ΤΑ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ» ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;

      «Γεννήθηκες με φτερά. Γιατί λοιπόν προτιμάς να σέρνεσαι στην ζωή σου;»       Rumi

      Λίγο πολύ σχεδόν όλοι μας, στα σχολικά μας χρόνια ζήσαμε την εμπειρία του να είμαστε ή εμείς οι ίδιοι ή κάποιος άλλος διαφορετικοί/ος. Πως ορίζεται όμως ο όρος «διαφορετικός»;; Υπάρχει όντως διαφορετικό, ξεχωριστό παιδί, κάποιοι βέβαια απευθύνονται στα «διαφορετικά» παιδιά ως «το άλλο παιδί», εκείνο που διαφέρει με τις πράξεις του, εκείνο που είναι έντονα ατίθασο, εκείνο που έχει μία κινητική δυσκολία, ή μία νοητική δυσκολία, εκείνο που ο πατέρας του είναι αλκοολικός, ή που δεν έχει γονείς, εκείνο που κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο δεν επιστρέφει σπίτι όπως τα περισσότερα παιδιά, αλλά σε έναν χώρο που για εκείνο είναι το σπίτι του και αποκαλείται χώρος φιλοξενίας. Εκείνο το παιδί που έχει μία παραπληγία, το παιδί που προσπαθεί να ξανασυστηθεί έπειτα από μία τραυματική εμπειρία ατυχήματος που του επέφερε πολλές κακώσεις και δυσκολίες στην ανάπτυξη του. Αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν το προφίλ αυτών που ονομάζουμε «διαφορετικά παιδιά».

      Παρ’ όλα αυτά δεν είναι «διαφορετικά» είναι παιδιά με τις ιδιαιτερότητες και τις ικανότητες τους, είναι παιδιά που ξεχωρίζουν όπως όλα τα παιδιά άλλωστε ακόμα και από έναν «καλό» ή «κακό» μαθητή, όπως έλεγαν παλαιότερα στους εκπαιδευτικούς χώρους. Αυτό το στοιχείο που χαρακτηρίζει ένα παιδί ξεχωριστό προκαλεί την εντύπωση και στα άλλα παιδιά της ηλικίας του να θεωρούν ότι έχουν μία υπερδύναμη να χλευάζουν, να ειρωνεύονται και να «κακοποιούν» λεκτικά τους ομηλίκους τους. Δυστυχώς η παιδεία που λαμβάνει κάθε ‘άνθρωπος είτε είναι ανήλικος είτε είναι ενήλικος διαμορφώνει και μία πλήρη εικόνα για το πώς μπορεί να φέρετε στους συνανθρώπους του. Συγκεκριμένα στην σχολική κοινότητα όλα τα παιδιά είναι ισότιμα, μεταξύ τους δεν έχουν κάτι να χωρίσουν, δεν έχουν να ανταγωνιστούν για κάτι και όμως τις περισσότερες φορές αρκεί σε μία σχολική τάξη να υπάρχει ένα παιδί που να «τραβάει» την προσοχή των άλλων και μάλιστα αρνητικά Να γίνεται αντικείμενο αρνητικών σχολίων και χλευασμού. Είτε αντιδρά άμεσα είτε όχι εκείνο το παιδί νιώθει αδύναμο, αποθαρρυμένο, μόνο, στο να προστατεύσει τον εαυτό του, μ’ αποτέλεσμα η δυσκολία οριοθέτησης του να δίνει την δύναμη (ή αδυναμία) στην μάζα των υπόλοιπων παιδιών να συνεχίσουν ανενόχλητα το γιουχάισμα τους να εκτοξεύουν επάνω του όλη τους την αδυναμία και την ανασφάλεια που για εκείνους είναι υπέρτατη δύναμη και φυσιολογική αντίδραση.

      Αν θα μπορούσαμε να αναλύσουμε λίγο περισσότερο τους λόγους που κάποια παιδιά «ερεθίζονται» μπροστά στην θέα ενός αδύναμου φαινομενικά παιδιού θα διαπιστώναμε ότι η ανάγκη αυτών των παιδιών για επιβολή, χρήση δύναμης και εξουσίας καλύπτουν την αδυναμία της προσωπικότητας τους, είναι παιδιά εσωτερικά αδύναμα, χωρίς όρια που αρέσκονται ο «αδύναμος» διπλανός τους να γίνεται αντικείμενο των επιβολών τους. Εξάλλου τα περισσότερα παιδιά και πολύ περισσότερο οι έφηβοι αρέσκονται όταν κάνουν κάποια πράγματα όλοι μαζί, όταν ανήκουν σε μία μάζα, μία κλίκα, είναι η επιβράβευση που παίρνει ο ένας με τον άλλον. Σαν να δίνουν όρκους ότι θα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες τους και όσοι δεν είναι σαν και αυτούς θα είναι η εύκολη λεία τους, που θα αποδοκιμάζουν, θα εμπαίζουν, θα χλευάζουν.

      Η «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

      Υπάρχουν αρκετές κατηγορίες παιδιών όπου η κινητική, νοητική η συναισθηματική ανάπτυξη και συγκρότηση, τους χρειάζεται μία επιπλέον και μεθοδευμένη προσοχή και κατάρτιση. Ορισμένα παιδιά έχουν την ανάγκη να είμαστε δίπλα τους ουσιαστικά ώστε να βοηθηθούν να αναπτύξουν ικανότητες και δεξιότητες που για κάποιους λόγους δεν έχουν ξεδιπλωθεί. Μία τέτοια λοιπόν, κατηγορία παιδιών είναι εκείνα που ανήκουν στις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές, συγκεκριμένα στον αυτισμό. Υπάρχουν ορισμένοι γονείς που δεν τους είναι καθόλου εύκολο να παρατηρήσουν ή να παραδεχθούν αυτό το κάτι που ξεχωρίζει στο παιδί τους και κατά συνέπεια να ενεργήσουν ανάλογα, συνήθως οι γονείς θα επισκεφθούν έναν αναπτυξιολόγο όταν από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου ή λίγο πριν η δασκάλα ή η Νηπιαγωγός παροτρύνει και παρακινήσει τον γονέα για κάτι που αξιολόγησε. Όταν αυτό γίνει το αρχικό σοκ αυτού του ακούσματος είναι έντονο και τις πρώτες ημέρες η δυσκολία να το δεχτούν, να το συνειδητοποιήσουν και να το αξιοποιήσουν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Η είδηση αυτού του νέου ακούσματος αρχικά κάνει τους γονείς να «παγώνουν» και μη ξέροντας πως να το χειριστούν πανικοβάλλονται. Μετέπειτα δραστηριοποιούνται και πλέον είναι μόνο στο χέρι τους πως θα βοηθήσουν αυτό το παιδί να ενταχθεί στην πραγματικότητα του, ποιους κώδικες θα χρειαστεί να ανακαλύψουν έτσι ώστε η λειτουργικότητα να είναι κατά βάση αρεστή για το ίδιο το παιδί. Η βαρύτητα του αυτισμού διαφέρει από άτομο σε άτομο και περιλαμβάνει από σοβαρά προβλήματα καθημερινής λειτουργικότητας έως και υψηλή λειτουργικότητα χωρίς κάποια ελλείμματα σε νοητικό επίπεδο, εξάλλου είναι διαπιστωμένο ότι παιδία που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού είναι ιδιαίτερα ευφυή. Είναι χρήσιμο και απαραίτητο σε όλη την διάρκεια της εκπαίδευσης τους τα παιδιά να μαθαίνουν, να εκπαιδεύονται στην κοινωνική συνείδηση, το πόσο χρήσιμοι μπορεί να είναι ο ένας για τον άλλον, την ισότητα και βεβαίως τον αμέριστο σεβασμό προς τον συνάνθρωπο στους. Η ανταμοιβή για την προσπάθεια που απαιτείται είναι μία βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης κοινωνικής αλληλεπίδρασης και μια αναγνώριση του θαύματος ανάπτυξης του ατόμου. (Κιοσέ, Π, 2014)

      Σε κάποιες συνελεύσεις που γίνονται στα μαθητικά έδρανα ειδικοί ομιλητές ενημερώνουν, συζητούν με τους μαθητές για την ικανότητα να υπερασπίζουν τους συνανθρώπους τους αντί να τους κατακρίνουν. Σε μία από αυτές τις ομιλίες λοιπόν, μία κοπέλα πήρε τον λόγο και είπε: «Ας σταματήσουμε να πειράζουμε αυτό το αγόρι. Βεβαίως, είναι διαφορετικός από εμάς, αλλά είμαστε μαζί. Μέσα του δεν διαφέρει καθόλου από εμάς και χρειάζεται την αποδοχή μας, την αγάπη μας, την συμπόνια και την έκφραση μας. Χρειάζεται ένα φίλο. Γιατί να τον κακοποιούμε συνέχεια και να τον υποβιβάζουμε; Ζητώ απ’ όλο το σχολείο να φέρεται φιλικά απέναντι του και να του δώσει μία ευκαιρία»!

      O τύπος ιδιοσυγκρασίας κάθε παιδιού συνήθως «χτίζεται» με τον γονικό τύπο με τον οποίο ταυτίζεται περισσότερο. Ιδιαίτερη σημασία έχει το πως «χτίζεται» μία οικογενειακή επιρροή σε θέματα αξιών, παιδείας, κοινωνικής συνείδησης, αλληλεγγύης. Παράδειγμα εάν ο γονέας κρίνει αρνητικά ή μειονεκτικά ένα παιδί με μία ξεχωριστή ιδιότητα τότε είναι πολύ πιθανό το παιδί να υιοθετήσει σε παρόμοια μορφή αυτή την εικόνα. Δεν είναι τυχαίο που σε αρκετά σχολεία υπάρχουν παιδία άλλης εθνικότητας, άλλης χώρας, οι ίδιοι οι γονείς να κρίνουν να περιθωριοποιούν με την στάση τους αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι την ίδια συμπεριφορά θα υιοθετήσει και το παιδί τους. Η εικόνα μας και αυτό που προβάλλουμε ως ενήλικοι είναι ο καθρέφτης της ιδιοσυγκρασίας μας. Και τα παιδιά μπορούν πολύ εύκολα να μιμηθούν αυτόν τον καθρέφτη και ας μας κακοφαίνεται πολλές φορές όταν σ’ αυτόν προβάλλουμε τις δικές μας ανασφάλειες, τα δικά μας λάθη. Ας ξεσκονίσουμε λοιπόν τον καθρέφτη στον οποίο εμείς οι ίδιοι φαινόμαστε.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

      Μετά το τέλος των δια-κοπών, μικροί και μεγάλοι νιώθουν μία αναστάτωση όταν είναι να επιστρέψουν στην καθημερινή τους «βάση», σχολείο και εκπαίδευση για τους μικρούς, εργασία και πρακτικές καθημερινές υποχρεώσεις για τους μεγάλους. Είναι αναζωογονητικό να μπορούμε, να καταφέρνουμε να παίρνουμε την «ανάσα» που χρειαζόμαστε, να ξεκουραστεί το σώμα, το πνεύμα, ακόμα και η ψυχή, να διακόψουμε δηλαδή ότι κάναμε συστηματικά και έστω για λίγο να ανατροφοδοτηθούμε με άλλα πράγματα. Στην διάρκεια μιας χρονιάς κάποιοι καταφέρνουν να δια-κόψουν την ένταση της καθημερινότητας τους με ανάπαυλα, με ολιγοήμερες αποδράσεις ξεκούρασης. Το καλοκαίρι όμως είναι για τους περισσότερους οι μήνες ευκαιρίας που περίμεναν πιθανόν από την αρχή της Άνοιξης για να δρομολογήσουν – προγραμματίσουν την χαλάρωση των διακοπών τους. Οι μικροί μας φίλοι βέβαια είναι εκείνοι που «πανηγυρίζουν» εμφανώς για τον ερχομό του καλοκαιριού. Ήδη μετά το Πάσχα η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει και όλα μυρίζουν καλοκαίρι, παιχνίδι, μπάνια, παγωτά και λιγότερος νυχτερινός ύπνος. Οι ενήλικοι μπορεί να μην έχουν «τολμήσει» να μπουν από τόσο νωρίς « στον κόσμο» αυτό της ανεμελιάς και του ξεσηκωμού, τα παιδιά όμως το κάνουν και είναι για εκείνα η μεγαλύτερη απόλαυση. Επίσημα η τελευταία ημέρα του σχολείου και των εξετάσεων για τους πιο μεγάλους αποτελεί και την έναρξη των καλοκαιρινών τους διακοπών, βιβλία, σάκες, φροντιστήρια ξεχνιούνται με ένα μαγικό ραβδάκι. Η μαθητική μνήμη «κατεβάζει ρολά» και όλα παίρνουν τον δρόμο της διασκέδασης, της ψυχαγωγίας των διακοπών.

      Τι γίνεται όμως όταν επέλθει αυτός ο Σεπτέμβρης όπου είναι και ο πιο δύσκολος μήνας προσαρμογής για τους περισσότερους; Οι πρώτες ημέρες του σχολείου είναι προσαρμοστικές. Κάθε σπίτι με παιδιά που αφήνουν την νηπιακή ηλικία και πάνε στην σχολική τα πρωτάκια δηλαδή προετοιμάζονται από τους γονείς τους για τον νέο τους περιβάλλον για το διαφορετικό κτίριο που θα αντικρίσουν, για την δασκάλα, τα βιβλιαράκια τους..... Επίσης, αλλαγή είναι και για το παιδί της Έκτης Δημοτικού που αφήνει την παιδικότητα και οδεύει προς την εφηβεία. Η Α΄ Γυμνασίου είναι ένας άλλος χώρος, περιστεγάζονται πολλά παιδιά από τα πιο μικρά του Γυμνασίου μέχρι τους πολύ μεγαλύτερους του Λυκείου εκείνους που «αγγίζουν» οριακά την ενηλικίωση. Σε όποια τάξη και να είναι το κάθε παιδί έχει και μία ανάλογη ψυχολογία, συναίσθημα, όταν είναι να ξεκινήσει η νέα του χρονιά.

      ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ Α’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

      Πάνω απ’ όλα… ψυχραιμία! Η πρώτη δημοτικού είναι μια φυσική εξέλιξη και δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι επώδυνη. Είναι κάτι καινούριο, αλλά συναρπαστικό και όχι τρομακτικό. Δεδομένου ότι ο γονιός μπορεί να ελέγξει καλύτερα τα συναισθήματά του από το επτάχρονο παιδάκι του, εκείνος αναλαμβάνει το ρόλο να το επηρεάσει. Όντως, η αγωνία και το άγχος μπορεί να ανακυκλώνονται και ανατροφοδοτούνται μεταξύ του γονιού και του παιδιού. Αυτόν τον φαύλο κύκλο πρέπει να σταματήσει ο γονιός και να μεταδώσει πρώτος το μήνυμα που συνοψίζεται στο «ας μην αγχωνόμαστε»! (Καλλιαντά Θ. Εκπαιδευτικός)

      Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι ένα πολύ μεγάλο γεγονός για γονείς και παιδιά. Είναι μια νέα αρχή για μια σχολική χρονιά που θα κρατήσει 9 μήνες. Χαρά, περιέργεια, ανυπομονησία, αλλά και αγωνία είναι τα συναισθήματα που νιώθουν τα περισσότερα παιδιά, μικρά ή μεγάλα για αυτή τη μέρα. Πώς θα είναι στ’ αλήθεια η πρώτη μέρα στο σχολείο; Η μέρα αυτή είναι φορτισμένη και είναι λογικό. Όμως, στην πραγματικότητα η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι μια μέρα με πολλά καινούρια πράγματα και πρόσωπα, αλλά στην πραγματικότητα κρατάει πολύ λίγο και θα είναι πολύ πιο απλή σε σχέση με τις επόμενες, η πρώτη μέρα θα είναι γεμάτη νέες εμπειρίες και πολλά νέα συναισθήματα. Τα παιδιά θα έχουν την πρώτη εντύπωση από τη δασκάλα ή το δάσκαλο, αλλά και τους συμμαθητές τους.

      Πλέον η μετάβαση ενός παιδιού στην έναρξη της σχολικής του περιόδου ιδίως της α’ Δημοτικού είναι πολύ πιο άμεση και ομαλή, σ’ αυτό έχει βοηθήσει αρκετά το Νηπιαγωγείο, ο Παιδικός Σταθμός, η αποχώρηση του παιδιού από την «μητρική αγκαλιά» έχει ήδη γίνει οπότε στο Δημοτικό δεν αντιμετωπίζεται πλέον τέτοιου είδους ζητήματα. Στην Α’ τάξη του Δημοτικού τα μαθήματα έχουν την μορφή παιχνιδιού, τα εικονογραφημένα βιβλία είναι σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο που να είναι προσιτά στα παιδιά οπότε και η μετάβαση τους στην νέα αυτή πραγματικότητα να είναι πιο ήρεμη, ομαλή και σχεδόν καθόλου εκφοβιστική. Μέσα από το σχολείο το παιδί αποκτά αναγνώριση από τους άλλους για τα επιτεύγματα του, τις επιδόσεις του στα μαθήματα, στα αθλήματα, στα ομαδικά παιχνίδια. Η συντροφιά του από μία ομάδα παιχνιδιού γίνεται ομάδα εργασίας. Οι γονείς και το οικείο περιβάλλον χρειάζεται να κάνει προσπάθεια. Έτσι ώστε το παιδί να μάθει στην συνεργασία, στο μοίρασμα, στην ομαδικότητα. Μαθαίνοντας στο παιδί να διαβάζει, να αναγνωρίζει εικόνες και να τις αναλύει ακόμα και να μετράει μέχρις ενός λογικού επιπέδου και σημείου, δημιουργείται η ικανοποίηση της προόδου και της ωρίμανσης, να νιώθει και το ίδιο ικανό και ότι προχωρά παρακάτω, εξελίσσεται μέσα από την μάθηση. Ο κ. Χαράλαμπος Πετράς, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο κέντρο Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας "Στήριξη", υποστηρίζει τα εξής: «Η μετάβαση του παιδιού στο στάδιο της σχολικής ζωής, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της προσαρμογής του ανθρώπου σε διάφορες καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει στη ζωή του. Στις περιπτώσεις φοίτησης στο σχολείο για πρώτη φορά, είναι σύνηθες να εκδηλώνεται στα παιδιά ένα άγχος αποχωρισμού και μια σχολική άρνηση, που η ένταση του τρόπου, του χρόνου και του βαθμού στον οποίο βιώνονται, αποτελούν ακριβέστερες ενδείξεις του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού στο σύνολό της».

      Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

      Συχνά οι μητέρες αναφέρουν ότι κάθε πρωί γίνεται μάχη για να ξυπνήσουν τα παιδιά, να τα ντύσουν, να πάρουν το πρωινό τους και να φύγουν για το σχολείο. Τα παιδιά αρνιούνται να σηκωθούν και ύστερα τσακώνονται. Αρκετές μητέρες πιστεύουν ότι είναι υπεύθυνες για την προετοιμασία των παιδιών τους για το σχολείο αλλά και για την άρνηση των παιδιών να ακολουθήσουν το σχολικό τους. Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία ο γονιός καλό είναι να αγοράσει ένα ξυπνητήρι, να δείξει στα παιδιά πως λειτουργεί και να τα πληροφορήσει πως πιστεύει ότι είναι ικανά μόνα τους να ξυπνάνε, να ντυθούν και να προσαρμοστούν για το σχολείο τους. Η όλη διαδικασία βοηθά το παιδί ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού να προσαρμόζονται στην ανάγκη ότι η δραστηριότητα του σχολείου, είναι η δική τους απασχόληση το δικό τους καθήκον, όπως έχουν οι γονείς την εργασία τους. Μπορεί βέβαια κάποιες φορές να μην κυλούν όλα ομαλά όπως θα πίστευαν οι γονείς, χρειάζεται όμως επιμονή, σταθερότητα και έπαινο για την αλλαγή τους αυτή. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ συχνά οι γονείς πλέον αναλαμβάνουν εξολοκλήρου σ’ ότι αφορά την φροντίδα του παιδιού τους ακόμα και αυτά που είναι καθαρά πρωτοβουλία των παιδιών.

      Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

      Το χιούμορ για ένα παιδί και ιδίως στο πλαίσιο του σχολείου, αργότερα στο φροντιστήριο, του, στην σχολή που θα περάσει είναι ένα σημάδι φιλίας που το ελευθερώνει από την υποχρέωση ενός αυστηρού και κλειστού σεβασμού και φόβου, είναι μία απόδειξη στοργής από μέρους του μεγάλου (Νηλ Α.Σ 1966). Τα παιδιά παλαιότερα συναντούσαν το χιούμορ από τον δάσκαλο πολύ σπάνια, πλέον αυτό έχει αλλάξει σ’ αυτό ίσως να έχει βοηθήσει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι νεαρής ηλικίας εκπαιδευμένοι στην Ψυχολογία του παιδιού -μαθητή, είναι πιο κοντά στις ανάγκες τους, κατανοούν εύκολα και όχι άκαμπτα τις δυσκολίες τους, τους προβληματισμούς τους. Τα μικρότερα παιδιά έχουν πολύ περισσότερο το αίσθημα του αστείου παρά του χιούμορ. Οι δάσκαλοι τις πρώρες ημέρες της σχολικής περιόδου οφείλουν να έρχονται «κοντά» στα παιχνιδιάρικα παιδιά της α’ Δημοτικού, να τα κάνουν να νιώθουν ασφάλεια, να τους δίνουν κίνητρο και να τους «πλουτίζουν» την φαντασία τους με όμορφες διηγηματικές/ εκπαιδευτικές ιστορίες, ένα ξεκίνημα μιας αρχής που θα ακολουθήσει μία εποικοδομητική συνέχεια. Οι γονείς μπορούν να μοιράζονται με τον δάσκαλο/α οτιδήποτε τους απασχολεί σχετικά με το παιδί. Οι δασκάλες/οι όχι απλώς είναι θετικές/οι στην επικοινωνία με τους γονείς, αλλά συχνά την επιδιώκουν, καθώς βοηθά να κάνουν τη δουλειά τους πιο καλά και πιο σωστά, για το όφελος του παιδιού τους. Μιλήστε για τις ανησυχίες σας, ρωτήστε τους για συμβουλές σχετικά με τον δικό σας ρόλο στο διάβασμα του παιδιού και φυσικά θα πρέπει να την/ον ενημερώσετε έγκαιρα για τυχόν ζητήματα που αφορούν τη σωματική ή ψυχική υγεία του παιδιού ή και για τυχόν άλλες δυσκολίες της οικογένειας ή του περιβάλλοντός του που θα πρέπει να γνωρίζει (π.χ. χωρισμός γονιών, πένθος, αρρώστια).

ΈΦΗΒΟΙ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΜΕ ΑΙΤΙΑ

    Με τον όρο «αρνητική συμπεριφορά» εννοούμε πράξεις ή λέξεις που προσβάλλουν, θίγουν τα δικαιώματα, την ασφάλεια των άλλων ή είναι καταστροφικές και επικίνδυνες για τον ίδιο τον έφηβο.
    Κατά ένα παράδοξο τρόπο έχουμε συνηθίσει όλοι μας να κατακρίνουμε την αρνητική συμπεριφορά των νέων. Αναθέτουμε 100% το βάρος της ευθύνης στις δικές τους πλάτες σαν να είναι οι μόνοι υπαίτιοι για ό,τι κακό συμβαίνει στην οικογένεια και τη ζωή των γονέων τους.
    Μήπως όμως εθελοτυφλούμε; Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί ένας έφηβος έχει μια τόσο έντονη αρνητική συμπεριφορά, κυρίως προς τους γονείς του;
    Οι βασικοί στόχοι αυτής της συμπεριφοράς είναι:
1. Προσοχή: ο έφηβος προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή των γονέων του και όχι μόνο.
2. Δύναμη: ο έφηβος θέλει να επιδείξει στους γονείς του ότι και αυτός έχει δύναμη.
3. Εκδίκηση: ο έφηβος επιδιώκει με τη συμπεριφορά του να εκδικηθεί τους γονείς του.
    Αυτοί οι στόχοι της αρνητικής συμπεριφοράς δεν προωθούν την εξέλιξη του ατόμου, αλλά μάλλον την εμποδίζουν. Τα παιδιά που παρουσιάζουν τέτοια συμπεριφορά είναι συνήθως αποθαρρυμένα. Στέλνουν κάποια ισχυρά μηνύματα στους γονείς τους και στην κοινωνία. Παιδιά που είναι ευχαριστημένα από τους γονείς τους και τους εαυτούς τους δε δημιουργούν προβλήματα ούτε στους εαυτούς τους, ούτε στους άλλους.
Εκτός από τους 3 βασικούς στόχους της αρνητικής συμπεριφοράς θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε τον κατάλογο και με τρία ακόλουθα συναισθήματα: συγκίνηση, παραδοχή από τους συνομηλίκους, ανωτερότητα. Οι στόχοι αυτοί αντιπροσωπεύουν μεθόδους που οι έφηβοι χρησιμοποιούν για να εκπληρώσουν την επιθυμία να ανήκουν και αυτοί κάπου.
Ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσετε τα αίτια της αρνητικής συμπεριφοράς του εφήβου σας είναι να παρατηρήστε πρώτα τα δικά σας συναισθήματα και μετά τον τρόπο με τον οποίο ο έφηβος ανταποκρίνεται σ’ αυτά που λέτε ή κάνετε.
    Παρατηρήστε λοιπόν τα δικά σας συναισθήματα πρώτα απέναντι στην αρνητική συμπεριφορά του εφήβου σας: αισθάνεστε ενοχλημένοι; Θυμωμένοι; Πληγωμένοι; Απογοητευμένοι;
    Στη συνέχεια παρατηρείστε πως αντιδρά ο έφηβος στη δική σας αντιμετώπιση της δικής του συμπεριφοράς: Σας αγνοεί; Κατσουφιάζει; Διαφωνεί; Σταματάει προσωρινά να συμπεριφέρεται άσχημα και μετά ξαναρχίζει; Αν πρώτα συνειδητοποιήσετε πώς αισθάνεστε και στη συνέχεια παρατηρήσετε πως αντιδρά ο έφηβος στην προσπάθειά σας να τον διορθώσετε, θα κατανοήσετε τι είναι αυτό πραγματικά που επιδιώκει και θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά την αρνητική συμπεριφορά του.
    Ας εξετάσουμε το παράδειγμα της επίδειξης δύναμης.
    Οι έφηβοι που αναζητούν δύναμη, πιστεύουν ότι γίνονται σημαντικοί, όταν προκαλούν την εξουσία και ανακτούν τον έλεγχο. Φοβούνται ότι οι άλλοι θέλουν να τους εξουσιάσουν γι’ αυτό προσπαθούν να βρουν τρόπο για να επιβληθούν αυτοί σε κάθε κατάσταση. Οι έφηβοι αυτοί είναι δυνατόν να καταδυναστεύσουν τους γονείς τους. Οι έφηβοι που αναζητούν δύναμη, θέλουν να γίνεται πάντα το δικό τους. Η συμπεριφορά των εφήβων που έχει στόχο την επίδειξη δύναμης συνδέεται με το θυμό.
    Στην περίπτωση της επίδειξης δύναμης, το αίσθημα των γονιών είναι να αισθάνονται ενοχλημένοι. Στην περίπτωση της εκδήλωσης εκδίκησης, οι γονείς αισθάνονται πληγωμένοι. Στην περίπτωση, τέλος, της επίδειξης ανικανότητας, οι γονείς αισθάνονται απογοητευμένοι. Πρώτο βήμα λοιπόν για την αντιμετώπιση της αρνητικής συμπεριφοράς των εφήβων είναι η αναγνώριση εκ μέρους των γονέων του στόχου αυτής της αρνητικής συμπεριφοράς.

    ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ
    Η έννοια της αυτοαναφοράς μας επιτρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στην κατανόηση αφ ενός των αντιλήψεων ενός εφήβου και αφ ετέρου στις αντιλήψεις που επικρατούν στο οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Για παράδειγμα το θέμα της σεξουαλικότητας και της αμφιλεγόμενης σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Ως γονείς είναι να αναρωτηθούμε τι να σημαίνει για εμάς αυτή η δική μας έντονη ενασχόληση με το συγκεκριμένο θέμα, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ότι η συγκεκριμένη ενασχόληση απορρέει από έναν βαθύτερο προβληματισμό γύρο από το μέλλον των παιδιών.
    Εποικοδομητικό θα ήταν να δεχθούμε ότι αυτή η εμμονή να βοηθηθούν τα παιδιά λειτουργεί ικανοποιητικά γύρω από τις θεμελιακές ανακατατάξεις γύρω από το ρόλο του άνδρα και της γυναίκας άρα και την σχέση μεταξύ τους. Αντί να ακούμε τα παιδιά και τα θέματα που τους απασχολούν ή όχι θα αναγκαζόμασταν να δεχθούμε ότι το θέμα είναι κοινό σε μικρούς και μεγάλους όπως και η ανησυχία για τον κλονισμό της οικογένειας.
    Άραγε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι να ενταχθεί σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο ,ώστε να αυξηθεί η εσωτερική συγκρότηση των εφήβων;; Πόσοι γονείς ή εκπαιδευτικοί μπορούν να μιλήσουν σ’ ένα έφηβο για τον ρόλο τους ως άνδρες ή ως γυναίκες χωρίς οι ίδιοι να πέσουν σε αντιφάσεις και ασάφειες;; Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η αυξανόμενη χαοτική συμπεριφορά των εφήβων –ναρκωτικά, ψυχιατρικά προβλήματα, νεανική εγκληματικότητα..... εκφράζουν την αύξηση των δυσλειτουργικών αντιλήψεων, συναισθημάτων και ενεργειών που αφορούν την σύγχρονη οικογένεια. Γιατί εθελοτυφλούμε όταν θεωρούμε ότι οι σεισμοί πολλών ρίχτερ που συγκλονίζουν την σύγχρονη οικογένεια δεν επηρεάζουν τον τρόπο που θα λειτουργήσει ο έφηβος μέσα στο σπίτι, μέσα στο σχολείο, στους χώρος δραστηριότητας του (επαγγελματικοί στόχοι, σχέσεις με τον μελλοντικό σύντροφο)!!!
    Οι έφηβοι ξεκάθαρα αναζητούν καινούργιους τρόπους συνύπαρξης. Η επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη γίνεται πλέον πιο σημαντική, πέραν από την ανταλλαγή των υλικών αγαθών. Ο σκοπός για την συμβίωση των μελών μιας οικογένειας συνδέεται ολοένα και περισσότερο με την ψυχοκοινωνική τους επιβίωση. Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι οι έφηβοι τονίζουν με έμφαση την ανάγκη τους για επικοινωνία. Αν κάποτε ο ρόλος της οικογένειας της βιομηχανικής εποχής ήταν να παραδώσει στην κοινωνία ένα εκπαιδευμένο μέλος για να αυξηθεί η βιομηχανική παραγωγή, η οικογένεια της μεταβιομηχανικής εποχής σκοπό της έχει να παραδώσει στην κοινωνία συγκροτημένα άτομα όπου θα μπορούν να συμβάλουν στην λειτουργικότητα των ομάδων στις οποίες θα ανήκουν.



    ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ
    Όχι μόνο το ζητούν αλλά το φωνάζουν κιόλας: «Δεν θέλουμε τους γονείς από επάνω μας, μα δίπλα μας». Σ’ ένα παιδί έως τα 10 του μπορεί ο γονιός να είναι «κατά πάνω του». Το ίδιο ούτε το καταλαβαίνει, αλλά ούτε και το συνειδητοποιεί, δεν έχει την ενδοστρέφεια, δεν βασανίζεται. Η εφηβική ηλικία όμως αναδιπλώνεται, στρέφεται στον εαυτό της. Οι έφηβοι θέλουν τους γονείς τους δίπλα τους. Οι έφηβοι δεν λένε μακριά, μα δίπλα. Κάτι άλλο που ζητούν οι έφηβοι από τους μεγαλύτερους είναι να «ξεχάσουν την εποχή τους ή να προσαρμοστούν στην τωρινή». Όποια ηλικία και αν έχουν οι γονείς οι έφηβοι τους βλέπουν ως πολύ μεγάλους. Καλό και χρήσιμο είναι οι γονείς να κάνουν την αυτοκριτική τους, την αυτογνωσία και να ελέγξουν τον αυτοέλεγχο τους.

    ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΙ
    Ακατάλληλοι τρόποι γονικής συμπεριφοράς
Κάθε γονέας επιθυμεί και θέλει να έχει άριστες σχέσεις με τα παιδιά του, το δύσκολο είναι πως θα βρεθεί ο τρόπος να υλοποιηθούν σωστά οι σχέσεις και τα εφόδια. Αρκετοί γονείς αποφασίζουν να είναι διαλλακτικοί, φιλικοί, τι γίνεται όμως όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα έφηβα παιδιά τους;; Αρκετοί γονείς τα ξεσπάσματα αυτά τα αντιμετωπίζουν ως «μία περίοδο κρίσεις και θα περάσει», ή «μόνο με αυταρχικότητα καταλαβαίνουν αυτοί οι νέοι». Όλα αυτά όμως δεν έχουν τα θεμιτά αποτελέσματα. Ένα αρκετά συχνό μοντέλο γονικής συμπεριφοράς είναι οι «Ανεχτικοί», οι οποίοι διστάζουν να υποστηρίξουν τις απόψεις και τα πιστεύω τους ανοιχτά. Χαρακτηρίζονται ως καλόβολοι, δεν διαφωνούν σχεδόν ποτέ με τους εφήβους, σπάνια θα εκφέρουν την γνώμη τους για διάφορα θέματα. Η σύγκρουση αποφεύγεται με κάθε τρόπο. Πάντως κοινωνικά αυτό το γονικό μοντέλο θεωρείται ιδανικό για την εξισσορόπηση της οικογένειας. Η αποτυχία της ανεκτικότητας αφαιρεί από τους γονείς και από τον έφηβο την έννοια του σεβασμού και της αλληλοεκτίμησης. Οι έφηβοι δεν συνεργάζονται ως μέλη της οικογένειας τους, οι γονείς δυσκολεύονται να διατηρήσουν την ενότητα της οικογένειας τους.

    ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
1. Οικογενειακή ατμόσφαιρα
2. Αριθμός των αδελφών κατά σειρά γέννησης
3. Κοινωνικοοικονομική κατάσταση
4. Πληθυσμιακή μετακίνηση

    ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ /ΘΕΣΗ ΕΦΗΒΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΟΝΕΑ
1. Απορριπτική στάση. Ο έφηβος δεν τους παραδέχεται, μέχρι και την αρχή της εφηβείας ο γονιός για το παιδί ήταν σ’ ένα βάθρο, τώρα η εξιδανίκευση σιγά-σιγά καταλύει και η εικόνα του παίρνει μία πιο πραγματική άποψη και θέση.
2. Η στάση της ειρωνείας. Συχνά μπορεί να συναντήσουμε ανθρώπους που θέλουν να «εξουδετερώσουν» κάτι και το ειρωνεύονται. Οι έφηβοι σ’ αυτή την αναπτυξιακή τους (σ’ όλα τα επίπεδα) φάση δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν λογικά μία νέα κατάσταση και έτσι ειρωνεύονται.
3. Επαναστατική στάση. Η επανάσταση τους είναι συχνά επίμονη και σκληρή, εδώ ανήκουν γονείς όπου δεν φρόντισαν να συνεννοηθούν με τα παιδιά τους για διάφορα θέματα σε μικρότερη ηλικία. Οι έφηβοι είναι ανοιχτοί προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά η επαναστατικότητα αυτή απέναντι στους γονείς γίνεται σε περιβάλλοντα χρόνο και χώρο όπου αυτές οι δύο γενιές δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν, να κατανοήσουν.

«ΌΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΝΑΙ «ΕΜΠΟΔΙΟ» ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!!!»

    Ακούγοντας την έννοια «ανεπιθύμητα παιδιά» αναρωτιέμαι τι ωθεί τους ανθρώπους να νιώθουν έτσι ή τι κρύβεται πίσω από αυτό το συναίσθημα που πολλές φορές «πνίγει» και συστήνονται με την έννοια «ανεπιθύμητα» ή και «ανεπιθύμητοι»!!! Υπάρχουν ζευγάρια-γονείς που θυμώνουν όταν ακούν από άλλους ανθρώπους ότι ένα παιδί είναι εμπόδιο στην σχέση, ή τι «κάνουμε τώρα με τον ερχομό του;;». Δεν χρειάζεται να αποτελεί κανόνα οι άνθρωποι να γίνονται γονείς όταν προκύπτει μία εγκυμοσύνη σε περίοδο που η ετοιμότητα τους δεν είναι εφικτή. Ή ακόμα και όταν σε μία σχέση ο ένας από τους δύο έχει ήδη ένα παιδί από έναν άλλο γάμο ή δεσμό. Εδώ θα αναφερθούμε στο κομμάτι που ένα παιδί έρχεται στην ζωή παρ’ όλα αυτά όμως υπάρχει ένας εσωτερικός θυμός από την γονεϊκή πλευρά, πως αυτό μεταφέρεται ασυνείδητα στο μεγάλωμα και στην εξέλιξη του παιδιού. Η δεύτερη αναφορά θα γίνει όταν σε μία σχέση υπάρχει από τον έναν ή και από τους δύο παιδιά άλλων γάμων ή σχέσεων.
    Εκφράσεις όπως «Εγώ δεν ήθελα.... ο πατέρας σου επέμενε να σε κρατήσουμε», «από τότε που γεννήθηκες η ζωή μου πηγαίνει όλο και πιο πίσω» ή «Έχω στερηθεί τα πάντα για σένα, από τότε που σ’ είχα στην κοιλιά μου», «εγώ δεν έζησα την ζωή μου για χάρη σου......!!!», είναι σύνηθες. Υπάρχουν αρκετές εκφράσεις που «κλειδώνουν» την ζωή και την εξέλιξη ενός ατόμου ακόμα και σ’ όλη την πορεία της ενήλικης ζωής του. Ακόμη και οι γυναίκες που εγκυμονούν αλλά νιώθουν μη-έτοιμες για αυτή τη νέα τους πραγματικότητα ο φόβος και το άγχος –κυρίως- επικρατεί τότε και η κύηση τους, επιφέρει προβλήματα. Υπάρχει μία συσωρευμένη κούραση και παραίτηση. Εκτός από τους σημαντικούς - βιολογικούς λόγους οι ψυχολογικοί καθορίζουν όλη την πορεία μιας εγκυμοσύνης αλλά και τι θέση κρατά η νέα μητέρα. Άλλες πάλι (γυναίκες) ανθυποβάλουν την θέση τους και η κύηση διακόπτεται, άλλες πάλι έχουν στην διάθεση τους 8-9 μήνες να «προετοιμαστούν» στην θέση και στον ρόλο αυτό και να δουν τι σημασία έχει για τις ίδιες η επιλογή τους αυτή.
    Οι οικογενειακοί –συστημικοί Ψυχοθεραπευτές παίρνοντας από έναν ενδιαφερόμενο ένα γενεαλογικό δέντρο ή γεννεόγραμμα υπολογίζουν εκτός από τα μέλη που είναι εν’ ζωή και τα μωρά που δεν είναι πλέον ή που δεν γεννήθηκαν ποτέ εξαιτίας κάποιας αποβολής ή έκτρωσης. Τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν έχουν άμεση σχέση μ’ εκείνα που ήρθαν στην ζωή μετά από μία άμβλωση. Ή ακόμα και η σημασία για τον γονιό να μην κρατήσει στην συγκεκριμένη φάση εκείνο το μωρό. Όταν κάποιο «χάνεται» το αμέσως επόμενο παίρνει τον τίτλο του «ευνοημένου» παιδιού. Άρα λοιπόν, για πολλούς μία «ανεπιθύμητη» εγκυμοσύνη είναι λύτρωση στην συγκεκριμένη φάση από το να το φέρουν στην ζωή....και μετά τι επικρατεί.....;;!!!
    Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη!

    Είναι δίλλημα για αρκετούς νέους συντρόφους αν θα κρατήσουν το μωρό που κυοφορεί η κοπέλα. Οι ηθικοί, κοινωνικοί αλλά και θρησκευτικοί λόγοι πάλονται μέσα στον ενδιαφερόμενο και συνήθως δεν επικρατεί η συναισθηματική ετοιμότητα εκείνης της στιγμής. Σημαντικό ρόλο έχουν οι ενοχές για τα άτομα αυτά «ναι αλλά αν δεν το κρατήσω, ο Θεός μετά όταν θα θέλω θα με τιμωρήσει;;». Είναι από τις ποιο δύσκολες περιόδους κυρίως της γυναίκας. Ακόμα και ζευγάρια που θέλουν πολύ να προχωρήσουν σ’΄αυτό το βήμα, εκείνη την στιγμή δειλιάζουν-κομπιάζουν οι προσωπικές ανασφάλειες έχουν στήσει ήδη τον χορό τους.

    Τα ερωτήματα που γεννιούνται στο σημείο αυτό, είναι πολλά και κάθε φορά αφορούν και τους δύο:

-Πόσο έτοιμοι είμαστε και οι δύο για ένα τέτοιο βήμα;
-Τι γίνεται στην περίπτωση που ο ένας εκ των δύο είναι ανένδοτος να μπει σε γονεικό ρόλο;
-Πρέπει η επιλογή της απόκτησης παιδιού να είναι επιλογή μόνο του ενός;
-Τι ρόλο παίζει η κοινωνία, η οικογένεια και η θρησκεία στην λήψη της καλύτερης για μας απόφασης;
-Πόσο κλονίζει τη σχέση του ζευγαριού μια τέτοια διαφωνία;
-Πως μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς πατέρα;
-Τι θα πρέπει να γνωρίζει το παιδί και τι όχι;
-Πρέπει να υπάρξει νομική αντιδικία για το συμφέρον του παιδιού;

    Γυναίκες που «επιλέγουν» την μέθοδο της άμβλωσης
    Σύμφωνα με στοιχεία της Εταιρείας Οικογενειακού Προγραμματισμού , τα οποία δόθηκαν στη δημοσιότητα το Φεβρουάριο του 2000, κάθε χρόνο πραγματοποιούνται στην Ελλάδα 100.000 έως 120.000 εκτρώσεις. Αυτός ο αριθμός ισοδυναμεί με τις ετήσιες γεννήσεις και δίνει στη χώρα μας μια θλιβερή πρωτιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Είναι κοινό μυστικό ότι πoλλές Ελληνίδες αντιμετωπίζουν την άμβλωση ως μέθοδο οικογενειακού προγραμματισμού, προφανώς επειδή έχουν ελλιπή ή λανθασμένη πληροφόρηση για την αντισύλληψη. Η άποψη αυτή ενισχύεται από ανώνυμα ερωτηματολόγια τα οποία συμπλήρωσαν έφηβες που προσήλθαν το 1998 στη Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών που εδρεύει στο Αρεταίειο. Από αυτά προκύπτει ότι ένα στα τρία κορίτσια ηλικίας 14 έως 19 ετών έχει κάνει έκτρωση.

    Η επέμβαση και το νομικό πλαίσιο

    Στην Ελλάδα οι αμβλώσεις νομιμοποιήθηκαν με το νόμο 1609/86. Αυτό σημαίνει ότι μια γυναίκα μπορεί να κάνει έκτρωση μέχρι και την 12η εβδομάδα, εφόσον συντρέχουν λόγοι και εξεταστεί από επιτροπή. Αυτό αναφέρει το γράμμα του νόμου. Ωστόσο, η εξέταση από επιτροπή δεν είναι απαραίτητη στην περίπτωση που η ενδιαφερόμενη απευθυνθεί σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο.
    Στην περίπτωση πολλών αμβλώσεων, ενδέχεται να μη διεξαχθεί ομαλά ή να μην ολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη όταν η γυναίκα αποφασίσει ότι θέλει να αποκτήσει παιδί. Σε ό,τι αφορά τις ψυχολογικές επιπτώσεις που μπορεί να προκαλέσει μια έκτρωση, τις πρώτες ημέρες μετά την επέμβαση η γυναίκα νιώθει αμηχανία και συνήθως έρχεται αντιμέτωπη με ηθικά διλήμματα. Η μετατραυματική περίοδος διαρκεί συνήθως έξι μήνες. Σε ποσοστό 1% η άμβλωση θεωρείται μια πολύ τραυματική εμπειρία που επηρεάζει το άτομο για πολύ καιρό. (Βούρτση)

    Πως ο φόβος μπορεί να γίνει επιθυμία

    Τις περισσότερες φορές ο ερχομός ενός παιδιού δεν βρίσκει πάντοτε και τους γονείς έτοιμους και πιστά εκπαιδευμένους στον νέο τους ρόλο. Οι αγωνίες τους είναι έντονες πολλές φορές περνούν από το μυαλό τους ακόμα και αρνητικές σκέψεις και κάποιοι δεν διστάζουν φανερά να εκδηλώσουν και την έντονη τους άρνηση. Για κάποιους ενήλικες είναι πρόκληση να αντιμετωπίσουν τις υπάρχουσες φοβίες που γεννήθηκαν μ’ αφορμή τον ερχομό του παιδιού τους, για άλλους πάλι μία αποφυγή με το ενήλικο κομμάτι των ευθηνών και προτεραιοτήτων. Ακούγεται συχνά ότι κυρίως κάποιοι άντρες επιθυμούν με την σύντροφο τους να είναι μαζί, για πολλά-πολλά χρόνια, να πορεύονται και στα πρώτα αποτελέσματα ότι η γυναίκα είναι έγκυος, να διστάζουν, να σαστίζουν και η συμπεριφορά τους να μεταλλάσσεται. Είναι άραγε ο φόβος της ανεπάρκειας ή το περιβόητο σύνδρομο του «πήτερ Παν», που βρίσκει τα περισσότερα αγόρια να επιθυμούν να μένουν σ’ αυτό τον ρόλο και να αποφεύγουν διακαώς τον ρόλο του «άντρα».;; Πολλές φορές η Συμβουλευτική Ψυχολογία «βοηθάει» τα ζευγάρια –που το θέλουν βέβαια- να βγαίνουν νικηφόρα από τον λαβύρινθο των αγωνιών και της αναποφασιστικότητας. Όταν ακολουθεί επεξεργασία του εσώτερου ψυχισμού ο καθείς έρχεται αντιμέτωπος με τις προσωπικές ανωριμότητες του και ο δρόμος προς την συνειδητοποίηση είναι πλέον εφικτός. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο δρόμος είναι για όλους ο ίδιος, υπάρχουν άνθρωποι δηλαδή που η συνειδητή τους επιλογή είναι να μην γίνουν, ακόμα και ποτέ γονείς. Είναι εντάξει μ’ αυτό συνειδητά πλέον έπειτα από τέτοιου είδους εσώτερες αναζητήσεις. (Χουρδάκη Μ. 1992)
    Το ενδιαφέρον για ένα παιδί είναι συνεχόμενο και ενεργό σ’ ολόκληρη την ζωή ενός ενήλικα. Σε άλλους γίνεται πιο φανερά ενώ σε κάποιους όχι τόσο. Ανάλογα με την προσωπική φάση του καθενός, είτε ως σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, είτε ως προστασία της εγκυμοσύνης και άλλοτε ως οικογενειακός προγραμματισμός για την φροντίδα της ανατροφής ενός παιδιού. Οι άνθρωποι εκείνοι που καλούνται να υποδεχτούν το μωρό τους είναι υπεύθυνοι για την αγωγή του, για την εξελικτική ψυχολογία του. Συγκεκριμένα οι αρχικοί ρόλοι τους είναι: -η κάλυψη των βασικών βιολογικών τους αναγκών. Μ’ αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η σωματική ακεραιότητα. –φροντίδα για την προαγωγή της γλωσσικής τους έκφρασης, αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, κανόνες συμπεριφοράς, θετική στάση προς το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον. –φροντίδα για την συγκρότηση της προσωπικότητας του παιδιού. –ακαδημαϊκές γνώσεις, επαγγελματικά εφόδια επαγγελματικών δεξιοτήτων όπου είναι απαραίτητες για την μελλοντική κοινωνική και εργασιακή καταξίωση. Αυτοί είναι κάποιοι από τους «κανόνες», που ένας νέος γονιός γνωρίζει και οφείλει να δώσει απλόχερα στην νέα ύπαρξη της ζωής του.

    Φταίει ο ερχομός ενός μωρού για την απομάκρυνση του ζευγαριού;;

    Όχι πια σύζυγοι κι εραστές. Μόνο φίλοι και γονείς; Ή κάπως έτσι!! Από τότε που ο μικρός σίφουνας εισέβαλε στο σπιτικό σας, µε γέλια και µε κλάματα, η ερωτική σας ζωή άλλαξε ριζικά. Συμβαίνει σε πολλά ζευγάρια που αποκτούν παιδί, μετά τη γέννηση του µωρού, η ερωτική, σεξουαλική ζωή να τοποθετείτε στην άκρη. Εξακολουθείτε να αγαπιέστε, αλλά οι στιγμές χαλαρότητας, φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το ζευγάρι θυμώνει και ο ένας ξεσπά στον άλλον, δεν παραδέχονται τι είναι εκείνο που τους φταίει. «Ενώ πολλά ζευγάρια πιστεύουν πως ο ερχομός του παιδιού θα φέρει μεγαλύτερη εγγύτητα στο ζευγάρι, οι έρευνες δείχνουν ότι µειώνεται η ικανοποίηση από τη σχέση και αυξάνονται οι εντάσεις μετά τον ερχομό του παιδιού». (Κυρανά Ε) «Ενώ το 68% των γυναικών που δεν έχουν παιδί δηλώνουν ικανοποιημένες από τη σχέση τους, το αντίστοιχο ποσοστό, όταν υπάρχει παιδί, είναι µόνο 38%. Η μείωση στην ικανοποίηση από τη σχέση εμφανίζεται στις γυναίκες συνήθως κατά τον πρώτο χρόνο, ενώ στους άνδρες κατά τον 2ο χρόνο του παιδιού. Ωστόσο, δεν επιβαρύνεται η σχέση όλων των ζευγαριών. Εκτιμάται πως το 18-30% των ζευγαριών βιώνουν καλύτερη ποιότητα στη σχέση µε τον ερχομό του παιδιού». Πολλές μελέτες διεθνώς έχουν δείξει μείωση στην ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού συνήθως 3 µήνες μετά την γέννα. Σε µελέτη στη Μ. Βρετανία (2000) το ποσοστό των ανθρώπων που αξιολόγησε τη ποιότητα της σχέσης του ως «κακή» ή «όχι πολύ καλή» αυξήθηκε από 1% πριν από τη γέννα σε 20% οκτώ µήνες μετά. «Παράγοντες που σχετίζονται µε το αν θα µειωθεί η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού είναι κυρίως η ποιότητα της σχέσης πριν την εγκυμοσύνη».

    Μικρές καθημερινές πραγματικότητες

    «Τώρα πια τηλεφωνώ στον Αντώνη µόνο για να του υπενθυμίσω να πάρει γιαουρτάκια από το σούπερ μάρκετ ή για να του πω το τελευταίο ‘κατόρθωμα’ της μικρής», παραδέχεται η Μ, μητέρα της 13 μηνών Ιωάννας. «Τα τηλεφωνήματα έτσι απλά για να τον ακούσω έχουν πια περάσει στην εποχή προ µωρού! Πού χρόνος και διάθεση για τέτοια τώρα; Γυρίζω πτώμα κάθε βράδυ από το γραφείο καθώς πρέπει να αποδείξω ότι δεν άλλαξε τίποτε τώρα µε το παιδί. Όταν πια η μικρή δεήσει να κοιμηθεί, περασμένες δύο-γιατί είναι και πολύ δύσκολη στον ύπνο- εγώ το μόνο που θέλω είναι να πέσω στην αγκαλιά του Μορφέα». Όπως λέει χαρακτηριστικά η Μ, «όταν έχεις φτάσει πια στα όριά σου, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από έναν καλό ύπνο. Άλλωστε, όταν κοιτάζω τον εαυτό µου στον καθρέπτη, δεν καταλαβαίνω πώς και µε βρίσκει ακόμα ελκυστική. Εγώ βλέπω ένα αρχαίο σύμβολο µητρότητας, συµπεριλαµβανοµένης μπόλικης κυτταρίτιδας και δέκα παραπανίσιων κιλών από την εγκυμοσύνη. Σε σύγκριση µε πριν το παιδί, η ερωτική µου επιθυμία είναι πολύ πιο πεσμένη, για να μην πω στο ναδίρ».

    Πως αισθάνεται ο άντρας

    Ο σύντροφος µε τη μεγαλύτερη σεξουαλική επιθυμία συχνά νιώθει ανεπιθύμητος, αισθάνεται απόρριψη και κάποιες φορές, απόγνωση. Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να τον κάνουν να ζητάει περισσότερο επιτακτικά ή επίμονα τη σεξουαλική επαφή. Αυτό όμως δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, διότι το άτομο µε τη λιγότερη επιθυμία νιώθει πίεση να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί. «Σε βάθος χρόνου, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε µεγαλύτερη αίσθηση πίεσης, θυμό ή απόσυρση και σε μεγαλύτερη µείωση της σεξουαλικής επιθυμίας. Συνέπεια, όχι µόνο η μείωση των σεξουαλικών επαφών, αλλά και μείωση ή απουσία άλλων µορφών ερωτικής έκφρασης. Η έλλειψη σεξουαλικής εγγύτητας κάποιες φορές δημιουργεί και συναισθηματική απομάκρυνση στη σχέση ή συναισθήματα θυμού και στεναχώριας» (Κληρονόμου Ζ.)

    Πώς να αποκαταστήσετε την ερωτική σχέση μετά την γέννηση του µωρού

• Επικοινωνήστε. Μέσα από την ειλικρινή επικοινωνία σε κλίμα ασφάλειας και αποδοχής, μπορεί να στηρίξει ο ένας τον άλλον και από κοινού να βρουν τρόπους διαχείρισης προβλημάτων που συντελούν στη σεξουαλική απομάκρυνση.
• Μην πιέζετε. Είναι σημαντικό να μην ασκείται πίεση στον σύντροφο µε τη µικρότερη επιθυμία για να συµµετέχει σε σεξουαλική επαφή, είναι εξίσου σημαντικό να λαμβάνει σεξουαλική ικανοποίηση αυτός µε τη μεγαλύτερη επιθυμία.
• Ρυθμίστε τον ύπνο του παιδιού Ωστε να κοιμάται µόνο του στο δωμάτιο του, όλη τη νύχτα.
• Ζητήστε βοήθεια από ειδικούς. Θα μάθετε τρόπους ώστε να μπορείτε να διαχειρίζεστε τα προβλήματα και να απολαμβάνετε τη σχέση και τη σεξουαλική σας ζωή.

    Το προχώρημα σε μία νέα σχέση
Παιδιά από προηγούμενο γάμο

    Ο τρόπος της γνωριμίας με το παιδί καθορίζεται από το είδος της σχέσης. Δεν υπάρχει κατάλληλη ηλικία του παιδιού μας για να κάνουμε μια νέα σχέση ή να γίνει η γνωριμία με αυτή. Αλλά βέβαια θα λάβουμε υπόψη το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού όταν συζητάμε μαζί του. Αν η σχέση μας έχει ήδη γίνει σοβαρή, χρειάζεται να μιλήσουμε στο παιδί για αυτή τη σχέση, προτού γίνει η γνωριμία. Σε αυτή την περίπτωση, μπορούμε μετά να οργανώσουμε μια κοινή δραστηριότητα, ώστε να γνωριστούμε όλοι μαζί και από κοντά. Αποφεύγουμε επίσης να παρουσιάσουμε το νέο μας σύντροφο γενικά κι αόριστα σαν ‘φίλο’, στο πλαίσιο μιας π.χ. μεγάλης συγκέντρωσης, Οφείλει ο γονιός να ενημερώσει κατ’ ιδίαν το/α παιδί/α του για την συνάντηση αυτή. Όσο πιο μικρή είναι η ηλικία ενός παιδιού τόσο πιο προσεχτική είναι να γίνει αυτή η γνωριμία. Το νέο αυτό πρόσωπο δεν αντικαθιστά τον γονιό. Όσο απενεχοποιημένος είναι ο γονιός τόσο πιο άνετα θα νιώθει και το παιδί μ’ αυτή την γνωριμία. Υπάρχουν παιδιά ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν την ανάγκη να «τεστάρουν» τον νέο σύντροφο του γονιού. Αυτό μπορεί να επιφέρει θυμό και εκνευρισμό στο ενήλικο άτομο και να νιώθει μόνο και χωρίς συμμαχία. Σε κάθε περίπτωση η προσέγγιση αυτή είναι ξεχωριστή και ατομική και δεν χωρούν γενικευμένες έννοιες και συμβουλές. Είναι προτιμότερο οι αρχικές εκδηλωτικές διαχύσεις μπροστά στο παιδί να αποφεύγονται.
    Δεν υπάρχει κατάλληλος ‘χρόνος’ που πρέπει να μεσολαβήσει πριν γνωρίσουμε στο παιδί τη σχέση μας. Ανάλογα με τα άτομα και το είδος της σχέσης, μπορεί να είναι από εβδομάδες μέχρι και χρόνια. Δεν βλάπτει όμως να προσπαθήσουμε να μην είμαστε βιαστικοί. Καλό είναι πρώτα να βεβαιωθούμε ότι η σχέση αυτή είναι σημαντική για εμάς. Επίσης, καλό είναι ο νέος σύντροφος να έχει εκφράσει μόνος την επιθυμία να γνωρίσει το παιδί μας. Δεν χρειάζεται το παιδί να γνωρίζει κάθε νέα μας σχέση. Εμείς χρειάζεται να ξέρουμε τις απόψεις του νέου συντρόφου για τα παιδιά, την οικογένεια, το γονεϊκό ρόλο, τις σχέσεις κλπ, προτού προχωρήσουμε σε γνωριμία του παιδιού μας μαζί του/της. Καθώς και να λάβουμε υπόψη την προσωπικότητα του παιδιού μας. Αποφεύγουμε, να μιλήσουμε για πολύ προσωπικές σχέσεις, συναισθήματα, συνήθειες του παιδιού. Αν το παιδί νιώθει άνετα στην πορεία της γνωριμίας μπορεί να κάνει το ίδιο τέτοιες εκμυστηρεύσεις. Η σκέψη για ένα νέο προχώρημα έπειτα από ένα διαζύγιο ή διακοπή μιας σχέσης συνήθως προκαλεί φόβο, συνήθως καραδοκεί μία συστολή στην επανάληψη μιας αποτυχίας. Όταν η νέα γνωριμία προχωρήσει σε σχέση τότε τα άτομα είναι να ξεκαθαρίζουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια την νέα τους αυτή σχέση στο παιδί. Αρκετές ερωτήσεις υπάρχουν στο νου όπως, πως θα το πάρει το παιδί, αν είναι σωστό να του το πουν ακόμη.....πως θα εξελιχθεί η νέα συμβίωση. Τα προχωρήματα χωρίς προβληματισμούς δεν υπάρχει, ο καθένας οφείλει κυρίως στον εαυτό του να συνεχίσει την πορεία της ζωής του. Τα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο αντιμετωπίζουν δυσκολίες και οι γονείς είναι να παρατηρούν και να σέβονται αυτή τους την δυσκολία της νέας πραγματικότητας. Μία νέα σχέση ή ένας δεύτερος γάμος είναι μία δύσκολη κατάσταση που είναι να αντιμετωπίσουν τα παιδιά έπειτα από εκείνη του διαζυγίου των γονιών του. Αυτή η αλλαγή για όλους έχει ένα ρίσκο για τα παιδιά αλλά και για τους νέους συντρόφους. (Καππάτου Α. 1999)

    Όταν οι γονείς ξαναπαντρεύονται (τι να δίνεται προσοχή):

1. Το παιδί νιώσει τον γάμο ως απειλή.
2. Αισθανθεί ανταγωνιστικά προς τον σύντροφο του πατέρα ή της μητέρας του, προσπαθώντας να διεκδικήσει την αγάπη του γονιού του.
3. Παύει να διατηρεί την ενδόμυχη ελπίδα που έτρεφε μετά τον χωρισμό των γονιών του ότι κάποια στιγμή θα γίνει επανασύνδεση.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο νέος σύντροφος:
1. Ο νέος σύντροφος επωμίζεται ένα δύσκολο ρόλο πρέπει να αντιμετωπίσει την επιφυλακτικότητα του παιδιού.
2. Όταν το νέο ζευγάρι αποκτήσει παιδί πολύ άμεσα οι δυσκολίες μπορεί και να μην λείψουν, οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, χρειάζεται προσοχή και ωριμότητα για να μην πληγωθεί το παιδί. (Καππάτου Α. 1999)

    Τι είναι χρήσιμο να αποφευχθεί:

1. Να είναι ιδιαίτερα επιεικής με το παιδί του συντρόφου τους..
2. Να παρεμποδίζουν την σχέση του παιδιού με το φυσικό γονιό.
3. Να αλλάζουν συμπεριφορά όταν αποκτούν δικό τους παιδί.
4. Να λένε: «αν ήμουν η μητέρα σου ή ο πατέρας σου θα έκανα αυτό, ή θα το έκανα αλλιώς...»
5. Να συγκρίνουν την συμπεριφορά του ή τις επιδόσεις του στο σχολείο με εκείνες του δικού τους παιδιού.

Ο πονοκέφαλος στα παιδιά

    Δημοσίευση: 18-2-2010
Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

    Μερικά παιδιά, παρ' όλο που σε γενικές γραμμές είναι υγιή, παρουσιάζουν πονοκεφάλους κάθε λίγες ημέρες, εβδομάδες ή μήνες. Επιπλέον, μπορεί να φαίνονται χλωμά και συχνά να νιώθουν την ανάγκη να μείνουν στο κρεβάτι.

    Σε γενικές γραμμές, ο πόνος διαρκεί λίγες ώρες, αν και ορισμένες φορές μπορεί να διαρκέσει μία ολόκληρη ημέρα. Όπως αναφέρει η Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία, οι πονοκέφαλοι σπάνια αποτελούν σύμπτωμα κάποιας σοβαρής υποκείμενης πάθησης.

    Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι επαναλαμβανόμενοι πονοκέφαλοι των παιδιών οφείλονται σε συναισθηματικό στρες που συνδέεται με κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες στο οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον (π.χ. γέννηση αδελφού ή αδελφής, σχολικές εξετάσεις κ.λπ.).

    Εάν το παιδί σας παρουσιάζει συχνά πονοκεφάλους ή έχει πονοκέφαλο που διαρκεί πάνω από μία ημέρα, ενημερώστε τον παιδίατρο που το παρακολουθεί.

    Εφόσον δεν υπόκειται κάποια νόσος, ο γιατρός θα σας συστήσει να παρατηρήσετε εάν το παιδί πονάει συνήθως μετά την πρόσληψη κάποιας συγκεκριμένης τροφής, ενώ, στην περίπτωση σοβαρού πονοκεφάλου, μπορεί να σας συστήσει να χορηγήσετε στο παιδί παυσίπονο.

    Εάν οι πονοκέφαλοι επιμένουν, μπορεί να οφείλονται σε ψυχολογικά ή συναισθηματικά αίτια. Συζητήστε αυτό το ενδεχόμενο με το γιατρό που παρακολουθεί το παιδί, ο οποίος μπορεί να σας παραπέμψει σε έναν παιδοψυχίατρο.


    Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Εθισμός στο Διαδίκτυο σε παιδιά σχολικής και προεφηβικής ηλικίας

    Έντονα θυμίζει η μνήμη, όταν οι γονείς είκοσι χρόνια πριν αγόραζαν τόμους τις εγκυκλοπαίδειες για να γεμίσουν τις βιβλιοθήκες, να εμβαθύνουν στην γνώση των παιδιών τους ή ακόμα και να διακοσμήσουν ένα γραφείο παιδικό ή εφηβικό. Παιχνίδια...... πολλά παιχνίδια, κατασκευές, τουβλάκια, ζωγραφιές..., πλαστελίνες, νερομπογιές, ακόμα και επιτραπέζια ή για τους πιο υπομονετικούς παζλ!!!
    Τι άλλο;;;;.....Μουσική, οι παλιοί και αναλλοίωτοι στην μνήμη μας δίσκοι. Αστείο ακούγεται στις μέρες μας όταν παιδιά της γενιάς 1995-2000 κοιτούν μ’ απορία και ρωτάνε τι είναι δίσκοι;;!! Με ευκολία όμως παίρνουν την απάντηση: «CD μικρά δισκάκια.....Από τότε λοιπόν με τους δίσκους και τις κασέτες ακούγαμε μουσική, παραμύθια, ιστορίες....Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο από το να μπει ο δίσκος στο πικ-απ και να «ταξιδέψουμε», να «χαζέψουμε», ή και να αφαιρεθούμε.
    Διαδίκτυο;; Δεν ήταν πολύ της μόδας τότε αλλά και όταν άρχισε να γίνεται σε καμία περίπτωση κανείς δεν θα ανησυχούσε για το παιδί του μην τυχόν και υποβληθεί σε εθισμό. Υπήρχε φόβος σε εθισμό για άλλα πράγματα και επουδενεί για τον εν λόγο H/Y, και φτάσαμε λοιπόν σήμερα εν έτοι 2010 να φοβόμαστε, να ανησυχούμε μην τυχόν τα παιδιά μας παρασυρθούν εύκολα από τις ερινύες που ξετυλίγονται μπροστά σε μία οθόνη και αυτό επιφέρει επιπτώσεις επιβλαβή στην σωματική και ψυχολογική του υγεία.
    ΜΕΤΡΟ μία ιδιαίτερη και δυναμική λέξη και έννοια, δεν είναι ούτε «απαγορεύω από το παιδί μου.......» ούτε «επιτρέπω στο παιδί μου τα πάντα να........». ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟ.

    Παρ’ ότι η ζωής μας γίνεται πιο εύκολη με την χρήση ενός Η/Υ και ότι περικλείει αυτός αρκετοί δεν έχουν «κολλήσει» με τον εκάστοτε. Θα έπρεπε;;; ....ακόμα και σήμερα ασυνείδητα ή εκ πεποιθήσεως κάποιοι προτιμούν ν’ ακούν μουσική από το ράδιο αν και ορισμένοι είναι λίγο πιο εξελιγμένοι προτιμώντας τα νέας γενιάς cd. Εκεί όπου άλλοτε μαζεύονταν σ’ ένα σπίτι για να παίξουν ή να ασχοληθούν μ’ ένα ομαδικό παιχνίδι πλέον δεν χρειάζεται να γίνεται αυτού του είδους η συγκέντρωση και να διανύουν χιλιόμετρα, η «μάζωξη» γίνεται τόσο εύκολα απλά με το πάτημα ενός κουμπιού. Η συχνότητα και η ποσότητα του όμως είναι να επιμελείται από ένα γονιό. ΤΟ ΟΡΙΟ.

    Πότε όμως η εξέλιξη και η απλούστευση της καθημερινότητας τείνει να γίνει εθισμός και πηγή ζωής μόνο από ένα κουτί που περικλείει οτιδήποτε συντονίζεται με τις ανάγκες μας, επιθυμίες ή ακόμα και όνειρα;;;...

    ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

    Ο εθισμός στο internet δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά και τους εφήβους αλλά και πολλούς νέους και ενήλικες, η διαφορά είναι ότι τα παιδιά είναι περισσότερο ευέλικτα σ’΄αυτή την συνήθεια. Για τα παιδιά είναι σημαντικό μέρος της καθημερινότητας τους η χρήση στο διαδίκτυο, εκεί βρίσκουν αλληλοβοήθεια αλλά και παρέες χωρίς όρια και τέλος. Λειτουργεί ως ένας μεταβατικός χώρος που μέσα σ’ αυτόν επεξεργάζεται η ιδιαιτερότητα των σχέσεων αλλά και έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν αν ελέγξουν τις ηλεκτρονικές γνωριμίες που κάνουν. Έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν , να διαλέξουν, να κρατήσουν όποιο ή ότι τους αρέσει, «επιδερμικά» αγγίζουν χωρίς να χρειάζεται να υποστούν τις συνέπειες μιας «κανονικής γνωριμίας».

    Στην μονάδα Εφηβικής Υγείας του Παιδιού Α. Κυριακού έχουν απευθυνθεί πάνω από 50 παιδιά κυρίως όμως έφηβοι. Πολλοί είναι όμως και οι γονείς παιδιών έως και ΣΤ’ Δημοτικού που δείχνουν ανήσυχοι για την νέα αυτή «τάση μόδας» που έχει απέλθει έτσι αβίαστα στην ζωή τους, κυρίως παιδιά που ανήκουν στις 2 τελευταίες τάξεις του Δημοτικού Πέμπτη και Έκτη δείχνει να έχουν συμπτώματα Διαδικτυακού Εθισμού.

ΤΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ
• Ο Η/Υ είναι μία χρήσιμη πηγή γνώσης αρκεί να υπάρχει μέτρο ως προς την χρήση του σε κάθε ηλικία, κυρίως όταν πρόκειται για παιδιά κάτω των 6 ετών.
• Να προτιμούν το παιδί τους να περνά τον ελεύθερο χρόνο με συνομηλίκους (σε κοινό χώρο).
• Να προτρέπουν τα παιδιά να συνεργάζονται ανά δύο ή ανά ομάδες στον Η/Υ (χρήσιμη παρότρυνση και από το σχολείο).
• Η υπερβολική χρήση του Η/Υ από το παιδί μπορεί να προκαλέσει αυξημένο άγχος, τάση απομόνωσης αλλά και παθητικότητα.
• Προσοχή στα προγράμματα με ακατάλληλα μηνύματα (γνωριμίες, συνομιλίες, chat room).

ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ Η/Υ
• Θέμα προτύπου, πόσες ώρες ασχολούνται οι γονείς και κυρίως ο πατέρας με το διαδίκτυο όταν επιστρέφουν στο σπίτι.
• Επικοινωνία μεταξύ των μελών. «Διάβασε και ότι χρειαστείς πες μου», ενώ το βλέμμα του γονέα είναι στραμένο μπροστά στον Η/Υ.
• Το ανεκτικό-επιτρεπτικό μοντέλο συμπεριφοράς από τους γονείς προς τα παιδιά μπορεί να ερμηνευθεί από τα δεύτερα ως αδιαφορία (ασυνείδητα).
• Όταν δεν υπάρχουν ασφαλή όρια το σύστημα της οικογένειας υστερεί.
• Υγιής αντιμετώπιση, ενδιαφέρον από μέρους των γονιών να μάθουν, να πληροφορηθούν για να μπορούν να συν υπάρχουν με το παιδί σ’ αυτή την νέα και συστηματική ενασχόληση.

    Ποιές ηλικιακές ομάδες παιδιών εμφανίζουν εξάρτηση από το διαδίκτυο;
    Το φαινόμενο μπορεί να εμφανιστεί σε εφήβους κατά την πρώϊμη εφηβεία (10-14 ετών) ή και σε μικρότερη ακόμη ηλικία. Είναι πιο συχνό κατά την μέση εφηβεία (15-17 ετών), κατά την οποία οι έφηβοι πειραματίζονται και σταδιακά αυτονομούνται, καθώς και κατά την όψιμη εφηβεία (> 17 ετών). Οι περισσότεροι εξαρτημένοι έφηβοι ασχολούνται με «παιχνίδια», στο σπίτι ή τα internet cafe;. Μπορεί να σταματήσουν το σχολείο, να απομονωθούν από την οικογένεια και τους φίλους, να είναι επιθετικοί με τους γονείς, να κλέβουν χρήματα από την οικογένεια για να «παίζουν», να ζουν σε ένα δωμάτιο, να μην τρώνε ή το αντίθετο (να παχύνουν πολύ), να μην γυμνάζονται και να μην κοιμούνται για 24ωρα. Μπορεί ακόμη να μην αλλάζουν ρούχα, να παραμελούν την υγιεινή τους και την καθαριότητα.

    Τα «δημοτικάκια» σερφάρουν στο internet χωρίς επιτήρηση

    Οκτώ στους δέκα μαθητές της πέμπτης και έκτης, χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή και το 65% έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Το 38% των μαθητών, 'σερφάρουν' μόνοι, χωρίς την παρουσία των γονιών τους.

Τα κυριότερα συμπεράσματα της έρευνας για την χρήση του διαδικτύου από μαθητές δημοτικού είναι πως:
• 78% των μαθητών Ε΄ και ΣΤ΄ δημοτικού χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή και 65% των μαθητών έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο.
• 13% των μαθητών Ε΄ και ΣΤ΄ δημοτικού χρησιμοποιούν Η/Υ σε Internet café.
• 62% των μαθητών δημοτικού χρησιμοποιούν Η/Υ στο σπίτι, 18% στο σπίτι φίλων και 22% στο σχολείο.
• 25% των μαθητών δημοτικού χρησιμοποιούν υπολογιστή / Διαδίκτυο 2-3 ώρες καθημερινά, ενώ το 34% 0-1 ώρες καθημερινά.
• 38% των μαθητών δημοτικού σερφάρουν στο Διαδίκτυο μόνοι τους, χωρίς καμία παρουσία των γονέων τους. Το 28% των μαθητών χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο συχνά με την παρουσία των γονέων τους, ενώ μόνο το 7% πάντα με την παρουσία των γονέων.
• 35% των μαθητών δημοτικού έχουν τον Η/Υ στο δωμάτιό τους.
• 66% των μαθητών δημοτικού (34% αγόρια, 32% κορίτσια) παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια (on line, κονσόλα).
• 39% των μαθητών δημοτικού συνομιλούν με άλλα παιδιά στο Διαδίκτυο.
• 9% των μαθητών δημοτικού δίνουν προσωπικές πληροφορίες στο Διαδίκτυο.
• 38% των μαθητών δημοτικού έχουν ακούσει για μαγνητοσκόπηση ξυλοδαρμού.
• 20% των μαθητών δημοτικού έχουν μάθει να χρησιμοποιούν Η/Υ μόνοι τους.
• 61% των μαθητών δημοτικού χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο.
• 50% των μαθητών δημοτικού έχουν δικό τους κινητό τηλέφωνο