Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Σύνδρομο χρόνιας κόπωσης

      Τι είναι η νόσος

      Θεωρείται η πιο συχνή αιτία απουσίας απο την εργασία.

      Το σύνδρομο Χρόνιας κόπωση είναι μια πολύπλοκη ιατρική κατάσταση που χαρακτηρίζεται απο σηματικού βαθμού κόπωση που δεν εξηγείται απο οποιαδήποτε υπάρχουσα ιατρική κατάσταση και να υπάρχει για 6 μήνες .

      Που οφείλεται η νόσος – Αίτια – Παράγοντες που την πυροδοτούν

      Η κόπωση μπορεί να επιβαρυνθεί απο φυσική και ψυχική καταπόνηση και δεν βελτώνεται με την ανάπαυση.

      Πώς εκδηλώνεται η νόσος – Συμπτώματα

      Το σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης εμφανίζει 7 επίσημα συμπτώματα:

• Κόπωση

• Απώλεια μνήμης και συγκέντρωση,κυνάγχη

• Διόγκωση τραχηλικών λεμφαδένων

• Μυαλγίες

• Μεταναστευτική αρθρίτιδα

• Υπνηλία

• Εξαντλητική κόπωση που κρατάει περισσότερο απο 24 ώρες μετα από φυσική ή ψυχική άσκηση

      Διάγνωση της νόσου – Εξετάσεις

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εξέταση που μπορει να θέση την διάγνωση του Συνδρόμου αυτού. Προηγουμένως όμως θα πρέπει να διενεργηθούν διάφορες ιατρικές εξετάσεις για να αποκλεισθόυν διάφορες ιατρικές καταστάσεις που παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα όπως ο υποθυρεοειδισμός λοίμωξη με ιούς όπως η λοιμώδης Μονοπυρήνωση ,Κυτταρομεγαλοιός ,Δυασαυτονομία και Άπνοια στον ύπνο.

      Θεραπεία – Μέθοδοι αντιμετώπισης

      Η προσπάθεια για ανακούφηση από το Σύνδρομο αυτό επικεντρώνεται στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων που προκαλεί.

      Την τελευταία διετία οι ερευνητές επικεντρώνονται σε διαταραχές της ισσοροπίας των νευροδιβιβαστών, ορμονών και χαμηλά επίπεδα συνενζύμου coq10 επειδή η αποκατάσταση της διαταραχής επέφερε βελτίωση των συμπτωμάτων.

      Η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε κατάθληψη και κοινωνική απομόνωση .

      Δρ.Παπαχαραλαμπους Μιχαλης Ειδικός Παθολόγος iatropedia.gr

Μην παίζετε με τις πόρτες

      09/10/2012

      της Άννας Δαμιανίδη

      Τι θα πει, χτίζω μια πόρτα συμβολικά; Τη χτίζω ή δεν τη χτίζω; Βάζω ένα σελοτέιπ στην κλειδαριά ή λίγη τσίχλα στο πόμολο, ώστε συμβολικά να δείξω πως η πόρτα δεν ανοίγει; Πως δεν θέλω να ανοίξει, ώστε να καθίσει να σκεφτεί αυτός που χρειάζεται και που χρησιμοποιεί την πόρτα, ότι έχω κάποιο πρόβλημα με την παρουσία του;

      Όχι, οι φοιτητές που χτίζουν ως τώρα τις πόρτες στα γραφεία των καθηγητών τους, τις χτίζουν κανονικά. Μπορεί να συμβολίζει κάτι το χτίσιμο, αλλά δεν είναι συμβολικό. Γίνεται με τούβλα, τσιμέντο και σοβά, που σημαίνει ότι η πόρτα καταστρέφεται σαν πόρτα. Τα κουφώματα θέλουν αντικατάσταση, ο γύρω χώρος γίνεται χάλια, τα τσιμέντα κολλάνε στο πάτωμα και στους τοίχους. Θέλει κάποια μεροκάματα για να αντικατασταθεί, και κάποια υλικά, τα οποία δύσκολα πληρώνονται, και φυσιολογικά αφαιρούνται από άλλες δαπάνες.

      Δεν είναι λοιπόν συμβολικό το χτίσιμο, είναι πραγματικό. Πραγματικό κυρίως για όσους είναι μέσα. Άλλο να χτίζεις την πόρτα ενός άδειου γραφείου κι άλλο ενός γεμάτου. Στην πρώτη περίπτωση καταστρέφεις δημόσια περιουσία, την οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διαφυλάττεις ως κόρη οφθαλμού, πόσο μάλλον που σαν φοιτητής εσύ κυρίως επωφελείσαι απ’ αυτήν. Και ξέρεις πολύ καλά, αφού πέρασες Πανελλήνιες, ότι πρόκειται για ένα σπάνιο και ακριβό προνόμιο. Ωστόσο, άλλο να καταστρέφεις μια τέτοια πόρτα, κι άλλο να χτίζεις μέσα κι έναν άνθρωπο, να εμποδίζεις έναν καθηγητή σου να βγει έξω. Εκεί μιλάμε για έγκλημα πιο σύνθετο και πιο βαρύ, την προσβολή, το φόβο που προκαλείς, τον πανικό. Δεν ξέρεις τι προβλήματα έχει ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα. Μπορεί να παθαίνει κλειστοφοβία, ας πούμε. Μπορεί να πρέπει να πάρει φάρμακα. Μπορεί να τον περιμένουν κάπου. Οτιδήποτε. Αυτό πια δεν είναι φθορά δημόσιας περιουσίας απλώς, είναι επιπλέον επίθεση κατά προσώπου. Ο εγκλεισμός έχει συνέπειες που δεν μπορεί να τις συλλάβει ίσως το μυαλό ενός φοιτητή, κι ακόμα λιγότερο τα μυαλά πολλών φοιτητών, ό,τι βαθμό κι αν πήραν στις Πανελλήνιες.

      Όμως οι εργαζόμενοι στο Δρομοκαϊτειο θεραπευτήριο κάτι πρέπει να ξέρουν σχετικά. Ο εγκλεισμός είναι μέθοδος κλειδί για τους ψυχικά αρρώστους. Το θέμα βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων περί θεραπειών και μεθόδων. Η ίδια η ψυχική αρρώστια έχει να κάνει με τον εγκλεισμό. Πόσο κλείνεις και πόσο ανοίγεις τις ανάγκες σου, πόσο ελέγχεις τις πόρτες, τα παράθυρα, δηλαδή το ίδιο σου το σώμα, τη σκέψη, τις εκφράσεις, τη φωνή, τα χέρια και τα πόδια σου, πόσο επιτρέπεις στη βίαιη διάθεση να βγει έξω, πόσο την κλειδώνεις εντός σου, πότε αρχίζει από τον πολύ εγκλεισμό να στρέφεται εναντίον σου και να γίνεσαι αυτοκαταστροφικός. Ακόμα δεν έχει βρεθεί η σωστή δόση εγκλεισμού και ελευθερίας, πότε ο εγκλεισμός είναι παραπανίσιος και επώδυνος χωρίς να βοηθάει, πότε ακριβώς είναι απαραίτητος, και πότε, αν υπάρχει κι αυτό, είναι ωφέλιμος για τον ψυχικά ασθενή. Ακόμα ψάχνουν οι γιατροί, και συζητάνε, κι ακόμα χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο όλο, υποφέρουν άδικα, χωρίς να κερδίζει η κοινωνία κάτι από τον εγκλεισμό τους, επειδή θεωρούνται ψυχικά ασθενείς.

      Φοβάμαι όμως ότι οι εργαζόμενοι στο Δρομοκαϊτειο δεν είχαν τέτοιους προβληματισμούς όταν αποφάσισαν να μιμηθούν τους φοιτητές και να χτίσουν την πόρτα στο ίδρυμα. Ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

      Protagon.gr