Ποια είναι η έννοια μόνος και ποια μοναχικός;;
Πως μπορεί να νιώθει ο πρώτος και πως ο δεύτερος;;
-Οι μοναχικοί άνθρωποι δεν είναι δυστυχισμένοι. Είναι επιλογή ζωής. Αρκετοί από εκείνους που ζουν μόνοι τους, το έχουν επιλέξει (είτε συνειδητά είτε όχι). Έτσι, θεωρούν ότι είναι πιο ευτυχισμένοι ή μάλλον ζούνε πολύ καλά μέσα στην ησυχία τους, χωρίς απαραίτητα να ανήκουν ή να χρειάζεται να συνδιαλέγονται με κάτι. Άλλοι πάλι ζουν μόνοι τους επειδή τους είναι εντελώς αδύνατον να συνεργαστούν στενά με κάποιον άλλον. Όπως οι ζωγράφοι, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, κάποιες φορές και κάποιοι επώνυμοι εμπορικά άνθρωποι. .....
Θεωρούν ότι η δημιουργική μοναξιά μπορεί να αξιοποιηθεί με εποικοδομητικό τρόπο. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που μένουν μόνοι τους λόγω κάποιων δικών τους δυσκολιών, καταστάσεων όπως ένας θάνατος, μία απώλεια ενός πολύ δικού τους ατόμου, ακόμα και ενός διαζυγίου. Για παράδειγμα σε αρκετές γενιές πίσω σαν να θεωρούταν αυτονόητο όσες γυναίκες χήρευαν οποιασδήποτε ηλικίας η μοναχικότητα τους ήταν συνοδοιπόρος σ’ όλη τους την ζωή., εκείνο που ήταν αρεστό για τους υπολοίπους γινόταν εξαναγκαστικός τρόπος ζωής για αυτά τα ‘άτομα και δεν είναι μόνο η μοναξιά μέσα στην οποία μάθαιναν να ζουν αλλά και ο δύσκαμπτος τρόπος σκέψης και ζωής, η δυσκολία της πιο ανάλαφρης σκέψης και τρόπου ζωής, η επιλογή στην θετικότητα. Άτομα που ακόμα και σε νεαρή ηλικία χάνουν τον σύντροφο τους επιλέγουν συνειδητά ή όχι να ζουν μέσω της εσωτερικής τους μοναξιάς. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετά εύθραυστο τέτοια άτομα να μένουν για πολύ-πολύ καιρό μόνα. Υπάρχει η δυσκολία να προκύπτουν άλλου είδους δυσκολίας στην συμπεριφορά και στο συναίσθημα τόσο στον εαυτό τους όσο και προς τους γύρω τους.
Ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίο κάποιοι εξαναγκάστηκαν ή επέλεξαν να μείνουν μόνοι το σημαντικό είναι να αντιληφθούν ότι η μοναχική ζωή δεν είναι μία καταδίκη σε απομόνωση και στέρηση, Η εποικοδομητική μοναξιά βοηθά να κάνουμε την ζωή μας πιο ξεκάθαρη και να θέσουμε σε σειρά τις προτεραιότητες μας.
Ακούγεται συχνά ότι η μοναξιά είναι το συναίσθημα της εγκατάλειψης από τους άλλους........αν μείνει κάποιος μόνο σ’ αυτή την ιδέα και δεν ανιχνεύσει να δει τι τον οδηγεί εντέλει να μένει σ’ αυτή την άποψη τότε είναι πολύ πιθανό τα περισσότερα πράγματα στην ζωή του να τα σχετίζει με τους άλλους αλλά ακόμα και να τα τοποθετεί ότι οι άλλοι ευθύνονται για ότι εκείνοι νιώθουν. Λέμε κάποιες φορές ότι μία ανθρώπινη οντότητα είναι χρήσιμο, είναι υγιές να βρίσκεται και μόνος του, να μένει μόνος του, να αποζητά την επαφή με τον εαυτό του, χωρίς αυτό να παρερμηνευθεί ότι αποζητούμε την απόσυρση από το σύνολο και επιδιώκουμε απόμερες σκέψεις και σχέσεις. Κάνοντας κάποιος διάλογο με τον εαυτό του συλλογίζεται αλλά και μαθαίνει τις δικές του διαστάσεις, ακούει τα θέλω του, τις ανάγκες του χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι εγωιστικό ή απόμακρο. Μία υγιής κατάσταση είναι να καταφέρνει κάποιος να μοιράζεται με τους γύρω του συναισθήματα, ιδέες, απόψεις αλλά να υπάρχει και μία δυναμική μέσα του που να την ακούει, να την σέβεται, να την λαμβάνει απόλυτα σοβαρά υπόψην του και στο τέλος ο ίδιος θα κρίνει και θα αποφασίσει τι είναι να ακολουθήσει.
Η έννοια της μοναξιάς απασχολούσε πάντα τα δρώμενα, υπήρχαν περίοδοι και φάσεις που η κατάσταση αυτή μεγεθύνονταν και γίνονταν αρκετός ντόρος γύρω της, άλλοτε πάλι είχε μία πιο πραγματική διάσταση στην καθημερινότητα της.. Πλέον βλέπουμε την μοναχικότητα που νιώθουν και βιώνουν οι άνθρωποι να ενσωματώνεται στην ζωή τους, στην απλή καθημερινότητα τους και να πορεύονται μ’ αυτήν έχοντας στην πλάτη τους την δυσκολία να την αλλάξουν να την μετατρέψουν. Δεν είναι μόδα της εποχής η μοναξιά, είναι κάτι που πλέον είναι έντονα εμφανές, δεν υπάρχει κάποια προσπάθεια να συγκαλυφτεί και να κρυφτεί διότι πολύ απλά οι άνθρωποι την «χρησιμοποιούν» σαν επίσημη ενδυμασία στην καθημερινότητα τους και αυτό φαίνεται στην ίδια τους την όψη, στο πρόσωπο τους, στις εκφράσεις τους, στο βλέμμα, στον τρόπο που σκέφτονται και εκθέτουν με λόγια το περιεχόμενο της σκέψης τους. Ας τα δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα τα πράγματα!!
Εκφράσεις όπως «είμαι μόνος μου», «τα κάνω όλα μόνη μου», «πάντα νιώθω να είμαι μόνος», «τελικά όσο μεγάλη παρέα και να έχω στο τέλος καταλήγω να είμαι μόνος μου», «μόνος μου, μόνος μου, μόνη μου.........», δείχνουν ένα αποκλεισμό αλλά και μία τιμωριτικότητα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό. Παρατηρώντας κάποιους ανθρώπους που βιώνουν μέσα τους αυτές τις ιδέες φαίνονται ξεκάθαρα και στην όψη τους αυτό που νοιώθουν ακόμα και να μην το πουν, που μπορεί τις περισσότερες φορές να μην το εκδηλώσουν και να δείξουν ακριβώς το αντίθετο δηλαδή να είναι πρόσχαροι, πολλοί ενεργητικοί και ξαφνικά να νιώσουν μία δυσκολία να συνεχίσουν να εκφράζουν εκείνο που προολίγου έκαναν και να «βυθιστούν» στο συναίσθημα της μοναχικότητας τους. Υπάρχουν άνθρωποι που για πολλά χρόνια επιλέγουν να ζουν την μοναχικότητα τους μέσα από τρόπους ζωής, ή ακόμα καταστάσεις που νιώθουν ή πιστεύουν ότι τους βοηθούν και τους βγάζουν από κυκεώνες. Μεγαλώνουν, δημιουργούν οικογένειες, εργάζονται, κοινωνικοποιούνται, εξελίσσονται παράλληλα με την άλλοτε κρυφή και άλλοτε φανερή αδυναμία τους, εκείνη που μέσα της νιώθουν λύτρωση, αγαλλίαση και ζεστασιά...την μοναξιά τους. Κάποιοι άνθρωποι τους αρέσει να ξεχνιούνται και να συμπορεύονται παρέα με το ποτάκι τους (όπως το αποκαλούν), να λένε ιστορίες, να τους ακούν, να θέλουν μάλιστα να έχουν κοινό που να τους ακούει αλλά μέχρις εκεί, δεν αποζητούν την έπαρση ή τα μπράβο, ο φίλος τους είναι ένα ποτήρι γεμάτο με συναισθήματα δυσεπίλυτα, χωρίς βουή, χωρίς κριτική, φίλος στα καλά και στα δύσκολα, απομονώνονται και απολαμβάνουν την βουβή συντροφιά του. Υπάρχει μία άλλη κατηγορία ανθρώπων που την μοναχικότητα τους την βιώνουν με το να αντιπαθούν την κοινωνία στην οποία βρίσκονται, τον κόσμο, να έχουν θυμό ακόμα και για τους γονείς τους που τους έφεραν στην ζωή, αρκετοί άνθρωποι από αυτούς το εκδηλώνουν στο πρόσωπο τους την δυσαρέσκεια τους για τους γύρω τους. Δεν μένουν ευχαριστημένοι με πολλά πράγματα και για οτιδήποτε τους συμβαίνει το προβάλλουν σε εξωγενείς παράγοντες, όπως στην κοινωνικοοικονομική τους θέση, ή η ατυχία που βιώνουν σε πολλούς παραμέτρους των επιλογών τους. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν μόνοι εξαιτίας της δυσκολίας τους να ανήκουν κάπου με αισιόδοξο τρόπο και να βρίσκουν πηγές ευχαρίστησης και όχι ενός έντονου και συνεχόμενου θυμικού συναισθήματος..
ΠΩΣ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ
1. Με οργή, εχθρότητα, εκνευρισμό
2. Με το αίσθημα του να μην νιώθουμε αποδεκτοί, το άγχος, την σύγχυση την θλίψη και την αποθάρρυνση.
3. Με την εξάντληση και αίσθημα κενού, καθώς γινόμαστε παθητικοί και απόμακροι.
4. Την απομόνωση.
ΕΙΔΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
-Συναισθηματική μοναξιά (συγκινησιακή): Δυσκολία έκφρασης του συναισθήματος, έντονο κλείσιμο στον εαυτό.
-Κοινωνική μοναξιά: Απόσυρση από το σύνολο
-Κυριολεκτική μοναξιά: Υπάρχει η πεποίθηση ότι τα άτομα νιώθουν μόνα, αυτό δεν αλλάζει και ότι πολύ εύκολα μπορούν να πείσουν κάποιον γ’ αυτό που νιώθουν
Επώδυνη μοναξιά: Στοιχεία απόσυρσης, θυμού, βιαιότητας ενάντια στον εαυτό, κατάθλιψη
Απομόνωση: Είναι η εκούσια μοναξιά που την χρησιμοποιούμε για τις προσωπικές μας στιγμές όπως το διάβασμα
Ευεργετική μοναξιά: Είναι η περίπτωση μοναχικότητας κατά την οποία υπερβαίνουμε την συνείδηση της κατάστασης της μοναξιάς και απορροφούμαστε από την ομορφιά που μπορεί να μας προσφέρει ο καλός χρόνος με τον εαυτό μας.
-Η πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν μόνοι τους είναι γυναίκες. Υπερτερούν επίσης σε αριθμό και στην τρίτη ηλικία το 57% αυτών είναι από 75 ετών και πάνω. Αυτό εν μέρει εξηγείται από την μακροζωϊα του γυναικείου φύλου σε αντίθεση με το αντρικό, διότι σε πολλά από τα σπίτια αυτά ζουν γυναίκες που έχουν χηρέψει.
Αρκετά συχνά ακούμε να εξομολογούνται οι άνθρωποι για το πόσο μόνοι νιώθουν ενώ περιστοιχίζονται από αρκετούς ανθρώπους στην καθημερινότητα τους. Η επιλογή αυτών των ατόμων μπορεί να γίνεται βιαστικά και κυρίως για να «μαλακώσουν» τις πιο σκληρές πτυχές τους, τις πιο δύσκολες, τις πιο απομονωμένες.........Ο μοναχικός άνθρωπος φορά ένα μανδύα και δύσκολα επιτρέπει κάποιον να περάσει αυτόν τον μανδύα. Είναι το κρυσφήγετό του, η άμυνα του...η επιλογή του.. Επιλέγοντας κάποιος να ζει έντονα την μοναχικότητα του ουσιαστικά απομακρύνεται από το σύνολο, από το μοιράζεσαι από το ανήκειν. Οι έτοιμες λύσεις του τύπου δεν «υπάρχει κανείς για μένα....ή κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που είμαι....» ουσιαστικά καταδιώκουν αυτόν το άνθρωπο σε τέτοιου είδους ιδέες και απόψεις. Αργότερα με πολύ μεγάλη δυσκολία αυτό το άτομο θα επιλέξει να ανήκει κάπου και να αρχίσει να αφουγκράζεται τα συναισθήματα στου σε σχέση με τους υπολοίπους.
Νιώθοντας κάποιος την ανάγκη της απομόνωσης ή «αυτοεξορίας» αν παίρνει ικανοποίηση από το να περνά χρόνο με τον εαυτό δεν χρειάζεται να υπάρχει ανησυχία και κυρίως αποφυγή της ταμπελοποίησης ως προς την ψυχική διάθεση (όπως κατάθλιψη, βαθιά μελαγχολία). Είναι άμυνα ώστε να ανταπεξέλθουμε σε μία αλλαγή, προσαρμογή, δυσκολία. Αυτός είναι ο ΦΟΒΟΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ
«Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημιά του πλήθους.» Μανώλης Αναγνωστάκης
«Ποια μοναξιά είναι χειρότερη από την έλλειψη εμπιστοσύνης;» George Eliot
“Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν.” Άντον Τσέχωφ
«Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι ο πιο μοναχικός». Ελεονώρα Ντούζε
«Όταν βρίσκεσαι μόνος σου, να συλλογίζεσαι τα ελαττώματά σου. Όταν είσαι με τους άλλους, να ξεχνάς τα ελαττώματά τους.» Σααντί
~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου