Τι «γεννά» την βία, τι την τροφοδοτεί;;;; και ποιους ανθρώπους επισκέπτεται και μάλιστα μένει πολλές φορές και με το «έτσι θέλω» στην ζωή των άλλων;;;;; Μέχρις βέβαια γίνει –θέλει δεν θέλει- αποδεκτή!!! Μου δημιουργεί θυμό και οργή όταν το επονομαζόμενο θύμα «βιάζεται» από τον ευκόλως ονομαζόμενο θύτη (μετά από χρόνια βέβαια οι ρόλοι μεταλλάσσονται μεταξύ τους και οι δύο καταλήγουν να είναι θύματα και θύτες του εαυτού τους). Σε πολύ μικρή ηλικία ταυτιζόμουν μόνο με το θύμα, είχα μία τάση να τον προστατέψω, να συμπαρασταθώ και όλα εκείνα που διαμορφώνουν το παζλ μιας απαθής και μίζερης πραγματικότητας.
Μεγαλώνοντας όμως –ευτυχώς- άρχισα να αναθεωρώ τις τότε απόψεις μου ότι και το ονομαζόμενο θύμα είναι ο θύτης του εαυτού του και τότε είπα «τώρα ή οργή μου θα μετριάσει», σταμάτησα να κάνω το κοινωνικά αποδεχτό, μέχρις εκείνη την στιγμή υπήρχε ένας διαχωρισμός ότι εκείνος που θα υποστεί, που θα υποφέρει, οφείλει να έχει την συμπόνια και το μέρος όλων, και εκείνος που μόνο διαπράττει μπαίνει στην άκρη. Στις κλειστές και μικρές κοινωνίες όπου και μεγάλωσα αλλά και στις ευρύτερες μεγαλουπόλεις –τελικά- οι περισσότεροι σιωπούν μπροστά στο άκουσμα της βίας και όχι μόνο σε απλό άκουσμα αλλά υπάρχει και αμφισβήτηση στα ίδια τους τα μάτια στο τι βλέπουν. Αποσιωπούν, χαμηλώνουν το κεφάλι και απλά δεν μιλούν, δεν το αναφέρουν, ότι ο τάδε κύριος διαλύει τον ζωστήρα του στο κορμί ενός παιδιού, βγάζει την ορμή του σ’ ένα άψυχο ενήλικο κορμί αντάξιο να αντισταθεί, στην παρουσία του και μόνο ο τρόμος και ο φόβος προκαλεί παράλυση. Είχα ακούσει κάποτε από μία νεαρή γυναίκα ότι «το κορμί μου δ εν το νιώθω πλέον, ας κάνει ότι θέλει, το σώμα μου έχει νεκρωθεί, δεν νιώθει τίποτα.....σε λίγο και η ψυχή μου!!!!».
Μεγαλώνοντας κάποιος και ενσωματώνοντας την βία σαν αναπόσπαστο και φυσιολογικό κομμάτι της καθημερινότητας του, το μόνο που νιώθει ακόμα και στην ενήλικη του ζωή είναι ενοχές, μη εμπιστοσύνη στον εαυτό και αδυναμία να βρει ανθρώπους να εμπιστευτεί και να σωθεί. Όταν η βία συγκαλύπτεται όχι μόνο από την οικογένεια αλλά και από τον ευρύ κοινωνικό περίγυρο αυτής, τότε είναι πολύ δύσκολο έως και ακατόρθωτο κάποιες φορές το άτομο να απαγκιστρωθεί από κάπου, να βοηθηθεί και να σωθεί. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Στον Ελλαδικό χώρο αρκετά χρόνια τώρα υπάρχουν κάποιοι φορείς και γραμμές υποστήριξης για άτομα που το σώμα και η ψυχή τους δεν τους ανήκει, η θέση τους είναι σημαντική και οι χώροι αυτοί καταφύγια για αυτά τα άτομα. Είναι τουλάχιστον μία σημαντική αρχή έστω και για πρώτη φορά να νιώσουν ότι μπορούν να ζήσουν, ότι δεν είναι εκείνοι που προκαλούν τους άλλους και αφού το κάνουν καλά κάνουν και ξεσπούν επάνω τους. Για να «χτιστεί» μία σχέση και να γεφυρωθεί θέλει χρόνο. Για κάποιους είναι πιο εύκολο να παραδοθούν σ’ αυτό που λέμε «μοίρα τους» επιβεβαιώνουν συνεχώς στον εαυτό τους ότι καμία άλλη ζωή δεν τους αρμόζει να ζουν, παρά μόνο εκείνη που έχουν βιώσει από την κούνια τους. Η λύτρωση για εκείνους είναι το άφημα – ο θάνατος. Όσοι καταφέρνουν και νιώσουν ότι αυτό στο οποίο ζούσαν για όλη τους την ζωή ήταν άρρωστο, ψυχικά άρρωστο τότε θα εντρυφούν και θα αναζητήσουν αυτό που λέμε «σανίδες σωτηρίας».
Η βία έχει μετουσιωθεί και μέσα από την τέχνη. Σε μελωδίες, σε στίχους, σε θεατρικές παραστάσεις και είναι συγκλονιστική όταν την ακούς, την βλέπεις, σε διαπερνά. Για κάποιον που δεν έχει βιώσει κάτι ανάλογο, νιώθει σοκ όταν το ακούει, ξαφνιάζεται, προσπαθεί να νιώσει, να καταλάβει αυτόν που παρουσιάζεται ως θύμα και να εναντιωθεί στον θύτη....... Χωρίς υποχρεωτικά να έχει ζήσει την έντονη σωματική βία, την λεκτική, την σεξουαλική ή ακόμα και την ψυχολογική μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί αν ο ίδιος έχει «βιάσει» κάποια στιγμή την ψυχή του, την ύπαρξη του, μέσο του να απαγορεύσει να κάνει όνειρα, να έχει επιθυμίες, να έχει ανάγκες, επιλογές. Η έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό, η προσωπική εγκατάλειψη στόχων, η ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση οδηγούν κάποιον να μην σέβεται τον εαυτό του και να «βιάζει» την ύπαρξη του στερώντας του και νιώθοντας ότι στα πάντα είναι ανεπαρκής. Όποια μορφή και να έχει η βία ένα είναι το σημαντικό απολειφάδι της, την αίσθηση ότι κάποιος «χάνει» τον εαυτό του αργά και σταδιακά. Είναι μεγάλη αναγνώριση σε κάποιον που πασχίζει να απαγκιστρωθεί, από αυτήν να του δοθεί ένα αληθινό και βοηθητικό χέρι ισότητας και στήριξης.....
Όσο για εκείνους που «βιάζουν» τις ψυχές άλλων έχουν ήδη «βιάσει» την δική τους και δεν τους μένει τίποτα άλλο να κάνουν από αυτό το παλιό και γνώριμο μοτίβο τους!!!!
Μεγαλώνοντας όμως –ευτυχώς- άρχισα να αναθεωρώ τις τότε απόψεις μου ότι και το ονομαζόμενο θύμα είναι ο θύτης του εαυτού του και τότε είπα «τώρα ή οργή μου θα μετριάσει», σταμάτησα να κάνω το κοινωνικά αποδεχτό, μέχρις εκείνη την στιγμή υπήρχε ένας διαχωρισμός ότι εκείνος που θα υποστεί, που θα υποφέρει, οφείλει να έχει την συμπόνια και το μέρος όλων, και εκείνος που μόνο διαπράττει μπαίνει στην άκρη. Στις κλειστές και μικρές κοινωνίες όπου και μεγάλωσα αλλά και στις ευρύτερες μεγαλουπόλεις –τελικά- οι περισσότεροι σιωπούν μπροστά στο άκουσμα της βίας και όχι μόνο σε απλό άκουσμα αλλά υπάρχει και αμφισβήτηση στα ίδια τους τα μάτια στο τι βλέπουν. Αποσιωπούν, χαμηλώνουν το κεφάλι και απλά δεν μιλούν, δεν το αναφέρουν, ότι ο τάδε κύριος διαλύει τον ζωστήρα του στο κορμί ενός παιδιού, βγάζει την ορμή του σ’ ένα άψυχο ενήλικο κορμί αντάξιο να αντισταθεί, στην παρουσία του και μόνο ο τρόμος και ο φόβος προκαλεί παράλυση. Είχα ακούσει κάποτε από μία νεαρή γυναίκα ότι «το κορμί μου δ εν το νιώθω πλέον, ας κάνει ότι θέλει, το σώμα μου έχει νεκρωθεί, δεν νιώθει τίποτα.....σε λίγο και η ψυχή μου!!!!».
Μεγαλώνοντας κάποιος και ενσωματώνοντας την βία σαν αναπόσπαστο και φυσιολογικό κομμάτι της καθημερινότητας του, το μόνο που νιώθει ακόμα και στην ενήλικη του ζωή είναι ενοχές, μη εμπιστοσύνη στον εαυτό και αδυναμία να βρει ανθρώπους να εμπιστευτεί και να σωθεί. Όταν η βία συγκαλύπτεται όχι μόνο από την οικογένεια αλλά και από τον ευρύ κοινωνικό περίγυρο αυτής, τότε είναι πολύ δύσκολο έως και ακατόρθωτο κάποιες φορές το άτομο να απαγκιστρωθεί από κάπου, να βοηθηθεί και να σωθεί. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Στον Ελλαδικό χώρο αρκετά χρόνια τώρα υπάρχουν κάποιοι φορείς και γραμμές υποστήριξης για άτομα που το σώμα και η ψυχή τους δεν τους ανήκει, η θέση τους είναι σημαντική και οι χώροι αυτοί καταφύγια για αυτά τα άτομα. Είναι τουλάχιστον μία σημαντική αρχή έστω και για πρώτη φορά να νιώσουν ότι μπορούν να ζήσουν, ότι δεν είναι εκείνοι που προκαλούν τους άλλους και αφού το κάνουν καλά κάνουν και ξεσπούν επάνω τους. Για να «χτιστεί» μία σχέση και να γεφυρωθεί θέλει χρόνο. Για κάποιους είναι πιο εύκολο να παραδοθούν σ’ αυτό που λέμε «μοίρα τους» επιβεβαιώνουν συνεχώς στον εαυτό τους ότι καμία άλλη ζωή δεν τους αρμόζει να ζουν, παρά μόνο εκείνη που έχουν βιώσει από την κούνια τους. Η λύτρωση για εκείνους είναι το άφημα – ο θάνατος. Όσοι καταφέρνουν και νιώσουν ότι αυτό στο οποίο ζούσαν για όλη τους την ζωή ήταν άρρωστο, ψυχικά άρρωστο τότε θα εντρυφούν και θα αναζητήσουν αυτό που λέμε «σανίδες σωτηρίας».
Η βία έχει μετουσιωθεί και μέσα από την τέχνη. Σε μελωδίες, σε στίχους, σε θεατρικές παραστάσεις και είναι συγκλονιστική όταν την ακούς, την βλέπεις, σε διαπερνά. Για κάποιον που δεν έχει βιώσει κάτι ανάλογο, νιώθει σοκ όταν το ακούει, ξαφνιάζεται, προσπαθεί να νιώσει, να καταλάβει αυτόν που παρουσιάζεται ως θύμα και να εναντιωθεί στον θύτη....... Χωρίς υποχρεωτικά να έχει ζήσει την έντονη σωματική βία, την λεκτική, την σεξουαλική ή ακόμα και την ψυχολογική μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί αν ο ίδιος έχει «βιάσει» κάποια στιγμή την ψυχή του, την ύπαρξη του, μέσο του να απαγορεύσει να κάνει όνειρα, να έχει επιθυμίες, να έχει ανάγκες, επιλογές. Η έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό, η προσωπική εγκατάλειψη στόχων, η ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση οδηγούν κάποιον να μην σέβεται τον εαυτό του και να «βιάζει» την ύπαρξη του στερώντας του και νιώθοντας ότι στα πάντα είναι ανεπαρκής. Όποια μορφή και να έχει η βία ένα είναι το σημαντικό απολειφάδι της, την αίσθηση ότι κάποιος «χάνει» τον εαυτό του αργά και σταδιακά. Είναι μεγάλη αναγνώριση σε κάποιον που πασχίζει να απαγκιστρωθεί, από αυτήν να του δοθεί ένα αληθινό και βοηθητικό χέρι ισότητας και στήριξης.....
Όσο για εκείνους που «βιάζουν» τις ψυχές άλλων έχουν ήδη «βιάσει» την δική τους και δεν τους μένει τίποτα άλλο να κάνουν από αυτό το παλιό και γνώριμο μοτίβο τους!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου