείου, δημιουργείται η ικανοποίηση της προόδου και της ωρίμανσης, να νιώθει και το ίδιο ικανό και ότι προχωρά παρακάτω, εξελίσσεται μέσα από την μάθηση. Ο κ. Χαράλαμπος Πετράς, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο κέντρο Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας "Στήριξη", υποστηρίζει τα εξής: «Η μετάβαση του παιδιού στο στάδιο της σχολικής ζωής, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της προσαρμογής του ανθρώπου σε διάφορες καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει στη ζωή του. Στις περιπτώσεις φοίτησης στο σχολείο για πρώτη φορά, είναι σύνηθες να εκδηλώνεται στα παιδιά ένα άγχος αποχωρισμού και μια σχολική άρνηση, που η ένταση του τρόπου, του χρόνου και του βαθμού στον οποίο βιώνονται, αποτελούν ακριβέστερες ενδείξεις του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού στο σύνολό της».

      Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

      Συχνά οι μητέρες αναφέρουν ότι κάθε πρωί γίνεται μάχη για να ξυπνήσουν τα παιδιά, να τα ντύσουν, να πάρουν το πρωινό τους και να φύγουν για το σχολείο. Τα παιδιά αρνιούνται να σηκωθούν και ύστερα τσακώνονται. Αρκετές μητέρες πιστεύουν ότι είναι υπεύθυνες για την προετοιμασία των παιδιών τους για το σχολείο αλλά και για την άρνηση των παιδιών να ακολουθήσουν το σχολικό τους. Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία ο γονιός καλό είναι να αγοράσει ένα ξυπνητήρι, να δείξει στα παιδιά πως λειτουργεί και να τα πληροφορήσει πως πιστεύει ότι είναι ικανά μόνα τους να ξυπνάνε, να ντυθούν και να προσαρμοστούν για το σχολείο τους. Η όλη διαδικασία βοηθά το παιδί ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού να προσαρμόζονται στην ανάγκη ότι η δραστηριότητα του σχολείου, είναι η δική τους απασχόληση το δικό τους καθήκον, όπως έχουν οι γονείς την εργασία τους. Μπορεί βέβαια κάποιες φορές να μην κυλούν όλα ομαλά όπως θα πίστευαν οι γονείς, χρειάζεται όμως επιμονή, σταθερότητα και έπαινο για την αλλαγή τους αυτή. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ συχνά οι γονείς πλέον αναλαμβάνουν εξολοκλήρου σ’ ότι αφορά την φροντίδα του παιδιού τους ακόμα και αυτά που είναι καθαρά πρωτοβουλία των παιδιών.

      Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

      Το χιούμορ για ένα παιδί και ιδίως στο πλαίσιο του σχολείου, αργότερα στο φροντιστήριο, του, στην σχολή που θα περάσει είναι ένα σημάδι φιλίας που το ελευθερώνει από την υποχρέωση ενός αυστηρού και κλειστού σεβασμού και φόβου, είναι μία απόδειξη στοργής από μέρους του μεγάλου (Νηλ Α.Σ 1966). Τα παιδιά παλαιότερα συναντούσαν το χιούμορ από τον δάσκαλο πολύ σπάνια, πλέον αυτό έχει αλλάξει σ’ αυτό ίσως να έχει βοηθήσει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι νεαρής ηλικίας εκπαιδευμένοι στην Ψυχολογία του παιδιού -μαθητή, είναι πιο κοντά στις ανάγκες τους, κατανοούν εύκολα και όχι άκαμπτα τις δυσκολίες τους, τους προβληματισμούς τους. Τα μικρότερα παιδιά έχουν πολύ περισσότερο το αίσθημα του αστείου παρά του χιούμορ. Οι δάσκαλοι τις πρώρες ημέρες της σχολικής περιόδου οφείλουν να έρχονται «κοντά» στα παιχνιδιάρικα παιδιά της α’ Δημοτικού, να τα κάνουν να νιώθουν ασφάλεια, να τους δίνουν κίνητρο και να τους «πλουτίζουν» την φαντασία τους με όμορφες διηγηματικές/ εκπαιδευτικές ιστορίες, ένα ξεκίνημα μιας αρχής που θα ακολουθήσει μία εποικοδομητική συνέχεια. Οι γονείς μπορούν να μοιράζονται με τον δάσκαλο/α οτιδήποτε τους απασχολεί σχετικά με το παιδί. Οι δασκάλες/οι όχι απλώς είναι θετικές/οι στην επικοινωνία με τους γονείς, αλλά συχνά την επιδιώκουν, καθώς βοηθά να κάνουν τη δουλειά τους πιο καλά και πιο σωστά, για το όφελος του παιδιού τους. Μιλήστε για τις ανησυχίες σας, ρωτήστε τους για συμβουλές σχετικά με τον δικό σας ρόλο στο διάβασμα του παιδιού και φυσικά θα πρέπει να την/ον ενημερώσετε έγκαιρα για τυχόν ζητήματα που αφορούν τη σωματική ή ψυχική υγεία του παιδιού ή και για τυχόν άλλες δυσκολίες της οικογένειας ή του περιβάλλοντός του που θα πρέπει να γνωρίζει (π.χ. χωρισμός γονιών, πένθος, αρρώστια).

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΝΗΠΙΑΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

      Ακούγεται αστείο, πολλές φορές οι ενήλικοι χαμογελάμε είτε από αμηχανία, είτε από ντροπή/συστολή είτε για να μην φέρουμε τον γονέα /κηδεμόνα σε δύσκολη θέση μπροστά στην ουσιαστική ερώτηση που έχει θέσει το παιδί: «Μαμά εγώ από που «βγήκα» ή «Πως γεννήθηκα» ή «Πως μπήκα στην κοιλιά σου», «Ήμουν και στην κοιλιά του μπαμπά;». Από τις αντίστοιχες απαντήσεις που παίρνουν τα παιδιά από τους μεγαλύτερους τους διαμορφώνονται εν συνεχεία και άλλες ερωτήσεις- αστειάκια όπως: «Δηλαδή εάν πάρω αγκαλίτσα ή φιλήσω την Μαιρούλα θα έχει στην κοιλίτσα της μωράκι;;;» «....και αφού πόναγες γιατί δεν πήρες φάρμακα για να μην πονάς;;;;» «εγώ σε πονούσα μέσα στην κοιλίτσα, σε χτύπαγα;;;;».

      Πάρα πολλά ερωτήματα παίρνουν θέση στο μυαλό των παιδιών, είναι απολύτως φυσιολογικό και υγιές, το τι εικόνα λαμβάνει ένα παιδί κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το έχουν διαμορφώσει οι ενήλικοι –και μόνο-. Ο πραγματικός λόγος για να μιλάτε-απαντάτε ξεκάθαρα στα παιδιά σας είναιότι τους χτίζετε εικόνες και πραγματικότητες μέσα στις οποίες ζουν, συνυπάρχουν, πορεύονται, εκπαιδεύονται. Οι ψεύτικες έννοιες μπερδεύουν τα παιδιά και ενοχοποιούν τους γονείς για την μη σωστή κατεύθυνση / καθοδήγηση που τους δίνουν. Τα παιδιά από όποια ηλικία και να είναι οφείλουν να ξέρουν τα πάντα για όσα τους δημιουργούν απορία. Όπως και οι ενήλικοι περιμένουν από τους άλλους σαφείς θέσεις και απαντήσεις έτσι και τα παιδιά σύμφωνα πάντα με το ηλικιακό τους φάσμα έχουν απαίτηση να παίρνουν απαντήσεις που θα τους ηρεμούν ή θα τους δημιουργούν νέες ερωτήσεις και απορίες. Ναι στην αλήθεια και στην επεξήγηση, όχι στον εκφοβισμό, στην τιμωρία και στην ενοχή.

      Αρκετοί γονείς θέτουν κατά καιρούς διάφορα ερωτήματα, μέσα από συζητήσεις, από ομάδες γονέων, foroum, blogs.....Σ’ αυτό το κείμενο θα γίνει μία προσπάθεια να μιλήσουμε με όσο πιο απλό τρόπο γίνεται για κάποια ζητήματα /θέματα γύρω από την σεξουαλικότητα των παιδιών/ θέματα διαπαιδαγώγησης που θα μας ωθήσουν να γίνουμε περισσότερο απλοί, να έρθουμε πιο κοντά με τα συναισθήματα μας, με τα παιδιά μας και κυρίως να δημιουργήσουμε έναν ασφαλή και ειλικρινή τρόπο επικοινωνίας.

      ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ

      Αρκετοί γονείς θεωρούν ότι η ενημέρωση και οι κατάλληλες πληροφορίες είναι χρήσιμο να δίνονται στα παιδιά όταν αυτά βρίσκονται στην εφηβεία, ή λίγο πριν ενταχθούν σε αυτήν. Τα παιδιά όμως από πολύ μικρή ηλικία «εξερευνούν» σχεδόν όλα τα σημεία του σώματος τους και πολύ περισσότερο τις ερωτογενείς ζώνες. Αυτό γίνεται σύμφωνα και με την Ψυχαναλυτική θεωρία μέσω του πρωκτικού σταδίου, δηλ. έλεγχος σφικτήρων, εγκράτεια, αφόδευση. Σ΄αυτήν την φάση το παιδί αρχίζει να έχει τον έλεγχο του εαυτού του,να οριοθετείται.....δειλά-δειλά μαθαίνει να εξοικειώνεται με τους άλλους. Μία ουσιαστική προφύλαξη για την υγεία του παιδιού και αργότερα του ενήλικα είναι να του δοθεί νωρίς μία αντικειμενική σεξουαλική ενημέρωση και αναφερόμαστε στα πρώτα στάδια της παιδικής ηλικίας, τονίζοντας πάντα ότι τα λόγια που χρησιμοποιούνται είναι ανάλογα της ηλικίας του παιδιού. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι οι γονείς οφείλουν να συμπεριφέρονται με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο μπροστά στην εικόνα ενός παιδιού το οποίο έχει απορίες και το οποίο ακουμπά τα σημεία του σώματος του εκείνα που οι περισσότεροι θεωρούν «απαγορευμένα». Οι απόψεις διίστανται εδώ και αρκετά χρόνια στο εάν οι γονείς πρέπει να προφυλάσσουν οι ίδιοι την γύμνια τους μπροστά στα παιδιά. Πάντως το πιο συνηθισμένο είναι στο αντίκρισμα ενός γυμνού θεάματος του γονιού προς το παιδί ο πρώτος, ενοχικά και με ντροπή να περνά την αίσθηση ότι η εικόνα αυτή είναι από αποκρουστική έως κάτι πολύ κακό που δεν κάνει να επαναλάβουν ποτέ εκείνα μπροστά σε άλλους ανθρώπους!!!! Έχει αποδειχτεί ότι παιδιά των οποίων οι γονείς δεν δίνουν ενοχική σημασία στην απόκρυψη του σώματος διαπιστώνουν δίχως άρρωστη περιέργεια τις διαφορές ανάμεσα στο ανδρικό και στο γυναικείο σώμα. Σε αντίθεση με παιδιά που γίνονται έφηβοι και μετά ενήλικοι και τους έχει περάσει η πεποίθηση ότι το γυμνό είναι ενοχικό, βρώμικο και ανήθικο. Από την νηπιακή κιόλας ηλικία ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εξερευνά τον εαυτό του, έτσι τον μαθαίνει, και έτσι μαθαίνει και τους άλλους να μάθουν για αυτό-εφόσον όμως πρώτα ο ίδιος έχει γίνει ο κυρίαρχος του εαυτού του-!!!!

      ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΛΙΚΙΑΚΟ ΟΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ;

      Από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής τους, όταν ανακαλύψουν ότι υπάρχει «κάτι εκεί κάτω» που τους προκαλεί ευχαρίστηση, και ανησυχία στους γονείς ,τα μικρά δακτυλάκια κατευθύνονται στις «περίεργες» περιοχές κάθε φορά που βρίσκουν ευκαιρία. Από την ηλικία των 1,5 – 2 ετών στα αγοράκια παρατηρείται στύση. Έρευνες μάλιστα έχουν δείξει πως όλα τα μωρά έχουν διέγερση. Στα αγόρια παρατηρούνται συχνά στύσεις του πέους, οι οποίες μπορεί να είναι αποτέλεσμα είτε της ευχαρίστησης είτε αντανακλαστικές . Η αίσθηση «ελευθερίας» που νιώθουν τα μικρά παιδιά όταν μένουν γυμνά οδηγεί ασυναίσθητα τα χεράκια τους στα επίμαχα σημεία ή εάν, αφού πια νιώσουν την «ηδονή» που τους προκαλεί αυτό το «παιχνίδι», το κάνουν συνειδητά. (πηγή: myworld)

      Βρεφικές απολαύσεις Τα παιδιά από τη βρεφική τους κιόλας ηλικία εξερευνούν το σώμα τους και, ακολουθώντας την ίδια παρόρμηση που τα οδηγεί στο να παίζουν με τα δάχτυλα, τα αφτιά ή τα ποδαράκια τους ανακαλύπτουν και τα γεννητικά τους όργανα. Η «ανακάλυψη» αυτή γίνεται συνήθως πιο σύντομα στα αγόρια απ’ ό,τι στα κορίτσια, ίσως επειδή τα γεννητικά όργανα στα αγοράκια είναι πιο ορατά και πιο εύκολα προσβάσιμα. Κατά το δεύτερο έτος της ζωής το παιδί «έλκεται» στο να γνωρίσει το σώμα του. Τα αγόρια, στα οποία η σεξουαλική διέγερση είναι πιο εμφανής, μπορεί να έχουν στύση όταν περιεργάζονται τα γεννητικά τους όργανα, την ώρα που ξυπνάνε ή όταν ξαπλώνουν για να κοιμηθούν. Στην ηλικία των τριών ανακαλύπτουν το φύλο και τη σεξουαλικότητά τους. Η σεξουαλικότητα σε αυτές τις ηλικίες ταυτίζεται με την ανακάλυψη του σώματος και αποτελεί μια πράξη που έχει ένα καταπραϋντικό, ηρεμιστικό αποτέλεσμα. Από το τέλος της νηπιακής ηλικίας και μετά, τα παιδιά μπορεί να επιδίδονται σε σεξουαλικές διερευνήσεις με τη μορφή παιχνιδιού με άλλα συνομήλικά τους. Μετά το πρώτο έτος παρατηρείται μια έντονη ενασχόληση του παιδιού με το σώμα του. Για αρκετούς γονείς είναι «εκπληκτικό» να ανακαλύπτουν ότι η πρώιμη σεξουαλικότητα των παιδιών τους είναι εμφανής από αυτή την ηλικία. Πιθανόν το ερμηνεύουν περισσότερο ενήλικα με την σκέψη που κάνει δηλαδή ένα ενήλικας παρά με την βιολογική – φυσιολογική διαδικασία ενός παιδιού. Δεν χρειάζεται με την ‘έκπληκτη αντίδραση οι γονείς να φοβίσουν το παιδί τους, ούτε να το κάνουν να αισθανθεί άσχημα ή αμήχανα. Γενικότερα, καλό είναι να επιτρέψουμε στο παιδί να εξερευνήσει το σώμα του, χωρίς να δίνουμε στην επιθυμία του αυτή περισσότερη προσοχή απ’ όση χρειάζεται. Παιδική αυτοικανοποίηση: Γύρω στο 11ο και 12ο έτος της ηλικίας «ωριμάζει» η φάση της αυτοικανοποίησης. Μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα θεωρούσαν τον αυνανισμό αρρώστια που σαν αποτέλεσμα της είχε μελλοντικά την ανικανότητα, νευρασθένεια, κούραση..... Η λειτουργική και άκρως φυσιολογική διαδικασία απενοχοποιήθηκε και μάλιστα στις ομάδες γονέων είναι ένα από τα βασικότερα ζητήματα που ανοίγονται, θέτοντας ο καθένας τις απόψεις του, είτε επηρεασμένος από προηγούμενες αντιλήψεις είτε προσαρμοσμένος στις υγιής συνθήκες και καταστάσεις. Ο αυνανισμός δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επικινδυνότητα είτε σωματική είτε ψυχοφυσιολογική. Το 90% των αγοριών αυτοϊκανοποιούνται τα αγόρια και ένα 70% τα κορίτσια.. Αποτελεί ένα φυσικό μεταβατικό στάδιο της ανάπτυξης που την θέση του αργότερα παίρνει η ενεργή φυσιολογική σεξουαλική ικανοποίηση. Ας δίνουμε τον χώρο να μιλάμε για τα φυσιολογικά πράγματα ως έχουν και ας σταματήσουμε να τα ενοχοποιούμε και να τα τιμωρούμε!!!!

      ΑΥΤΟΕΙΚΟΝΑ: ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ

      Η εικόνα του εαυτού του και συγκεκριμένα του σώματος του δεν σταματά σχεδόν ποτέ να απασχολεί τον άνθρωπο. Σημασία βέβαια έχει η εξοικείωση, η φροντίδα, η αγάπη και αποδοχή που θα έχει κάποιος από την νηπιακή του κιόλας ηλικία. Τα παιδιά ακόμα και από την ηλικία των τριών έχουν κυρίαρχη εικόνα και άποψη για το σώμα τους. Ιδίως τα κορίτσια συμβαίνει αρκετές φορές να βρίσκονται σε αμηχανία όταν κάποιο σημείο της γύμνιας τους δεν είναι προστατευμένο. Αυτό μπορούμε να πούμε ότι οφείλεται και στην μίμηση των προτύπων που έχουν. Στην εικόνα μιας μητέρας να θηλάζει το μωρό της το μεγαλύτερο αδερφάκι αντιδρά όπως ακριβώς και η μητέρα, δηλαδή εάν η μητέρα κρύψει αμέσως και με έντονο τρόπο το στήθος της για να μην το δει το μεγαλύτερο παιδί τότε το ίδιο θα αισθανθεί ότι το συγκεκριμένο σημείο εκτός από πηγή τροφής είναι και κάτι «κακό» που δεν το δείχνουμε....Άθελα τους οι μεγάλοι ξεχνούν ή αποφεύγουν να γίνονται επεξηγηματικοί με τα παιδιά τους. Δεν αρκεί για τα παιδιά να μείνουν μόνο σε μία εικόνα αλλά τους είναι πιο ωφέλιμο και μελλοντικά εκπαιδευτικό να γνωρίζουν για όλες τις λειτουργίες του σώματος τους ακόμα και για πιο λόγο προφυλάσσουμε κάποια σημεία από κάποια άλλα.

      Ήδη από το 6ο έτος της ηλικίας ο ρόλος του φύλου έχει πλήρως αφομοιωθεί από το παιδί. Όταν εισέλθει στην φάση της ήβης, η ψυχοσεξουαλική του ανάπτυξη και η διαφοροποίηση μεταξύ των δύο φύλων είναι πλέον επαρκώς διαμορφωμένες και τις περισσότερες φορές αμετάκλητες. Στην εφηβεία παρουσιάζονται και αρκετές αλλαγές βιολογικού και οργανικού χαρακτήρα. Είναι η περίοδος που ο νέος οριοθετεί την εικόνα του, συστήνεται μ’ αυτήν και τον ενδιαφέρει πλήρως η αποδοχή από τους άλλους. Η ωρίμανση των γεννητικών αδένων και της γενετήσιας λειτουργίας έχουν ποικίλες και σημαντικές επιπτώσεις στην συμπεριφορά του εφήβου (Herbet, 1998). Οι εντάσεις και οι «απροσδιόριστοι ζωηροί πόθοι» της εφηβείας προκαλούνται από την αφύπνιση της σεξουαλικής τους ορμής. Τα κορίτσια μπαίνουν στην ήβη όταν έχουν την πρώτη τους έμμηνη ρύση και τα αγόρια την πρώτη εκσπερμάτωση. Στα αγόρια η νυχτερινή ονείρωξη παρουσιάζεται συχνά και κατά την διάρκεια της προεφηβείας. Ονείρωξη χαρακτηρίζεται ο ακούσιος ερεθισμός των γεννητικών οργάνων κατά την διάρκεια του ύπνου. Είναι μία φυσιολογική έκφραση της ορμονικής έκρηξης που συμβαίνει στην περίοδο της εφηβείας και η οποία προετοιμάζει τον έφηβο για την μετέπειτα ομαλή σεξουαλική του ζωή. (Κρεατσας Γ. 2003) Στην ηλικία της εφηβείας η στάση των γονέων προς την εικόνα που έχει ο νέος για την σεξουαλικότητα του και την εικόνα του σώματος του είναι καταλυτική. Πολύ γρήγορα το «μικρό παιδάκι» γίνεται ένας αντιδραστικός κακόκεφος νέος, δεν θέλει να τον αγγίζει κανείς ιδίως τα αγόρια με τις μητέρες και τα κορίτσια με τους μπαμπάδες τους. Είναι και η φάση που οι γονείς συνωμοτούν με τα παιδιά του ιδίου φύλου «αυτά να τα πεις με την μητέρα σου» ή αντίστοιχα «Π. πρέπει να μιλήσεις για την προφύλαξη με τον γιο σου......»!!! Ο «σημαντικός κόσμος» του εφήβου ολοένα και γίνεται μπερδευτικός, ακατανόητος, βρίσκονται σε σύγχυση και μαζί μ’ αυτούς και οι γονείς. Παραθέτω ένα παράδειγμα: μητέρα και κόρη πηγαίνουν μαζί για ψώνια για κάτι που θέλει να αγοράσει η κόρη, είναι πρόσχαρη , ορεξάτη και ψάχνει να βρει εκείνο που θέλει. Το βρίσκει και είναι περιχαρής, συμφωνεί και η μητέρα σ’ αυτό, το δοκιμάζει και εκείνη την στιγμή τα βλέπει όλα αρνητικά επάνω της, σαν ξαφνικά το σώμα της να μην της αρέσει, να μην είναι ευχαριστημένη με τίποτα, η όμορφη εικόνα που είχε πριν από λίγο εξαφανίστηκε και την θέση της πήρε μία αυστηρότητα της εφήβου προς όλο της τον ε αυτό. Σ αυτήν την φάση η συμβουλή και τα λόγια του γονιού χρειάζεται να είναι μόνο ενθαρρυντικά, να ακούν την ανησυχία του νέου τους χωρίς να προσπαθούν απαραίτητα να μετακινήσουν αυτή τους την εικόνα γιατί θα έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που περίμεναν. Δίνουν χρόνο στο παιδί να εξοικειωθεί με τον εαυτό του, να αγαπήσει τα όποια σημεία του ακόμα και εκείνα που θεωρεί κάπως «ιδιαίτερα». Όταν επιτρέψει ο γονιός να το κάνει αυτό με τον εαυτό του θα το κάνει και το ίδιο το παιδί. Ένα πρότυπο ενός «τέλειου» γονιού θα επιφέρει το αποτέλεσμα και ενός «τέλειου-ψυχαναγκαστικού –με τον εαυτό του» παιδί.

      ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΟ: ΑΥΣΤΗΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

      Ο προσωπικός χώρος σ’ ένα σπίτι έχει συμβολική αλλά και βαθιά σημασία, δηλ. το υπνοδωμάτιο των γονιών, των παιδιών ή εάν υπάρχει η δυνατότητα περισσότερων δωματίων για το κάθε ένα παιδί ξεχωριστά. Ο καθένας στον χώρο του έχει το δικαίωμα να το διαμορφώνει, να το διακοσμεί, να το αλλάζει σύμφωνα με τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία και το γούστο του. Βέβαια όταν το παιδί είναι πολύ μικρό συνήθως το υποδέχεται ένας χώρος ήδη διαμορφωμένος και το παιδί προσαρμόζεται σ’΄αυτό μέχρι την φάση και την ηλικία που θα θελήσει να «μιλήσει» το δικό του γούστο, η δική του προσωπικότητα, κάτι που θα είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που είναι ο ίδιος. Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που από σπίτι σε σπίτι διαφέρουν, δηλαδή κάποιες οικογένειες θεωρούν ότι οι πόρτες των δωματίων είναι συνεχώς ανοιχτές και υπάρχει έντονη ανησυχία όταν δουν κάποια πόρτα –ιδίως των παιδιών – να είναι κλειστή. Κάποιες άλλες οικογένειες θεωρούν ότι το υπνοδωμάτιο του καθενός είναι ένας αυστηρά προσωπικός χώρος, που δικαίωμα να εισχωρήσει κάποιος άλλος έχει μόνο όταν του δοθεί. Δηλαδή τα παιδιά οφείλουν να ξέρουν από πολύ μικρή ηλικία ότι χτυπούν την πόρτα των γονιών πριν μπουν το ίδιο οφείλουν να κάνουν και οι γονείς στα δωμάτια των παιδιών τους. Τα ξαφνικά και απροειδοποίητα ανοίγματα θυμώνουν τα παιδιά ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας και νιώθουν ένα συνεχή έλεγχο και έλλειψη εμπιστοσύνης. Χρειάζεται όμως να αναφέρουμε συγκεκριμένα από ποια ηλικιακή φάση χτίζεται η εμπιστοσύνη και τα όρια της ανοιχτής ή κλειστής πόρτας. Όταν το παιδί της νηπιακής ηλικίας έχει αποκτήσει το δικό του δωμάτιο, οι γονείς του έχουν διασφαλίσει να υπάρχει εύκολη πρόσβαση σ’ αυτό εάν συμβεί κάτι, ή ακούσουν κάτι, αυτό γίνεται με την βοήθεια της ενδοεπικοινωνίας, μ’ ένα μικρό διακριτικό φωτάκι ή με την πόρτα μισάνοιχτη. Αυτό προσφέρει ασφάλεια στο παιδί κατά την διάρκεια του ύπνου του. Ο χώρος αυτός είναι αποκλειστικά του παιδιού και αυτό φαίνεται από τα χρώματα, τα αντικείμενα, τα ρούχα, το ύφος που ανήκει στο παιδί, είναι ωφέλιμο στο υπνοδωμάτιο του παιδιού να μην τοποθετούνται πράγματα των ενηλίκων με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει άλλος αποθηκευτικό χώρος, ή αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν έχει διασφαλιστεί ότι το παιδί δεν θα έχει άμεση επαφή με τα αντικείμενα που δεν είναι δικά (ψηλά ντουλάπια κλπ). Στην σχολική ηλικία όπου τα παιδιά εκτός από τον ύπνο τους περνούν αρκετές ώρες διαβάζοντας και παίζοντας με τους συνομηλίκους τους τα παιδιά εξοικειώνονται περισσότερο με τον χώρο τους, μαθαίνουν από τους γονείς τους να σέβονται και να φροντίζουν αυτόν τον χώρο. ΠΡΟΣΟΧΗ: χρειάζεται πειθαρχία και σταθερότητα σ’΄αυτό, είναι κανονισμός το παιδί να συμμετέχει στην φροντίδα και τακτοποίηση του χώρου του και βέβαια οι γονείς δέχονται την προσπάθεια του χωρίς αυστηρό κριτήριο την τελειότητα, ας μην ξεχνούν ότι είναι παιδιά ανήλικα σχολικής ηλικίας. Πολύ αργότερα στην προεφηβεία και στην εφηβική φάση ο νέος βρίσκεται συνεχώς πίσω από μία κλειστή πόρτα και μάλιστα δηλώνει εμφανώς σ’ όποιον περνάει έξω από αυτή την θέση του ότι θέλει να είναι μόνος και να μην τον ενοχλεί κανείς!!!! Δεν είναι πάντα ανησυχητικό αυτό, είναι το ξεχώρισμα από το παιδί στον αυτόνομο ανατρεπτικό έφηβο!!!

      Υπάρχουν φορές που ο γονέας αιφνιδιαστικά μπορεί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του παιδιού του και να αντικρίσει την εικόνα του παιδιού που είτε αυνανίζεται, είτε περιεργάζεται το σώμα του. Εάν αυτό δεν γίνει αντιληπτό από το παιδί τότε ο γονιός το συζητά με κάποιον οικείο του ή με τον πατέρα / μητέρα, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι εκείνη την στιγμή γιατί είναι πολύ πιθανό να αντιδράσει έντονα, από αμηχανία και να ωθήσει το παιδί να ενοχοποιηθεί για ότι είδε ο γονιός. Εάν πάλι ανοίγοντας την πόρτα το αντιληφθεί το παιδί, τότε πάλι φεύγει διακριτικά ο γονιός και σε κάποια στιγμή ο ενήλικας προσκαλεί σε συζήτηση το παιδί ή τον έφηβο για να μιλήσουν. Είναι σημαντικό η προσέγγιση σε όποια ηλικία και να είναι το παιδί να είναι διακριτική, με υπομονή και να ακούσουν οτιδήποτε έχει να τους ρωτήσει ή να τους πει το παιδί. Ας μην ξεχνούν οι γονείς ότι μ’ αυτό τον τρόπο «χτίζονται» οι σχέσεις σιγά –σιγά και σταθερά, με σκαμπανεβάσματα και ακυρώσεις. Το μωράκι που γέννησαν μεγαλώνει γίνεται παιδί, έφηβος, ενήλικας και έτσι όπως αναπτύσσεται χρειάζεται να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται και η σχέση τους, στηριγμένη στην αλληλοκατανόηση, στην υπομονή, στην διακριτικότητα αφήνοντας χώρο στο παιδί να αναπτυχθεί φυσιολογικά και όχι από φόβο και ενοχή να κρύβει κάθε του σκέψη, πράξη, πρωτοβουλία.

      ΌΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ

      H σεξουαλικότητα σε αυτή την ηλικία ταυτίζεται με την ανακάλυψη του σώματος και του εαυτού και αποτελεί μια πράξη αυτοϊκανοποίησης και εφησυχασμού. Όταν οι γονείς προσπαθούν να καταστείλουν αυτήν τη συμπεριφορά του παιδιού τους χρησιμοποιώντας είτε τιμωρίες είτε απειλές, το ωθούν στο να πιστέψει πως οτιδήποτε σχετικό με τα γεννητικά του όργανα είναι κακό. Εάν όμως αυτό το συναίσθημα επικρατήσει, ενδέχεται να επηρεαστεί αρνητικά η σεξουαλικότητά του κατά την ενήλικη ζωή. Οι ερωτήσεις που εκφράζουν τη σεξουαλική περιέργεια αρχίζουν συνήθως στην προσχολική ηλικία και κατ' αρχάς αναφέρονται στην ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Τα παιδιά παρατηρούν τις διαφορές των γεννητικών οργάνων ανδρών και γυναικών ή συνομηλίκων ("Γιατί τα κορίτσια δεν έχουν πέος;") ή μεταξύ παιδιών και ενηλίκων ("Γιατί το πέος του μπαμπά είναι μεγαλύτερο από το δικό μου;"). Το περιεχόμενο και η διατύπωση των ερωτήσεων αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία. Οι περισσότεροι γονείς απαντούν ευθέως στις ερωτήσεις που τους θέτονται, είναι ειλικρινείς και λογικοί. Κάθε φορά που ο γονέας νιώθει ντροπή μπροστά στις ερωτήσεις του παιδιού του μεταφέρει –ασυνείδητα- περισσότερα με τον τρόπο που απαντά, διστακτικότητα στην ομιλία, αλλαγή στον τρόπο έκφρασης. Εκείνο που λαμβάνει το παιδί είναι ότι υπάρχει κάτι παράξενο γύρω από το θέμα των ερωτήσεων που θέτει και γενικότερα γύρω από την σεξουαλικότητα. Εάν ο γονιός κλείσει το μάτι του ή σκουντήσει κάποιον για να τραβήξει την προσοχή στις «περίεργες» ερωτήσεις του παιδιού, μεταδίδεται στο παιδί ότι υπάρχει κάποια «απόκρυφη» έννοια στην ερώτηση που θέτει και στην απάντηση που λαμβάνει. Αρκετές φορές οι ενήλικοι γονείς με την παρέα τους «διασκεδάζουν» μεταξύ τους μ’ αφορμή τις ερωτήσεις των παιδιών τους, το αποθαρρυντικό είναι ότι μένουν μόνο μέχρις εκεί χωρίς να δίνουν την πρέπουσα απάντηση που χρειάζεται και οφείλει να πάρει το παιδί. Οι γονείς είναι χρήσιμο να μην είναι περιπαικτικοί, τιμωρητικοί, ειρωνικοί, ή να δείχνουν αμηχανία. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται με καταπληκτική ακρίβεια τις λεπτές και υπονοούμενες σημασίες που συνοδεύουν τις αφελείς και αδέξιες αμήχανες απαντήσεις των ενηλίκων. Ερωτήσεις των παιδιών όπως: «Τι είναι αυτό; (δείχνοντας τα γεννητικά όργανα)» «Γιατί τα κορίτσια δεν έχουν πέος;» «Γιατί το πέος του μπαμπά είναι μεγαλύτερο από το δικό μου;» «Από που έρχονται τα μωρά;» ή «Γιατί οι άνδρες δεν κάνουν μωρά;» «Η αδερφή μου δεν έχει πουλάκι;»..... Η φύση των ερωτήσεων αυτών τονίζει μία από τις βασικές δυσκολίες της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης πρόσφατα άκουσα την εξής ερώτηση « μαμά γιατί στην αδερφούλα μου της κόψατε το πουλάκι;;;;», ο μικρούλης είδε γυμνή την αδερφή του και σάστισε όταν στην θέση που έχει εκείνος τα γεννητικά του όργανα σ’ εκείνη είδε κάτι τελείως διαφορετικό. Οι ερωτήσεις των μικρών παιδιών είναι εξοικείωση για τους μεγάλους να έρχονται σε επαφή με τις αναστολές τους ή ακόμα και εκείνα που θεωρούν ταμπού. Ξεδιπλώνονται και νιώθουν ελεύθερα και όχι ενοχικά να μιλούν ανοιχτά και διαπαιδαγωγικά απέναντι σε πλάσματα που έχουν απορίες για την φύση τους και την ίδια την ύπαρξη τους. Είναι πλούτος αυτό που τους δίνουν γονείς, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί μεγαλώνει και πορεύεται ο ενήλικας ολοκληρωμένος και ενήμερος.

      ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ ΕΞΕΡΕΥΝΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ

      Από την νηπιακή ηλικία τα παιδιά αρχίζουν να έχουν απορίες για την διαφορετικότητα μεταξύ τους. Η κύρια αλλαγή συνήθως εκδηλώνεται στην διαφορετικότητα των γεννητικών οργάνων, έπειτα ταυτίζοντας το μικρό κορίτσι με την μαμά τους δημιουργεί εντύπωση η ανάπτυξη του στήθους «γιατί το δικό μου στήθος ή του μπαμπά δεν είναι τόσο μεγάλο σαν της μαμάς;;;». Βιολογικά η επίδραση των ορμονών στο κορίτσι αρχίζει από την εμβρυική ζωή, στην περίοδο της ήβης το κορίτσι βιολογικά-γενετικά αρχίζει να προετοιμάζει το σώμα της για την αναπαραγωγή, αυτό δεν σημαίνει ότι όλο το σώμα λειτουργικά μπορεί και είναι έτοιμο να υποδεχτεί κάτι τέτοιο, ιδίως η συναισθηματική ωρίμανση του κοριτσιού χρειάζεται μία πολύ μεγάλη περίοδο ετοιμότητας. Στην περίοδο της παιδικής ηλικίας τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια τα γεννητικά όργανα ορμονικά είναι ανενεργά. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι τα γεννητικά όργανα του κοριτσιού να ωριμάζουν μόνο μετά την περίοδο της εμμηναρχής. Οι αλλαγές που συντελούνται κατά το 7ο και 9ο έτος είναι η εμφάνιση αραιής τρίχωσης στα έξω γεννητικά όργανα, γεγονός που σηματοδοτεί την έναρξη της δράσης των ορμονών του φύλου (Κρεατσάς Γ. 2003). Ο κόλπος αυξάνεται σταδιακά κατά μήκος. Η περίοδος της ήβης χαρακτηρίζεται από θεαματικές μορφολογικές και λειτουργικές αλλαγές στα έξω και έσω γεννητικά όργανα καθώς και στα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου. Τα σημαντικότερα είναι η ανάπτυξη της τρίχωσης του εφηβαίου και της μασχάλης, η ολοκλήρωση του μεγέθους του μαστού και η έναρξη της περιόδου, αλλαγές που θα οριοθετήσουν την μετάβαση της έφηβης σε μία ολοκληρωμένη γυναίκα. Στα αγόρια τώρα παρουσιάζονται ηπιότερες φάσεις ενήβωσης σε σχέση με τα κορίτσια, απλά υπάρχουν κάποιες χρονικές διαφορές , όπως στην ηλικία των 11-13 το μέσο ύψος του αγοριού είναι μικρότερο από το ύψος του κοριτσιού, η ενήβωση των αγοριών αρχίζει 6 μήνες αργότερα από την ενήβωση των κοριτσιών. Οι βιολογικές αλλαγές στο αγόρι οφείλονται στην δράση της κατεξοχήν ανδρικής ορμόνης τεστοστερόνης. Η έναρξη της τριχοφυίας στα γεννητικά όργανα του αγοριού παρατηρείται στην ηλικία των 8 ετών. Μέχρι την ηλικία των 17 η τρίχωση θα επεκταθεί στην κοιλιά και τους μηρούς. Η τρίχωση στην μασχάλη αρχίζει στο 10ο έτος και ολοκληρώνεται στην ηλικία των 16-18 ετών. Στο πρόσωπο η τρίχωση κάνει την εμφάνιση της με την μορφή χνουδιού στο άνω χείλος στο 13ο και 14ο έτος της ηλικίας και σταδιακά επεκτείνεται και στο υπόλοιπο πρόσωπο μέχρι και τα 15 τους έτη.. Οι όρχεις παρουσιάζουν αλλαγές ως προς το μέγεθος. Η αύξηση τους αρχίζει στην ηλικία των 10-11 και ολοκληρώνεται μεταξύ 13-17 ετών. Δύο χρόνια περίπου από την έναρξη της αύξησης των όρχεων αρχίζει και η αύξηση των διαστάσεων του πέους ακολουθώντας ηλικιακά την ίδια εξέλιξη με τους όρχεις. Η τεστοστερόνη κατά την διάρκεια της ήβης διεγείρει τους σμηγματογόνους αδένες με αποτέλεσμα την αύξηση της λιπαρότητας του δέρματος και την εμφάνιση της ακμής. Η επιδερμίδα στο αγόρι γίνεται παχύτερη και τραχύτερη και η μελαγχρωστική στο δέρμα αυξάνεται (Κρεατσάς Γ. 2003) Από τις κύριες διαφοροποιήσεις είναι η αύξηση της μυικής μάζας και η μυική ισχύς.

      Η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ» ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΧΤΕΙ

      Όπως αναφέραμε και παραπάνω για την διατήρηση του προσωπικού χώρου και κατά πόσο αυτό μπορεί – όχι πάντα επιτυχώς- να διαφυλάσσεται, θα υπάρχουν αρκετές φορές που οι πολύ προσωπικές στιγμές του ζευγαριού θα δίνουν τον χώρο τους στην παρορμητική παρουσία και αιφνιδιασμό του παιδιού. Στις μικρότερες ηλικίες ακόμα και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού τα παιδιά ανοίγουν απροειδοποίητα την πόρτα του δωματίου των γονιών, νιώθοντας οικεία, ασφάλεια, ζεστά να αντικρίσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που θα παίξουν όλοι μαζί το κρεβάτι, θα διαβάσουν παραμύθι ακόμα και να κοιμηθούν. Αυτό είναι ωφέλιμο να μην αποτελεί τον κανόνα αλλά την εξαίρεση διότι μετά εάν αφεθεί αυτή η κατάσταση ανεξέλεγκτα είναι και αρκετά δύσκολο να μπουν τα όρια από τους γονείς στα παιδιά και αυτό να τηρηθεί. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις που ανοίγοντας αιφνιδιαστικά την πόρτα των γονιών αντικρίζουν τους δύο ενήλικες να κάνουν έρωτα. Ποια είναι η θέση του γονιού εδώ;;;!! Αρχικά απολογείται ο ένας στον άλλον του τύπου «μα τα σκέπασα, ήδη κοιμόνταν», ή «τι θέλουν τέτοια ώρα ξύπνια, τι να έγινε» και ξεκινά ένας κύκλος ενοχής, ματαιότητας και ίσως κάποιες φορές θυμού απέναντι στον εαυτό τους. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλες τις οικογένειες έστω μία φορά. Χρειάζεται ψυχραιμία και ήρεμες αντιδράσεις. Το παιδί όντως αντίκρισε κάτι διαφορετικό, αυτό ήταν για δευτερόλεπτα, η κουβέντα όμως που θα ακολουθήσει αργότερα από τους γονείς στα παιδιά είναι πιο πλούσια και εποικοδομητική. Την επόμενη φορά οι γονείς θα φροντίσουν με τον δικό τους τρόπο να είναι πιο προσεχτικοί περιμένοντας να αραιώσουν αυτές οι «αιφνιδιαστικές κινήσεις» μεγαλώνοντας το παιδί τους. Αρκετά ζευγάρια νιώθουν τόσο άσχημα που αποκόβουν μετά κάθε επαφή τρυφερότητας με τον σύντροφο τους στον κοινό χώρο με τα παιδιά τους. Εκδηλώσεις τρυφερότητας, ρομαντισμού και ζεστασιάς νιώθουν ότι θα κάνουν κακό στην εικόνα του παιδιού σε συνδυασμό με αυτό που είδε το προηγούμενο βράδυ. Όπως οι μεγάλοι έτσι και τα παιδιά νιώθουν όμορφα και ζεστά στην εικόνα αγαπημένων και τρυφερών ανθρώπων, τίποτα δεν εννοείται λεκτικά, αγκαλιάστε τον/την σύντροφο σας για να οικειοποιηθεί και το παιδί στην εγγύτητα, στην τρυφερότητα, στο μοίρασμα.....

      ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ;;

      Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται από μικρή ηλικία πάντα με τον ανάλογο και αντίστοιχο τρόπο που οφείλει να καταλαβαίνει ένα παιδί. Στα πρώτα στάδια της εφηβείας είναι χρήσιμο ο γονιός του ιδίου φύλου να «πλησιάζει» το παιδί του και να το ενημερώνει για σχετικά ζητήματα. Πάντα αφήνουμε τον «έλεγχο» της κουβέντας αυτής στα παιδιά, να αφεθούν να νιώθουν εμπιστοσύνη και να κάνουν τα ίδια τις δικές τους ερωτήσεις. Όσο θα νιώθουν ότι κάποιος από τα λεγόμενα τους, τους ελέγχει, τους κριτικάρει ή τους κάνει κύρηγμα τα παιδιά θα απομονώνονται θα κλείνοται και οι πηγές της ενημέρωσης και των πληροφοριών θα είναι εκτός σπιτιού. Βέβαια ένα παιδί έχει ανάγκη να ενημερώνεται και από διαφορετικές πηγές από εκείνου του σπιτιού του, όπως με τους συνομηλίκους του, την τηλεόραση, το internet. Όταν έχει διασφαλιστεί από μικρή ηλικία μία ομαλή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι και πιο ανοιχτή η σχέση γονέα-παιδιού και στην εφηβεία να ανοιχτούν και να μιλήσουν για τέτοια ζητήματα ΚΑΙ όχι τόσο πλατωνικού ύφους. Οι γονείς θα πλησιάσουν τα παιδιά με διακριτικότητα θα τους θυμίζουν την παρουσία τους όχι αποπνιχτικά αλλά με υπομονή και υποστηριχτικότητα να νιώσει ο έφηβος οικεία και να αφεθεί σ’ αυτό που θα θέλει να πει. Ας μην ξεχνούν οι γονείς ότι τα παιδιά θα πουν πάντα μέχρι το σημείο που διασφαλίζει την σχέση γονέα-παιδιού και ότι έχουν κάθε δικαίωμα τα πολύ πιο προσωπικά τους ζητήματα να τα μοιραστούν και με ανθρώπους που νιώθουν οικεία και όμορφα, όπως φίλους, κάποιον άλλον συγγενή, ένα καθηγητή, έναν ειδικό, τον αδερφό/ ή την αδερφή τους.

      ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΒΗΣ

      Η γυναικολογική εξέταση της έφηβης και η λήψη ιστορικού σε νεαρά κορίτσια αυτής της ηλικίας και ψυχολογίας, χρειάζεται να ακολουθούν ιδιαίτερους κανόνες. Το περιβάλλον του ιατρείου, στο οποίο γίνεται η εξέταση πρέπει να είναι φιλικό και να θυμίζει μάλλον ένα απλό δωμάτιο, παρά ιατρείο. Είναι απαραίτητο η έφηβη να συνοδεύεται από την μητέρα της, στην οποία αρχικά γίνεται μία ενημέρωση με σκοπό την συλλογή όσο το δυνατόν ακριβέστερων πληροφοριών από το ιστορικό της νέας αλλά και από την σκοπιμότητα της γυναικολογικής εξέτασης. Στο κομμάτι του ιστορικού οι μητέρες συνεργάζονται ικανοποιητικά. Στο κομμάτι της εξέτασης παρατηρείται κάποια δυσπιστία εκ μέρους της μητέρας η οποία μπορεί να ξεπερασθεί όταν δοθούν σαφείς εξηγήσεις σχετικά με τον τρόπο της εξέτασης και κυρίως για το γεγονός ότι η έφηβη δεν θα βλαφθεί. Το δωμάτιο όπου γίνεται η εξέταση είναι ένα οικείο περιβάλλον μέσα στο οποίο η έφηβη μπορεί να προσαρμοστεί και να νιώσει άνετα. Κατά την ώρα της εξέτασης η προσοχή της έφηβης αποσπάται από μία βοηθό με συζητήσεις γύρω από το σχολείο, σπορ, χόμπι. Η εξέταση γίνεται προσεχτικά, είναι σύντομη και αρχίζει από τα πιο ανώδυνα σημεία. Η παρουσία της μητέρας είναι απαραίτητη. Θα είναι ωφέλιμο να έχει μετριάσει την δική της αγωνία και να αποφεύγει δηλώσεις του τύπου «μην φοβάσαι, δεν είναι τίποτα» , ή «δεν θα πονέσεις παιδί μου», μπορεί να στέκεται ουσιαστικά και διακριτικά, ή ακόμα και να της κρατά το χέρι εάν το επιζητά και η έφηβη.

      Η γυναικολογική εξέταση στην έφηβη (πριν από ολοκληρωμένη σεξουαλική εμπειρία) γίνεται σε 4 στάδια. Στο πρώτο επισκοπούνται και ψηλαφώνται τα επιμέρους τμήματα του αιδοίου, η γυναικολογική εξέταση γίνεται, σε σπάνιες περιπτώσεις, που είναι απολύτως απαραίτητη, με τρόπο που δεν απειλείται σε καμία περίπτωση η ακεραιότητα του παρθενικού υμένα. Άλλωστε για το σκοπό αυτό ο Παιδογυναικολόγος έχει λάβει ιδιαίτερη εκπαίδευση. Στην δεύτερη φάση η εξέταση γίνεται με υπερηχογράφημα ή παρθενοσκόπηση, στο τρίτο εξετάζονται οι μαστοί, η τρίχωση του εφηβαίου και της μασχάλης καθώς και το δέρμα και στο τέταρτο εάν χρειαστεί ελέγχεται ο κόλπος και ο τράχηλος.(Κρεατσάς Γ. 2003)

      Η έφηβη έχει ανάγκη, αλλά και δικαίωμα να συμμετέχει στις αποφάσεις.

- Έχει ανάγκη, αλλά και δικαίωμα να πάρει ειλικρινείς και ολοκληρωμένες απαντήσεις σε ερωτήσεις που την βασανίζουν. - Έχει ανάγκη, αλλά και δικαίωμα να ανοίξει την καρδιά της, εκφράζοντας απορίες, που συνήθως ντρέπεται να εκφράσει σε γονείς, φίλους ή δασκάλους και να πάρει απαντήσεις.

      Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει πρόβλημα για να επισκεφτεί μια νέα το γυναικολόγο εφήβων. Πολύ συχνά, νέες κοπέλες έρχονται στον εξειδικευμένο γιατρό για να συζητήσουν, να λύσουν απορίες και να ενημερωθούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των εφήβων ενημερώνεται λανθασμένα από φίλες, το ίντερνετ και περιοδικά. Αποτέλεσμα είναι να δέχεται πλήθος ψευδών πληροφοριών, που την απομακρύνουν από την πραγματικότητα και πολλές φορές τη βάζουν σε κίνδυνο (πχ άγνοια σωστών κανόνων υγιεινής των γεννητικών οργάνων με συνέπεια επαναλαμβανόμενες κολπίτιδες ή σωστής αντισυλληπτικής μεθόδου με συνέπεια μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ). Επιπλέον, όταν ξεκινάει τις σχέσεις με το άλλο φύλο, γεμίζει άγχος για το πώς φαίνεται το σώμα της, για το τι πρέπει να προσέξει, πως θα αποφύγει ανεπιθύμητες καταστάσεις και αν θα αρέσει στους συνομήλικους της. (πηγή: Χριστόπουλος Παναγιώτης, Παιδογυναικολόγος)