ΔΕΣ ΤΟ.......ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!!!

    Γύρω μας, θα δει κανείς, θα ακούσει, θα αναλογιστεί, ή προβληματιστεί πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν και ξεχωρίζουν μέσα από την ίδια τους την ιδιαιτερότητα. Αυτή που μπορεί να τους κινητοποιήσει, να τους ξεμπλοκάρει και να τους ωθήσει να γίνουν οι αρωγοί του ίδιου του εαυτού τους. Άλλωστε λένε ότι «ο δημιουργός του εαυτού σου είσαι εσύ ο ίδιος».
    Οι άνθρωποι έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε την ευκολία να τοποθετούμε τους ανθρώπους σε πλαίσια, σε ομάδες ανάλογα με την κοινωνικοοικονομική τους υπόσταση, το μορφωτικό τους και βοιωτικό τους επίπεδο, ακόμα και υπό ποιες συνθήκες διαβίωσης μεγάλωσαν. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος έχει προσπαθήσει αρκετά να κερδίσει τους «σημαντικούς του άλλους» με τις επιτυχίες του, με τον ευχάριστο και αποδεκτό χαρακτήρα του....!!!! και ξαφνικά όλο αυτό μπορεί να μετατραπεί σε αρνητικό κοινωνικό σχολιασμό από εκείνους που προολίγου τον είχαν «ανεβάσει» πολύ ψηλά στα δικά τους μάτια. Εκεί που δεν θα μπορούσε να χωρέσει μία άλλη δεύτερη ή τρίτη σκέψη, εκεί όπου τα λάθη ή οι τυχόν παρασπονδίες παραλείπονταν. Μας είναι πιο εύκολο στην δική μας κοινωνία να δεχόμαστε τους άλλους όπως τους μαθαίνουμε και ακούμε γ’ αυτούς από εξαρχής, η «άλλη» εικόνα σοκάρει, μπαίνει στο περιθώριο, χλευάζεται. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε, να μιλήσουμε, να αποδεχτούμε στον ίδιο τον εαυτό μας ότι δίνουμε σημασία σε ένα άνθρωπο μία οντότητα «διαφορετική» από εμάς. Και τι εννοώ;; Έναν άνθρωπο αλκοολικό, έναν πρώην ή νυν χρήστη εξαρτησιογόνων ουσιών, έναν ισοβίτη, μία ιερόδουλη, ένα πατροκτόνο, ακόμα και ένα αιμομίκτη, είναι μερικοί από εκείνους, που με την θέληση τους κυρίως αποφάσισαν να λιποτακτήσουν από την ίδια τους την ζωή και να μπορούν όλοι οι υπόλοιποι να έχουν ένα αντικείμενο να ασχοληθούν ή καλύτερα να σχολιάσουν. Στον κόσμο μας αυτό λοιπόν, από τον διπλανό μας πολύ σπάνια θα ακούσουμε να θέτει το –ρητορικό- ερώτημα «τι του συνέβη στην ζωή του και επέλεξε μ’ αυτό τον τρόπο να αυτοκαταστραφεί;;», γιατί μετά από τόσα χρόνια προσωπικά έχω καταλάβει ότι ο καθείς μας επιλέγει τον τρόπο αλλά και τον χρόνο που θα κάνει την βουτιά του σ’΄οτιδήποτε δρόμο επιλέξει, αλλά και στο χέρι του είναι αν θα επιλέξει να ξαναβγεί στον αφρό του.
    Στην εποχή της πολύπλοκης ενημέρωσης, της tv του γρήγορου internet οι άνθρωποι αυτοί που λιποτάκτησαν από την ζωή τους, που βούλιαξαν στον φόβο και την ανασφάλεια τους, που επέλεξαν να τιμωρηθούν, υπάρχει προσωπικά για μένα μόνο μία εκπομπή που εδώ και αρκετά χρόνια με κάνει να καθηλώνομαι για κάποιες Κυριακές και να παρακολουθώ τους Πρωταγωνιστές του εαυτού τους. Με τέτοια δύναμη ψυχής, δείχνουν «ακομπλεξάριστα» του ποιοι είναι και με την διακριτική –σχεδόν πάντα- προσέγγιση του Σταύρου όλες αυτές οι προσωπικότητες που ταλάνισαν την ζωή τους, δίνουν απλόχερα και ανιδιοτελώς μαθήματα πυγμής, θέλησης, δύναμης και αισιοδοξίας σ’ όλους εμάς που απλά παρακολουθούμε και σαστίζουμε με τα όσα επιτρέπουμε ή όχι να μας επηρεάσουν. Όχι δεν υπάρχει κανένας σκοπός ή ακόμα και κίνητρο να προμοτάρω το συγκεκριμένο είδος, δεν παίρνω καμία μίζα, αλλά είναι κάτι που θαυμάζω πολλά χρόνια και στο τέλος της κάθε εκπομπής μου γεννιούνται τόσα ερωτήματα που τελικά οι απαντήσεις μου δίνονται μέσα στην συνεχή ροή της καθημερινότητας μου, ερχόμενη σ’ επαφή με ανθρώπους, μοιράζοντας, δίνοντας και παίρνοντας, εμπειρίες, συναισθήματα. Δεν τα κρατάω για τον εαυτό μου (τουλάχιστον όχι όλα), είναι άξιο θαυμασμού να πούμε στον διπλανό μας κάτι που μπορεί σ’ οποιονδήποτε χρόνο για εκείνον να τον κινητοποιήσει, ακόμα και να μιλήσει κάτι στο «μέσα του». Ερεθίσματα υπάρχουν άφθονα γύρω μας, αρκεί ο καθείς να κρατήσει εκείνο που του ταιριάζει, που θα το εξελλίσει που θα τον πάει παρακάτω.

«Φοβάμαι μη χάσω την επιμέλεια των αγοριών μου»

    Μια μητέρα και ένας πατέρας που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους μιλάνε για την καθημερινότητα των μονογονεϊκών οικογενειών, που λόγω της οικονομικής κρίσης γίνεται όλο και πιο δυσχερής
    Της ΕΛΕΝΑΣ ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ «Με δύο παιδιά τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα» λέει η 40χρονη μητέρα
    Το διαζύγιο είναι το πρώτο πλήγμα. Η ανεργία όμως, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης που βιώνει μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, είναι ένα συνεχές μαρτύριο για τους ανθρώπους που ανατρέφουν μόνοι τα παιδιά τους• είτε το κάνουν από άποψη είτε επειδή η ζωή τα έφερε ανάποδα... Έτσι ανάποδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα έφερε η ζωή σε περιπτώσεις όπως αυτή της 40χρονης μητέρας δυο μικρών αγοριών που κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο: Είναι άνεργη και τα 450 ευρώ που της δίνει ο πρώην σύζυγός της ως διατροφή δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά έξοδα των παιδιών της. Τα ενοίκια και οι λογαριασμοί «τρέχουν» και από μέρα σε μέρα περιμένει το ειδοποιητήριο της έξωσης...

    Βρεφονηπιοκόμος στο επάγγελμα είναι μια από τους χιλιάδες γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά τους μόνοι, χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία. «Με δυο παιδιά τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα» λέει. «Η διατροφή που παίρνω είναι 450 ευρώ, τη στιγμή που μόνο το ενοίκιό μου είναι 350 ευρώ. Μου περισσεύουν 100 ευρώ τον μήνα για να φάμε, να ντυθούμε, να πληρώσω το ρεύμα, το νερό, τα κοινόχρηστα... Έχω βοήθεια και από τη μητέρα μου, η οποία παίρνει σύνταξη 700 ευρώ. Και αυτή όμως πληρώνει ενοίκιο. Ούτε εγώ ξέρω πώς ζούμε...».

    Η καθημερινότητά της, όπως η ίδια λέει, τον τελευταίο καιρό εξαντλείται στην αναζήτηση εργασίας: «Το πρωί φροντίζω τα παιδιά μου, μετά το σπίτι και στη συνέχεια παίρνω τους δρόμους για να βρω δουλειά. Δεν κοιτάω μόνο πάνω στο αντικείμενό μου. Οτιδήποτε, ακόμη και πωλήτρια σε μαγαζιά ή καθαρίστρια. Μέχρι στιγμής δεν έχω δει φως. Όλες οι πόρτες, στην Καβάλα όπου μένουμε, είναι κλειστές. Οι περισσότεροι ζητούν σοβαρή προϋπηρεσία ή να μην υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις όπως είναι τα παιδιά. Δεν ξέρω τι να κάνω» .

    Κάποτε εργαζόταν ως πωλήτρια σε πολυκατάστημα. Αναγκάστηκε όμως να αφήσει τη δουλειά της για να ακολουθήσει τον πρώην σύζυγό της στη Γερμανία όπου εργαζόταν. Ηρθαν τα δύο παιδιά, χώρισε και έκτοτε μόνο δυσκολίες της χτυπούν την πόρτα. «Το να μεγαλώνεις μόνος τα παιδιά σου, χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος, είναι ό,τι πιο δύσκολο» επισημαίνει. «Επίδομα από τον ΟΑΕΔ δεν παίρνω διότι δεν είχα ένσημα τον τελευταίο χρόνο. Προσπαθώ να βρω δουλειά και συνέχεια ακούω ένα “θα”. Δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτό, ούτε εγώ ούτε άλλες γυναίκες που βρίσκονται στη δική μου θέση. Πρέπει να κάνουμε αγώνα...».

    Ο μεγαλύτερός της φόβος; Να χάσει την επιμέλεια των παιδιών της επειδή είναι άνεργη. Η μεγαλύτερή της επιθυμία; Να μεγαλώσουν τα δυο αγόρια της με αξιοπρέπεια. «Σε έναν χωρισμό τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Ο γονιός που έχει αναλάβει την ανατροφή τους έχει πολλούς ρόλους και ένας απ΄ αυτούς είναι να τα βοηθήσει να βγουν δυνατά στη ζωή».

    Μητέρες άστεγες και άνεργες
    Ανάλογες καταστάσεις βιώνουν πολλές γυναίκες που ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους. Σύμφωνα με την πρόεδρο του Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών Βορείου Ελλάδος κυρία Νατάσα Δαλακλή, οι επτά στις δέκα γυναίκες της Βόρειας Ελλάδας οι οποίες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι άνεργες και οι τρεις στις δέκα χάνουν το σπίτι τους. «Τα τελευταία χρόνια τα διαζύγια έχουν αυξηθεί. Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετώπιζαν πάντα οικονομικά προβλήματα. Τώρα όμως με την κρίση τα προβλήματα είναι εντονότερα. Είναι πολλοί οι γονείς που έχουν χάσει τη δουλειά τους και δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες».

    Η ίδια έχει περάσει πολλές δύσκολες στιγμές. Εμεινε άνεργη, άστεγη και μεγαλώνει μόνη το παιδί της από τότε που εκείνο ήταν επτά ετών. Σήμερα ο γιος της είναι 21 ετών. «Ολες αυτές οι αντιξοότητες ήταν που με έκαναν να ξεκινήσω αυτόν τον αγώνα για όλους τους ανθρώπους που αναγκάζονται να μεγαλώσουν μόνοι τα παιδιά τους» εξηγεί και συνεχίζει: «Κάνουμε έκκληση στην κυβέρνηση να στηρίξει ουσιαστικά τις μονογονεϊκές οικογένειες.Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά του 15% των μονογονεϊκών οικογενειών σταματούν το σχολείο στη Γ΄ Γυμνασίου για να εργαστούν.Πολύ φοβάμαι ότι μεγαλώνουμε “βόμβες” που κάποια στιγμή θα εκραγούν αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη της τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε» .

    Η οικονομική κρίση φέρνει χωρισμό
    Το τελευταίο έτος και δη τον τρέχοντα μήνα έχει αυξηθεί ο αριθμός των διαζυγίων σε ποσοστό 10%-15%, επισημαίνει ο πρόεδρος του Συλλόγου Ανδρικής και Πατρικής Αξιοπρέπειας κ. Ν.Σπιτάλας. Ο σύλλογος έχει 30.000 μέλη, όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες. «Από την αρχή του έτους έχουμε δεχθεί στον σύλλογο 250 τηλεφωνήματα από ανθρώπους που πρόκειται να χωρίσουν, οι οποίοι ζητούν ψυχολογική στήριξη και νομικές συμβουλές» σημειώνει. Οπως αναφέρει, το 80% των ζευγαριών χωρίζουν για οικονομικούς λόγους και μόνο ένα 20% εξαιτίας των συγγενών και τρίτου προσώπου.

    Μόνος στο σπίτι με τον... μπαμπά μου

    Μπορεί όταν αναφερόμαστε σε μονογονεϊκές οικογένειες το μυαλό μας να πηγαίνει συνήθως σε μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, δεν είναι όμως λίγες και οι περιπτώσεις ανδρών που αναλαμβάνουν αυτή την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Με έναν μισθό και υπερχρεωμένες κάρτες ζει ο 41χρονος Λευτέρης, ο οποίος έχει αναλάβει την ανατροφή του επτάχρονου γιου του Γιάννη. «Τα έξοδά μας είναι περισσότερα από τον μισθό μου» λέει. «Έχουμε το ενοίκιο του σπιτιού στο οποίο μένουμε, το φαγητό μας, το ρεύμα, το νερό, τη θέρμανση. Μιλάω για τις βασικές ανάγκες όχι για πολυτέλειες, και πάλι δύσκολα τα καταφέρνουμε. Δυσκολευόμαστε να αγοράσουμε ακόμη και πετρέλαιο. Εφέτος αναγκαστήκαμε να κόψουμε το κολυμβητήριο του παιδιού, που κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο, καθώς και τις μικρές μας εξόδους. Παλαιότερα πηγαίναμε σε παιδότοπους ή σε ένα ζαχαροπλαστείο που έχουμε εδώ στη γειτονιά για να φάμε ένα γλυκό. Τώρα κόπηκαν κι αυτά. Πηγαίνουμε σε παιδικές χαρές, σε σπίτια φίλων για να παίζουν τα παιδιά και τρώμε γλυκά που οι ίδιοι φτιάχνουμε στο σπίτι. Επίσης, περιορίσαμε τα ψώνια για ρούχα. Κάποτε ψωνίζαμε τέσσερις φορές τον χρόνο, σήμερα δύο. Τα παλιά μας ρούχα τα μπαλώνουμε όπως έκαναν παλιά στα χωριά. Ευτυχώς έχω βοήθεια από την οικογένειά μου. Η οικονομική κρίση μάς χτυπά όλους αλύπητα, ιδίως εμάς που μεγαλώνουμε μόνοι τα παιδιά μας. Παλαιότερα μπορεί να μας έμεναν στην άκρη και 100-150 ευρώ. Τώρα, κάθε μήνα, μετά το πρώτο δεκαπενθήμερο, ψάχνουμε να βρούμε χρήματα για να τα βγάλουμε πέρα...».
Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα

ΠΕΤΕΡ ΛΕΜΑΝ «Επέζησα από τα ψυχιατρεία και έγινα... ψυχολόγος»

    Ο μοναδικός στον κόσμο διδάκτωρ Ψυχολογίας που είναι πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου μιλάει στο «Βήμα» για μιαν άλλη αντιμετώπιση της ψυχιατρικής και των μεθόδων της
    Ο Πέτερ Λέμαν με την τήβεννο του επίτιμου διδάκτορος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
    ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ μεταφρασμένος σε δεκάδες γλώσσες. Διακεκριμένο μέλος του κινήματος της «ανθρωπιστικής αντι-ψυχιατρικής». Ερευνητής της Κοινωνικής Παιδαγωγικής και από τον περασμένο Σεπτέμβριο επίτιμος διδάκτωρ Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Και όμως η ακαδημαϊκή πορεία
του Γερμανού δρος Πέτερ Λέμαν δεν ξεκίνησε στα πανεπιστημιακά έδρανα αλλά στο... ψυχιατρείο. Για την ακρίβεια, στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Στουτγάρδης όπου εγκλείστηκε παρά τη θέλησή του και χωρίς δικαστική απόφαση στην ηλικία των 27 ετών. Η κατάστασή του χαρακτηρίστηκε βαριά: σχιζοφρένεια, ηβηφρένεια, παράνοια, κατατονία ήταν μόνο τέσσερις από τις συνολικά δεκαπέντε(!) διαφορετικές διαγνώσεις.     Ακολούθησαν η φρίκη του εγκλεισμού, οι υψηλές δόσεις ψυχοφαρμάκων και ο αγώνας να απεξαρτηθεί από αυτά, η επάνοδος στη ζωή και η διαρκής προσπάθεια να κινητοποιήσει άλλους να κάνουν το ίδιο. Τριάντα χρόνια αργότερα ο δρ Λέμαν, ο μοναδικός στον κόσμο διδάκτωρ Ψυχολογίας που έχει περάσει από ψυχιατρείο, μιλάει στο «Βήμα» για μια άλλη ψυχιατρική που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο αντί για τις χημικές ουσίες.

    «Δεν μου έδωσαν βοήθεια, μου έδωσαν μόνο ψυχοφάρμακα. Είχα καταλήξει σαν φυτό παίρνοντας καμιά εικοσαριά χάπια την ημέρα. Οι γιατροί πίστευαν ότι ήμουν ξεγραμμένος και δεν μου επέτρεπαν καν να έχω πρόσβαση στον ψυχιατρικό μου φάκελο. Και όμως κατάφερα να επιβιώσω. Όχι χάρη στα φάρμακα αλλά χάρη στις δικές μου δυνάμεις και στους (ελάχιστους) φίλους που μου είχαν απομείνει όταν με “πέταξαν” έξω από το ψυχιατρείο εν μια νυκτί» διηγείται ο δρ Λέμαν.

    Ωστόσο η προσωπική του ανάρρωση και η επάνοδος στη «φυσιολογική» ζωή δεν ήταν αρκετές. Έπρεπε να κινητοποιήσει κι άλλους. Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στο πανεπιστήμιο εγκαταλείπει μια θέση διδακτορικού φοιτητή στην Κοινωνική Παιδαγωγική για να αφοσιωθεί στην οργάνωση του κινήματος της «αντι-ψυχιατρικής» και στη συγγραφή βιβλίων που θα συγκέντρωναν αληθινές ιστορίες ανθρώπων που απεξαρτήθηκαν από τα ψυχοφάρμακα. Αρθρογραφεί ενάντια σε βίαιες πρακτικές όπως το ηλεκτροσόκ και το ινσουλινοσόκ. Καταγγέλλει παραβιάσεις δικαιωμάτων των εγκλείστων και ενθαρρύνει τους Γερμανούς πολίτες να συντάξουν ειδικά νομικά έγγραφα- διεθνώς χρησιμοποιείται ο όρος «advanced directive», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «εκ των προτέρων εντολή»- όπου θα προσδιορίζουν λεπτομερώς τις πρακτικές στις οποίες συναινούν σε περίπτωση νοσηλείας τους.

    «Ο αγώνας για την ευτυχία είναι προσωπικός»
    Τα λόγια του δρος Λέμαν αποκαλύπτουν μια ψυχιατρική πραγματικότητα σχεδόν τρομακτική, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τον εγκλεισμό του. «Η σύγχρονη κοινωνία έχει εθιστεί στα ψυχοφάρμακα ως την εύκολη λύση και δυστυχώς οι ψυχίατροι υποστηρίζουν αυτή τη νοοτροπία. Αυτό που δεν μας λένε ωστόσο είναι ότι τα εν λόγω χημικά, πρώτον, έχουν σοβαρότατες παρενέργειες, δεύτερον προκαλούν σοβαρό εθισμό και, τρίτον, μακροπρόθεσμα καταπολεμούν απλώς τα συμπτώματα χωρίς να λύνουν τα προβλήματα που υποβόσκουν». Το κίνημα της «αντι-ψυχιατρικής», αντιθέτως, ρίχνει το βάρος στον προσωπικό σκληρό αγώνα του καθενός μας απέναντι στα ψυχικά του προβλήματα. «Αυτό όμως είναι δύσκολο. Και στις ημέρες μας ψάχνουμε την εύκολη λύση: φάρμακα. Για τα παιδιά που δεν συγκεντρώνονται εύκολα, για τις γυναίκες που πιέζονται συναισθηματικά σε μια φαλλοκρατική κοινωνία, για τους ηλικιωμένους που βυθίζονται στην κατάθλιψη, για τα ζευγάρια που είναι δυστυχισμένα στον γάμο τους. Η λίστα δεν έχει τέλος» τονίζει ο δρ Λέμαν. Σε αντίθεση με την κοινή παρανόηση, η «αντι-ψυχιατρική» δεν τάσσεται ενάντια στον ρόλο του ψυχιάτρου ούτε υποβαθμίζει τη σημασία του επαγγελματία στον χώρο της Υγείας. «Προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και αναπροσδιορίζει τον ρόλο του επαγγελματία. Ο ψυχίατρος είναι εκεί για να σε βοηθήσει, να σε καθοδηγήσει, να είναι συνοδοιπόρος στην ανάρρωση. Όχι για να “ναρκώσει” τα προβλήματά σου μέσω των φαρμάκων. Η χημική αντιμετώπιση πρέπει πάντα να αποτελεί την έσχατη λύση» καταλήγει ο δρ Λέμαν.

    * Το βιβλίο του δρος Πέτερ Λέμαν με τίτλο «Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νησίδες.

    Οι Έλληνες Επιζώντες Ψυχιατρικής μιλούν για την εμπειρία τους
    Η ψυχιατρική εμπειρία αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Όσοι έχουν γνωρίσει το ψυχιατρείο εκ των έσω προσπαθούν να το αποκρύψουν, αν όχι να το...ξεχάσουν. Υπάρχει όμως ένα δίκτυο ανθρώπων που δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για τις εμπειρίες τους από τον εγκλεισμό, τα ψυχοφάρμακα και τον αγώνα για αποϊδρυματοποίηση. Πρόκειται για το Δίκτυο Πρώην Χρηστών και Επιζώντων Ψυχιατρικής, το οποίο μέσω της αλληλεγγύης και της κοινής εμπειρίας των μελών του προωθεί την αποασυλοποίηση και την ανεξαρτητοποίηση των πρώην τροφίμων. «Είναι ελάχιστοι οι ψυχίατροι που θα στηρίξουν τον πρώην τρόφιμο στην προσπάθεια για αυτοδιάθεση. Τα ταμπού και οι προκαταλήψεις συνεχίζονται και η αρχική διάγνωση είναι σαν “ταφόπλακα” για το μέλλον σου»σχολιάζει ο εκπρόσωπός του Δικτύου κ. Γιώργος Γιαννουλόπουλος. Ο 55χρονος ιδιωτικός υπάλληλος κατόρθωσε να επιστρέψει στη «φυσιολογική» ζωή έπειτα από...είκοσι ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού.«Μπήκα στο ψυχιατρείο στα είκοσι και βγήκα στα σαράντα, έχασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Κανείς ποτέ δεν με ενθάρρυνε να ανεξαρτητοποιηθώ, να κοινωνικοποιηθώ. Άλλωστε, η ιδρυματοποίηση συμφέρει οικονομικά το σύστημα. Γι΄ αυτό και είναι ελάχιστοι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν»καταλήγει.

    Ο 35χρονος κ. Μιχάλης Ν., έτερο μέλος του Δικτύου, μιλάει για την ανάγκη του για ουσιαστική επικοινωνία με τους επαγγελματίες υγείας, η οποία πάντα έμενε ανεκπλήρωτη. «Είχα ανάγκη να με ακούσουν, να μου κρατήσουν το χέρι, να με βοηθήσουν να πιστέψω στην ανάρρωση. Όχι τρία λεπτά εξέταση, μια συνταγή και τέλος»λέει στο «Βήμα».Από την άλλη 39χρονος κ. Νίκος Γ.,
ο οποίος νοσηλεύτηκε ήδη από την ηλικία των 20 ετών με τη διάγνωση της ψυχωσικής συνδρομής, αναφέρει ότι η πρώτη φορά που ένιωσε ουσιαστική επαφή ήταν όταν συμμετείχε σε ομάδα αυτοβοήθειας πρώην εγκλείστων. «Μιλάμε για τις εμπειρίες μας, για τα προβλήματα και το πώς τα αντιμετωπίσαμε. Παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλον. Στην ομάδα παρίσταται και ψυχολόγος, ο οποίος λειτουργεί ως συντονιστής και καθοδηγητής στη νέα μας ζωή» σχολιάζει.

Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα