ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ «ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ» ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

      Πολλοί άνθρωποι έχουν έντονα αρνητικά συναισθήματα την περίοδο των γιορτών, πέφτουν σε ένα είδος συναισθηματικής χειμερίας νάρκης και περιμένουν πως και πως να περάσουν οι γιορτές. Παραδοσιακά οι χριστουγεννιάτικες γιορτές είναι συνδεδεμένες με το δέντρο, τα στολίδια, τις οικογενειακές επισκέψεις, τα δώρα. Οι γιορτινές μέρες αποτελούν ταυτόσημο της χαράς, της ευτυχίας και της οικογενειακής θαλπωρής. Υπάρχει όμως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι δε συμμετέχουν στη γενική χαρά κι εορταστική διάθεση. Σε όσους δεν αρέσουν οι γιορτές, δεν αγοράζουν δώρα, δεν πάνε σε πάρτυ, δε γιορτάζουν, αλλά παραμένουν κατηφείς, δυστυχείς και δηλώνουν ότι μισούν αυτή την περίοδο του χρόνου. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτή η θλίψη που βλέπουν στους γύρω τους είναι παροδική και ότι θα διαρκέσει όσο και οι γιορτές!!!

      Στους περισσότερους ανθρώπους όταν ελλοχεύει η έντονη προδιάθεση της θλίψης, της μελαγχολίας, της μοναχικότητας, ή ενός πιο απαισιόδοξου τρόπου ζωής είναι περισσότερο εύκολο κατά την περίοδο των εορτών τα δύσκολα και πιο αρνητικά συναισθήματα να αναζωπυρώνονται, η εμφάνιση τους να είναι περισσότερο εμφανή. Αυτό μπορεί να δυσκολεύει και τους οικείους τους που αρκετές φορές βρίσκονται σε μία αμήχανη θέση στο πως να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις ή κάποιοι αγχώνονται με την σκέψη ότι θα χρειαστεί να «σκαρφιστούν» να επινοήσουν κάτι έτσι ώστε να τους πείσουν να είναι ή να νιώσουν καλύτερα. Θεωρητικά μπορεί να φαίνεται εύκολο στο να γίνει στην πράξη όμως τα άτομα αυτά είτε μπορεί να προσποιηθούν ότι προσπαθούν να είναι καλά ή μπορεί να αντιδράσουν ακόμα περισσότερο γιατί το ενδιαφέρον των οικείων τους μπορούν εύκολα να το μεταφράσουν ως οίκτο, λύπη.

      ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ;

      Επειδή τα συναισθήματα τροφοδοτούν την μακροπρόθεσμη ψυχική κατάσταση που ονομάζεται «διάθεση», διακρίνουμε την θετική όψη των πραγμάτων όταν είμαστε χαρούμενοι και μόνο την αρνητική όταν είμαστε αναστατωμένοι ή θυμωμένοι. Συν τοις άλλοις εκτός από τους ψυχολογικούς παράγοντες που επηρεάζουν την διάθεση σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και ορισμένοι βιολογικοί όπως η υγεία, η διατροφή και οι βιορυθμοί (Τζάρετ Κ. – Γκίνσμπεργκ Τ. 2008). Για ποιο λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται τόσο δυστυχισμένοι; Σε τι οφείλεται η «παράλογη» αυτή συμπεριφορά; Η ψυχοδυναμική θεωρία υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από ασυνείδητες διεργασίες. Ο ενήλικας επηρεάζεται καθοριστικά από την εξέλιξη που συνέβη στα πρώιμα στάδια της ζωής του (Τζάρετ Κ. – Γκίνσμπεργκ Τ. 2008). Εάν παρατηρήσουμε γύρω μας τον τρόπο που χαιρετάμε κάποιον ή ποια είναι η πρώτη κουβέντα, έκφραση που του θέτουμε ίσως να καταλάβουμε ότι για κάποιους λόγους είτε προσωπικούς, είτε διάθεσης εκείνης της στιγμής, είτε από συνήθεια, οι σχέσεις με τους γύρω μας ξεκινά με το τυπικό αρχέγονο «Τι κάνεις;»

      Οι σύνηθες απαντήσεις που λαμβάνει εκείνος που έκανε την ερώτηση είναι οι εξής:

      -«Καλά είμαι», όπως και αν αισθάνεται αυτό το άτομο την ερώτηση αυτή την εκλαμβάνει περισσότερο ως χαιρετισμό και λιγότερο ως μία πραγματική ερώτηση (εκτός και αν ο ενδιαφερόμενος εμπλουτίσει τις ερωτήσεις του και δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον)

      -«Όχι και πολύ καλά....», εδώ το άτομο έχει ανάγκη να μιλήσει ίσως και να ξεσπάσει ανάλογα τον δέκτη που έχει απέναντι του και να μιλήσει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει την συγκεκριμένη περίοδο.

      -«Μια χαρά!!», εδώ υπάρχουν δύο εξηγήσεις για την απάντηση που δίνει, ή 1η είναι είτε ότι θέλει να αποφύγει να απαντήσει για το πως είναι πραγματικά οπότε απαντά μονολεκτικά και η 2η εξήγηση αφορά ότι όντως το άτομο αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα αλλά παράλληλα συμβαίνουν στην ζωή του και αρκετά ευχάριστά που αυτό τους γεμίζει με χαρά και πληρότητα.

      Μέσα στην ημέρα μας ρωτούν αρκετές φορές «Τι κάνεις;» Η απάντηση μας αφορά την εκάστοτε ψυχική μας διάθεση η οποία είναι ένας από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες των βιωμάτων και της αντίληψης μας. Είναι δυνατόν ένα άτομο να είναι καταδικασμένο στην απογοήτευση και στην πληθώρα των δεινών ενώ ένα άλλο άτομο να είναι ευλογημένο με ικανοποίηση και ευδαιμονία;;

      Τα παραπάνω ειπώθηκαν γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε (έστω και περιληπτικά) την διεργασία του συναισθήματος, τι και κατά πόσο επηρεάζει την διάθεση αλλά και πως οι περισσότεροι στην καθημερινότητα μας μπορεί να προκαλούμε (στον εαυτό μας)–ασυνείδητα- αποφευκτικές συμπεριφορές και μοναχικότητα. Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή τα άτομα που είναι λίγο πιο ευάλωτα τις ημέρες των εορτών σε μία πιο κλειστή και αρνητική προδιάθεση είναι εκείνοι που γενικότερα την πλευρά της ζωής την αντιμετωπίζουν περισσότερο μισαλλόδοξα, κλειστά, αρνητικά... Δυσκολεύονται αρκετά στην καθημερινότητα τους να επινοήσουν τρόπους και μέσα, που θα απλουστεύσουν την ζωή τους και δεν θα χαθούν μέσα στην χαοτική όψη που αντιμετωπίζουν . Λίγο πολύ σε πολλούς από εμάς η εικόνα κάποιων ανθρώπων ανήμπορων, παιδιά στα οποία λείπουν τα βασικά είδη επιβίωσης, κάποιοι που βιώνουν ένα έντονο και βίαιο χαμό/απώλεια, κοινωνικά αδύναμους ή άστεγους, γεννά δύσκολα συναισθήματα, άλλοτε συγκίνησης, άλλοτε λύπης και άλλοτε αφυπνίζει την διάθεση για προσφορά, μοίρασμα, αλληλεγγύη , ανιδιοτέλεια. Ας μην φοβόμαστε, ακόμα και να στενοχωρηθούμε και να συγκινηθούμε, όταν αυτό έχουμε ανάγκη εκείνη την στιγμή είναι απόλυτα ανθρώπινο και φυσιολογικό, μέσα από αυτό θα ανασκουμπωθούμε, θα αφυπνιστούμε, θα δραστηριοποιηθούμε. Για ορισμένους ανθρώπους οι ημέρες των «οικογενειακών εορτών» είναι η περίοδος έντονης θλίψης ή και πένθους όταν εκείνες τις ημέρες είχαν βιώσει μία πολύ σημαντική απώλεια/ έναν θάνατο.

      Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά αποτελούν γιορτές οικογενειακής θαλπωρής. Αρκετοί επιθυμούν να αναβιώσουν αυτό το πένθος, κλείνονται όλο και περισσότερο και θεωρούν αυτονόητο αυτό να το ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Οι καλές αναμνήσεις είναι εκείνες που θα βοηθήσουν τα άτομα αυτά στο να περάσουν όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερα τις ημέρες αυτές, ας προσπαθήσουν να μοιραστούν με τους υπόλοιπους μνήμες, περιστατικά, γεγονότα να δουν εικόνες. Εάν η απώλεια είναι πολύ πρόσφατη το πένθος είναι πολύ πιο βαρύ και εδώ χρειάζεται άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντος να είναι δίπλα τους διακριτικά . Τα Χριστούγεννα, είναι φυσικό και επόμενο να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, περισσότερο από κάθε άλλη μέρα του χρόνου, τα πρόσωπα που χάσαμε από τις ζωές μας. Και μπορούμε μ’ έναν συμβολικό τρόπο να γιορτάζουμε μαζί τους. ,br/>
      Τα τελευταία χρόνια η Ελληνική οικογένεια «δοκιμάζεται» καθημερινά κάτω από αντιξοότητες οικονομικές, ηθικές, αξίες, πεποιθήσεις. Τα Χριστούγεννά ανέκαθεν αποτελούσε την πιο καταναλωτική εποχή του έτους. Διαφημίσεις, δώρα, έθιμα, «πλούσια» οικογενειακά τραπέζια, όλα αυτά κοστίζουν όχι μόνο υλικά αλλά και συναισθηματικά όταν οι περισσότεροι γύρω μας έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και την πεποίθηση τους ότι μέχρι πρότινος κάλυπταν όλες τις ανάγκες της οικογένειας τους και πλέον χρειάζεται πολύ έντονα και σταθερά να επαναπροσδιορίσουν αυτή τους την καθημερινότητα. Αυτό δημιουργεί θλίψη σε μία μητέρα που ενώ έχει την δυνατότητα να πάρει το δώρο που ζήτησε από τον Αι Βασίλη το παιδί της, αισθάνεται απογοητευμένη, αποτυχημένη, θλιμμένη. Το ίδιο μπορεί να αισθανθεί και ένας πατέρας, απέραντο θυμό, θλίψη, ματαίωση. Η γιαγιά και ο παππούς, των οποίων η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για να ζήσουν, αισθάνονται άσχημα που δεν μπορούν να πάρουν δώρα στα εγγόνια τους. (πηγή: mama365.gr)

      ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Να έχετε λογικές προσδοκίες από τον εαυτό σας και από τους άλλους. Δεν είναι απαραίτητο αλλά ούτε και χρειάζεται να αποδείξετε την αξία σας μέσα από εντυπωσιακά και πανάκριβα δώρα, ή πολύ ακριβά γεύματα. Μην περιμένετε την τέλεια οικογενειακή θαλπωρή. Μπορεί κάποιος να έχει την διάθεση να μείνει μόνος του, όσο και να τον πιέζει το οικογενειακό περιβάλλον του, το αντίθετο αποτέλεσμα θα επιφέρει. Ξεκουραστείτε, αφήστε τα πράγματα να κυλήσουν λογικά και ήρεμα

Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΘΕΤΙΚΑ

    «Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις» (Πάολο Κοέλιο)!

    «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Όταν τα πράγματα πάνε καλά...κάτι θα πάει στραβά». (Νόμος του Μέρφυ)      

«Οι άνθρωποι λένε ότι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Ωστόσο, η πραγματική ευτυχία φαίνεται να αποτελεί ένα απραγματοποίητο όνειρο. Όλοι απλώνουμε τα χέρια μας προς την ευτυχία, αλλά αυτή, πολλούς από μας, ποτέ δεν μας πλησιάζει. Που βρίσκεται το λάθος μας;; Γιατί τόσοι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι με τόσα πολλά πράγματα; Μήπως φταίει η εποχή μας; Μήπως υπερβάλλουμε στις προσδοκίες μας; Μήπως επιθυμούμε απίθανα πράγματα;»     Ακούγεται σαν επιτακτική μόδα, τα τελευταία χρόνια ο κόσμος γύρω μας να έχει μία τάση προς την απαισιοδοξία, την μισαλλοδοξία, την απογοήτευση, την αρνητική ενέργεια, αυτά συνοδεύονται συνήθως από λέξεις και εκφράσεις «δεν», «αποκλείεται», «ποτέ», «έχω χρόνια να ησυχάσω, δεν θα αλλάξει κάτι......». Ακόμα και εκείνοι που σε κάποιες φάσεις της ζωής τους θέλουν να στρέφονται στο θετικό και αισιόδοξο, φαίνεται να είναι αρκετά μπερδεμένοι και αμφιθυμικοί στο αν τελικά δικαιούνται και επιτρέπουν στον εαυτό τους να αισιοδοξούν. Σαν να χρειάζεται κάποιος μία επιβεβαίωση ότι ο κόσμος οφείλει στον εαυτό του να φέρεται μ’ ένα διαρκές και συνεχόμενο πένθος, μαυρίλα, απογοήτευση. Ακόμη και εκείνοι που καλώς τα καταφέρνουν με το δικό τους τίμημα βέβαια, και είναι σε καλύτερη θέση από άλλους, σαν επιδημία κολλούν το μικρόβιο της απαισιοδοξίας και της απογοήτευσης. Ακούγεται αστείο και χρειάζεται να παραθέσουμε μία δόση χιούμορ. Ας κάνουν ένα τεστ οι ανθρώπους σε τι κλίμα και αισιοδοξίας και θετικότητας ανήκουν. Σχεδόν σίγουρα θα υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ατόμων που θα σκεφτεί και θα απαντήσει με το ύφος που πρέπει να επικρατεί σήμερα για να μην θεωρηθεί ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Συγκεκριμένα, σε μία ανοιχτή συζήτηση ένας άντρας πραγματικά σ’ εκείνη την περίοδο της ζωής του ήταν πολύ καλά στην εργασία του μ’ ότι αυτό σημαίνει για τον ίδιο και αυτή η ηρεμία του φαινόταν στους άλλους. Μπήκε όμως στην διαδικασία να το μαζέψει γρήγορα και να απαντήσει με εκφάνσεις τους τύπου «ε, καλούτσικα πορευόμαστε», «δεν ξέρουμε αύριο τι ξημερώνει.....» κλπ κλπ!!!!! Πραγματικά είναι άξιο κανείς να παρατηρεί τους γύρω του στο πως κάτι μαζικό το υιοθετούν και μοιάζει να το υπερασπίζουν μέχρι τέλους χωρίς να επιτρέπουν στον εαυτό τους να πουν και να δείξουν ακριβώς εκείνο που αισθάνονται. Ερώτηση «Πως είσαι;;» Απάντηση. «Ε!!! Καλά» Ερ. «Η δουλειά καλά;», Απαντ. «Ε!! Εντάξει μωρέ καλούτσικα.....».     Το να δείχνουμε στο μισό εκείνο που αισθανόμαστε είναι σαν να το πιστεύουμε κιόλας, ρωτώντας μας κάποιος πως είμαστε και απαντώντας ένα συνηθισμένο «καλά», άλλοτε μπορεί να απαντούμε έτσι από συνήθεια, για να μην δώσουμε παραπάνω ερέθισμα και επακολουθήσουν και άλλες ερωτήσεις και άλλες φορές γιατί πολύ απλά πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε πως νιώθουμε και να το μοιραστούμε. Μπορεί κάποιος να δοκιμάσει το εξής: Όταν ερωτάται για το πως είναι οποιαδήποτε απάντηση και αν δώσει ας σκεφτεί αν αυτό που είπε ήταν η πραγματικότητα και εάν όχι που εξυπηρετούσε εκείνη την στιγμή να δώσει την απάντηση που έδωσε. Αυτό βοηθά στο να αναγνωρίζει κανείς την διάθεση και το συναίσθημα του οποιαδήποτε στιγμή, να έχει δηλαδή σωστή επίγνωση του εαυτού του.  

ΚΟΣΤΙΖΕΙ Η ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ;

 Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που περνούν θαυμάσια στην ζωή τους. Δίνουν χώρο και στο δύσκολο, αρκεί να το επεξεργαστούν κατάλληλα, αλλά νιώθουν, πιστεύουν στο καλό και στην αισιόδοξη πλευρά και αυτός ο τρόπος σκέψης σχεδόν ποτέ δεν τους απογοητεύει. Απολαμβάνουν ολόκληρο το «ποτήρι της ζωής τους» και δεν αρκούνται στο λίγο, στο μικρό......Δεν νιώθουν ενοχή για το ότι είναι καλά και φέρονται με θετικότητα στην ζωή τους. Εάν το δούμε γενεαλογικά όταν κάποιος μεγαλώνει σε ένα οικογενειακό κλοιό απογοήτευσης, έντονης ματαιότητας και πεσιμισμού είναι πολύ πιθανό αυτό το άτομο στην δική του νέα ζωή να αποκτήσει τέτοιους είδους μηχανισμούς. Οτιδήποτε θα εξελίσσεται μπροστά στην ζωή του είτε θα το θεωρεί τύχη , ή απλά συγκυρία. Θα δυσκολεύεται αρκετά να προάγει το καλό γιατί απλά δεν θα πιστεύει ότι αξίζει να το ζήσει και να το βιώσει. Και σ’ αυτό το σημείο είναι που κάποιος πληρώνει το κόστος της ευτυχίας του, ότι αν αλλάξει το μοτίβο της δικής του οικογένειας, πως θα είναι και πως θα πορεύεται στην δική του νέα ζωή αφήνοντας πίσω την «κληρονομιά της απογοήτευσης-απαισιοδοξίας».
 
 Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΜΑΣ

 Οι επιθυμίες, οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι πολύ σημαντικά για τον καθένα, κυρίως όταν αυτά υλοποιούνται και εκφράζονται. Αναγνωρίζοντας κάποιος ανοιχτά τα θέλω του και τις επιθυμίες του οδεύει προς την πραγματοποίηση αυτών των επιθυμιών. Δεν εννοούμε βέβαια ότι οτιδήποτε κανείς σκεφτεί και πράξει αυτό και θα γίνει πάντα εφικτό. Η εμπιστοσύνη όμως στον εαυτό και η πίστη στην επιθυμία και την ανάγκη μπορούν να φέρουν το αποτέλεσμα που κάποιος επιθυμεί. Ακόμα και αν χρειαστεί να «παιδευτεί» για την απόκτηση του, εξάλλου εάν δεν μπει στο μονοπάτι της προσωπικής εξερεύνησης δεν θα έχει νόημα κάποιος άλλος να του προσφέρει μία έτοιμη λύση. Χρειάζεται να «πέσει» κάποιος για να ξανασηκωθεί και αυτό μπορεί να συμβεί και άλλες φορές και το άτομο να κάνει συνεχώς εκείνο που έχει μάθει πολύ καλά να κάνει να ξανασηκώνεται. Σ’ αυτό το σημείο κάποιοι εύκολα μπορεί να μην το κάνουν και να μείνουν κάτω, σκεπτόμενοι ότι για να τους συμβαίνει συνέχεια, αυτό τους αξίζει και όχι κάτι άλλο –για το οποίο εκείνοι παλεύουν-, σ’ αυτό το σημείο κάποιος χρειάζεται να δυναμώσει από κάτι και αυτό να γίνει τόσο ισχυρό που θα τον αναζωπυρώσει. Ψάχνει να βρει ποιο είναι εκείνο το κίνητρο με το οποίο θα είναι υπερ του και μ’ αυτό θα συμπορευτεί,.  
-Όταν κάποιος θέλει να προσελκύσει κάτι στην ζωή του είναι ωφέλιμο να βεβαιωθεί ότι οι πράξεις του δεν αντιβαίνουν τις επιθυμίες του (Νταιαμοντ Μ.). Όταν τελικά οι πράξεις αντικρούουν τις επιθυμίες τότε οι πιθανότητες να μην υλοποιηθεί σχεδόν ποτέ η επιθυμία είναι πολύ κοντά. Σαν να προσελκύει κάποιος εκείνο για το οποίο στην ουσία φοβάται και έχει πειστεί ότι δεν θα το έχει τελικά ποτέ. Ο Τζειμς Ρεϊ έχει πει: «Πως περιμένετε να απολαύσουν οι άλλοι την συντροφιά σας αν δεν την απολαμβάνετε εσείς οι ίδιοι;» Μία ερώτηση που κανείς οφείλει να στρέφει προς τον εαυτό του είναι «να φέρεστε στον εαυτό σας όπως θα θέλατε να σας φέρονται οι άλλοι». Οι ενέργειες του καθενός είναι και οι κυρίαρχες σκέψεις του, εάν δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με σεβασμό και αγάπη τότε αυτόματα εκπέμπουμε κάτι το οποίο λέει ότι τελικά δεν είμαστε και πολύ σημαντικοί και άξιοι σεβασμού ή προσοχής. Είναι αυτό που πάντα αναφέρω «συστηνόμαστε μ’ αυτό που είμαστε και νιώθουμε».  
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που μπαίνουν στην διαδικασία να «θυσιάζονται» για τους άλλους θεωρώντας ότι η «αυτοθυσία» είναι μία πράξη καλοσύνης. Οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονται πάρα πολύ να πούνε Όχι. Η δυσκολία να πει κάποιος «όχι» είτε ευκαιριακά είτε συνεχώς δεν αποτελεί ένδειξη και σύμπτωμα παθολογίας. Όταν όμως αυτή η σημαντική λεξούλα όπως το «ναι» δεν μπορεί να ξεστομισθεί, στριφογυρίζει στο μυαλό, συχνά γίνεται βασανιστικό, γεγονός που μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες στην καθημερινότητα κάποιου. Οι συνέπειες ενός καταπιεσμένου «όχι» αφορά τους πάντες, δεν γίνεται διαχωρισμός ηλικίας, φύλου, ή κοινωνικής τάξης. Πρόκειται για μία οικουμενική συμπεριφορά που κάποιος εκφράζει σ’ όλους τους τομείς της ζωής του. Μπορεί κάποιος να νιώθει πολύ καλά όταν μπορεί και γίνεται βοηθητικός στους άλλους, εάν όμως αυτό γίνεται εις βάρος της προσωπικής του έκφρασης, μπορεί το άτομο να κουβαλάει ένα συσωρευμένο θυμό και σε ακραίες περιπτώσεις οργή. Βεβαίως με το ίδιο του τον εαυτό, διότι πιστεύει ότι λέγοντας «όχι» δεν είναι πια σημαντικός για τους άλλους και σταματά να αντικατροπτίζει την τελειότητα. Όταν προηγούνται πάντα οι άλλοι τότε πολύ εύκολα παύουμε να έχουμε προσωπικές επιθυμίες. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τι θέλουν οι άλλοι και τι οι ίδιοι. Σ’ αυτήν την περίπτωση πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να χάσει την επαφή με τον εαυτό του και την ισορροπία μέσα του.     Συνήθως όσοι ντρέπονται και φοβούνται δυσκολεύονται να αρνηθούν στους άλλους. Όταν είναι να ειπωθεί το «όχι» επικρατούν τα στοιχεία της ντροπής, του τρόμου και το άτομο μπερδεύεται. Υπάρχει ο φόβος ότι το άτομο αυτό δεν θα ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων και τρέμει μήπως γίνει αντικείμενο (αρνητικής) κριτικής. Ο Σ. 38 ετών ήταν καλεσμένος σ’ ένα γεύμα ενός φίλου του. Ο φίλος του λοιπόν του ζήτησε να κάνει παρέα για λίγο στον ηλικιωμένο πατέρα του. Ο ηλικιωμένος έβγαζε ένα παραλήρημα για την νέα γενιά που ενοχλούσε ιδιαίτερα τον Σ. Πέρασε σχεδόν όλη την βραδιά του με τον ηλικιωμένο πατέρα του φίλου του, χωρίς να καταφέρει να συζητήσει μαζί του σοβαρά αλλά ούτε και να τον αφήσει με μία ευγενή και αξιοπρεπή δικαιολογία για να διασκεδάσει και εκείνος με την παρέα του. Μέσα του επικρατούσε μία μάχη, στην επιθυμία του να αρνηθεί κάτι για το οποίο οι άλλοι –οι σημαντικοί άλλοι- θα τον έκριναν θετικά για αυτή του την στάση!!!
 Στη ζωή του καθενός μας πρέπει να γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν τουλάχιστον μια φορά ή και περισσότερες ‘απίθανα’ γεγονότα, εξαιρετικά δύσκολα. Ένα σημαντικό εργαλείο για να ξεπεράσουμε όλα αυτά τα δυσάρεστα που μπορούν να σημαδέψουν την ζωή μας, είναι οι θετικές σκέψεις (Παναγής Τ.) Όταν κάνουμε θετικές σκέψεις, τότε στη ζωή μας συμβαίνουν θετικά πράγματα. Η θετική σκέψη δεν είναι τίποτα άλλο από μια θετική αντιμετώπιση των καταστάσεων. Στις πολύ δύσκολες μέρες που περνάμε είναι απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε να είμαστε συνειδητοποιημένοι και να προσπαθούμε να αναπτύξουμε την θετική σκέψη για να μπορούμε ομαλά να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και να βγούμε όσο το δυνατό αλώβητοι και ωφελημένοι.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΤΙΚΑ  

Πολλές φορές βλέπουμε τα πράγματα αποκλειστικά μαύρα ή άσπρα. Είμαστε φανατικοί υποστηρικτές είτε της απόλυτης επιτυχίας είτε της απόλυτης αποτυχίας, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε μια μέση κατάσταση. Ο θετικός τρόπος σκέψης μπορεί να μας κατευθύνει προς την πλευρά της επιτυχίας χωρίς να επιζητούμε την απόλυτη τελειότητα. Έτσι η προσέγγισή μας θα είναι πιο ρεαλιστική και οι πιθανότητες να εφαρμοστεί είναι ακόμα περισσότερες. Μελέτες έχουν δείξει ότι η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που μπορούν να επηρεάσουν αρκετές πλευρές της ζωής μας αλλά και της υγείας μας. Η αισιοδοξία σχετίζεται με καλύτερη ψυχολογική αλλά και σωματική διάθεση, με μείωση των ασθενειών, ακόμα και με μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Ο θετικός τρόπος σκέψης συνδέεται με την:
• τόνωση της αυτοπεποίθησης
• μείωση συμπτωμάτων κατάθλιψης
• την μείωση του άγχους
• επίτευξη στόχων
• ανάπτυξη θετικών συναισθημάτων
• μείωση αρνητικών συναισθημάτων  

Αντίθετα οι αρνητικές σκέψεις και συμπεριφορές προκαλούν αρνητική διάθεση και μειωμένη λειτουργικότητα. Όταν ο εγκέφαλος βομβαρδίζεται με αρνητικά στοιχεία ενεργοποιούνται βιολογικοί μηχανισμοί κατάθλιψης και άγχους. Η διαδικασία αυτή προκαλεί περισσότερη δυστυχία και αποδοχή αρνητικών στάσεων. Ο θετικός τρόπος σκέψης, δεν υποστηρίζεται από όλους τους ανθρώπους. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία και άλλοι χλευάζουν όσους την εφαρμόζουν. Συγχρόνως πολλοί από αυτούς που την εφαρμόζουν δεν γνωρίζουν πως να έχουν θετικά αποτελέσματα.

 Μαθήματα εμπιστοσύνης

 Η αποθάρρυνση, η απάθεια και η παθητικότητα οφείλονται μόνο εν μέρει στις αντιξοότητες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Στο άλλο άκρο βρίσκονται η εμπιστοσύνη, ο ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι ουσιώδης για τη ζωή μας. Η αισιοδοξία μεταμορφώνει τις προκλήσεις σε ευκαιρίες, ενώ η απαισιοδοξία τις μετατρέπει σε παγίδες. Αυτό διαπίστωσε ο Μάρτιν Σέλιγκμαν, ο οποίος μελετά την αισιοδοξία εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Σέλιγκμαν διαπίστωσε επίσης πως κανείς δε γεννιέται αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, αλλά μαθαίνει να είναι. "Πρόκειται για έναν τρόπο σκέψης που μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας", εξηγεί. "Αιτιολογούμε στον εαυτό μας οτιδήποτε μας συμβαίνει με βάση τη στάση που κρατάμε απέναντι στη ζωή. Αν είμαστε αισιόδοξοι πιστεύουμε πως έχουμε κάποια αξία. Αν είμαστε απαισιόδοξοι θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο και αξιοκαταφρόνητο. Αυτή η διαφορά καθορίζει κυριολεκτικά το πεπρωμένο μας!
 Για τους αισιόδοξους κάθε επιτυχία είναι:
1. Προσωπική: Οφείλεται στις δυνατότητές μου και επιβεβαιώνει την ικανότητά μου να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα.
2. Καθοριστική: Έχει μεγάλη σημασία και θα έχει θετική επίδραση σε όλα.
3. Μόνιμη: Θα επαναληφθεί στο μέλλον, γιατί το πρώτο βήμα εξαρτάται από μένα και τις ικανότητές μου.

 Αντίθετα, κάθε αποτυχία είναι:
1. Απρόσωπη: Πρόκειται για ένα τυχαίο δυσάρεστο συμβάν που οφείλεται στις περιστάσεις.
2. Περιορισμένη: Δεν επηρεάζει την υπόλοιπη ζωή μου.
3. Συμπτωματική: Δε θα επαναληφθεί στο μέλλον.

 Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας

 Η εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μας επιτρέπει να τολμάμε, να επιμένουμε και να αποδεχόμαστε τις ήττες μας. Μας δίνει την πεποίθηση πως είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τις σημαντικές καταστάσεις με τον τρόπο που τους ταιριάζει, είμαστε ικανοί στην εργασία μας κι έχουμε κάποια υπόληψη στην κοινωνία. Επιπλέον μας δίνει τη δύναμη να φέρνουμε σε πέρας ό,τι έχουμε αναλάβει και να γνωρίζουμε ποια είναι τα πραγματικά μας όρια χωρίς να υποτιμούμε τον εαυτό μας. Όποιος δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του είναι συνήθως εύθικτος, αντεπιτίθεται για να αμυνθεί, έχει ανάγκη από επιβεβαίωση, δεν ριψοκινδυνεύει, διστάζει και εγκαταλείπει. Μια μελέτη απέδειξε ότι όταν κάποιος παριστάνει πως είναι σίγουρος για τον εαυτό του αυξάνεται η αυτοεκτίμησή του. Είναι σαν να πείθουμε τον εαυτό μας για την αυθεντικότητα της προσποίησής μας.     -Δεν πρόκειται να δώσετε τίποτα σε κανέναν, εάν δεν νιώσετε πρώτα οι ίδιοι γεμάτοι. Φροντίστε πρώτα για την χαρά σας και την ευτυχία σας. Όταν αισθάνεστε χαρά, τότε δεν χρειάζεται καν να σκεφτείτε την προσφορά σας στους άλλους. Μεταδίδεται από μόνη της αβίαστα και χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια (Γκρειν Τζον). Ο εαυτός σας κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο, αξιοποιήστε το. Όταν αγαπάτε τον εαυτό σας, τότε μόνο αγαπάτε και τους άλλους. Σκεπτόμενοι θετικά σέβεστε την εικόνα σας και εκείνο που είστε.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ«ΓΕΝΝΑ» ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΖΩΗΣ

    Τα τελευταία 2 χρόνια –τουλάχιστον- αρκετοί Έλληνες ζουν σε μία συνεχή και καθημερινή αβεβαιότητα. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στα 2 αυτά τελευταία έτη διότι είναι αυτό που λένε και οι πολλοί «ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι».....!!!! Από τις αρχές του καλοκαιριού ο Σεπτέμβρης φάνταζε τόσο κοντινός που μπορεί κάποιος να αναφέρεται και στην επόμενη ημέρα. Τι θέλω να πω, βιώνουμε μία αμφισβήτηση γενικότερης φύσης, στο κομμάτι το επαγγελματικό, το κοινωνικό, το πολιτισμικό αλλά και στο προσωπικό. Λέγοντας κάποιος «πραγματικά δεν ξέρω αν σε μία ή δύο ημέρες θα έχω την δουλειά μου», μπορώ να πω ότι με λυπεί, με εξαγριώνει μία τέτοια τοποθέτηση, ιδίως από νέους ανθρώπους με ζωντάνια, όρεξη και θέληση για να χτίσουν και να εγκαθιδρύσουν τα όνειρα τους.....

    ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΟΣ

    Δεν έχει να κάνει τόσο αν κάποιος είναι εκ φύσεως –αυτό που λέμε- αισιόδοξος ή απαισιόδοξος άνθρωπος, σ’ αυτήν την φάση επικρατεί και χρειάζεται να ενισχυθεί ο ρεαλισμός. Ιδίως στην δική μας την χώρα είναι αυτό που λέμε «μόδα» δηλαδή τι συνήθεια, τι διάθεση επικρατεί στον άλλον, να την υιοθετήσουμε όλοι, να αφομοιωθούμε όλοι στην ίδια κατάσταση. Εφόσον δυσκολεύεται ο διπλανός μας και έχει χάσει την ελπίδα του για ζωή, ε, τότε πρέπει μοιρολατρικά να συμπάσχουμε. Στις μέρες μας η «συγκρατημένη αισιοδοξία» ολοένα και μειώνεται και μ’ αυτή την αναφορά αυτού του κειμένου, αυτό χρειάζεται να ακουστεί. Δικαίωμα για αισιόδοξες σκέψεις έχουν όλοι, όλοι όσοι βρίσκονται σε δυσκολία ανάκαμψης. Όσοι μιλούν, όσοι γράφουν στον έντυπο τύπο, στον ηλεκτρονικό καλεσμένοι σε καθωσπρέπει εκπομπές διαλαλούν «έχετε πίστη στον εαυτό σας, πιστέψτε σ’ αυτόν», «να είστε αισιόδοξοι», «μην το βάζετε κάτω». Οι νεότερες γενιές απογοητεύονται μέρα με την ημέρα, γιατί μεγάλωσαν «αλλιώς», οι μεγαλύτεροι που με κόπο κατάφεραν να στηρίξουν τις επιλογές και τα όνειρα των παιδιών τους απογοητεύονται για το μέλλον τους. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος....αλλά.....σχεδόν σ’ όλες τις παρέες ακούς μόνο την υπάρχουσα κατάσταση χωρίς να υπάρχει μία περισσότερο δυναμική και ενισχυτική τοποθέτηση. Δηλαδή «ναι μεν αλλά.....». Ο Σεπτέμβρης που διανύουμε ήρθε αρκετά χλωμός σε αρκετές Ελληνικές οικογένειες και αυτό θα συνεχίζεται να γίνεται για αρκετό καιρό ακόμα, ίσως αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό ως τοποθέτηση μπορεί να ακούγεται πολύ γενικό. Πιο συγκεκριμένα όμως εκείνο που χρειάζεται είναι ο καθείς να γυρίζει τον φακό στον εαυτό του και να αναρωτηθεί, να σκεφτεί ακόμα και να αναθεωρήσει τις δικές του επιλογές, να μην μείνει στάσιμος αλλά να εξελιχτεί. Πολλές φορές μπορεί να χρειαστεί κάποιος να φτάσει σε πολύ δυσμενή θέση για να χρειαστεί τότε να ανασυνταχθεί. Αυτό κυρίως επιτυγχάνεται έχοντας επίγνωση της προσωπικής εμπειρίας του καθενός και ανασκουμπώνοντας τα παλιά του τερτίπια. Πιο συγκεκριμένα κάποιος που έχει μάθει στην ζωή του να πορεύεται με έντονη διαχυτικότητα σε όλα, σε ανάγκες, επιθυμίες που απλά καλύπτουν άλλου είδους ανασφάλειες, πλέον χρειάζεται να χαλιναγωγήσει και να μετριάσει αυτή του την ένταση, αυτό το πολύ. Δεν κινδυνεύει κανείς όταν ζει και με εκείνα που είναι άκρως απαραίτητα, δεν είναι παραίτηση αυτό ή μοιρολατρία, αλλά τοποθέτηση νέων επιλογών και στόχων. Άνθρωποι που χάνουν την εργασία τους, που «έχτισαν» την ζωή τους σύμφωνα με τις αμοιβές τους χρειάζεται τώρα να αναδιοργανωθούν, δύσκολο και αρκετά καταπονητικό, αλλά από την αναζήτηση θετικών και ελπιδοφόρων μονοπατιών θα ορθοποδήσει ξανά. Η αρνητική σκέψη και ο συνεχιζόμενος απαισιόδοξος τρόπος ζωής το μόνο που επιφέρει είναι αστάθεια στην ζωή των ανθρώπων και δυστυχώς διαταραχή στην διάθεση, που αυτό ως συνέπεια έχει, κάποιος ολοένα να κλείνεται, να απομονώνεται, να απογοητεύεται και η ψυχική του υγεία ως αποτέλεσμα να κινδυνεύσει και να κλονιστεί!!!

    ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

    Απότομη µείωση του εισοδήματος και ανεργία, είναι έννοιες που µέχρι πριν από λίγο καιρό δεν απασχολούσαν έντονα τους Έλληνες. Ξαφνικά όμως, έγιναν µέρος της καθημερινότητας τους και άλλαξαν την ποιότητα της ζωής τους. Ο φόβος για το αύριο και η αβεβαιότητα που δημιουργούν, εντάσεις στους ανθρώπους μεταξύ τους, πανικό, αστάθεια, απόσυρση και έντονη μοναξιά. Η κατάσταση αυτή που επικρατεί δεν έχει αντίκτυπο μόνο στο μηνιαίο εισόδημα του καθενός αλλά και στην ψυχολογική και μετά στην σωματική του υγεία και ισορροπία. Σύμφωνα µε τους επιδηµιολόγους, η οικονομική κρίση σχετίζεται τόσο µε αυξημένα περιστατικά ψυχοπαθολογίας, όπως η αγχώδης διαταραχή και η κατάθλιψη, όσο και µε σωματικές επιπτώσεις, όπως αύξηση των αυτοκτονιών και των εµφραγµάτων του µυοκαρδίου.
Η ανεργία συνοδεύεται επίσης, από αύξηση των θανάτων από ισχαιμική καρδιοπάθεια- κυρίως στους νεαρούς άνδρες: επειδή έχουν ενεργό θέση στην παραγωγική διαδικασία και πιέζονται περισσότερο είναι και εκείνοι που πλήττονται.
    Οι αυτοκτονίες, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας, αυξάνονται και στη χώρα µας, όπως και οι συναισθηματικές διαταραχές. Την ίδια ώρα, ξετυλίγονται ιστορίες ανθρώπων, που πνίγηκαν στα χρέη και αποφάσισαν να δραπετεύσουν από τα προβλήματα δίνοντας τέλος στην ζωή τους. Η απώλεια της εργασίας συνοδεύεται, επίσης, από ψυχικές διαταραχές, προβλήματα εθισμού και εξάρτησης, αυξημένη κατανάλωση καπνού και οινοπνεύματος, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίµηση (Γιωτάκος Ο. Ψυχίατρος)
    Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε παρατεταµένο άγχος, υπάρχουν σημαντικότατες επιδράσεις στην ψυχική του διάθεση, αλλά και στο σώμα του. Η άμυνα του οργανισμού του πέφτει, µέσω ενός πολύπλοκου µηχανισµού που οφείλεται στην επικοινωνία νευρικού και αμυντικού συστήματος. Αυτή την περίοδο τα ψυχοσωματικά συμπτώματα κάνουν την επανεμφάνιση τους, δερματικά εξανθήματα, πεπτικό σύστημα, πονοκέφαλοι, αραίωση μαλλιών αϋπνίες είναι ορισμένα από τα πιο σύνηθη. Η λειτουργία του ατόμου μπλοκάρει και νιώθει την ύπαρξη του να χάνεται.
    Και σαν να µην έφταναν όλα τα παραπάνω, πρόσφατη µελέτη σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους 35αρηδες, έδειξε ότι το άγχος για την άσχημη οικονομική κατάσταση και την έλλειψη περίθαλψης οδηγεί τους σημερινούς 35άρηδες πιο νωρίς στη µέση ηλικία! Οι πραγματικές οικονομικές επιπτώσεις της ανεργίας, είναι επομένως, πολύ περισσότερες απ’ ό,τι υπολογίζεται µε βάση τους κλασικούς οικονομικούς δείκτες. Το πραγματικό κόστος της ανεργίας για τον εργαζόμενο και την κοινωνία, είναι πολύ µεγαλύτερο, αφού ένα κύμα απολύσεων μπορεί να επηρεάσει την υγεία των απολυμένων, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα συστήματα δημόσιας υγείας.

    ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΕΝΤΟΝΟΥ ΑΓΧΟΥΣ

-Συζητήστε ότι σας προβληματίζει, μοιραστείτε με ανθρώπους που εμπιστεύεστε.
-Ορίστε ένα νέο πλάνο για να κινηθείτε. Προσπαθήστε να μην εμμένετε στην ίδια κατάσταση που ταλανίζει και δεν σας βοηθά να επαναπροσδιορίσετε στόχους.
-Δεχθείτε ακόμα και να απασχοληθείτε με κάτι εφήμερο σε εργασιακό πλαίσιο, έτσι ώστε και να νιώθετε σημαντικοί και αποδοτικοί αλλά και με την αυτοπεποίθηση που αυτή η κίνηση θα σας δώσει θα μπορείτε περισσότερο εύκολα να θέτετε κινήσεις και στόχους προς επίτευξη.
-Πιστέψτε στον εαυτό σας, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για εσάς.
-Δεν είναι προσωπική ήττα, αλλά μία κοινωνική έντονη κατάσταση
-Με ευελιξία σκεφτείτε προσωπικά πως οδηγηθήκατε σ΄’ αυτό το σημείο και αναζητήστε διαφορετικούς τρόπους επιβίωσης, ακόμα και αν μέχρι τώρα τους αρνιόσασταν, όπως κάλυψη αναγκών, επαγγελματικής πλεύσης.
-Αναζητήστε πιο άμεσους και προσωπικούς τρόπους εστίασης και διασκέδασης, όπως η συγκέντρωση φίλων σε σπίτια. Άμεση επικοινωνία, ζεστή ατμόσφαιρα, μοίρασμα συναισθήματος, ξεφορτωθείτε αυτό που σας βαραίνει.
-Επίσης, μην εμμένετε σε κάτι που δεν βγαίνει συνεχίστε να δοκιμάζετε κάτι που σας ταιριάζει, βρείτε εναλλακτικές λύσεις.
-Επιτρέψτε στον εαυτό σας να χαμογελά, να σκέφτεται όμορφα, να ελπίζει, μην του το στερείτε αυτό.
-Ακόμα και οι πιο επίπονες δοκιμασίες είναι για όλους, χωρίς διάκριση, προσαρμόστε τες στην ζωή σας, να εξελίσσεστε και να προχωράτε.
-Να ανακαλύψετε τον εαυτό σας
-Ζητήστε βοήθεια, αφεθείτε, όσοι μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι «δεν εκδηλώνω την ανάγκη μου, ή την δυσκολία μου», τους είναι μεγάλο βαρίδιο να δείξουν ευαλωτότητα. Αλλάξτε το αυτό, τότε και μόνο θα δείτε ποιοι πραγματικά είναι κοντά σας και αξίζει να έχετε δίπλα σας.


    ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

    Οι άνεργοι έχουν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση, νιώθουν απορριπτέοι από την κοινωνία και αναπτύσσουν µε τη σειρά τους αισθήματα εχθρότητας για αυτή, βιώνουν χρόνια πικρία κι απογοήτευση και παρουσιάζουν συµπτώµατα κατάθλιψης, αρνούνται κάθε τι θετικό και ελπιδοφόρο, απόσυρση και άρνηση κυριαρχεί στην καθημερινότητα τους. Αναπτύσσεται μέσα τους η αίσθηση πως δεν µπορούν να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους και σε πολλές περιπτώσεις κυρίως όταν χάνουν αυτό που λέμε «σταθερή και βέβαιη εργασία», το στρες που βιώνουν είναι αρκετά µεγάλο με περισσότερη διάρκεια ακόμα και για κάτι δυσάρεστο που μπορεί άλλοτε να είχαν ζήσει (Γιωτάκος Ο.)
    «Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση επηρεάζει κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας τον πρώιμο λόγο και τα προμετωπιαία εκτελεστικά συστήματα ελέγχου και τροποποιεί τις σχέσεις εγκεφάλου-συμπεριφοράς σε σχετιζόµενες µε ανάγνωση δοκιμασίες» (Γιωτάκος Ο.) «Παρομοίως, η κακή κοινωνικο-οικονοµική κατάσταση συμβάλλει σε µειωµένη απόδοση και προσοχή»


    Παρουσιάζονται τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης έρευνας που πραγματοποιήθηκε από το Κ.Ε.Τ.Α.Κ. (Κέντρο Ερευνών, Τεχνολογικής Ανάπτυξης & Καινοτομίας ) του Mediterranean College. Η Έρευνα, σκιαγραφεί τις επιλογές και τις προτεραιότητες των νέων κάτω από τις επιπτώσεις της Χρηματοπιστωτικής και Οικονομικής Κρίσης και αποκαλύπτει τις επιδράσεις της σε αξίες και συμπεριφορές.
Μερικά από τα συμπεράσματα της έρευνας ήταν ότι οι νέοι αισθάνονται αβεβαιότητα για το μέλλον στη πλειοψηφία τους (42%), απαισιοδοξία σε ποσοστό 20% αλλά και αισιοδοξία σε ένα μεγάλο ποσοστό της τάξης του (38%). Στην πλειοψηφία τους πιστεύουν ότι το βιοτικό τους επίπεδο θα παραμείνει σταθερό (48%) για τον επόμενο χρόνο, ότι θα χειροτερέψει σε ποσοστό (36%) και ότι θα βελτιωθεί (16%). Η εργασία για την πλειοψηφία των νέων (49%) αποτελεί τον τρόπο για να κερδίσουν τη ζωή τους και να επιβιώσουν, σε ποσοστό (41%) τον τρόπο να βελτιώσουν τη ζωή τους και το κοινωνικό τους status, ενώ για ένα ποσοστό (10%) τον τρόπο να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους και τις δεξιότητές τους. Στο ερώτημα εάν θα αναθεωρούσαν τις αποφάσεις για σπουδές, ώστε να κατευθυνθούν σε πιο ασφαλείς επιλογές σε σχέση με την επαγγελματική αποκατάσταση, το (49%) των νέων απαντά ναι. (Πηγή: Γαλάνης Β. Διευθυντής Επικοινωνίας του Mediterranean College.

    ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

    Γενικά η θετική διάθεση αυξάνει το αίσθημα της δημιουργικότητας, τα θέματα επιλύονται πιο εύκολα και ο τρόπος σκέψης είναι θετικός (Ψούνη Λ. 21.12.2010). Η μουσική είναι ένας καλός τρόπος για να ανέβει η διάθεση, η ανάγνωση ενός χρήσιμου και καλού βιβλίου, μία βόλτα με φίλους χαρίζει ευεξία, χαλαρότητα, τοποθέτηση άλλων απόψεων. Δεν είναι ντροπή κάποιος να αναζητήσει τρόπους και διεξόδους βοηθητικούς για τον εαυτό του, αρκεί να το κάνει.

    ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

    Πώς πρέπει όμως να αντιδράσουμε στην κρίση; Σε περιόδους γενικευμένης οικονομικής κρίσης, ψυχολόγοι και ψυχίατροι συμφωνούν πως το σημαντικότερο είναι να αντιληφθούμε πως πρόκειται για µία γενική κατάσταση, ούτως ώστε να μην προσλαµβάνουµε το γεγονός ότι δεν τα βγάζουμε πέρα ή ότι χάσαμε τη δουλειά µας, ως προσωπική αποτυχία. Ο καθένας μπορεί να βρει έναν τρόπο να το κάνει, αρκεί να προσπαθήσει, να βρει το «κλειδί» που του αρμόζει και να βρει μεθόδους και τρόπους προσαρμογής και αντιμετώπισης της δυσκολίας που βιώνει. Ακόμα και μόνος του να μην είναι έτοιμος να το βρει, ή να είναι μπλοκαρισμένος, μπορεί να υπάρχουν υποστηριχτικοί άνθρωποι δίπλα του ακόμα και να αναζητήσει ο ίδιος πιο άμεση βοήθεια από ένα ειδικό. Η αλληλοβοήθεια σε περιόδους, όπως η σημερινή, είναι πολύτιμη για την κοινωνία µας

Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!!!!

    Τι «γεννά» την βία, τι την τροφοδοτεί;;;; και ποιους ανθρώπους επισκέπτεται και μάλιστα μένει πολλές φορές και με το «έτσι θέλω» στην ζωή των άλλων;;;;; Μέχρις βέβαια γίνει –θέλει δεν θέλει- αποδεκτή!!! Μου δημιουργεί θυμό και οργή όταν το επονομαζόμενο θύμα «βιάζεται» από τον ευκόλως ονομαζόμενο θύτη (μετά από χρόνια βέβαια οι ρόλοι μεταλλάσσονται μεταξύ τους και οι δύο καταλήγουν να είναι θύματα και θύτες του εαυτού τους). Σε πολύ μικρή ηλικία ταυτιζόμουν μόνο με το θύμα, είχα μία τάση να τον προστατέψω, να συμπαρασταθώ και όλα εκείνα που διαμορφώνουν το παζλ μιας απαθής και μίζερης πραγματικότητας.
    Μεγαλώνοντας όμως –ευτυχώς- άρχισα να αναθεωρώ τις τότε απόψεις μου ότι και το ονομαζόμενο θύμα είναι ο θύτης του εαυτού του και τότε είπα «τώρα ή οργή μου θα μετριάσει», σταμάτησα να κάνω το κοινωνικά αποδεχτό, μέχρις εκείνη την στιγμή υπήρχε ένας διαχωρισμός ότι εκείνος που θα υποστεί, που θα υποφέρει, οφείλει να έχει την συμπόνια και το μέρος όλων, και εκείνος που μόνο διαπράττει μπαίνει στην άκρη. Στις κλειστές και μικρές κοινωνίες όπου και μεγάλωσα αλλά και στις ευρύτερες μεγαλουπόλεις –τελικά- οι περισσότεροι σιωπούν μπροστά στο άκουσμα της βίας και όχι μόνο σε απλό άκουσμα αλλά υπάρχει και αμφισβήτηση στα ίδια τους τα μάτια στο τι βλέπουν. Αποσιωπούν, χαμηλώνουν το κεφάλι και απλά δεν μιλούν, δεν το αναφέρουν, ότι ο τάδε κύριος διαλύει τον ζωστήρα του στο κορμί ενός παιδιού, βγάζει την ορμή του σ’ ένα άψυχο ενήλικο κορμί αντάξιο να αντισταθεί, στην παρουσία του και μόνο ο τρόμος και ο φόβος προκαλεί παράλυση. Είχα ακούσει κάποτε από μία νεαρή γυναίκα ότι «το κορμί μου δ εν το νιώθω πλέον, ας κάνει ότι θέλει, το σώμα μου έχει νεκρωθεί, δεν νιώθει τίποτα.....σε λίγο και η ψυχή μου!!!!».
    Μεγαλώνοντας κάποιος και ενσωματώνοντας την βία σαν αναπόσπαστο και φυσιολογικό κομμάτι της καθημερινότητας του, το μόνο που νιώθει ακόμα και στην ενήλικη του ζωή είναι ενοχές, μη εμπιστοσύνη στον εαυτό και αδυναμία να βρει ανθρώπους να εμπιστευτεί και να σωθεί. Όταν η βία συγκαλύπτεται όχι μόνο από την οικογένεια αλλά και από τον ευρύ κοινωνικό περίγυρο αυτής, τότε είναι πολύ δύσκολο έως και ακατόρθωτο κάποιες φορές το άτομο να απαγκιστρωθεί από κάπου, να βοηθηθεί και να σωθεί. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Στον Ελλαδικό χώρο αρκετά χρόνια τώρα υπάρχουν κάποιοι φορείς και γραμμές υποστήριξης για άτομα που το σώμα και η ψυχή τους δεν τους ανήκει, η θέση τους είναι σημαντική και οι χώροι αυτοί καταφύγια για αυτά τα άτομα. Είναι τουλάχιστον μία σημαντική αρχή έστω και για πρώτη φορά να νιώσουν ότι μπορούν να ζήσουν, ότι δεν είναι εκείνοι που προκαλούν τους άλλους και αφού το κάνουν καλά κάνουν και ξεσπούν επάνω τους. Για να «χτιστεί» μία σχέση και να γεφυρωθεί θέλει χρόνο. Για κάποιους είναι πιο εύκολο να παραδοθούν σ’ αυτό που λέμε «μοίρα τους» επιβεβαιώνουν συνεχώς στον εαυτό τους ότι καμία άλλη ζωή δεν τους αρμόζει να ζουν, παρά μόνο εκείνη που έχουν βιώσει από την κούνια τους. Η λύτρωση για εκείνους είναι το άφημα – ο θάνατος. Όσοι καταφέρνουν και νιώσουν ότι αυτό στο οποίο ζούσαν για όλη τους την ζωή ήταν άρρωστο, ψυχικά άρρωστο τότε θα εντρυφούν και θα αναζητήσουν αυτό που λέμε «σανίδες σωτηρίας».
    Η βία έχει μετουσιωθεί και μέσα από την τέχνη. Σε μελωδίες, σε στίχους, σε θεατρικές παραστάσεις και είναι συγκλονιστική όταν την ακούς, την βλέπεις, σε διαπερνά. Για κάποιον που δεν έχει βιώσει κάτι ανάλογο, νιώθει σοκ όταν το ακούει, ξαφνιάζεται, προσπαθεί να νιώσει, να καταλάβει αυτόν που παρουσιάζεται ως θύμα και να εναντιωθεί στον θύτη....... Χωρίς υποχρεωτικά να έχει ζήσει την έντονη σωματική βία, την λεκτική, την σεξουαλική ή ακόμα και την ψυχολογική μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί αν ο ίδιος έχει «βιάσει» κάποια στιγμή την ψυχή του, την ύπαρξη του, μέσο του να απαγορεύσει να κάνει όνειρα, να έχει επιθυμίες, να έχει ανάγκες, επιλογές. Η έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό, η προσωπική εγκατάλειψη στόχων, η ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση οδηγούν κάποιον να μην σέβεται τον εαυτό του και να «βιάζει» την ύπαρξη του στερώντας του και νιώθοντας ότι στα πάντα είναι ανεπαρκής. Όποια μορφή και να έχει η βία ένα είναι το σημαντικό απολειφάδι της, την αίσθηση ότι κάποιος «χάνει» τον εαυτό του αργά και σταδιακά. Είναι μεγάλη αναγνώριση σε κάποιον που πασχίζει να απαγκιστρωθεί, από αυτήν να του δοθεί ένα αληθινό και βοηθητικό χέρι ισότητας και στήριξης.....
    Όσο για εκείνους που «βιάζουν» τις ψυχές άλλων έχουν ήδη «βιάσει» την δική τους και δεν τους μένει τίποτα άλλο να κάνουν από αυτό το παλιό και γνώριμο μοτίβο τους!!!!

ΔΕΣ ΤΟ.......ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!!!

    Γύρω μας, θα δει κανείς, θα ακούσει, θα αναλογιστεί, ή προβληματιστεί πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν και ξεχωρίζουν μέσα από την ίδια τους την ιδιαιτερότητα. Αυτή που μπορεί να τους κινητοποιήσει, να τους ξεμπλοκάρει και να τους ωθήσει να γίνουν οι αρωγοί του ίδιου του εαυτού τους. Άλλωστε λένε ότι «ο δημιουργός του εαυτού σου είσαι εσύ ο ίδιος».
    Οι άνθρωποι έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε την ευκολία να τοποθετούμε τους ανθρώπους σε πλαίσια, σε ομάδες ανάλογα με την κοινωνικοοικονομική τους υπόσταση, το μορφωτικό τους και βοιωτικό τους επίπεδο, ακόμα και υπό ποιες συνθήκες διαβίωσης μεγάλωσαν. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος έχει προσπαθήσει αρκετά να κερδίσει τους «σημαντικούς του άλλους» με τις επιτυχίες του, με τον ευχάριστο και αποδεκτό χαρακτήρα του....!!!! και ξαφνικά όλο αυτό μπορεί να μετατραπεί σε αρνητικό κοινωνικό σχολιασμό από εκείνους που προολίγου τον είχαν «ανεβάσει» πολύ ψηλά στα δικά τους μάτια. Εκεί που δεν θα μπορούσε να χωρέσει μία άλλη δεύτερη ή τρίτη σκέψη, εκεί όπου τα λάθη ή οι τυχόν παρασπονδίες παραλείπονταν. Μας είναι πιο εύκολο στην δική μας κοινωνία να δεχόμαστε τους άλλους όπως τους μαθαίνουμε και ακούμε γ’ αυτούς από εξαρχής, η «άλλη» εικόνα σοκάρει, μπαίνει στο περιθώριο, χλευάζεται. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε, να μιλήσουμε, να αποδεχτούμε στον ίδιο τον εαυτό μας ότι δίνουμε σημασία σε ένα άνθρωπο μία οντότητα «διαφορετική» από εμάς. Και τι εννοώ;; Έναν άνθρωπο αλκοολικό, έναν πρώην ή νυν χρήστη εξαρτησιογόνων ουσιών, έναν ισοβίτη, μία ιερόδουλη, ένα πατροκτόνο, ακόμα και ένα αιμομίκτη, είναι μερικοί από εκείνους, που με την θέληση τους κυρίως αποφάσισαν να λιποτακτήσουν από την ίδια τους την ζωή και να μπορούν όλοι οι υπόλοιποι να έχουν ένα αντικείμενο να ασχοληθούν ή καλύτερα να σχολιάσουν. Στον κόσμο μας αυτό λοιπόν, από τον διπλανό μας πολύ σπάνια θα ακούσουμε να θέτει το –ρητορικό- ερώτημα «τι του συνέβη στην ζωή του και επέλεξε μ’ αυτό τον τρόπο να αυτοκαταστραφεί;;», γιατί μετά από τόσα χρόνια προσωπικά έχω καταλάβει ότι ο καθείς μας επιλέγει τον τρόπο αλλά και τον χρόνο που θα κάνει την βουτιά του σ’΄οτιδήποτε δρόμο επιλέξει, αλλά και στο χέρι του είναι αν θα επιλέξει να ξαναβγεί στον αφρό του.
    Στην εποχή της πολύπλοκης ενημέρωσης, της tv του γρήγορου internet οι άνθρωποι αυτοί που λιποτάκτησαν από την ζωή τους, που βούλιαξαν στον φόβο και την ανασφάλεια τους, που επέλεξαν να τιμωρηθούν, υπάρχει προσωπικά για μένα μόνο μία εκπομπή που εδώ και αρκετά χρόνια με κάνει να καθηλώνομαι για κάποιες Κυριακές και να παρακολουθώ τους Πρωταγωνιστές του εαυτού τους. Με τέτοια δύναμη ψυχής, δείχνουν «ακομπλεξάριστα» του ποιοι είναι και με την διακριτική –σχεδόν πάντα- προσέγγιση του Σταύρου όλες αυτές οι προσωπικότητες που ταλάνισαν την ζωή τους, δίνουν απλόχερα και ανιδιοτελώς μαθήματα πυγμής, θέλησης, δύναμης και αισιοδοξίας σ’ όλους εμάς που απλά παρακολουθούμε και σαστίζουμε με τα όσα επιτρέπουμε ή όχι να μας επηρεάσουν. Όχι δεν υπάρχει κανένας σκοπός ή ακόμα και κίνητρο να προμοτάρω το συγκεκριμένο είδος, δεν παίρνω καμία μίζα, αλλά είναι κάτι που θαυμάζω πολλά χρόνια και στο τέλος της κάθε εκπομπής μου γεννιούνται τόσα ερωτήματα που τελικά οι απαντήσεις μου δίνονται μέσα στην συνεχή ροή της καθημερινότητας μου, ερχόμενη σ’ επαφή με ανθρώπους, μοιράζοντας, δίνοντας και παίρνοντας, εμπειρίες, συναισθήματα. Δεν τα κρατάω για τον εαυτό μου (τουλάχιστον όχι όλα), είναι άξιο θαυμασμού να πούμε στον διπλανό μας κάτι που μπορεί σ’ οποιονδήποτε χρόνο για εκείνον να τον κινητοποιήσει, ακόμα και να μιλήσει κάτι στο «μέσα του». Ερεθίσματα υπάρχουν άφθονα γύρω μας, αρκεί ο καθείς να κρατήσει εκείνο που του ταιριάζει, που θα το εξελλίσει που θα τον πάει παρακάτω.