Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Άσκηση και ψυχολογία κατά του συνδρόμου κόπωσης

    18 Φεβρουαρίου 2011

    Έρευνα για τις πιο αποτελεσματικές θεραπείες κατά του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης
    Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης μπορεί να αντιμετωπιστεί με θεραπείες βασισμένες στη συμπεριφορά ή την άσκηση, εκτιμούν Βρετανοί ερευνητές. Γράφοντας στο περιοδικό, The Lancet, υποστηρίζουν ότι η μέθοδος που προτείνουν είναι πιο αποτελεσματική από αυτήν του ελέγχου των επιπέδων ενέργειας.
Τα αίτια που προκαλούν την ασθένεια, που πλήττει περίπου δύο στα 1.000 άτομα, παραμένουν άγνωστα. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν εξάντληση, προβλήματα στη συγκέντρωση και τη μνήμη, πόνο στους μύες και τις αρθρώσεις και διαταραγμένο ύπνο.
Η έρευνα προσπάθησε να εντοπίσει ποιες θεραπείες είναι πιο αποτελεσματικές. Συνέκρινε την γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία, την θεραπεία με σταδιακή αύξηση της άσκησης και τη θεραπεία βηματοδότησης.
    Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι δύο πρώτες θεραπείες ήταν οι πιο αποτελεσματικές, μειώνοντας την κόπωση και αυξάνοντας τη φυσική λειτουργία. Το 30% των ασθενών επέστρεψε στα συνηθισμένα επίπεδα κόπωσης.
Ωστόσο η φιλανθρωπική δράση για το σύνδρομο στη Βρετανία δήλωσε ότι τα οι επιστήμονες της έρευνας υπερβάλουν και αμφισβήτησε την ασφάλεια της θεραπείας με άσκηση. Ο διευθύνων σύμβουλος, Σερ Πίτερ Σπένσερ δήλωσε: "Τα ευρήματα έρχονται σε αντίθεση με τα στοιχεία των δικών μας ερευνών”.
    "Από τους 2.763 ανθρώπους με το σύνδρομο, που συμμετείχαν σε έρευνα του 2008, το 82% βρήκε αποτελεσματική τη θεραπεία με βηματοδότηση, σε σχέση με το 50% όσον αφορά στη γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και το 45% στη θεραπεία με άσκηση”, επσήμανε.
    "Ανησυχητικό είναι ότι το 34% ανέφερε ότι η αύξηση της άσκησης χειροτέρευσε την κατάστασή τους", πρόσθεσε, καταλήγοντας.

    Πηγή: enet.gr

Ο πονοκέφαλος στα παιδιά

    Δημοσίευση: 18-2-2010
Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

    Μερικά παιδιά, παρ' όλο που σε γενικές γραμμές είναι υγιή, παρουσιάζουν πονοκεφάλους κάθε λίγες ημέρες, εβδομάδες ή μήνες. Επιπλέον, μπορεί να φαίνονται χλωμά και συχνά να νιώθουν την ανάγκη να μείνουν στο κρεβάτι.

    Σε γενικές γραμμές, ο πόνος διαρκεί λίγες ώρες, αν και ορισμένες φορές μπορεί να διαρκέσει μία ολόκληρη ημέρα. Όπως αναφέρει η Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία, οι πονοκέφαλοι σπάνια αποτελούν σύμπτωμα κάποιας σοβαρής υποκείμενης πάθησης.

    Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι επαναλαμβανόμενοι πονοκέφαλοι των παιδιών οφείλονται σε συναισθηματικό στρες που συνδέεται με κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες στο οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον (π.χ. γέννηση αδελφού ή αδελφής, σχολικές εξετάσεις κ.λπ.).

    Εάν το παιδί σας παρουσιάζει συχνά πονοκεφάλους ή έχει πονοκέφαλο που διαρκεί πάνω από μία ημέρα, ενημερώστε τον παιδίατρο που το παρακολουθεί.

    Εφόσον δεν υπόκειται κάποια νόσος, ο γιατρός θα σας συστήσει να παρατηρήσετε εάν το παιδί πονάει συνήθως μετά την πρόσληψη κάποιας συγκεκριμένης τροφής, ενώ, στην περίπτωση σοβαρού πονοκεφάλου, μπορεί να σας συστήσει να χορηγήσετε στο παιδί παυσίπονο.

    Εάν οι πονοκέφαλοι επιμένουν, μπορεί να οφείλονται σε ψυχολογικά ή συναισθηματικά αίτια. Συζητήστε αυτό το ενδεχόμενο με το γιατρό που παρακολουθεί το παιδί, ο οποίος μπορεί να σας παραπέμψει σε έναν παιδοψυχίατρο.


    Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ

    Υπάρχουν φορές που το σώμα θέλει να κινητοποιήσει όλο το ανθρώπινο σύστημα όταν εκείνο έχει πιεστεί για ή σε κάτι. Πολλές φορές αφήνουμε τα συμπτώματα να φανούν στο σώμα μας για να αναρωτηθούμε και μετά να κινητοποιηθούμε. Είναι περισσότερο εύκολο κάποιος να προσπεράσει κάτι που μπορεί να τον θυμώνει, να τον πιέζει, να τον ενοχλεί, το σώμα όμως θα έρθει για να του υπενθυμίσει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο απλώς το κουκουλώνει και στην ουσία του, δεν το αντιμετωπίζει. Οι περισσότεροι θέλουν να ακούσουν καθαρά από τον γιατό που έχουν επισκεφτεί ότι οργανικά είναι καλύτερα από ποτέ, για να αναρωτηθούν μετά «άρα τι μου συμβαίνει».
Οι περισσότεροι από εμάς, κάποιες στιγμές στη ζωή μας, ανατρέξαμε σε γιατρούς για ένα απλό ενόχλημα, κι ενώ κάναμε ένα σωρό εξετάσεις και αποκλείσαμε όλες τις εκδοχές, τελικά ακούσαμε το γιατρό μας να μας λέει ότι "είναι ψυχολογικό". Εκεί έρχεται και ο φόβος του καθενός, ότι, τι μπορεί πραγματικά να του συμβαίνει. Δυστυχώς η κοινωνία μας για αμυντικούς λόγους όποιος μπορεί να βρεθεί σε μία φάση μπερδέματος, «εσωτερικού σκαλώματος» ή απλά σε μία εσώτερη σύγχυση ερμηνεύεται με τον τίτλο «είναι τρελός». Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ψυχολογικός παράγοντας στη ζωή μας. Οι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, φοβούνται να εκφράσουν φόβους ή αδυναμίες τους σε ειδικούς, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της γιατρειάς τους. Τα σωματικά συμπτώματα, λοιπόν, που δεν προκαλούνται από οργανικά ή παθολογικά αίτια ονομάζονται ψυχοσωματικά. Είναι πολύ σημαντικό πριν προβούμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ψυχοσωματικό σύμπτωμα, θα πρέπει να είμαστε με την καθοδήγηση του γιατρού, απολύτως σίγουροι ότι δεν υπάρχει καμία οργανική αιτία.
    Τα συμπτώματα αυτά, αποτελούν την σωματοποιημένη εξωτερίκευση συναισθημάτων ή ψυχολογικών συγκρούσεων του ατόμου.
    Ένα απλό παράδειγμα: μπορεί να μας έχει ενοχλήσει μία συμπεριφορά ενός φιλικού μας προσώπου, σκεφτόμαστε να του μιλήσουμε και να του πούμε αυτό που μας έχει ενοχλήσει, αλλά παράλληλα το μετανιώνουμε ή προβάλλουμε άλλους λόγους και θέματα για να μη τον συναντήσουμε, υπάρχει φόβος, να πούμε αυτό που αισθανόμαστε, ή ότι θα κριθούμε;; Έτσι, κάθε φορά που είναι να συναντηθούμε νιώθουμε κάποια ενόχληση στο στομάχι, δυσφορία, ταχυκαρδία, μούδιασμα. Αναρωτιόμαστε για την έντονη σωματική ενόχληση και πηγαίνουμε στον γιατρό. Το μυαλό μας μπορεί να ξέχασε τα αρνητικά συναισθήματα που βιώναμε, το σώμα μας όχι. Χτυπάει «καμπανάκια» για να μας το θυμίζει, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.
    Επίσης , το ψυχοσωματικό σύμπτωμα μπορεί, να εξυπηρετεί ένα σκοπό, να διευκολύνει. Για παράδειγμα, μια γυναίκα εμφανίζει πολύ συχνά συμπτώματα πονοκεφάλου, για να αποφύγει τη σεξουαλική επαφή με τον άντρα της ή ένας υποψήφιος φοιτητής μπορεί να παθαίνει συχνές κρίσεις πανικού, γιατί δυσκολεύεται (εκείνος ή η οικογένεια) να φύγει από το πατρικό σπίτι.
    Οι ψυχολογικές συγκρούσεις πραγματώνονται συνήθως στο ασυνείδητο του ατόμου με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να τις ελέγξουμε, να τις χειριστούμε. Γι’ αυτό άλλωστε είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τις ψυχοσωματικές ενοχλήσεις μας. Ας σκεφτούμε πως η εκδήλωσή τους είναι μια ‘φωνή βοήθειας’ που κραυγάζει η ψυχή μας. Μόνο έτσι, θα την ακούγαμε.

    ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

    Οι περισσότεροι από εμάς στο άκουσμα της έννοιας κατάθλιψη μπορεί να τρομάξουμε, να θορυβηθούμε, να φοβηθούμε και στο τέλος να προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον ευατό. Κάποιοι μπαίνουν πολύ εύκολα να δώσουν ερμηνείες όταν αντικρίσουν μία συμπεριφορά σ’ ένα οικείο τους πρόσωπο που δεν είναι η σύνηθης. Παράδειγμα αρκετοί νομίζουν ότι βλέποντας κάποιον να είναι θλιμμένος να βιαστεί να τοποθετήσει την ταμπέλα ότι έχει κατάθλιψη, ακόμα και αν το σώμα έχει παρουσιάσει κάποια συμπτώματα, ή είναι ή όχι εμφανής στην διάθεση του, είναι θέμα «ταμπελοποίησης» να τοποθετηθεί κάποιος σε μία κατάσταση.
    Δικάιωμα να αισθάνονται όλοι διαφορετικά συναισθήματα σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους όλοι έχουν. Αυτό που είναι κυρίως να τους κινητοποιήσει είναι όταν αυτή η συμπεριφορά ή καλύτερα τα στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς είναι επαναλαμβανόμενα και συχνά στην ένταση τους. Αρκετοί που έχουν κλινική κατάθλιψη έχουν την αίσθηση διαρκώς ότι είναι πιεσμένοι, λυπημένοι, απογοητευμένοι και αναστατωμένοι και στον καθένα να σωματοποιηθεί διαφορετικά από τον άλλον. Με κάποιο δερματικό σύμπτωμα, μ’ ένα πόνο, με πιέσεις στον αυχένα (εξου και το αυχενικό σύνδρομο). Το συναίσθημα του πόνου έπειτα από μία απώλεια έιναι μία φυσιολογική διαδιακασία για να ξεπεράσει κανείς το πλήγμα, στον καθένα όμως έχει και μία διαφορετική χρονική συχνότητα. Στην κλινική κατάθλιψη όταν το πένθος μετατραπεί σε μελαγχολία ή όταν μία απώλεια έχει δώσει ένα πολύ σοβαρό χτύπημα στην αυτοεκτίμηση του ατόμου τότε η κινητοποίηση είναι να γίνει άμεσα από το άτομο. Μερικά από τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι η διαρκής αυπνία, οι ανωμαλίες στην διατροφή, η δυσκολία συγκέντρωσης μνήμης ή η λήψη απόφασης.

    Όλες οι ασθένειες μπορούν να θεωρηθούν ως ψυχοσωματικές με την έννοια ότι η αντίδραση του μυαλού (ψυχή) μπορεί να εκδηλώσει μια σωματική νόσο (σώμα). Μερικές κλινικές ασθένειες μπορεί να επηρεαστούν πολύ από ψυχολογικούς παράγοντες. Τέτοιες είναι το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, η υπέρταση, το έλκος στομάχου και το έκζεμα. Σωματικά συμπτώματα μπορεί να προκληθούν από άγχος και αγωνία. Για παράδειγμα από το άγχος μπορεί να εκδηλωθούν πονοκέφαλοι ή μυϊκοί πόνοι. Αισθήματα αγωνίας και ανησυχίας μπορεί να οδηγήσουν σε ναυτία και διάρροια. Ο φόβος μπορεί να δημιουργήσει ταχυκαρδία, εφίδρωση, ή αίσθημα «κόμπου» στο στομάχι.
Πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν στην ψυχοσωματική διαταραχή. Η πιο κοινή αιτία είναι όταν τα συναισθήματα καταπιέζονται και τότε αναγκαστικά εκδηλώνονται μέσω σωματικών συμπτωμάτων. Τα παιδιά μπορεί να μάθουν σε μια τέτοια συμπεριφορά και μετά αυτή να συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή τους. Προσωπικές δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι ή στην εργασία, ένα διαζύγιο, μία μετακόμιση ή ένα πένθος μπορεί να καταλήξουν σε σωματικές εκδηλώσεις και να δυσχεραίνουν ήδη υπάρχουσες ασθένειες.
    Ίσως η πλειονότητα των ανθρώπων αντιμετωπίζοντας ένα βασανιστικό και χρόνιο σύμπτωμα κατέληξε να ακούσει ύστερα από πολλές και λεπτομερείς εξετάσεις ότι δεν υπάρχει κάποια προφανής αιτία και ότι το πρόβλημα είναι «ψυχολογικό», μια διάγνωση που δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτό της ανασφάλειας και του άγχους, ενώ άρνηση και δυσπιστία κυριαρχούν. Ταυτόχρονα με όλα αυτά οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι κάποια διάγνωση δεν έγινε σωστά, κάποιες πληροφορίες δεν αξιολογήθηκαν σωστά ή ακόμη και μια διάχυτη αίσθηση επιστημονική ανεπάρκειας.
    Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι απολύτως δικαιολογημένος και πολλές φορές επιβεβλημένος από την άγνοια αλλά και από τη μικρή έως ελάχιστη σημασία που δίνεται ή δινόταν στην ψυχική και συναισθηματική κατάσταση και στον κυρίαρχο ρόλο που διαδραματίζει αυτή σε όλες τις πτυχές της ζωής

    ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ

    Σύμφωνα με την παράδοση της ιατρικής η αρρώστεια είναι η εκδήλωση μίας συγκεκριμένης οργανικής αιτιολογίας, στην οποία πρώτα γίνεται διάγνωση και μετά θεραπεία. (Κατάκη Χ. 2003). Σύμφωνα με την θεώρηση λοιπόν αυτή η αρρώστεια είναι ένα αποτέλεσμα αρκετών ιατρικών τα οποία μόλις εντοπιστούν επιχειρείται ώστε να καταπολεμηθούν. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι οι γνωστικοσυγκινησιακές κατασκευές επιδρούν στην σωματική υγεία η μονομερής αιτιά της επιστήμης δεν τις λαμβάνει υπόψην της, μ’ αποτέλεσμα η καθοριστική αντιμετώπιση μιας αρρώστειας να μην επιλύνεται άμεσα. (Morgeson, 1999).
    Στις ημέρες μας είναι λίγοι –ακόμα- εκείνοι που απευθύνονται σε ειδικούς της ψυχικής υγείας για την αντιμετώπιση των σωματικών τους συμπτωμάτων, αφού ακόμα και στην παραδοχή τους από τους ειδικούς ή από τους πάσχοντες είναι σχεδόν ανέφικτο να βρεθούν οι δομές που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα αυτά ολιστικά. Η χώρα μας τουλάχιστον βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά ώστε να κατατάξει στα πλαίσια της μία ολιστική συνενετική προσέγγιση της υγείας, όπου θα μπορούσε να οδηγεί σε μία αποτελεσματικότερη πρόληψη σε ψυχοκοινωνικά και οργανικά προβλήματα.
Η γεφύρωση ανάμεσα στο νου και το σώμα προχωρά μέσα από διεπιστημονικές έρευνες, κυρίως έμφαση δίνεται σε ότι αφορά την λειτουργία του εγκεφάλου. ( Cozolino, 2002) Κλάδοι όπως η νευροψυχολογία, είναι πεδίο όπου διεξάγεται ο αγώνας για την κατανόηση της σχέσης νου και σώματος. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα επηρεάζεται από παράγοντες που σχετίζονται με το ψυχολογικό και το ψυχοκοινωνικό τρόπο ζωής, όπως οι κρίσεις πανικού και ο τρόπος ζωής του καθενός. Το σtρες και η κατάθλιψη μειώνουν την αντίσταση των αντισομάτων, το πως όμως αντιδρά το ανοσοποιητικό σ’ ένα ενήλικα έχει να κάνει καθαρά με τα παιδικά του βιώματα. Από τον χώρο της ψυχοθεραπείας τόσο τα σωματικά όσο και τα ψυχολογικά συμπτώματα δεν είναι απαραίτητα άμεσα συνδεδεμένα με κάποια αντικειμενικά κριτήρια στρες, αλλά με τον τρόπο που ένα συγκεκριμένο ερέθισμα αξιολογείται από εκείνο που το λαμβάνει. Έχει άμεση σχέση ο τρόπος αξιολόγησης ενός συμβάντος από το κάθε άτομο χωριστά. Το σωματοποιημένο στρες (Cummings, 2001) είναι ένας κύριος λόγος που αρκετοί κυρίως στις ΗΠΑ επισκέπτονται ειδικούς ψυχικής υγείας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια οργανική αιτία παρολαυτά. Με κινητήριο την ψυχοθεραπεία κάποιος δύναται να αντιμετωπίση τα σωματικά συμπτώματα αλλά και τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα που παρουσιάζονται. Τα οργανικά και ψυχοκοινωνικά συμπτώματα αντιμετωπίζονται ως εκδηλώσεις της λειτουργίας ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος, μπορεί να συμβάλει στην αποφυγή εκδήλωσης, στην μείωση ή και στην απάλειψη σωματικών διαταραχών του ίδιου του ατόμου αλλά και της οικογένειας του. Κάποιος θα αναρωτιέται πως η οικογένεια μπορεί να επηρεαστεί από το ένα μέλος της στην εμφάνιση ή και στην εκδήλωση κάποιων σωματικών συμπτωμάτων.! Η οικογένεια αλλά και όλες οι ευρύτερες κοινωνικές ομάδες ορίζονται ως βιοψυχοκοινωνικά συστήματα τα οποία ανταλάσσουν ύλη και ενέργεια με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους. Ως ψυχοκοινωνική και βιολογική δομή μπορεί να είναι ξεχωριστή αλλά είναι αλληλένδετη έννοια (Miller, 1978 Laszio, 1979) Τα ονοματιζόμενα ψυχοσωματικά που αντιμετωπίζει μεγάλο εύρος του πληθυσμού, ξεκινούν από πονοκεφάλους, καρδιοπάθειες, κακοήθεις όγκους, αλλά και ατυχήματα. Η υγεία του καθενός και η ασθένεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ενιαίο και συλλογικό φαινόμενο. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως ένας μικρός πληθυσμιακός αριθμός απευθύνεται σε ειδικούς ψυχικής υγείας με αίτημα οργανικές ασθένειες. Τα δικά τους συμπτώματα ή ακόμα και εκείνων των μελών τους μπορεί να αναφερθούν συχνά ανάμεσα σε άλλα προβλήματα που τους απασχολούν ή που προκύπτουν στο πλαίσιο μιας αφήγησης της προσωπικής οικογενειακής τους ιστορίας.     Εξάλλου στην διάρκεια μιας ψυχοθεραπείας οι συνδέσεις μεταξύ των αδιεξόδων που μπορούν να νιώθουν τα μέλη γίνεται με αυθόρμητο τρόπο. Αρκετοί μπορούν να κάνουν συνδέσεις με γεγονότα και ιστορίες που μπορεί αν έχουν διεξαχθεί μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο όπως όταν κάποιος καταστραφεί οικονομικά μπορεί να φτάσει σ’ ένα σημείο τον εαυτό του όπου να μην επιθυμεί να μην ζει και έτσι να χάσει την ζωή του. Ή μία μητέρα που δηλώνει σχεδόν πάντα στην ζωή της φιλάσθενη και χωρίς να είναι ευτυχισμένη, τα μέλη της την θυμούνται σχεδόν πάντα άρρωστη και μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά και κάπως «τακτοποιηθούν» μία έντονη ασθένεια μπορεί να είναι και καταλυτική για την ζωή της. Η επίγνωση ότι ο ψυχισμός επηρεάζει την λειτουργία του οργανισμού είναι βαθιά ριζωμένη ως άποψη στην συνείδηση του ανθρώπου. Είναι λίγοι εκείνοι που αντιδρούν στην εμφάνιση των ψυχοκοινωνικών παραγόντων και στην σημασία τους στην σωματική υγεία.

    Βασική συνθήκη δημιουργίας των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων είναι το άγχος, το στρες η ψυχική πίεση που δεν εκδηλώνονται και δεν αντιμετωπίζονται. Καταπιεσμένα συναισθήματα, απωθημένες σκέψεις που βρίσκονται καλά κρυμμένα και δεν θέλουμε να τα επικοινωνήσουμε ή πολλές φορές δεν έχουμε τη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε βρίσκουνε τρόπο έκφρασης μέσα από το σώμα. Με τον τρόπο αυτό, μέσω του συμπτώματος εξακολουθούν να μας υπενθυμίζουν την παρουσία τους και να κάνουν ακόμη πιο ισχυρή την ύπαρξη τους μέσα μας.

    Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μπορούν να εξυπηρετούν ένα σκοπό, να διευκολύνουν έμμεσα το άτομο στην πραγματοποίηση ενός επιθυμητού στόχου. Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος μισεί την εργασία του, το εργασιακό του περιβάλλον, αρνητικά συναισθήματα γεμίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τη ζωή του. Μολαταύτα, δεν έχει τη δύναμη για πολλούς παράγοντες να παραιτηθεί, τα αρνητικά συναισθήματα και όλη αυτή η καταπίεση εκφράζονται μέσα από σοβαρά επαναλαμβανόμενα σωματικά συμπτώματα που τον καθηλώνουν σε συνεχείς απουσίες από τη δουλειά και αναρρωτικές άδειες που σαν αποτέλεσμα έχουν την απόλυση του.

    Σε κάθε περίπτωση μέσα από ποικίλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς στην προσπάθεια του να επιβιώσει και να προσαρμοστεί μέσα στο περιβάλλον είναι γεγονός ότι η πραγματική φωνή της ψυχής μας θα εκφραστεί όσο και να προσπαθούμε να μειώσουμε την ένταση της ή να την αγνοήσουμε. Η σύγχρονη συμβουλευτική προσφέρει βοήθεια σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση κι αυτό μπορεί να γίνει με σύντομο αλλά και ουσιαστικό τρόπο φτάνει ο καθένας από εμάς να έχει πραγματικά τη θέληση να ακούσει τον εσωτερικό του εαυτό και να μεταβάλλει τη στάση του.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΣ ΤΟ.......ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!!!

    Γύρω μας, θα δει κανείς, θα ακούσει, θα αναλογιστεί, ή προβληματιστεί πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν και ξεχωρίζουν μέσα από την ίδια τους την ιδιαιτερότητα. Αυτή που μπορεί να τους κινητοποιήσει, να τους ξεμπλοκάρει και να τους ωθήσει να γίνουν οι αρωγοί του ίδιου του εαυτού τους. Άλλωστε λένε ότι «ο δημιουργός του εαυτού σου είσαι εσύ ο ίδιος».
    Οι άνθρωποι έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε την ευκολία να τοποθετούμε τους ανθρώπους σε πλαίσια, σε ομάδες ανάλογα με την κοινωνικοοικονομική τους υπόσταση, το μορφωτικό τους και βοιωτικό τους επίπεδο, ακόμα και υπό ποιες συνθήκες διαβίωσης μεγάλωσαν. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος έχει προσπαθήσει αρκετά να κερδίσει τους «σημαντικούς του άλλους» με τις επιτυχίες του, με τον ευχάριστο και αποδεκτό χαρακτήρα του....!!!! και ξαφνικά όλο αυτό μπορεί να μετατραπεί σε αρνητικό κοινωνικό σχολιασμό από εκείνους που προολίγου τον είχαν «ανεβάσει» πολύ ψηλά στα δικά τους μάτια. Εκεί που δεν θα μπορούσε να χωρέσει μία άλλη δεύτερη ή τρίτη σκέψη, εκεί όπου τα λάθη ή οι τυχόν παρασπονδίες παραλείπονταν. Μας είναι πιο εύκολο στην δική μας κοινωνία να δεχόμαστε τους άλλους όπως τους μαθαίνουμε και ακούμε γ’ αυτούς από εξαρχής, η «άλλη» εικόνα σοκάρει, μπαίνει στο περιθώριο, χλευάζεται. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε, να μιλήσουμε, να αποδεχτούμε στον ίδιο τον εαυτό μας ότι δίνουμε σημασία σε ένα άνθρωπο μία οντότητα «διαφορετική» από εμάς. Και τι εννοώ;; Έναν άνθρωπο αλκοολικό, έναν πρώην ή νυν χρήστη εξαρτησιογόνων ουσιών, έναν ισοβίτη, μία ιερόδουλη, ένα πατροκτόνο, ακόμα και ένα αιμομίκτη, είναι μερικοί από εκείνους, που με την θέληση τους κυρίως αποφάσισαν να λιποτακτήσουν από την ίδια τους την ζωή και να μπορούν όλοι οι υπόλοιποι να έχουν ένα αντικείμενο να ασχοληθούν ή καλύτερα να σχολιάσουν. Στον κόσμο μας αυτό λοιπόν, από τον διπλανό μας πολύ σπάνια θα ακούσουμε να θέτει το –ρητορικό- ερώτημα «τι του συνέβη στην ζωή του και επέλεξε μ’ αυτό τον τρόπο να αυτοκαταστραφεί;;», γιατί μετά από τόσα χρόνια προσωπικά έχω καταλάβει ότι ο καθείς μας επιλέγει τον τρόπο αλλά και τον χρόνο που θα κάνει την βουτιά του σ’΄οτιδήποτε δρόμο επιλέξει, αλλά και στο χέρι του είναι αν θα επιλέξει να ξαναβγεί στον αφρό του.
    Στην εποχή της πολύπλοκης ενημέρωσης, της tv του γρήγορου internet οι άνθρωποι αυτοί που λιποτάκτησαν από την ζωή τους, που βούλιαξαν στον φόβο και την ανασφάλεια τους, που επέλεξαν να τιμωρηθούν, υπάρχει προσωπικά για μένα μόνο μία εκπομπή που εδώ και αρκετά χρόνια με κάνει να καθηλώνομαι για κάποιες Κυριακές και να παρακολουθώ τους Πρωταγωνιστές του εαυτού τους. Με τέτοια δύναμη ψυχής, δείχνουν «ακομπλεξάριστα» του ποιοι είναι και με την διακριτική –σχεδόν πάντα- προσέγγιση του Σταύρου όλες αυτές οι προσωπικότητες που ταλάνισαν την ζωή τους, δίνουν απλόχερα και ανιδιοτελώς μαθήματα πυγμής, θέλησης, δύναμης και αισιοδοξίας σ’ όλους εμάς που απλά παρακολουθούμε και σαστίζουμε με τα όσα επιτρέπουμε ή όχι να μας επηρεάσουν. Όχι δεν υπάρχει κανένας σκοπός ή ακόμα και κίνητρο να προμοτάρω το συγκεκριμένο είδος, δεν παίρνω καμία μίζα, αλλά είναι κάτι που θαυμάζω πολλά χρόνια και στο τέλος της κάθε εκπομπής μου γεννιούνται τόσα ερωτήματα που τελικά οι απαντήσεις μου δίνονται μέσα στην συνεχή ροή της καθημερινότητας μου, ερχόμενη σ’ επαφή με ανθρώπους, μοιράζοντας, δίνοντας και παίρνοντας, εμπειρίες, συναισθήματα. Δεν τα κρατάω για τον εαυτό μου (τουλάχιστον όχι όλα), είναι άξιο θαυμασμού να πούμε στον διπλανό μας κάτι που μπορεί σ’ οποιονδήποτε χρόνο για εκείνον να τον κινητοποιήσει, ακόμα και να μιλήσει κάτι στο «μέσα του». Ερεθίσματα υπάρχουν άφθονα γύρω μας, αρκεί ο καθείς να κρατήσει εκείνο που του ταιριάζει, που θα το εξελλίσει που θα τον πάει παρακάτω.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

«Φοβάμαι μη χάσω την επιμέλεια των αγοριών μου»

    Μια μητέρα και ένας πατέρας που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους μιλάνε για την καθημερινότητα των μονογονεϊκών οικογενειών, που λόγω της οικονομικής κρίσης γίνεται όλο και πιο δυσχερής
    Της ΕΛΕΝΑΣ ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ «Με δύο παιδιά τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα» λέει η 40χρονη μητέρα
    Το διαζύγιο είναι το πρώτο πλήγμα. Η ανεργία όμως, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης που βιώνει μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, είναι ένα συνεχές μαρτύριο για τους ανθρώπους που ανατρέφουν μόνοι τα παιδιά τους• είτε το κάνουν από άποψη είτε επειδή η ζωή τα έφερε ανάποδα... Έτσι ανάποδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα έφερε η ζωή σε περιπτώσεις όπως αυτή της 40χρονης μητέρας δυο μικρών αγοριών που κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο: Είναι άνεργη και τα 450 ευρώ που της δίνει ο πρώην σύζυγός της ως διατροφή δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά έξοδα των παιδιών της. Τα ενοίκια και οι λογαριασμοί «τρέχουν» και από μέρα σε μέρα περιμένει το ειδοποιητήριο της έξωσης...

    Βρεφονηπιοκόμος στο επάγγελμα είναι μια από τους χιλιάδες γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά τους μόνοι, χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία. «Με δυο παιδιά τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα» λέει. «Η διατροφή που παίρνω είναι 450 ευρώ, τη στιγμή που μόνο το ενοίκιό μου είναι 350 ευρώ. Μου περισσεύουν 100 ευρώ τον μήνα για να φάμε, να ντυθούμε, να πληρώσω το ρεύμα, το νερό, τα κοινόχρηστα... Έχω βοήθεια και από τη μητέρα μου, η οποία παίρνει σύνταξη 700 ευρώ. Και αυτή όμως πληρώνει ενοίκιο. Ούτε εγώ ξέρω πώς ζούμε...».

    Η καθημερινότητά της, όπως η ίδια λέει, τον τελευταίο καιρό εξαντλείται στην αναζήτηση εργασίας: «Το πρωί φροντίζω τα παιδιά μου, μετά το σπίτι και στη συνέχεια παίρνω τους δρόμους για να βρω δουλειά. Δεν κοιτάω μόνο πάνω στο αντικείμενό μου. Οτιδήποτε, ακόμη και πωλήτρια σε μαγαζιά ή καθαρίστρια. Μέχρι στιγμής δεν έχω δει φως. Όλες οι πόρτες, στην Καβάλα όπου μένουμε, είναι κλειστές. Οι περισσότεροι ζητούν σοβαρή προϋπηρεσία ή να μην υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις όπως είναι τα παιδιά. Δεν ξέρω τι να κάνω» .

    Κάποτε εργαζόταν ως πωλήτρια σε πολυκατάστημα. Αναγκάστηκε όμως να αφήσει τη δουλειά της για να ακολουθήσει τον πρώην σύζυγό της στη Γερμανία όπου εργαζόταν. Ηρθαν τα δύο παιδιά, χώρισε και έκτοτε μόνο δυσκολίες της χτυπούν την πόρτα. «Το να μεγαλώνεις μόνος τα παιδιά σου, χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος, είναι ό,τι πιο δύσκολο» επισημαίνει. «Επίδομα από τον ΟΑΕΔ δεν παίρνω διότι δεν είχα ένσημα τον τελευταίο χρόνο. Προσπαθώ να βρω δουλειά και συνέχεια ακούω ένα “θα”. Δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτό, ούτε εγώ ούτε άλλες γυναίκες που βρίσκονται στη δική μου θέση. Πρέπει να κάνουμε αγώνα...».

    Ο μεγαλύτερός της φόβος; Να χάσει την επιμέλεια των παιδιών της επειδή είναι άνεργη. Η μεγαλύτερή της επιθυμία; Να μεγαλώσουν τα δυο αγόρια της με αξιοπρέπεια. «Σε έναν χωρισμό τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Ο γονιός που έχει αναλάβει την ανατροφή τους έχει πολλούς ρόλους και ένας απ΄ αυτούς είναι να τα βοηθήσει να βγουν δυνατά στη ζωή».

    Μητέρες άστεγες και άνεργες
    Ανάλογες καταστάσεις βιώνουν πολλές γυναίκες που ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους. Σύμφωνα με την πρόεδρο του Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών Βορείου Ελλάδος κυρία Νατάσα Δαλακλή, οι επτά στις δέκα γυναίκες της Βόρειας Ελλάδας οι οποίες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι άνεργες και οι τρεις στις δέκα χάνουν το σπίτι τους. «Τα τελευταία χρόνια τα διαζύγια έχουν αυξηθεί. Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετώπιζαν πάντα οικονομικά προβλήματα. Τώρα όμως με την κρίση τα προβλήματα είναι εντονότερα. Είναι πολλοί οι γονείς που έχουν χάσει τη δουλειά τους και δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες».

    Η ίδια έχει περάσει πολλές δύσκολες στιγμές. Εμεινε άνεργη, άστεγη και μεγαλώνει μόνη το παιδί της από τότε που εκείνο ήταν επτά ετών. Σήμερα ο γιος της είναι 21 ετών. «Ολες αυτές οι αντιξοότητες ήταν που με έκαναν να ξεκινήσω αυτόν τον αγώνα για όλους τους ανθρώπους που αναγκάζονται να μεγαλώσουν μόνοι τα παιδιά τους» εξηγεί και συνεχίζει: «Κάνουμε έκκληση στην κυβέρνηση να στηρίξει ουσιαστικά τις μονογονεϊκές οικογένειες.Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά του 15% των μονογονεϊκών οικογενειών σταματούν το σχολείο στη Γ΄ Γυμνασίου για να εργαστούν.Πολύ φοβάμαι ότι μεγαλώνουμε “βόμβες” που κάποια στιγμή θα εκραγούν αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη της τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε» .

    Η οικονομική κρίση φέρνει χωρισμό
    Το τελευταίο έτος και δη τον τρέχοντα μήνα έχει αυξηθεί ο αριθμός των διαζυγίων σε ποσοστό 10%-15%, επισημαίνει ο πρόεδρος του Συλλόγου Ανδρικής και Πατρικής Αξιοπρέπειας κ. Ν.Σπιτάλας. Ο σύλλογος έχει 30.000 μέλη, όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες. «Από την αρχή του έτους έχουμε δεχθεί στον σύλλογο 250 τηλεφωνήματα από ανθρώπους που πρόκειται να χωρίσουν, οι οποίοι ζητούν ψυχολογική στήριξη και νομικές συμβουλές» σημειώνει. Οπως αναφέρει, το 80% των ζευγαριών χωρίζουν για οικονομικούς λόγους και μόνο ένα 20% εξαιτίας των συγγενών και τρίτου προσώπου.

    Μόνος στο σπίτι με τον... μπαμπά μου

    Μπορεί όταν αναφερόμαστε σε μονογονεϊκές οικογένειες το μυαλό μας να πηγαίνει συνήθως σε μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, δεν είναι όμως λίγες και οι περιπτώσεις ανδρών που αναλαμβάνουν αυτή την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Με έναν μισθό και υπερχρεωμένες κάρτες ζει ο 41χρονος Λευτέρης, ο οποίος έχει αναλάβει την ανατροφή του επτάχρονου γιου του Γιάννη. «Τα έξοδά μας είναι περισσότερα από τον μισθό μου» λέει. «Έχουμε το ενοίκιο του σπιτιού στο οποίο μένουμε, το φαγητό μας, το ρεύμα, το νερό, τη θέρμανση. Μιλάω για τις βασικές ανάγκες όχι για πολυτέλειες, και πάλι δύσκολα τα καταφέρνουμε. Δυσκολευόμαστε να αγοράσουμε ακόμη και πετρέλαιο. Εφέτος αναγκαστήκαμε να κόψουμε το κολυμβητήριο του παιδιού, που κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο, καθώς και τις μικρές μας εξόδους. Παλαιότερα πηγαίναμε σε παιδότοπους ή σε ένα ζαχαροπλαστείο που έχουμε εδώ στη γειτονιά για να φάμε ένα γλυκό. Τώρα κόπηκαν κι αυτά. Πηγαίνουμε σε παιδικές χαρές, σε σπίτια φίλων για να παίζουν τα παιδιά και τρώμε γλυκά που οι ίδιοι φτιάχνουμε στο σπίτι. Επίσης, περιορίσαμε τα ψώνια για ρούχα. Κάποτε ψωνίζαμε τέσσερις φορές τον χρόνο, σήμερα δύο. Τα παλιά μας ρούχα τα μπαλώνουμε όπως έκαναν παλιά στα χωριά. Ευτυχώς έχω βοήθεια από την οικογένειά μου. Η οικονομική κρίση μάς χτυπά όλους αλύπητα, ιδίως εμάς που μεγαλώνουμε μόνοι τα παιδιά μας. Παλαιότερα μπορεί να μας έμεναν στην άκρη και 100-150 ευρώ. Τώρα, κάθε μήνα, μετά το πρώτο δεκαπενθήμερο, ψάχνουμε να βρούμε χρήματα για να τα βγάλουμε πέρα...».
Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα

ΠΕΤΕΡ ΛΕΜΑΝ «Επέζησα από τα ψυχιατρεία και έγινα... ψυχολόγος»

    Ο μοναδικός στον κόσμο διδάκτωρ Ψυχολογίας που είναι πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου μιλάει στο «Βήμα» για μιαν άλλη αντιμετώπιση της ψυχιατρικής και των μεθόδων της
    Ο Πέτερ Λέμαν με την τήβεννο του επίτιμου διδάκτορος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
    ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ μεταφρασμένος σε δεκάδες γλώσσες. Διακεκριμένο μέλος του κινήματος της «ανθρωπιστικής αντι-ψυχιατρικής». Ερευνητής της Κοινωνικής Παιδαγωγικής και από τον περασμένο Σεπτέμβριο επίτιμος διδάκτωρ Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Και όμως η ακαδημαϊκή πορεία
του Γερμανού δρος Πέτερ Λέμαν δεν ξεκίνησε στα πανεπιστημιακά έδρανα αλλά στο... ψυχιατρείο. Για την ακρίβεια, στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Στουτγάρδης όπου εγκλείστηκε παρά τη θέλησή του και χωρίς δικαστική απόφαση στην ηλικία των 27 ετών. Η κατάστασή του χαρακτηρίστηκε βαριά: σχιζοφρένεια, ηβηφρένεια, παράνοια, κατατονία ήταν μόνο τέσσερις από τις συνολικά δεκαπέντε(!) διαφορετικές διαγνώσεις.     Ακολούθησαν η φρίκη του εγκλεισμού, οι υψηλές δόσεις ψυχοφαρμάκων και ο αγώνας να απεξαρτηθεί από αυτά, η επάνοδος στη ζωή και η διαρκής προσπάθεια να κινητοποιήσει άλλους να κάνουν το ίδιο. Τριάντα χρόνια αργότερα ο δρ Λέμαν, ο μοναδικός στον κόσμο διδάκτωρ Ψυχολογίας που έχει περάσει από ψυχιατρείο, μιλάει στο «Βήμα» για μια άλλη ψυχιατρική που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο αντί για τις χημικές ουσίες.


    «Δεν μου έδωσαν βοήθεια, μου έδωσαν μόνο ψυχοφάρμακα. Είχα καταλήξει σαν φυτό παίρνοντας καμιά εικοσαριά χάπια την ημέρα. Οι γιατροί πίστευαν ότι ήμουν ξεγραμμένος και δεν μου επέτρεπαν καν να έχω πρόσβαση στον ψυχιατρικό μου φάκελο. Και όμως κατάφερα να επιβιώσω. Όχι χάρη στα φάρμακα αλλά χάρη στις δικές μου δυνάμεις και στους (ελάχιστους) φίλους που μου είχαν απομείνει όταν με “πέταξαν” έξω από το ψυχιατρείο εν μια νυκτί» διηγείται ο δρ Λέμαν.

    Ωστόσο η προσωπική του ανάρρωση και η επάνοδος στη «φυσιολογική» ζωή δεν ήταν αρκετές. Έπρεπε να κινητοποιήσει κι άλλους. Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στο πανεπιστήμιο εγκαταλείπει μια θέση διδακτορικού φοιτητή στην Κοινωνική Παιδαγωγική για να αφοσιωθεί στην οργάνωση του κινήματος της «αντι-ψυχιατρικής» και στη συγγραφή βιβλίων που θα συγκέντρωναν αληθινές ιστορίες ανθρώπων που απεξαρτήθηκαν από τα ψυχοφάρμακα. Αρθρογραφεί ενάντια σε βίαιες πρακτικές όπως το ηλεκτροσόκ και το ινσουλινοσόκ. Καταγγέλλει παραβιάσεις δικαιωμάτων των εγκλείστων και ενθαρρύνει τους Γερμανούς πολίτες να συντάξουν ειδικά νομικά έγγραφα- διεθνώς χρησιμοποιείται ο όρος «advanced directive», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «εκ των προτέρων εντολή»- όπου θα προσδιορίζουν λεπτομερώς τις πρακτικές στις οποίες συναινούν σε περίπτωση νοσηλείας τους.

    «Ο αγώνας για την ευτυχία είναι προσωπικός»
    Τα λόγια του δρος Λέμαν αποκαλύπτουν μια ψυχιατρική πραγματικότητα σχεδόν τρομακτική, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τον εγκλεισμό του. «Η σύγχρονη κοινωνία έχει εθιστεί στα ψυχοφάρμακα ως την εύκολη λύση και δυστυχώς οι ψυχίατροι υποστηρίζουν αυτή τη νοοτροπία. Αυτό που δεν μας λένε ωστόσο είναι ότι τα εν λόγω χημικά, πρώτον, έχουν σοβαρότατες παρενέργειες, δεύτερον προκαλούν σοβαρό εθισμό και, τρίτον, μακροπρόθεσμα καταπολεμούν απλώς τα συμπτώματα χωρίς να λύνουν τα προβλήματα που υποβόσκουν». Το κίνημα της «αντι-ψυχιατρικής», αντιθέτως, ρίχνει το βάρος στον προσωπικό σκληρό αγώνα του καθενός μας απέναντι στα ψυχικά του προβλήματα. «Αυτό όμως είναι δύσκολο. Και στις ημέρες μας ψάχνουμε την εύκολη λύση: φάρμακα. Για τα παιδιά που δεν συγκεντρώνονται εύκολα, για τις γυναίκες που πιέζονται συναισθηματικά σε μια φαλλοκρατική κοινωνία, για τους ηλικιωμένους που βυθίζονται στην κατάθλιψη, για τα ζευγάρια που είναι δυστυχισμένα στον γάμο τους. Η λίστα δεν έχει τέλος» τονίζει ο δρ Λέμαν. Σε αντίθεση με την κοινή παρανόηση, η «αντι-ψυχιατρική» δεν τάσσεται ενάντια στον ρόλο του ψυχιάτρου ούτε υποβαθμίζει τη σημασία του επαγγελματία στον χώρο της Υγείας. «Προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και αναπροσδιορίζει τον ρόλο του επαγγελματία. Ο ψυχίατρος είναι εκεί για να σε βοηθήσει, να σε καθοδηγήσει, να είναι συνοδοιπόρος στην ανάρρωση. Όχι για να “ναρκώσει” τα προβλήματά σου μέσω των φαρμάκων. Η χημική αντιμετώπιση πρέπει πάντα να αποτελεί την έσχατη λύση» καταλήγει ο δρ Λέμαν.

    * Το βιβλίο του δρος Πέτερ Λέμαν με τίτλο «Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νησίδες.

    Οι Έλληνες Επιζώντες Ψυχιατρικής μιλούν για την εμπειρία τους
    Η ψυχιατρική εμπειρία αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Όσοι έχουν γνωρίσει το ψυχιατρείο εκ των έσω προσπαθούν να το αποκρύψουν, αν όχι να το...ξεχάσουν. Υπάρχει όμως ένα δίκτυο ανθρώπων που δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για τις εμπειρίες τους από τον εγκλεισμό, τα ψυχοφάρμακα και τον αγώνα για αποϊδρυματοποίηση. Πρόκειται για το Δίκτυο Πρώην Χρηστών και Επιζώντων Ψυχιατρικής, το οποίο μέσω της αλληλεγγύης και της κοινής εμπειρίας των μελών του προωθεί την αποασυλοποίηση και την ανεξαρτητοποίηση των πρώην τροφίμων. «Είναι ελάχιστοι οι ψυχίατροι που θα στηρίξουν τον πρώην τρόφιμο στην προσπάθεια για αυτοδιάθεση. Τα ταμπού και οι προκαταλήψεις συνεχίζονται και η αρχική διάγνωση είναι σαν “ταφόπλακα” για το μέλλον σου»σχολιάζει ο εκπρόσωπός του Δικτύου κ. Γιώργος Γιαννουλόπουλος. Ο 55χρονος ιδιωτικός υπάλληλος κατόρθωσε να επιστρέψει στη «φυσιολογική» ζωή έπειτα από...είκοσι ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού.«Μπήκα στο ψυχιατρείο στα είκοσι και βγήκα στα σαράντα, έχασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Κανείς ποτέ δεν με ενθάρρυνε να ανεξαρτητοποιηθώ, να κοινωνικοποιηθώ. Άλλωστε, η ιδρυματοποίηση συμφέρει οικονομικά το σύστημα. Γι΄ αυτό και είναι ελάχιστοι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν»καταλήγει.

    Ο 35χρονος κ. Μιχάλης Ν., έτερο μέλος του Δικτύου, μιλάει για την ανάγκη του για ουσιαστική επικοινωνία με τους επαγγελματίες υγείας, η οποία πάντα έμενε ανεκπλήρωτη. «Είχα ανάγκη να με ακούσουν, να μου κρατήσουν το χέρι, να με βοηθήσουν να πιστέψω στην ανάρρωση. Όχι τρία λεπτά εξέταση, μια συνταγή και τέλος»λέει στο «Βήμα».Από την άλλη 39χρονος κ. Νίκος Γ.,
ο οποίος νοσηλεύτηκε ήδη από την ηλικία των 20 ετών με τη διάγνωση της ψυχωσικής συνδρομής, αναφέρει ότι η πρώτη φορά που ένιωσε ουσιαστική επαφή ήταν όταν συμμετείχε σε ομάδα αυτοβοήθειας πρώην εγκλείστων. «Μιλάμε για τις εμπειρίες μας, για τα προβλήματα και το πώς τα αντιμετωπίσαμε. Παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλον. Στην ομάδα παρίσταται και ψυχολόγος, ο οποίος λειτουργεί ως συντονιστής και καθοδηγητής στη νέα μας ζωή» σχολιάζει.

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα